Gisteravond toch niet zo vroeg gaan slapen dan gepland dus pikte het een beetje toen we vanmorgen om 03.45 uur het bed uit moesten. Een uurtje later zaten we al in de auto op weg naar de luchthaven. We arriveerden rond half 6 aan het bureautje van Hertz, maar op de parking was niemand te bespeuren om de auto in te leveren. Gepakt en gezakt te voet naar terminal 4 gestapt (we reisden met Qantas) om daar in het Hertzkantoor de sleutel van onze auto en gps af te geven. Ook daar bleek niemand aanwezig te zijn. De balie had ook geen aparte opening waar je iets kon droppen. Misschien waren we te vroeg? Daarom eerst ingecheckt en onze bagage afgegeven. Hier vroegen we of we nog van seat konden wisselen, maar blijkbaar zat het vliegtuig vol. Nogmaals te voet naar de parking gewandeld (met handbagage) maar er was nog steeds niemand te bespeuren. Toen we uiteindelijk terugkeerden was het al na zessen en kwamen we onderweg een dame met een fluogeel jasje tegen. Op haar borst prijkten de letters HERTZ. Yes! Ze heeft de papieren, de sleutels en de gps met de glimlach in ontvangst genomen …

Cappuccino gedronken en naar de andere reizigers gekeken. Meer kan je niet doen op een luchthaven. Op het vliegtuig zat ik tussen 2 jongemannen. Die aan mijn linkerkant sliep al toen ik arriveerde en die aan mijn rechterkant was druk berichten naar zijn lief aan ’t sturen. Kon het echt niet helpen dat ik toevallig honey zag verschijnen op het scherm van zijn smartphone ;). Toen iedereen eindelijk zat, vroeg ik hem langs mijn neus weg of hij alleen reisde. Hij knikte ja en dat was de ideale moment om hem te vragen van plaats te wisselen met mijn man die 2 rijen voor mij zat. En weet je wat? Hij zei ja en stelde voor om te wisselen als we eenmaal waren opgestegen. Dus hadden we alweer chance om de hele vlucht, zo’n 3,5 uur, toch weer naast elkaar te zitten.

We landden om 12.30 uur, maar ook hier zitten we in een andere tijdzone en moeten er nog 3 uur bij geteld worden. Het uurverschil met België bedraagt ondertussen 10 uur! Vol enthousiasme zochten we het Hertzkantoor op en alweer vonden we een lege balie. Rechtstreeks naar de parking gaan, was de boodschap. Onderweg kwamen we een Hertzkantoor tegen en ja hoor, deze keer werden we met de smile bediend. Waarom de dame ons een andere, minder grote auto met ingebouwde gps voorstelde, zullen we nooit te weten komen. We probeerden onze koffers in deze Hyundai i30 te proppen, maar verkozen toch waarvoor we tenslotte hadden betaald, een Toyota Corolla met aparte gps.

Dadelijk de gps ingesteld naar Spring Street, maar toen kregen we een keuze van ongeveer 10 mogelijkheden. Overal stond Spring Street vermeld en ze lagen allemaal in Melbourne. Dan maar Spring Street North gekozen (want oh, ja, je had ook nog South, East en West) maar toen kon ik geen nummer 13 ingeven. Vreemd! Voorstel van de gps was nummer 98 te kiezen. Voilà, dat was een makkie! We dachten ook dat, als we nummer 98 vonden, we ook nummer 13 zouden vinden. Zo werkt het tenminste bij ons. Waar we toen belandden, wil je niet weten. Toevallig zagen we een koppel met een kind en een hond op straat lopen. Dadelijk hulp gevraagd en de vriendelijke man, die in Melbourne woonde, wist ook niet waar Spring Street 13 gelegen was. We moesten in Melbourne 3000 zijn en je hebt o.a. ook nog Melbourne 3270 en zo … Hij haalde dokter Google erbij, heeft uiteindelijk onze gps correct ingesteld en mét resultaat!

We kwamen uiteindelijk pas tegen 17.00 uur in het hotel aan. Omdat we allebei hongerig waren, besloten we eerst te gaan eten en dan te douchen. Even aan de balie van het hotel een restaurantje gevraagd waar we geen burgers, pizza’s en andere fastfoodrommel konden eten, maar een steak of een slaatje. Ze gaf ons een adres door dat op een halfuur wandelafstand lag. Met een stadsplan in de hand kom je doorheen heel het land Onderweg begon het jammer genoeg te regenen; het is hier slechts 17 °C, zo’n 17 graden minder warm dan gisteren. Gelukkig hadden we een fleece en een jas aan. We kozen tenslotte voor een Grieks restaurant waar we een souvlaki aten met kip en lamsvlees, maar het was niet echt lekker. Je kan precies alleen maar lekker eten in België! Krijg zo’n heel klein beetje (lees veel) zin in een slaatje Louisiana van De Kolonie … Of in de Hemingway, of in het vispannetje en ik vergeet de scampi’s diabolo nog en de steak en …

03-12-2017 om 12:01 geschreven door Lind@  

02-12-2017 om 15:50 geschreven door Lind@  

02-12-2017 om 15:49 geschreven door Lind@  

02-12-2017 om 15:48 geschreven door Lind@  

Gisteren nog vergeten te vertellen dat ik eindelijk, na 12 dagen nog eens een wasje heb kunnen doen. Ik wist niet dat ik zo gelukkig kon worden van wassen … ;-)

Vanmorgen op tv verontrustend nieuws gehoord over de weersomstandigheden in Victoria (zuidoosthoek Australië). Er zouden hevige stormen met veel wateroverlast voorspeld worden met zelfs overstromingen en dit binnen de 48 uur. Er is op dit moment, en dat is om 21.00 uur plaatselijke tijd, al zoveel neerslag gevallen als in één maand. No worries, hoor je mij al denken, ware het net niet dat Melbourne net de bestemming is die wij aandoen binnen 48 uur. Morgen wordt een heel lange reisdag naar Perth om van daaruit een vlucht naar Melbourne te nemen. Hopen dus dat het weer zich bedenkt en de weergoden ons goed gezind zullen zijn!

Vanochtend na het ontbijt willen we een aantal lookouts bezichtigen. We begonnen met de Coastal Cliffs, die liggen het dichtst bij het Kalbarri Edge Resort waar we logeren. We hebben zalig mooie foto’s genomen. Tegen een uur of één bedroeg de temperatuur al 31 graden. Gelukkig is er genoeg wind om de temperatuur draaglijk te maken.

Na de middag bezochten we het Kalbarri National Park en de Murchison River met zijn uitzichtpunten. We waren gewaarschuwd! Hier was het nog heter en moesten we zeker water en vliegennetjes meenemen, mochten we een wandeling doen.

We reden rechtstreeks naar het verste punt, nl. Hawks Head. Daar konden we immer in de schaduw picknicken. Toen we even gingen verkennen, ontdekten we dat buiten picknicken geen optie was. In heel Australië leven nl. exemplaren van een mini‑versie van onze vliegen. Het zijn kleine, irritant zoemende beestjes die onmiddellijk op je hoofd gaan zitten en absoluut een voorkeur voor je oren en je neus hebben. Je wordt er gewoon compleet gek van! Daarom hadden we van onze buren een vliegennetje te leen gekregen zodat je tenminste je gezicht kan beschermen. Dan maar in de auto gegeten …

Heel de namiddag deden we de meest waanzinnige uitzichtpunten aan. Sommigen waren dadelijk bereikbaar, voor anderen moesten we wel 1,2 km (heen- en terug) stappen, wat helemaal niet zwaar is, mocht het niet in de brandende zon gebeuren, eerst stijl naar beneden en daarna stijl naar boven. Vergeet ook niet het vliegennetje dat de zichtbaarheid van de omgeving hevig beperkte en dat je ook belette om deftig te drinken. Ondertussen amuseerden de vliegen zich rot …

Rond 17 uur besloten we nog even naar de supermarkt te gaan om water, cola no sugar (want zo heet cola zero hier), crackers en vochtige doekjes te kopen. Onderweg kruisten we een politiewagen en die deed teken om te stoppen … Meestal betekent dit ‘troubles’. En ja, we hadden prijs … een speeding ticket … Waar we maar 60 mochten, reden we 72! Hij vroeg Pauls rijbewijs en verdween voor een paar minuten. Toen hij terugkwam, deed hij een mooie geste! Hij had de maximumsnelheid verlaagd met 1 punt, zodat we zogezegd maar 71 reden, wat ons een boete van slechts 100 dollar (lees € 65) opleverde i.p.v. 300 dollar (lees € 200)! Dat was, ondanks alles, toch een meevaller. Even lief gelachen naar de politieagent en hem ontzettend bedankt voor de kleine boete.

Gedoucht en gegeten in dezelfde eettent zoals gisteren, want ondertussen is het hier nog altijd ‘low season’. Deze keer een heel lekkere salade gegeten.

Het beetje pech blijft blijkbaar duren, want nu werkt de adapter voor mijn SD‑kaartje niet meer. Dus vandaag geen foto’s op de blog. In Perth kunnen we hopelijk een ander exemplaar kopen. Ik probeer alvast een paar foto’s van mijn gsm te posten.

01-12-2017 om 14:46 geschreven door Lind@  

Na het ontbijt vertrokken richting Kalbarri. Onderweg even aan de kant gaan staan omdat er een aantal emoes de baan overstaken. Gelukkig gingen ze de linkerkant op zodat we met de telelens deze prachtige dieren konden fotograferen. Ik probeerde net nog een foto te posten, maar dat lijkt weer onmogelijk. Ik probeer later nogmaals.

Rond elven even halt gehouden in Billabong’s Roadhouse. Dat is dan ook het enige dat je vindt in Billabong. Oh ja, naast het Roadhouse is er nog een benzinestation. Het Roadhouse verkoopt niet alleen eten en drank, maar ook toiletartikelen, teenslippers, zonnebrillen, handtassen, juwelen, ijsjes, maar ook speelgoed en porseleinen theepotten met roosjes. Bovendien kan je er overnachten, want dé Australische roadslogan is Don’t drive tired! Na een lekkere cappuccino/chocolademelk onze reis verder gezet tot aan een verlaten parking, die groter leek dan ze was. Daar onze lunch opgegeten, maar veel last gehad van vliegen. De parking was nochtans prachtig gelegen naast water, waarvan ik een zalig mooie foto nam. Ik probeer die straks nog te uploaden.

Eindelijk aangekomen in het Kalbarri Edge Resort. Eens rondgereden om de opties voor het avondeten te bekijken, maar haast alle restaurants zijn dicht. Het is nl. low season … Dan maar naar de enige eettent gegaan waar een boel locals zaten. Het zat er dan ook stampvol. Blijkbaar is donderdagavond een speciale avond. Iedereen die een drankje koopt tijdens happy hour, krijgt een nummer toegewezen. Later op de avond worden er nummers getrokken waarmee je dan iets kan winnen. We besloten hier te eten.

Paul bestelde pizza (’n verstandige keuze) en ik wilde een Asian fisherman’s basket. Mijn keuze was minder geslaagd maar met een stukje pizza van Paul was mijn honger toch gestild. Ik denk dat ik morgen alweer voor sla kies … Morgen zullen we enkele prachtige lookouts bekijken. Benieuwd! Het gaat alvast meer dan 30 °C worden …

30-11-2017 om 15:27 geschreven door Lind@  

30-11-2017 om 15:10 geschreven door Lind@  

30-11-2017 om 15:05 geschreven door Lind@  

Bijlagen:
image-2017-11-30 (2).jpg (422 KB)   

30-11-2017 om 13:47 geschreven door Lind@  

Om kwart voor 8 vanmorgen stonden we samen met een heleboel gasten te wachten op de dolfijnen. Natuurlijk krijg je eerst nog heel wat blabla te verwerken van een jongedame die uitleg gaf door een micro. Héél moeilijk te verstaan, want de Australiërs praten allemaal binnensmonds. Articuleren kennen ze hier niet! Ondertussen geprobeerd tussen de hoofden door een paar deftige foto’s te nemen. Uiteindelijk zijn we op de jetty gaan staan; daar hadden we meer plaats.

Voederen doet men 3x in de voormiddag, maar er zijn per keer maar 12 visjes voor 7 dolfijnen. Dit gebeurt als sinds de jaren ’60. Op deze gebeurtenis wordt door de overheid zorgvuldig toezicht gehouden. Zij mogen immers onder geen beding het jagen naar voedsel afleren. Het zijn dus als het ware ‘snoepjes’ voor de dolfijnen. Je mag ze ook niet aanraken! Toen het voederen begon, vroeg men een vrijwilliger, maar Paul werd tot 2x toe genegeerd. De gegadigden waren jonge vrouwen en vrouwen met kinderen. Zelfs ik kwam niet in aanmerking ;-)

Omdat er hier verder niets te beleven valt, besloten we eerst een boardwalk wandeling te doen. We kregen een plannetje dat alweer niet klopte … Toen we eindelijk de juiste richting gevonden hadden, bleek het een wandeling te zijn langs een eindeloos strand waar niets te zien was dan wit zand en de zee. Daar hebben we voor gepast. Toen maar besloten om terug naar Denham te rijden omdat we dachten dat daar meer activiteit was.

Na 28 km in Denham aangekomen, maar de enige hoofdstraat was letterlijk leeg. Het was nochtans al 11 uur in de voormiddag. Nadat we de auto geparkeerd hadden, begonnen we aan een wandeling naast de zee. Het was enorm winderig en in tegenstelling tot gisteren was de wind vrij fris. We waren als snel uitgewandeld en wilden een koffie gaan drinken. Ook dat was een opgave, want de meeste bars en restaurants waren dicht. Je zag ook geen mens op straat … Heel vreemd … Toch een koffiebar ontdekt waar we, uit de wind, een cappuccino konden drinken. Verschrikkelijk lang moeten wachten op een simpele koffie … Tegen de middag toch een 8‑tal mensen gespot in Denham! Lunch gekocht in alweer een shop grenzend aan een benzinepomp. Niet echt veel keuze … Dan maar 2 wraps gekocht met ham en kaas en met biefstuk en ei. Vreemde combinaties als je het mij vraagt.

Terug naar het resort gereden om daar onze lunch te verorberen op het terras. En, het was nog eens niet lekker want ik heb de helft laten liggen. Om de middaghitte te mijden, bleven we even in de schaduw op ons terras zitten. Tegen half 4 nog een wandelingetje langs het strand gedaan. Eerst op de blote voeten gelopen, maar al snel weer slippers aangetrokken. Die schelpen, zeg! Nadien lekker iets gedronken op het terras van de bar.

Na een verfrissende douche lekker gaan eten in de Monkey Bar. Paul had weer een steak en ik heb me tegoed gedaan aan een heerlijke raketsalade met rode biet, feta, kip en pompoen. Heerlijk! Morgen wordt weer een reisdag met veel kilometers …

29-11-2017 om 13:09 geschreven door Lind@  

29-11-2017 om 06:47 geschreven door Lind@  

29-11-2017 om 06:40 geschreven door Lind@  

29-11-2017 om 06:33 geschreven door Lind@  

Vrij vroeg vertrokken naar Monkey Mia na een Continental breakfast mét cappuccino! Yeah! Na alweer eindeloze wegen met honderden kilometers eerst de stromatolieten van Hamelin Pool bezocht. Deze stromatolieten zijn de oudste en grootste levende fossielen op aarde. Ze worden beschouwd als levende fossielen, een deel van de evolutionaire geschiedenis van de aarde. Maar hoe werden de stromatolieten van Hamelin Pool gevormd? Wel, levende microben die de stromatolieten bouwen, zijn vergelijkbaar met die gevonden in 3 500 miljoen jaar oude rotsen, die het vroegste levensrecord op aarde zijn. Hamelin Pool is één van de twee plaatsen op aarde waar levende mariene stromatolieten bestaan. Stromatolieten groeien succesvol en ongestoord bij Hamelin Pool omdat het zeewater tweemaal zo veel zout bevat als gebruikelijk zeewater. Dit wordt o.a. veroorzaakt door de snelle verdamping van ondiep water.

Onderweg ook Shell Beach bezocht. Shell Beach is een strand in de Shark Bay area en is bedekt met schelpen voor een lengte van 60 km tot een diepte van 7‑10 m. Het is één van slechts twee stranden in de wereld dat volledig uit schelpen bestaat. Ongelooflijk mooi!

Nog even een lookout bezocht bij Eagle Bluff. Deze beschikt over een spectaculaire hoge klif met uitzicht op de Denham Sound in de buurt van Shark Bay.

Uiteindelijk onze route verder gezet naar Monkey Mia. Het adres leek niet helemaal te kloppen volgens onze gps, maar ze heeft al eerder kuren gehad. Dan maar, na raadpleging van een ordinaire wegenkaart, de mogelijke goede richting uitgegaan. Plots, na 26 km kwamen wij een National Reserve binnen. Buiten een parkeerplaats voor caravans en een aanlegplaats voor boten vonden we geen resort. We keerden op onze stappen terug en zagen toevallig een busje rijden van het National Dolphin Resort. Paul haastte zich uit de auto om de weg te vragen. Bleek het resort net achter het hoekje te liggen … ;-)

Maar toen waren we nog niet in onze kamer! We kregen een plannetje toegewezen met daarop een plattegrond van het resort, maar het klopte niet helemaal. Na ongeveer 10 minuten zoeken, vonden we uiteindelijk ons kamernummer. 71 bleek een lucky number, want we logeerden in een kamer met zicht op zee en dat met extra mooi weer! Een combinatie die niet meer stuk kon!

Dadelijk het resort gaan verkennen. We ontdekten een winkeltje, een bar waar je zowel kan drinken als kan eten, een chique restaurant en vooral veel strand. Toen we, na het uitpakken van onze spullen, iets gingen drinken in de bar, zagen we in de verte een grote pelikaan op het strand. Eerst probeerde ik hem vanop het terras van de bar te fotograferen, maar omdat ik toevallige voorbijgangers de pelikanen zag kruisen, heb ik hen ook wat dichter benaderd. Zij waren helemaal niet bang en bleven netjes zitten om een beetje te genieten van de zon én te poseren voor de foto. Echt leuk!

Na een heerlijke douche gaan eten in de Monkey Bar. Eindelijk nog eens een deftige maaltijd voor een redelijke prijs gegeten. En het was super lekker! Morgen wordt een rustdag aan het strand, maar eerst het voederen van de dolfijnen bekijken!

28-11-2017 om 14:46 geschreven door Lind@  

27-11-2017 om 15:07 geschreven door Lind@  

Na het ontbijt vertrokken vanuit Fremantle rond 09.00 uur voor een tocht van 424 km. Eerst nog even getankt, een wrap en een flesje cola zero sugar gekocht en vertrokken voor een lange autorit.

De eerste stop was in de Pinnacles in Nambung National Park. Het heeft wel even geduurd vooraleer we dit fenomeen gevonden hadden. Op de kaart lag dit links van de highway, maar kilometers verder bleek het rechts van de highway te liggen. Vreemd! In Australië is men niet sterk in het aanduiden van bezienswaardigheden …Het Nambung National Park is een bizar maar erg bijzonder park. Je kan het best omschrijven als een zanderig stoppelveld van duizenden kalkstenen pilaren en naalden, de Pinnacles. Sommigen zijn wel tot 5 meter hoog. Hier loopt een schilderachtige wandeling en drive langs de oude kalksteenpijlers. Ze zijn verspreid over de woestijn en creëren een prachtig landschap. De vroege Hollandse zeevaarders geloofden in eerste instantie dat ze hier te maken hadden met een ruïne van een stad. Later kregen ze door dat het pilaren van fossiele plantenresten waren.

Onze tocht voortgezet op alweer eindeloze wegen met een eindeloos landschap, hoewel we  af en toe mochten genieten van de enorm uitgestrekte spierwitte duinen die vanuit het niets opdoken. Knap!

Koffietje gaan drinken in Cervantes. Eerst werden we geconfronteerd met het feit dat de koffiebonen zo goed als opgebruikt waren en dat koffie dus niet echt een optie was. Paul vroeg een hot chocolate en voor mijn cappuccino hebben ze blijkbaar de laatste bonen gebruikt ;-). Toen vroegen we de weg naar de Stromatolites, een bezienswaardigheid in Cervantes waarvan de diensters van het koffiehuis niet echt op de hoogte waren. We werden verder geholpen in de Post Office die blijkbaar ook dienst deed als Visitor Center. De stromatolieten lagen amper 1,5 km verder …

Stromatolieten zijn een vorm van afzettingsgesteente dat vaak sterk gelaagd is en veel kalk bevat. Het ontstaat doordat cyanobacteriën het sediment invangen en vasthouden. Deze vormen vervolgens laag op laag op een wijze die vergelijkbaar is met de wijze waarop koraalriffen ontstaan.

Stromatolieten behoren tot de oudste fossielen en worden aangetroffen vanaf circa 3,5 miljard jaar geleden. Tegenwoordig worden ze nog slechts gevormd in enkele speciale milieus, in het bijzonder op plekken waar het water zeer zout of alkalisch is. Dat komt doordat dat in normale milieus een stromatoliet veel sneller door dieren afgegraasd zou worden dan het opgebouwd kan worden. Een bekende locatie van stromatolieten is Shark Bay in West-Australië (is onze volgende bestemming!).

Van daaruit verder gereden tot onze eindbestemming in Geraldton. Ons hotel, een Ibis‑hotel is te vergelijken met een oud Best Western Hotel. De vervallen kamers zijn een beetje opgekalefaterd maar duidelijk pass項 Maar voor één nacht willen we niet klagen. We hebben airco, een tv, een smal bed, maar tevens een koelkast en de mogelijkheid om al onze toestellen op te laden. No worries zouden de Australiërs zeggen …

Snel nog gaan eten in Geraldton in restaurant de Dôme. Eindelijk nog eens een volwaardige Caeser Salad gegeten. Toch kregen we geen glas wijn tenzij we eten bestelden … Geen probleem, maar we moesten wel snel eten, want we hebben de keet gesloten en het was amper 19.30 uur. Geraldton lijkt en is op een maandag erg verlaten … Slaapwel!

27-11-2017 om 14:52 geschreven door Lind@