Zaterdag 23-12, Darwin, Edith Falls en Katherine Gorge
Wake‑up call gekregen om 05.15 uur want om 06.15 uur
werden we al opgepikt aan de lobby van het hotel voor een excursie naar
Katherine Gorge met internationaal gezelschap. Daar ons ontbijt reeds betaald
was, kregen we een ontbijtbox mee.
We waren maar met zn zevenen, de vrouwelijke chauffeur niet
inbegrepen. Een eerste stop werd gemaakt aan het Adelaide River War Cemetery,
een kerkhof van militaire slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog. Het was,
zoals in Thailand, een prachtig aangelegd en goed onderhouden domein met veel
bloemen en planten.
In Darwin en omgeving ziet alles fris groen. Dat komt omdat
wij bijna in het wet season zitten, d.w.z. dat het hier vanaf januari t/m
april elke dag regent. Op dit moment is het nog altijd heel warm (in de 30°C)
met af en toe een thunderstorm (met lightning!). We hebben deze namiddag van
eentje kunnen genieten. Gelukkig hadden we gedurende de uitstap heel warm weer,
bewolkt met zon, maar de vochtigheidsgraad lag op 93°, wat een dag in deze
hitte zeer vermoeiend maakt. We hebben dan ook weer veel water gedronken.
Eerste koffietje gedronken rond 10.30 uur; we hadden
immers zon slordige 300 km te rijden. Koers gezet naar de Edith Falls. Er
is een groot verschil tussen het dry en het wet season, maar deze waterval laat
altijd zijn schoonheid zien. Het water heeft een groot debiet zodat er altijd voldoende
water neerstort. Echt knap!
Geluncht in een soort van roadhouse en een heel lekkere
salade met feta, geroosterde pompoen en gerookte zalm gegeten.
Doorgereden naar het Nitmiluk National Park waar we geboekt
waren voor een 2‑uur durende cruise op de Katherine River. In Katherine Gorge
vind je een netwerk van 13 gorges, miljoenen jaren geleden al door erosie
uitgehold en bestaande uit zandsteen. Hier vind je in de winter dan ook vele
watervalletjes. We hebben er eentje kunnen bewonderen.
Onderweg zijn we van de ene boot naar de andere moeten stappen
om een andere gorge te kunnen bewonderen. De weergoden waren met ons want de
zon scheen vaak zodat de rotsen schitterden in al hun aardetinten.
Vertrokken voor onze terugtocht en rond 18.00 uur in
een roadhouse genoten van ons avondmaal gezellig aan één tafel met ons internationaal
gezelschap en onze vrouwelijke chauffeur. Het was een heerlijke dag, ondanks
het feit dat we pas om 21.00 uur in ons hotel arriveerden. We waren bekaf,
kropen in ons bedje en hebben nog minstens een uur wakker gelegen door de luide
tv van onze buren. Paul heeft van frustratie een paar keer op de muur gebonkt
en daarna werd het bijna stil. Ik heb het gemakkelijk één uur zien worden
vooraleer ik eindelijk de slaap vatte.
Vrijdag 22-12, vlucht van Alice Springs naar Darwin
Gisteravond laat nog een mail ontvangen van Kathleen van Connections
dat onze vlucht van Alice Springs naar Darwin uitgesteld was van 12.00 uur
tot 17.15 uur. Dat stuurde onze plannen toch een beetje in de war, ik
wilde immers de was doen op de vrije namiddag van de vroege vlucht.
Vanmorgen van een express ontbijt genoten tegen de
democratische prijs van AUD 10 (= 6). Dit omvatte fruitsap,
koffie en toast/confituur. Je kon ook kiezen voor een croissant of een muffin.
Ingepakt, naar de luchthaven gereden en de auto gedropt waar
we alweer niemand van Hertz vonden. Sleutel dan maar in de box gedropt. Hoewel
onze vlucht van 12.00 uur afgelast was, konden we toch onze bagage al in
bewaring geven tot we konden inchecken.
De controle vereiste dat we ook ons fototoestel uit de
handbagage haalden om door de scanner te laten gaan. Dus handtas, smartphone,
fototoestel, riem gedeponeerd in de blauwe bakjes. Toen ik door de scanner
liep, werd ik tegengehouden door een vriendelijke vrouw die mij op explosieven
wilde controleren. Ik was eerst verbaasd, maar barstte vervolgens in lachen uit
toen ze haar handscanner bovenhaalde en mij, mijn handtas en mijn handbagage
volledig nakeek. Oef ik bleek explosiefvrij te zijn ;-) Paul werd
hoegenaamd niet gecontroleerd. Staat er dan terrorist op mijn gezicht
geschreven???
Anyway, we hadden een zee van tijd en wilden net een
cappuccino bestellen in de enige bar/bistro die de luchthaven bezit, toen onze
namen werden afgeroepen door de luidsprekers. We snelden terug naar de
inkomhal, maar daar bleek de infodesk niet te vinden. Dan maar weer door de
controle. Dus handtas, smartphone, fototoestel, riem opnieuw gedeponeerd in de
blauwe bakjes. Ditmaal werd Paul volledig gescand op explosieven
Aan de infodesk werd ons, ter compensatie van de uitgestelde
vlucht, een middagmaal aangeboden van AUD 20/persoon. We moesten deze
voucher wel opgebruiken vóór 12 uur. Ons middagmaal kostte ons dus slechts
AUD 4. We hebben een lekker Ceasar Salad gegeten met veel kip!
Na de lunch heeft Paul de bagage ingecheckt zodat we nu
geduldig wachten op ons vliegtuig, dat van Perth komt. Ondertussen magazine
gekocht en wat nieuws gelezen op de smartphone want in België is er nog niemand
wakker.
Ingecheckt om 17.00 uur en vertrokken om 17.35uur en na
een vlucht van ongeveer 2 uur veilig geland in Darwin. Bagage opgehaald en
gezocht naar de chauffeur die de transfer naar het hotel zou verzorgen. Er
stond maar één man met plakkaatje in zijn hand waarop DAMIAN genoteerd stond.
Niet voor ons dachten we We spraken een chauffeur aan die buiten stond
te wachten en die vacant was. Die man had geen boeking op onze naam. Hij kende
zelfs de firma die de transfer moest doen niet. Paul besloot even terug binnen
te gaan om te zoeken naar de juiste persoon en kwam bij de man terecht met het
plakkaatje DAMIAN. Hij had nl. de verkeerde naam doorgekregen en na wat zoeken
in zijn smartphone kwam dan toch onze naam tevoorschijn.
Na een rit van 15 minuten werden we gedropt in het
Double Tree by Hilton Hotel en heel vriendelijk ontvangen door een Argentijnse
schone achter de balie. Zij heeft ervoor gezorgd dat we morgenvroeg een
lunchpakket kunnen afhalen want we vertrekken op excursie met een
internationaal gezelschap en worden opgepikt om 06.15 uur.
Bovendien heeft zij ons lid gemaakt van de Hiltonketen zodat
we in elk Hiltonhotel gratis wifi hebben. Ze gaf ons nog 4 flesjes water
mee en een lekkere warme koek. Daarbovenop kregen we nog een gratis drankje
naar keuze in de bar van het hotel.
Vandaag toevallig heel slecht nieuws gekregen over een
collega van me. Onlangs werd longkanker bij hem ontdekt en het lijkt terminaal
te zijn Zo erg!
Na een light breakfast eerst nog even een ommetje gemaakt
naar de Glen Helen Gorge. Blijkbaar waren we gisteren te vroeg afgedraaid naar
de Finke rivier en hadden we de prachtige gorge gemist. Maar vandaag hebben we onze
schade ingehaald en hebben een wandelingetje van 10 minuten gemaakt om
deze gorge te kunnen bewonderen Het was er zo mooi dat je er stil van zou
worden
Vertrokken richting Alice Springs, maar onderweg nog een
paar wandelingen gemaakt. De eerste stop was in Ochre Pits, de okerputten. De
formatie bestaat uit verscheidene rotslagen in allerlei tinten, met opvallende kleurverschillen
tussen de lagen. De oker werd door de Aboriginals traditioneel gebruikt in
ceremonieën en werd verhandeld met naburige stammen. De tinten van de okerverf
lopen uiteen van goud tot een donker, naar paars neigend rood. Het werd gemengd
met emoevet en gebruikt om lichamen mee te beschilderen.
Een eindje verder bezochten we Ellery Creek Bighole. Dit is
een spectaculaire waterput die een kloof doormidden snijdt in het West
MacDonnell Ranges. Duizenden jaren van enorme overstromingen zijn hiervan het
gevolg.
Geluncht in Stanley Chasm waar je ook een mooie wandeling kan
doen, maar echter tegen betaling van AUD 12. Via Tripadvisor had ik in
mijn document genoteerd dat mensen dit eigenlijk heel duur vonden en dat men
aanraadde om andere gratis wandelingen te doen die zeker meer de moeite waren.
Voor een wandeling wilden we niet betalen!
De laatste stop was Simpsons Gap. Na een korte wandeling
arriveerden we aan een prachtige kloof. We namen een aantal fotos en waren
helemaal alleen toen we plots iets hoorden ritselen dichtbij ons. En toen kwam
er plotseling een kangoeroe tevoorschijn die zich helemaal niet bedreigd voelde
door onze aanwezigheid. Ik heb hem zelfs een aantal keer mogen fotograferen. Na
de kiekjes sprong hij in een kloof waar hij waarschijnlijk koelte zocht. Een
heel onverwachte en leuke ervaring.
Doorgereden naar het hotel, een Mercure keten. Dat betekent
comfort, tv én internet! Dit hebben we de vorige dagen even gemist. Toen we een
fles wijn kochten in de BWS moest ik voor het eerst mijn ID‑kaart tonen aan de
verkoopster omdat ik betaalde. Ik zie er nochtans ouder uit dan 18, maar dit is
blijkbaar de gewoonte hier. Gewoon zotjes! We hebben goed gelachen
Alice Springs verkend en een glaasje gedronken op een terras
van café Sporties waar er een fijne, natte nevel werd verspreid. Toen Paul in
de taverne onze drankjes ging bestellen, werd ik lastiggevallen door een
vrouwelijke Aboriginal. Dit is al de 2de keer dat me dit
overkomt, en telkens wanneer ik alleen ben. Gelukkig was Paul snel terug.
Nadien nog even benaderd geweest door een aboriginal die kunst wilden verkopen.
Toch viel het ons op dat, wanneer we s avonds in het stadje gingen eten,
er overal zatte aboriginals rondliepen en zelfs levenloos op de grond lagen. We
vroegen uitleg aan de ober. Die vertelde ons dat de aboriginals grond bezaten
die nu door de overheid wordt ontgonnen (mijnbouw) en waarvoor ze AUD 2 000
per maand krijgen. Daardoor kunnen ze dus de hele dag zuipen, want werken doen
ze hoegenaamd niet. Ze hangen liever rond in groepjes aan de parking van een
shopping center en rond de cafés en tavernes om te schooien. De regering
onderneemt hoegenaamd geen stappen. Dat fenomeen herkennen we ogenblikkelijk!
Laat in de avond nog een berichtje van Connections ontvangen
dat onze vlucht morgen van 12 uur uitgesteld is tot 17 uur. Dat is
niet fijn, want we moeten de auto inleveren om 10 uur, dus zitten we
7 uur vast in de luchthaven
Net vernomen dat er een aanslag in Melbourne is gepleegd.
Een gek reed in op een massa mensen met desastreuze gevolgen. Spontaan kreeg
ik een WhatsApp‑berichtje van een collega die zich zorgen maakte om ons. Zo
lief!
Enkel koffie gedronken wegens té duur ontbijt en maar in één
keer doorgereden naar Kings Canyon, het was immers maar 303 km. Onderweg
kwamen we dromedarissen tegen. Ik dacht dat ik niet goed zag, maar blijkbaar
werden die beesten ooit in een ver verleden geïmporteerd als transportmiddel.
Dat is een beetje uit de hand gelopen zodat Australië nu met een
ongecontroleerd aantal dromedarissen opgescheept zit, althans in dit deel van
de outback.
Tegen de middag aangekomen in Kings Canyon Resort. Zoals
vermeld in mijn documentatie hebben we enkel betaald internet. Ik schrok toen
we de prijs/download hoorden. Men vraagt hier AUD 4,95
(= 4,20 euro voor 100 MB). Dat hebben we er niet voor over. We
weten trouwens niet hoeveel MB het downloaden van mijn fotos van de gsm zullen
opleveren. Dus even geen internet
We zitten nog altijd in de outback, dus de temperaturen
liggen hier nog steeds onmenselijk hoog, lees zon slordige 40 °C. Enkel
de receptie en het restaurant (ondervonden we later) heeft airco. Gelukkig voor
ons heeft ook de kamer airco, maar die werkt enkel als we de sleutel met
activeringskaart in de daarvoor bestemde gleuf steken. Als je de kamer verlaat,
stopt ook de airco. Daar heeft Paul iets op gevonden Hij liet de
activeringskaart zitten en maakte de sleutel los. Zo blijft de kamer lekker
fris als we weg zijn, want het is hier bakkes heet!
Voor de lunch aten we een snelle hap in de bistro van het
resort, waar het binnen mogelijk nog heter was dan buiten. Er was nl. helemaal geen
airco, er draaiden alleen plafondventilators. We bestelden een Ceasar Salad,
mijn lievelingssalade. Eerlijk, ik mag mezelf bestempelen als een salade‑expert
omdat ik altijd en overal een salade eet. Ronduit gezegd dit was de
slechtste salade ooit die ik heb gegeten: er was té veel dressing (waardoor de
salade slap werd), té veel spek, té veel kaas, té veel vette croutons, géén
ansjovis (stond wel vermeld op de kaart) en het gepocheerde ei bleek een spiegelei
te zijn. Als je kip erbij wilde, moest je nog eens AUD 10 bijbetalen. Om
half zes had ik nog oprispingen, ondanks het feit dat ik alle vette kost had
laten liggen. En dan was het ook nog heel prijzig
Nog snel een paar liter water én een hoedje voor mij gekocht
in de local store want we wilden zeker 2 wandelingen doen en die vereisen:
hoofddeksel tegen zonneslag, zonnecrème en water, veel water
Na de lunch deden we een eerste wandeling, nl. de Kathleen
Springs Walk. Het was wel 38 km rijden tot aan de car parking, maar het
was een makkelijk toegankelijke wandeling van 2,6 km (heen en terug). Eén
nadeel er was geen schaduw en toen we aan de walk begonnen was het
ongeveer 43 °C. In België zou ik er nog niet aan denken een poot te
verzetten in deze temperatuur, maar we zijn niet in België! De walk duurde
normaal anderhalf uur, maar wij deden het in 40 minuten en dan hebben we
nog een rustpauze aan de bron ingelast.
Daarna nog een gemakkelijke wandeling gedaan, nl. de Kings Canyon
walk. Deze was slechts 2 km lang en liep langs schaduwrijke paden. De
temperatuur was nog steeds 43 °C, het was bloedheet, maar ook bloedmooi!
Ik heb in heel mijn leven nog nooit vrijwillig zoveel water gedronken als de
laatste dagen. Onwaarschijnlijk! Je lichaam snakt echt naar water!
Onderweg met de auto 2 hagedissen kunnen ontwijken
waardoor die weeral een dag langer te leven hadden ;-)
In het resort aangekomen rond half zes. Avondeten was
gepland om 19.00 uur (reservatie was vereist). Heerlijke douche genomen en
afgezakt naar de bar waar we heel snel weer buiten waren wegens geen airco.
Eindelijk eens lekker gegeten in het restaurant (mét airco). We kozen voor kip
met seizoensgroenten (pompoen en broccolini), gebakken aardappeltjes in de
schil en een lekkere saus aangevuld met vijgenpuree. Heerlijk!
Vanochtend weer vertrokken zonder ontbijt, want een
Continental Breakfast kostte hier zo maar even een slordige AUD 35. In
theorie kon je ook in de bistro gaan ontbijten, maar dat bleek echter pas zijn
deuren te openen om 11 uur. Dan maar een mueslibar opgegeten
onderweg Gisteravond werden we bediend door een Canadese studente die op
reis was met haar boyfriend. Vanmorgen leerden we haar boyfriend kennen bij het
afrekenen van onze tankbeurt. Beide werken hier om hun rondreis in Australië
(en nadien Azië) te financieren. Ze hadden net hun hoger middelbaar gedaan en
wilden absoluut deze reis maken alvorens aan de universiteit te beginnen. Leuke
babbel gehad!
Uitgecheckt en vertrokken via de Mereeni Loop Road naar Glen
Helen. Hiervoor moest je wel een 4x4 hebben! Dit is een onverharde (gravel) weg
van ca. 190 km tussen het Watarrka National park en bezienswaardigheden
als Glen Helen Gorge en gaat langs de oostrand van de woestijn. Ondanks het
feit dat we dachten daar helemaal alleen te rijden toch een aantal tegenliggers
tegengekomen. We zochten tevergeefs naar dromedarissen, maar vonden alleen
wilde paarden. Ondanks alle waarschuwingen over de toestand van de weg bleek
deze loop wel mee te vallen dankzij onze 4X4 mét stevige banden.
Rond de middag gearriveerd in het Glen Helen Resort waar de
kamers heel basic moesten zijn volgens het reisbureau. Dat viel allemaal nog
heel goed mee. De kamer is wel klein, maar heeft alle accommodatie voor één
nacht. Na het middagmaal reden we naar de Ormiston Gorge waar we eerst (in
temperaturen van rond de 43 °C) de Waterhole wandeling deden en we
prachtige fotos namen bij de creek. De natuur is daar echt overweldigend!
Nadien deden we de Ghost Gun Lookout trail waarbij we het
uitzichtspunt van bovenop de creek konden bewonderen. Het was wel klimmen en
dalen in de hete zon, maar het was de moeite!
Nadien nog een kleine wandeling gedaan langsheen de Finke
rivier die vlak voor onze kamer vloeit. Daarna gedineerd en een leuke babbel
gehad met Rotterdammers met 2 kinderen die net naast ons logeren.
Deze ochtend wilden we in het hotel ontbijten, want
breakfast was not included. Toen we de prijs hoorden, hebben we maar een koffie
gedronken in de bar. Meestal vraagt men rond de AUD 15 (= ongeveer 10)
voor een Continental Breakfast, maar AUD 33 was er een beetje over.
Vertrokken naar Ayers Rock. Voor de lokale Aboriginals is Uluru (Ayers Rock een
belangrijke religieuze plaats. De rots is verbonden met hun mythologie, de
Tjukurpa, ook bekend als de Droomtijd. Alle facetten van de rots hebben een
bepaalde betekenis en zijn met elkaar verbonden via de mythologie in de
Tjukurpa. Verschillende kleine gaten worden geassocieerd met holen gegraven
door mythologische mollen. Zo vormt de rots als het ware een bijbel voor de
Anangu, die geen schrift hadden om hun mythologie op te schrijven. Er zijn
verschillende heilige plekken rondom de rots die een speciale rol spelen bij
mannen- of vrouwenrituelen.
Weetje: in 1980 trok Uluru wereldwijde media‑aandacht door
de verdwijning van de baby Azaria Chamberlain. Haar moeder Lindy beweerde dat
het kind werd weggesleept door een dingo tijdens een kampeeruitje nabij Uluru.
De autoriteiten geloofden dit niet en de moeder werd vervolgd voor kindermoord,
maar werd later vrijgesproken. Het voorval werd verfilmd in A cry in the dark. Onze gids, Mike, die
een paar dagen geleden onze 4x4 tour begeleidde, geloofde niet in het verhaal
van de dingo. Hij zegt dat het duidelijk om een moord gaat.
Ayers Rock, een imposante rode rots lijkt één groot blok
gesteente dat uit de grond gerezen is, maar niets is minder waar. We wilden
graag de Mala Walk doen, 2 km lang. Je loopt hier redelijk beschut want
toen we de wandeling begonnen, was het al 36 °C (ondanks de bewolking). Het
was een leuke, gevarieerde wandeling waarbij langsheen de rots liepen en we
veel kloven, inhammen en uitstulpingen konden bewonderen. Aansluitend wilden we
een stuk van de Uluru Base Walk doen (in totaal 10,6 km!), maar de tracks
worden gesloten voor het publiek als de temperatuur boven de 36 °C stijgt.
Je ben dus verplicht de trails te doen in de vroege ochtend. Toen wij
terugkeerden van de Mala Walk was het 11 uur en omdat de zon erdoor kwam,
liep de temperatuur op tot 45 °C! Er waren mensen die zich van het verbod
(lees: er stonden echt borden Track
closed) niets aantrokken. Wij hebben bewust gekozen om geen boete op te
lopen, want er staan serieuze penalties
op.
Daarna naar de lookout gereden waar je het best de sunrise
en de sunset bewondert en uiteraard een aantal mooie fotos genomen.
Aansluitend het Cultureel Centrum bezocht, een iced coffee/iced chocolate
gedronken en teruggekeerd naar ons hotel om te lunchen. De andere helft van de
wrap van gisteren opgegeten met als aanvulling een stuk fruit.
Nadien richting Kata Tjuta gereden, zon 48 km
verwijderd van het hotel. Kata Tjuta, wat veel
hoofden betekent (een verwijzing naar de 36 ronde toppen), is een
rotsformatie die ook bekend staat als de Olgas. Het lijken afgeronde
rotskoepels die uit de woestijn oprijzen en liggen in de Valley of the Winds.
Geologisch onderzoek heeft aangetoond dat beide rotsformaties (Uluru en Kata
Tjuta) bestaan uit gesteenten van dezelfde geologische ouderdom. Uluru bestaat
uit mariene zandsteen en Kata Tjuta bestaat uit conglomeraat, een gesteente met
veel grovere fragmenten. Kata Tjuta bleek al even imposant te zijn als Ayers
Rock. Mooie fotos genomen, want de zon scheen volop, van o.a. de
2 hoofden die neus‑aan‑neus staan.
Daarna gewandeld naar de Walpa Gorge. Het was een pittige
wandeling over rotsen en gesteente, klimmend en dalend, over bruggetjes, alsmaar
verder en verder. Er waaide een felle, doch warme wind. Uiteraard we
bevonden ons in de Valley of the Winds Hier konden we echt de flynets, die we mochten lenen van onze
buren, goed gebruiken. De irritante vliegen kozen weer meedogenloos voor onze
oren, neus, mond, ogen Zeer vervelend, dus hadden we onze vliegennetjes
opgezet. De vliegen verdwenen als sneeuw Ondanks de vermoeidheid toch de
hele wandeling volbracht (met bang hartje) zonder ongelukken dankzij mijn
ventje die mij haast de hele tocht een hand gaf ter ondersteuning. Toen we
bijna aan de auto waren; kwamen we een jong Indisch koppeltje tegen. De jongeman
sprak ons aan en zei: You are looking
like aliens! Waarop Paul laconiek antwoordde: Daar hebben wij een vliegennetje voor nodig ;-)
Nog even langs Uluru gereden, dat ondertussen volop in de
zon baadde. De fotos zijn geweldig! Nadien naar het hotel gereden om andere
kleren aan te doen en dan weer naar Uluru te rijden voor de sunset. Jammer
genoeg konden we niet van een echte zonsondergang genieten door de zware bewolking.
Toch een aantal treffende kiekjes geschoten
Avondmaal genoten in de bistro van ons hotel en dan
eindelijk de langverwachte douche! Moe, maar voldaan in bed gekropen.
