Na het ontbijt in een heel aangename, grote keuken met
lekker veel licht, rond negenen vertrokken richting Wai‑O‑Tapu (Sacred Waters),
ook Thermal Wonderland genoemd om de Lady Knox Geiser te zien spuiten. Zij
spuit maar één keer per dag, nl. om 10.15 uur. Er was redelijk wat volk,
maar niet overdreven veel. Er verscheen rond kwart na tien een jongedame die
wat uitleg gaf over de oorsprong van de geiser en zij goot een stof in de
geiser die de activatie moest doen versnellen. En inderdaad, na een paar
minuten begon de geiser te pruttelen en te spuiten. Wij waren een beetje
teleurgesteld want zagen de Old Faithfull in Yellowstone een aantal jaren
geleden en die was veel natuurlijker, veel groter en spoot frequenter (om het
uur en tientallen meters hoog). De tickets waren gelukkig ook geldig voor de
wandeling langsheen de Champagne Pool, de Mud Pools, de Artists Palette en de
vulkanische kraters. Als apotheose kregen we een fel geelgroen meer in het oog,
omgeven door groene struiken en rotsen. Het meer was gevuld met zwavelzuur.
Echt prachtig!
Snel geluncht in het Visitor Centre van Wai‑O‑Tapu en dan
naar Orakei Korako, The Hidden Valley gereden. Alweer figuurlijk gevochten met
de gps, want ook hier in Nieuw‑Zeeland staan weinig wegwijzers. Men gaat ervan
uit dat, éénmaal je een bepaalde weg volgt, je er wel zal geraken door die
gewoon te volgen. Wij, Belgen, hebben al eens graag een tussentijdse stand van
zaken, zo bv. hoeveel km je nog moet rijden vooraleer je ter plaatse bent. The
Hidden Valley biedt een gamma aan kleurige hotsprings, geisers, stomende en
pruttelende modderbaden, kortom een kleurrijke natuurlijke omgeving om heerlijk
door te wandelen.
De geometrische activiteit in Rotorua is het gevolg van het
feit dat de stad in de buurt van het grensvlak van twee grote tektonische
platen ligt, de Indo‑Australische en de Pacifistische. De Pacifistische plaat
wordt onder de Indo‑Australische gedrukt en daardoor worden magmakamers gevormd
die aan de oppervlakte doorbreken in de vorm van vulkanische activiteit.
Gewandeld, eigenlijk geklommen en gedaald om hier ook warme
minerale bronnen, fel gekleurde poelen, pruttelende modderbaden en kokende
waterreservoirs (100 °C) te bewonderen. Heel mooie fotos genomen en echt
genoten van de omgeving. Alleen heb ik door het klimmen mijn lies een beetje
geforceerd en smeer ik nu Flexiumgel om de pijn te verzachten. Ik denk dat ik
nog alles aankan op mijn leeftijd Toch vanmiddag alleen al
37 floors gedaan
Nog even naar gaan kijken naar de kiwis (nationaal symbool
van Nieuw‑Zeeland), maar die sliepen nog om 18.30 uur. We konden een
ticket kopen voor NZD 22/man om hen rond negen uur wakker te zien worden
en actief aan de nacht te zien beginnen. Dat hebben we mooi niet gedaan. Wij
hopen in de volgende veertien dagen nog een levende, wakkere kiwi te zien
elders in NZ. Heb wel een keimooi beeldje van een kiwi gekocht als souvenir. Me
happy!
Gaan eten bij de Italiaan in Eat Street. De hele dag al zin
gehad in een ijsje, maar gezwicht voor een pizza. Geen ijsje dus vandaag
Wakker geworden en geschrokken van het uur! Het alarm was
niet afgegaan! Het was al tien voor 8! Snel gewassen, tanden gepoetst en
alles ingepakt. Ik moet zeggen, zonder pochen, dat we daar tegenwoordig heel
bedreven in zijn.
Vanochtend weer lekker buiten ontbeten in het Ponsonby Art
Hotel. We sliepen ditmaal in een mooie, grote kamer zonder trappen en met een
comfortabele badkamer, dus deze keer geen kans om te struikelen vermits zich
alles op het gelijkvloers afspeelde.
Rond half tien vertrokken richting Waitomo om de Glowworm
Caves te bezoeken. Waitomo bekent letterlijk in de Maori‑taal water dat door een hol stroomt. De
Waitomo Caves vormen een gigantisch grottenstelsel waarvan een groot deel nog
niet eens werd ontdekt.
Het bezoek was een dure grap (NZD 51/persoon), maar
zeker de moeite waard. Toen we onze kaartjes reserveerden, konden we de grot
pas bezoeken om 15.30 uur. Op dat moment was het half één en 3 uur
wachten, vonden we veel te lang. We moesten immers nog helemaal naar Rotorua
rijden, zon 140 km verder. Maar, we wilden de glimwormen echt wel zien en
vroegen ons af of we ondertussen geen wandeling konden maken in de buurt. We
keerden terug naar het ticketbureau en toen we onze kaartjes kochten, bleek
onze tour een uur vervroegd te zijn. Blijkbaar had iemand zijn online tickets
geannuleerd. Wij sprongen een gat in de lucht en besloten eerst onze picknick
op te eten, een lekkere koffie te drinken en daarna een wandeling te doen.
Veertig minuten later stonden we tijdig aan de ingang. De gids was een vrouw
wier familie al heel lang deze grotten beheerde. Ze had zussen, neven, nichten,
tantes enz. die in dit bedrijf werkten.
Wij bezochten de Ruakuri grotten, eerst te voet en daarna
met de boot o.l.v. een gids. Miljoenen glimwormen bedekken het plafond van deze
grot en het lijkt net alsof de Melkweg uit de hemel is gedonderd en zich heeft
vastgeplakt aan deze grot. Je kon zien dat de gids echt in haar job opging, zo
enthousiast vertelde ze over de glimwormen. De glimwormen geven licht af om
insecten aan te trekken. Eénmaal het insect dicht genoeg bij de glimworm komt,
geeft de worm een kleverige stof af zodat het insect als het ware vastplakt aan
de worm. Daarna wordt het smakelijk opgegeten. Het leven van de worm is echter niet
benijdenswaardig. Als hij volgroeid is, moet hij nog snel een paringspartner
vinden, waarna hij sterft. De sukkelaar kan immers niet eten. Een bizarre
dood
Rond half vier in de namiddag verder gereisd naar Rotorua.
We hebben ondertussen geleerd dat we onze gps mondjesmaat informatie moeten
toedienen of ze is totaal haar kluts kwijt. Omdat ze signalen krijgt van
diverse satellieten slaat ze dikwijls de bal volledig mis en moeten wij keer op
keer horen perform a U‑turn when
possible. Om gek van te worden Dus telkens we een stadje of groot
dorp op de kaart vinden, zetten we dit als trefwoord in de gps en dan is er
geen enkel probleem. Al doende leert men!
Tegen half zes onze lodge gevonden. Om bij de receptie te
geraken, moest je hiervoor wel een heel smalle laan stijl naar beneden rijden
(links beton, rechts prachtige paarse bloemen). Ik vraag me af wat er gaat
gebeuren wanneer je hier een tegenligger ontmoet Als ik bang ben, doe ik
mijn ogen toe. Maar dat hoeft eigenlijk helemaal niet want Paul is een heel
goeie chauffeur.
Ons klein appartementje ziet uit op een prachtige tuin met
mooie bloemen en het zicht op een uitgestrekt meer met een steiger. In het
water vind je zwarte zwanenen kleine
watervogels die constant duiken naar vis. Lieflijk mooi.
Na een verfrissende douche de smalle laan van de
B & B ditmaal stijl naar boven gereden naar de Eat Street. Dat is
niet de ware naam van de straat, maar je vindt hier het ene gezellige
restaurant naast het andere. Wij kozen voor het Steak House en hebben ons
tegoed gedaan aan een lekker steak met frietjes en een slaatje. Voor Marleen,
Kim en Hilde ik heb maar een paar frietjes gegeten ;-)
We hebben heel wat informatie gekregen aan de receptie om de
dag morgen zinvol op te vullen. En nu een beetje uitrusten. Kan vandaag niets posten
op de blog, want er is geen internet. Een paar dagen geleden woedde nl. een erg
zware storm met blikseminslag die de kabels van het internet verwoestte. Morgen
wordt de wifi beslist hersteld.
Vandaag wordt een reisdag; we keren terug naar Auckland,
maar zullen een mooie scenic drive doen. Aan het ontbijt kennisgemaakt met de
Nieuw‑Zeelandse vrienden van onze hosts Phil en Wendy en ook nog met Duitse
gasten. Langer aan tafel blijven zitten door de leuke conversatie. Toen we
eindelijk vertrokken, met een fikse handdruk van de Nieuw‑Zeelandse vrienden,
bood Wendy ons 2 cakes van de ontbijttafel aan. We hebben die vriendelijk
aanvaard en ik heb haar beloofd een positieve recensie op Tripadvisor te
schrijven.
Vertrokken rond tienen en gekozen om via de oostkust naar
Auckland te rijden en niet via de snelweg, want daar is immers niets te zien.
Omdat we toch langs de Haruru Falls passeerden (die waterval die we gisteren
misliepen), besloten we om daar even een kijkje te nemen. Op weg van de parking
naar de falls zagen we een kip en haan met hun 7 tjirpende kuikens.
Keilief! De waterval, die zogenaamd weinig water bevatte, was toch wel de
moeite. Het water moest in hoefijzervorm naar beneden stromen en dat deed het
net niet. Het is immers zomer en dan is het water schaars hier. Beneden merkten
we kanovaarders op die zo dicht mogelijk het neerstortende water trachtten te
benaderen. Heel mooie fotos gemaakt.
De reis voortgezet om na Omapere het Waipoua Forest te
bezoeken. Eigenlijk moesten we er niet veel voor doen, want de weg die we
volgden liep gewoon doorheen het bos. Dit is het belangrijkste Kaurireservaat.
De kauri is een conifeer die enkel voorkomt in Nieuw-Zeeland.
Kauribossen zijn enkel nog te vinden in het noordelijke gedeelte van het
Noordereiland in de regio Northland. Kauri's kunnen tientallen meters hoog
worden en zijn pas na 800 jaar volgroeid. Wij bezochten de Tane Mahuta met
een hoogte van 51,5 m en een omtrek van 13,8 m. Het is een erg
imposante boom
Onderweg, rond twaalf uur, hadden we de cake van Wendy al
verorberd. En die was ongelooflijk lekker (daar gaat mijn lijn!). Verder
gereden en gezocht naar een plek om te lunchen, maar niets om te eten tegengekomen
Eindelijk arriveerden we in Dargaville waar we een eettentje binnenvielen met
grote honger. He was ondertussen al 14.00 uur. We bestelden dadelijk een
cappuccino/hot chocolate, een toast met pâté en een panini met gerookte kip. De
drank werd dadelijk geserveerd en die was dan ook al lang opgedronken vooraleer
de lunch eraan kwam. Na ongeveer een halfuur meldde de dienster ons dat ze
helaas geen gerookte kip meer in huis hadden. Paul koos dan maar voor gerookte
zalm. Maar zelfs dan duurde het nog onmenselijk lang vooraleer we te eten kregen.
Paul vroeg zich al af of ze lunch en dinner niet door elkaar zouden gehaald
hebben. Een andere ober vroeg ons plots of we al besteld hadden. Jaaaaa! En
Paul antwoordde dat wij vóór de avond in Auckland moesten zijn. Even later kwam
de eerste dienster en die vroeg of we nog altijd geen eten hadden??? Anyway, om
een lang verhaal kort te maken, kregen we na 3 kwartier eindelijk onze
lunch voorgeschoteld. Hier komen we nooit meer terug. De tent heette niks voor
niks Blablabla
Toen we Auckland naderden, hebben we redelijk wat file gehad
ondanks het feit dat het zaterdag was. We arriveerden pas laat in het hotel in
Ponsonby en besloten dadelijk te gaan eten aan de haven van Auckland. Gedineerd
in een trendy restaurantje met live muziek en ons tegoed gedaan aan lekkere slaatjes.
Nog even gewandeld langs de jachthaven. Hier liggen echt mooi en dure jachten.
Langs de promenade volgt het ene dure restaurant het andere op. Er heerst een geweldig
leuke sfeer daar!
Vanmorgen schrokken we ons een hoedje! Toen we ons terras
opgingen, ontdekten we een heuse slang met open bek. Ze leek wel onbeweeglijk.
We hebben er een foto van genomen en bij het ontbijt getoond aan Phil, onze
host. Het bleek een namaakslang uit rubber te zijn én een grapje van
Phil In Nieuw‑Zeeland zitten geen slangen!
Anyway, lekker ontbeten met een mooi uitzicht op de zee en onze
boeking om dolfijnen te spotten betaald aan onze host. We moesten in Paihia
inschepen op een kleine catamaran om 12.15 uur. Met het ticket op zak
vertrokken om iets buiten Paihia een wandeling te maken naar de Haruru Falls,
een adembenemende waterval. Haruru betekent groot
geluid in het Maori. Het water valt in een hoefijzervorm, wat zeer zeldzaam
en vrij spectaculair is.
Het track hebben we nog redelijk goed gevonden, alleen
wisten we niet hoe lang het was. Onderweg kregen we aanduidingen, 1 km,
2 km We kwamen de Duitse groep wandelaars die net voor ons
vertrokken waren, regelmatig tegen. Paul stelde voor (in het Duits) om een
groepsfoto te nemen. Op een bepaald ogenblik stond de groep fotos te nemen en
hebben we gevraagd of zij wisten hoeveel km het track omvatte. Het was
5 km heen en 5 km terug bergop, bergaf Op dat moment was het al half
elf. Toen beseften we dat we moesten terugkeren, wilden we op tijd aan de boot
zijn. We besloten morgenvroeg naar de waterval te rijden, want dat is ook een
optie. Toch weer wat beweging gehad na de vorige dag haast volledig in de auto
te hebben doorgebracht.
Vlak naast de wharf waar we moesten inschepen, bestelden we
rond 11.40 uur een ontbijt (toast met eieren). Om 12.05 uur hadden we
nog steeds niets op ons bord. Ik ging even informeren en vertelde dat we binnen
10 minuten op de boot werden verwacht. Plots kregen we onze eieren met de
nodige verontschuldigingen. Alles naar binnen gewerkt, nog snel gaan plassen en
dan ingescheept op een kleine Catamaran met slechts een aantal koppels,
waaronder een Nederlands koppel met kind, waarvan de vrouw bruiloftsfotografe
was.
Kort na ons vertrek kregen we dolfijnen in het oog. Omdat
snel fotograferen niet zo efficiënt lukt met ons toestel besloot ik met de gsm
te fotograferen en te filmen. Hier mocht niet gezwommen worden omdat er
kleintjes bij waren. Dat is ten strengste verboden door de overheid. Ik kwam op
het idee aan de Nederlandse te vragen of ze haar fotos van een uit het water
springende dolfijn, naar mij te sturen via e‑mail. Dat wilde ze doen en ze gaf
me spontaan haar e‑mailadres. Tof!
We vaarden nadien naar een andere plek verder op zee (niet
meer in de Bay of Islands), maar jammer genoeg vonden we geen dolfijnen meer.
De kapitein voer ons dan maar naar the Hole in the Rock. Dit is een rotsformatie
met links een grot met een gat waaruit om de haverklap water spuit. Dit geeft
een nevel in de grot. Het andere gat in de rots is zo groot dat we erdoor
konden varen. Alles hangt natuurlijk af van de weersomstandigheden, maar die
waren vandaag uitstekend met 27 °C en volle zon. Het was een fantastische
ervaring!
Vervolgens zocht de kapitein een plekje om te snorkelen
omdat er toch geen dolfijnen meer te spotten vielen. Na een 2de poging
legde hij de motor stil op een plek in de zee. Paul was dadelijk kandidaat om
te gaan snorkelen. Hij kreeg de nodige uitrusting (behalve een wetsuite) en
ging het water in. Het was ijskoud in zee. Ik heb ontzettend leuke fotos
genomen. Eén van de leden van de crew, Molly, een mooie jongedame, ging mee
snorkelen. Ze werd door de andere leden van de bemanning een echte zeemeermin
genoemd vanwege haar vaardigheid in het water. Ze vroeg aan Paul of hij de
vissen eten wilde geven, en ja, dat vond hij een uitstekend idee. Ze toverde
een stekelige, bolvormige plant tevoorschijn, sneed hem middendoor met een groot
mes en dook volledig onder water waar ze de vissen uit de halve plant liet
eten. Nu was het Pauls beurt. Het lukte hem aardig tot hij besefte dat hij
onder water niet door zijn pijpje kon ademen. Naar adem happend, kwam hij weer
boven waar hij even moest recupereren.
Teruggevaren en onderweg de boot verlaten op het eiland
Russell, een historisch plaatsje. Het was de locatie van de eerste Europese
nederzetting in Nieuw‑Zeeland. In het begin van de 19de eeuw
kwamen handelaars en walvisvaarders hier aan land omdat er een ideale
natuurlijke haven aanwezig was. In 1840 werd het voor korte tijd de hoofdstad
van Nieuw‑Zeeland.
Onze host had ons verschillende restaurantjes aangeraden
waarvan we er eentje uitpikten, nl. Hone's Garden, een restaurant waar je pizzas en
tacos kon eten en dat gelegen was in een prachtige tuin. De inkom bestond uit
een muur van vetplantjes. Heel leuk! Lekker gegeten ook! Nadien de ferry
genomen (we hadden de kaartjes al op voorhand gekocht) om 19.00 uur en een
kwartier later waren we in Paihia. Het was een zonnige dag met leuke
ervaringen!
Na het ontbijt vertrokken richting Pahia. We wilden nog een
aantal stops maken voor we onze bestemming bereikt hadden, d.w.z. dat we eerst
naar Whangarei reden om daar gezellig te luchen langs de jachthaven. Jammer
genoeg was het alweer zoeken naar deze bestemming. Gps is niet correct en we
hadden geen gedetailleerde kaart. Ik raad dus iedereen aan om een road atlas
aan te schaffen om onnodige irritatie tussen reizigers te vermijden.
Daarna de Whangarei Falls opgezocht. Die waren wel mooi. De
jachthaven van Tutukaka hebben we gemist alweer door het toedoen van de gps.
Nogmaals wil ik erop wijzen dat er noch in Australië, noch in Nieuw‑Zeeland
duidelijke wegwijzers staan. Je moet altijd een beetje raden en dat wordt op de
duur wat veel voor ons humeur Uiteindelijk na 38 km haarspelbochten
Matapouri Bay bereikt waar dan enkel de beach te zien was en van het beloofde
pad geen sprake was. Omdat er geen ander alternatief was alweer 38 km
haarspelbochten voor de boeg alvorens de Bay of Islands te bereiken.
Decks of Paihia bleek een mooie B&B te zijn met een gezellig
terras en moderne badkamer. Onze host, Phil, heette ons hartelijk welkom en was
bereid om onze boottocht voor de volgende dag vast te leggen. Morgen gaan we
nl. dolfijnen spotten en als je nog wat meer betaalt, kan je in de buurt van de
dolfijnen zwemmen, maar dat is echter geen garantie.
Nog even wat fotos gedownload van de smartphone en lekker
op het terras een wijntje gedronken. Internet werkt hier daadwerkelijk! Na de
douche een restaurantje gezocht waar we een lekkere Ceasar Salad gegeten
hebben. Morgen hoeven we niet echt vroeg op te staan, want het ontbijt is hier
pas om 8 uur. En, het bed is breed en comfortabel Heerlijk!
Woensdag 10-01-2018, reisdag van Melbourne naar Auckland, Nieuw_Zeeland
Om kwart voor vier vanochtend ging de wekker af zoals
zorgvuldig geprogrammeerd. Een kwartiertje later kregen we nog een wake up call
van de receptie als back‑up.
Snel gepakt en rond vijven vertrokken richting luchthaven.
Voor de 2de keer op rij was het weer niet echt gemakkelijk om
uit Melbourne te geraken en de juiste weg te vinden. Ten eerste ken je daar de
weg niet en ten tweede liet de gps ons weer in de steek. Eerst vond ze geen
satellieten en daarna stuurde ze ons gewoon de verkeerde kant op. Ondertussen
kennen we haar en negeren we haar
De wagen afgeleverd in de drop‑off zone van Hertz, waar
geenszins gekeken werd naar de hoeveelheid benzine. De tank was nagenoeg leeg omdat
we onderweg geen tankstation waren tegengekomen. Benieuwd of ze nog een
rekening zullen sturen. Te voet naar Terminal 2 gestapt en dadelijk onze
bagage kunnen afgeven. Snel nog een cappucino/black coffee gedronken en snel
daarna konden we inchecken. Maar eerst een paspoortcontrole met een uitgebreide
controle op explosieven. Wij werden niet alleen gescand, maar ook de handbagage
werd uitvoerig gecontroleerd.
De vlucht vertrok redelijk op tijd, maar de verdeling van
het ontbijt werd tot 3 x toe uitgesteld wegens te hoge turburlentie. Op
tijd geland, onze klok nog maar eens 2 uur verder gedraaid (het
tijdverschil met België bedraagt nu 12 uur!) en lang aangeschoven voor de
bagagecontrole op eten en drinken, waarop een streng invoerverbod geldt. Onze
rij ging uiteraard niet vooruit! Daarna werden wij (en onze bagage) nogmaals
zorgvuldig besnuffeld door een beagle die vermoedelijk op zoek was naar drugs.
Het autoverhuurbedrijf Go Rentals (oef, geen Hertz dit keer)
opgezocht voor het ophalen van onze auto. Omdat deze firma niet aanwezig was op
de luchthaven hebben we even moeten informeren via telefoon. Bleek dat we
buiten moesten wachten op een shuttlebus die ons naar het depot van Go Rentals
zou brengen. We stonden eerst wel op de verkeerde plek te wachten, maar zagen
toch dadelijk iets verder het busje verschijnen.
Eenmaal in het autoverhuurbedrijf de overeenkomst
gehandtekend (tot 3 x toe), een kortingskaart gekregen om goedkoper te
tanken en de gps ontvangen. Ditmaal rijden we met een lichtblauwe metalic
Toyota Corolla. Na het inladen van de bagage dadelijk de gps ingesteld. Omdat
die na 10 minuten nog steeds geen signalen had ontvangen (ondanks het feit
dat we hem door het open raam in de lucht staken), ging Paul met gps én
hoteladres terug naar het bureau. Daar heeft men tot wel 5 gps‑toestellen
uitgeprobeerd tot men er eindelijk eentje vond die signalen ontving.
Vlotjes onze B & B gevonden iets buiten
Ponsonby. Het is een heel klein appartementje met niveauverschillen. We zullen
dus goed moeten uitkijken vannacht willen we heelhuids terug in bed belanden na
het plassen.
Dadelijk de omgeving gaan verkennen en alvast naar een
restaurantje uitgekeken voor het avondeten. Tegen 18.30 uur gaan eten in
Mekong Baby, een Thaïs restaurant. Het was wel lekker, maar onze gerechten
kwamen niet gelijktijdig op tafel door een foutje van de keuken.
Morgen trekken we naar het noorden van het Noordereiland,
Pahia.
Vertrokken richting Melbourne na een zelfgemaakt ontbijt. Dat
wil zeggen dat we alle ingrediënten in de koelkast vonden, maar het zelf klaar
moesten maken. No worries! We logeerden in de Oak Tree Lodge op Phillip Island
in een heus huisje. Dit omvatte een aparte badkamer, keuken, slaapkamer en
living en een veranda, waar we gisteravond nog gezellig een glas dronken.
Tegen twaalven in Melbourne gearriveerd, nadat onze gps het
moeilijk had met North en South Spring Street. Uiteindelijk als zoekterm het
trefwoord Mercure Hotel ingegeven en
we waren in no time ter plaatse. Bleek dat het net hetzelfde hotel was waar we
ongeveer 6 weken geleden ook logeerden. Dat viel mee want manlief (met aangeboren
ingebouwde gps) wist zich dadelijk te oriënteren, iets wat bij mijn geboorte
niet geïnstalleerd werd.
Eerst een gelegenheid gezocht om te eten. Om de hoek het
shopping center ingelopen en een combinatie van 2 lekkere salades gegeten.
Wat een diversiteit aan lekker en gezond voedsel bieden ze toch in de steden
aan! I love it!
Na de lunch eerst het Federation Square gewandeld. Dit is
een plein dat wordt omgeven door straten als Flinders Street (waar die gek
onlangs voetgangers omver reed), St. Kilda Road, Russell Street en de rivier
Yarra. Aan het plein bevinden zich kunstgalerijen, musea, restaurants en andere
horecabedrijven. De ruimten hier worden gebruikt voor evenementen. We wilden de
Eureka Tower, het hoogste gebouw in melbourne, bezoeken via het
observatieplatform, maar wegens de hoge inkomprijs hebben we hiervoor gepast.
Dit geld kunnen we aan iets anders besteden.
Langsheen de Yarra rivier gewandeld en iets gaan drinken.
Het was ondertussen lekker warm met een stralend blauwe hemel. Er was wel veel
wind, maar in de zon hadden we er geen last van.
Daarna namen we tram 35 naar Queen Victoria Market, een
bezienswaardigheid die door mijn oud‑leerlinge Jessie Laeveren, werd
aangeraden. Zij heeft nl. verschillende maanden gewerkt in Melbourne.
Tram 35 is een gratis, oude tramlijn midden in het stadscentrum met vele
haltes. We vonden Queen Victoria Market zonder problemen, maar de marktkramers
waren helaas aan het inpakken; het was immers al 15.30 uur. Jammer!
Te voet teruggekeerd naar het hotel en gewandeld door het
centrum en China Town. Gedoucht en een fleece meegenomen richting restaurant.
We vonden al snel een tafeltje in Time Out, een restaurant recht tegenover het
Visitor Centre van Melbourne. Hier vond weer leuke straatanimatie plaats, waar
ditmaal een hele bende mannen en vrouwen een dansje werd aangeleerd. Ze moesten
het dansje herhalen telkens met een andere partner. Het was een leuke boel en
we hebben er, als toeschouwers, van genoten.
Vanavond gaan we niet te laat slapen, want morgen moeten we
al voor 04.00 uur uit de veren voor de vlucht naar Auckland.
Toch vanmiddag alleen al
37 floors gedaan
