Na een heerlijk ontbijt nog een heel leuke babbel gehad met het
Nederlandse koppel. Vertrokken naar Dunedin, maar verder gereden tot aan het
meest noordelijk punt van het schiereiland om daar de Royal Albatros Colony te
bezoeken. Jammer genoeg moest je hiervoor alweer NZD 50 betalen om deze
vogels te kunnen zien en dat vonden we net iets te veel. Wel genoten van het
mooie uitzicht op zee en rotsen.
Rond 15.00 uur ingecheckt in het Larnach Castle. Pas
dan was onze kamer gereed. We logeren in een standaard lodge wat niet meer
betekent dan een slaapkamer met badkamer waar het erg muf rook. Ik heb even wat
deodorant in het rond gespoten ;-) Dit kasteel werd netjes
opgekalefaterd, maar staat in onze ogen een beetje gelijk aan vergane glorie.
Onze lodge, in de omgeving van het kasteel, ligt ongeveer op een 8‑tal
kilometer van Dunedin en ziet uit op Otago Harbour, wat ons een wijd en
prachtig uitzicht geeft op water en bergen.
Naar het centrum van Dunedin gereden om daar Baldwin Street
te bekijken, de stijlste straat ter wereld volgens het Guinness Book of
Records. Deze 350‑meter lange straat stijgt zo maar even met 35 %. Sinds
1990 houdt men hier elk jaar de Baldwin
Street Gutbuster waar deelnemers tegen de tijd naar boven rennen en terug.
Het aantal deelnemers kan oplopen tot 1 000. We zijn even naar de top
geklommen (langs de trappen was het eenvoudiger) en daarna rustig naar beneden
gewandeld en de Chinezen proberen te negeren die nog steeds op dezelfde plek
stonden, poses aannamen en honderduit fotografeerden. Pfff ik kan geen
Chinees meer zien
Nadien wilden we nog even de Chinese Gardens bezoeken, maar
we waren een halfuur te laat. Omdat de tuinen pas openen om 10.00 uur
kunnen we ze niet meer bekijken; we moeten morgen immers bijna 400 km
rijden tot Christchurch waar onze fantastische reis eindigt.
Toch nog even fotos genomen van het Train Station en het
Court House alvorens in de buurt van het Ortagon te parkeren en op zoek te gaan
naar een restaurantje. Alweer kip gegeten Paul zei in de auto dat hij
thuis uitkeek naar een ordinaire boterham met charcuterie en ik kon niet anders
dan dit beamen. Na 3 maanden uit eten gaan, verlang ik ernaar om terug
mijn eigen potje te koken. Raar, maar waar
Vanmorgen ontbeten met een Frans koppel die in de Auvergne
woonden, niet ver van Clermont Ferrant. Ze spraken niet echt goed Engels en toen
ze hoorden dat we Frans spraken en verstonden, verliep het gesprek gewoon in
het Frans. Een heel leuke babbel gehad met toffe mensen!
Vertrokken rond half elf en eerst naar het verste punt
gereden, nl. Nugget Point. Hier genoten we van de lookout op Nugget Point, een
afgelegen kaap en de enige plaats op het vasteland waar zowel pelsrobben als
zeeolifanten en zeeleeuwen leven. Hier staat ook een mooie vuurtoren.
Daarna naar Cannibal Bay gereden. De weg was een gravel road
en viel een beetje tegen want hij was 8 km lang en bochtig. Hier maakten
we een wandeling over het strand om zeeleeuwen te spotten. Niets te zien dan
aangespoeld zeewier dat leek op gestrande palingen. Het had een rode kleur wat
het geheel er vies deed uitzien. In de verte zagen we een man fotos nemen. We
wisten helemaal niet wat hij fotografeerde, maar toen we naderden, zag Paul
plots iets dat leek te bewegen een zeeleeuw! En inderdaad, wanneer we
dichter kwamen zagen we er verschillend in het zand liggen. Ze zwiepten met hun
staart en kieperden zand over hun lichaam. Af en toe bewogen ze met hun kop of
staart. Heel knap om te zien. We hebben heerlijke fotos genomen.
Omdat het al na enen was, hebben we een lekkere quiche met
slaatje gegeten in Owaka. Daarna doorgereden naar de Purakaunui Falls. Op de
foto in mijn document heeft deze waterval 5 niveaus en stroomt het water
met een groot debiet naar beneden. Jammer genoeg is het hier zomer en is er
hier zo weinig neerslag gevallen dat de waterval niet echt de moeite waard was
om te bezoeken. Jammer, maar helaas
Dan maar verder gereden naar de Matai Falls en de Horseshoe
Falls. Same story Gaan tanken in Papatowai, want daar hebben ze de
goedkoopste benzine volgens onze gastvrouw Gill (uitgesproken Jill). Het was
een vreemd systeem om te betalen. Je moest op voorhand aan een machine betalen
en gokken voor hoeveel dollar je ging tanken. Gek!
De volgende stop waren de 30 meter hoge Cathedral
Caves. Deze liggen in Waipati Beach. De grotten zijn slecht van 2 uur vóór
tot 2 uur na eb bereikbaar. Je moet dus checken wanneer het laagtij is,
want dat verandert dag na dag. De Caves zijn dus echte grote grotten waarin het
water naar binnen wordt gestuwd met een enorme kracht. Het zand in de grotten
is dan ook nog vrij vochtig. Het is er ook enorm donker zodat we De wandeling duurde
40 minuten heen en terug, maar de klim naar de parking was enorm stijl en
duurde echt een volle 15 minuten. We hebben flink doorgestapt en hebben
zodoende ons record floors verbroken. Het stond op 50 en we hadden er 52! Me
happy!!!
Nog één bezienswaardigheid te bezoeken, nl. Lake Wilkie.
Heel mooi, klein meer met reflectie! We hebben hier dan ook een selfie
genomen
Gegeten in internationaal gezelschap met Nederlanders en
Schotten. De eigenaars kwamen er gezellig bijzitten en we hadden een erg leuke
babbel. Heel fijn! Op het einde van de dag nogmaals het record floors
verbroken. Ik zit nu op 62 floors! So proud!
Vanochtend vertrokken richting The Catlins. The Catlins is
één van de meest schilderachtige plekken van Nieuw‑Zeeland. Je kan er prachtige
watervallen, goudgele stranden, oude dennen- en beukenbossen, hoge kliffen,
fossiele bomen en geheime grotten ontdekken. We namen de Scenic Drive naar
Owaka omdat het een bijzonder mooie, weliswaar bochtige weg is. Onderweg reden
we door een prachtige omgeving met glooiende heuvels, schapen, koeien en veel
groen. Heel rustgevend!
Onze eerste stop was aan de Clifden Suspension Bridge.
Oorspronkelijk was deze brug bestemd voor het vervoer door paarden. Rond 1920 zorgden
vrachtwagens en autos voor het vervoer, maar de brug bleef in gebruik tot
1978. Daarna bouwde men een brug met 2 rijstroken. De historische brug
werd echter nog gebruikt door voetgangers en fietsers. In 2010 bleek de brug
niet meer veilig te zijn en werd ze gesloten. Er werden heel wat reparaties
verricht en ze werd heropend op 9 november 2013.
Onze volgende stop was Invercargill. In het Starbucks Caffee
konden we lekker buiten lunchen in het zonnetje. Verder gereden naar Curio Bay,
waar je langs de vloedlijn een versteend bos van ongeveer 180 miljoen jaar
oud vindt. Het is één van de best bewaarde fossiele bossen ter wereld. De
versteende stammen en stronken zijn alleen te zien tijdens eb.
Daarna via de Chaslands doorgereden naar de spectaculaire McLean
Falls. Deze waterval is zon 22 meter hoog en wordt beschouwd als de meest
spectaculaire in de regio. Na een vrij steile, maar redelijke makkelijke
wandeling konden we de fall in al zijn schoonheid bewonderen. De omgeving was
wel bezaaid met jongeren die her en der klauterden op de wanden van de waterval.
De meesten gingen zwemmen of hadden net gedaan met zwemmen. Toch blij dat ik
fotos heb kunnen nemen zonder al die overbodige figuren.
Omdat het al laat begon te worden, zijn we maar rechtstreeks
doorgereden naar onze lodge. We moesten een gravel road oprijden. Gewoonlijk
geven de naam van ons hotel op in de gps, waarna ze zelf het juiste adres
opzoekt. Ook nu was dat het geval. Alleen bleek de gps niet het juiste
huisnummer te vinden. I.p.v. huisnummer 744 vond ze enkel huisnummer 348.
Onze ervaring leerde dat we haar maar even moeten laten begaan alvorens in te
grijpen. Op een bepaald moment bepaalde ze dat we onze bestemming bereikt
hadden. Er was nagenoeg niets anders te zien dan weiden met koeien en schapen
langs weerszijden Klein probleempje We reden een eindje verder maar
de weg leek ons eindeloos, wat ons deed besluiten om terug te keren. Onderweg
zagen we het complex River. Ik maande Paul aan hier te stoppen want dit leek
wel erg op de foto van onze lodge. Misschien was deze wel van naam veranderd?
Paul informeerde dadelijk en het bleek dat we wel degelijk de wegwijzer gemist
hadden. Om een lang verhaal kort te maken, hebben we de lodge uiteindelijk
gevonden. We kregen de Kahu Lodge toegewezen en ondanks het feit dat we een
beetje misnoegd waren over de ligging en het zoeken naar onze verblijfplaats,
waren we zeer verheugd een heus appartementje te vinden, alleen bovenop een
berg met een zalig uitzicht. Geen buren, geen burenlawaai, helemaal alleen op
de wereld. Oké, er was geen tv (wel wifi), maar we hadden de keuze uit een
aantal goeie cds om van wat achtergrondmuziek te genieten. Wij waren verrukt!
Jammer genoeg konden we vanavond niet dineren in de lodge.
Dat ging alleen op afspraak. We konden wel onze menukeuze doorgeven via mail
aan de eigenares van de lodge voor een reservatie voor morgen. Dus, snel de
bagage in ons appartementje gezet en dan snel weer 7 km gravel road verzet
om te gaan eten in Owaka. Het eerste restaurant dat in aanmerking kwam, was
volgeboekt. Dat zei althans het plaatje aan de het raam. Ik ben toen snel gaan
informeren of ze idd fully booked waren en na een klein overleg mochten we toch
nog komen eten; ze sluiten nl. al rond half 9 s avonds. Maar, we
mochten per uitzondering nog komen eten. En het was lekker!
Op tijd vertrokken richting Te Anau. Het is slechts
173 km rijden, maar we hebben de Scenic Drive gepland naar de Milford
Sound en dat is nog eens 4 uur rijden heen en terug.
We logeren in de Te Anau Lodge, een oud klooster dat werd
omgevormd tot B & B. Niet helemaal aan ons besteed. De gastheer
was heel vriendelijk, de kamer dan weer heel klein, weinig accommodatie, geen
tv en weinig verluchting. Gelukkig logeren we hier maar één nacht.
Rond enen al vertrokken naar het Fiordland National Park
waar we een aantal uitzichtpunten willen bezoeken met als hoogtepunt de Milford
Sound. Even gepicknickt in de auto want ondertussen begon het te regenen toen
we de bergen inreden. Na 58 km kwamen we aan in Mirror Lakes, maar van de
weerspiegeling hebben we niets gezien wegens te slecht weer. Onderweg
passeerden we ook een prachtige, overweldigende waterval. Heel indrukwekkend!
Daarna reden we door de Homer Tunnel, een 1,2 km lange
tunnel die ongeveer 945 m boven de zeespiegel ligt. De tunnel werkt met
eenrichtingsverkeer, je moet dus wachten tot het jouw beurt is om erdoor te
rijden. Daarna stopten we bij the Chasm, een indrukwekkende rots die gevormd
wordt door het snelstromende water van de Cledday River. Hier word je ook
geconfronteerd met massaal veel water met een groot debiet. Als je door de
bergen rijdt, spot je overal (en het zijn er vele) watervalletjes die spontaan
van de bergen naar beneden stromen. Dat is niet ongewoon als je weet dat de
neerslag hier wordt gemeten in meters i.p.v. centimeters. De wolken drijven als
het ware tussen het gebergte waardoor je een spookachtig effect krijgt. Knap om
te zien, maar het zou weeral veel mooier zijn met een hemelsblauwe achtergrond.
Op de parking een roofvogel gezien die helemaal geen schrik had van de
toeschouwers. Ik probeerde hem te fotograferen toen hij plots op het dak van
onze auto vloog om daar ongegeneerd zijn kop door de openstaande deur te
steken. Ik moest de deur snel sluiten of hij was in de auto gesprongen. Wat een
lef heeft die vogel!
Koffietje gaan drinken in een Visitor Centre want Paul heeft
vandaag al veel bochten gezien en moet beslist op krachten komen Rond
18.00 uur arriveerden we weer in Te Anau. Nog even langs het meer
gewandeld en ons dan getrakteerd op een wijntje op een terras.
Snel gedoucht en omdat we geen zin hadden om de hele buurt
af te lopen op zoek naar een restaurant, gegeten daar waar we een wijntje
hadden gedronken (slaatje kip, heel lekker). En nu snel het verslag van vandaag
schrijven en dat van gisteren posten
Vandaag een halfuurtje langer geslapen. Het is immers onze
rustdag. Het bed was dik oké, het hoofdkussen was dik oké, maar de hitte is
heel vermoeiend. Het is een kleine kamer zonder airco en het is hier smoorheet.
We kunnen onmogelijk de terrasdeur laten openstaan s nachts wegens muggen
en andere insecten. De ventilator draait de hele nacht maar brengt nauwelijks
koelte.
In de voormiddag hebben we wat door Queenstown gekuierd en
een paar noodzakelijke boodschappen gedaan. Rond elven een koffietje gedronken
op het terras van het Pier restaurant, dat je een zalig zicht geeft op het Wakatipumeer
en de omringende bergen. Dit meer is na het Te Anaumeer het grootste van de
zuidelijke ijsmeren en is op sommige plaatsen 380 m diep. De steile,
rotsige hellingen van The Remarkables, bergketen met toppen van 2 340 m
en belangrijke locatie bij de verfilming van The Lord of The Rings, staan tot
aan de oevers van het meer en het lager gelegen stadje Queenstown. Hier kan je
ook skiën in de winter.
Aan een stand waar je tochten kon boeken met speedboten even
geïnformeerd naar prijs en mogelijkheid. Al gauw waren we overtuigd. We kochten
tickets (voor NZD 250, zon 150) voor een boottocht om
14.00 uur. Eerst een hapje gegeten in de Starbucks Coffee en daarna wat
rondgewandeld tot het kwart voor 2 was. We kregen een life jacket
aangemeten en er werd een foto genomen met een tablet en ook met onze eigen
camera. Dat was leuk! De foto zou doorgestuurd worden indien we ons e‑mailadres
doorgaven.
De tocht was echt heerlijk avontuurlijk. De boot haalde
snelheden van rond de 90 km/uur. Wij zaten achteraan en ik was heel blij
want de vorige keer, in de Everglades (boot met schroef achteraan) zaten we
vooraan en waren we aan het einde van de tocht drijfnat. Bleek dat we aan het
einde van deze tocht ook drijfnat waren De boot maakte een aantal spins
van 360 graden. Soms hadden we geluk en werden we slechts een beetje nat,
soms kregen we de volle laag. Toen we uitstapten, heb ik de man bedankt voor
een gratis hairstyle en gratis facelift. De snelheid waarmee de boot
voer, deed je vel wapperen. Tja, we zijn niet meer van de jongsten
Nadien nog een leuke wandeling gedaan langs het Wakatipumeer om wat op te
drogen. Gelukkig was de zon van de partij met zon 31 °C. Er was wel
bewolking, maar er stond een felle warme wind.
Gedoucht en weer naar het stadje gereden om de dineren. We
bestelden kip (zoals gewoonlijk), maar moesten jammer genoeg redelijk lang
wachten op ons eten (zeker zon 3 kwartier). Nog even rond gekuierd om de
gezellige sfeer van het stadje op te snuiven en nadien nog tot tienen buiten op
het terras gezeten, genietend van een warme zomeravond. Het leven kan mooi
zijn
Jammer dat het internet hier weer zeer onstabiel is. Ik kan
geen verslag posten en geen fotos verkleinen. Dat zal voor morgen zijn
Nadat we ongeveer 3 kwartier op ons ontbijt gewacht
hebben (de eigenaars hadden weinig zicht op de situatie), vertrokken om een
grote wandeling te doen in Wanaka langsheen het meer. De 30‑minuten wandeling
vertaalde zich in een wandeling van één uur (enkel). Maar we genoten volop van
de zon en het uitzicht. Moe, maar voldaan een koffietje gedronken op een
terras, uiteraard in het zonnetje. Nadien de wijngaard Rippon bezocht voor een
wijnproeverij. Hier had je een uitzonderlijk mooi zicht op het Wanakameer met
zijn bergen en besneeuwde bergtoppen. Een hapje gegeten in Wanaka in het Relisches
Caffee waar we vanmorgen een koffie dronken.
Vertrokken richting Queenstown en na zon 67,5 km aangekomen
in onze B & B. Dit keer logeren we in een vrij kleine kamer met
een zo mogelijk nog kleinere badkamer. Maar alles is voorzien en we hebben eindelijk
weer een leuk breed bed, dus wordt het comfortabel slapen.
Eerst het stadje ingetrokken om met de gondel naar het
hoogste punt te gaan. Daar konden we genieten van een prachtig uitzicht over
het Wakatipumeer en zijn omliggende bergen. Het is hier echt prachtig van
natuur! Bovendien heeft het meer dan ook nog een stralend blauwe kleur wat het
een magisch uitzicht geeft. Heel mooie fotos gemaakt! Daarna een lekker
wijntje gaan drinken op een terras in het zonnetje. Het is hier immers zon slordige
27 °C
Na een verfrissende douche gezocht naar een
geschikt restaurant. Ergens gestrand op een terras waar een zeer vriendelijke Schotse
jongedame, Nikki, ons bediende. Leuke babbel gehad! Na het eten nog een kleine
wandeling gemaakt naast het meer en genoten van de gezellige drukte. Het is
hier erg toeristisch! Verder op ons terras gezeten om dit verslag te typen.
Hopelijk wordt het morgen een even zalige dag als vandaag!
Na het self‑cathered ontbijt (lees ontbijt voorzien in
koelkast en zelf klaargemaakt) eerst vertrokken naar Matheson Lake. Het meer
dat bekend staat om zijn prachtige weerspiegeling van de omliggende bergen.
Toen we er aankwamen begon het te regenen.
Plannen dan maar omgedraaid en eerst de Fox Glacier bezocht.
Hier regende het niet ondanks het feit dat hij maar 6 km van het lake lag.
Dit omvatte alweer een uur ferm stappen op onstabiele ondergrond (lees stenen,
gecombineerd met stijgen en dalen en ook nog over stenen lopen om de rivier
over te steken). Het laatste stuk van de wandeling was héél erg stijl. Wat doen
we toch allemaal op onze leeftijd? Deze gletsjer was een beetje teleurstellend.
Hij was zeker niet zo mooi als de Franz Joseph Gletsjer.
Nog een keertje langs het Matheson Lake gereden. Toen we
arriveerden, begon het alweer te regenen. Flink trokken we onze regenjasjes aan
en startten de 40‑minuten wandeling (heen) om de Matheson Jetty te zien. Na een
poosje begon het te stromen. We hebben ongeveer 25 minuten gestapt en
hielden het dan voor bekeken. We waren onderussen kletsnat. Sommige
uitzichtpunten waren zo mistig en bewolkt dat je niet zag wat erachter lag. Dit
had totaal geen zin. We keerden terug en onderweg stopte het met regenen. Het
weer is hier idd super onvoorspelbaar.
Gegeten in het township van de Fox Glacier en onze weg
voortgezet richting Wanaka. Er is maar één weg die naar Wanaka gaat en die
bedroeg zon slordige 286 km (altijd rechtdoor!). We reden via de Haast
Pass door een wisselend landschap van regenwoud, moerassen, meren, watervallen
en gletsjers naar Wanaka, de toegangspoort tot het Mount Aspiring National
Park. Dit dorp heeft een prachtig uitzicht over het Wanakameer.
Onderweg, een prachtige maar bochtige route doorheen een
schitterend groen landschap met dichte begroeiing, een aantal onverwachte,
mooie watervalletjes tegengekomen die echt wel de moeite waren om te bezoeken. Heel
mooie fotos genomen!
Na het Wanakameer passeerden we ook het Haweameer. Alweer
onvergetelijke uitzichten mét een blauwe hemel gefotografeerd, want ondertussen
was het weer erg zonnig geworden.
Vandaag zon slordige 21 500 stappen gedaan en 47 floors.
Wel een pijnlijke linkervoet wegens overbelasting. Jammer dat ik mijn record
van 50 floors niet gehaald heb.
Rond 18.00 uur aangekomen in onze Lodge. We kregen
dadelijk een map van de streek en van het stadje zodat we na het douchen een
restaurantje naar keuze konden uitzoeken. Lekker gegeten in de Water Bar in
Wanaka, genietend van het prachtige uitzicht op het Wanakameer en de omliggende
bergen. En nu heb ik dringend rust nodig.
