Vrij laat vertrokken omdat we tijdens het ontbijt nog met andere gasten gepraat hebben. Eerst bezochten we het National Kiwi Centre in Hokitika. Hier konden we tegen NZD 21/persoon (dit was 60+ tarief) de kiwi’s bezoeken. Kiwi’s zijn eigenlijk nachtdieren en slapen overdag. Rond 21.00 uur worden ze actief. Je kan de grootte van een kiwi vergelijken met die van een kip. Het is een loopvogel die niet kan vliegen. Ze zijn nagenoeg blind en hebben een lange bek die ze constant gebruiken om voedsel te zoeken in de grond. Ze hebben een grijsbruine kleur en vrij stekelige veren. Paul noemt mij soms ‘kiwi’ … Tja, mijn haartjes moeten dringend heel gekleurd worden …

Eerst werden de ‘eels’ (palingen) gevoederd en pas daarna de kiwi’s. Er zaten welgeteld 2 kiwi’s in het verblijf. Een vrouwtje en een mannetje. Het vrouwtje bleek bij aanvang constant het mannetje achterna te zitten, zodat hij zich helemaal terugtrok en zich niet meer liet zien. Het vrouwtje had duidelijk de leiding. We zagen dan ook het vrouwtje in het donkere verblijf constant heen‑en‑weer lopen en haar bek in de grond te steken om voedsel te zoeken. Zelfs nadat ze voedsel kregen toegediend op een schoteltje bleek de kiwi het voedsel moeilijk te vinden. Echt wel grappig … Het was er heel donker, maar zodra je ogen aan de duisternis gewend waren, kon je ze vrij goed observeren.

Onderweg geluncht en rond 13.15 uur gearriveerd aan het Glenfern Villas Hotel. Er bleek niemand aanwezig te zijn, maar er was een telefoon beschikbaar. Toen we eindelijk iemand aan de lijn kregen, bleek dat we pas konden inchecken om 14.00 uur. Vermits we geen drie kwartier konden wachten, hebben we dan maar koers gezet naar de Franz Joseph Glacier. Deze gletsjer is 12 km lang en ligt ongeveer op een 20 km afstand van de Foxgletsjer. Het gebied rond de twee gletsjers is een onderdeel van het Te Wahipounamu, een park dat een natuurerfgoed is van UNESCO. In het verleden was de gletsjer van onderaan te bezichtigen, maar door de instabiliteit is dit tegenwoordig niet meer mogelijk.

De gletsjer was niet zomaar te bereiken. Hiervoor moest je een wandeling van 1,5 uur doen (heen en terug). Het pad was vrij breed, maar bezaaid met stenen. Het was dus moeilijk en vermoeiend lopen. We deden er ongeveer een uur over om tot de gletsjer te geraken. Onderweg kleine, maar erg leuke watervalletjes gezien en prachtige foto’s kunnen nemen. De weergoden waren ons weer gunstig gezind want we konden de gletsjer in de zon fotograferen. Even gerust aan de gletsjer en dan de terugtocht aangevat. We waren ongeveer 2 uur onderweg (foto’s en selfies inbegrepen).

Nadien besloten we naar de Fox Glacier te rijden, ongeveer 21 km verderop. Er was een lookout die ongeveer heen en terug 20 min in beslag zou nemen. Die hebben we eerst gedaan. Het was niet echt de moeite want de gletsjer was maar van heel ver te bewonderen.

Toch aan de wandeling begonnen naar de Fox Glacier, maar na ongeveer een 20‑tal minuten beseften we dat we nog niet halverwege waren en zijn dan maar teruggekeerd naar het hotel. De receptie was immers maar open tot 19.00 uur en we moesten nog inchecken.

Aan de receptie dadelijk een restaurant in de buurt gereserveerd (Alice May). Een shuttlebus zou ons ophalen en naar het restaurant brengen en weer terug. Maar eerst even het verhaal van Alice May, waarnaar het restaurant genoemd is. Alice May kwam uit een groot en zeer katholiek gezin. Rond haar twintigste raakte ze zwanger van haar vriendje, maar haar kindje werd dood geboren. Plots wilde de vader niet meer trouwen met Alice, waardoor ze het heft in eigen hand nam en haar vriend 4 x in de borst schoot met een revolver die in haar handtas zat. Daarna probeerde ze de hand aan zichzelf te slaan, maar om de een of andere reden mislukte dit. Ze moest de gevangenis in, maar werd na 6 jaar weer vrijgelaten. Ze hertrouwde en kreeg nog 6 kinderen van haar nieuwe man.

Morgen gaan we naar Wanaka, zo’n 286 km verder …

21-01-2018 om 10:33 geschreven door Lind@  

20-01-2018 om 10:48 geschreven door Lind@  

Na het ontbijt vertrokken richting Hokitika. Nog snel getankt want je vindt hier soms mijlen ver geen tankstation meer in de buurt. In Greymouth, dat een behoorlijk grote stad was, geïnformeerd naar een pc‑winkel om het virtueel toetsenbord van mijn tablet te verwijderen. In The Warehouse zouden we soelaas vinden. Helaas kon de bediende van The Warehouse ons niet helpen (hij kende eigenlijk niets van een Microsoft Surface tablet, en toen ik hem het virtueel klavier wilde tonen, kon ik gewoon typen en had ik eindelijk weer een cursor. Me so happy!

Dolblij doorgereden naar het Brunner Lake. Jammer genoeg alweer een eindeloze gravelweg waar we zonder problemen doorreden en we een paar foto’s konden nemen van het meer. Het was toen bewolkt en donker weer, maar we weten dat het weer hier unpredictable is.

Net voor Hoikitika, een weg naar het strand ingeslagen en lekker gepicknickt  aan de beach. Het zonnetje was heerlijk! Doorgereden naar de Rimu Lodge, een prachtige accommodatie met erg mooie kamers, een zalige lounge met porto en whiskey voor de gasten en een perfect aangelegd terras met zetels én een mooi uitzicht op bergen, uiterst groene begroeiing en wat water in de verte. Hier voelen we ons echt op ons gemak!

Teruggekeerd naar de Lodge en onderweg gezocht naar de Glow Worm Dell. Een dell is een open grot waar je, als het donker is, ook glimwormen kan bekijken. Jammer genoeg hebben we deze route 3 x gedaan en geen enkele aanwijzing gevonden naar de dell. Nogmaals, de wegwijzers zijn hier heel sporadisch …

Om 19.00uur, op aanraden van onze host, gegeten in Hokitika Mail Hotel. Dit is een gebouw dat dateert uit de tijd van de goudmijnindustrie van 1860. Er zou lekker gegeten worden omdat de man achter het fornuis een chef zou zijn. We kozen voor een steak met groenten (waarvoor we NZD 2 extra moesten betalen), frietjes en een saus naar keuze. Paul had blijkbaar een lekkere steak, ik niet. Morgen wordt het vermoedelijk weer kip …

Nu nog het verslag en de foto’s van gisteren posten en onze avonturen van vandaag. Veel leesgenot!

20-01-2018 om 10:35 geschreven door Lind@  

20-01-2018 om 09:31 geschreven door Lind@  

Vanmorgen geen eieren gegeten. Denk nochtans dat mijn cholesterolgehalte momenteel buiten proportie is …

Het is vandaag bijzonder mooi weer! Dat lachen we toe na twee dagen met wisselvallig weer en regen. Dacht dat er onderweg naar Punakaiki nog veel te zien was, maar dit klopte geenszins. We namen de Wakefield‑Punakaiki Highway (6) waar helemaal niets te zien viel en daarmee bedoel ik geen benzinestations, geen cafés, geen dorpjes, echt helemaal niets. Wél was de Costal Road héél mooi en we genoten volop van de mooie natuur rondom ons, tenminste als er een stukje rechte weg was. Paul heeft, ocharme, de ene haarspelbocht na de andere moeten nemen. Bovendien zijn we zeker 4 keer wegenwerken tegengekomen, d.w.z. stoppen voor het bordje met STOP. Een arbeider draait het om als je verder mag rijden. Volgens mij zijn er meer boeiende jobs …

In Charleston geluncht in het enige café dat dit gehucht rijk is. Gelukkig deze keer geen publieke wc’s. Daarna was het niet meer zo ver rijden tot aan het Punakaiki Resort dat gewoon op de highway lag. We liggen aan de overkant van de receptie op een verdiep en ons terras ziet uit op een wilde zee.

Na het inchecken zijn we dadelijk vertrokken om de Pancake Rocks te bezoeken. De Pancake Rocks bestaan uit een groep van sterk verweerde kalkrotsen waar de Tasmaanse zee tijdens hoogtij door een aantal verticale blowholes breekt. Het kalksteen lijkt hier gelaagd te zijn op een manier waarop pannenkoeken opgestapeld worden, nl. in laagjes. Dit fenomeen wordt veroorzaakt door de enorme druk op de wisselende harde en zachte lagen van zeedieren en plantenresten. De samenstelling van de rotsen en de erosie door zee en wind zorgt voor het speciaal karakter van deze locatie. Je moet deze rotsen wel bezoeken kort voor hoogtij.

Nadien het Truman Track gedaan. Dit is een wandelpad van ongeveer 30 minuten heen en terug dat je naar een afgelegen strand brengt. Hier sta je tussen de kalkstenen waaruit water sijpelt. Het zicht op de zee die tegen de rotsen aan beukt, is overweldigend mooi. De kracht van de natuur …

Tablet vertoonde plots weer een virtueel klavier. Ik had er nochtans niet naar gevraagd. Alles uitgeprobeerd maar jammer genoeg wilde het virtueel klavier niet verdwijnen. Dokter Google geraadpleegd, instructies uitgevoerd, maar niks hielp. Morgen zoeken we naar een pc‑winkel …

20-01-2018 om 09:12 geschreven door Lind@  

18-01-2018 om 10:21 geschreven door Lind@  

Al om 06.00 uur opgestaan. We moeten vandaag immers de ferry van Wellington naar Picton halen en die vertrekt om stipt 09.00 uur en we moeten een uur op voorhand inschepen. Nog vlug een ontbijtje klaargemaakt (de studio was self cathering) en goed op tijd vertrokken naar de ferry. De GPS deed het ditmaal uitstekend. In minder dan 10 minuten waren we ter plaatse. We mochten in lane 4 aanschuiven. We kregen 3 papiertjes mee: eentje om in de auto te leggen, eentje om af te geven wanneer we de ferry opreden en nog eentje waarvan we niet goed wisten wat het was.

Eenmaal op het passagiersdek vroegen we aan de receptie wat het 3^de strookje betekende. Blij verrast waren we toen we hoorden dat we konden plaatsnemen in de premium lounge. Dit betekende dat we echt wel in de watten gelegd zouden worden … Eerst een uitgebreid ontbijt (oeps, we hadden net ontbeten), daarna een morning tea met versgebakken scones, room en confituur, gebakjes (waar ik echt niet aan kon weerstaan), driehoekige sandwiches met allerlei lekkers, toast, kaas, crackers en noem maar op. Koffie, thee en frisdrank waren onbeperkt te nuttigen. Het personeel was super vriendelijk en we konden zitten in echte fauteuils i.p.v. op houten stoelen. De vaart duurde dan ook 3,5 uur. Na elven een glaasje lekkere koele wijn gedronken, eveneens gratis. We hadden ronduit een heel gezellige vaart waarbij we, ondanks het afschuwelijk slechte weer, toch konden genieten van de prachtige Marlbourough Sounds waar we tussen vaarden. De Sounds zijn een vreemde wirwar van zeearmen, bergkammen, eilanden en baaien. Je denkt even dat dit de fjorden van Noorwegen zijn, maar neen, het is hier eens stuk warmer en mooier (vandaag echter regen, wind, zware bewolking en helemaal niet warm).

Aan land gegaan rond 12.30 uur en onmiddellijk de Queen Charlotte Drive genomen naar Nelson. De Queen Charlotte Drive is één van de mooiste autoroutes van Nieuw‑Zeeland. De weg kronkelt langs de bergachtige kust van Marlbourough. Na elke bocht (en er zijn maar liefst 360 bochten) ga je weer een waanzinnig uitzicht tegemoet. De drive was inderdaad erg mooi en erg bochtig, maar de superlatieven waar de reisgidsen je mee om de oren slaan, is echt wel overdreven. Misschien ligt het wel aan het feit dat we ook al bijzonder mooie plaatsen bezochten in het verleden en dat we niet meer zo snel onder de indruk zijn. Anyway, het uitzicht was heel mooi ondanks de bewolking en de occasionele regen.

Ingecheckt in Rutherford Hotel Nelson en dadelijk op verkenning gegaan om te zoeken naar een restaurantje voor het avondeten. Uiteraard een terrasje gedaan en na de douche gaan dineren in Harry’s, een café‑restaurant in Trafalgar Street. Lekkere Thaise curry gegeten in de hoop dat die de gebakjes van vandaag verbrandt. Ook heel leuke babbel over de vakantie gehad. Paul en ik, we zitten nog altijd op dezelfde golflengte.

Vanavond gaan we op tijd naar bed want morgen 265 km te rijden tot Punakaiki en uiteraard is er onderweg nog veel te zien …

18-01-2018 om 10:06 geschreven door Lind@  

17-01-2018 om 09:48 geschreven door Lind@  

17-01-2018 om 09:47 geschreven door Lind@  

17-01-2018 om 09:45 geschreven door Lind@  

Heel verwonderlijk maar ik ben deze ochtend opgestaan zonder spierpijn. Leve de Flexiumgel! Lekker ontbeten in de chique ontbijtruimte van het Château en richting Wellington gereden. Daar moeten we morgen de ferry nemen naar het Zuidereiland. Nog snel een foto genomen van de vulkaan Tongariro die vanmorgen baadde in de zon.

Onderweg, in de verte, Mount Ruapehu gefotografeerd. Op deze berg ligt altijd sneeuw. Het is tevens het belangrijkste skigebied van het Noordereiland. Verder gereden via Wanganui langs een prachtige weg (4) vol glooiende hellingen, mooie valleien en heel veel vee. Als je het mij vraagt, leeft zowel Australië als Nieuw‑Zeeland uitsluitend van de veeteelt, voornamelijk black Angus koeien (en natuurlijk ook andere rassen) en schapen. Ik heb nog nooit zoveel schapen gezien in mijn leven … Als ik zeg honderden, dan overdrijf ik niet.

Gearriveerd in Wellington rond 14.00 uur. Wellington wordt, niet ten onrechte, vaak vergeleken met San Francisco. Net als deze Amerikaanse stad ligt Wellington  in een actieve aardbevingszone en is de stad op steile heuvels gebouwd. Beide steden liggen op een prachtige plek aan zee en hebben en zonnig, maar vrij koel klimaat. Net als San Francisco heeft ook Wellington een kabeltram. Aardbevingen zijn niet het enige probleem waarmee Wellington te kampen heeft. De stad wordt ook met een zekere regelmaat geteisterd door zware stormen en er staat vaak een snijdend kille wind

Onze studio ligt op de hoogste verdieping van een kantoorgebouw. Gelukkig kunnen we net naast de ingang parkeren, weliswaar tegen NZD 35. We werden warm verwelkomd door de uitbaters en we kregen op verzoek uitleg hoe we best de combi wasmachine/droogkast moesten gebruiken. Met de sleutel in de hand vertrokken we even later naar de supermarkt om de hoek. Alleen bleek het niet om de hoek te zijn maar iets verder (alweer verkeerd uitgelegd). We kochten wat spulletjes en toen we onze studio wilde betreden, bleek de sleutel wel te passen, maar kregen we de deur langs geen kanten open. Omdat dit niet mijn sterkste kant is, liet ik Paul even proberen. Hem lukte het ook niet. Tiens, we hadden toch studio 4B??? Op de sleutel stond echter 4C vermeld. Aan de deur van studio 4C hing een rood plaatje met Niet storen. Paul probeerde toch of de sleutel paste. Toen hij de deur opende, kwam er een half naakte man in het deurgat staan die even kwam kijken wat er juist aan de hand was. Hij vroeg al lachend of we de studio met hem wilde delen … Bleek dat we de verkeerde sleutel hadden gekregen, waarvoor de uitbaatster zich later uitvoerig verontschuldigde. ;-)

Na de boodschappen nog snel een wasje gedaan, d.w.z. dat de machine weer zoet was voor ongeveer 2 uur. Het is nl. een combinatie van een wasmachine en droogkast en het duurt echt ontzettend lang alvorens een was op 40 °C volledig afgerond is. Gelukkig kreeg ik van de uitbaatster een droogrek voor de kledij die nog natjes was. En dat hadden we beslist nodig.

Na een heerlijke douche op aanraden van onze host gaan eten in Coene’s, een restaurantje aan de Waterfront met zicht op de bootjes. Jammer genoeg begon het te regenen nog voor we het restaurant betraden. Het goot toen we buiten kwamen. Zonder problemen weer in de studio geraakt … ;-)

17-01-2018 om 09:44 geschreven door Lind@  

16-01-2018 om 09:47 geschreven door Lind@  

Vanochtend rustig ingepakt en na het ontbijt vertrokken richting Taupo. Onderweg was het erg regenachtig, maar dat vinden we niet erg als we ons verplaatsen. Het grootste meer van Nieuw‑Zeeland, Lake Taupo, is gevormd door één van de grootste vulkanische explosies ooit. De eerste uitbarsting was zo’n 26 500 jaar geleden, waarna door de klap, het hele Noordereiland onder een 100 meter dikke laag as kwam te liggen. Alle vegetatie verdween. De tweede was zo’n 1 800 jaar geleden, waarbij het as tot 55 km in de atmosfeer werd geworpen. Er waren berichten dat de knal zelfs in China was gehoord. Ook uit Italië kwamen berichten van donkere wolken en spectaculaire zonsondergangen. Taupo staat bekend als het walhalla voor forelvissers. Het wordt dan ook de hoofdstad van de forel genoemd.

In de buurt van Taupo bezoeken we de Huka Falls, een kolkende massa water die zich tussen de rotsen door perst. Het debiet is 282 000 liter per seconde. In één minuut kan je twee Olympische zwembaden vullen, wat getuigt van een zeer groot debiet. We hebben ondertussen al veel watervallen gezien tijdens onze reizen, maar deze was echt overweldigend. In één woord … wow!

Onderweg geluncht in een dorpje waarvan we ons de naam niet meer herinneren wegens onuitspreekbaar. Onze reis verder gezet naar Mount Tongariro waar we zullen logeren in een echt château. Gearriveerd rond 14.00 uur, ingecheckt en uitgepakt. We verblijven op de 3^de verdieping (de hoogste) en hebben een mooi zicht op de vulkaan Tongariro. Het is de meest actieve vulkaan in het gebied. De meest recente uitbarsting was op 21 november 2012, waarbij een aswolk tot 4 213 m werd gerapporteerd. Dit was slechts 3,5 maand na de voorlaatste uitbarsting op 6 augustus 2012. Echt fijn om te weten …

Het Visitor Centre wist ons dadelijk te vertellen dat de Red Crater, het Emerald Lake en het Blue Lake die we zeker wilden zien zo’n 8 uur in beslag zou nemen. Ja, en zij bedoelde enkel te voet te bereiken … Om onze namiddag verder nuttig te besteden, besloten we het Whakapapaniu Track te volgen naar de Tawhai Falls. Het track was zo’n 6 km lang, heen en terug. We begonnen om 15.20 uur aan de wandeling en ondertussen was de zon van de partij (nochtans maar 19 °C en frisse wind). We moesten eerst fameus klimmen om de falls van boven te kunnen bewonderen om daarna weer een hele daling te doen via trappen en tussen allerlei wortels en stenen. We hebben er in totaal 2 uur en 10 minuten over gedaan (foto’s inbegrepen). Na de inspanning van gisteren was dit echt wel genoeg. Ik heb me, na het douchen, haast volledig ingesmeerd met Flexiumgel …

Rond 19.00 uur gedineerd in het aanpalende restaurant van het château want ik had niet veel energie meer om rond te lopen. Wel lekker gegeten voor een redelijke prijs. Morgen en overmorgen kan ik mijn pijnlijke spieren en knoken even laten rusten.

16-01-2018 om 09:44 geschreven door Lind@  

15-01-2018 om 10:47 geschreven door Lind@  

15-01-2018 om 10:43 geschreven door Lind@  

15-01-2018 om 10:40 geschreven door Lind@  

15-01-2018 om 10:36 geschreven door Lind@  

Na het ontbijt in een heel aangename, grote keuken met lekker veel licht, rond negenen vertrokken richting Wai‑O‑Tapu (Sacred Waters), ook Thermal Wonderland genoemd om de Lady Knox Geiser te zien spuiten. Zij spuit maar één keer per dag, nl. om 10.15 uur. Er was redelijk wat volk, maar niet overdreven veel. Er verscheen rond kwart na tien een jongedame die wat uitleg gaf over de oorsprong van de geiser en zij goot een stof in de geiser die de activatie moest doen versnellen. En inderdaad, na een paar minuten begon de geiser te pruttelen en te spuiten. Wij waren een beetje teleurgesteld want zagen de Old Faithfull in Yellowstone een aantal jaren geleden en die was veel natuurlijker, veel groter en spoot frequenter (om het uur en tientallen meters hoog). De tickets waren gelukkig ook geldig voor de wandeling langsheen de Champagne Pool, de Mud Pools, de Artist’s Palette en de vulkanische kraters. Als apotheose kregen we een fel geelgroen meer in het oog, omgeven door groene struiken en rotsen. Het meer was gevuld met zwavelzuur. Echt prachtig!

Snel geluncht in het Visitor Centre van Wai‑O‑Tapu en dan naar Orakei Korako, The Hidden Valley gereden. Alweer figuurlijk gevochten met de gps, want ook hier in Nieuw‑Zeeland staan weinig wegwijzers. Men gaat ervan uit dat, éénmaal je een bepaalde weg volgt, je er wel zal geraken door die gewoon te volgen. Wij, Belgen, hebben al eens graag een tussentijdse stand van zaken, zo bv. hoeveel km je nog moet rijden vooraleer je ter plaatse bent. The Hidden Valley biedt een gamma aan kleurige hotsprings, geisers, stomende en pruttelende modderbaden, kortom een kleurrijke natuurlijke omgeving om heerlijk door te wandelen.

De geometrische activiteit in Rotorua is het gevolg van het feit dat de stad in de buurt van het grensvlak van twee grote tektonische platen ligt, de Indo‑Australische en de Pacifistische. De Pacifistische plaat wordt onder de Indo‑Australische gedrukt en daardoor worden magmakamers gevormd die aan de oppervlakte doorbreken in de vorm van vulkanische activiteit.

Gewandeld, eigenlijk geklommen en gedaald om hier ook warme minerale bronnen, fel gekleurde poelen, pruttelende modderbaden en kokende waterreservoirs (100 °C) te bewonderen. Heel mooie foto’s genomen en echt genoten van de omgeving. Alleen heb ik door het klimmen mijn lies een beetje geforceerd en smeer ik nu Flexiumgel om de pijn te verzachten. Ik denk dat ik nog alles aankan op mijn leeftijd … Toch vanmiddag alleen al 37 floors gedaan …

Nog even naar gaan kijken naar de kiwi’s (nationaal symbool van Nieuw‑Zeeland), maar die sliepen nog om 18.30 uur. We konden een ticket kopen voor NZD 22/man om hen rond negen uur wakker te zien worden en actief aan de nacht te zien beginnen. Dat hebben we mooi niet gedaan. Wij hopen in de volgende veertien dagen nog een levende, wakkere kiwi te zien elders in NZ. Heb wel een keimooi beeldje van een kiwi gekocht als souvenir. Me happy!

Gaan eten bij de Italiaan in Eat Street. De hele dag al zin gehad in een ijsje, maar gezwicht voor een pizza. Geen ijsje dus vandaag …

15-01-2018 om 10:33 geschreven door Lind@  

15-01-2018 om 09:34 geschreven door Lind@  

Wakker geworden en geschrokken van het uur! Het alarm was niet afgegaan! Het was al tien voor 8! Snel gewassen, tanden gepoetst en alles ingepakt. Ik moet zeggen, zonder pochen, dat we daar tegenwoordig heel bedreven in zijn.

Vanochtend weer lekker buiten ontbeten in het Ponsonby Art Hotel. We sliepen ditmaal in een mooie, grote kamer zonder trappen en met een comfortabele badkamer, dus deze keer geen kans om te struikelen vermits zich alles op het gelijkvloers afspeelde.

Rond half tien vertrokken richting Waitomo om de Glowworm Caves te bezoeken. Waitomo bekent letterlijk in de Maori‑taal ‘water dat door een hol stroomt’. De Waitomo Caves vormen een gigantisch grottenstelsel waarvan een groot deel nog niet eens werd ontdekt.

Het bezoek was een dure grap (NZD  51/persoon), maar zeker de moeite waard. Toen we onze kaartjes reserveerden, konden we de grot pas bezoeken om 15.30 uur. Op dat moment was het half één en 3 uur wachten, vonden we veel te lang. We moesten immers nog helemaal naar Rotorua rijden, zo’n 140 km verder. Maar, we wilden de glimwormen echt wel zien en vroegen ons af of we ondertussen geen wandeling konden maken in de buurt. We keerden terug naar het ticketbureau en toen we onze kaartjes kochten, bleek onze tour een uur vervroegd te zijn. Blijkbaar had iemand zijn online tickets geannuleerd. Wij sprongen een gat in de lucht en besloten eerst onze picknick op te eten, een lekkere koffie te drinken en daarna een wandeling te doen. Veertig minuten later stonden we tijdig aan de ingang. De gids was een vrouw wier familie al heel lang deze grotten beheerde. Ze had zussen, neven, nichten, tantes enz. die in dit bedrijf werkten.

Wij bezochten de Ruakuri grotten, eerst te voet en daarna met de boot o.l.v. een gids. Miljoenen glimwormen bedekken het plafond van deze grot en het lijkt net alsof de Melkweg uit de hemel is gedonderd en zich heeft vastgeplakt aan deze grot. Je kon zien dat de gids echt in haar job opging, zo enthousiast vertelde ze over de glimwormen. De glimwormen geven licht af om insecten aan te trekken. Eénmaal het insect dicht genoeg bij de glimworm komt, geeft de worm een kleverige stof af zodat het insect als het ware vastplakt aan de worm. Daarna wordt het smakelijk opgegeten. Het leven van de worm is echter niet benijdenswaardig. Als hij volgroeid is, moet hij nog snel een paringspartner vinden, waarna hij sterft. De sukkelaar kan immers niet eten. Een bizarre dood …

Rond half vier in de namiddag verder gereisd naar Rotorua. We hebben ondertussen geleerd dat we onze gps mondjesmaat informatie moeten toedienen of ze is totaal haar kluts kwijt. Omdat ze signalen krijgt van diverse satellieten slaat ze dikwijls de bal volledig mis en moeten wij keer op keer horen ‘perform a U‑turn when possible’. Om gek van te worden … Dus telkens we een stadje of groot dorp op de kaart vinden, zetten we dit als trefwoord in de gps en dan is er geen enkel probleem. Al doende leert men!

Tegen half zes onze lodge gevonden. Om bij de receptie te geraken, moest je hiervoor wel een heel smalle laan stijl naar beneden rijden (links beton, rechts prachtige paarse bloemen). Ik vraag me af wat er gaat gebeuren wanneer je hier een tegenligger ontmoet … Als ik bang ben, doe ik mijn ogen toe. Maar dat hoeft eigenlijk helemaal niet want Paul is een heel goeie chauffeur.

Ons klein appartementje ziet uit op een prachtige tuin met mooie bloemen en het zicht op een uitgestrekt meer met een steiger. In het water vind je zwarte zwanen  en kleine watervogels die constant duiken naar vis. Lieflijk mooi.

Na een verfrissende douche de smalle laan van de B & B ditmaal stijl naar boven gereden naar de Eat Street. Dat is niet de ware naam van de straat, maar je vindt hier het ene gezellige restaurant naast het andere. Wij kozen voor het Steak House en hebben ons tegoed gedaan aan een lekker steak met frietjes en een slaatje. Voor Marleen, Kim en Hilde … ik heb maar een paar frietjes gegeten … ;-)

We hebben heel wat informatie gekregen aan de receptie om de dag morgen zinvol op te vullen. En nu een beetje uitrusten. Kan vandaag niets posten op de blog, want er is geen internet. Een paar dagen geleden woedde nl. een erg zware storm met blikseminslag die de kabels van het internet verwoestte. Morgen wordt de wifi beslist hersteld.

15-01-2018 om 09:24 geschreven door Lind@