Het begon met wat ik eerst als een verkoudheid beschouwde. Je kent dat wel, 's morgens opstaan met wat keelpijn, snotteren of veelvuldig niezen....en 't is net voor het weekend. Tegen de middag was er hofdpijn bij, je weet wel, precies of ze in je hoofd repetitie drummen houden. Toen besloot ik naar de dokter te bellen om eem afspraak na mijn werk 's avonds. Alleen kon dat niet meer....alle dokters zaten overvol.
Ok, dan stop ik wel bij de apotheker om medicatie, hij kent mij al jaren en zal wel iets kunnen meegeven dat de symptomen bestrijdt. Ook moest ik veel rusten zei hij, dat helpt het snellere herstel. Dan zou ik na 2 dagen me al een stuk beter voelen. Mijn suikers waren iets verhoogd, wat normaal is bij infecties, maar het bleef beperkt. En ja, op zaterdag had ik al minder hoofdpijn, niezen was minder en de keelpijn was ook al verzacht, dus ging het de goede kant uit....ik sliep heel veel, want ook dat was nodig.
Zondagmiddag...mmmm, het voelt toch niet zo goed als ik hoopte, integendeel, was aan het hoesten geraakt en was heel kort van adem waardoor ik weer zeer vermoeid geraakte. Dat was het moment dat ik mijn bazin belde dat ik op maandag niet kwam werken, ook omdat de suikers toen begonnen op te lopen, niet veel maar toch..... Dus op maandag eindelijk een afspraak bij de dokter vastgekregen en daar bleek dat ik een luchtweginfectie had, was ook koortsig geworden onder- tussen. Ik liet haar de waarden van mijn suikers zien, constant tss 250 en 300, zei ook dat ik me misselijk voelde, kon niet meer eten of drinken. Alles kwam er terug uit. Ik kreeg te horen dat de medicatie snel zou helpen en ik me dan weer beter zou voelen. Dinsdagmorgen; ik voelde mij ellendig...het werd maar erger, mijn suikers stegen met het uur. Om 10 u naar het ziekenhuis gebeld, heel de uitleg gedaan tegen de dvk, met haar nog eens de nodige stappen gedaan om te kijken of we de suikers niet naar beneden konden halen= nieuwe insuline en nieuwe catheter steken. Niets hielp....toen was het, zo snel mogelijk naar spoed komen.
Daar ik op dat moment niet met de auto kon rijden heb ik de jongste dochter gebeld, zij toestemming gevraagd aan haar bazin om mij naar spoed te brengen. Om 13.30u op spoed aangekomen, ik stond HI= meer dan 500 direct geholpen. Er stond ineens veel volk rond mij, ik werd grondig onderzocht, ze zochten verschillende aders, wat niet zo goed ging, heb van die lastige om in te prikken. Er werden ook foto's van mijn longen genomen omdat ik zo piepte en naar adem snakte, had ook geen stem meer...... De spoedarts wist me te vertellen dat ik al zeker het RSV virus had en wss ook de griep. Ik zat vol met infecties overal en natuurlijk ook ketonen. Er werden 4 verschillende infusen aan mijn armen gehangen en moest de eerste nacht op intensieve doorbrengen. De griep werd ook bevestigd. Heb in totaal 6 dagen in het ziekenhuis doorgebracht. Mijn endo heeft mij ook gevraagd om als ik me nog eens niet goed voel, mijn suikers beginnen te stijgen en ik niet bij huisarts terecht kan naar het ziekenhuis te bellen en indien nodig binnen te komen. Na ontslag uit het ziekenhuis had ik nog een weekje ziekenverlof gekregen en had ik ook nog een week gewoon verlof gepland, dus heb ik goed kunnen revalideren. Was ook nodig, want ik was wel geschrokken hoe je verzwakt na zulke complicaties.
Het is net als constant vervolgcursussen krijgen....en bijleren... via sociale media....mensen leren kennen die ook de problemen kennen en die hun verhaal doen....waar jij dan ook zaken uit herkent.
Zelf heb ik vele jaren gedacht dat ik 1 van de weinige was die dagelijks hypo's deed, meerdere per dag zelfs. Ik geraakte er gefrustreerd van, want mijn vraag is/was; wat doe ik verkeerd. Toen was er natuurlijk nog geen sociale media en was het contact met andere diabeten beperkt, soms kwam je in het ziekenhuis al wel eens iemand tegen die je al wel eens had gezien en dan knikte je uit herkenning, maar tot een goed gesprek kwam het niet, laat staan dat je je gevoelens uitte over je ziekte. En toendertijd waren de dokters en proffen ook nog niet zo open om hun patienten te vertellen hoe het juist zat met hun diabetes. Nu weet ik dat de dokters en proffen zelf nog zoekende waren/ zijn in deze materie. Maar dank zij de sociale media heb ik vele mensen leren kennen die diabetes ook dagelijks beleven en net als ik geregeld hypo's doen. Dan leer je ook dat er vele verschillende oorzaken dit kunnen veroorzaken, dat je niet alles in de hand hebt. Zelf heb ik dank zij de sociale media, de fora en het contact met mede diabeten veel bijgeleerd, het is een constante bijscholing die ik krijg. Ook voor de dokters en proffen is het wel aanpassen aan die patienten die nu gerichter vragen stellen en een duidelijk antwoord willen. We zijn mondiger geworden naar hen toe en dat is iets wat ik van harte toejuich, want alleen zo kan je proberen om het beste van je diabetes te maken, in overleg met je hele diabetesteam. Helaas zijn er ook nog wel vele diabeten die hier niet van willen weten, soms omdat ze het gewoon niet begrijpen, soms omdat ze het niet willen begrijpen. En dat is jammer, want ook voor hen is het belangrijk dat ze zo goed mogelijk begeleidt worden, om hun diabetes en leven zo optimaal te benutten...
In elk geval; ik blijf alle educatie hierover volgen....het boeit mij...
Op de hoogte blijven van de vorderingen die gemaakt worden op gebied van diabetesbeheer betekent veel lezen, op allerlei fora, nieuwsbrieven en internet natuurlijk. Meestal in het Nederlands of het Engels. Soms is het moeilijk om echt van onecht te onderscheiden. Onecht is bij mij als ik het gevoel heb dat ze patienten wel veel beloven maar er nog geen concrete studies of bewijzen hebben dat een project effectief nut heeft of een meerwaarde voor de patient kan betekenen.
Een tijdje geleden had ik al gelezen over de slimme insuline en heb er deze week weer een nieuwsbrief over gekregen. Slimme insuline zou enkel insuline afgeven als het nodig is, dus als je eet of je waarden ver- hogen, om gelijk welke reden ook. Als je waarden te laag zakken zou die insuline niet actief worden. De onderzoekers zijn verschillende manieren aan het uittesten hoe die insuline het beste bij de patienten kan werken, via pleisters of pillen of een maandelijkse injectie. Er zijn verschillende onderzoeken bezig, in Amerika en ook Australie. Onderzoeken kosten veel geld en tijd natuurlijk. Het geld wordt bij elkaar gesprokkeld door donaties en verenigingen die diabetes de wereld uit willen. Hier in Belgie en Nederland wordt de medische onderzoekswereld ook stevig gesponsord door zulke verenigingen. Het is ook een feit dat door het doorzettingsvermogen van deze mensen de laatste 20 jaar vele sprongen voorwaarts zijn gedaan om de toestand van de diabeten, de levensstandaard zeg maar, te verbeteren. Als ik vergelijk met mijn eerste ervaringen met mijn diabetes, kan je nu een redelijk "normaal"leven leiden. Ik hoop dat de slimme insuline er binnen afzienbare tijd kan komen om al die diabeten eindelijk een onbezorgder leven te geven en hen een inzicht te geven in een leven zonder hypo's of hypers..... Dat zou pas een vooruitgang zijn....
