@kay: ik voel me hier soms wat wiebelen, maar ik dacht dat dat met de ouderdom te maken had. Bedankt, ik steek het nu op aardbevingen 😉.

We zijn vandaag uit Kyoto vertrokken na ongeveer 2458-en-oneffen tempels te hebben bezocht. We zijn blij dat we ergens anders naartoe trekken. De jeugdherberg, goh ja, het was proper en goedkoop, maar daarmee is veel gezegd. We zaten veel op de bus door de niet zo fantastische locatie en de regeltjes werkten wat op ons zenuwen (badkamers sloten om 9h, na 10h mocht je niet meer op de kamer…). De laatste dag waren ook ons ontbijkoeken verdwenen, zo kon het niet meer verder 😉.

We namen de shinkansen richting Hiroshima. Die treinen, dat is toch wel een belevenis. Je merkt echt het verschil in tempo (en stiptheid 😊), vooral als er bijvoorbeeld in het station een voorbijrijdende trein is. Gans het station davert en voor je het goed en wel beseft, is hij verdwenen. Ze zijn ook best mooi en je hebt veel beenruimte. We hebben telkens maar twee stoelen maar dat is voldoende en de kids kunnen toch nog bewegen en af en toe zelfs eens rond koersen. Echt een ontspannen manier van reizen, al klakken je oren dikwijls en heb je geen tijd om je kodak uit te halen als je plots Mount Fuji spot (toeme nje en net zo helder). We moeten ook lachen met het treinpersoneel dat altijd diep buigt bij het binnen komen en verlaten van de wagons. Nogmaals, het zijn rare mensen hier…

De Lonely Planet had een goede tip: de treinreis onderbreken met een bezoekje aan Himeji Castle, van het mooiste van Japan. Heel eenvoudig te doen want het ligt ongeveer op de route en er zijn lockers in elk station. Wat denk je… Geen succes. Gepakt en gezakt stappen we af in Himeji. Elke locker was bezet. Na veel zoeken uiteindelijk eentje leeg gevonden maar ons valies paste daar langs geen kanten in. Dan maar taxi genomen met valiezen en al naar het kasteel. Heel mooi maar weer heel veel volk op de been met één uur wachttijd om het te bezoeken en meer dan twee uur te spenderen binnenin. We hebben het onszelf al dikwijls lastig gemaakt maar deze keer pasten me maar. Met twee kids, buggy, twee serieuze valiezen en een kleinere rugzak, nee dank je. Dan maar foto’s genomen van de buitenkant, beetje rondgehangen tussen het volk, iets gekocht om te knabbelen en terug naar het station gegaan te voet. Daar bleek dat de route onderbreken toch niet zo evident was. We moesten een uur wachten en ergens overstappen.

We slapen de komende drie nachten in Guesthouse Lappy, genoemd naar het huiskonijn. Deze kon ik niet weerstaan he toen ik hotels zocht. We mogen het beest niet aanraken, dat is wat minder maar bon. We slapen in stapelbedden en er is een dakterras met volgens de eigenares een spectaculair uitzicht maar wij vinden het maar muren van gebouwen eigenlijk.

Onze gastronomische avonturen gaan ook verder. Vermageren gaan we hier alleszins niet doen want we eten gans de dag door. Vanavond stapten we een resto binnen waar ze geen Engels spraken en geen Engelse kaart hadden. We bestelden lukraak op wat foto’s en weten nog altijd niet wat we binnen speelden. Kip in soort zoetzure saus, lever (toegegeven, slecht was het niet, maar het vraagt toch heel veel inspanning van mij…) en dan nog iets waarvan we helemaal geen oorsprong kennen en wat ik niet binnen kreeg, dat proberen we eens uit te zoeken. Maar het zijn juist dit soort experimenten die ons het meest entertainen op congé.

Japan, so far so good. Een mooie reis maar niet wow. Het mist telkens wat peper en zout precies, al kunnen we niet echt een vinger leggen op waar het precies te kort schiet. Misschien de vieze patatten die hier rondlopen? Misschien het weer dat elke dag een beetje grijsjes is? Misschien het feit dat ze op prachtige tempels mega elektriciteitspalen zetten of  een van de mooiste straatjes van Azië (dixit Lonely Planet) volparkeren met taxi’s en camionettes…

Morgen of overmorgen gaan we ons papieren vogeltje neerleggen in Hiroshima ter nagedachtenis aan een kind dat origami zou maken tot er geen kernwapens meer zijn maar ze overleed zelf aan leukemie als ik me niet vergis. We raakten trouwens onlangs weer aan de praat met iemand die het had over de aanslagen in Brussel. Bizar hoe ze aan de andere kant van de wereld denken dat wij uit oorlogsgebied komen. Laat het maar…

Groetjes uit de City of Peace