Nadat we ongeveer 3 kwartier op ons ontbijt gewacht
hebben (de eigenaars hadden weinig zicht op de situatie), vertrokken om een
grote wandeling te doen in Wanaka langsheen het meer. De 30‑minuten wandeling
vertaalde zich in een wandeling van één uur (enkel). Maar we genoten volop van
de zon en het uitzicht. Moe, maar voldaan een koffietje gedronken op een
terras, uiteraard in het zonnetje. Nadien de wijngaard Rippon bezocht voor een
wijnproeverij. Hier had je een uitzonderlijk mooi zicht op het Wanakameer met
zijn bergen en besneeuwde bergtoppen. Een hapje gegeten in Wanaka in het Relisches
Caffee waar we vanmorgen een koffie dronken.
Vertrokken richting Queenstown en na zon 67,5 km aangekomen
in onze B & B. Dit keer logeren we in een vrij kleine kamer met
een zo mogelijk nog kleinere badkamer. Maar alles is voorzien en we hebben eindelijk
weer een leuk breed bed, dus wordt het comfortabel slapen.
Eerst het stadje ingetrokken om met de gondel naar het
hoogste punt te gaan. Daar konden we genieten van een prachtig uitzicht over
het Wakatipumeer en zijn omliggende bergen. Het is hier echt prachtig van
natuur! Bovendien heeft het meer dan ook nog een stralend blauwe kleur wat het
een magisch uitzicht geeft. Heel mooie fotos gemaakt! Daarna een lekker
wijntje gaan drinken op een terras in het zonnetje. Het is hier immers zon slordige
27 °C
Na een verfrissende douche gezocht naar een
geschikt restaurant. Ergens gestrand op een terras waar een zeer vriendelijke Schotse
jongedame, Nikki, ons bediende. Leuke babbel gehad! Na het eten nog een kleine
wandeling gemaakt naast het meer en genoten van de gezellige drukte. Het is
hier erg toeristisch! Verder op ons terras gezeten om dit verslag te typen.
Hopelijk wordt het morgen een even zalige dag als vandaag!
Na het self‑cathered ontbijt (lees ontbijt voorzien in
koelkast en zelf klaargemaakt) eerst vertrokken naar Matheson Lake. Het meer
dat bekend staat om zijn prachtige weerspiegeling van de omliggende bergen.
Toen we er aankwamen begon het te regenen.
Plannen dan maar omgedraaid en eerst de Fox Glacier bezocht.
Hier regende het niet ondanks het feit dat hij maar 6 km van het lake lag.
Dit omvatte alweer een uur ferm stappen op onstabiele ondergrond (lees stenen,
gecombineerd met stijgen en dalen en ook nog over stenen lopen om de rivier
over te steken). Het laatste stuk van de wandeling was héél erg stijl. Wat doen
we toch allemaal op onze leeftijd? Deze gletsjer was een beetje teleurstellend.
Hij was zeker niet zo mooi als de Franz Joseph Gletsjer.
Nog een keertje langs het Matheson Lake gereden. Toen we
arriveerden, begon het alweer te regenen. Flink trokken we onze regenjasjes aan
en startten de 40‑minuten wandeling (heen) om de Matheson Jetty te zien. Na een
poosje begon het te stromen. We hebben ongeveer 25 minuten gestapt en
hielden het dan voor bekeken. We waren onderussen kletsnat. Sommige
uitzichtpunten waren zo mistig en bewolkt dat je niet zag wat erachter lag. Dit
had totaal geen zin. We keerden terug en onderweg stopte het met regenen. Het
weer is hier idd super onvoorspelbaar.
Gegeten in het township van de Fox Glacier en onze weg
voortgezet richting Wanaka. Er is maar één weg die naar Wanaka gaat en die
bedroeg zon slordige 286 km (altijd rechtdoor!). We reden via de Haast
Pass door een wisselend landschap van regenwoud, moerassen, meren, watervallen
en gletsjers naar Wanaka, de toegangspoort tot het Mount Aspiring National
Park. Dit dorp heeft een prachtig uitzicht over het Wanakameer.
Onderweg, een prachtige maar bochtige route doorheen een
schitterend groen landschap met dichte begroeiing, een aantal onverwachte,
mooie watervalletjes tegengekomen die echt wel de moeite waren om te bezoeken. Heel
mooie fotos genomen!
Na het Wanakameer passeerden we ook het Haweameer. Alweer
onvergetelijke uitzichten mét een blauwe hemel gefotografeerd, want ondertussen
was het weer erg zonnig geworden.
Vandaag zon slordige 21 500 stappen gedaan en 47 floors.
Wel een pijnlijke linkervoet wegens overbelasting. Jammer dat ik mijn record
van 50 floors niet gehaald heb.
Rond 18.00 uur aangekomen in onze Lodge. We kregen
dadelijk een map van de streek en van het stadje zodat we na het douchen een
restaurantje naar keuze konden uitzoeken. Lekker gegeten in de Water Bar in
Wanaka, genietend van het prachtige uitzicht op het Wanakameer en de omliggende
bergen. En nu heb ik dringend rust nodig.
Vrij laat vertrokken omdat we tijdens het ontbijt nog met
andere gasten gepraat hebben. Eerst bezochten we het National Kiwi Centre in
Hokitika. Hier konden we tegen NZD 21/persoon (dit was 60+ tarief) de kiwis
bezoeken. Kiwis zijn eigenlijk nachtdieren en slapen overdag. Rond
21.00 uur worden ze actief. Je kan de grootte van een kiwi vergelijken met
die van een kip. Het is een loopvogel die niet kan vliegen. Ze zijn nagenoeg
blind en hebben een lange bek die ze constant gebruiken om voedsel te zoeken in
de grond. Ze hebben een grijsbruine kleur en vrij stekelige veren. Paul noemt
mij soms kiwi Tja, mijn haartjes moeten dringend heel gekleurd
worden
Eerst werden de eels (palingen) gevoederd en pas daarna de
kiwis. Er zaten welgeteld 2 kiwis in het verblijf. Een vrouwtje en een
mannetje. Het vrouwtje bleek bij aanvang constant het mannetje achterna te
zitten, zodat hij zich helemaal terugtrok en zich niet meer liet zien. Het vrouwtje
had duidelijk de leiding. We zagen dan ook het vrouwtje in het donkere verblijf
constant heen‑en‑weer lopen en haar bek in de grond te steken om voedsel te
zoeken. Zelfs nadat ze voedsel kregen toegediend op een schoteltje bleek de
kiwi het voedsel moeilijk te vinden. Echt wel grappig Het was er heel
donker, maar zodra je ogen aan de duisternis gewend waren, kon je ze vrij goed
observeren.
Onderweg geluncht en rond 13.15 uur gearriveerd aan het
Glenfern Villas Hotel. Er bleek niemand aanwezig te zijn, maar er was een
telefoon beschikbaar. Toen we eindelijk iemand aan de lijn kregen, bleek dat we
pas konden inchecken om 14.00 uur. Vermits we geen drie kwartier konden
wachten, hebben we dan maar koers gezet naar de Franz Joseph Glacier. Deze
gletsjer is 12 km lang en ligt ongeveer op een 20 km afstand van de
Foxgletsjer. Het gebied rond de twee gletsjers is een onderdeel van het Te
Wahipounamu, een park dat een natuurerfgoed is van UNESCO. In het verleden was
de gletsjer van onderaan te bezichtigen, maar door de instabiliteit is dit
tegenwoordig niet meer mogelijk.
De gletsjer was niet zomaar te bereiken. Hiervoor moest je
een wandeling van 1,5 uur doen (heen en terug). Het pad was vrij breed,
maar bezaaid met stenen. Het was dus moeilijk en vermoeiend lopen. We deden er
ongeveer een uur over om tot de gletsjer te geraken. Onderweg kleine, maar erg
leuke watervalletjes gezien en prachtige fotos kunnen nemen. De weergoden
waren ons weer gunstig gezind want we konden de gletsjer in de zon
fotograferen. Even gerust aan de gletsjer en dan de terugtocht aangevat. We
waren ongeveer 2 uur onderweg (fotos en selfies inbegrepen).
Nadien besloten we naar de Fox Glacier te rijden, ongeveer
21 km verderop. Er was een lookout die ongeveer heen en terug 20 min
in beslag zou nemen. Die hebben we eerst gedaan. Het was niet echt de moeite
want de gletsjer was maar van heel ver te bewonderen.
Toch aan de wandeling begonnen naar de Fox Glacier, maar na
ongeveer een 20‑tal minuten beseften we dat we nog niet halverwege waren en zijn
dan maar teruggekeerd naar het hotel. De receptie was immers maar open tot
19.00 uur en we moesten nog inchecken.
Aan de receptie dadelijk een restaurant in de buurt
gereserveerd (Alice May). Een shuttlebus zou ons ophalen en naar het restaurant
brengen en weer terug. Maar eerst even het verhaal van Alice May, waarnaar het
restaurant genoemd is. Alice May kwam uit een groot en zeer katholiek gezin.
Rond haar twintigste raakte ze zwanger van haar vriendje, maar haar kindje werd
dood geboren. Plots wilde de vader niet meer trouwen met Alice, waardoor ze het
heft in eigen hand nam en haar vriend 4 x in de borst schoot met een
revolver die in haar handtas zat. Daarna probeerde ze de hand aan zichzelf te
slaan, maar om de een of andere reden mislukte dit. Ze moest de gevangenis in,
maar werd na 6 jaar weer vrijgelaten. Ze hertrouwde en kreeg nog
6 kinderen van haar nieuwe man.
Na het ontbijt vertrokken richting Hokitika. Nog snel
getankt want je vindt hier soms mijlen ver geen tankstation meer in de buurt.
In Greymouth, dat een behoorlijk grote stad was, geïnformeerd naar een pc‑winkel
om het virtueel toetsenbord van mijn tablet te verwijderen. In The Warehouse
zouden we soelaas vinden. Helaas kon de bediende van The Warehouse ons niet
helpen (hij kende eigenlijk niets van een Microsoft Surface tablet, en toen ik
hem het virtueel klavier wilde tonen, kon ik gewoon typen en had ik eindelijk
weer een cursor. Me so happy!
Dolblij doorgereden naar het Brunner Lake. Jammer genoeg
alweer een eindeloze gravelweg waar we zonder problemen doorreden en we een
paar fotos konden nemen van het meer. Het was toen bewolkt en donker weer,
maar we weten dat het weer hier unpredictable
is.
Net voor Hoikitika, een weg naar het strand ingeslagen en
lekker gepicknicktaan de beach. Het
zonnetje was heerlijk! Doorgereden naar de Rimu Lodge, een prachtige accommodatie
met erg mooie kamers, een zalige lounge met porto en whiskey voor de gasten en
een perfect aangelegd terras met zetels én een mooi uitzicht op bergen, uiterst
groene begroeiing en wat water in de verte. Hier voelen we ons echt op ons
gemak!
Na het inchecken en wat advies van onze gastvrouw SueEllen via
Kokatahi naar de Dorothy Falls gereden, maar eerst een kijkje genomen bij de
Hoikatika Gorge Swingbridge. Dit is een hangbrug over de rivier en geeft een
prachtig uitzicht over de Kakatahi River. Toen we arriveerden, zagen we kledij
liggen op de rotsen en merkten we 3 jonge meisjes op in het water. Ze
wuifden ogenblikkelijk Ze lagen in ijskoud water en kwamen er nogal snel
weer uit zodat we ongestoord fotos konden nemen van de Dorothy Falls. Heel
mooi! Aan de overkant wandelden we het Dorothy Falls track af, amper
5 minuten om nog een foto te nemen van het Kanieri Lake.
Teruggekeerd naar de Lodge en onderweg gezocht naar de Glow
Worm Dell. Een dell is een open grot waar je, als het donker is, ook glimwormen
kan bekijken. Jammer genoeg hebben we deze route 3 x gedaan en geen enkele
aanwijzing gevonden naar de dell. Nogmaals, de wegwijzers zijn hier heel
sporadisch
Om 19.00uur, op aanraden van onze host, gegeten in Hokitika
Mail Hotel. Dit is een gebouw dat dateert uit de tijd van de goudmijnindustrie
van 1860. Er zou lekker gegeten worden omdat de man achter het fornuis een chef
zou zijn. We kozen voor een steak met groenten (waarvoor we NZD 2 extra
moesten betalen), frietjes en een saus naar keuze. Paul had blijkbaar een
lekkere steak, ik niet. Morgen wordt het vermoedelijk weer kip
Nu nog het verslag en de fotos van gisteren posten en onze
avonturen van vandaag. Veel leesgenot!
Vanmorgen geen eieren gegeten. Denk nochtans dat mijn
cholesterolgehalte momenteel buiten proportie is
Het is vandaag bijzonder mooi weer! Dat lachen we toe na twee
dagen met wisselvallig weer en regen. Dacht dat er onderweg naar Punakaiki nog
veel te zien was, maar dit klopte geenszins. We namen de Wakefield‑Punakaiki
Highway (6) waar helemaal niets te zien viel en daarmee bedoel ik geen
benzinestations, geen cafés, geen dorpjes, echt helemaal niets. Wél was de
Costal Road héél mooi en we genoten volop van de mooie natuur rondom ons,
tenminste als er een stukje rechte weg was. Paul heeft, ocharme, de ene
haarspelbocht na de andere moeten nemen. Bovendien zijn we zeker 4 keer
wegenwerken tegengekomen, d.w.z. stoppen voor het bordje met STOP. Een arbeider
draait het om als je verder mag rijden. Volgens mij zijn er meer boeiende
jobs
In Charleston geluncht in het enige café dat dit gehucht
rijk is. Gelukkig deze keer geen publieke wcs. Daarna was het niet meer zo ver
rijden tot aan het Punakaiki Resort dat gewoon op de highway lag. We liggen aan
de overkant van de receptie op een verdiep en ons terras ziet uit op een wilde
zee.
Na het inchecken zijn we dadelijk vertrokken om de Pancake
Rocks te bezoeken. De Pancake Rocks bestaan uit een groep van sterk verweerde
kalkrotsen waar de Tasmaanse zee tijdens hoogtij door een aantal verticale
blowholes breekt. Het kalksteen lijkt hier gelaagd te zijn op een manier waarop
pannenkoeken opgestapeld worden, nl. in laagjes. Dit fenomeen wordt veroorzaakt
door de enorme druk op de wisselende harde en zachte lagen van zeedieren en
plantenresten. De samenstelling van de rotsen en de erosie door zee en wind
zorgt voor het speciaal karakter van deze locatie. Je moet deze rotsen wel
bezoeken kort voor hoogtij.
Nadien het Truman Track gedaan. Dit is een wandelpad van
ongeveer 30 minuten heen en terug dat je naar een afgelegen strand brengt.
Hier sta je tussen de kalkstenen waaruit water sijpelt. Het zicht op de zee die
tegen de rotsen aan beukt, is overweldigend mooi. De kracht van de
natuur
Tablet vertoonde plots weer een virtueel klavier. Ik had er
nochtans niet naar gevraagd. Alles uitgeprobeerd maar jammer genoeg wilde het
virtueel klavier niet verdwijnen. Dokter Google geraadpleegd, instructies
uitgevoerd, maar niks hielp. Morgen zoeken we naar een pc‑winkel
Al om 06.00 uur opgestaan. We moeten vandaag immers de
ferry van Wellington naar Picton halen en die vertrekt om stipt 09.00 uur
en we moeten een uur op voorhand inschepen. Nog vlug een ontbijtje klaargemaakt
(de studio was self cathering) en goed op tijd vertrokken naar de ferry. De GPS
deed het ditmaal uitstekend. In minder dan 10 minuten waren we ter
plaatse. We mochten in lane 4 aanschuiven. We kregen 3 papiertjes
mee: eentje om in de auto te leggen, eentje om af te geven wanneer we de ferry
opreden en nog eentje waarvan we niet goed wisten wat het was.
Eenmaal op het passagiersdek vroegen we aan de receptie wat
het 3de strookje betekende. Blij verrast waren we toen we
hoorden dat we konden plaatsnemen in de premium lounge. Dit betekende dat we
echt wel in de watten gelegd zouden worden Eerst een uitgebreid ontbijt
(oeps, we hadden net ontbeten), daarna een morning tea met versgebakken scones,
room en confituur, gebakjes (waar ik echt niet aan kon weerstaan), driehoekige sandwiches
met allerlei lekkers, toast, kaas, crackers en noem maar op. Koffie, thee en
frisdrank waren onbeperkt te nuttigen. Het personeel was super vriendelijk en we
konden zitten in echte fauteuils i.p.v. op houten stoelen. De vaart duurde dan
ook 3,5 uur. Na elven een glaasje lekkere koele wijn gedronken, eveneens
gratis. We hadden ronduit een heel gezellige vaart waarbij we, ondanks het
afschuwelijk slechte weer, toch konden genieten van de prachtige Marlbourough
Sounds waar we tussen vaarden. De Sounds zijn een vreemde wirwar van zeearmen,
bergkammen, eilanden en baaien. Je denkt even dat dit de fjorden van Noorwegen
zijn, maar neen, het is hier eens stuk warmer en mooier (vandaag echter regen,
wind, zware bewolking en helemaal niet warm).
Aan land gegaan rond 12.30 uur en onmiddellijk de Queen
Charlotte Drive genomen naar Nelson. De Queen Charlotte Drive is één van de
mooiste autoroutes van Nieuw‑Zeeland. De weg kronkelt langs de bergachtige kust
van Marlbourough. Na elke bocht (en er zijn maar liefst 360 bochten) ga je
weer een waanzinnig uitzicht tegemoet. De drive was inderdaad erg mooi en erg
bochtig, maar de superlatieven waar de reisgidsen je mee om de oren slaan, is
echt wel overdreven. Misschien ligt het wel aan het feit dat we ook al
bijzonder mooie plaatsen bezochten in het verleden en dat we niet meer zo snel
onder de indruk zijn. Anyway, het uitzicht was heel mooi ondanks de bewolking
en de occasionele regen.
Ingecheckt in Rutherford Hotel Nelson en dadelijk op
verkenning gegaan om te zoeken naar een restaurantje voor het avondeten.
Uiteraard een terrasje gedaan en na de douche gaan dineren in Harrys, een café‑restaurant
in Trafalgar Street. Lekkere Thaise curry gegeten in de hoop dat die de
gebakjes van vandaag verbrandt. Ook heel leuke babbel over de vakantie gehad.
Paul en ik, we zitten nog altijd op dezelfde golflengte.
Vanavond gaan we op tijd naar bed want morgen 265 km te
rijden tot Punakaiki en uiteraard is er onderweg nog veel te zien
Heel verwonderlijk maar ik ben deze ochtend opgestaan zonder
spierpijn. Leve de Flexiumgel! Lekker ontbeten in de chique ontbijtruimte van
het Château en richting Wellington gereden. Daar moeten we morgen de ferry
nemen naar het Zuidereiland. Nog snel een foto genomen van de vulkaan Tongariro
die vanmorgen baadde in de zon.
Onderweg, in de verte, Mount Ruapehu gefotografeerd. Op deze
berg ligt altijd sneeuw. Het is tevens het belangrijkste skigebied van het
Noordereiland. Verder gereden via Wanganui langs een prachtige weg (4) vol
glooiende hellingen, mooie valleien en heel veel vee. Als je het mij vraagt,
leeft zowel Australië als Nieuw‑Zeeland uitsluitend van de veeteelt,
voornamelijk black Angus koeien (en natuurlijk ook andere rassen) en schapen.
Ik heb nog nooit zoveel schapen gezien in mijn leven Als ik zeg
honderden, dan overdrijf ik niet.
Gearriveerd in Wellington rond 14.00 uur. Wellington
wordt, niet ten onrechte, vaak vergeleken met San Francisco. Net als deze
Amerikaanse stad ligt Wellingtonin een
actieve aardbevingszone en is de stad op steile heuvels gebouwd. Beide steden
liggen op een prachtige plek aan zee en hebben en zonnig, maar vrij koel
klimaat. Net als San Francisco heeft ook Wellington een kabeltram. Aardbevingen
zijn niet het enige probleem waarmee Wellington te kampen heeft. De stad wordt
ook met een zekere regelmaat geteisterd door zware stormen en er staat vaak een
snijdend kille wind
Onze studio ligt op de hoogste verdieping van een
kantoorgebouw. Gelukkig kunnen we net naast de ingang parkeren, weliswaar tegen
NZD 35. We werden warm verwelkomd door de uitbaters en we kregen op
verzoek uitleg hoe we best de combi wasmachine/droogkast moesten gebruiken. Met
de sleutel in de hand vertrokken we even later naar de supermarkt om de hoek.
Alleen bleek het niet om de hoek te zijn maar iets verder (alweer verkeerd
uitgelegd). We kochten wat spulletjes en toen we onze studio wilde betreden,
bleek de sleutel wel te passen, maar kregen we de deur langs geen kanten open.
Omdat dit niet mijn sterkste kant is, liet ik Paul even proberen. Hem lukte het
ook niet. Tiens, we hadden toch studio 4B??? Op de sleutel stond echter 4C
vermeld. Aan de deur van studio 4C hing een rood plaatje met Niet storen. Paul probeerde toch of de
sleutel paste. Toen hij de deur opende, kwam er een half naakte man in het
deurgat staan die even kwam kijken wat er juist aan de hand was. Hij vroeg al
lachend of we de studio met hem wilde delen Bleek dat we de verkeerde
sleutel hadden gekregen, waarvoor de uitbaatster zich later uitvoerig
verontschuldigde. ;-)
Na de boodschappen nog snel een wasje gedaan, d.w.z. dat de
machine weer zoet was voor ongeveer 2 uur. Het is nl. een combinatie van een
wasmachine en droogkast en het duurt echt ontzettend lang alvorens een was op
40 °C volledig afgerond is. Gelukkig kreeg ik van de uitbaatster een
droogrek voor de kledij die nog natjes was. En dat hadden we beslist nodig.
Na een heerlijke douche op aanraden van onze host gaan eten
in Coenes, een restaurantje aan de Waterfront met zicht op de bootjes. Jammer
genoeg begon het te regenen nog voor we het restaurant betraden. Het goot toen
we buiten kwamen. Zonder problemen weer in de studio geraakt ;-)
Dinsdag 16-01-2018, Rotorua-Tongariro National Park
Vanochtend rustig ingepakt en na het ontbijt vertrokken
richting Taupo. Onderweg was het erg regenachtig, maar dat vinden we niet erg
als we ons verplaatsen. Het grootste meer van Nieuw‑Zeeland, Lake Taupo, is
gevormd door één van de grootste vulkanische explosies ooit. De eerste
uitbarsting was zon 26 500 jaar geleden, waarna door de klap, het
hele Noordereiland onder een 100 meter dikke laag as kwam te liggen. Alle
vegetatie verdween. De tweede was zon 1 800 jaar geleden, waarbij
het as tot 55 km in de atmosfeer werd geworpen. Er waren berichten dat de
knal zelfs in China was gehoord. Ook uit Italië kwamen berichten van donkere
wolken en spectaculaire zonsondergangen. Taupo staat bekend als het walhalla
voor forelvissers. Het wordt dan ook de hoofdstad van de forel genoemd.
In de buurt van Taupo bezoeken we de Huka Falls, een
kolkende massa water die zich tussen de rotsen door perst. Het debiet is
282 000 liter per seconde. In één minuut kan je twee Olympische
zwembaden vullen, wat getuigt van een zeer groot debiet. We hebben ondertussen
al veel watervallen gezien tijdens onze reizen, maar deze was echt
overweldigend. In één woord wow!
Onderweg geluncht in een dorpje waarvan we ons de naam niet
meer herinneren wegens onuitspreekbaar. Onze reis verder gezet naar Mount
Tongariro waar we zullen logeren in een echt château. Gearriveerd rond
14.00 uur, ingecheckt en uitgepakt. We verblijven op de 3de verdieping
(de hoogste) en hebben een mooi zicht op de vulkaan Tongariro. Het is de meest
actieve vulkaan in het gebied. De meest recente uitbarsting was op
21 november 2012, waarbij een aswolk tot 4 213 m werd
gerapporteerd. Dit was slechts 3,5 maand na de voorlaatste uitbarsting op
6 augustus 2012. Echt fijn om te weten
Het Visitor Centre wist ons dadelijk te vertellen dat de Red
Crater, het Emerald Lake en het Blue Lake die we zeker wilden zien zon
8 uur in beslag zou nemen. Ja, en zij bedoelde enkel te voet te
bereiken Om onze namiddag verder nuttig te besteden, besloten we het
Whakapapaniu Track te volgen naar de Tawhai Falls. Het track was zon 6 km
lang, heen en terug. We begonnen om 15.20 uur aan de wandeling en
ondertussen was de zon van de partij (nochtans maar 19 °C en frisse wind).
We moesten eerst fameus klimmen om de falls van boven te kunnen bewonderen om
daarna weer een hele daling te doen via trappen en tussen allerlei wortels en
stenen. We hebben er in totaal 2 uur en 10 minuten over gedaan (fotos
inbegrepen). Na de inspanning van gisteren was dit echt wel genoeg. Ik heb me,
na het douchen, haast volledig ingesmeerd met Flexiumgel
Rond 19.00 uur gedineerd in het aanpalende restaurant
van het château want ik had niet veel energie meer om rond te lopen. Wel lekker
gegeten voor een redelijke prijs. Morgen en overmorgen kan ik mijn pijnlijke
spieren en knoken even laten rusten.
