10-04-2016 om 10:10 geschreven door Maite & Bjorn  

10-04-2016 om 10:01 geschreven door Maite & Bjorn  

10-04-2016 om 09:59 geschreven door Maite & Bjorn  

10-04-2016 om 09:57 geschreven door Maite & Bjorn  

10-04-2016 om 09:56 geschreven door Maite & Bjorn  

Dag allemale

Achter 2 weekn begunnek ze een bètje te verstaan. Kzegge wel een bètje, want in veel zaakn blufnt kweeties . Om den jin of anderen reden zittn die Japn altid liever ep ulder knieën dan in nen zetel. Ze sjoen da ne kjer moetn onderzokn maer ik peise dan ze zulder gin stèrtebjen ein of ton toch een gjel korstje. Ik ei al gepeist van ’s avonds gelik de coureurs  een buststek in min onderbrok te steekn , moja da kost ier nogal veel geld... Langs den anderen kant moek ton wok wel weere toegeven da ze veel betere salontafels ein dan bie oes. Omdat jun knieën gin koud sjoen ein hangt ter lijk een sarse rond die salontafels en zit er an den onderkant een verwarminge , zwodanig dat junne onderkant zwjet en da jun hoofd lekker koele bluft. Eigenlijk peiske kik dat Arsène weba dringend ne kier naar Japan moe komen. Der ligt oer nog ne gjeln markt voe zetels te verkoopn en mocht ie de salontafels in Deinze in de sjowroom zet… tzin ier zaakn te doen.

Dat het rare kwietn zin blijkt wok ut het feit da ze altid te passe en ten onpasse ulder skoen of doen. We ein daar in een doeninge geslaapn waar dat er een keun rondliept. Intussen ein we al deure da je  bie het binnengaan altid jun skoen in de kasse moet zetn en ip jun kousn of blwoate voeten in hus moe loopn , zodanig da je ulder nen vloer niet sjoe vul maakn . Loope kik daar gin drie passen en staak biekan nie in nen koninnekadul. Da keun mag gjel het hus vul kakkn en ik moete daar met min blwoate voeten deure loopn, omdat min skoen anders den vloer sjoen vul maakn….? (tussendeure: aje naar Japan komt pakt beter skoen mee zonder rikwoarden – zelfs voe naar de wc te gaan moeje speciale sletsen aan doen, waarschijnlijk voe tgaval da je ep jun blwoate voeten sjoe peins en ton daarmee weer mee in de lieving sjoe loopn… )

Kmoete nu wel toegeven da sommige van ulder utvindingen wel gemakkelijk zin. De wc waarover dak al verteld et. Ewel kbegunne mie et lik weer al te ontzien om ep een gewoon standaardmodel gelik da we wulder in België kennen te moetn gaan. Tus toch een beetje gelik met nen auto. Vele van de opties ep nen nauto peisdje eigenlijk da je niet nodig et , maar aje ze ne kjer eit gebrult je ze: Automatische spoelinge, zetelverwarminge, bizonale reiniging, een muzikske met watergeludjes voer at niet vanzelve komt…

Wa da ze ier wel goe kunn is kookn. Van de raarste dingen maakn zie ier (meestal) iets goe en wok iets gjel anders dan damme wilder da gereed doen. Vanavond gekarameliseerden makreel gegeten. Kzoe nie weten oe da ze da ein gereed gedaan maar ’t was lekker. Gisteren iets gelijkaardigs met sprinkhanen , aje der nie bie peist,  smaakte da eigenlik wel. Jergistern oesters gegeten. Man wulder kun daar nog wa van leern : gegratineerd in een pallulle, gefrituurd in een krokette, ingevroozn in iscrèm, geroosterd ep den barbecue en allemaol echt wel lekker…

Vandaage verbleven we in de Japanse Alpen. De reisgids had een wandelinge utgestiépeld van 8km zonder buggy. Twas echt skoone. Gelik nen gjeln anderen kant vant beeld da we tut nog toe aan van Japan. We komen stillekes aan achter de drukte van de steden die we ein gedaan tot rust en we ontdekken wok nog het meer authentieke platteland. Kiedjes ein stif ulder beste gedaan en misschien erin ze toch nog een beetje genen geërfd van opa Pierre of Oma Nikki. Ze amuseern ulder nog alletwee, maar begunnen  toch af en toe ne kjer naar hus te vraegen. Ismene wil met de kaartjes spelen met oma niki en Lysander wil vooral rappe fietsen.

Andermaal is minne sake verre ut.

09-04-2016 om 14:19 geschreven door Maite & Bjorn  

Vrijdagochtend 8 april 2016

Ja we leven nog. Maar we hebben wat moeilijker wifi gehad en twee enthousiastelingen voor Sam de brandweerman en Bob de Bouwer en soms gaat dat gewoon voor…

We hebben eergisteren een superdag beleefd op Miyjajima, een eiland voor Hiroshima. We namen de ferry op een zeer zonnige en warme dag en konden zo een uurtje genieten van met de voeten in zee en zand zitten. We staken ons buikje vol met de lokale specialiteiten: oesters en gevulde koekjes in de vorm van maple leafs.

In de namiddag mochten de kindjes kiezen: naar een aquarium a la sea life of met de telefrique omhoog op de berg. Ze kozen tot onze vreugde voor de kabelbaan. We hadden prachtig zicht op het bijna hoogste punt van het eiland en we zagen zelfs een duikboot passeren. Het was nog een half uur stappen, een kilometer omhoog, naar het hoogste punt. Moetje, je zou trots op me zijn hoor. Bjorn wachtte samen met de kindjes want hij heeft intussen een pijne rug van tsjolen, en ik liep naar de top. Magnifiek. Echt een topdag. En maar oesters fretten. Want ze waren lekker. En ze kostten niet veel. Tot we het tope telden…

’s Avonds toch weer een hongertje en dan maar Hiroshima soul food gaan proberen: Okonomiyaki of iets in die aard. Het is precies een pannekoek van noedels en een en ander erin (kool, inktvis, bacon…) met een omelet er van boven op. En dan nog een klak bruine saus erover. En maar eten… en Bjorn altijd een halve liter bier en alles tip top.

Gisteren een offday weersgewijs.  Het heeft een ganse dag gegoten, met bakken uit de lucht. We bezochten de monumenten ter nagedachtenis aan het bombarderen van Hiroshima. Je weet wat er op je af komt en toch sta je daar: stil, nadenkend over hoe dom mensen wel zijn, en met kippenvel bij foto’s, namen, gezichten, verhalen. En denkend ook aan Brussel. Niet dat dat erger is dan Parijs, Bagdad, Hiroshima of waar dan ook. Het is gewoon dichtbij.

We bezochten ook het museum maar dat was niet zo’n goed idee met de kindjes. Lysander gedroeg zich als een aap in een plek van sereniteit en Ismene moesten we zoveel mogelijk afleiden want bommen en soldaten zijn nou niet echt haar meest comfortabele thema. Het eerste wat we zagen waren foto’s van dode mensen en dan poppen die kinderen voorstelden waarvan het vel los hing. Snel andere kant op… De ganse dag stelde ze vragen: “Waarom deden ze dat dan?” “Waren ze dan blij nadien?” Moeilijke antwoorden. Ze was trots om haar kraanvogeltje neer te leggen bij het monument voor Sadako, het meisje waarover ik eerder schreef en ze luidde de vredesbel. Krop in de keel.

We konden met onze treinpass gratis mee met de hop on hop off bus maar we waren uiteraard niet de enige… weer propvolle bus. In de namiddag besloten we ons even onder te dompelen in de Japanse teen culture door een gaming arena binnen te stappen. Alles is vol kleur, overweldigend kitscherig, schreeuwerig, luid… vreemd hoe deze mensen dan plots toch halve robotten worden. We waagden onze kans op een spelletje taiko drums (de max), autorijden met Mario en beertje vangen (geen succes = tranen). We botsten daarna eerder toevallig op een mini Technopolis waar we alle vier bezighoud hadden. Lysander was verslingerd aan een miniatuurtrein die je moest besturen met een draaiknop. We kregen hem daar niet weg…

’s Avonds even genoeg van Japans en dus maar Indisch gaan eten. Het resto lag om de hoek van onze guesthouse maar werd ook aangeraden door de reisgids dus allemaal toeristen daar… Mooi ingericht, lekker gegeten, Bollywoodclips met schoon vlees op de tv, misschien iets voor binnen enkele jaren 😉.

We nemen vandaag afscheid van guesthouse lappy. Heel goedkoop, heel vriendelijk, maar niet zo proper en Bjorn sliep slecht bovenin het stapelbed. We hebben vandaag een reisdag richting Japanse Alpen. Drie treinen en een bus, dat wordt een uitdaging. Ik weet ook niet waar we zullen logeren. Ik heb het via de toeristische dienst moeten regelen. Het enige wat ik weet is dat ze er geen Engels zullen spreken en dat het een halfpension wordt. Benieuwd…

Vrijdagavond 8 april 2016

Reisdag goed doorstaan. Rambo zocht af en toe wel eens de grenzen op en ging er soms ook losjes over maar bon. Naarmate we onze bestemming naderden, begon het landschap meer en meer op Oostenrijk te lijken. Het bevalt ons. We kwamen aan in Tsumago, een authentiek dorp waar soms een film of serie wordt opgenomen precies omwille van zijn pittoresk karakter. Het is hier prachtig, te midden van de bergen. Dorp type vijf huizen en een kerk maar zonder de kerk. We vonden onze ryokan snel. Het is echt back to the basics maar we zijn ontvangen als koningen. De eigenaars zijn twee kranige oudjes die op hun knieën de trap op moesten om ons de weg te tonen. De thee stond klaar, samen met cakejes. We hebben een zeer ruime kamer met eet- en slaapplaats. Het toilet is een gat in een plank en de badkamer, tja, het ziet eruit als een sauna maar dat is het niet. Geen idee hoe we eraan moeten beginnen.

Om 18h werd eten geserveerd. Amai. Eten voor vier dagen denk ik. Een grote pot rijst met bonen, we hebben die niet eens aangeraakt. Daarbij allerlei potjes met okra’s, kool, tempura, sashimi, een kleine forel, stoofpotjes,… en… sprinkhanen. Ik dacht: “Kom, volle gas vooruit.”, dus de dikste vond zijn weg naar mijn mond. Lekker. Maar droog. Allerlei kleine stukjes tussen mijn tanden, prikkend achteraan mijn keel… en dan begin je te denken: ”Was dat misschien een pootje? Of een stuk vleugel?” En dan stopt het he… Bjorn deed beter en at er ongeveer acht.

We deden dan nog een avondwandeling in een pikdonker dorpje met hier en daar een lampionnetje en een heldere sterrenhemel. Dit is waarom we hier zijn. Dit is wel peper en zout.   

We zitten nu te kijken naar een soort van spel zonder grenzen. Ze moeten om ter rapst over een gladde baan lopen of over een pad met dingen die pijn doen aan de voeten. We begrijpen er geen jota van maar hun eigen gegiechel doet ons ook lachen.  We zitten weer met ons poep op de grond, de benen onder een tafel die warmte geeft en ons valies achter onze rug want man, dat is echt niet te doen constant zonder stoel zitten. En die Japanners zitten dan meestal nog op hun knieën. Je moet dat eens proberen voor langer dan tien minuten…

Morgen nemen we de bus naar Magome, een gelijkaardig dorp, om terug te wandelen tot hier. Het is een rustige wandeling van zeven kilometer, zonder buggy, en mogelijk met beren. Hmmmmm…

08-04-2016 om 14:06 geschreven door Maite & Bjorn  

05-04-2016 om 15:02 geschreven door Maite & Bjorn  

@kay: ik voel me hier soms wat wiebelen, maar ik dacht dat dat met de ouderdom te maken had. Bedankt, ik steek het nu op aardbevingen 😉.

We zijn vandaag uit Kyoto vertrokken na ongeveer 2458-en-oneffen tempels te hebben bezocht. We zijn blij dat we ergens anders naartoe trekken. De jeugdherberg, goh ja, het was proper en goedkoop, maar daarmee is veel gezegd. We zaten veel op de bus door de niet zo fantastische locatie en de regeltjes werkten wat op ons zenuwen (badkamers sloten om 9h, na 10h mocht je niet meer op de kamer…). De laatste dag waren ook ons ontbijkoeken verdwenen, zo kon het niet meer verder 😉.

We namen de shinkansen richting Hiroshima. Die treinen, dat is toch wel een belevenis. Je merkt echt het verschil in tempo (en stiptheid 😊), vooral als er bijvoorbeeld in het station een voorbijrijdende trein is. Gans het station davert en voor je het goed en wel beseft, is hij verdwenen. Ze zijn ook best mooi en je hebt veel beenruimte. We hebben telkens maar twee stoelen maar dat is voldoende en de kids kunnen toch nog bewegen en af en toe zelfs eens rond koersen. Echt een ontspannen manier van reizen, al klakken je oren dikwijls en heb je geen tijd om je kodak uit te halen als je plots Mount Fuji spot (toeme nje en net zo helder). We moeten ook lachen met het treinpersoneel dat altijd diep buigt bij het binnen komen en verlaten van de wagons. Nogmaals, het zijn rare mensen hier…

De Lonely Planet had een goede tip: de treinreis onderbreken met een bezoekje aan Himeji Castle, van het mooiste van Japan. Heel eenvoudig te doen want het ligt ongeveer op de route en er zijn lockers in elk station. Wat denk je… Geen succes. Gepakt en gezakt stappen we af in Himeji. Elke locker was bezet. Na veel zoeken uiteindelijk eentje leeg gevonden maar ons valies paste daar langs geen kanten in. Dan maar taxi genomen met valiezen en al naar het kasteel. Heel mooi maar weer heel veel volk op de been met één uur wachttijd om het te bezoeken en meer dan twee uur te spenderen binnenin. We hebben het onszelf al dikwijls lastig gemaakt maar deze keer pasten me maar. Met twee kids, buggy, twee serieuze valiezen en een kleinere rugzak, nee dank je. Dan maar foto’s genomen van de buitenkant, beetje rondgehangen tussen het volk, iets gekocht om te knabbelen en terug naar het station gegaan te voet. Daar bleek dat de route onderbreken toch niet zo evident was. We moesten een uur wachten en ergens overstappen.

We slapen de komende drie nachten in Guesthouse Lappy, genoemd naar het huiskonijn. Deze kon ik niet weerstaan he toen ik hotels zocht. We mogen het beest niet aanraken, dat is wat minder maar bon. We slapen in stapelbedden en er is een dakterras met volgens de eigenares een spectaculair uitzicht maar wij vinden het maar muren van gebouwen eigenlijk.

Onze gastronomische avonturen gaan ook verder. Vermageren gaan we hier alleszins niet doen want we eten gans de dag door. Vanavond stapten we een resto binnen waar ze geen Engels spraken en geen Engelse kaart hadden. We bestelden lukraak op wat foto’s en weten nog altijd niet wat we binnen speelden. Kip in soort zoetzure saus, lever (toegegeven, slecht was het niet, maar het vraagt toch heel veel inspanning van mij…) en dan nog iets waarvan we helemaal geen oorsprong kennen en wat ik niet binnen kreeg, dat proberen we eens uit te zoeken. Maar het zijn juist dit soort experimenten die ons het meest entertainen op congé.

Japan, so far so good. Een mooie reis maar niet wow. Het mist telkens wat peper en zout precies, al kunnen we niet echt een vinger leggen op waar het precies te kort schiet. Misschien de vieze patatten die hier rondlopen? Misschien het weer dat elke dag een beetje grijsjes is? Misschien het feit dat ze op prachtige tempels mega elektriciteitspalen zetten of  een van de mooiste straatjes van Azië (dixit Lonely Planet) volparkeren met taxi’s en camionettes…

Morgen of overmorgen gaan we ons papieren vogeltje neerleggen in Hiroshima ter nagedachtenis aan een kind dat origami zou maken tot er geen kernwapens meer zijn maar ze overleed zelf aan leukemie als ik me niet vergis. We raakten trouwens onlangs weer aan de praat met iemand die het had over de aanslagen in Brussel. Bizar hoe ze aan de andere kant van de wereld denken dat wij uit oorlogsgebied komen. Laat het maar…

Groetjes uit de City of Peace

05-04-2016 om 15:02 geschreven door Maite & Bjorn