Overgewicht en diabetes gaan niet samen, dat weten we allemaal. Het is sowieso voor niemand gezond om overgewicht te hebben.
Zelf heb ik ook nog altijd overgewicht, alhoewel er aan gewerkt wordt. Maar het vergt tijd. Ben er bijna een jaar geleden aan begonnen, met hulp van het diabetesteam in mijn conventie. Eerst werden de instellingen in mijn insulinepomp aangepast, verbruik momenteel nog maar 1/3 van de vorige instellingen. En dat had onmiddellijk resultaat, de eerste weken ging het met kilo's. Ik weeg nu ongeveer 9 kilo minder dan vorig jaar rond deze tijd. Tijdens de winterperiode is het gestabiliseerd.Ik doe niet echt meer aan sport, toch niet in de winterperiode en ik had schrik dat er terug kilo's gingen bijkomen. Gelukkig is dit niet gebeurd. Ik let dan ook, nog meer dan vroeger op mijn eten. Heb nog ongeveer hetzelfde eetpatroon, heb enkel de koolhydraten gehalveerd. En het gebeurt ook dat er bij drukke werkweken er maar 2 keer per dag gegeten wordt. Dat kan dankzij mijn insulinepomp. Want eigenlijk eten wij uit gewoonte en niet echt meer uit een hongergevoel. Nu het weer lente wordt is het tijd om weer een klein beetje gewicht te verlie- zen, met het mooie weer kan er weer meer gewandeld worden, er zijn meer groenten en fruit, het eten kan nog iets luchtiger lees koolhydraatarmer.... Mijn streefdoel is immers nog niet gehaald....maar ik doe het liever iets rustiger aan in de hoop dat het dan blijvend is. Ik heb tijd. Al is het elke week maar 100 gram, ik kom er op mijn eigen tempo. En nu het zonnetje weer meer in 't land is ook weer meer buiten en beweging. Zolang mijn lichaam het toelaat natuurlijk, want mijn werk is vrij intensief en aangezien ik ook een jaartje ouder wordt, ook vlugger moe met (in de winter) veel pijnlijke momenten. Maar we gaan ervoor, de strijd tegen het overgewicht.
Diabetes en andere chronische ziektes... Ik merk het meer en meer op.
Dat mensen die al langere tijd diabetes hebben nog andere chronische ziektes ontwikkelingen. Is het toeval of is er toch samenhang met elkaar?
Vele diabeten nemen ook medicatie in voor hun bloeddruk, cholesterol en bloedverdunners ter preventie. Zo willen de endocrinologen de kans hartproblemen verkleinen. Maar ze kunnen niet alles onder controle krijgen natuurlijk.
Maar de huidige technologische vooruitgang gaan ze de komende jaren wel nog invloed op andere complicaties kunnen uit- voeren. Maar, nu op deze moment, zijn wij diabeetjes nog niet vrij van complicaties. Persoonlijk ken ik er een aantal die dagelijks moeten worstelen met neuropathie, fybromyalgie, rethinopatie of angiopathie. Of een combinatie van een aantal van deze ziektes. Wat hun leven echt niet makkelijk maakt, elke dag opnieuw met pijn of andere ongemakken moeten leven. Ook mentaal heeft dit veel invloed, je moet jezelf elke keer weer oppeppen om door te gaan. Soms heb je hulp nodig, van familie, vrienden of gespecialiseerde hulp... waar niks mis mee is. We hebben allemaal wel eens momenten dat je het alleen niet meer kunt en dan kan een babbel of gelijk welke praktische onder- steuning al een oplossing bieden. Volhouden, ook als je het moeilijk hebt...het is niet iedereen gegeven maar met hulp van elkaar kan het al veel doen, dus blijf begripvol naar elkaar toe. Het kan veel uitmaken in het leven van de andere persoon.
Deze vorm van diabetes ken ik nog niet...dacht ik.. maar toen ik verder begon te lezen wist ik dat ik het al wel gezien had...in Egypte..
Secundaire diabetes komt voor in alle ontwikkelingslanden, de artikels die ik gelezen heb gaan voornamelijk over Afrika.
Deze vorm van diabetes ontstaat door ondervoeding en het gebrek aan eiwitten in hun voeding.Daardoor raakt de pancreas ontstoken en sterven de eilandjes van Langerhans af. En net die maken de nodige insuline aan. Als ze al eten hebben is dit heel suikerrijk met veel koolhydraten erin. De ziekte komt meer en meer voor, vooral bij kinderen, En omdat , op het platteland nauwelijks ziektezorg, laat staan een arts of verpleging is kent de bevolking geen diabetes. En meestal gaan ze eerst naar een inheemse kruidendokter die beweert dat het kind behekst is...en dan wordt het kind verstoten, waardoor het sterft bij gebrek aan juiste medicatie.
Zelfs als de mensen het geluk hebben om in een stad te wonen waar wel artsen zijn die de ziekte herkennen is het nog niet mogelijk om een goede behandeling op te starten want insuline is heel duur en kunnen ze niet betalen. De enkelingen die wel insuline kunnen krijgen, verkrijgen die door giften, die meestal door de westerse wereld worden gedoneerd. Maar dan nog zijn er andere problemen, want hoe hou je de insuline koel? In het warme Afrika is dat ook niet evident...sommige proberen om in een aarden kruik gekoeld water te doen, de flacons insuline erin en dan begraven in koele, vochtige aarde...als je geluk hebt dat je aan een rivier woont.
Het aantal amputaties door diabetes ligt in Afrika op 60 %. En het sterftecijfer door diabetes is hoog , heel hoog....en onwaarschijnlijk jong.
Letterlijk en figuurlijk. De storm die over het land raasde en op weerkundig gebied. En de storm die binnen in mij raasde...
Beiden hadden invloed op de diabetes. Maar door alert te zijn en de technische hulp van tegenwoordig kan je toch beter managen in je diabetesbeheer.
De week begon slecht met een ijskast en diepvries die er in het weekend de brui aangaf, resultaat; al je eten in de vuilbak...stress dus, want er moest zo vlug mogelijk. Dochterlief en ik maandag op ijskastjacht, ook èèn gevonden en zelf vervoerd, wie zei ook weer dat vrouwen het zwakke geslacht zijn? Dus dat probleem was sneller opgelost dan gedacht.Gelukkig maar.
Toen begon het te waaien en daar word ik onrustig van. Er zijn ergenissen op het werk, waarvan ik al een deel aan de bazen had doorgegeven zodat zij ze kunnen oplossen. Ook door te korte nachten ben ikzelf ook niet optimaal en ben ik sneller geirriteerd...maar probeer wel rustig te blijven. Ik blijf vriendelijk goeiedag zeggen tegen iedereen en ben meestal beleefd... meestal dus....tot het fout loopt.... Om het kort te houden; een pandverantwoordelijke was gaan klagen dat ik mijn werk niet deed; zij zei tegen mij dat de klant heel streng was en klaagde. Ik had zogezegd de gang al in 14 dagen niet gedweild (moet dagelijks). Ik heb dit ook gedaan, maar als het regent en de mensen komen van buiten naar binnen blijft die gang natuurlijk niet proper. De pandverantwoordelijke had mij toch zien dweilen, elke dag en toch ging zij tegen de teamleidster klagen. Ik kreeg een uitbrander , waar die pandverandwoordelijke bijstond.....en toen barstte de storm los in mij.... Ik vroeg aan de teamleidster hoe dikwijls zij klachten hadden van mij, of dat ik mijn werk niet naar behoren deed... Dan krijg je als antwoord; bijna nooit.... Ik ben heel grof geweest en heb weer geleerd dat er achterbakse mensen zijn.... en dat ik nog altijd veel te zacht ben... De nacht erop heb ik nauwelijks geslapen, zo van streek was ik...ook had ik schrik van een ernstige hypo, want dat zou ook niet de eerste keer zijn dat ik door de emoties in de gevarenzone zou komen en dat wou ik ten alle prijze vermijden. Om het halfuur meten en bijsturen is dan een vereiste. Normaal zou ik niet zo fel reageren, maar de laatste tijd is mijn leven iets hectischer dan normaal...maar wat wel een feit is, ik laat mij zeker niet doen... En terug weer wat meer afstand nemen...ik ga ook geen problemen meer melden, mijn betrokkenheid naar werk toe terugschroeven...ze trekken hun plan maar...
Kan alleen maar te goede komen voor mezelf, minder bijsturingen.
Het begon met wat ik eerst als een verkoudheid beschouwde. Je kent dat wel, 's morgens opstaan met wat keelpijn, snotteren of veelvuldig niezen....en 't is net voor het weekend. Tegen de middag was er hofdpijn bij, je weet wel, precies of ze in je hoofd repetitie drummen houden. Toen besloot ik naar de dokter te bellen om eem afspraak na mijn werk 's avonds. Alleen kon dat niet meer....alle dokters zaten overvol.
Ok, dan stop ik wel bij de apotheker om medicatie, hij kent mij al jaren en zal wel iets kunnen meegeven dat de symptomen bestrijdt. Ook moest ik veel rusten zei hij, dat helpt het snellere herstel. Dan zou ik na 2 dagen me al een stuk beter voelen. Mijn suikers waren iets verhoogd, wat normaal is bij infecties, maar het bleef beperkt. En ja, op zaterdag had ik al minder hoofdpijn, niezen was minder en de keelpijn was ook al verzacht, dus ging het de goede kant uit....ik sliep heel veel, want ook dat was nodig.
Zondagmiddag...mmmm, het voelt toch niet zo goed als ik hoopte, integendeel, was aan het hoesten geraakt en was heel kort van adem waardoor ik weer zeer vermoeid geraakte. Dat was het moment dat ik mijn bazin belde dat ik op maandag niet kwam werken, ook omdat de suikers toen begonnen op te lopen, niet veel maar toch..... Dus op maandag eindelijk een afspraak bij de dokter vastgekregen en daar bleek dat ik een luchtweginfectie had, was ook koortsig geworden onder- tussen. Ik liet haar de waarden van mijn suikers zien, constant tss 250 en 300, zei ook dat ik me misselijk voelde, kon niet meer eten of drinken. Alles kwam er terug uit. Ik kreeg te horen dat de medicatie snel zou helpen en ik me dan weer beter zou voelen. Dinsdagmorgen; ik voelde mij ellendig...het werd maar erger, mijn suikers stegen met het uur. Om 10 u naar het ziekenhuis gebeld, heel de uitleg gedaan tegen de dvk, met haar nog eens de nodige stappen gedaan om te kijken of we de suikers niet naar beneden konden halen= nieuwe insuline en nieuwe catheter steken. Niets hielp....toen was het, zo snel mogelijk naar spoed komen.
Daar ik op dat moment niet met de auto kon rijden heb ik de jongste dochter gebeld, zij toestemming gevraagd aan haar bazin om mij naar spoed te brengen. Om 13.30u op spoed aangekomen, ik stond HI= meer dan 500 direct geholpen. Er stond ineens veel volk rond mij, ik werd grondig onderzocht, ze zochten verschillende aders, wat niet zo goed ging, heb van die lastige om in te prikken. Er werden ook foto's van mijn longen genomen omdat ik zo piepte en naar adem snakte, had ook geen stem meer...... De spoedarts wist me te vertellen dat ik al zeker het RSV virus had en wss ook de griep. Ik zat vol met infecties overal en natuurlijk ook ketonen. Er werden 4 verschillende infusen aan mijn armen gehangen en moest de eerste nacht op intensieve doorbrengen. De griep werd ook bevestigd. Heb in totaal 6 dagen in het ziekenhuis doorgebracht. Mijn endo heeft mij ook gevraagd om als ik me nog eens niet goed voel, mijn suikers beginnen te stijgen en ik niet bij huisarts terecht kan naar het ziekenhuis te bellen en indien nodig binnen te komen. Na ontslag uit het ziekenhuis had ik nog een weekje ziekenverlof gekregen en had ik ook nog een week gewoon verlof gepland, dus heb ik goed kunnen revalideren. Was ook nodig, want ik was wel geschrokken hoe je verzwakt na zulke complicaties.
Het is net als constant vervolgcursussen krijgen....en bijleren... via sociale media....mensen leren kennen die ook de problemen kennen en die hun verhaal doen....waar jij dan ook zaken uit herkent.
Zelf heb ik vele jaren gedacht dat ik 1 van de weinige was die dagelijks hypo's deed, meerdere per dag zelfs. Ik geraakte er gefrustreerd van, want mijn vraag is/was; wat doe ik verkeerd. Toen was er natuurlijk nog geen sociale media en was het contact met andere diabeten beperkt, soms kwam je in het ziekenhuis al wel eens iemand tegen die je al wel eens had gezien en dan knikte je uit herkenning, maar tot een goed gesprek kwam het niet, laat staan dat je je gevoelens uitte over je ziekte. En toendertijd waren de dokters en proffen ook nog niet zo open om hun patienten te vertellen hoe het juist zat met hun diabetes. Nu weet ik dat de dokters en proffen zelf nog zoekende waren/ zijn in deze materie. Maar dank zij de sociale media heb ik vele mensen leren kennen die diabetes ook dagelijks beleven en net als ik geregeld hypo's doen. Dan leer je ook dat er vele verschillende oorzaken dit kunnen veroorzaken, dat je niet alles in de hand hebt. Zelf heb ik dank zij de sociale media, de fora en het contact met mede diabeten veel bijgeleerd, het is een constante bijscholing die ik krijg. Ook voor de dokters en proffen is het wel aanpassen aan die patienten die nu gerichter vragen stellen en een duidelijk antwoord willen. We zijn mondiger geworden naar hen toe en dat is iets wat ik van harte toejuich, want alleen zo kan je proberen om het beste van je diabetes te maken, in overleg met je hele diabetesteam. Helaas zijn er ook nog wel vele diabeten die hier niet van willen weten, soms omdat ze het gewoon niet begrijpen, soms omdat ze het niet willen begrijpen. En dat is jammer, want ook voor hen is het belangrijk dat ze zo goed mogelijk begeleidt worden, om hun diabetes en leven zo optimaal te benutten...
In elk geval; ik blijf alle educatie hierover volgen....het boeit mij...
Op de hoogte blijven van de vorderingen die gemaakt worden op gebied van diabetesbeheer betekent veel lezen, op allerlei fora, nieuwsbrieven en internet natuurlijk. Meestal in het Nederlands of het Engels. Soms is het moeilijk om echt van onecht te onderscheiden. Onecht is bij mij als ik het gevoel heb dat ze patienten wel veel beloven maar er nog geen concrete studies of bewijzen hebben dat een project effectief nut heeft of een meerwaarde voor de patient kan betekenen.
Een tijdje geleden had ik al gelezen over de slimme insuline en heb er deze week weer een nieuwsbrief over gekregen. Slimme insuline zou enkel insuline afgeven als het nodig is, dus als je eet of je waarden ver- hogen, om gelijk welke reden ook. Als je waarden te laag zakken zou die insuline niet actief worden. De onderzoekers zijn verschillende manieren aan het uittesten hoe die insuline het beste bij de patienten kan werken, via pleisters of pillen of een maandelijkse injectie. Er zijn verschillende onderzoeken bezig, in Amerika en ook Australie. Onderzoeken kosten veel geld en tijd natuurlijk. Het geld wordt bij elkaar gesprokkeld door donaties en verenigingen die diabetes de wereld uit willen. Hier in Belgie en Nederland wordt de medische onderzoekswereld ook stevig gesponsord door zulke verenigingen. Het is ook een feit dat door het doorzettingsvermogen van deze mensen de laatste 20 jaar vele sprongen voorwaarts zijn gedaan om de toestand van de diabeten, de levensstandaard zeg maar, te verbeteren. Als ik vergelijk met mijn eerste ervaringen met mijn diabetes, kan je nu een redelijk "normaal"leven leiden. Ik hoop dat de slimme insuline er binnen afzienbare tijd kan komen om al die diabeten eindelijk een onbezorgder leven te geven en hen een inzicht te geven in een leven zonder hypo's of hypers..... Dat zou pas een vooruitgang zijn....
Als het koud wordt, met vriestemperaturen reageert het mense- lijk lichaam.De innerlijke mazoutketel moet opgestookt worden om het lichaam warm te houden, zeker bij mensen die buiten werken.
Ook bij diabeten , zeker types 1, is dit het geval....en ook een een ge- vaar...tot meerdere hypo's per dag. Deze week hebben we dus de eerste winterprik gehad. Gelukkig had ik goed naar het weerbericht geluisterd...wat ik niet altijd doe, nu gelukkig wel. Zodat ik voorzorgen kon nemen. Daar ik nog steeds in de vermageringsmodus zit, wil ik niet extra eten. Dus geef ik minder insuline bij mijn voedselinnames. Ik bekijk 's morgens wat er op mijn werkplanning staat en pas daar mijn insuline inname op aan. Het gebeurt ook nog dat ik mijn insulinepomp voor x aantal uur uitzet ( meestal het aantal uren dat ik nog intensief werk).
Voor mensen met type 1 die in koelcellen werken is dit dagelijkse kost, maar zij hebben dan nog de kans op blijvende beschadiging van de zenuwen, ze zullen vlugger last hebben van neurophatie.
Ook als je gaat skieen of aan ijsschaatsen doet moet je rekening houden met de koude en de invloed op hiervan op je diabetes. Maar misschien, als je buiten in de koude hebt gewerkt of gesport je wel recht hebt op warme chocomelk...;-)
Gisteravond redelijk op tijd gaan slapen want ik moest er weer vroeg uit...en vroeg uit is bij mij 4.15u. Ik moest deze morgen naar Hamont en dat is toch wel bijna 50 minuten rijden voor mij.
Dus op tijd gaan slapen...nu wordt ik elke nacht wel 1 keer wakker en daar maak ik dan gebruik van om mijn waarden te scannen. Deze nacht werd ik rond 1 uur wakker, had het ijskoud, wat voor mij niet normaal is...dus ja mijn vermoeden werd bevestigd LO bij het scannen. Direct mijn pomp volledig afgekoppeld, want ze handmatig uitzetten lukte dus niet op dat moment.Gelukkig heb ik ook altijd cola op mijn nachtkastje staan, door ervaring geleerd want als ik zo laag sta durf ik ook de trap niet af naar de keuken. Dus een half flesje cola gedronken en al rillend weer in 't slaap gesukkeld. Om 4u wakker geworden en opgestaan, gescand en toen stond ik 125- 6.9 voor mijn Nederlandse lezers Maar nog altijd rillen van de kou, maar ja als je energieketel geen mazout krijgt kan je ook niet warm worden gehouden natuurlijk. Dus maar een stevig ontbijt, 2 waldkorn boterhammengegeten en 2 warme choco- melkjes gedronken, met de komende werkdag in aanmerking genomen.
Voor deze hypo heb ik wel een verklaring, einde van de werkweek= vermoeid- heid en de eerste echte winterkoude. Dat is ook jaarlijks weerkerend in mijn geval. Als die koude een aantal dagen blijft raak ik eraan gewend en reageer ik zo fel niet meer.....maar nu weer wel...
Ik heb een aantal vriendinnen met chronische ziektes. En ik wil het eigenlijk aan alle chronisch zieken opdragen.
Gezonde mensen doen soms heel meewarig als iemand zegt dat ze fybrio, de ziekte van Chrone, reuma of gelijk welke aan- doening hebben. Juist omdat gezonde mensen gezond zijn kunnen ze niet inschatten wat chronisch zieke mensen doormaken.Dat ze hevige pijn lijden de ene dag en de andere dag het weer wat makkelijker gaat met hun ziekte kunnen gezonde mensen niet begrijpen. En klasseren ze je....als profiteur, misbruik maken van een situatie of proberen medelijden op te wekken... Maar dat is echt niet wat deze mensen willen, zij zouden ook liever gezond zijn en geen complicaties van hun ziekte erbij krijgen... Soms vervloek je gezonde mensen en denk je; je zou het zelf eens moeten hebben, je zou wel anders piepen...
Daarom pleit ik voor meer gemeende solidariteit, begrip en hulp van de gezonde mensen.....want het zou ooit wel eens kunnen dat ze onze solidariteit nodig hebben....je weet noit wat op jouw pad ligt. En ook dat ze hun gezondheid koesteren, ze weten niet hoeveel ge- luk ze hebben, want gezond zijn is onbetaalbaar.
Dus hierbij betuig ik mijn solidariteit aan alle chronisch zieken en versta jullie verzuchtigingen, weet dat jullie goede en minder goede dagen hebben en heb respect voor jullie!
14 november Werelddiabetesdag....joepie, plots staan we voor 1 dag in de belangstelling. En ook plots is iedereen solidair met ons....die ene dag.. Elk jaar ook weer opnieuw komen er op die dag berich- ten dat de oplossing voor ons probleem; genezing van diabetes dichterbij komt....er zijn oplossingen en ook komen er steeds betere technologische hulpmiddelen op de markt, ja, dat is waar. Maar diabetes genezen....nee dat ziet de pharmaceutische wereld niet zitten, want dan verdienen ze niks meer aan ons, dus zij zijn niet zo solidair met ons...
Gelukkig zijn er forums en vriendenclubs waar je als diabeet wel dagdagelijks de solidariteit vind die je nodig hebt. Waar je vragen kan stellen, steun vind in moeilijke tijden, zelf je mening kan en mag uiten. Soms heb je zelfs het geluk dat je een deel van die lotgenoten persoonlijk leert kennen en die je vrienden worden. Waar je samen uitstappen mee doet, gezellig kunt bijpraten en kunt lachen en soms ook even uithuilen. Waar je mens bij kan zijn.... Ik heb het geluk dat ik een deel van die mensen ken en vrienden mag noemen.Die mij steunen en bijpraten. Elke dag weer opnieuw. Waar ik ook hulp probeer te bieden, vragen uit eigen ervaring beantwoordt.
Dat noem ik solidariteit, er elke dag zijn voor elkaar,onvoorwaardelijk. En niet enkel die ene dag dat de hele wereld naar ons kijkt en het jammer vindt dat wij diabetes hebben.
Het was weer zover, slechte waarden.... Hoe wat, waar?
Maandag was goed begonnen, nieuwe catheter gestoken en de waarden waren goed. Maar na de middag stegen mijn waarden, gekeken of ik wel gebolust had voor mijn eten, ja dat was in orde...constant in beweging, daar zak je toch van? Nu niet, ik bleef maar stijgen...catheter nagekeken op luchtbellen...nope, dat is niet het probleem... Ondertussen was het beginnen regenen en kreeg ik heel erge pijn aan mijn gewrichten....dat zou al een aanwijzing kunnen zijn, pijn verhoogt je glucose- waarden ....toch? Ondertussen wees mijne scanner van de sensor HI aan....nu was mijn vraag ; hoe hoog is HI? De vingerprik dan maar.....586.....godsamme, geen wonder dat ik me ondertussen, moe, misselijk en miserabel voelde. Ik had ondertussen wel mijn catheter nog eens vervangen, kwestie van zeker te zijn. Een paar correctiebolussen en ontstekingsremmers later ( 4 uur) begon ik eindelijk te zakken. Wat weer bewijst dat er een moeilijke periode gaat aankomen, want als het een vochtige winter wordt gaat mijn ontstekingsreuma overuren draaien en zit ik met de gebakken peren..... Maar misschien dat de sensor hier ook kan helpen, en sneller reageer als ik zie dat mijn waarden snel stijgen..... Uitproberen maar.
