|
Vrijdagochtend 8 april 2016
Ja we leven nog. Maar we hebben wat moeilijker wifi gehad en
twee enthousiastelingen voor Sam de brandweerman en Bob de Bouwer en soms gaat
dat gewoon voor
We hebben eergisteren een superdag beleefd op Miyjajima, een
eiland voor Hiroshima. We namen de ferry op een zeer zonnige en warme dag en
konden zo een uurtje genieten van met de voeten in zee en zand zitten. We
staken ons buikje vol met de lokale specialiteiten: oesters en gevulde koekjes
in de vorm van maple leafs.
In de namiddag mochten de kindjes kiezen: naar een aquarium
a la sea life of met de telefrique omhoog op de berg. Ze kozen tot onze vreugde
voor de kabelbaan. We hadden prachtig zicht op het bijna hoogste punt van het
eiland en we zagen zelfs een duikboot passeren. Het was nog een half uur
stappen, een kilometer omhoog, naar het hoogste punt. Moetje, je zou trots op
me zijn hoor. Bjorn wachtte samen met de kindjes want hij heeft intussen een
pijne rug van tsjolen, en ik liep naar de top. Magnifiek. Echt een topdag. En
maar oesters fretten. Want ze waren lekker. En ze kostten niet veel. Tot we het
tope telden
s Avonds toch weer een hongertje en dan maar Hiroshima soul
food gaan proberen: Okonomiyaki of iets in die aard. Het is precies een
pannekoek van noedels en een en ander erin (kool, inktvis, bacon
) met een
omelet er van boven op. En dan nog een klak bruine saus erover. En maar eten
en Bjorn altijd een halve liter bier en alles tip top.
Gisteren een offday weersgewijs. Het heeft een ganse dag gegoten, met bakken
uit de lucht. We bezochten de monumenten ter nagedachtenis aan het bombarderen
van Hiroshima. Je weet wat er op je af komt en toch sta je daar: stil,
nadenkend over hoe dom mensen wel zijn, en met kippenvel bij fotos, namen,
gezichten, verhalen. En denkend ook aan Brussel. Niet dat dat erger is dan
Parijs, Bagdad, Hiroshima of waar dan ook. Het is gewoon dichtbij.
We bezochten ook het museum maar dat was niet zon goed idee
met de kindjes. Lysander gedroeg zich als een aap in een plek van sereniteit en
Ismene moesten we zoveel mogelijk afleiden want bommen en soldaten zijn nou
niet echt haar meest comfortabele thema. Het eerste wat we zagen waren fotos
van dode mensen en dan poppen die kinderen voorstelden waarvan het vel los
hing. Snel andere kant op
De ganse dag stelde ze vragen: Waarom deden ze dat
dan? Waren ze dan blij nadien? Moeilijke antwoorden. Ze was trots om haar
kraanvogeltje neer te leggen bij het monument voor Sadako, het meisje waarover
ik eerder schreef en ze luidde de vredesbel. Krop in de keel.
We konden met onze treinpass gratis mee met de hop on hop
off bus maar we waren uiteraard niet de enige
weer propvolle bus. In de
namiddag besloten we ons even onder te dompelen in de Japanse teen culture door
een gaming arena binnen te stappen. Alles is vol kleur, overweldigend
kitscherig, schreeuwerig, luid
vreemd hoe deze mensen dan plots toch halve
robotten worden. We waagden onze kans op een spelletje taiko drums (de max),
autorijden met Mario en beertje vangen (geen succes = tranen). We botsten
daarna eerder toevallig op een mini Technopolis waar we alle vier bezighoud
hadden. Lysander was verslingerd aan een miniatuurtrein die je moest besturen
met een draaiknop. We kregen hem daar niet weg
s Avonds even genoeg van Japans en dus maar Indisch gaan
eten. Het resto lag om de hoek van onze guesthouse maar werd ook aangeraden
door de reisgids dus allemaal toeristen daar
Mooi ingericht, lekker gegeten,
Bollywoodclips met schoon vlees op de tv, misschien iets voor binnen enkele jaren
😉.
We
nemen vandaag afscheid van guesthouse lappy. Heel goedkoop, heel vriendelijk,
maar niet zo proper en Bjorn sliep slecht bovenin het stapelbed. We hebben
vandaag een reisdag richting Japanse Alpen. Drie treinen en een bus, dat wordt
een uitdaging. Ik weet ook niet waar we zullen logeren. Ik heb het via de
toeristische dienst moeten regelen. Het enige wat ik weet is dat ze er geen
Engels zullen spreken en dat het een halfpension wordt. Benieuwd
Vrijdagavond
8 april 2016
Reisdag
goed doorstaan. Rambo zocht af en toe wel eens de grenzen op en ging er soms
ook losjes over maar bon. Naarmate we onze bestemming naderden, begon het
landschap meer en meer op Oostenrijk te lijken. Het bevalt ons. We kwamen aan
in Tsumago, een authentiek dorp waar soms een film of serie wordt opgenomen
precies omwille van zijn pittoresk karakter. Het is hier prachtig, te midden
van de bergen. Dorp type vijf huizen en een kerk maar zonder de kerk. We vonden
onze ryokan snel. Het is echt back to the basics maar we zijn ontvangen als
koningen. De eigenaars zijn twee kranige oudjes die op hun knieën de trap op
moesten om ons de weg te tonen. De thee stond klaar, samen met cakejes. We
hebben een zeer ruime kamer met eet- en slaapplaats. Het toilet is een gat in
een plank en de badkamer, tja, het ziet eruit als een sauna maar dat is het
niet. Geen idee hoe we eraan moeten beginnen.
Om
18h werd eten geserveerd. Amai. Eten voor vier dagen denk ik. Een grote pot
rijst met bonen, we hebben die niet eens aangeraakt. Daarbij allerlei potjes
met okras, kool, tempura, sashimi, een kleine forel, stoofpotjes,
en
sprinkhanen. Ik dacht: Kom, volle gas vooruit., dus de dikste vond zijn weg
naar mijn mond. Lekker. Maar droog. Allerlei kleine stukjes tussen mijn tanden,
prikkend achteraan mijn keel
en dan begin je te denken: Was dat misschien een
pootje? Of een stuk vleugel? En dan stopt het he
Bjorn deed beter en at er
ongeveer acht.
We
deden dan nog een avondwandeling in een pikdonker dorpje met hier en daar een
lampionnetje en een heldere sterrenhemel. Dit is waarom we hier zijn. Dit is
wel peper en zout.
We zitten nu te kijken naar een soort van spel zonder
grenzen. Ze moeten om ter rapst over een gladde baan lopen of over een pad met
dingen die pijn doen aan de voeten. We begrijpen er geen jota van maar hun
eigen gegiechel doet ons ook lachen. We
zitten weer met ons poep op de grond, de benen onder een tafel die warmte geeft
en ons valies achter onze rug want man, dat is echt niet te doen constant
zonder stoel zitten. En die Japanners zitten dan meestal nog op hun knieën. Je
moet dat eens proberen voor langer dan tien minuten
Morgen nemen we de bus naar Magome, een gelijkaardig dorp,
om terug te wandelen tot hier. Het is een rustige wandeling van zeven
kilometer, zonder buggy, en mogelijk met beren. Hmmmmm
|
