|
Dit gaat niet enkel over diabetes, maar ook over fybromyalgie en andere chronische
onzichtbare ziekten.
Een vriendin van mij had deze morgen een artikel over fybro geplaatst, dat kwam van
onze Nederlandse vrienden.
Er stonden vele zaken in, geschreven door dokters, die ik al gelezen had. Ben geïntresseerd
in de materie omdat sommige vriendinnen van mij eraan lijden en ik een beetje wil kunnen
inschatten wat zij doorstaan.
Want als je zelf niet hebt, kan je hun pijn niet inschatten, de vermoeidheid die hen overvalt,
op de meest minst geschikte momenten. En alle andere mistoestanden die ziekte teweeg brengt.
Wat mij het meeste raakte was die ene zin;
Je moet het maar leren ACCEPTEREN....
Als ik zulke dingen lees wordt het rood voor mijn ogen....
Weten zij hoe moeilijk het is om te accepteren dat je lichaam je in de steek laat...na al die
jaren dat het wel goed gefunctioneerd heeft.
En als je dan nog eens weet waarom...wat was de aanleiding dat je lichaam nu zegt van,
zie maar hoe je het doet, ik speel niet meer mee.
In het begin, als je pas de diagnose weet komt er zoveel op je af.
En de ene dag gaat het goed....de volgende dag kan je niks meer, moet je blijven platliggen.
Sommige mensen bekijken je dan meewarig en je ziet het in hun ogen; is dit wel echt....
Dat is dan nog zoiets dat je zou moeten leren accepteren, dat er mensen zijn die denken
dat je je ziekte fantaseert.
Een tijdje na de diagnose zal je dan wss toch wat gaan rebbeleren, omdat niemand jouw vragen
kan beantwoorden; wat, waarom en hoe.....
Zelf heb ik er ook lang over gedaan om het een beetje te aanvaarden, de diabetes....er zijn ongemakken,
maar ik heb er mee leren leven.
Accepteren; het is een beladen woord...
Volgens mij zal iemand met chronische ziekte nooit ten volle 100% kunnen accepteren dat hij/zij, meestal
ongeneeslijk, ziek is.
Er zullen goede dagen zijn...van die dagen moet je dan extreem hard genieten...
En er zullen, helaas, meerdere slechte dagen zijn, dagen die moet uitzweten, op de zetel of in je
bed.
En die dagen zullen het moeilijkst te accepteren zijn...
Maar toch wil ik de bewondering voor mijn vriendinnen hierbij uitspreken, dat ze toch moedig
blijven doordoen en proberen zoveel mogelijk te genieten en positief blijven.
Chapeau dames.
|
