28-01-2018 om 09:37 geschreven door Lind@  

Vanmorgen ontbeten met een Frans koppel die in de Auvergne woonden, niet ver van Clermont Ferrant. Ze spraken niet echt goed Engels en toen ze hoorden dat we Frans spraken en verstonden, verliep het gesprek gewoon in het Frans. Een heel leuke babbel gehad met toffe mensen!

Vertrokken rond half elf en eerst naar het verste punt gereden, nl. Nugget Point. Hier genoten we van de lookout op Nugget Point, een afgelegen kaap en de enige plaats op het vasteland waar zowel pelsrobben als zeeolifanten en zeeleeuwen leven. Hier staat ook een mooie vuurtoren.

Daarna naar Cannibal Bay gereden. De weg was een gravel road en viel een beetje tegen want hij was 8 km lang en bochtig. Hier maakten we een wandeling over het strand om zeeleeuwen te spotten. Niets te zien dan aangespoeld zeewier dat leek op gestrande palingen. Het had een rode kleur wat het geheel er vies deed uitzien. In de verte zagen we een man foto’s nemen. We wisten helemaal niet wat hij fotografeerde, maar toen we naderden, zag Paul plots iets dat leek te bewegen … een zeeleeuw! En inderdaad, wanneer we dichter kwamen zagen we er verschillend in het zand liggen. Ze zwiepten met hun staart en kieperden zand over hun lichaam. Af en toe bewogen ze met hun kop of staart. Heel knap om te zien. We hebben heerlijke foto’s genomen.

Omdat het al na enen was, hebben we een lekkere quiche met slaatje gegeten in Owaka. Daarna doorgereden naar de Purakaunui Falls. Op de foto in mijn document heeft deze waterval 5 niveaus en stroomt het water met een groot debiet naar beneden. Jammer genoeg is het hier zomer en is er hier zo weinig neerslag gevallen dat de waterval niet echt de moeite waard was om te bezoeken. Jammer, maar helaas …

Dan maar verder gereden naar de Matai Falls en de Horseshoe Falls. Same story … Gaan tanken in Papatowai, want daar hebben ze de goedkoopste benzine volgens onze gastvrouw Gill (uitgesproken Jill). Het was een vreemd systeem om te betalen. Je moest op voorhand aan een machine betalen en gokken voor hoeveel dollar je ging tanken. Gek!

De volgende stop waren de 30 meter hoge Cathedral Caves. Deze liggen in Waipati Beach. De grotten zijn slecht van 2 uur vóór tot 2 uur na eb bereikbaar. Je moet dus checken wanneer het laagtij is, want dat verandert dag na dag. De Caves zijn dus echte grote grotten waarin het water naar binnen wordt gestuwd met een enorme kracht. Het zand in de grotten is dan ook nog vrij vochtig. Het is er ook enorm donker zodat we De wandeling duurde 40 minuten heen en terug, maar de klim naar de parking was enorm stijl en duurde echt een volle 15 minuten. We hebben flink doorgestapt en hebben zodoende ons record floors verbroken. Het stond op 50 en we hadden er 52! Me happy!!!

Nog één bezienswaardigheid te bezoeken, nl. Lake Wilkie. Heel mooi, klein meer met reflectie! We hebben hier dan ook een selfie genomen …

Gegeten in internationaal gezelschap met Nederlanders en Schotten. De eigenaars kwamen er gezellig bijzitten en we hadden een erg leuke babbel. Heel fijn! Op het einde van de dag nogmaals het record floors verbroken. Ik zit nu op 62 floors! So proud!

27-01-2018 om 11:27 geschreven door Lind@  

26-01-2018 om 21:46 geschreven door Lind@  

Vanochtend vertrokken richting The Catlins. The Catlins is één van de meest schilderachtige plekken van Nieuw‑Zeeland. Je kan er prachtige watervallen, goudgele stranden, oude dennen- en beukenbossen, hoge kliffen, fossiele bomen en geheime grotten ontdekken. We namen de Scenic Drive naar Owaka omdat het een bijzonder mooie, weliswaar bochtige weg is. Onderweg reden we door een prachtige omgeving met glooiende heuvels, schapen, koeien en veel groen. Heel rustgevend!

Onze volgende stop was Invercargill. In het Starbucks Caffee konden we lekker buiten lunchen in het zonnetje. Verder gereden naar Curio Bay, waar je langs de vloedlijn een versteend bos van ongeveer 180 miljoen jaar oud vindt. Het is één van de best bewaarde fossiele bossen ter wereld. De versteende stammen en stronken zijn alleen te zien tijdens eb.

Daarna via de Chaslands doorgereden naar de spectaculaire McLean Falls. Deze waterval is zo’n 22 meter hoog en wordt beschouwd als de meest spectaculaire in de regio. Na een vrij steile, maar redelijke makkelijke wandeling konden we de fall in al zijn schoonheid bewonderen. De omgeving was wel bezaaid met jongeren die her en der klauterden op de wanden van de waterval. De meesten gingen zwemmen of hadden net gedaan met zwemmen. Toch blij dat ik foto’s heb kunnen nemen zonder al die overbodige figuren.

Omdat het al laat begon te worden, zijn we maar rechtstreeks doorgereden naar onze lodge. We moesten een gravel road oprijden. Gewoonlijk geven de naam van ons hotel op in de gps, waarna ze zelf het juiste adres opzoekt. Ook nu was dat het geval. Alleen bleek de gps niet het juiste huisnummer te vinden. I.p.v. huisnummer 744 vond ze enkel huisnummer 348. Onze ervaring leerde dat we haar maar even moeten laten begaan alvorens in te grijpen. Op een bepaald moment bepaalde ze dat we onze bestemming bereikt hadden. Er was nagenoeg niets anders te zien dan weiden met koeien en schapen langs weerszijden … Klein probleempje … We reden een eindje verder maar de weg leek ons eindeloos, wat ons deed besluiten om terug te keren. Onderweg zagen we het complex River. Ik maande Paul aan hier te stoppen want dit leek wel erg op de foto van onze lodge. Misschien was deze wel van naam veranderd? Paul informeerde dadelijk en het bleek dat we wel degelijk de wegwijzer gemist hadden. Om een lang verhaal kort te maken, hebben we de lodge uiteindelijk gevonden. We kregen de Kahu Lodge toegewezen en ondanks het feit dat we een beetje misnoegd waren over de ligging en het zoeken naar onze verblijfplaats, waren we zeer verheugd een heus appartementje te vinden, alleen bovenop een berg met een zalig uitzicht. Geen buren, geen burenlawaai, helemaal alleen op de wereld. Oké, er was geen tv (wel wifi), maar we hadden de keuze uit een aantal goeie cd’s om van wat achtergrondmuziek te genieten. Wij waren verrukt!

Jammer genoeg konden we vanavond niet dineren in de lodge. Dat ging alleen op afspraak. We konden wel onze menukeuze doorgeven via mail aan de eigenares van de lodge voor een reservatie voor morgen. Dus, snel de bagage in ons appartementje gezet en dan snel weer 7 km gravel road verzet om te gaan eten in Owaka. Het eerste restaurant dat in aanmerking kwam, was volgeboekt. Dat zei althans het plaatje aan de het raam. Ik ben toen snel gaan informeren of ze idd fully booked waren en na een klein overleg mochten we toch nog komen eten; ze sluiten nl. al rond half 9 ’s avonds. Maar, we mochten per uitzondering nog komen eten. En het was lekker!

Morgen meer nieuws, want het bedje lokt …

26-01-2018 om 00:00 geschreven door Lind@  

25-01-2018 om 10:53 geschreven door Lind@  

Op tijd vertrokken richting Te Anau. Het is slechts 173 km rijden, maar we hebben de Scenic Drive gepland naar de Milford Sound en dat is nog eens 4 uur rijden heen en terug.

We logeren in de Te Anau Lodge, een oud klooster dat werd omgevormd tot B & B. Niet helemaal aan ons besteed. De gastheer was heel vriendelijk, de kamer dan weer heel klein, weinig accommodatie, geen tv en weinig verluchting. Gelukkig logeren we hier maar één nacht.

Rond enen al vertrokken naar het Fiordland National Park waar we een aantal uitzichtpunten willen bezoeken met als hoogtepunt de Milford Sound. Even gepicknickt in de auto want ondertussen begon het te regenen toen we de bergen inreden. Na 58 km kwamen we aan in Mirror Lakes, maar van de weerspiegeling hebben we niets gezien wegens te slecht weer. Onderweg passeerden we ook een prachtige, overweldigende waterval. Heel indrukwekkend!

Daarna reden we door de Homer Tunnel, een 1,2 km lange tunnel die ongeveer 945 m boven de zeespiegel ligt. De tunnel werkt met eenrichtingsverkeer, je moet dus wachten tot het jouw beurt is om erdoor te rijden. Daarna stopten we bij the Chasm, een indrukwekkende rots die gevormd wordt door het snelstromende water van de Cledday River. Hier word je ook geconfronteerd met massaal veel water met een groot debiet. Als je door de bergen rijdt, spot je overal (en het zijn er vele) watervalletjes die spontaan van de bergen naar beneden stromen. Dat is niet ongewoon als je weet dat de neerslag hier wordt gemeten in meters i.p.v. centimeters. De wolken drijven als het ware tussen het gebergte waardoor je een spookachtig effect krijgt. Knap om te zien, maar het zou weeral veel mooier zijn met een hemelsblauwe achtergrond. Op de parking een roofvogel gezien die helemaal geen schrik had van de toeschouwers. Ik probeerde hem te fotograferen toen hij plots op het dak van onze auto vloog om daar ongegeneerd zijn kop door de openstaande deur te steken. Ik moest de deur snel sluiten of hij was in de auto gesprongen. Wat een lef heeft die vogel!

Koffietje gaan drinken in een Visitor Centre want Paul heeft vandaag al veel bochten gezien en moet beslist op krachten komen … Rond 18.00 uur arriveerden we weer in Te Anau. Nog even langs het meer gewandeld en ons dan getrakteerd op een wijntje op een terras.

Snel gedoucht en omdat we geen zin hadden om de hele buurt af te lopen op zoek naar een restaurant, gegeten daar waar we een wijntje hadden gedronken (slaatje kip, heel lekker). En nu snel het verslag van vandaag schrijven en dat van gisteren posten …

25-01-2018 om 10:45 geschreven door Lind@  

25-01-2018 om 10:04 geschreven door Lind@  

Vandaag een halfuurtje langer geslapen. Het is immers onze rustdag. Het bed was dik oké, het hoofdkussen was dik oké, maar de hitte is heel vermoeiend. Het is een kleine kamer zonder airco en het is hier smoorheet. We kunnen onmogelijk de terrasdeur laten openstaan ’s nachts wegens muggen en andere insecten. De ventilator draait de hele nacht maar brengt nauwelijks koelte.

In de voormiddag hebben we wat door Queenstown gekuierd en een paar noodzakelijke boodschappen gedaan. Rond elven een koffietje gedronken op het terras van het Pier restaurant, dat je een zalig zicht geeft op het Wakatipumeer en de omringende bergen. Dit meer is na het Te Anaumeer het grootste van de zuidelijke ijsmeren en is op sommige plaatsen 380 m diep. De steile, rotsige hellingen van The Remarkables, bergketen met toppen van 2 340 m en belangrijke locatie bij de verfilming van The Lord of The Rings, staan tot aan de oevers van het meer en het lager gelegen stadje Queenstown. Hier kan je ook skiën in de winter.

Aan een stand waar je tochten kon boeken met speedboten even geïnformeerd naar prijs en mogelijkheid. Al gauw waren we overtuigd. We kochten tickets (voor NZD 250, zo’n € 150) voor een boottocht om 14.00 uur. Eerst een hapje gegeten in de Starbucks Coffee en daarna wat rondgewandeld tot het kwart voor 2 was. We kregen een life jacket aangemeten en er werd een foto genomen met een tablet en ook met onze eigen camera. Dat was leuk! De foto zou doorgestuurd worden indien we ons e‑mailadres doorgaven.

De tocht was echt heerlijk avontuurlijk. De boot haalde snelheden van rond de 90 km/uur. Wij zaten achteraan en ik was heel blij want de vorige keer, in de Everglades (boot met schroef achteraan) zaten we vooraan en waren we aan het einde van de tocht drijfnat. Bleek dat we aan het einde van deze tocht ook drijfnat waren … De boot maakte een aantal spins van 360 graden. Soms hadden we geluk en werden we slechts een beetje nat, soms kregen we de volle laag. Toen we uitstapten, heb ik de man bedankt voor een gratis hairstyle en gratis facelift. De snelheid waarmee de boot voer, deed je vel wapperen. Tja, we zijn niet meer van de jongsten … Nadien nog een leuke wandeling gedaan langs het Wakatipumeer om wat op te drogen. Gelukkig was de zon van de partij met zo’n 31 °C. Er was wel bewolking, maar er stond een felle warme wind.

Gedoucht en weer naar het stadje gereden om de dineren. We bestelden kip (zoals gewoonlijk), maar moesten jammer genoeg redelijk lang wachten op ons eten (zeker zo’n 3 kwartier). Nog even rond gekuierd om de gezellige sfeer van het stadje op te snuiven en nadien nog tot tienen buiten op het terras gezeten, genietend van een warme zomeravond. Het leven kan mooi zijn …

Jammer dat het internet hier weer zeer onstabiel is. Ik kan geen verslag posten en geen foto’s verkleinen. Dat zal voor morgen zijn …

25-01-2018 om 09:52 geschreven door Lind@  

23-01-2018 om 10:08 geschreven door Lind@  

Nadat we ongeveer 3 kwartier op ons ontbijt gewacht hebben (de eigenaars hadden weinig zicht op de situatie), vertrokken om een grote wandeling te doen in Wanaka langsheen het meer. De 30‑minuten wandeling vertaalde zich in een wandeling van één uur (enkel). Maar we genoten volop van de zon en het uitzicht. Moe, maar voldaan een koffietje gedronken op een terras, uiteraard in het zonnetje. Nadien de wijngaard Rippon bezocht voor een wijnproeverij. Hier had je een uitzonderlijk mooi zicht op het Wanakameer met zijn bergen en besneeuwde bergtoppen. Een hapje gegeten in Wanaka in het Relisches Caffee waar we vanmorgen een koffie dronken.

Vertrokken richting Queenstown en na zo’n 67,5 km aangekomen in onze B & B. Dit keer logeren we in een vrij kleine kamer met een zo mogelijk nog kleinere badkamer. Maar alles is voorzien en we hebben eindelijk weer een leuk breed bed, dus wordt het comfortabel slapen.

Eerst het stadje ingetrokken om met de gondel naar het hoogste punt te gaan. Daar konden we genieten van een prachtig uitzicht over het Wakatipumeer en zijn omliggende bergen. Het is hier echt prachtig van natuur! Bovendien heeft het meer dan ook nog een stralend blauwe kleur wat het een magisch uitzicht geeft. Heel mooie foto’s gemaakt! Daarna een lekker wijntje gaan drinken op een terras in het zonnetje. Het is hier immers zo’n slordige 27 °C …

23-01-2018 om 10:07 geschreven door Lind@  

22-01-2018 om 10:07 geschreven door Lind@  

Na het self‑cathered ontbijt (lees ontbijt voorzien in koelkast en zelf klaargemaakt) eerst vertrokken naar Matheson Lake. Het meer dat bekend staat om zijn prachtige weerspiegeling van de omliggende bergen. Toen we er aankwamen begon het te regenen.

Plannen dan maar omgedraaid en eerst de Fox Glacier bezocht. Hier regende het niet ondanks het feit dat hij maar 6 km van het lake lag. Dit omvatte alweer een uur ferm stappen op onstabiele ondergrond (lees stenen, gecombineerd met stijgen en dalen en ook nog over stenen lopen om de rivier over te steken). Het laatste stuk van de wandeling was héél erg stijl. Wat doen we toch allemaal op onze leeftijd? Deze gletsjer was een beetje teleurstellend. Hij was zeker niet zo mooi als de Franz Joseph Gletsjer.

Nog een keertje langs het Matheson Lake gereden. Toen we arriveerden, begon het alweer te regenen. Flink trokken we onze regenjasjes aan en startten de 40‑minuten wandeling (heen) om de Matheson Jetty te zien. Na een poosje begon het te stromen. We hebben ongeveer 25 minuten gestapt en hielden het dan voor bekeken. We waren onderussen kletsnat. Sommige uitzichtpunten waren zo mistig en bewolkt dat je niet zag wat erachter lag. Dit had totaal geen zin. We keerden terug en onderweg stopte het met regenen. Het weer is hier idd super onvoorspelbaar.

Gegeten in het township van de Fox Glacier en onze weg voortgezet richting Wanaka. Er is maar één weg die naar Wanaka gaat en die bedroeg zo’n slordige 286 km (altijd rechtdoor!). We reden via de Haast Pass door een wisselend landschap van regenwoud, moerassen, meren, watervallen en gletsjers naar Wanaka, de toegangspoort tot het Mount Aspiring National Park. Dit dorp heeft een prachtig uitzicht over het Wanakameer.

Onderweg, een prachtige maar bochtige route doorheen een schitterend groen landschap met dichte begroeiing, een aantal onverwachte, mooie watervalletjes tegengekomen die echt wel de moeite waren om te bezoeken. Heel mooie foto’s genomen!

Na het Wanakameer passeerden we ook het Haweameer. Alweer onvergetelijke uitzichten mét een blauwe hemel gefotografeerd, want ondertussen was het weer erg zonnig geworden.

Vandaag zo’n slordige 21 500 stappen gedaan en 47 floors. Wel een pijnlijke linkervoet wegens overbelasting. Jammer dat ik mijn record van 50 floors niet gehaald heb.

Rond 18.00 uur aangekomen in onze Lodge. We kregen dadelijk een map van de streek en van het stadje zodat we na het douchen een restaurantje naar keuze konden uitzoeken. Lekker gegeten in de Water Bar in Wanaka, genietend van het prachtige uitzicht op het Wanakameer en de omliggende bergen. En nu heb ik dringend rust nodig.

22-01-2018 om 09:58 geschreven door Lind@  

22-01-2018 om 09:12 geschreven door Lind@  

Vrij laat vertrokken omdat we tijdens het ontbijt nog met andere gasten gepraat hebben. Eerst bezochten we het National Kiwi Centre in Hokitika. Hier konden we tegen NZD 21/persoon (dit was 60+ tarief) de kiwi’s bezoeken. Kiwi’s zijn eigenlijk nachtdieren en slapen overdag. Rond 21.00 uur worden ze actief. Je kan de grootte van een kiwi vergelijken met die van een kip. Het is een loopvogel die niet kan vliegen. Ze zijn nagenoeg blind en hebben een lange bek die ze constant gebruiken om voedsel te zoeken in de grond. Ze hebben een grijsbruine kleur en vrij stekelige veren. Paul noemt mij soms ‘kiwi’ … Tja, mijn haartjes moeten dringend heel gekleurd worden …

Eerst werden de ‘eels’ (palingen) gevoederd en pas daarna de kiwi’s. Er zaten welgeteld 2 kiwi’s in het verblijf. Een vrouwtje en een mannetje. Het vrouwtje bleek bij aanvang constant het mannetje achterna te zitten, zodat hij zich helemaal terugtrok en zich niet meer liet zien. Het vrouwtje had duidelijk de leiding. We zagen dan ook het vrouwtje in het donkere verblijf constant heen‑en‑weer lopen en haar bek in de grond te steken om voedsel te zoeken. Zelfs nadat ze voedsel kregen toegediend op een schoteltje bleek de kiwi het voedsel moeilijk te vinden. Echt wel grappig … Het was er heel donker, maar zodra je ogen aan de duisternis gewend waren, kon je ze vrij goed observeren.

Onderweg geluncht en rond 13.15 uur gearriveerd aan het Glenfern Villas Hotel. Er bleek niemand aanwezig te zijn, maar er was een telefoon beschikbaar. Toen we eindelijk iemand aan de lijn kregen, bleek dat we pas konden inchecken om 14.00 uur. Vermits we geen drie kwartier konden wachten, hebben we dan maar koers gezet naar de Franz Joseph Glacier. Deze gletsjer is 12 km lang en ligt ongeveer op een 20 km afstand van de Foxgletsjer. Het gebied rond de twee gletsjers is een onderdeel van het Te Wahipounamu, een park dat een natuurerfgoed is van UNESCO. In het verleden was de gletsjer van onderaan te bezichtigen, maar door de instabiliteit is dit tegenwoordig niet meer mogelijk.

De gletsjer was niet zomaar te bereiken. Hiervoor moest je een wandeling van 1,5 uur doen (heen en terug). Het pad was vrij breed, maar bezaaid met stenen. Het was dus moeilijk en vermoeiend lopen. We deden er ongeveer een uur over om tot de gletsjer te geraken. Onderweg kleine, maar erg leuke watervalletjes gezien en prachtige foto’s kunnen nemen. De weergoden waren ons weer gunstig gezind want we konden de gletsjer in de zon fotograferen. Even gerust aan de gletsjer en dan de terugtocht aangevat. We waren ongeveer 2 uur onderweg (foto’s en selfies inbegrepen).

Nadien besloten we naar de Fox Glacier te rijden, ongeveer 21 km verderop. Er was een lookout die ongeveer heen en terug 20 min in beslag zou nemen. Die hebben we eerst gedaan. Het was niet echt de moeite want de gletsjer was maar van heel ver te bewonderen.

Toch aan de wandeling begonnen naar de Fox Glacier, maar na ongeveer een 20‑tal minuten beseften we dat we nog niet halverwege waren en zijn dan maar teruggekeerd naar het hotel. De receptie was immers maar open tot 19.00 uur en we moesten nog inchecken.

Aan de receptie dadelijk een restaurant in de buurt gereserveerd (Alice May). Een shuttlebus zou ons ophalen en naar het restaurant brengen en weer terug. Maar eerst even het verhaal van Alice May, waarnaar het restaurant genoemd is. Alice May kwam uit een groot en zeer katholiek gezin. Rond haar twintigste raakte ze zwanger van haar vriendje, maar haar kindje werd dood geboren. Plots wilde de vader niet meer trouwen met Alice, waardoor ze het heft in eigen hand nam en haar vriend 4 x in de borst schoot met een revolver die in haar handtas zat. Daarna probeerde ze de hand aan zichzelf te slaan, maar om de een of andere reden mislukte dit. Ze moest de gevangenis in, maar werd na 6 jaar weer vrijgelaten. Ze hertrouwde en kreeg nog 6 kinderen van haar nieuwe man.

Morgen gaan we naar Wanaka, zo’n 286 km verder …

21-01-2018 om 10:33 geschreven door Lind@  

20-01-2018 om 10:48 geschreven door Lind@  

Na het ontbijt vertrokken richting Hokitika. Nog snel getankt want je vindt hier soms mijlen ver geen tankstation meer in de buurt. In Greymouth, dat een behoorlijk grote stad was, geïnformeerd naar een pc‑winkel om het virtueel toetsenbord van mijn tablet te verwijderen. In The Warehouse zouden we soelaas vinden. Helaas kon de bediende van The Warehouse ons niet helpen (hij kende eigenlijk niets van een Microsoft Surface tablet, en toen ik hem het virtueel klavier wilde tonen, kon ik gewoon typen en had ik eindelijk weer een cursor. Me so happy!

Dolblij doorgereden naar het Brunner Lake. Jammer genoeg alweer een eindeloze gravelweg waar we zonder problemen doorreden en we een paar foto’s konden nemen van het meer. Het was toen bewolkt en donker weer, maar we weten dat het weer hier unpredictable is.

Net voor Hoikitika, een weg naar het strand ingeslagen en lekker gepicknickt  aan de beach. Het zonnetje was heerlijk! Doorgereden naar de Rimu Lodge, een prachtige accommodatie met erg mooie kamers, een zalige lounge met porto en whiskey voor de gasten en een perfect aangelegd terras met zetels én een mooi uitzicht op bergen, uiterst groene begroeiing en wat water in de verte. Hier voelen we ons echt op ons gemak!

Teruggekeerd naar de Lodge en onderweg gezocht naar de Glow Worm Dell. Een dell is een open grot waar je, als het donker is, ook glimwormen kan bekijken. Jammer genoeg hebben we deze route 3 x gedaan en geen enkele aanwijzing gevonden naar de dell. Nogmaals, de wegwijzers zijn hier heel sporadisch …

Om 19.00uur, op aanraden van onze host, gegeten in Hokitika Mail Hotel. Dit is een gebouw dat dateert uit de tijd van de goudmijnindustrie van 1860. Er zou lekker gegeten worden omdat de man achter het fornuis een chef zou zijn. We kozen voor een steak met groenten (waarvoor we NZD 2 extra moesten betalen), frietjes en een saus naar keuze. Paul had blijkbaar een lekkere steak, ik niet. Morgen wordt het vermoedelijk weer kip …

Nu nog het verslag en de foto’s van gisteren posten en onze avonturen van vandaag. Veel leesgenot!

20-01-2018 om 10:35 geschreven door Lind@  

20-01-2018 om 09:31 geschreven door Lind@  

Vanmorgen geen eieren gegeten. Denk nochtans dat mijn cholesterolgehalte momenteel buiten proportie is …

Het is vandaag bijzonder mooi weer! Dat lachen we toe na twee dagen met wisselvallig weer en regen. Dacht dat er onderweg naar Punakaiki nog veel te zien was, maar dit klopte geenszins. We namen de Wakefield‑Punakaiki Highway (6) waar helemaal niets te zien viel en daarmee bedoel ik geen benzinestations, geen cafés, geen dorpjes, echt helemaal niets. Wél was de Costal Road héél mooi en we genoten volop van de mooie natuur rondom ons, tenminste als er een stukje rechte weg was. Paul heeft, ocharme, de ene haarspelbocht na de andere moeten nemen. Bovendien zijn we zeker 4 keer wegenwerken tegengekomen, d.w.z. stoppen voor het bordje met STOP. Een arbeider draait het om als je verder mag rijden. Volgens mij zijn er meer boeiende jobs …

In Charleston geluncht in het enige café dat dit gehucht rijk is. Gelukkig deze keer geen publieke wc’s. Daarna was het niet meer zo ver rijden tot aan het Punakaiki Resort dat gewoon op de highway lag. We liggen aan de overkant van de receptie op een verdiep en ons terras ziet uit op een wilde zee.

Na het inchecken zijn we dadelijk vertrokken om de Pancake Rocks te bezoeken. De Pancake Rocks bestaan uit een groep van sterk verweerde kalkrotsen waar de Tasmaanse zee tijdens hoogtij door een aantal verticale blowholes breekt. Het kalksteen lijkt hier gelaagd te zijn op een manier waarop pannenkoeken opgestapeld worden, nl. in laagjes. Dit fenomeen wordt veroorzaakt door de enorme druk op de wisselende harde en zachte lagen van zeedieren en plantenresten. De samenstelling van de rotsen en de erosie door zee en wind zorgt voor het speciaal karakter van deze locatie. Je moet deze rotsen wel bezoeken kort voor hoogtij.

Nadien het Truman Track gedaan. Dit is een wandelpad van ongeveer 30 minuten heen en terug dat je naar een afgelegen strand brengt. Hier sta je tussen de kalkstenen waaruit water sijpelt. Het zicht op de zee die tegen de rotsen aan beukt, is overweldigend mooi. De kracht van de natuur …

Tablet vertoonde plots weer een virtueel klavier. Ik had er nochtans niet naar gevraagd. Alles uitgeprobeerd maar jammer genoeg wilde het virtueel klavier niet verdwijnen. Dokter Google geraadpleegd, instructies uitgevoerd, maar niks hielp. Morgen zoeken we naar een pc‑winkel …

20-01-2018 om 09:12 geschreven door Lind@  

18-01-2018 om 10:21 geschreven door Lind@  

Al om 06.00 uur opgestaan. We moeten vandaag immers de ferry van Wellington naar Picton halen en die vertrekt om stipt 09.00 uur en we moeten een uur op voorhand inschepen. Nog vlug een ontbijtje klaargemaakt (de studio was self cathering) en goed op tijd vertrokken naar de ferry. De GPS deed het ditmaal uitstekend. In minder dan 10 minuten waren we ter plaatse. We mochten in lane 4 aanschuiven. We kregen 3 papiertjes mee: eentje om in de auto te leggen, eentje om af te geven wanneer we de ferry opreden en nog eentje waarvan we niet goed wisten wat het was.

Eenmaal op het passagiersdek vroegen we aan de receptie wat het 3^de strookje betekende. Blij verrast waren we toen we hoorden dat we konden plaatsnemen in de premium lounge. Dit betekende dat we echt wel in de watten gelegd zouden worden … Eerst een uitgebreid ontbijt (oeps, we hadden net ontbeten), daarna een morning tea met versgebakken scones, room en confituur, gebakjes (waar ik echt niet aan kon weerstaan), driehoekige sandwiches met allerlei lekkers, toast, kaas, crackers en noem maar op. Koffie, thee en frisdrank waren onbeperkt te nuttigen. Het personeel was super vriendelijk en we konden zitten in echte fauteuils i.p.v. op houten stoelen. De vaart duurde dan ook 3,5 uur. Na elven een glaasje lekkere koele wijn gedronken, eveneens gratis. We hadden ronduit een heel gezellige vaart waarbij we, ondanks het afschuwelijk slechte weer, toch konden genieten van de prachtige Marlbourough Sounds waar we tussen vaarden. De Sounds zijn een vreemde wirwar van zeearmen, bergkammen, eilanden en baaien. Je denkt even dat dit de fjorden van Noorwegen zijn, maar neen, het is hier eens stuk warmer en mooier (vandaag echter regen, wind, zware bewolking en helemaal niet warm).

Aan land gegaan rond 12.30 uur en onmiddellijk de Queen Charlotte Drive genomen naar Nelson. De Queen Charlotte Drive is één van de mooiste autoroutes van Nieuw‑Zeeland. De weg kronkelt langs de bergachtige kust van Marlbourough. Na elke bocht (en er zijn maar liefst 360 bochten) ga je weer een waanzinnig uitzicht tegemoet. De drive was inderdaad erg mooi en erg bochtig, maar de superlatieven waar de reisgidsen je mee om de oren slaan, is echt wel overdreven. Misschien ligt het wel aan het feit dat we ook al bijzonder mooie plaatsen bezochten in het verleden en dat we niet meer zo snel onder de indruk zijn. Anyway, het uitzicht was heel mooi ondanks de bewolking en de occasionele regen.

Ingecheckt in Rutherford Hotel Nelson en dadelijk op verkenning gegaan om te zoeken naar een restaurantje voor het avondeten. Uiteraard een terrasje gedaan en na de douche gaan dineren in Harry’s, een café‑restaurant in Trafalgar Street. Lekkere Thaise curry gegeten in de hoop dat die de gebakjes van vandaag verbrandt. Ook heel leuke babbel over de vakantie gehad. Paul en ik, we zitten nog altijd op dezelfde golflengte.

Vanavond gaan we op tijd naar bed want morgen 265 km te rijden tot Punakaiki en uiteraard is er onderweg nog veel te zien …

18-01-2018 om 10:06 geschreven door Lind@