Vandaag wordt een reisdag; we keren terug naar Auckland,
maar zullen een mooie scenic drive doen. Aan het ontbijt kennisgemaakt met de
Nieuw‑Zeelandse vrienden van onze hosts Phil en Wendy en ook nog met Duitse
gasten. Langer aan tafel blijven zitten door de leuke conversatie. Toen we
eindelijk vertrokken, met een fikse handdruk van de Nieuw‑Zeelandse vrienden,
bood Wendy ons 2 cakes van de ontbijttafel aan. We hebben die vriendelijk
aanvaard en ik heb haar beloofd een positieve recensie op Tripadvisor te
schrijven.
Vertrokken rond tienen en gekozen om via de oostkust naar
Auckland te rijden en niet via de snelweg, want daar is immers niets te zien.
Omdat we toch langs de Haruru Falls passeerden (die waterval die we gisteren
misliepen), besloten we om daar even een kijkje te nemen. Op weg van de parking
naar de falls zagen we een kip en haan met hun 7 tjirpende kuikens.
Keilief! De waterval, die zogenaamd weinig water bevatte, was toch wel de
moeite. Het water moest in hoefijzervorm naar beneden stromen en dat deed het
net niet. Het is immers zomer en dan is het water schaars hier. Beneden merkten
we kanovaarders op die zo dicht mogelijk het neerstortende water trachtten te
benaderen. Heel mooie fotos gemaakt.
De reis voortgezet om na Omapere het Waipoua Forest te
bezoeken. Eigenlijk moesten we er niet veel voor doen, want de weg die we
volgden liep gewoon doorheen het bos. Dit is het belangrijkste Kaurireservaat.
De kauri is een conifeer die enkel voorkomt in Nieuw-Zeeland.
Kauribossen zijn enkel nog te vinden in het noordelijke gedeelte van het
Noordereiland in de regio Northland. Kauri's kunnen tientallen meters hoog
worden en zijn pas na 800 jaar volgroeid. Wij bezochten de Tane Mahuta met
een hoogte van 51,5 m en een omtrek van 13,8 m. Het is een erg
imposante boom
Onderweg, rond twaalf uur, hadden we de cake van Wendy al
verorberd. En die was ongelooflijk lekker (daar gaat mijn lijn!). Verder
gereden en gezocht naar een plek om te lunchen, maar niets om te eten tegengekomen
Eindelijk arriveerden we in Dargaville waar we een eettentje binnenvielen met
grote honger. He was ondertussen al 14.00 uur. We bestelden dadelijk een
cappuccino/hot chocolate, een toast met pâté en een panini met gerookte kip. De
drank werd dadelijk geserveerd en die was dan ook al lang opgedronken vooraleer
de lunch eraan kwam. Na ongeveer een halfuur meldde de dienster ons dat ze
helaas geen gerookte kip meer in huis hadden. Paul koos dan maar voor gerookte
zalm. Maar zelfs dan duurde het nog onmenselijk lang vooraleer we te eten kregen.
Paul vroeg zich al af of ze lunch en dinner niet door elkaar zouden gehaald
hebben. Een andere ober vroeg ons plots of we al besteld hadden. Jaaaaa! En
Paul antwoordde dat wij vóór de avond in Auckland moesten zijn. Even later kwam
de eerste dienster en die vroeg of we nog altijd geen eten hadden??? Anyway, om
een lang verhaal kort te maken, kregen we na 3 kwartier eindelijk onze
lunch voorgeschoteld. Hier komen we nooit meer terug. De tent heette niks voor
niks Blablabla
Toen we Auckland naderden, hebben we redelijk wat file gehad
ondanks het feit dat het zaterdag was. We arriveerden pas laat in het hotel in
Ponsonby en besloten dadelijk te gaan eten aan de haven van Auckland. Gedineerd
in een trendy restaurantje met live muziek en ons tegoed gedaan aan lekkere slaatjes.
Nog even gewandeld langs de jachthaven. Hier liggen echt mooi en dure jachten.
Langs de promenade volgt het ene dure restaurant het andere op. Er heerst een geweldig
leuke sfeer daar!
Vanmorgen schrokken we ons een hoedje! Toen we ons terras
opgingen, ontdekten we een heuse slang met open bek. Ze leek wel onbeweeglijk.
We hebben er een foto van genomen en bij het ontbijt getoond aan Phil, onze
host. Het bleek een namaakslang uit rubber te zijn én een grapje van
Phil In Nieuw‑Zeeland zitten geen slangen!
Anyway, lekker ontbeten met een mooi uitzicht op de zee en onze
boeking om dolfijnen te spotten betaald aan onze host. We moesten in Paihia
inschepen op een kleine catamaran om 12.15 uur. Met het ticket op zak
vertrokken om iets buiten Paihia een wandeling te maken naar de Haruru Falls,
een adembenemende waterval. Haruru betekent groot
geluid in het Maori. Het water valt in een hoefijzervorm, wat zeer zeldzaam
en vrij spectaculair is.
Het track hebben we nog redelijk goed gevonden, alleen
wisten we niet hoe lang het was. Onderweg kregen we aanduidingen, 1 km,
2 km We kwamen de Duitse groep wandelaars die net voor ons
vertrokken waren, regelmatig tegen. Paul stelde voor (in het Duits) om een
groepsfoto te nemen. Op een bepaald ogenblik stond de groep fotos te nemen en
hebben we gevraagd of zij wisten hoeveel km het track omvatte. Het was
5 km heen en 5 km terug bergop, bergaf Op dat moment was het al half
elf. Toen beseften we dat we moesten terugkeren, wilden we op tijd aan de boot
zijn. We besloten morgenvroeg naar de waterval te rijden, want dat is ook een
optie. Toch weer wat beweging gehad na de vorige dag haast volledig in de auto
te hebben doorgebracht.
Vlak naast de wharf waar we moesten inschepen, bestelden we
rond 11.40 uur een ontbijt (toast met eieren). Om 12.05 uur hadden we
nog steeds niets op ons bord. Ik ging even informeren en vertelde dat we binnen
10 minuten op de boot werden verwacht. Plots kregen we onze eieren met de
nodige verontschuldigingen. Alles naar binnen gewerkt, nog snel gaan plassen en
dan ingescheept op een kleine Catamaran met slechts een aantal koppels,
waaronder een Nederlands koppel met kind, waarvan de vrouw bruiloftsfotografe
was.
Kort na ons vertrek kregen we dolfijnen in het oog. Omdat
snel fotograferen niet zo efficiënt lukt met ons toestel besloot ik met de gsm
te fotograferen en te filmen. Hier mocht niet gezwommen worden omdat er
kleintjes bij waren. Dat is ten strengste verboden door de overheid. Ik kwam op
het idee aan de Nederlandse te vragen of ze haar fotos van een uit het water
springende dolfijn, naar mij te sturen via e‑mail. Dat wilde ze doen en ze gaf
me spontaan haar e‑mailadres. Tof!
We vaarden nadien naar een andere plek verder op zee (niet
meer in de Bay of Islands), maar jammer genoeg vonden we geen dolfijnen meer.
De kapitein voer ons dan maar naar the Hole in the Rock. Dit is een rotsformatie
met links een grot met een gat waaruit om de haverklap water spuit. Dit geeft
een nevel in de grot. Het andere gat in de rots is zo groot dat we erdoor
konden varen. Alles hangt natuurlijk af van de weersomstandigheden, maar die
waren vandaag uitstekend met 27 °C en volle zon. Het was een fantastische
ervaring!
Vervolgens zocht de kapitein een plekje om te snorkelen
omdat er toch geen dolfijnen meer te spotten vielen. Na een 2de poging
legde hij de motor stil op een plek in de zee. Paul was dadelijk kandidaat om
te gaan snorkelen. Hij kreeg de nodige uitrusting (behalve een wetsuite) en
ging het water in. Het was ijskoud in zee. Ik heb ontzettend leuke fotos
genomen. Eén van de leden van de crew, Molly, een mooie jongedame, ging mee
snorkelen. Ze werd door de andere leden van de bemanning een echte zeemeermin
genoemd vanwege haar vaardigheid in het water. Ze vroeg aan Paul of hij de
vissen eten wilde geven, en ja, dat vond hij een uitstekend idee. Ze toverde
een stekelige, bolvormige plant tevoorschijn, sneed hem middendoor met een groot
mes en dook volledig onder water waar ze de vissen uit de halve plant liet
eten. Nu was het Pauls beurt. Het lukte hem aardig tot hij besefte dat hij
onder water niet door zijn pijpje kon ademen. Naar adem happend, kwam hij weer
boven waar hij even moest recupereren.
Teruggevaren en onderweg de boot verlaten op het eiland
Russell, een historisch plaatsje. Het was de locatie van de eerste Europese
nederzetting in Nieuw‑Zeeland. In het begin van de 19de eeuw
kwamen handelaars en walvisvaarders hier aan land omdat er een ideale
natuurlijke haven aanwezig was. In 1840 werd het voor korte tijd de hoofdstad
van Nieuw‑Zeeland.
Onze host had ons verschillende restaurantjes aangeraden
waarvan we er eentje uitpikten, nl. Hone's Garden, een restaurant waar je pizzas en
tacos kon eten en dat gelegen was in een prachtige tuin. De inkom bestond uit
een muur van vetplantjes. Heel leuk! Lekker gegeten ook! Nadien de ferry
genomen (we hadden de kaartjes al op voorhand gekocht) om 19.00 uur en een
kwartier later waren we in Paihia. Het was een zonnige dag met leuke
ervaringen!
Na het ontbijt vertrokken richting Pahia. We wilden nog een
aantal stops maken voor we onze bestemming bereikt hadden, d.w.z. dat we eerst
naar Whangarei reden om daar gezellig te luchen langs de jachthaven. Jammer
genoeg was het alweer zoeken naar deze bestemming. Gps is niet correct en we
hadden geen gedetailleerde kaart. Ik raad dus iedereen aan om een road atlas
aan te schaffen om onnodige irritatie tussen reizigers te vermijden.
Daarna de Whangarei Falls opgezocht. Die waren wel mooi. De
jachthaven van Tutukaka hebben we gemist alweer door het toedoen van de gps.
Nogmaals wil ik erop wijzen dat er noch in Australië, noch in Nieuw‑Zeeland
duidelijke wegwijzers staan. Je moet altijd een beetje raden en dat wordt op de
duur wat veel voor ons humeur Uiteindelijk na 38 km haarspelbochten
Matapouri Bay bereikt waar dan enkel de beach te zien was en van het beloofde
pad geen sprake was. Omdat er geen ander alternatief was alweer 38 km
haarspelbochten voor de boeg alvorens de Bay of Islands te bereiken.
Decks of Paihia bleek een mooie B&B te zijn met een gezellig
terras en moderne badkamer. Onze host, Phil, heette ons hartelijk welkom en was
bereid om onze boottocht voor de volgende dag vast te leggen. Morgen gaan we
nl. dolfijnen spotten en als je nog wat meer betaalt, kan je in de buurt van de
dolfijnen zwemmen, maar dat is echter geen garantie.
Nog even wat fotos gedownload van de smartphone en lekker
op het terras een wijntje gedronken. Internet werkt hier daadwerkelijk! Na de
douche een restaurantje gezocht waar we een lekkere Ceasar Salad gegeten
hebben. Morgen hoeven we niet echt vroeg op te staan, want het ontbijt is hier
pas om 8 uur. En, het bed is breed en comfortabel Heerlijk!
Woensdag 10-01-2018, reisdag van Melbourne naar Auckland, Nieuw_Zeeland
Om kwart voor vier vanochtend ging de wekker af zoals
zorgvuldig geprogrammeerd. Een kwartiertje later kregen we nog een wake up call
van de receptie als back‑up.
Snel gepakt en rond vijven vertrokken richting luchthaven.
Voor de 2de keer op rij was het weer niet echt gemakkelijk om
uit Melbourne te geraken en de juiste weg te vinden. Ten eerste ken je daar de
weg niet en ten tweede liet de gps ons weer in de steek. Eerst vond ze geen
satellieten en daarna stuurde ze ons gewoon de verkeerde kant op. Ondertussen
kennen we haar en negeren we haar
De wagen afgeleverd in de drop‑off zone van Hertz, waar
geenszins gekeken werd naar de hoeveelheid benzine. De tank was nagenoeg leeg omdat
we onderweg geen tankstation waren tegengekomen. Benieuwd of ze nog een
rekening zullen sturen. Te voet naar Terminal 2 gestapt en dadelijk onze
bagage kunnen afgeven. Snel nog een cappucino/black coffee gedronken en snel
daarna konden we inchecken. Maar eerst een paspoortcontrole met een uitgebreide
controle op explosieven. Wij werden niet alleen gescand, maar ook de handbagage
werd uitvoerig gecontroleerd.
De vlucht vertrok redelijk op tijd, maar de verdeling van
het ontbijt werd tot 3 x toe uitgesteld wegens te hoge turburlentie. Op
tijd geland, onze klok nog maar eens 2 uur verder gedraaid (het
tijdverschil met België bedraagt nu 12 uur!) en lang aangeschoven voor de
bagagecontrole op eten en drinken, waarop een streng invoerverbod geldt. Onze
rij ging uiteraard niet vooruit! Daarna werden wij (en onze bagage) nogmaals
zorgvuldig besnuffeld door een beagle die vermoedelijk op zoek was naar drugs.
Het autoverhuurbedrijf Go Rentals (oef, geen Hertz dit keer)
opgezocht voor het ophalen van onze auto. Omdat deze firma niet aanwezig was op
de luchthaven hebben we even moeten informeren via telefoon. Bleek dat we
buiten moesten wachten op een shuttlebus die ons naar het depot van Go Rentals
zou brengen. We stonden eerst wel op de verkeerde plek te wachten, maar zagen
toch dadelijk iets verder het busje verschijnen.
Eenmaal in het autoverhuurbedrijf de overeenkomst
gehandtekend (tot 3 x toe), een kortingskaart gekregen om goedkoper te
tanken en de gps ontvangen. Ditmaal rijden we met een lichtblauwe metalic
Toyota Corolla. Na het inladen van de bagage dadelijk de gps ingesteld. Omdat
die na 10 minuten nog steeds geen signalen had ontvangen (ondanks het feit
dat we hem door het open raam in de lucht staken), ging Paul met gps én
hoteladres terug naar het bureau. Daar heeft men tot wel 5 gps‑toestellen
uitgeprobeerd tot men er eindelijk eentje vond die signalen ontving.
Vlotjes onze B & B gevonden iets buiten
Ponsonby. Het is een heel klein appartementje met niveauverschillen. We zullen
dus goed moeten uitkijken vannacht willen we heelhuids terug in bed belanden na
het plassen.
Dadelijk de omgeving gaan verkennen en alvast naar een
restaurantje uitgekeken voor het avondeten. Tegen 18.30 uur gaan eten in
Mekong Baby, een Thaïs restaurant. Het was wel lekker, maar onze gerechten
kwamen niet gelijktijdig op tafel door een foutje van de keuken.
Morgen trekken we naar het noorden van het Noordereiland,
Pahia.
Vertrokken richting Melbourne na een zelfgemaakt ontbijt. Dat
wil zeggen dat we alle ingrediënten in de koelkast vonden, maar het zelf klaar
moesten maken. No worries! We logeerden in de Oak Tree Lodge op Phillip Island
in een heus huisje. Dit omvatte een aparte badkamer, keuken, slaapkamer en
living en een veranda, waar we gisteravond nog gezellig een glas dronken.
Tegen twaalven in Melbourne gearriveerd, nadat onze gps het
moeilijk had met North en South Spring Street. Uiteindelijk als zoekterm het
trefwoord Mercure Hotel ingegeven en
we waren in no time ter plaatse. Bleek dat het net hetzelfde hotel was waar we
ongeveer 6 weken geleden ook logeerden. Dat viel mee want manlief (met aangeboren
ingebouwde gps) wist zich dadelijk te oriënteren, iets wat bij mijn geboorte
niet geïnstalleerd werd.
Eerst een gelegenheid gezocht om te eten. Om de hoek het
shopping center ingelopen en een combinatie van 2 lekkere salades gegeten.
Wat een diversiteit aan lekker en gezond voedsel bieden ze toch in de steden
aan! I love it!
Na de lunch eerst het Federation Square gewandeld. Dit is
een plein dat wordt omgeven door straten als Flinders Street (waar die gek
onlangs voetgangers omver reed), St. Kilda Road, Russell Street en de rivier
Yarra. Aan het plein bevinden zich kunstgalerijen, musea, restaurants en andere
horecabedrijven. De ruimten hier worden gebruikt voor evenementen. We wilden de
Eureka Tower, het hoogste gebouw in melbourne, bezoeken via het
observatieplatform, maar wegens de hoge inkomprijs hebben we hiervoor gepast.
Dit geld kunnen we aan iets anders besteden.
Langsheen de Yarra rivier gewandeld en iets gaan drinken.
Het was ondertussen lekker warm met een stralend blauwe hemel. Er was wel veel
wind, maar in de zon hadden we er geen last van.
Daarna namen we tram 35 naar Queen Victoria Market, een
bezienswaardigheid die door mijn oud‑leerlinge Jessie Laeveren, werd
aangeraden. Zij heeft nl. verschillende maanden gewerkt in Melbourne.
Tram 35 is een gratis, oude tramlijn midden in het stadscentrum met vele
haltes. We vonden Queen Victoria Market zonder problemen, maar de marktkramers
waren helaas aan het inpakken; het was immers al 15.30 uur. Jammer!
Te voet teruggekeerd naar het hotel en gewandeld door het
centrum en China Town. Gedoucht en een fleece meegenomen richting restaurant.
We vonden al snel een tafeltje in Time Out, een restaurant recht tegenover het
Visitor Centre van Melbourne. Hier vond weer leuke straatanimatie plaats, waar
ditmaal een hele bende mannen en vrouwen een dansje werd aangeleerd. Ze moesten
het dansje herhalen telkens met een andere partner. Het was een leuke boel en
we hebben er, als toeschouwers, van genoten.
Vanavond gaan we niet te laat slapen, want morgen moeten we
al voor 04.00 uur uit de veren voor de vlucht naar Auckland.
Na het ontbijt in het Star Hotel vertrokken naar Phillip
Island. Phillip Island is een eiland dat 26 km lang en 9 km breed is
en een oppervlakte heeft van ongeveer 100 km² Een betonbrug van640 m
verbindt het vasteland San Remo met het eiland Newhaven. Gps had weer kuren.
Wij wilden via de Ocean Road, zij niet Tegen de middag aangekomen in de
Oak Tree Lodge, een klein verzorgd huisje (keuken, badkamer, living en
slaapkamer, veranda en carport) met self catering, d.w.z. dat we zelf voor ons
ontbijt moeten zorgen, maar dat alles in de koelkast klaar staat.
Onmiddellijk na kennismaking met Sue, de eigenares, naar
Cowes gereden, de voornaamste plaats van Phillip Island om te gaan lunchen. Van
daaruit vertrokken naar The Nobbies. Dit is de thuisbasis van het voormalige
Seal Rock Center. Gelegen op de top van de klif heeft het centrum niet alleen
een prachtig uitzicht op het water, het is ook de perfecte plek om zeehonden te
zien spelen. We hebben genoten van de woeste golven die te pletter sloegen op
de rotsen. Het was werkelijk prachtig!
Nadien gereden naar de Penguin Parade gereden waar je tot
16.00 uur gratis toegelaten werd. Helaas geen pinguïns gezien. Die komen
pas na zonsondergang (rond negenen) terug naar het strand na een volle dag
jagen op vissen. Je kan dit spektakel bekijken mits betaling van een hoge
toegangsprijs, nl. AUD 25,70/persoon, maar waarbij het verboden is fotos
te nemen. Vermits wij vorig jaar in Zuid‑Afrika al pinguïns gezien hebben,
vonden we dit overbodig.
Dan maar het Koala Conservation Park bezocht. Via boardwalks
konden we leuke fotos nemen van koalas op ooghoogte. Koalas slapen 20 uur
per dag. Vermoedelijk spenderen ze de overige 4 uur tijd met eten.
Na een heerlijke douche lekker gegeten aan de waterfront van
Cowes, waar we nog even de jetty (jetty = pier) opwandelden.
Eindelijk weer internet, dus kan ik weer een verslag en fotos
posten Oef!
Na het ontbijt rustig vertrokken naar Walhalla. Jammer
genoeg stond dit niet vermeld op de kaart. Het wordt dus gokken en zeker niet
blindelings de gps volgen Walhalla is een klein dorpje dat in 1862 werd
opgericht als een goudmijngemeenschap. Toen Walhalla een bloeiende gemeenschap
was, telde het ongeveer 4 000 inwoners. Vandaag heeft het dorp een
bevolking van ongeveer 20 permanente bewoners. Het grootste deel van de
huizen in dit dorp zijn vakantiehuizen. De naam van de stad is afkomstig uit
een vroegere goudmijn in de omgeving, genoemd naar de Duitse Hall of Fame, de
Walhalla Tempel. Walhalla grenst aan het Baw Baw National Park.
We logeren in een mooie, ruime kamer zonder tv en zonder
internet (dit is betalend en dat doen we niet). We hebben trouwens ondervonden
dat het internet in Australië niet deugt. Het is bewezen dat het onstabiel is
en dat je steeds opnieuw moet inloggen, wil je online geraken. Vermoeiend!
Walhalla staat gelijk aan vergane glorie. Het is een doods
dorp waar niet veel te beleven valt. Je kan de Long Tunnel Extended Gold Mine
bezoeken, maar we hebben al een mijn bezocht in Coober Pedy. We kunnen ook een
ritje maken met The Walhalla Goldfields Railway en dat hebben we dan ook
gedaan. In 1910 werd de constructie van de Walhalla line voltooid. Deze werd
vooral gebruikt voor het vervoer van tweedehandsgoederen en passagiers. In 1914
werd de goudmijn gesloten waardoor de bevolking in Walhalla fel daalde. Tijdens
de jaren 1920‑1930 werd het gebruik van de trein gereduceerd tot één keer per
week. Sinds maart 2002 wordt de lijn gebruikt voor toeristen. Vanuit
Walhalla duurt het ongeveer 20 minuten tot je in Thomson aankomt. In
Thomson moesten we even uit de trein en zagen we een roofvogel die een kleine,
kleurrijke papegaai aanviel, hem daarna in de rivier verdronk om hem nadien op
het droge te verorberen. Wreed, maar dit zijn de wetten van de natuur! De
locomotief wordt even terug vooraan gezet en de terugweg kon beginnen. Wij
namen de laatste trein (15.00 uur) en waren om 16.00 uur terug in
Walhalla.
Daarna hebben we gewandeld via de Tramline Walkway tot het
Australian Alps Walking Track, goed voor zon 40 minuten stappen. Na de
douche gaan eten in Wallys Pub, de enige eetgelegenheid, waar we een
kippensnitzel gegeten hebben. Ik heb een groot deel niet opgegeten wegens te
veel en te zwaar.
Vermits we noch tv, noch internet, noch muziek hebben, zijn
we op tijd onder de wol gekropen Morgen kan ik hopelijk het verslag en
wat fotos posten.
