Al om 06.00 uur opgestaan. We moeten vandaag immers de ferry van Wellington naar Picton halen en die vertrekt om stipt 09.00 uur en we moeten een uur op voorhand inschepen. Nog vlug een ontbijtje klaargemaakt (de studio was self cathering) en goed op tijd vertrokken naar de ferry. De GPS deed het ditmaal uitstekend. In minder dan 10 minuten waren we ter plaatse. We mochten in lane 4 aanschuiven. We kregen 3 papiertjes mee: eentje om in de auto te leggen, eentje om af te geven wanneer we de ferry opreden en nog eentje waarvan we niet goed wisten wat het was.

Eenmaal op het passagiersdek vroegen we aan de receptie wat het 3^de strookje betekende. Blij verrast waren we toen we hoorden dat we konden plaatsnemen in de premium lounge. Dit betekende dat we echt wel in de watten gelegd zouden worden … Eerst een uitgebreid ontbijt (oeps, we hadden net ontbeten), daarna een morning tea met versgebakken scones, room en confituur, gebakjes (waar ik echt niet aan kon weerstaan), driehoekige sandwiches met allerlei lekkers, toast, kaas, crackers en noem maar op. Koffie, thee en frisdrank waren onbeperkt te nuttigen. Het personeel was super vriendelijk en we konden zitten in echte fauteuils i.p.v. op houten stoelen. De vaart duurde dan ook 3,5 uur. Na elven een glaasje lekkere koele wijn gedronken, eveneens gratis. We hadden ronduit een heel gezellige vaart waarbij we, ondanks het afschuwelijk slechte weer, toch konden genieten van de prachtige Marlbourough Sounds waar we tussen vaarden. De Sounds zijn een vreemde wirwar van zeearmen, bergkammen, eilanden en baaien. Je denkt even dat dit de fjorden van Noorwegen zijn, maar neen, het is hier eens stuk warmer en mooier (vandaag echter regen, wind, zware bewolking en helemaal niet warm).

Aan land gegaan rond 12.30 uur en onmiddellijk de Queen Charlotte Drive genomen naar Nelson. De Queen Charlotte Drive is één van de mooiste autoroutes van Nieuw‑Zeeland. De weg kronkelt langs de bergachtige kust van Marlbourough. Na elke bocht (en er zijn maar liefst 360 bochten) ga je weer een waanzinnig uitzicht tegemoet. De drive was inderdaad erg mooi en erg bochtig, maar de superlatieven waar de reisgidsen je mee om de oren slaan, is echt wel overdreven. Misschien ligt het wel aan het feit dat we ook al bijzonder mooie plaatsen bezochten in het verleden en dat we niet meer zo snel onder de indruk zijn. Anyway, het uitzicht was heel mooi ondanks de bewolking en de occasionele regen.

Ingecheckt in Rutherford Hotel Nelson en dadelijk op verkenning gegaan om te zoeken naar een restaurantje voor het avondeten. Uiteraard een terrasje gedaan en na de douche gaan dineren in Harry’s, een café‑restaurant in Trafalgar Street. Lekkere Thaise curry gegeten in de hoop dat die de gebakjes van vandaag verbrandt. Ook heel leuke babbel over de vakantie gehad. Paul en ik, we zitten nog altijd op dezelfde golflengte.

Vanavond gaan we op tijd naar bed want morgen 265 km te rijden tot Punakaiki en uiteraard is er onderweg nog veel te zien …