Al om 06.00 uur opgestaan. We moeten vandaag immers de
ferry van Wellington naar Picton halen en die vertrekt om stipt 09.00 uur
en we moeten een uur op voorhand inschepen. Nog vlug een ontbijtje klaargemaakt
(de studio was self cathering) en goed op tijd vertrokken naar de ferry. De GPS
deed het ditmaal uitstekend. In minder dan 10 minuten waren we ter
plaatse. We mochten in lane 4 aanschuiven. We kregen 3 papiertjes
mee: eentje om in de auto te leggen, eentje om af te geven wanneer we de ferry
opreden en nog eentje waarvan we niet goed wisten wat het was.
Eenmaal op het passagiersdek vroegen we aan de receptie wat
het 3de strookje betekende. Blij verrast waren we toen we
hoorden dat we konden plaatsnemen in de premium lounge. Dit betekende dat we
echt wel in de watten gelegd zouden worden Eerst een uitgebreid ontbijt
(oeps, we hadden net ontbeten), daarna een morning tea met versgebakken scones,
room en confituur, gebakjes (waar ik echt niet aan kon weerstaan), driehoekige sandwiches
met allerlei lekkers, toast, kaas, crackers en noem maar op. Koffie, thee en
frisdrank waren onbeperkt te nuttigen. Het personeel was super vriendelijk en we
konden zitten in echte fauteuils i.p.v. op houten stoelen. De vaart duurde dan
ook 3,5 uur. Na elven een glaasje lekkere koele wijn gedronken, eveneens
gratis. We hadden ronduit een heel gezellige vaart waarbij we, ondanks het
afschuwelijk slechte weer, toch konden genieten van de prachtige Marlbourough
Sounds waar we tussen vaarden. De Sounds zijn een vreemde wirwar van zeearmen,
bergkammen, eilanden en baaien. Je denkt even dat dit de fjorden van Noorwegen
zijn, maar neen, het is hier eens stuk warmer en mooier (vandaag echter regen,
wind, zware bewolking en helemaal niet warm).
Aan land gegaan rond 12.30 uur en onmiddellijk de Queen
Charlotte Drive genomen naar Nelson. De Queen Charlotte Drive is één van de
mooiste autoroutes van Nieuw‑Zeeland. De weg kronkelt langs de bergachtige kust
van Marlbourough. Na elke bocht (en er zijn maar liefst 360 bochten) ga je
weer een waanzinnig uitzicht tegemoet. De drive was inderdaad erg mooi en erg
bochtig, maar de superlatieven waar de reisgidsen je mee om de oren slaan, is
echt wel overdreven. Misschien ligt het wel aan het feit dat we ook al
bijzonder mooie plaatsen bezochten in het verleden en dat we niet meer zo snel
onder de indruk zijn. Anyway, het uitzicht was heel mooi ondanks de bewolking
en de occasionele regen.
Ingecheckt in Rutherford Hotel Nelson en dadelijk op
verkenning gegaan om te zoeken naar een restaurantje voor het avondeten.
Uiteraard een terrasje gedaan en na de douche gaan dineren in Harrys, een café‑restaurant
in Trafalgar Street. Lekkere Thaise curry gegeten in de hoop dat die de
gebakjes van vandaag verbrandt. Ook heel leuke babbel over de vakantie gehad.
Paul en ik, we zitten nog altijd op dezelfde golflengte.
Vanavond gaan we op tijd naar bed want morgen 265 km te
rijden tot Punakaiki en uiteraard is er onderweg nog veel te zien
Heel verwonderlijk maar ik ben deze ochtend opgestaan zonder
spierpijn. Leve de Flexiumgel! Lekker ontbeten in de chique ontbijtruimte van
het Château en richting Wellington gereden. Daar moeten we morgen de ferry
nemen naar het Zuidereiland. Nog snel een foto genomen van de vulkaan Tongariro
die vanmorgen baadde in de zon.
Onderweg, in de verte, Mount Ruapehu gefotografeerd. Op deze
berg ligt altijd sneeuw. Het is tevens het belangrijkste skigebied van het
Noordereiland. Verder gereden via Wanganui langs een prachtige weg (4) vol
glooiende hellingen, mooie valleien en heel veel vee. Als je het mij vraagt,
leeft zowel Australië als Nieuw‑Zeeland uitsluitend van de veeteelt,
voornamelijk black Angus koeien (en natuurlijk ook andere rassen) en schapen.
Ik heb nog nooit zoveel schapen gezien in mijn leven Als ik zeg
honderden, dan overdrijf ik niet.
Gearriveerd in Wellington rond 14.00 uur. Wellington
wordt, niet ten onrechte, vaak vergeleken met San Francisco. Net als deze
Amerikaanse stad ligt Wellingtonin een
actieve aardbevingszone en is de stad op steile heuvels gebouwd. Beide steden
liggen op een prachtige plek aan zee en hebben en zonnig, maar vrij koel
klimaat. Net als San Francisco heeft ook Wellington een kabeltram. Aardbevingen
zijn niet het enige probleem waarmee Wellington te kampen heeft. De stad wordt
ook met een zekere regelmaat geteisterd door zware stormen en er staat vaak een
snijdend kille wind
Onze studio ligt op de hoogste verdieping van een
kantoorgebouw. Gelukkig kunnen we net naast de ingang parkeren, weliswaar tegen
NZD 35. We werden warm verwelkomd door de uitbaters en we kregen op
verzoek uitleg hoe we best de combi wasmachine/droogkast moesten gebruiken. Met
de sleutel in de hand vertrokken we even later naar de supermarkt om de hoek.
Alleen bleek het niet om de hoek te zijn maar iets verder (alweer verkeerd
uitgelegd). We kochten wat spulletjes en toen we onze studio wilde betreden,
bleek de sleutel wel te passen, maar kregen we de deur langs geen kanten open.
Omdat dit niet mijn sterkste kant is, liet ik Paul even proberen. Hem lukte het
ook niet. Tiens, we hadden toch studio 4B??? Op de sleutel stond echter 4C
vermeld. Aan de deur van studio 4C hing een rood plaatje met Niet storen. Paul probeerde toch of de
sleutel paste. Toen hij de deur opende, kwam er een half naakte man in het
deurgat staan die even kwam kijken wat er juist aan de hand was. Hij vroeg al
lachend of we de studio met hem wilde delen Bleek dat we de verkeerde
sleutel hadden gekregen, waarvoor de uitbaatster zich later uitvoerig
verontschuldigde. ;-)
Na de boodschappen nog snel een wasje gedaan, d.w.z. dat de
machine weer zoet was voor ongeveer 2 uur. Het is nl. een combinatie van een
wasmachine en droogkast en het duurt echt ontzettend lang alvorens een was op
40 °C volledig afgerond is. Gelukkig kreeg ik van de uitbaatster een
droogrek voor de kledij die nog natjes was. En dat hadden we beslist nodig.
Na een heerlijke douche op aanraden van onze host gaan eten
in Coenes, een restaurantje aan de Waterfront met zicht op de bootjes. Jammer
genoeg begon het te regenen nog voor we het restaurant betraden. Het goot toen
we buiten kwamen. Zonder problemen weer in de studio geraakt ;-)
Dinsdag 16-01-2018, Rotorua-Tongariro National Park
Vanochtend rustig ingepakt en na het ontbijt vertrokken
richting Taupo. Onderweg was het erg regenachtig, maar dat vinden we niet erg
als we ons verplaatsen. Het grootste meer van Nieuw‑Zeeland, Lake Taupo, is
gevormd door één van de grootste vulkanische explosies ooit. De eerste
uitbarsting was zon 26 500 jaar geleden, waarna door de klap, het
hele Noordereiland onder een 100 meter dikke laag as kwam te liggen. Alle
vegetatie verdween. De tweede was zon 1 800 jaar geleden, waarbij
het as tot 55 km in de atmosfeer werd geworpen. Er waren berichten dat de
knal zelfs in China was gehoord. Ook uit Italië kwamen berichten van donkere
wolken en spectaculaire zonsondergangen. Taupo staat bekend als het walhalla
voor forelvissers. Het wordt dan ook de hoofdstad van de forel genoemd.
In de buurt van Taupo bezoeken we de Huka Falls, een
kolkende massa water die zich tussen de rotsen door perst. Het debiet is
282 000 liter per seconde. In één minuut kan je twee Olympische
zwembaden vullen, wat getuigt van een zeer groot debiet. We hebben ondertussen
al veel watervallen gezien tijdens onze reizen, maar deze was echt
overweldigend. In één woord wow!
Onderweg geluncht in een dorpje waarvan we ons de naam niet
meer herinneren wegens onuitspreekbaar. Onze reis verder gezet naar Mount
Tongariro waar we zullen logeren in een echt château. Gearriveerd rond
14.00 uur, ingecheckt en uitgepakt. We verblijven op de 3de verdieping
(de hoogste) en hebben een mooi zicht op de vulkaan Tongariro. Het is de meest
actieve vulkaan in het gebied. De meest recente uitbarsting was op
21 november 2012, waarbij een aswolk tot 4 213 m werd
gerapporteerd. Dit was slechts 3,5 maand na de voorlaatste uitbarsting op
6 augustus 2012. Echt fijn om te weten
Het Visitor Centre wist ons dadelijk te vertellen dat de Red
Crater, het Emerald Lake en het Blue Lake die we zeker wilden zien zon
8 uur in beslag zou nemen. Ja, en zij bedoelde enkel te voet te
bereiken Om onze namiddag verder nuttig te besteden, besloten we het
Whakapapaniu Track te volgen naar de Tawhai Falls. Het track was zon 6 km
lang, heen en terug. We begonnen om 15.20 uur aan de wandeling en
ondertussen was de zon van de partij (nochtans maar 19 °C en frisse wind).
We moesten eerst fameus klimmen om de falls van boven te kunnen bewonderen om
daarna weer een hele daling te doen via trappen en tussen allerlei wortels en
stenen. We hebben er in totaal 2 uur en 10 minuten over gedaan (fotos
inbegrepen). Na de inspanning van gisteren was dit echt wel genoeg. Ik heb me,
na het douchen, haast volledig ingesmeerd met Flexiumgel
Rond 19.00 uur gedineerd in het aanpalende restaurant
van het château want ik had niet veel energie meer om rond te lopen. Wel lekker
gegeten voor een redelijke prijs. Morgen en overmorgen kan ik mijn pijnlijke
spieren en knoken even laten rusten.
Na het ontbijt in een heel aangename, grote keuken met
lekker veel licht, rond negenen vertrokken richting Wai‑O‑Tapu (Sacred Waters),
ook Thermal Wonderland genoemd om de Lady Knox Geiser te zien spuiten. Zij
spuit maar één keer per dag, nl. om 10.15 uur. Er was redelijk wat volk,
maar niet overdreven veel. Er verscheen rond kwart na tien een jongedame die
wat uitleg gaf over de oorsprong van de geiser en zij goot een stof in de
geiser die de activatie moest doen versnellen. En inderdaad, na een paar
minuten begon de geiser te pruttelen en te spuiten. Wij waren een beetje
teleurgesteld want zagen de Old Faithfull in Yellowstone een aantal jaren
geleden en die was veel natuurlijker, veel groter en spoot frequenter (om het
uur en tientallen meters hoog). De tickets waren gelukkig ook geldig voor de
wandeling langsheen de Champagne Pool, de Mud Pools, de Artists Palette en de
vulkanische kraters. Als apotheose kregen we een fel geelgroen meer in het oog,
omgeven door groene struiken en rotsen. Het meer was gevuld met zwavelzuur.
Echt prachtig!
Snel geluncht in het Visitor Centre van Wai‑O‑Tapu en dan
naar Orakei Korako, The Hidden Valley gereden. Alweer figuurlijk gevochten met
de gps, want ook hier in Nieuw‑Zeeland staan weinig wegwijzers. Men gaat ervan
uit dat, éénmaal je een bepaalde weg volgt, je er wel zal geraken door die
gewoon te volgen. Wij, Belgen, hebben al eens graag een tussentijdse stand van
zaken, zo bv. hoeveel km je nog moet rijden vooraleer je ter plaatse bent. The
Hidden Valley biedt een gamma aan kleurige hotsprings, geisers, stomende en
pruttelende modderbaden, kortom een kleurrijke natuurlijke omgeving om heerlijk
door te wandelen.
De geometrische activiteit in Rotorua is het gevolg van het
feit dat de stad in de buurt van het grensvlak van twee grote tektonische
platen ligt, de Indo‑Australische en de Pacifistische. De Pacifistische plaat
wordt onder de Indo‑Australische gedrukt en daardoor worden magmakamers gevormd
die aan de oppervlakte doorbreken in de vorm van vulkanische activiteit.
Gewandeld, eigenlijk geklommen en gedaald om hier ook warme
minerale bronnen, fel gekleurde poelen, pruttelende modderbaden en kokende
waterreservoirs (100 °C) te bewonderen. Heel mooie fotos genomen en echt
genoten van de omgeving. Alleen heb ik door het klimmen mijn lies een beetje
geforceerd en smeer ik nu Flexiumgel om de pijn te verzachten. Ik denk dat ik
nog alles aankan op mijn leeftijd Toch vanmiddag alleen al
37 floors gedaan
Nog even naar gaan kijken naar de kiwis (nationaal symbool
van Nieuw‑Zeeland), maar die sliepen nog om 18.30 uur. We konden een
ticket kopen voor NZD 22/man om hen rond negen uur wakker te zien worden
en actief aan de nacht te zien beginnen. Dat hebben we mooi niet gedaan. Wij
hopen in de volgende veertien dagen nog een levende, wakkere kiwi te zien
elders in NZ. Heb wel een keimooi beeldje van een kiwi gekocht als souvenir. Me
happy!
Gaan eten bij de Italiaan in Eat Street. De hele dag al zin
gehad in een ijsje, maar gezwicht voor een pizza. Geen ijsje dus vandaag
Wakker geworden en geschrokken van het uur! Het alarm was
niet afgegaan! Het was al tien voor 8! Snel gewassen, tanden gepoetst en
alles ingepakt. Ik moet zeggen, zonder pochen, dat we daar tegenwoordig heel
bedreven in zijn.
Vanochtend weer lekker buiten ontbeten in het Ponsonby Art
Hotel. We sliepen ditmaal in een mooie, grote kamer zonder trappen en met een
comfortabele badkamer, dus deze keer geen kans om te struikelen vermits zich
alles op het gelijkvloers afspeelde.
Rond half tien vertrokken richting Waitomo om de Glowworm
Caves te bezoeken. Waitomo bekent letterlijk in de Maori‑taal water dat door een hol stroomt. De
Waitomo Caves vormen een gigantisch grottenstelsel waarvan een groot deel nog
niet eens werd ontdekt.
Het bezoek was een dure grap (NZD 51/persoon), maar
zeker de moeite waard. Toen we onze kaartjes reserveerden, konden we de grot
pas bezoeken om 15.30 uur. Op dat moment was het half één en 3 uur
wachten, vonden we veel te lang. We moesten immers nog helemaal naar Rotorua
rijden, zon 140 km verder. Maar, we wilden de glimwormen echt wel zien en
vroegen ons af of we ondertussen geen wandeling konden maken in de buurt. We
keerden terug naar het ticketbureau en toen we onze kaartjes kochten, bleek
onze tour een uur vervroegd te zijn. Blijkbaar had iemand zijn online tickets
geannuleerd. Wij sprongen een gat in de lucht en besloten eerst onze picknick
op te eten, een lekkere koffie te drinken en daarna een wandeling te doen.
Veertig minuten later stonden we tijdig aan de ingang. De gids was een vrouw
wier familie al heel lang deze grotten beheerde. Ze had zussen, neven, nichten,
tantes enz. die in dit bedrijf werkten.
Wij bezochten de Ruakuri grotten, eerst te voet en daarna
met de boot o.l.v. een gids. Miljoenen glimwormen bedekken het plafond van deze
grot en het lijkt net alsof de Melkweg uit de hemel is gedonderd en zich heeft
vastgeplakt aan deze grot. Je kon zien dat de gids echt in haar job opging, zo
enthousiast vertelde ze over de glimwormen. De glimwormen geven licht af om
insecten aan te trekken. Eénmaal het insect dicht genoeg bij de glimworm komt,
geeft de worm een kleverige stof af zodat het insect als het ware vastplakt aan
de worm. Daarna wordt het smakelijk opgegeten. Het leven van de worm is echter niet
benijdenswaardig. Als hij volgroeid is, moet hij nog snel een paringspartner
vinden, waarna hij sterft. De sukkelaar kan immers niet eten. Een bizarre
dood
Rond half vier in de namiddag verder gereisd naar Rotorua.
We hebben ondertussen geleerd dat we onze gps mondjesmaat informatie moeten
toedienen of ze is totaal haar kluts kwijt. Omdat ze signalen krijgt van
diverse satellieten slaat ze dikwijls de bal volledig mis en moeten wij keer op
keer horen perform a U‑turn when
possible. Om gek van te worden Dus telkens we een stadje of groot
dorp op de kaart vinden, zetten we dit als trefwoord in de gps en dan is er
geen enkel probleem. Al doende leert men!
Tegen half zes onze lodge gevonden. Om bij de receptie te
geraken, moest je hiervoor wel een heel smalle laan stijl naar beneden rijden
(links beton, rechts prachtige paarse bloemen). Ik vraag me af wat er gaat
gebeuren wanneer je hier een tegenligger ontmoet Als ik bang ben, doe ik
mijn ogen toe. Maar dat hoeft eigenlijk helemaal niet want Paul is een heel
goeie chauffeur.
Ons klein appartementje ziet uit op een prachtige tuin met
mooie bloemen en het zicht op een uitgestrekt meer met een steiger. In het
water vind je zwarte zwanenen kleine
watervogels die constant duiken naar vis. Lieflijk mooi.
Na een verfrissende douche de smalle laan van de
B & B ditmaal stijl naar boven gereden naar de Eat Street. Dat is
niet de ware naam van de straat, maar je vindt hier het ene gezellige
restaurant naast het andere. Wij kozen voor het Steak House en hebben ons
tegoed gedaan aan een lekker steak met frietjes en een slaatje. Voor Marleen,
Kim en Hilde ik heb maar een paar frietjes gegeten ;-)
We hebben heel wat informatie gekregen aan de receptie om de
dag morgen zinvol op te vullen. En nu een beetje uitrusten. Kan vandaag niets posten
op de blog, want er is geen internet. Een paar dagen geleden woedde nl. een erg
zware storm met blikseminslag die de kabels van het internet verwoestte. Morgen
wordt de wifi beslist hersteld.
Vandaag wordt een reisdag; we keren terug naar Auckland,
maar zullen een mooie scenic drive doen. Aan het ontbijt kennisgemaakt met de
Nieuw‑Zeelandse vrienden van onze hosts Phil en Wendy en ook nog met Duitse
gasten. Langer aan tafel blijven zitten door de leuke conversatie. Toen we
eindelijk vertrokken, met een fikse handdruk van de Nieuw‑Zeelandse vrienden,
bood Wendy ons 2 cakes van de ontbijttafel aan. We hebben die vriendelijk
aanvaard en ik heb haar beloofd een positieve recensie op Tripadvisor te
schrijven.
Vertrokken rond tienen en gekozen om via de oostkust naar
Auckland te rijden en niet via de snelweg, want daar is immers niets te zien.
Omdat we toch langs de Haruru Falls passeerden (die waterval die we gisteren
misliepen), besloten we om daar even een kijkje te nemen. Op weg van de parking
naar de falls zagen we een kip en haan met hun 7 tjirpende kuikens.
Keilief! De waterval, die zogenaamd weinig water bevatte, was toch wel de
moeite. Het water moest in hoefijzervorm naar beneden stromen en dat deed het
net niet. Het is immers zomer en dan is het water schaars hier. Beneden merkten
we kanovaarders op die zo dicht mogelijk het neerstortende water trachtten te
benaderen. Heel mooie fotos gemaakt.
De reis voortgezet om na Omapere het Waipoua Forest te
bezoeken. Eigenlijk moesten we er niet veel voor doen, want de weg die we
volgden liep gewoon doorheen het bos. Dit is het belangrijkste Kaurireservaat.
De kauri is een conifeer die enkel voorkomt in Nieuw-Zeeland.
Kauribossen zijn enkel nog te vinden in het noordelijke gedeelte van het
Noordereiland in de regio Northland. Kauri's kunnen tientallen meters hoog
worden en zijn pas na 800 jaar volgroeid. Wij bezochten de Tane Mahuta met
een hoogte van 51,5 m en een omtrek van 13,8 m. Het is een erg
imposante boom
Onderweg, rond twaalf uur, hadden we de cake van Wendy al
verorberd. En die was ongelooflijk lekker (daar gaat mijn lijn!). Verder
gereden en gezocht naar een plek om te lunchen, maar niets om te eten tegengekomen
Eindelijk arriveerden we in Dargaville waar we een eettentje binnenvielen met
grote honger. He was ondertussen al 14.00 uur. We bestelden dadelijk een
cappuccino/hot chocolate, een toast met pâté en een panini met gerookte kip. De
drank werd dadelijk geserveerd en die was dan ook al lang opgedronken vooraleer
de lunch eraan kwam. Na ongeveer een halfuur meldde de dienster ons dat ze
helaas geen gerookte kip meer in huis hadden. Paul koos dan maar voor gerookte
zalm. Maar zelfs dan duurde het nog onmenselijk lang vooraleer we te eten kregen.
Paul vroeg zich al af of ze lunch en dinner niet door elkaar zouden gehaald
hebben. Een andere ober vroeg ons plots of we al besteld hadden. Jaaaaa! En
Paul antwoordde dat wij vóór de avond in Auckland moesten zijn. Even later kwam
de eerste dienster en die vroeg of we nog altijd geen eten hadden??? Anyway, om
een lang verhaal kort te maken, kregen we na 3 kwartier eindelijk onze
lunch voorgeschoteld. Hier komen we nooit meer terug. De tent heette niks voor
niks Blablabla
Toen we Auckland naderden, hebben we redelijk wat file gehad
ondanks het feit dat het zaterdag was. We arriveerden pas laat in het hotel in
Ponsonby en besloten dadelijk te gaan eten aan de haven van Auckland. Gedineerd
in een trendy restaurantje met live muziek en ons tegoed gedaan aan lekkere slaatjes.
Nog even gewandeld langs de jachthaven. Hier liggen echt mooi en dure jachten.
Langs de promenade volgt het ene dure restaurant het andere op. Er heerst een geweldig
leuke sfeer daar!
Vanmorgen schrokken we ons een hoedje! Toen we ons terras
opgingen, ontdekten we een heuse slang met open bek. Ze leek wel onbeweeglijk.
We hebben er een foto van genomen en bij het ontbijt getoond aan Phil, onze
host. Het bleek een namaakslang uit rubber te zijn én een grapje van
Phil In Nieuw‑Zeeland zitten geen slangen!
Anyway, lekker ontbeten met een mooi uitzicht op de zee en onze
boeking om dolfijnen te spotten betaald aan onze host. We moesten in Paihia
inschepen op een kleine catamaran om 12.15 uur. Met het ticket op zak
vertrokken om iets buiten Paihia een wandeling te maken naar de Haruru Falls,
een adembenemende waterval. Haruru betekent groot
geluid in het Maori. Het water valt in een hoefijzervorm, wat zeer zeldzaam
en vrij spectaculair is.
Het track hebben we nog redelijk goed gevonden, alleen
wisten we niet hoe lang het was. Onderweg kregen we aanduidingen, 1 km,
2 km We kwamen de Duitse groep wandelaars die net voor ons
vertrokken waren, regelmatig tegen. Paul stelde voor (in het Duits) om een
groepsfoto te nemen. Op een bepaald ogenblik stond de groep fotos te nemen en
hebben we gevraagd of zij wisten hoeveel km het track omvatte. Het was
5 km heen en 5 km terug bergop, bergaf Op dat moment was het al half
elf. Toen beseften we dat we moesten terugkeren, wilden we op tijd aan de boot
zijn. We besloten morgenvroeg naar de waterval te rijden, want dat is ook een
optie. Toch weer wat beweging gehad na de vorige dag haast volledig in de auto
te hebben doorgebracht.
Vlak naast de wharf waar we moesten inschepen, bestelden we
rond 11.40 uur een ontbijt (toast met eieren). Om 12.05 uur hadden we
nog steeds niets op ons bord. Ik ging even informeren en vertelde dat we binnen
10 minuten op de boot werden verwacht. Plots kregen we onze eieren met de
nodige verontschuldigingen. Alles naar binnen gewerkt, nog snel gaan plassen en
dan ingescheept op een kleine Catamaran met slechts een aantal koppels,
waaronder een Nederlands koppel met kind, waarvan de vrouw bruiloftsfotografe
was.
Kort na ons vertrek kregen we dolfijnen in het oog. Omdat
snel fotograferen niet zo efficiënt lukt met ons toestel besloot ik met de gsm
te fotograferen en te filmen. Hier mocht niet gezwommen worden omdat er
kleintjes bij waren. Dat is ten strengste verboden door de overheid. Ik kwam op
het idee aan de Nederlandse te vragen of ze haar fotos van een uit het water
springende dolfijn, naar mij te sturen via e‑mail. Dat wilde ze doen en ze gaf
me spontaan haar e‑mailadres. Tof!
We vaarden nadien naar een andere plek verder op zee (niet
meer in de Bay of Islands), maar jammer genoeg vonden we geen dolfijnen meer.
De kapitein voer ons dan maar naar the Hole in the Rock. Dit is een rotsformatie
met links een grot met een gat waaruit om de haverklap water spuit. Dit geeft
een nevel in de grot. Het andere gat in de rots is zo groot dat we erdoor
konden varen. Alles hangt natuurlijk af van de weersomstandigheden, maar die
waren vandaag uitstekend met 27 °C en volle zon. Het was een fantastische
ervaring!
Vervolgens zocht de kapitein een plekje om te snorkelen
omdat er toch geen dolfijnen meer te spotten vielen. Na een 2de poging
legde hij de motor stil op een plek in de zee. Paul was dadelijk kandidaat om
te gaan snorkelen. Hij kreeg de nodige uitrusting (behalve een wetsuite) en
ging het water in. Het was ijskoud in zee. Ik heb ontzettend leuke fotos
genomen. Eén van de leden van de crew, Molly, een mooie jongedame, ging mee
snorkelen. Ze werd door de andere leden van de bemanning een echte zeemeermin
genoemd vanwege haar vaardigheid in het water. Ze vroeg aan Paul of hij de
vissen eten wilde geven, en ja, dat vond hij een uitstekend idee. Ze toverde
een stekelige, bolvormige plant tevoorschijn, sneed hem middendoor met een groot
mes en dook volledig onder water waar ze de vissen uit de halve plant liet
eten. Nu was het Pauls beurt. Het lukte hem aardig tot hij besefte dat hij
onder water niet door zijn pijpje kon ademen. Naar adem happend, kwam hij weer
boven waar hij even moest recupereren.
Teruggevaren en onderweg de boot verlaten op het eiland
Russell, een historisch plaatsje. Het was de locatie van de eerste Europese
nederzetting in Nieuw‑Zeeland. In het begin van de 19de eeuw
kwamen handelaars en walvisvaarders hier aan land omdat er een ideale
natuurlijke haven aanwezig was. In 1840 werd het voor korte tijd de hoofdstad
van Nieuw‑Zeeland.
Onze host had ons verschillende restaurantjes aangeraden
waarvan we er eentje uitpikten, nl. Hone's Garden, een restaurant waar je pizzas en
tacos kon eten en dat gelegen was in een prachtige tuin. De inkom bestond uit
een muur van vetplantjes. Heel leuk! Lekker gegeten ook! Nadien de ferry
genomen (we hadden de kaartjes al op voorhand gekocht) om 19.00 uur en een
kwartier later waren we in Paihia. Het was een zonnige dag met leuke
ervaringen!
Toch vanmiddag alleen al
37 floors gedaan
