Vandaag wordt een luie dag. In Fremantle is niet zoveel te
zien en vermits het zondag is, gedragen we ons zoals de inwoners van Fremantle,
op zijn zondags ;-) Het ontbijt in ons Hotel (Esplanade Hotel by Rydges)
is gigantisch uitgebreid. Doorheen onze reizen hebben we al talrijke keren
ontbeten in hotelketens, maar dit overtreft echt alles! Je vindt hier alle
soorten brood, croissants, muesli, platte kaas en wel 10 verschillende
warme ontbijtmogelijkheden, zoals eieren op allerlei wijzen klaargemaakt, warme
bonen in tomatensaus, bacon, hespenspek, warme tomaten, hashbrowns Je
kan hier ook verse smoothies maken met fruit, wortelen en broccolino. Ik heb na
mijn dagelijkse muesli met vers fruit nog een granenkoekje gegeten, maar dat
was niet voor herhaling vatbaar. Té gezond. Toen we terugkeerden naar onze
kamer, zei een koppel hallo en wuifde. Ik dacht dat het niet voor ons bedoeld
was, maar toen Paul vroeg of we hen moesten kennen, viel onze frank (euro). Het
waren de mensen die we in The Rosewood in Margaret River hadden ontmoet bij het
ontbijt. Zij zaten naast ons aan een aparte tafel. We hebben nog een gezellige
babbel gehad. Jammer genoeg zat hun vakantie erop en keerden ze terug naar
Brisbane, hun woonplaats. Gek dat we die 2 koppels uitgerekend in dit
hotel weer ontmoetten, terwijl er honderden hotels in Fremantle zijn. Tja, het
lot is onvoorspelbaar
Om 09.15 uur zijn we erop uitgetrokken om een
liquorshop te vinden, want we zitten door onze wijnvoorraad. De liquorshop ligt
in een shoppingcenter en helaas zijn de openingsuren op zondagen van
11-17 uur. Anderhalf uur te vroeg dus Straks proberen we nog een
keertje!
Dan maar begonnen aan de bezienswaardigheden van de stad
onder een stralende zon (27 °C). Een kijkje genomen in de Fremantle
Market, een openbare, overdekte markt waar je echt alles kan kopen, van kledij
tot groenten en fruit, vlees, kledij enz. Ook kan je hier overal eten en
drinken. De Australiër is duidelijk een Bourgondiër.
Daarna gewandeld naar het Fremantle Prison. Deze gevangenis
werd gebouw in 1850 en behoorde tot de meest beruchte gevangenissen van het
Britse Rijk. Het werd gebouwd tussen 1851 en 1859 en beslaat een oppervlakte
van circa 6 ha. Sinds november 1991 is deze echter niet meer in
gebruik. Tegenwoordig is het opengesteld voor het publiek en vinden er
regelmatig culturele activiteiten plaats. Je kan hier een rondleiding van
1 uur en 15 minuten doen.
In Fremantle vind je vele oude gebouwen die met de nodige
zorg gerestaureerd werden en die een leuke uitstraling aan de stad geven. Het
is de eerste grotere stad (buiten Perth) die echt bruist. Bars, cafés, restaurants,
je vindt ze hier allemaal op een rij. Of je nu Italiaans, Viëtnamees, Indisch
of Thais wil eten, Fremantle heeft het allemaal. Uiteraard zie je hier ook een
massa aan take away restaurants met veel pizza en burgers. We vonden zelfs een
restaurantje dat healthy burgers serveert. Ik vraag me af waaruit die gemaakt
zijn Onderweg ook een heel mooi kerkje tegengekomen, nl.
St. Patricks Basilica.
Nog even langs de liquorshop gegaan die eerder op de dag
gesloten was. Toen we het shoppingcenter Coles binnen kwamen, hoorden we luid
geroep en getier. Het bleek om een dakloos koppel te gaan die uit het shopping
center werd gezet door iemand van de security. Het ging er hard aan toe en het
koppel riep fuck you naar de beveiligingsagent. Ze wilden immers in het koele
center blijven i.p.v. in de hete zon te gaan zitten. Gelukkig keerde een tijdje
later de rust weer
Geluncht in een Bakery waar je ook een gewone wrap kon
krijgen. Daar konden we gezellig buiten zitten op een terrasje in de zon.
Vanavond zoeken we een restaurantje aan het water!
Op een bepaald moment wandelden we door een straat waar her
en der op de gebouwen links en rechts gele strepen verf waren geschilderd. We
waren op weg naar het Round House, het eerste permanente gebouw van de Swan River
kolonie dat ook werd gebruikt als gevangenis. We vroegen een toevallige
voorbijgangster wat de betekenis van de gele strepen was. Zij raadde ons aan om
tot aan het Round House te lopen, daar de trap op te gaan en dan naar de straat
met de gele strepen te kijken. Dan zag je pas echt dat er gele cirkels waren
geverfd op de straat en omliggende gebouwen op een afstand van 800 meter.
Het geheel is een mooi schouwspel dat een zekere kunstenaar en Fransman Varini
daar uitvoerde ter gelegenheid van één of ander festival.
Nog een beetje verder gestapt richting haven, waar we ook
het prachtige Western Australian Museum fotografeerden. Naast het museum ligt
de Australische duikboot HMAS Ovens
die tussen 1969 en 1995 heeft gevaren voor de Australische marine een indrukwekkend
gevaarte Gewandeld richting jachthaven en daar genoten van lekkere
ijskoffie. Hier staat ook het standbeeld van Bon Scott of Ronald Belford,
zanger en voorman van de bekende Australische hardrockband AC/DC. Scott werd op
1 maart 1980, na een wilde en dronken nacht, gecremeerd en begraven
in Fremantle, het dorp waar hij opgroeide. Geen foto genomen van Scott, ben
niet echt fan van AC/DC ;-)
Verslag getypt op het terras van ons hotel met een lekker
glas wijn. Meer moet dat niet zijn Na een lekkere douche gaan eten aan
de jachthaven. Dat het hier peperduur is om uit te eten, staat vast, maar
alweer moet je 2 gangen bestellen alvorens je genoeg hebt. Wij bestelden
kangoeroe met een tomatensalsa, maar moesten noodgedwongen nog een bijgerecht
nemen. Paul koos voor een sandwich van ijs (chocolade‑caramel) en ik koos voor
een kaastafeltje van 2 kazen. Heel verzorgd, erg lekker, maar als je de
hele maaltijd bijeen telt, valt het weer erg duur uit
Morgen zullen we haast een hele dag in de auto doorbrengen;
lange verplaatsing voor de boeg
Na een leuk en gezellig ontbijt met de Australische en
Duitse gasten rond half 10 vertrokken vanuit The Rosewood. Jane hartelijk
bedankt voor haar gastvrijheid, haar tips en haar babbels. Beloofd om op
Tripadvisor een recensie te schrijven. Snel een lunch gekocht in de shop van
het tankstation, want we hebben ondervonden dat het eten hier ontzettend duur
is.
De eerste en enige voorziene stop naar Fremantle is
Busselton. Daar hebben ze een echte jetty (lees: pier) van 1,8 km lang.
Die willen we wel eens zien Busselton blijkt een bruisend stadje te zijn
en vermits het zaterdag is, lijkt iedereen naar het strand te gaan. Het is er
dus ontzettend druk, maar gezellig.
Toen we naar de pier wandelden, zagen we vuurpijlen in de
lucht, afgevuurd vanaf een schip op de zee, een helikopter die ter plekke bleef
hangen en tenslotte zo laag boven het water hing dat er iemand uit gedropt
werd. Het bleek om een rescue-oefening te gaan. Trouwens de jetty vierde
vandaag zijn 30‑jarig bestaan en daardoor moesten we geen inkom betalen om op‑en‑neer
te lopen. Omdat het zalig weer was (zon 29 °C), besloten we de pier af te
wandelen. We moesten immers maar 270 km rijden vandaag.
Onderweg op de pier zagen we verschillende vissers. Zij
vissen meestal op kleine inktvissen. We zagen iemand de ingewanden uit de
inktvis halen op een speciaal daarvoor gebouwd aanrecht (ja, net zoals in de
keuken). Even later zagen we een andere visser een pas gevangen inktvis van de
haak halen. Net toen wij passeerden, spoot de vis een enorm grote hoeveelheid
inkt (zwarte smurrie) op het hemd van de man. Hij lachte met het voorval ,
wij ook omdat het ons net niet besmeurde!
Na de wandeling van ongeveer 3,6km hebben we een lekkere koffie gedronken op een
terras met uitzicht op de zee. Iedereen was in opperbeste stemming Het
was immers weekend!
Onze weg verder gezet tot in Bunbury en daar gepicknickt in
het zonnetje bij het water op een bank. Daarna verder gereden tot in Fremantle.
Net voor we Fremantle binnenreden, gaf ik het adres van ons hotel in, maar de
gps bleef maar zoeken naar een signaal. Zeker2x geprobeerd, maar geen
resultaat. Dan maar de boel afgezet en weer helemaal opgestart. Nog steeds geen
resultaat. Paul ging de weg dan maar vragen in een winkel. Daar kenden ze hotel
Esplanade niet. Bij een derde poging hadden we eindelijk satellietontvangst,
dus vonden we zonder problemen ons hotel. Het is een enorm groot hotel met bar
en een hele grote eetzaal. Wij zitten op de 3de verdieping in
kamer 327, een ruime kamer met grote tv, kluis en koelkast.
Nogal snel vertrokken om de omgeving te verkennen en vermits
het haast tijd was voor het avondeten een Italiaan binnengestapt. Ik at alweer
sla met kip, Paul had een pizza. Wel lekkere wijn gedronken ... Nadien nog
wat rondgewandeld en daarna in ons hotel in de bar het verslag van vandaag
getypt en de fotos gesorteerd. Morgen wordt een rustige dag. We hebben niet
veel te bezichtigen, dus no worries zoals de Australiërs hier zeggen.
Gisteravond ontdekt dat ik een hele dag heb rondgelopen met
2 verschillende oorbellen En Paul heeft niks gezien Ik
schaam me dood. Mensen moeten vreemde gedachten hebben gehad over mij
Het wordt een rustige dag. Na een ontbijtje en een leuke
babbel met Duitse en Australische gasten die aan onze tafel zaten rustig vertrokken
naar Yallingup. We volgen dus vandaag alle tips die we gisteren kregen van de
jongedame die morgen trouwt. Vandaag is de kust troef! In Yallingup mooie fotos
genomen van een bijzonder ruige kust.
Van daaruit vertrokken naar Injidup Point. Een heel aparte
ervaring met vele rotsformaties. Onderweg naar Moses Rock nog even binnengewipt
bij Gabriel Chocolate. Hier importeren ze cacaobonen vanuit de hele wereld om
er lekkere chocolade van te maken. Wij hebben een blokje gekocht met bonen
vanuit Vietnam (85 % cacao), maar hebben ook geproefd van chocolade van
99 % cacao. Die bevat totaal geen suiker, enkel 1 % vanille-extract. Die
vonden we vrij bitter. Hier konden we gelijk ook een lekkere koffie met
chocolade drinken. Super lekker!
De volgende stop was Moses Rock. Een wandeling zou ons
leiden naar een watervalletje. We hebben helaas heel wat gewandeld, maar geen
watervalletje ontdekt. Bleek, achteraf gezien, dat er op de kaart het woordje seasonal
vermeld stond. Het zal dus niet het juiste seizoen geweest zijn voor de
waterval.
Geluncht in Amelia Park Wines. Wat een prachtig en
uitgestrekt domein! We reden door de poort het domein in en bleven voor bijna
5 volle minuten rijden alvorens we aan het restaurant van de wijngaard
aankwamen. Zowel links als rechts stonden eindeloze velden met druivenstruiken. Een
prachtige omgeving, zo wijds, echt indrukwekkend! Het restaurant was sfeervol
ingericht. Omdat we niet hadden gereserveerd, konden we niet buiten zitten,
maar we kregen wel een tafeltje net naast het raam, met uitzicht op de
druivelaars, toegewezen. Genoten van een lekkere lunch met uiteraard een
glaasje wijn. Toch hebben we ook water gedronken Dit krijg je standaard
bij je lunch bij.
Nog even gepasseerd bij Howard Park & MadFish Wines, een
wijnproeverij. De reden waarom we nogmaals gingen proeven? Wel, onze gastvrouw
Jane, had ons bij aankomst in de B&B een cadeaubon overhandigd van dit
wijnhuis. Als we daar gingen proeven, kregen we een gratis fles wijn! Meer hoef
ik niet te zeggen, zeker? ;-)
Hop naar de volgende stop Blijkbaar vind je wilde
kangoeroes op het golfterrein van Margaret River. En inderdaad, tussen de holes
en de golfers, springen de kangoeroes van her naar der. Er zijn er vele die een
joey dragen, d.i. een baby kangoeroe. Aangeraden werd om niet te dicht te
komen, want deze kangoeroes zijn wel mensen gewoon maar willen niet benaderd
worden. We bleven dus ook een eind van hen weg. Dankzij de telelens konden we
hen wel van dichtbij fotograferen. Op een bepaald ogenblik waren ze met zovelen
dat we onszelf omsingeld voelden. De omgekeerde wereld
Voor het avondeten gekozen voor een het restaurant van een
nabijgelegen hotel (River Hotel) waar we te voet heen konden. Lekker gegeten, maar
de porties zijn hier klein als je geen side dish neemt. We vinden het ook heel
duur hier. Nochtans zitten de restaurants alle dagen propvol. Je zou zeggen dat
de Australiërs nooit koken Zou iets voor mij zijn ;-)
Morgen vertrekken we naar Fremantle, klaar voor een nieuw
avontuur!
Na een lekker ontbijt, verzorgd door onze gastvrouw Jane en
een gezellige babbel met Karen en Lloyd uit de UK, vertrokken voor een ritje
naar Cape Leeuwin (spreek uit Luwin), het meest zuidelijke punt van het Australische
vasteland, genoemd naar een Nederlands schip, de Leeuwin. Op de kaap staat de
Cape Leeuwin vuurtoren. De toren zelf is 39 m hoog, maar vanwege de
plaatsing op de kaap bevindt het licht zich op 56 m boven de zeespiegel en
heeft een bereik van 25 zeemijl. De toren heeft een ronde conisch vorm en
is gemaakt van lokaal aanwezige kalksteen. De eerste kerosinelamp had een
intensiteit van 250 000 candela (isde eenheid van lichtsterkte). Deze werd in 1925 vervangen door een
verbeterde versie die driemaal krachtiger was. Tot 1982 werd de lamp handmatig
bediend, maar in dat jaar werd de lamp en het draaimechanisme vervangen door
elektrische versies. De hallogeenlamp van 1 000 watt heeft een
lichtsterkte van 1 miljoen candela. In september 1992 werd de bediening
volledig geautomatiseerd. Hier zie je ook de samenvloeiing van de Indische en
Stille oceaan
Even gestopt bij Hamelin Bay en een wandeling langs het
strand gemaakt. Hier kan je stingrays (roggen) zien die in de zee zwemmen. We
hebben er idd een aantal zien zwemmen, maar konden jammer genoeg geen fotos
maken.
Van daaruit gereden naar Café Boranup waar we een Thaise
pompoensoep aten en een lekker ijskoffie/ijschocolade dronken. Meer moet dat
niet zijn
Daarna wilden we Lake Cave bezoeken, maar het duurde wat
lang alvorens de guided tour begon. Daarom Mammoth Cave bezocht zonder guided
tour, maar met een toestelletje waarmee je info krijgt over de verschillenden
grotten. Die van Paul stond op Mandarijn, maar dat zagen we pas toen we de grot
betraden ;-) Na de tour hebben we wel 171 treden omhoog moeten klimmen om terug
boven te geraken. Best heavy! Ik heb dan ook 21 floors gedaan volgens mijn
stappenteller
Vervolgens naar Xanadu Winery gereden voor een heuse
proeverij. Lekkere witte en rode wijnen geproefd, maar niks gekocht. De
gemiddelde prijs bedraagt immers AUD 39 tot 59, wat zon 26 tot
40 euro per fles bedraagt. Een beetje veel voor ons
Besloten om na de wijnproeverij te reserveren in het
restaurant dat we gisteren niet vonden, nl. Morries. We moesten wel reserveren
omdat ze daar ook werken met 2 shiften. Eindelijk vonden we het bewuste
restaurant en bleek dat ze ook een gezellig terras hadden, dus daar hebben we
een Chardonnay gedronken. Omdat ik altijd hardop praat (ja, zelfs in het
Engels), vroeg ik me af of er hier een wifi-code was. De jongedame naast ons
antwoordde haast ogenblikkelijk. Ja, er was een wifi‑code, nl. jazznights, en
dadelijk waren we in gesprek. Bleek dat ze a.s. zaterdag ging trouwen en wel in
het Wine Estate, Xanadu, waar we even voordien een wijnproeverij hadden. Zij
was ontzettend sympathiek en heeft ons nog een aantal bezienswaardigheden
aangeraden om de volgende dag te doen. Nadien zagen we haar in gezelschap van een
jongeman en ik vroeg haar of hij the lucky one was. Ogenblikkelijk stelde ze
hem voor en hadden we alweer een fijn contact met locals.
Even snel naar het guesthouse om andere kleren aan te
trekken en ons klaar te maken voor het avondeten. Onze dienster, Katie van
Morries, herkende ons meteen. Lekkere vis gegeten, maar het viel ons op dat er
eigenlijk weinig groenten geserveerd werden. Dat is jammer. Toch een leuke dag
gehad vandaag.
Alweer een fikse tocht van meer dan 400 km voor de
boeg! Vertrokken vanuit Albany naar het Torndirrup National Park om een paar
natuurverschijnselen te bewonderen. Wat een prachtige formatie is de Natural
Bridge. Het lijkt op een enorme rotsbrug, veroorzaakt door geleidelijke erosie
van de granietrots door de Grote Zuidelijke Oceaan. De natuurlijke brugvorming
is een herinnering aan de kracht van de oceaan. Het is ongelooflijk om te
kijken naar de golven die over de oceaan rollen, zich in de granieten kliffen
te pletter storten en onder de brug rushen. Echt waanzinnig indrukwekkend! Vlak
ernaast ligt The Gap, een gat in de rotsen waar het water van de krachtige
kustlijn verpletterend tegenaan botst.
Op aanraden van de eigenares van de B&B in Albany hebben
we de blowholes (spleten in het graniet die een soort van spuitbuis creëren)
overgeslagen. Zij spuiten maar heel onregelmatig en het was het wachten niet
waard.
Onderweg bemerkten we plots donkere wolken en roken brand.
De lucht was heel donker en heel eigenaardig gekleurd. Eerst dachten we aan een
gecontroleerde brand, maar naarmate we verder reden, dachten we echt aan een
natuurramp.
We zetten onze weg verder via het Walpole Wilderness
National Park naar Karri Forest (omgeving Manjimup) waar we een Tree Top Walk
gedaan hebben. Toen we de inkomtickets kochten, vroegen we langs onze neus weg
naar de brand. Het bleek dus wel echt om een gecontroleerde brand te gaan. Men
verbrandt het onkruid tussen de bossen zodat blikseminslag tijdens de winter en
de lente niet kan ontaarden in een bosbrand.
De Tree Top Walk is een 600 m lange wandeling, heeft
een zachte helling en was heel leuk om te doen. Hier kan je s werelds
mooiste en langste bomen bewonderen.
Vervolgens doorgereden op alweer oneindige wegen (deze keer
mét tegenliggers) om nog net op tijd te arriveren in ons Rosewood Guesthouse
waar Jane de scepter zwaait. Toch verbaast het ons telkens weer dat Australië
oneindig lijkt. In welke richting je ook kijkt, zie je een landschap dat steeds
verder gaat en waarvan je het einde niet kan inschatten.
Voor het avondeten hadden we de naam van een leuk
restaurantje aangeraden gekregen door onze gastvrouw Jane. Toen we het niet
dadelijk vonden, besloten we een jonge vrouw aan te spreken. Gek genoeg kwam ze
uit de UK en was ze net gearriveerd. Ze kende hier geen enkele eettent, maar wilde
ons uiteraard graag helpen via Google. Jammer genoeg had ze haar gsm vast in de
verkeerde richting en stuurde ze ons dus naar beneden i.p.v. naar boven. Toen
we nog altijd geen restaurant waren tegengekomen, dook ze plots achter ons op.
Ze was de hele weg achter ons aangehold (op teenslippers) om te zeggen dat we
de andere richting op moesten. Heel attent van haar!
Daarom dan maar laat gaan dineren in Settlers (restaurantje
dus niet gevonden), een taverne waar je alweer je drank en je bestelling aan de
toog doorgeeft en op voorhand betaalt. Binnen het kwartier wordt je eten
geserveerd. Ik had alweer een Ceasar Salad (het lijkt alsof ik niks anders eet
dan sla!), maar er wordt hier veel fastfood gegeten. Alles wordt geserveerd met
chips en dat is net iets dat ik wil vermijden. En dan nu een beetje (verdiend)
rusten
Na een heerlijk ontbijt vertrokken vanuit Esperance. Beloofd
aan Heather dat we haar B&B positief gingen beoordelen via Trip Advisor. We
hadden een lange rit voor de boeg., zon 500 km. Alweer eindloos lang
gereden langs verlaten highways met in de verste verte alleen maar landbouwgebied.
Eerste stop was Jerramungup waar we onze eerder gekochte wrap met kip opaten in
de auto, omdat er een té koude wind stond op de picknickplaats. Even later
hebben we een cappuccino gedronken in een plaatselijk baancafé.
Vervolgens vertrokken voor een alternatieve route via het Sterling
Range National Park. AUD 13 betaald om de Bluff Knoll lookout te
bezichtigen. Bleek dat we vanuit de parking een wandeling van 4 uur
moesten doen om deze lookout te bereiken. Daar hadden we natuurlijk geen tijd
voor, daarom een paar fotos genomen en verder gereden. Jammer van die
AUD 13 uiteraard Nog wel een wilde kangoeroe met baby in de buik
gekruist
Van daaruit verder gereden naar Albany waar we zijn
ingecheckt in onze B&B. Eenmaal geparkeerd werden we al dadelijk begroet
door de huiskat, Pebbles. Die kwam dadelijk kopjes geven en rond onze benen
draaien. De B&B omvat een ruime kamer met ruime badkamer met inloopdouche,
een apart salonnetje voor de gasten en porto en chocolade.
Na een welverdiende douche gingen we op stap (te voet, want
veel te lang stilgezeten in de auto) naar een restaurant op loopafstand. In
Mean Fiddler hebben we heel lekker gegeten en werden we vriendelijk bediend. In
het donker teruggelopen naar onze B&B (wel wat gezocht ) en nu een
beetje rusten na een lange reisdag.
Vanochtend, na het ontbijt, een wasje gedaan met de machine
van Heather. Vermits we de hele dag hadden, zijn we nog een poosje op het
terras van de B&B blijven zitten met een koffie/thee met ons snuitje in de
zon genietend van het prachtige uitzicht op de zee. Hier zouden we oud kunnen
worden. Nadien broederlijk de was opgehangen aan de wasdraad.
Vertrokken om de Great Ocean Drive af te rijden. Deze heeft
verschillende uitzichtpunten die echt de moeite waard zijn. We fotografeerden Blue
Haven, Salmon Beach, Twilight Beacht, 9 Mile Beach, 10 Mile Beach,
waar je niet noodzakelijk gekleed op het strand moet liggen (lees: naaktstrand)
en West Beach. Het zijn allemaal heerlijk witte zandstranden met of zonder
rotsen, maar vooral met een azuurblauwe kleur zee. Het is zoals in een droom. Vele
van de stranden zijn zo goed als verlaten en sommige stranden kan je oprijden
met de auto, net als in Daytona Beach in de States.
Terug naar de B&B gereden om de lange broek in te ruilen
voor een korte. Daarna in de Subway in Dempster Street een wrap met kip
gegeten. Omdat onze stick met 4 USB‑uitgangen het sinds eergisteren had
begeven, zagen we ons genoodzaakt in de mobile phone store een nieuwe te kopen.
Ditmaal met een speciale stekker voor Australië en Nieuw‑Zeeland. En dat voor
25 euro! We zijn gered en kunnen nu de beide gsms, het fototoestel en mijn
horloge tegelijkertijd opladen. Oef!
Doorgereden naar het Pink Lake dat sinds 10 jaar geen
roze kleur meer heeft. De Pink Lake is een zoutmeer dat roze gekleurd werd door
de aanwezige algen. Ongeveer 10 jaar geleden heeft men er opzettelijk of
onopzettelijk een grote dosis afwalwater in gestort. Daardoor veranderde het
meer ogenblikkelijk van kleur. We vonden het wel jammer want op het internet
zagen we echt wel prachtige fotos
Dan maar koers gezet naar Lucky Bay, een prachtig strand
waar je ook kangoeroes kan vinden. Deze dieren zijn helemaal niet mensenschuw
en je kan ze zelfs strelen. Op de parking spotten we al gauw een moeder met baby.
Gewoon zalig hoe die dieren zich laten strelen en fotograferen. Ik dacht dat ze
eenvacht zoals een hond zouden hebben,
maar niets is minder waar. Ze hebben echt een fluffy, streelzacht vachtje.
Later zagen we er nog eentje op het strand die naarstig aan het eten was. Toffe
fotos genomen We bezochten nog 2 mooie stranden om af te sluiten met een
foto van een dode kangoeroe, want ja, dat is ook dagelijkse realiteit langs de
weg.
Nog even boodschappen gedaan (water, cola en wijn
ingeslagen), gedoucht en ons klaargemaakt om te gaan eten. In het Pier Hotel
leek het erg gezellig! Het restaurant was druk maar cosy. Het hele gebeuren is
ook een leuk concept: drank bestel en betaal je aan de bar, je avondeten bestel
je aan een andere toog en betaal je ook onmiddellijk. Je moet dus alleen
wachten tot het geserveerd wordt.
Wij kozen als voorgerechtje garlic bread
(3 pieces). Omdat we thuis gewoon zijn om 3 sneetjes van een baguette
te krijgen (schuin gesneden), schrokken we even van de 3 halve baguetten
die op ons bord belandden. Lap, daar gaat mijn low carb dieet Daarna
kozen we voor een Waldorf Salade. Heel lekker!
Geslapen tot 06.30 uur en uiteraard volledig
uitgeslapen. Paul ging even informeren of we konden ontbijten, want we hadden
nog steeds geen stroom. Er bleek een basic ontbijt mogelijk te zijn, maar
weliswaar zonder koffie. Nou ja, muesli met fruit en light melk voor mij en een
boterhammetje met jam voor Paul was voor ons meer dan genoeg. Nog een glaasje
appelsap erbij en we konden er weer tegen. Bij het uitchecken bleken we het
ontbijt (dat niet was inbegrepen) niet te hoeven betalen. Dat was een mooie
compensatie voor het geleden ongemak vonden wij
Ondertussen scheen de zon volle bak in Kalgoorlie, net alsof
er gisteren niets was gebeurd. We reden dadelijk terug naar de goudmijn en tot
onze grote verbazing was de mijn toegankelijk voor visitors. Eenmaal boven
hadden we dadelijk een prachtig zicht op de mijn. Ondanks de stroompanne
gisteren was het één en al bedrijvigheid in de mijn. Zware trucks reden heel
langzaam naar boven en wanneer ze elkaar kruisten, moesten ze extra voorzichtig
zijn om niet van de helling te schuiven. Heel indrukwekkend!
Van Kalgoorlie de highway naar Esperance genomen. Weer uren
gereden op een eindeloze lange weg waar we slechts enkele tegenliggers hadden,
waaronder voornamelijk road trains. Onderweg een stop gemaakt in Norseman om de
Tin Camels te fotograferen. Deze zijn een eerbetoon aan de vroege kameeltreinen
die goederen vervoerden van en naar de stad. Camel teams waren in het begin van
de eeuw een algemeen zicht in en rond Norseman. Niet alleen werden zij door de
prospectors gefinancierd maar ze waren ook betrokken bij de installatie en het
onderhoud van de telegraaflijn van Oost‑West.
In Norseman gezocht naar een restaurantje waar we een snelle
hap konden eten. Er was maar één eettent open en gelukkig serveerden ze daar
een wrap met kip en verse groentjes. We dronken nog een lekkere coffee caramel
en vervolgden al vlug onze weg. Nog even gestopt bij Beacon Hill Lookout maar
dat was niet echt de moeite. Dan maar rechtstreeks doorgereden naar Esperance.
We reden richting zee en stopten al gauw voor een spectaculair
uitzicht. Wat is het hier mooi! De zee, de rotsen, de branding En het
water was hemelsblauw!
We logeren in de Esperance B&B en werden zeer
vriendelijk verwelkomd door de vrouw des huizes, Heather. Het verschil tussen
een hotel en een B&B is wel heel groot (ook ondervonden in Zuid‑Afrika
vorig jaar). Je wordt hier echt hartelijk en persoonlijk verwelkomd en je kan
hier genieten van allerlei faciliteiten, o.a. een persoonlijke uitleg over de
bezienswaardigheden, de restaurants, de leuke plekjes, wandelingen enz. Ook
hebben we hier een klein appartementje met slaapkamer, badkamer en wc. We
kunnen zelfs de ruimte afsluiten met een deur. Beneden hebben we een koelkast
te onzer beschikking om water, cola en wijn te bewaren. We zijn dan ook de
enige gasten in de B&B. Hoe fijn is het om hier ook een wasje te kunnen doen!
Morgen zal Heather me hierin begeleiden. Hoera, morgen weer propere kleren!
Rond vieren vertrokken om een wandeling te maken langs de
Esplanade. Die loopt parallel met de kustlijn. Heerlijk de zeewind in je haren
te voelen terwijl je je benen strekt! Na de wandeling iets gaan drinken in het
Pier Hotel. We wilden hier later gaan eten maar omdat ze geen wifi hadden, was
dit geen optie. Dan maar gekozen voor het Best Western Hotel, maar eerst thuis
gaan douchen.
Heel lekker gegeten! Paul had een heerlijke steak met
frietjes en ik had Thaise visballetjes met lekkere rauwe groentjes en een sweet
chili saus. Onze huwelijksverjaardag gevierd met een cocktail omdat het
gisteren allemaal een beetje in het water viel
Al 2 dagen geen verslag kunnen posten op de blog. Dit
keer omdat de vorige gasten het totaalpakket van de data van de wifi hadden
opgebruikt. Niet fijn voor de uitbaatster, niet fijn voor ons! Dus jullie
zullen nog een beetje geduld moeten hebben.
Op tijd opgestaan en na het ontbijt nog even onze mails
gecheckt, want de wifi in Hyden is beperkt tot de inkomhal, de bar en het
restaurant. Bij het uitchecken kregen we nog een discountbon van
40 ct bij het tanken van diesel/fuel aan het tankstation van het
hotel. Gelukkig doen we dit altijd. Elke ochtend tanken zodat we onderweg niet
in de problemen komen.
Gps ingesteld, maar we werden totaal de verkeerde kant
opgestuurd Dan maar de wegenkaart erbij gehaald en zelf een route
uitgestippeld. Dat werkte Er volgde een rit langs eindeloze wegen zonder
ook maar één tegenligger Toen we eindelijk op de Great Eastern Highway
kwamen, leek het een makkie om tot in Kalgoorlie te rijden. Maar niets was
minder waar We waren deze ochtend al vertrokken met regen, maar tegen de
tijd dat we de highway opreden, goot het pijpenstelen, was het stormweer en
bliksemde het. Alles was grijs en het rijden was allesbehalve leuk. Halverwege
de rit zijn we zelfs even moeten stoppen om Paul een beetje te laten rusten.
Naarmate we Kalgoorlie naderden, bleek er wat licht in de
lucht te zitten. Toen zagen we dat er hier een ware storm door het stadje was
geraasd. Overal zag je ontwortelde bomen, omvergeblazen omheiningen en veel
afgerukte takken over de weg. Rond 15 uur passeerde hier dus een ware
zomerstorm. Ook rond het hotel lagen takken en geknakte bomen Wij zijn
het oog van de storm nipt ontlopen!
We checkten in, maar door de stormschade was het systeem
uitgevallen en kregen we geen gepersonaliseerde deurkaart. Iemand van de
receptie deed de deur van onze kamer open zodat we tenminste onze bagage konden
wegbergen. Maar toen was er nog wel internet en werkte de televisie! Dadelijk
vertrokken om de beroemde Super Pit Mine te bezoeken. Dit is de grootste goudmijn
ter wereld. Ze produceert meer dan 800 000 ounces goud per jaar. Het
gat in de aarde van deze goudmijn is 3,5 km lang en 1,5 km breed,
groot genoeg dat Ayers Rock er in zijn geheel in past. Jammer genoeg was de
mijn gesloten wegens stroompanne. Zo jammer, want we zijn helemaal naar hier
gereden speciaal om de mijn te zien.
Snel een BWS gezocht om wat wijn in te slaan. We wisten al
dat het hotel geen eten kon serveren, want er was een trouwfeest aan de gang.
Toch suste men ons met de belofte aan roomservice.
Na de douche toch nog maar eens gaan kijken in Hannan
Street, de straat met de vele restaurantjes. Geen enkel restaurant bleek open.
Eenmaal terug in het hotel bleek er nog steeds geen verlichting te zijn en geen
wifi. Toen we ook nog een stroompanne hadden, was het hek helemaal van de dam. Dus, kort samengevat geen goudmijn,
geen eten, geen verlichting, geen wifi. Natuurlijk treft het hotel totaal geen
schuld en hebben we gewoon pech. Hier zitten we dus op onze 39ste huwelijksverjaardag
in een onverlichte hotelkamer zonder avondeten. Ik had deze dag toch wel anders
ingevuld gezien Het is nu 19.45 uur en ik stik van de honger! Om
20 uur dan maar gaan slapen. Hopelijk morgen meer geluk!
Onderweg ook een heel mooi kerkje tegengekomen, nl.
St. Patricks Basilica.
