Vanochtend vertrokken richting The Catlins. The Catlins is één van de meest schilderachtige plekken van Nieuw‑Zeeland. Je kan er prachtige watervallen, goudgele stranden, oude dennen- en beukenbossen, hoge kliffen, fossiele bomen en geheime grotten ontdekken. We namen de Scenic Drive naar Owaka omdat het een bijzonder mooie, weliswaar bochtige weg is. Onderweg reden we door een prachtige omgeving met glooiende heuvels, schapen, koeien en veel groen. Heel rustgevend!

Onze volgende stop was Invercargill. In het Starbucks Caffee konden we lekker buiten lunchen in het zonnetje. Verder gereden naar Curio Bay, waar je langs de vloedlijn een versteend bos van ongeveer 180 miljoen jaar oud vindt. Het is één van de best bewaarde fossiele bossen ter wereld. De versteende stammen en stronken zijn alleen te zien tijdens eb.

Daarna via de Chaslands doorgereden naar de spectaculaire McLean Falls. Deze waterval is zo’n 22 meter hoog en wordt beschouwd als de meest spectaculaire in de regio. Na een vrij steile, maar redelijke makkelijke wandeling konden we de fall in al zijn schoonheid bewonderen. De omgeving was wel bezaaid met jongeren die her en der klauterden op de wanden van de waterval. De meesten gingen zwemmen of hadden net gedaan met zwemmen. Toch blij dat ik foto’s heb kunnen nemen zonder al die overbodige figuren.

Omdat het al laat begon te worden, zijn we maar rechtstreeks doorgereden naar onze lodge. We moesten een gravel road oprijden. Gewoonlijk geven de naam van ons hotel op in de gps, waarna ze zelf het juiste adres opzoekt. Ook nu was dat het geval. Alleen bleek de gps niet het juiste huisnummer te vinden. I.p.v. huisnummer 744 vond ze enkel huisnummer 348. Onze ervaring leerde dat we haar maar even moeten laten begaan alvorens in te grijpen. Op een bepaald moment bepaalde ze dat we onze bestemming bereikt hadden. Er was nagenoeg niets anders te zien dan weiden met koeien en schapen langs weerszijden … Klein probleempje … We reden een eindje verder maar de weg leek ons eindeloos, wat ons deed besluiten om terug te keren. Onderweg zagen we het complex River. Ik maande Paul aan hier te stoppen want dit leek wel erg op de foto van onze lodge. Misschien was deze wel van naam veranderd? Paul informeerde dadelijk en het bleek dat we wel degelijk de wegwijzer gemist hadden. Om een lang verhaal kort te maken, hebben we de lodge uiteindelijk gevonden. We kregen de Kahu Lodge toegewezen en ondanks het feit dat we een beetje misnoegd waren over de ligging en het zoeken naar onze verblijfplaats, waren we zeer verheugd een heus appartementje te vinden, alleen bovenop een berg met een zalig uitzicht. Geen buren, geen burenlawaai, helemaal alleen op de wereld. Oké, er was geen tv (wel wifi), maar we hadden de keuze uit een aantal goeie cd’s om van wat achtergrondmuziek te genieten. Wij waren verrukt!

Jammer genoeg konden we vanavond niet dineren in de lodge. Dat ging alleen op afspraak. We konden wel onze menukeuze doorgeven via mail aan de eigenares van de lodge voor een reservatie voor morgen. Dus, snel de bagage in ons appartementje gezet en dan snel weer 7 km gravel road verzet om te gaan eten in Owaka. Het eerste restaurant dat in aanmerking kwam, was volgeboekt. Dat zei althans het plaatje aan de het raam. Ik ben toen snel gaan informeren of ze idd fully booked waren en na een klein overleg mochten we toch nog komen eten; ze sluiten nl. al rond half 9 ’s avonds. Maar, we mochten per uitzondering nog komen eten. En het was lekker!

Morgen meer nieuws, want het bedje lokt …