Sinds een aantal jaar heb ik huidproblemen. Sebboirisch eczeem, schilfers in de volksmond.  Vooral mijn hoofdhuid is aangetast. Enorm lastig, niet erg esthetisch en het jeukt bij momenten verschrikkelijk. Ik heb al veel, bijna alles geprobeerd.  Maar ik raak er maar niet van verlost. Volgens de huidspecialist moet ik er mee leren leven. Maar ik ben vooral gefrustreerd.

En dan zijn er nog mijn vele bruine vlekjes. Dit kan te maken hebben met mijn syndroom, maar ik heb er echt heel veel. Eerder dit jaar heb ik een verdacht vlekje laten wegnemen. Gelukkig bleek het ok te zijn. Maar vanaf nu moet ik dus mijn andere vlekjes zeer regelmatig laten nakijken, omdat er mogelijk risico is op huidkanker. Alweer een zorg erbij. Maar het is voor het goede doel, zullen we maar denken.

Bon, tot zover dus mijn klaagzang over mijn gevoelige velletje. 

Soms voel ik me onzichtbaar.

Niet van tel, uitgesloten.

Of ik laat mezelf negeren.

Soms wil ik ook onzichtbaar zijn.

Een muurbloempje.

Of gewoon helemaal verdwijnen.

Maar ik ben er wel!

Hoor me! Zie me staan!

Ik wil ook gewoon...bestaan. 

Een beetje een vreemde dag vandaag, the day after. Gewoonlijk hou ik me op deze blog niet bezig met politiek of iets van die strekking. Er zijn interessantere onderwerpen om over te schrijven, denk ik zo. Maar nu wil ik toch wel even kwijt dat ik heel bezorgd ben. Een beetje boos misschien ook wel, en teleurgesteld. Maar vooral bezorgd. Ik ben van mening dat wij het in ons landje lang niet slecht hebben, helemaal niet zelfs. Zonder hiermee afbreuk te willen doen aan de miserie die er ongetwijfeld nog steeds is. Ja, het leven is hier duur en er leven steeds meer mensen onder de armoedegrens. Dat zou niet mogen, ik ben de allerlaatste omdat te ontkennen. En ja, er zijn nog zoveel andere zaken die beter zouden kunnen, nog teveel mensen die uit de boot vallen. Allemaal waar! Maar even ernstig: er is hier meer dan degelijke gezondheidszorg, onderwijs op hoog niveau, er zijn allerlei hulpinstanties enzoverder. Als je het op wereldvlak bekijkt, wonen wij hier in het paradijs! Al dat klagen, angst en verdeeldheid zaaien?! Waar willen ze daar mee bereiken? Genoeg hierover, want ik word er niet bepaald vrolijk van. 

Wat valt er verder nog melden? Op het werk is het al een stuk rustiger, zoals te verwachten. Vrijdag hebben we een leuke personeelsuitstap gehad. 

Ook met de patiëntenvereniging zijn we goed bezig. Zo ben ik samen met de voorzitter en een ander bestuurslid naar een vergadering in Brussel, en die was heel interessant. Binnenkort zijn er nog twee uitstappen gepland, en ik zal ook het weekend mee organiseren. Zo fijn, ik krijg daar extra energie van!

Ik ga hier afronden, tot snel!

Gewoon goed, simpelweg tevreden.

Waarom blijft het toch zo moeilijk?

Waarom altijd maar naar beter streven?

Ik heb het helemaal gehad,

met dat oordelen en vergelijken.

Iedereen bewandelt zijn eigen pad.

Kijk minder vaak opzij, omhoog of omlaag.

Maar liever in je eigen hart.

Het begint bij jezelf, en wel vandaag.

Ik hoef natuurlijk niet uit te leggen dat deze geboorte heel wat te weeg brengt in de familie. Ook voor mij, ja. Maar ik ben van plan een actief betrokken tante te zijn, en vooral ook te genieten van dit nieuwe leven.

Tot zover deze korte nieuwsflash

Hé, het is niet ok..... dat de narcissen eind februari al in bloei staan, dat je enkel een lichtje vestje moet aantrekken en het dan nog te warm hebt, dat de jeugd op straat moet komen om het klimaatprobleem aan te kaarten. Zon en zachte temperaturen, niemand vindt dat onaangenaam, natuurlijk. Ik heb er ook wel van genoten, hoor (mixed feelings …) Maar we moeten niet doen alsof het normaal is, want dat is het echt niet!

Wat valt er verder nog te melden? Ik heb net een interessante cursus afgerond bij Samana, rond omgaan met vermoeidheid en zelfzorg.

En ik moet heel waarschijnlijk binnenkort een klein huidvlekje laten wegnemen.

Het zal maar een kort nieuwsoverzicht worden, maar dat maak ik snel goed!

Sarah

De maand januari is alweer halfweg. En het is eindelijk winter de naam waardig (koud!). Ik heb het hier ooit eerder wel eens geschreven: januari en bij uitbreiding februari zijn voor mij (en wellicht voor wel meer mensen) de minst fijne maanden van het jaar. Alles is zo grijs en grauw, de beginnen al wel wat te lengen maar daar merk je nog niet veel van, de enthousiast gemaakte goede voornemens lijken toch lastiger dan verwacht. kortom: reden genoeg om je wat blue te voelen!

Er valt eigenlijk gewoon niet zo veel te melden en te beleven, daar komt het op neer. Ik heb al wel eens wat websites bekken om misschien een reisje of city trip te boeken. Dat vrolijkt me dan eventjes op, totdat ik het prijskaartje zie. Ja, ik heb me voorgenomen om dit jaar wat meer te sparen. Maar als alleenstaande met niet al te royaal inkomen is dat natuurlijk niet evident. 

En dus vul ik mijn dagen met werken, het huishouden, wat series en films kijken (het tv seizoen is gelukkig wel op zijn hoogtepunt nu), soms een beetje lezen, sporten en naar mijn hobby's gaan. Dat is toch al heel wat, nee? We slaan er ons wel door, door die saaie en stomme eerste maanden. Het blijft niet eeuwig duren!

Aan iedereen die dit leest: beste wensen voor 2019, kopje op verwen jezelf op een dag als vandaag maar eens een beetje extra. Het mag, zeg dat ik het gezegd heb.

Ik zou hier alweer een bladzijde vol kunnen schrijven over hoe snel het jaar weer voorbij is en alle andere sentimentele blabla. Maar dat ga ik dus niet doen. Al is het wel absoluut de waarheid, maar bon.

We zijn dus weer in de laatste dagen aanbeland. Dat betekent: je bijna elke dag wel weer ergens gaan overeten (vanavond weer, papa is jarig), melige maar toch zo mooie kerstfilms op tv, belachelijk veel volk in de winkels want iedereen wil nog snel inkopen doen, goede voornemens en alles wat er nog bij hoort.Versta me niet verkeerd: ik hou enorm veel van de eindejaarsperiode, echt waar. Maar ik geniet ervan op mijn eigen manier.

Hier op deze blog wil ik iedereen die het aanbelangt een rustige jaarwisseling toewensen. Dat in de 2019 de mensheid weer een beetje tot zijn gezond verstand mag komen. Dat we allemaal wat meer aandacht mogen hebben voor de kleine dingen, en voor elkaar.  Dat iedereen rondom mij gewoon gezond en gelukkig mag zijn. Meer vraag ik eigenlijk niet.

Geef er nog een lap op! Tot volgend jaar maar weer!!!!

Het staat in elk vriendschapsboekje van op de lagere school. Bijna iedereen heeft er ooit wel eens een opstel of werkje rond moeten maken. De bekende vraag: 'Welk beroep wil je graag uitoefenen, later als je groot bent?'.

Als mensen me deze vraag stelde toen ik een jaar een vijf was, antwoorde ik meestal dat ik verpleegster of schooldirectrice wilde worden. Dat was wat mijn ouders deden, en verder rijkte mijn fantasie blijkbaar nog niet.

Vijf jaar later, zo rond mijn tiende, heb ik eens laten vallen dat kinderverzorgster of onthaalmoeder misschien wel iets voor mij zou kunnen zijn. Daarnaast wilde ik graag boeken en gedichten schrijven. Mijn fantasie was dan wel al wat meer ontwikkeld, mijn financiële inzicht nog niet echt. Want 'daar ga je nooit je kost mee kunnen verdienen, hoor' kreeg ik dan te horen.

Op mijn vijftiende had ik al een vrij realistische kijk op de wereld, dat vond ik toen toch zelf. De universiteit zou wellicht te hoog gegrepen zijn voor mij, want ik moest echt heel hard werken voor middelmatige punten (wiskunde was zelfs ver ondermaats, dit even terzijde). Ik begon te denken aan opvoedkunde of verpleegkunde. Maar toen had ik al door dat ik fysiek niet tot het sterkste ras behoor, en mijn kleine gestalte zou me hierbij niet helpen. Dit werd me later ook door mijn artsen bevestigd. Iets met talen dan? Tolk of zo? Had gekund, maar mijn interesse ging meer uit naar mensen.

En ja, toen kwam het einde van de middelbare school in zicht (eindelijk!) en moest ik een keuze gaan maken. Ik bezocht enkele hogescholen, samen met mijn ouders, en uiteindelijk schreef ik me in voor maatschappelijk werk. Van die studie op zich heb ik eigenlijk nooit spijt gehad. Het is een brede en heel algemene opleiding, die je niet alleen voorbereid op het vak van maatschappelijk assistent, maar ook op de maatschappij zelf. De stages liepen echter moeizaam, en ik kon zelf niet echt zeggen hoe dat kwam. Het kostte me enorm veel energie, het werktempo was vaak hoog, ik kreeg maar geen goed overzicht in het geheel van mijn takenpakket en kon zo moeilijk prioriteiten stellen. Dit waren slechts enkele van mijn 'werkpunten'.

De details ga ik nu in deze tekst niet uit de doeken doen (staan wel uitgebreid in mijn boek beschreven), maar het komt er op neer dat ook de eerste jaren op de werkvloer een ware strijd waren. Het geluk stond ook niet altijd aan mijn kant, vrees ik. Maar ik bleef dapper volhouden. Ondanks het feit dat ik intussen de diagnose 'syndroom van turner ' en bijhorende leerstoornis NLD (disharmonisch begaafdheidsprofiel) had gekregen. Ondanks het feit dat ik ook elke week de kinesist en regelmatig verschillende dokters bezocht. 

Maar op een gegeven moment was het gewoon op. Ik kon niet meer vechten, ik kon het gewoon niet meer opbrengen. Burn out, te lang op mijn tippen gelopen.

Ik vocht terug, probeerde nog een andere job en een lerarenopleiding. Maar intussen deed ik af en toe een interim opdracht als oppas bij zieke kindjes aan huis. En uiteindelijk kon ik er ook een vast contract krijgen. Het was niet mijn bedoeling dat ik dit voor jaren zou doen, maar kijk....

We zijn nu bijna vier jaar verder en ik ben nog steeds bezig. 

Of ik dit erg vind? Nee, eigenlijk niet. De meeste kindjes zijn echte schatjes, het is geen zwaar of stresserend werk, ik kan er mijn creativiteit in kwijt, op mijn eigen tempo werken.... zo kan ik nog wel enkele voordelen noemen. Dankzij regeling vanuit het Riziv kreeg ik nog wat bijgepast op mijn (helaas niet zo'n hoog) loon. Zo krijg ik de kans om dit deeltijds te doen, wat mijn mentale en fysieke gezondheid enorm ten goed komt.

Ik werk nog steeds met mensen. Meer zelfs: ik denk dat er geen enkele job is waar je een betere dwarsdoorsnede van de maatschappij te zien krijgt als deze! Ik kom in alle soorten en maten gezinnen, in mooie villa's in het groen en in schamele appartementjes in de stad. En mijn droomjob van kinderverzorgster, en eigenlijk toch ook een beetje verpleegster/opvoedster, is zo toch maar mooi werkelijkheid geworden. 

Schrijven doe ik hier, en af en toe ook voor andere doeleinden. Ik verdien er inderdaad niet de kost mee, maar dat hoeft niet perse.

Al bij al ben ik dus heel content, echt waar. Maar soms kruipt me toch het gevoel  van 'het is toch jammer dat ik nu niets meer met mijn diploma doe' en 'mis ik niet wat uitdaging?'. Maar ik heb inmiddels al een serieus rugzakje mee te slepen, het is gewoon allemaal niet zo zwart-wit. 

Heel misschien komt er binnenkort toch nog verandering op werkvlak, maar daarover kan ik nog niets zeggen. Ook op familiaal vlak staat er iets spannends te gebeuren. Wordt hoe dan ook vervolgd.....

Je moet een olifantenvel kweken,

wat meer eelt op je ziel.

Wel het is makkelijk gezegd.

Het leven geeft je rake klappen,

soms echte steken in je hart.

Niet schuren, neen, krassen.

Een wonde die blijft etteren,

kan nooit helemaal genezen.

Wat achterblijft zijn littekens.

Wild vlees, dat verdwijnt niet.

Net als diep verdriet.

Het kruipt onder je huid.

Vorige week nog eens een bezoekje aan het UZA.

Eerst de endocrinoloog: ik ben zo slim (niet dus ) geweest om de bloedname in te plannen vlak na mijn vakantie. Kreeg ik naar mijn voeten dat mijn cholesterol weer veel te hoog staat. Nu is dat iets dat bij ons in de familie zit, de rol van voeding is in dat geval eerder beperkt. Toch zal ik er op moeten letten en op termijn misschien ook medicatie moeten nemen. Dat laatste wil ik zo lang mogelijk uitstellen. Ik eet meestal heel gezond (veel groenten, weinig suiker en verzadigde vetten, geen rood vlees, matig met koolhydraten enzoverder), drink ook maar af en toe een glaasje alcohol, ik doe mijn best om genoeg te bewegen (ik ben trouwens opnieuw gestart met yoga!).

Veel meer kan ik voorlopig niet doen.

Dan oogheelkunde: daar waren de resultaten eigenlijk prima; Zo prima zelfs dat de Nederlandse assistent die me ontving (ik heb nog nooit twee keer na elkaar dezelfde arts gehad op die afdeling, dit even ter zijde), zich afvroeg waarom ik eigenlijk elk jaar op controle moet komen. Euh, omdat een van uw voorgangers me dat gezegd heeft!?.... Om het kort te maken: vanaf nu tot nader bericht hoef ik die vervelende onderzoeken maar een keer om de twee, drie jaar meer te doen. Oef!

Tot zo ver de UZA update, ik kan er weer een half jaartje tegen!

Nee, het is niet jouw schuld

dat nog te veel mensen zwart-wit denken,

in hokjes willen opdelen,

die is goed en die niet.

Jij kan er niets aan doen

dat je toevallig in het foute hokje bent beland,

omdat je een beetje anders bent,

omdat je niet met alles meekunt.

Jij hebt er niet om gevraagd

uitgelachen en uitgesloten te worden,

je onbegrepen te voelen,

eenzaam en alleen te zijn,

Het is zo al zwaar genoeg

dus voel je niet schuldig,

want het is niet jouw schuld.

Jij bent prachtig en uniek.

Even een kort verslagje van mijn voorbije vakantie in Kreta. 

* Top weertje een hele week lang, gelukkig ook niet al te warm. Ideaal, eigenlijk

* Prachtige uitstappen gemaakt en weer heel wat cultuur opgedaan: het eiland Spinalonga, Heraklion, de site van Knossos....weer wat extra kunnen afvinken op mijn cv

* Fijn gezelschap van vriendin L., ook een rustig type. Was heel gezellig

* Over het algemeen ook heerlijk lekkere gerechtjes kunnen proeven zowel binnen als buiten het hotel

* Over het hotel waren we matig tevreden. Vrij kleine kamer en een beetje afgeleefd, piepklein balkonnetje, vrij lawaaierig vooral ' s nachts. Wel mooi zwembad, 

ook best ok keuken en bar, vriendelijke bediening enzoverder

Kort samengevat: het was al bij al een heel geslaagde vakantie die ze ons al niet meer kunnen afnemen!

Verder loopt de zomer zo stilaan op zijn einde, al hoop ik toch nog stiekem op een Indian Summer (dat zou het helemaal afmaken, nietwaar?)

Als het zweet van je rug loopt,

de zonnecrème op je vel plakt,

het gras al meer op hooi begint te lijken,

we spaarzaam moeten zijn met water (uitgezonderd om zelf op te drinken),

kinderen het liefst met zo weinig mogelijk kleren aan over straat lopen,

ijsjes hier en daar verkoeling brengen,

de barbecues overuren kloppen,

je willens nillens op een ander ritme overschakelt...

Dan weet je... dit wordt een zomer om niet snel te vergeten!

Wat betekent dit voor mij?

Wel, mede door mijn aandoening ben ik niet echt een hitte-held. Ik drink extra veel, soms heb ik ook een tikkeltje meer minirin nodig, slapen lukt niet altijd zo best. Het is gelukkig wel heel rustig op het werk, waardoor ik veel thuis ben. Dit weekend trekken we naar zee voor een paar dagen, daar zou het ook iets koeler moeten zijn.

Voor mijn reuma zijn deze temperaturen dan weer wel een plus ;-)

Tijd voor een kort nieuwsoverzicht, dacht ik zo. Kort, ja. Want heel veel valt er niet te melden. Het is nog steeds vrij druk op het werk, zeker voor de tijd van het jaar. Misschien heeft het met het weer en de wisselende temperaturen te maken, ik weet het niet. Maar het schooljaar loopt stilaan ten einde, dus zal het binnenkort wel rustiger worden. Mag ook wel, ik moet in de zomerperiode echt mijn batterijen opladen om er daarna weer tegenaan te kunnen. Vanaf het najaar zijn er misschien ook wat veranderingen op til op vlak van werk, maar daarover later meer.

Deze en volgende week zing ik op twee leerlingenconcerten. Een duet (pa-pa-pa uit de toverfluit ) en ook een solo stuk. Spannend! Maar ik vind het enorm fijn om te doen. Ik voel ook dat ik vooruitgang boek en bijleer, en dat werkt enorm motiverend. Verder gaan we morgen met de familie eten voor de verjaardag van bobonne (mijn oma). Ze heeft de mooie leeftijd van 84 jaar bereikt, toch iets om blij en dankbaar voor te zijn.

Met mijn gezondheid gaat het eigenlijk best goed. Het blijft wat het is, natuurlijk. Maar ik mag zeker niet klagen. Morgen ga ik wel even langs de huisarts, maar dan vooral voor voorschriften. (Stom, eigenlijk. Hopelijk moet ik niet te lang wachten in de wachtzaal.)

En dat was het alweer! Tot binnenkort

 

Al te vaak is het van 'net eronder',

en zelden van 'boenk erop'.

Blijf ik hopen op een wonder,

of draait het toch uit op een flop?

Als ik het nu nog eens probeer,

en dan wat meer mijn best doe.?

Ik geef net dat tikkeltje meer,

al zou ik gewoon niet weten hoe.

Want als ik me volledig smijt,

en het dan toch weer mislukt,

ben ik mijn vertrouwen kwijt.

Ik ga er telkens onder gebukt.

Mensen oordelen toch zo graag,

en dan vooral over elkaar.

Met complimenten blijven we eerder vaag.

Wie iets anders is blijft altijd kwetsbaar

Hiep hiep hoera! Niet alleen ikzelf ben onlangs weer een jaartje ouder (en wijzer ) geworden. Deze maand bestaat ook deze blog maar liefst 6 jaar! Jaren waarin er best veel gebeurd is: tram 3 opgestapt, van werk veranderd, verhuisd.... Al bij al mag ik best tevreden zijn, eigenlijk.

Soms zijn er periodes waarin het ontzettend druk is, andere periodes kabbelt het leven rustig verder en valt er niet veel interessant te vertellen.

Daarom probeer ik maandelijks 1 of 2 berichten te posten. Niet zo heel veel, maar ik wil het een beetje boeiend houden. In eerste plaats voor mezelf, maar ook voor 

jullie lezers. Als er echts iets te melden valt, vernemen jullie het natuurlijk snel hier of via andere weg.

Ik hoop op deze manier nog een hele tijd verder te kunnen doen!

Spring sprong....voor je het weet is het alweer lente! 

De maand maart heeft al rare kuren gehad. Vorige week was het nog ijskoud en in er viel zelfs nog een vlokje sneeuw! Vandaag een heerlijke lente dag. Nog een beetje aan de frisse kant, maar het zonnetje doet haar best en de natuur staat in volle bloei. En of ik daar blij van wordt!

Dit betekent ook dat het drukke seizoen op mijn werk er bijna op zit. Volgende week werk ik nog twee dagen, daarna begint mijn verlof. Love it! We vertrekken dan die zaterdag ook op skivakantie naar Zwitserland. Ik kijk er zo naar uit! 

Maar eerst vieren we donderdag nog mijn verjaardag. Ik heb geen zin om mijn leeftijd te vermelden (in de rubriek 'meer over mij' staat het wel ergens, voor zij die te nieuwsgierig zijn). Maar anderzijds: verjaren is best plezant, toch? Een dagje van lekker uitslapen, misschien een beetje shoppen, daarna in de infraroodcabine en 's avonds gaat mijn lief papaatje lekker koken .

Nog een paar leuke nieuwtjes: ik heb een reisje naar Kreta geboekt in augustus, samen met een vriendin! Toppie! Gisteren is ook mijn nieuwe boxpring-bed geleverd! Ja, ik heb nog is wat geld uitgegeven. Af en toe moet dat kunnen, he. Het is trouwens een perfect verantwoorde investering: op slaapkwaliteit mag je niet besparen! Zeker met mijn zwakke rug en gevoelige spieren is een degelijke matras geen overbodige luxe.

Zo, ik ga deze goed nieuws show nu maar stoppen

See you soon!

Wegens een geannuleerde opdracht ben ik vandaag.... een extra dagje vrij! 

Het was welgekomen, want de laatste dagen voel ik me niet echt top. Heel moe, hoofdpijn en spierpijn. Het klassieke verhaal. Maar wonder boven wonder dus nog niet echt ziek geweest. Het is wat drukker geweest de laatste weken, vooral op het werk dan. Niet dat ik dat erg vind, integendeel. Maar het heeft natuurlijk wel invoel op mijn lichaam. Niets aan te doen, ik probeer goed zelf te dragen voor mezelf en dat lukt behoorlijk

Ik ga ervan profiteren om een aantal dingen kleine dingetjes gedaan te krijgen die anders blijven liggen, zoals deze blog posten (ja, ik weet het. Het is een beetje stilletjes de laatste tijd. Sorry daarvoor!). Straks misschien langs mijn grootouders, wat sporten, wat netflixen bij mijn broer (die zit met zijn intussen-al-vier-maanden-maar-nog-altijd-kersverse- vrouwtje in Amerika, by the way). Kortom.... alleen maar leuke dingen! Komt helemaal goed ;-)

Ik ga er meteen eens aan beginnen, want het is natuurlijk niet de bedoeling dat ik al een halve vrije dag verspil voor het computerscherm 

Tot heel snel!

Kijk niet te veel achterom,

elk nieuw jaar is een nieuw begin.

Haal de moet er wat vaker uit,

hou de moed er altijd in.

Ga achter je dromen aan:

geniet, lach, bewonder, bemin.

Ik wens je een prachtig jaar,

eentje helemaal naar je zin!