Welkom op mijn blog! Ik ben Sarah, een vrolijke en eigenwijze jongedame. Wat mij iets specialer maakt, is dat ik een aantal zeldzame aandoeningen heb die mijn leven dagelijks beïnvloeden. Het syndroom van Turner, Diabetes Insipidus, Reuma en NLD. Ondanks dit alles sta ik positief in het leven. Ik leef, werk, reis en doe leuke dingen, net als iedereen... maar soms net iets anders!
Meer weten? Lees snel verder....
28-06-2020
Welkom Cleo!!!
Vrijdag was het eindelijk zover: ik ben mijn nieuwe katje gaan halen!
Opnieuw een vrouwtje, ze is op 5 jaar geschat en leefde al een tijdje op straat toen ze bij de kattenopvang terecht kwam. Ze is heeft een prachtige, lange zwart-bruin gestreepte vacht en grappig rond buikje. Momenteel is ze nog een beetje bang, en moet ze nog wennen aan de nieuwe omgeving. Maar met wat geduld komt het allemaal wel goed.
Een nieuw huisgenootje dus! Binnenkort vertel ik nog meer over Cleo, maar eerst moet ik haar nog wat beter leren kennen.
Het is allemaal behoorlijk druk geweest, ook met mijn nieuwe job. Het duurt nu misschien wat langer, maar om de zoveel tijd blijf ik iets posten!
Ten midden van alle commotie van de voorbije weken wil ik graag leuk nieuws melden:
Ik heb een nieuwe job!!!
Begin maart heb ik gesolliciteerd voor de functie van vrijwilligerscoach bij een inclusief muziekatelier. Dat atelier is een aantal jaar terug opgestart door een vriendin van mij, en enkele gelijkgezinden. Hun motto is dat muziek toegankelijk moet zijn voor iedereen, dus ook voor mensen met een beperking. Er wordt zoveel mogelijk muziek op maat aan geboden. Een prachtig initiatief waar ik zonder twijfel helemaal achter sta. Het sluit ook helemaal aan bij mijn persoonlijke interesses.
Het is een deeltijdse betrekking, en ik ondersteund door het werkburo die me ook het contract hebben aangeboden. Momenteel werk ik uitsluitend van huis uit. Het is niet eenvoudig om op deze manier in te werken, maar ik doe mijn best om alles en iedereen zo snel mogelijk te leren kennen. Momenteel nog ietwat onzeker, maar dat zal hopelijk binnenkort wel keren.
Ik ben ongelooflijk blij met deze kans en ook erg dankbaar dat ik me nu toch nuttig kan maken. De oppas dienst ligt nog steeds voor onbepaalde tijd stil. Ik ga het werken met de kindjes echt wel missen. Maar inhoudelijk gaf het niet altijd de voldoening die ik zocht. Ook de onregelmatige uren en de enorme mate van beschikbaarheid en flexibiliteit die verwacht werd, wogen soms wel zwaar. Dat heeft me doen besluiten dat ik toch mijn horzizon wat moest verruimen. Toch kijk ik met veel plezier terug op de voorbije vijf jaar. Maar ik ben ook klaar voor deze nieuwe start!
Na een zachte, maar grijze en natte winter leken de eerste prille tekenen van de lente in aantocht...
De dagen werden langer, de bomen begonnen te botten. Ik had er zin in, in het voorjaar. Zo mogelijk nog meer dan anders. Op reis naar IJsland, terrasjes doen, misschien wel een festival meepikken in de zomer....
En toen kwam daar heel plots een gemeen klein beestje dat er op uit is mensen ziek te maken! In een mum van tijd stond heel het land, en ook de rest van Europa in rep en roer. Iedereen zoveel als mogelijk in quarantaine.... het lijkt wel ene scenario uit een of andere matige televisiefilm, of een regelrechte nachtmerrie. Maar helaas, het gebeurt allemaal echt! Nu!!!
Ik heb ook heel goed nieuws, maar ik kies ervoor om dit in een volgende post te plaatsen als het allemaal definitief is. (yep, kwestie van de spanning er in te houden)
Tot slot vond ik deze prachtige quote die spontaan een glimlach op mijn mond deed toveren:
Als je denkt dat je te klein bent om impact te hebben, denk dan maar eens aan wat een virus kan doen!
Tot snel, in betere tijden. Oooo enneuh: BLIJF IN UW KOT!!! (ik meen het, he)
We zijn nu een paar weken ver in het nieuwe jaar. Wie me een beetje kent, weet dat dit niet mijn favoriete periode is. De winter duurt gewoon te lang.... Hoewel we van een echte winter tot nu toe niet kunnen spreken, natuurlijk. De laatste dagen was het vooral erg 'stormachtig', het weer maar helaas ook in mijn hoofd.
Onzekerheden op werkvlak maken me erg onrustig. Ik hoop hier snel meer over te kunnen vertellen, maar daar wacht ik liever nog wat mee tot er meer duidelijkheid is.Bon, ik probeer dus genoeg afleiding te zoeken en meestal lukt dat wel.
Voor kerst had ik een speciaal cadeau op mijn verlanglijstje staan, een fitbit. Voor wie dit nog niet zou kennen: het is een soort digitale polshorloge waar ook een hartslagmeter en stappenteller in verwerkt zijn. Extra motivatie dus om elke dag flink actief te zijn. En tot mijn verrassing kom ik de meeste dagen zonder enige moeite aan 10000 stappen. Thuis bezig zijn, met de fiets naar de winkel of een afspraak, de auto niet vlakbij de deur (kunnen) parkeren en dus een stuk te voet moeten gaan, af en toe dan toch eens wat echte sport (in mijn geval: een poging doen op het crosstrainer bij mijn ouders). En ik heb ook geen zittende job, natuurlijk. Ik ga hier zeker niet beweren dat ik ineens een sportief type ben, dat ben ik nooit geweest en zal ik ook nooit zijn. Maar actief ben ik dus wel en dat is ook nodig. Van zitten en suffen wordt je alleen maar lui en suf. Helaas kan ik nog niet zeggen dat ik meer energie heb. Ik slaap ook niet zo goed de laatste tijd, dat heeft dan weer met de stormen in mijn hoofd te maken.
Voila, dus dit zijn mijn plannen voor de rest van de dag: dadelijk nog even een yoga/relaxatie sessie. Vanmiddag weer naar het ouderlijk nest voor een training, een beurt in de infrarood cabine, en nadien een deugddoende douche. Een lekkere, warme maaltijd krijg ik er gratis en voor niks bij
2019 is niet bepaald heel blij geëindigd, maar 2020 is inmiddels wel goed van start gegaan. Rustig met vriendinnen hier thuis, chinees gaan halen en afgeteld. Vandaag hadden mijn broer en schoonzus ons uitgenodigd voor een Nieuwjaars brunch, dat was natuurlijk ook gezellig. Ik heb een leuk nieuwjaarsbriefje gekregen van mijn neefje Neil.
Deze week heb ik geen opdrachten gehad, niet abnormaal in de vakantie. Hopelijk volgende week beter. Zo schuifelen de dagen voorbij. Het is vreemd, zo zonder kat in huis, echt terug wennen. Mie was wel een karaktertje, ze vroeg vrij veel aandacht en er gaan ook veel tijd en geld naar de verzorging van een huisdier. En toch mis ik haar
Ik ga verder gaan met enkele wensen voor het nieuwe jaar, zowel voor mezelf als voor mijn omgeving
All right, hier gaan we:
Voor mezelf
- een goede gezondheid en niet te veel extra doktersbezoeken
De laatste dag van het jaar, maar mijn hartje viert niet echt mee. Mijn kat Mie is op korte tijd erg achteruit gegaan, gisteren heb ik het moeilijke besluit genomen om haar te laten inslapen. Ik heb eerder nog over haar geschreven, in het stukje 'Mie time'
Bon, ik ga het hierbij laten voor vandaag maar ik schrijf snel weer!
Er is al heel veel over gezegd geweest, over de term 'happy single' en of die al dan niet realistisch zou zijn. Kun je wel effectief gelukkig op je eentje? Ook voor langere tijd? Bon, daar ga ik het vandaag dus NIET over hebben. Wegens al een klein beetje cliché ondertussen.
Wel ga ik de andere kant van single zijn verder uit de doeken doen. Want ja, als alleenstaande kan je uiteraard vaak gewoon je zin doen. Handig, geen discussies met huisgenoten. Maar je draait wel overal alleen voor op, praktisch en ook financieel. Gaat er iets stuk of moet er iets geregeld worden? Ik denk maar de auto die naar de keuring moet, de wasmachine die het plots laat afweten.... al de telefoontjes, opzoekwerk, over en weer gerij.... je moet het zelf doen of hulp van buitenaf inschakelen (en dat doe ik dus liever niet te vaak).
En dan de kosten...als koppel heb je normaal gezien twee inkomens en deel je dus alles door twee. Ok, die wasmachine zal misschien wat vaker draaien en dus ook sneller versleten zijn, maar toch. Een van mijn voornemens voor dit jaar was mijn spaarrekening terug wat aanvullen. Dat is dus helaas weer niet geluk, integendeel!
De afgelopen weken lijkt alles tegelijk stuk te gaan... die wasmachine dus, mijn fiets, een lek in de kelder die gerepareerd zal moeten worden enzoverder. Toen bleek ook dat mijn aanslag voor de onroerende voorheffing plots een flink stuk naar omhoog gegaan is. Vanwege de garage die ik vorig jaar aangekocht heb. Volkomen normaal, maar toch meer dan verwacht.
Ik probeer er niet te veel over te piekeren, dat heeft geen zin. Volgend jaar kan ik hopelijk weer wat sparen. Want ik wil de komende jaren graag nog wat renovaties in mijn appartement doen, ik zal een nieuwe cv ketel moeten laten plaatsen en mijn auto zal ook geen tien jaar meer rijden. Hmmm, ik word er niet heel vrolijk van.
Ok, genoeg geklaagd en gezaagd. Ik wil alleen maar even kwijt dat het niet zo simpel is allemaal. Een kind kost een huis, zeggen ze. Wel, ik heb dan wel geen gezin maar alleen wonen is ook duur! Hoor je daar iets over in de media? Nee!
Tot zover dus mijn betoog voor de heel vele alleenstaanden die zich er ook proberen door te worstelen. Hou moed!
'Doe zo verder!' zei de professor-endocrinoloog onlangs bij de consultatie in het UZA. Gewicht onder controle, bloeddruk naar mijn doen ok, cholesterol idem. Dokter tevreden, patiënt tevreden! Volgend jaar staat er onder andere een hartonderzoek op het programma, maar daar verwacht ik niet al te veel problemen.
Nu zaterdag ga ik trouwens ook naar een symposium voor patiënten met het syndroom van Turner, waar het onder andere zal gaan over gezonde levensstijl en het energiepijl. Belangrijke items, voor iedereen maar voor wie met svt te maken heeft des te meer. Maar daarnaast ook gewoon boeiend, dus ik ga er naartoe. Verslag volgt later!
Zoals vaker het geval de afgelopen jaren, is de zomer voor mij een heel kalme periode. Wat betreft het werk dan toch. Dit jaar is het zelfs extreem rustig, ik krijg bijna geen opdrachten meer. Veel kan ik daar natuurlijk niet aan veranderen, al hoop ik wel dat ik binnenkort weer in actie mag schieten. Het begint wat lang te duren, om eerlijk te zijn. Ik mis de kindjes. Ik probeer er dan maar het beste van te maken. dat lukt natuurlijk beter als het mooi weer is zoals vandaag. Maar ik probeer toch ook om me wat nuttig bezig te houden. Ik zou elke dag tot tien uur in bed kunnen blijven liggen en daarna voor de tv hangen, maar daar word ik niet vrolijker van. Bovendien kan ik elke dag opgeroepen worden, dus wil ik wel actief blijven. Staan dus vaak op het programma: sporten, een terrasje of dergelijke, lezen, muziek beluisteren en studeren. Ik heb vorige week trouwens openboek examen afgelegd van een cursus coaching die ik online heb gevolgd, daarvan heb ik nog geen resultaat. Mogelijk wil ik er iets mee doen bij mijn vrijwilligerswerk, dat ik doe voor de Turnervereniging.
Ik ben natuurlijk ook op vakantie geweest! Meerbepaald een city trip naar Berlijn. Dat was ook zeker de moeite! De trip met de bus viel beter mee dan ik had gevreesd. En het is een boeiende stad, waar veel te zien en te beleven valt. Voor herhaling vatbaar? Misschien wel, maar ik wil nog veel zien en mijn volgende trip ligt al vast (daarover later meer).
Bon, kort samen gevat: het gaat best wel vrij goed met mij! Maar nu ga ik toch weer even in de zon liggen (sorry, nee, mag niet meer van de dokter: in de schaduw dus), zolang het nog kan!
Ik heb er hier nog niet veel over verteld, maar nu vind ik het wel het juiste moment. Al is het maar omdat mijn inspiratie een beetje op is (lees: het is wel heel kalm nu).
Sinds een aantal jaar heb ik huidproblemen. Sebboirisch eczeem, schilfers in de volksmond. Vooral mijn hoofdhuid is aangetast. Enorm lastig, niet erg esthetisch en het jeukt bij momenten verschrikkelijk. Ik heb al veel, bijna alles geprobeerd. Maar ik raak er maar niet van verlost. Volgens de huidspecialist moet ik er mee leren leven. Maar ik ben vooral gefrustreerd.
En dan zijn er nog mijn vele bruine vlekjes. Dit kan te maken hebben met mijn syndroom, maar ik heb er echt heel veel. Eerder dit jaar heb ik een verdacht vlekje laten wegnemen. Gelukkig bleek het ok te zijn. Maar vanaf nu moet ik dus mijn andere vlekjes zeer regelmatig laten nakijken, omdat er mogelijk risico is op huidkanker. Alweer een zorg erbij. Maar het is voor het goede doel, zullen we maar denken.
Bon, tot zover dus mijn klaagzang over mijn gevoelige velletje.
Een beetje een vreemde dag vandaag, the day after. Gewoonlijk hou ik me op deze blog niet bezig met politiek of iets van die strekking. Er zijn interessantere onderwerpen om over te schrijven, denk ik zo. Maar nu wil ik toch wel even kwijt dat ik heel bezorgd ben. Een beetje boos misschien ook wel, en teleurgesteld. Maar vooral bezorgd. Ik ben van mening dat wij het in ons landje lang niet slecht hebben, helemaal niet zelfs. Zonder hiermee afbreuk te willen doen aan de miserie die er ongetwijfeld nog steeds is. Ja, het leven is hier duur en er leven steeds meer mensen onder de armoedegrens. Dat zou niet mogen, ik ben de allerlaatste omdat te ontkennen. En ja, er zijn nog zoveel andere zaken die beter zouden kunnen, nog teveel mensen die uit de boot vallen. Allemaal waar! Maar even ernstig: er is hier meer dan degelijke gezondheidszorg, onderwijs op hoog niveau, er zijn allerlei hulpinstanties enzoverder. Als je het op wereldvlak bekijkt, wonen wij hier in het paradijs! Al dat klagen, angst en verdeeldheid zaaien?! Waar willen ze daar mee bereiken? Genoeg hierover, want ik word er niet bepaald vrolijk van.
Wat valt er verder nog melden? Op het werk is het al een stuk rustiger, zoals te verwachten. Vrijdag hebben we een leuke personeelsuitstap gehad.
Ook met de patiëntenvereniging zijn we goed bezig. Zo ben ik samen met de voorzitter en een ander bestuurslid naar een vergadering in Brussel, en die was heel interessant. Binnenkort zijn er nog twee uitstappen gepland, en ik zal ook het weekend mee organiseren. Zo fijn, ik krijg daar extra energie van!
Jippie!!! Ik ben tante geworden! De kleine astronaut kreeg de naam Neil. Om privacy reden ga ik hier geen verdere details geven.
Ik hoef natuurlijk niet uit te leggen dat deze geboorte heel wat te weeg brengt in de familie. Ook voor mij, ja. Maar ik ben van plan een actief betrokken tante te zijn, en vooral ook te genieten van dit nieuwe leven.
Hé, het is niet ok..... dat de narcissen eind februari al in bloei staan, dat je enkel een lichtje vestje moet aantrekken en het dan nog te warm hebt, dat de jeugd op straat moet komen om het klimaatprobleem aan te kaarten. Zon en zachte temperaturen, niemand vindt dat onaangenaam, natuurlijk. Ik heb er ook wel van genoten, hoor (mixed feelings ) Maar we moeten niet doen alsof het normaal is, want dat is het echt niet!
Wat valt er verder nog te melden? Ik heb net een interessante cursus afgerond bij Samana, rond omgaan met vermoeidheid en zelfzorg.
En ik moet heel waarschijnlijk binnenkort een klein huidvlekje laten wegnemen.
Het zal maar een kort nieuwsoverzicht worden, maar dat maak ik snel goed!
De maand januari is alweer halfweg. En het is eindelijk winter de naam waardig (koud!). Ik heb het hier ooit eerder wel eens geschreven: januari en bij uitbreiding februari zijn voor mij (en wellicht voor wel meer mensen) de minst fijne maanden van het jaar. Alles is zo grijs en grauw, de beginnen al wel wat te lengen maar daar merk je nog niet veel van, de enthousiast gemaakte goede voornemens lijken toch lastiger dan verwacht. kortom: reden genoeg om je wat blue te voelen!
Er valt eigenlijk gewoon niet zo veel te melden en te beleven, daar komt het op neer. Ik heb al wel eens wat websites bekken om misschien een reisje of city trip te boeken. Dat vrolijkt me dan eventjes op, totdat ik het prijskaartje zie. Ja, ik heb me voorgenomen om dit jaar wat meer te sparen. Maar als alleenstaande met niet al te royaal inkomen is dat natuurlijk niet evident.
En dus vul ik mijn dagen met werken, het huishouden, wat series en films kijken (het tv seizoen is gelukkig wel op zijn hoogtepunt nu), soms een beetje lezen, sporten en naar mijn hobby's gaan. Dat is toch al heel wat, nee? We slaan er ons wel door, door die saaie en stomme eerste maanden. Het blijft niet eeuwig duren!
Aan iedereen die dit leest: beste wensen voor 2019, kopje op verwen jezelf op een dag als vandaag maar eens een beetje extra. Het mag, zeg dat ik het gezegd heb.
Ik zou hier alweer een bladzijde vol kunnen schrijven over hoe snel het jaar weer voorbij is en alle andere sentimentele blabla. Maar dat ga ik dus niet doen. Al is het wel absoluut de waarheid, maar bon.
We zijn dus weer in de laatste dagen aanbeland. Dat betekent: je bijna elke dag wel weer ergens gaan overeten (vanavond weer, papa is jarig), melige maar toch zo mooie kerstfilms op tv, belachelijk veel volk in de winkels want iedereen wil nog snel inkopen doen, goede voornemens en alles wat er nog bij hoort.Versta me niet verkeerd: ik hou enorm veel van de eindejaarsperiode, echt waar. Maar ik geniet ervan op mijn eigen manier.
Hier op deze blog wil ik iedereen die het aanbelangt een rustige jaarwisseling toewensen. Dat in de 2019 de mensheid weer een beetje tot zijn gezond verstand mag komen. Dat we allemaal wat meer aandacht mogen hebben voor de kleine dingen, en voor elkaar. Dat iedereen rondom mij gewoon gezond en gelukkig mag zijn. Meer vraag ik eigenlijk niet.
Geef er nog een lap op! Tot volgend jaar maar weer!!!!
. Maar buiten enorm teleurgesteld ben ik vooral bang en bezorgd. Bang om zelf ziek te worden, om anderen te besmetten. Bang dat dit allemaal nog heel lang gaat duren, het einde is nog lang niet in zicht.
