Vanmorgen schrokken we ons een hoedje! Toen we ons terras opgingen, ontdekten we een heuse slang met open bek. Ze leek wel onbeweeglijk. We hebben er een foto van genomen en bij het ontbijt getoond aan Phil, onze host. Het bleek een namaakslang uit rubber te zijn én een grapje van Phil … In Nieuw‑Zeeland zitten geen slangen!

Anyway, lekker ontbeten met een mooi uitzicht op de zee en onze boeking om dolfijnen te spotten betaald aan onze host. We moesten in Paihia inschepen op een kleine catamaran om 12.15 uur. Met het ticket op zak vertrokken om iets buiten Paihia een wandeling te maken naar de Haruru Falls, een adembenemende waterval. Haruru betekent groot geluid in het Maori. Het water valt in een hoefijzervorm, wat zeer zeldzaam en vrij spectaculair is.

Het track hebben we nog redelijk goed gevonden, alleen wisten we niet hoe lang het was. Onderweg kregen we aanduidingen, 1 km, 2 km … We kwamen de Duitse groep wandelaars die net voor ons vertrokken waren, regelmatig tegen. Paul stelde voor (in het Duits) om een groepsfoto te nemen. Op een bepaald ogenblik stond de groep foto’s te nemen en hebben we gevraagd of zij wisten hoeveel km het track omvatte. Het was 5 km heen en 5 km terug bergop, bergaf… Op dat moment was het al half elf. Toen beseften we dat we moesten terugkeren, wilden we op tijd aan de boot zijn. We besloten morgenvroeg naar de waterval te rijden, want dat is ook een optie. Toch weer wat beweging gehad na de vorige dag haast volledig in de auto te hebben doorgebracht.

Vlak naast de wharf waar we moesten inschepen, bestelden we rond 11.40 uur een ontbijt (toast met eieren). Om 12.05 uur hadden we nog steeds niets op ons bord. Ik ging even informeren en vertelde dat we binnen 10 minuten op de boot werden verwacht. Plots kregen we onze eieren met de nodige verontschuldigingen. Alles naar binnen gewerkt, nog snel gaan plassen en dan ingescheept op een kleine Catamaran met slechts een aantal koppels, waaronder een Nederlands koppel met kind, waarvan de vrouw bruiloftsfotografe was.

Kort na ons vertrek kregen we dolfijnen in het oog. Omdat snel fotograferen niet zo efficiënt lukt met ons toestel besloot ik met de gsm te fotograferen en te filmen. Hier mocht niet gezwommen worden omdat er kleintjes bij waren. Dat is ten strengste verboden door de overheid. Ik kwam op het idee aan de Nederlandse te vragen of ze haar foto’s van een uit het water springende dolfijn, naar mij te sturen via e‑mail. Dat wilde ze doen en ze gaf me spontaan haar e‑mailadres. Tof!

We vaarden nadien naar een andere plek verder op zee (niet meer in de Bay of Islands), maar jammer genoeg vonden we geen dolfijnen meer. De kapitein voer ons dan maar naar the Hole in the Rock. Dit is een rotsformatie met links een grot met een gat waaruit om de haverklap water spuit. Dit geeft een nevel in de grot. Het andere gat in de rots is zo groot dat we erdoor konden varen. Alles hangt natuurlijk af van de weersomstandigheden, maar die waren vandaag uitstekend met 27 °C en volle zon. Het was een fantastische ervaring!

Vervolgens zocht de kapitein een plekje om te snorkelen omdat er toch geen dolfijnen meer te spotten vielen. Na een 2^de poging legde hij de motor stil op een plek in de zee. Paul was dadelijk kandidaat om te gaan snorkelen. Hij kreeg de nodige uitrusting (behalve een wetsuite) en ging het water in. Het was ijskoud in zee. Ik heb ontzettend leuke foto’s genomen. Eén van de leden van de crew, Molly, een mooie jongedame, ging mee snorkelen. Ze werd door de andere leden van de bemanning een echte zeemeermin genoemd vanwege haar vaardigheid in het water. Ze vroeg aan Paul of hij de vissen eten wilde geven, en ja, dat vond hij een uitstekend idee. Ze toverde een stekelige, bolvormige plant tevoorschijn, sneed hem middendoor met een groot mes en dook volledig onder water waar ze de vissen uit de halve plant liet eten. Nu was het Pauls beurt. Het lukte hem aardig tot hij besefte dat hij onder water niet door zijn pijpje kon ademen. Naar adem happend, kwam hij weer boven waar hij even moest recupereren.

Teruggevaren en onderweg de boot verlaten op het eiland Russell, een historisch plaatsje. Het was de locatie van de eerste Europese nederzetting in Nieuw‑Zeeland. In het begin van de 19^de eeuw kwamen handelaars en walvisvaarders hier aan land omdat er een ideale natuurlijke haven aanwezig was. In 1840 werd het voor korte tijd de hoofdstad van Nieuw‑Zeeland.

Onze host had ons verschillende restaurantjes aangeraden waarvan we er eentje uitpikten, nl. Hone's Garden, een restaurant waar je pizza’s en taco’s kon eten en dat gelegen was in een prachtige tuin. De inkom bestond uit een muur van vetplantjes. Heel leuk! Lekker gegeten ook! Nadien de ferry genomen (we hadden de kaartjes al op voorhand gekocht) om 19.00 uur en een kwartier later waren we in Paihia. Het was een zonnige dag met leuke ervaringen!

Zo te lezen weer fantastische ervaringen gedaan top 

13-01-2018 om 20:20 geschreven door Wiske

Prachtige ervaring! Genieten van zo'n momenten 

13-01-2018 om 16:21 geschreven door jill