Je komt van die periode van intensieve trainingen naar een periode van rust. Zaterdag 5 oktober staat de Ironman 70.3 van Lanzarote rood ingeschreven in mijn agenda. Hoewel de zenuwen toenemen naarmate de wedstrijd nadert mag je minder en minder fysieke inspanning doen.
Het zijn die dagen waarin mentale sterkte belangrijk is. Ik ben snel afgeleid, dus is het voor mij belangrijk om op die dagen de juiste afleiding op het juiste moment te zoeken, zonder mijn focus te verliezen. Te veel afleiding is ook gevaarlijk, want dan durf ik wel eens 'weg' te zijn. Als relatief beginnend triatleet (5 jaar is nog niet zo lang) blijft het een zoektocht en daarom heb ik er deze keer voor geopteerd om die laatste week op mezelf door te brengen. Met de mogelijkheid om mensen te zien als ik er behoefte aan heb. Johan Pauwels is hier met zijn misschien niet meer kers maar wel verse bruid op huwelijksreis, een klimverkenning met Bert Jammaer (aka de keizer van Lanzarote), een bezoekje aan Filip Van Creanenbroeck in La Santa,... er is altijd wel een mogelijkheid om even te ontsnappen aan de eenzaamheid als het nodig is.
Maar wie me het meest bijgestaan heeft de voorbije dagen is toch Jill Hennessy, met haar sexy scheefgetrokken mondhoek. Ze hield me gezelschap op de zetel, soms zelfs in bed, maar ze was er elke keer als ik nood had aan haar 'diensten'.
TV-series kijken zijn het ideale tijdverdrijf voor mij tijdens zo'n lege dagen. Lezen lukt niet omdat ik me daar niet op kan concentreren, maar als ik naar Jill kijk is er maar weinig wat me uit mijn concentratie kan halen.
Met deze aantrekkelijke dame in gedachte is het een wonder dat mijn ochtendpols kon zakken tot 37 slagen per minuut.
Zeggen dat ik na Klagenfurt in een dip zat zou een understatement zijn. 2 weken was ik volledig van de wereld op een depressieve manier. Mijn sport was mijn leven zo hard gaan overheersen dat mijn 'falen' me volledig tegen de grond had geslagen. Dagelijkse berichten van Ced Smets om me bij te staan, onze clubvoorzitter Olivier Pingnet die me steunende woorden stuurde en mijn favoriete trainingsmakker Jan Van de Poel die me rake en waarderende woorden stuurde ten spijt... ik was niets meer waard. Een iemand en haar situaties bleef me in deze periode voor de geest komen. Stefanie Adam maakt al een paar rotjaren door op triatlon gebied, maar als het er op aankwam draaide het uit op schitterende prestaties 'in the end'. Ook dit kon me niet opbeuren, maar het bleef wel door me spoken.
Ik geloof dat het leven je geeft waar je best in bent en ik heb het al vaak vervloekt dat ik goed ben ik terugvechten, maar het lukt elke keer wel.
Ik voelde wel dat extra hulp nodig was en op aanraden van mijn trainer, Jeroen Dingemans, ben ik eens met Griet Dingemans gaan praten. Griet doet de psychologische begeleiding bij atleten die trainen bij het 185 coaching center. Na mijn gesprek met Griet stond er een groepstraining op het programma en ik ben meteen naar voor gestoven, alsof er al een serieuse last van me gevallen was. Niet dat alles plots goed zat in mij hoofd, maar ze raakte duidelijk enkele juiste plaatsen aan. Met Griet heb ik ontdekt waar het op gebied van focus fout gelopen is in Klagenfurt. Ze toonde me 6 circels met de verschillende stadia van de focus en ik kon ze allemaal plaatsen in de Ironman van Klagenfurt. Elke stap waar ik meer en meer afgedwaald was van mijn focus kon ik volledig voor me zien op de plaats waar ze gebeurden. Een verhelderende fase in mij verwerkingsproces. Ik ben iemand die zaken moet kunnen verklaren en kan niet tegen onwetendheid. Het was niet zo dat alles emotioneel achter me lag, maar ik ging terug vooruit en ik begon terug genot te krijgen in mijn trainingen.
Ik begon terug doelen te stellen en mijn eerstvolgende doel was het BK halve triatlon in Eupen op 4 augustus, 5 weken na 'de feiten'. Ik wist terug een relatieve focus te leggen en genoot ervan om met mijn buddies Jan Van de Poel en Andre Verhoeven te gaan trainen op het parcours. Regen en bliksem konden me zelfs niet deren, want ik mocht fietsen. 11 keer legde ik het fietsrondje van 20km af op twee dagen en ik moest me inhouden om er geen twaalfde keer van te maken. Elke meter kende ik en ik droomde elke meter zelfs de week voor de wedstrijd. Ik zal nooit een wedstrijd winnen, of bovenaan eindigen in zo'n wedstrijd, maar ik geloofde er terug in dat een mooi resultaat mogelijk was, maar ik wilde vooral terug genieten van de sport.
Tijdens het zwemmen merkte ik dat ik eigenlijk wel graag zwem in open water. Ik ben dan 'misschien' niet de snelste zwemmer, maar ik vecht niet meer tegen het water. Tot mijn plezier merkte ik dat ik 4 minuten sneller was dan twee jaar geleden. Het fietsen begon zoals ik het ken... inhalen en nog eens inhalen, maar met dat verschil dat ik dankzij Griet nu bleef focussen op mij eigen hartslag, pedaalslag en wedstrijd. Een plan was vooraf opgesteld. Ik ging naar mijn trainings(maar vooral)makker Jan toerijden en samen gingen we het fietsen af proberen te werken. Het lopen zouden we wel zien, maar ik zou Jan bij het fietsen wat proberen voort te trekken en dan zou ik hem hopelijk tijdens het lopen kunnen volgen. De bedoeling was om Jan op het podium van het BK te krijgen bij de categorie +50. Bij het begin van ronde twee (van de vier) zag ik Jan kort voor me rijden. Ik kwam dichter en voelde plots dat ik meer moeite moest doen om vooruit te komen. Op zich geen rare zaak, want het ging bergop, maar ik stompte 2 maal met mijn 'derriere' op mij zadel en wist hoe laat het was. 11u20!!! Platte band!!! Sinds een goed jaar kies ik voor tubes tijdens de wedstrijd en ik had geen extra tube bij, dus moest ik hopen op pitstop om het lek te dichten. Eerst vergat ik het ventiel open te draaien, maar daarna zag ik dat het gat in mijn tube toch te groot was om te dichten. Een afknapper van formaat, na al de hoop die ik terug begon te koesteren. Om de een of andere reden wilde ik niet meer zwelgen in zelfmedelijden, maar aanvaarde ik de situatie. Een telefoontje naar mij vader om hem uit zijn lijden te verlossen en dan maar kennis maken met de vrouw van Jan en supporteren voor de deelnemende bekenden.
Eupen kon me niet terug in een negatieve spiraal brengen, maar de twijfel bleef wel leven...
De twijfel bleef leven, maar ik blijf leven, dus wilde ik verder. Ik besliste om om me terug in te schrijven voor een sprint triatlon. Even terug naar het begin, een achtste. De sprint triatlon in Lommel volgde de week na Eupenleak.
Toegegeven, na de uitslagen van het voorgaande jaar in Lommel te bekijken droomde ik mischien wel van een top-5. Misschien wat hoog gemikt voor een lange afstandsatleet, maar die hoop gaf me moed. Anderhalve maand eerder hoopte ik eerder op een nieuw leven. In Lommel werd ik logistiek vergezeld door mijn goede vriend Andre Verhoeven. Ik had hem gevraagd om me na het zwemmen in te lichten over mijn achterstand op de leiders en aangezien het zonder wetsuit zwemmen was was die achterstand al 5 minuten. Ik kwan in een 65ste positie uit het water. Een beetje teleurgesteld begon ik aan het fietsen. Lekker inhalen en toen ik Joris Sels al relatief snel inhaalde steeg mijn vertrouwen. Joris is degene die de eerste triatlon die ik ooit deed won en ook al is hij nu wat zwaarder en trager, het blijft een ankerpunt voor mij in zo'n wedstrijd. Langs het kanaal kon ik me volledig laten gaan tot de fietser van het eerste trio me terug passeerde. Twee seconden later bleek waarom hij me passeerde. Hij had 5 minuten in mijn wiel gereden, maar toen hij de motor van de ref hoorde passeerde hij. De ref riep me aan om niet aan te pikken en ik durf in alle eerlijkheid te zeggen dat ik geen stayer-trut ben en ik bleef dus op 10 meter hangen. Toen ik de stayer-beagel enkele kilometer later terug wilde inhalen floot de ref plots op zijn (scheidrechters)fluitje en riep '515, afstand!' Ik gaf hem een scheldtirade om hem te zeggen dat ik net aan het inhalen was, maar teruggefloten werd. Om een lang verhaal weer relatief kort te maken ging mijn scheldtirade verder en toen de Nzolo (heeft niets met de huidskleur te maken, maar alles met de kennis van het vak) van het Belgische triatlon met rood dreigde kwam mijn waarschijnlijk meest heldere moment tijdens een triatlon. Ik: Heb ik geel gekregen? Hij: Neen! Ik: Oke, sorry dan! Hij: Oke! Ik besefte plots dat ik terug in mijn focus moest komen. (Dankjewel Griet Dingemans!!!!) Ik plaatste mijn focus terug op mijn pedaalslag en fietste de snelste tijd van alle individuele deelnemers bij elkaar. BOOOOM!
Tijdens het lopen tilden de aanmoedigingen van Wouter Van der Mast me hoger dan ik zelf had kunnen hopen op dat moment. Zonder snelheidstraining de voorbije weken wist ik met een snelheid van een goede 16km/u een stevig tempo aan te houden. De voorbije maanden heb ik geleerd dat een wedstrijd echt tot de laatste meter gelopen wordt en dat begon in mijn hoofd te spoken de voorbije periode. Toen ik het dorpsplein terug opdraaide protesteerden mijn benen plots en begonnen ze ongecontroleerde bewegingen te maken. Het was genoeg geweest, maar ik slaagde erin om de laatste 300 meter door te blijven gaan en mijn achtste plaats vast te houden, maar vooral... ik kon terug finishen!
Het moment waarop de dreigende rode kaart omgetoverd werd tot 'vergiffens' van de ref is volgens mij het kantelpunt in mijn ongeluk-geluk periode volgens mij, maar ik heb vooral op mentaal gebied heel veel bijgeleerd de voorbije weken.
Op naar 5 oktober voor de 70.3 in Lanzarote, met een ommetje langs Viersel voor een kwart op 25 augustus.
En Jan... Jan werd mooi derde op het BK in Eupen! Een meer dan verdiende trofee op zijn kast.
Klagenfurt 30 juni, 2013 15u45: Ik sta met mijn handen voor mijn gezicht bij mijn vader. Al wat ik kan uitbrengen is: "Het is op!" Mijn hoofd wil verder, mijn benen weigeren om mee te gaan. Ik zeg nogmaals dat het op is en wandel een meter vooruit en terug, alles wordt even zwart. Ik wil niet stoppen, maar kan niet verder. Ik wil het parcours niet verlaten, maar besef dat ik niet meer verder kan. Op dat moment besef ik dat ik voor de moeilijkste beslissing uit mijn jonge sportloopbaan sta, maar ik ben dan ook al bang voor de gevolgen van die beslissing. Van links en rechts hoor ik aanmoedigingen om door te gaan, maar het is op, ik ben leeg. De aanmoedigingen en de voorbijlopende voetstappen beginnen te gonzen in mijn hoofd. 1 km verder wachten nog supporters op me en nog 1 kilometer verder staat super supporter Johan Pauwels. Als ik daar geraak kunnen zij me de nieuwe boost geven die ik nodig heb om nog 1 keer naar het centrum te lopen en terug. Iets verder dan 11km en ik mag de blauwe loper op. 11 'luttele' kilometers voordat ik tussen de magische mensenmassa de laatste 200 meter mag genieten, desnoods op handen en knieën. Ik grijp mijn laatste krachten samen en beslis om een laatste keer aan te zetten. Geen 100 meter verder stoppen de benen en het lijkt alsof zij me nu in hun macht hebben, alsof ik geen eigen wil meer heb. Ik sla mijn handen terug voor mijn hoofd, maar vind zelfs de energie niet meer om een traan te laten lopen. Het is voorbij! Zwaar teleurgesteld in mezelf, vol verdriet en met schaamte en schuldgevoel tegenover de supporters die de verplaatsing naar Oostenrijk maakten verlaat ik de wedstrijd.
Waar is het mis gelopen, wat is er gebeurd? Tot op heden heb ik daar nog altijd geen antwoord voor. De dagen voor de wedstrijd had ik al een heel slecht voorgevoel, maar iedereen deed het af als zenuwen. Ik kwam er niet toe mijn nodige rust te nemen. In mijn hoofd zat een draaikolk van emoties die de voorbije maand op me afgekomen waren. De nachten waren moeilijk, met hoofdpijn en veel zweten. De nacht voor de wedstrijd sliep ik wonderwel heel goed en ik werd 10 minuten wakker voor mijn wekker afging. Ik had er zin in en voelde me er plots klaar voor.
Bij het zwemmen had ik een goed gevoel, terwijl dat met voorsprong mijn minste onderdeel is. Toen ik uit het water kwam gaf de klok 1u03 aan. Een verbetering van 4 minuten op mijn beste tijd tot dan. Een motivationele boost.
Ronde 1 op de fiets... een zalig gevoel. Niet te diep gaan en vaak zelfs wat gas terug nemen om krachten over te houden. De beklimmingen doe ik met frisse benen en er kan links en rechts zelfs nog een grapje af. Geert Lauryssen steekt me pas op het einde van de eerste ronde voorbij. Een goed teken (Geert was wel 15 minuten later gestart, maar zou later 17 overall worden en eerste age grouper). De eerste ronde haspel ik af in 2u28. De tweede ronde is iets korter, dus ik zit zelfs voor op schema. Ik voel me sterk en begin met goede moed en vol vertrouwen aan ronde 2. Bij de tweede keer de beklimming na Sint Niklas (km 120) haperen de benen plots. Ik geraak niet meer vooruit, recht gaan staan op de trappers lukt plots niet meer en eens boven voel ik een pijn in de linker quadriceps. Kracht zetten gaat gewoon niet meer, want de energie is plots weg. Groepen fietsers passeren me, maar ik heb nog steeds de helderheid van geest om ze te laten gaan en me niet verder op te blazen. Meters worden kilometers, maar ik vind mijn kracht niet terug. Mijn hartslag wil niet meer omhoog en op de beklimming van Ruperti ben ik bang dat ik om ga vallen. Op karakter zwalp ik naar boven en ik neem me voor de tijd te nemen om te herstellen. 20km voor het einde gaat de pijn in mijn been weg en kan ik terug een iet of wat deftig tempo trappen. Het spookt door mijn hoofd om niet aan de marathon te beginnen wegens het vooruitzicht op een nutteloze kalvarietocht, maar naarmate ik Klagenfurt terug nader herwin ik kracht, herwin ik vertrouwen. Meer dan 10 minuten verloren in die tweede ronde, maar het publiek in Klagenfurt doet iets met me.
Het begin van de marathon was hemels. De mensen die achter de hekken stonden gingen er over hangen om me een high five te kunnen geven en schreeuwden me vooruit. Zoals afgesproken ging ik me niet te snel vertrekken en het tempo 4:40 min/km stond ook op mijn hand geschreven. Met een maximaal begin van km/u moet ik in staat zijn een marathon van om en bij de 3u25 af te leggen in deze Ironman. Zelfs na mijn inzinking op de fiets moet het mogelijk zijn om 9u45-9u50 te halen. Er kan zelfs terug een grapje af met speaker Paul Kaye bij een passage in de buurt van de finish. Maar 3km verder stokt het plots weer. Plots kom ik niet meer aan lopen toe en ik moet voor een halve minuut gestopt zijn. Even sanitair ontlasten en dan proberen aan de volgende bevoorrading te geraken. Van daar af ben ik cola beginnen drinken en wonderwel kwam ik terug op mijn tempo. Ik wist mijn eerste ronde volledig op schema af te werken en voelde me goed.
Het hoofd voelde nog goed, maar de benen zakten na 27km bij elke stap ineens dieper in de grond. Het ene moment haalde ik mijn snelheid 'zonder prbleem' en plots stokte het, ondanks verwoede pogingen om te blijven lopen. Uitwijken om andere lopers voorbij te steken werd moeilijker, elke seconde voelde ik mijn energiepijl dalen en ik wist dat ik van punt naar punt moest lopen. Een van die volgende punten was mijn vader die ongeveer halverwege de ronde stond. En daar kwam ik aan om 15u45...
............
Ik ben onmiddellijk naar de 'relax' ruimte gegaan en heb onmiddellijk 1,5 pizza opgegeten, samen met 4 koffiekoeken. Het zwaarste emotionele moment moest dan nog komen... mijn goede vriend Franky Van Langenhove was toe aan zijn eerste Ironman en ik zou er staan om hem te verwelkomen aan de finish. Ik ben hem later, samen met zijn vrouw en kinderen, gaan bejubelen tijdens zijn laatste 200 meter op de blauwe loper. De emotie die op dat moment door me heen is gegaan kan ik niet beschrijven. Ik was oprecht blij voor hem, maar zelf ben ik een tweede maal gestorven.
Wat nu? Daar ben ik helemaal nog niet aan toe, de klap en het besef is nog volop aan het toekomen. De dagen na de wedstrijd heb ik me sterk gehouden om de anderen hun meer dan verdiende goed gevoel te gunnen, maar eens in de anonimiteit van het eigen huis... Vanuit verschillende hoeken krijg ik berichten om een nieuw doel te zoeken, maar ik ben er echt nog niet aan toe. Eerst moet ik alles eens even op een rijtje zetten en zien waar ik uitkom.
De laatste trainingsweek staat synoniem voor het toevoegen van de laatste procenten. Zoals traditioneel opteer ik om die week enkel te spenderen aan trainen, eten en slapen.
Dit jaar heb ik gekozen om die week door te brengen in B&B De Vlinderheuvel in Kalmthout. Vlak naast de Kalmthoutse Heide heb ik hier alles voorraadig om me volledig op mijn trainingen te kunnen concentreren. Een prachtige uitvalsbasis voor fiets- en looptrainingen. Een fietsmakker waar ik gewoon nukkig tegen kan zijn (want ik loop de laatste weken wel 'onaangenaam' rond) en er is zelfs een bubbelbad op de kamer, als ik achteraf even wil ontspannen. Echt een aanrader dus voor iedereen die een paar dagen of een week vlak wil trainen. En voor de speelvogels onder ons... er zijn best wel wat interessante Strava segmenten in de buurt.
De voorbije weken heb ik heb ik te maken gekregen met pre-ironman depressie. Ik kende de post-ironman depressie wel, maar van die pre had ik nog nooit gehoord. De weerstand stond op een dergelijk laag pitje dat elke onverwachte slag als een mokerslag aanvoelde en ik deze niet kon ontwijken, laat staan weerwerk bieden. Nu balanceer ik op een dunne lijn van vermoeidheid en gretigheid. Het risico om teveel te doen is groot, maar een blik op het programma van de komende dagen weet me in te tomen. Waar ik echt nog tegenop zie is de 40* 100 meter die morgen in de Wezenberg op het programma staan en de 6u fietsen op zaterdag, gevolgd door 30' extensief lopen. Daarna ga ik echt leeg zijn en dan is het afgelopen, dan rest me enkel nog rust. Dat is ook het moment dat de twijfel tussen de oren gaat beginnen kruipen en kan ik echt iedereen aanraden uit mijn buurt te blijven, want de prikkelbaarheid gaat enkel toenemen.
Gelukkig zal ook dat van voorbijgaande aard zijn en binnen een paar weken ben ik gewoon weer mijn beminnelijke zelve. ;)
Het begin van het wedstrijdseizoen was een voltreffer voor mij. De eerste triatlon stond geprogrammeerd op Lanzarote. Niet de gevreesde Ironman, maar een 1/4, de Volcano triatlon. In goed gezelschap van Johan Pauwels, Pascal Trouve, Filip Van Craenenbroeck en Bert Jammaer wisten we heel wat podia Belgisch te kleuren. Filip en Bert kwamen bij de top 10 op het podium, Pascal werd winnaar in zijn age group, iets in de 50 en Johan en ik werden beiden 3de in onze respectievelijke age groups. Nadien nog een dikke week op Lanzarote blijven trainen met Johan en met een sterk gevoel terug naar huis gekomen. Een week later deelgenomen aan de 1/4 triatlon in Geel en ook daar een mooi resultaat neergezet met een looptijd die me duidelijk maakt dat we goed gewerkt hebben op het lopen dit seizoen. Tot zover de hemel. Twee weken later stond de 1/2 triatlon in Leuven op het programma. Een wedstrijd die een loopparcours heeft met trapjes, steile stukken en deels verhard en onverhard. Ergens vind ik dit een van de meest charmante wedstrijden die ik ken in Belgie en ik zie ze als een ideale voorbereiding op de Ironman van Klagenfurt, die op 30 juni op mijn programma staat. Door de koude weersomstandigheden van de voorbije weken werd de triatlon een duatlon. Eerst 8,5km lopen, waarbij ploegmaat Rudy Ceuppens er onmiddellijk zin in bleek te hebben en Serge en mezelf een strak tempo oplegde, gevolgd door 78km fietsen in 5 rondes. Dat fietsen dacht ik nog slim aangepakt te hebben. De eerste ronde wat behouden rijden en het parcours inschatten, om daarna stelselmatig te versnellen. Een 42ste fietstijd was mijn deel en een 50-tal plaatsen goedgemaakt tov het eerste looponderdeel. Maar dan... Ik voelde onmiddellijk dat het tweede looponderdeel er teveel aan zou zijn. De gewrichten draaiden helemaal niet soepel, op zich geen rariteit na het fietsen, maar het voelde echt alsof ze niet gesmeerd waren. Ik had ook het gevoel niet vooruit te komen, maar werd niet direct ingehaald en haalde zelf wel in. Na een paar kilometer kwam dan het mentale klopje waar ik altijd voor vrees... stappen. Eens ik begin te stappen lijkt er een veer gebroken en is het daarna moeilijk om niet weer te beginnen stappen. Op het einde van ronde 1 dacht ik even aan stoppen, in het begin van ronde 2 dacht ik echt aan stoppen en iets verder dacht ik niet meer. Mijn enige betrachting was om naar het verste punt op het parcours te geraken en dan moest ik wel terug. Zo is het ook gegaan. Wat ik me vooral herinner is dat ik wilde overgeven, maar niet kon, dat ik wilde opgeven, maar niet kon. Phillipe Wijns heeft me dan mee op sleeptouw genomen en met schaamte moet ik zeggen dat ik hem dan, zonder het te beseffen weliswaar, achtergelaten heb op een goede kilometer voor de finish. Bedankt Phillipe, ik ben je wat verschuldigd! Ik heb de finish gehaald binnen de 4u, maar toen ging het licht even uit. Nu blijf ik vooral achter met een slecht gevoel naar Klagenfurt toe. Deze week zal er vooral geanaliseerd worden waar het mis is gegaan. Het is volgens mij te gemakkelijk om te zeggen dat de ziekte van de voorbije week nog in mijn lijf zat. Ben ik niet eerder te snel gestart met het eerste looponderdeel (15km/u is misschien net iets teveel van het goede voor mij), heb ik wel genoeg gegeten (slechts 3 powerbar gels en 650ml sportdrank), ben ik misschien toch te diep gegaan bij het fietsen? Of moet ik me gewoon realiseren dat een kwartafstand geen halve is, laat staan een volledige.
Tijd om na te denken dus, gelukkig heb ik daar 'mijn mensen' voor. It's your turn now Jeroen Dingemans!
Op 3 maart stond de eerste loopproef van dit jaar op het programma. Door een op Lanzarote opgelopen onenigheid met Achilles was er geen snelheidstraining meer van gekomen. Jeroen en ik gingen deze loop toch al eens gebruiken om te kijken hoe het stond na maanden van rustige duurtrainingen. 's Morgens voelde ik me niet echt lekker. De keel begon wat op te spelen en een keelontsteking of een griep zou zich wel eens kunnen aankondigen.
Omdat ik liever wat in de anonimiteit loop had ik geopteerd voor de volksloop van 10,4km in Putte-Grasheide. 85% van het parcours was onverhard, wat Achilles wel zag zitten. Zonder verwachtingen naar daar gegaan met mijn loopmaatje Anita Maes loop ik bijna onmiddellijk een VTM-collega tegen het lijf. De immer beminnelijke Johan Rohaert was ook van de partij en hij wist me te zeggen dat weervrouw Jill Peeters aandachtig toeschouwer zou zijn. Aan de start liep ik dan ook nog eens een andere bekende, Marleen Korsten, tegen het lijf.
Ik had me voorgenomen om te snel te starten en dan wel te zien waar we uit gingen komen. Mijn bedoeling was om te zien of ik mezelf pijn zou kunnen doen. Er werden 4 rondes gelopen en in het bos viel de ondergrond best goed mee, op een bepaald stuk na, waar je er echt wel goed aan deed om het goede spoor te kiezen en niet te veel snelheid te verliezen.
Ik wist mijn hartslag vrij snel naar de regionen tegen de 180 slagen te brengen, wat ik dacht dat me letterlijk en figuurlijk zuur zou opbreken. Halverwege ronde 1 had ik door dat de eerste dame, Evy Hens, mijn richtpunt ging worden. Ik mocht haar niet uit het oog verliezen. Dat heet dan het nuttige aan het aangename koppelen in dit geval! Het verval vanaf de derde ronde was normaal en helemaal niet dramatisch. Doordat het 'maar' 10 kilometer is kan je je met een gerust hevig kloppend hart leeg lopen. Vandaag was ik dus zo'n leegloper.
Met een gemiddelde snelheid van 4:06 min/km en een gemiddelde hartslag van 178 ben ik best tevreden. Zeker gezien het ontbreken van snelheidstraining is dat best oke, voor mijn loopniveau. Het feit dat ik die hartslag van 178 kon blijven vasthouden heeft me wel verwond(erd).
Een geslaagde eerste looptest dus in een toffe volkse sfeer. Op naar de volgende, al heb ik even totaal geen idee welke dat is.
PS: "En Evy Hens?", hoor ik velen vragen... zij won bij de dames, maar stond alleen op de foto.
Een bezoek aan Lanzarote is altijd een goede reden om de trainingsuren wat op te drijven. Zo ook deze keer. Jeroen had me voorzien van 45 trainingsuren op het zonnige eiland waar elk jaar iets meer wind lijkt te staan. Die 45 uren zijn er 49 geworden en op het einde was de pijp echt wel uit. Zelfs Maarten toonde er geen interesse meer in.
De eerste dag ben ik altijd net iets te ontstuimig en vergeet ik dat er nog wat dagen na komen. Gelukkig herstel ik daar meestal goed van en kom ik dag 2 in een iets realistischer ritme, dat me in staat moet stellen om de uren af te malen. Er was bewust geopteerd om veel uren op de fiets door te brengen en kilometers te malen. Met het plaatselijke profiel en de lokale weersomstandigheden, gecombineerd met de nodige dosis persoonlijke ontstuimigheid zit er dan toch genoeg variatie in.
Met "companie" op stap gaan is altijd een grote gok voor mij. Ik hou er nogal van om mijn eigen ding te kunnen doen. Daarom had ik ook gezocht naar mensen die me wel liggen en waar ik goed mee kan trainen. Want een fijne tijd helpt, maar ik ging echt wel naar Lanzarote om te trainen. De uren op de fiets voelden echt als genot. Te weten dat ik nog kan en mag trainen... Elke keer opnieuw beseffen vanwaar ik kom en waar ik onderweg tegenaan ben gelopen. Ik blijf tegen mezelf en anderen aanlopen, maar niemand heeft me ooit de heilzame werking van trainingen kunnen ontnemen.
Op de 11-daagse zijn de nodige kilometers in de benen gestoken om van hieruit verder te kunnen werken richting seizoen 2013. Nu wordt het stilaan tijd om de snelheid in de benen te gaan steken. Benieuwd hoe me dat zal vergaan...
De voorbije weken raast er een motivationele wind door mijn prive leven. De zaken gaan me nu eenmaal meer voor de wind als het prive op orde zit. Veel progressie ligt in de discipline van de eerste trainingsmaanden. Hou je rustig, hou je lichaam wakker, maar hou je rustig. Maar hoe gedisciplineerd je ook rust, chaos tussen de oren kan een heel storende factor zijn. Orde en evenwicht... het nut van de stabiliteitsoefeningen begint door te dringen.
De eerste iet of wat gerichte trainingen lopen weer en dat voelt toch net iets fijner dan dat 'zomaar wat' doen. Dit is nog maar eens de bevestiging van mijn luiheid vs. mijn ijver. Ik eet van 2 walletjes. De eerste training met powercrancks was een succes. Ttz, het was een ervaring. Na een klein kwartier zweten als een rund terwijl je 'rustig' aan het fietsen bent. Het zal gewoon warm geweest zijn in het 185 coaching center. Toen ik na een uur van de fiets kwam viel ik letterlijk bijna op de schoot van Marc Herremans, ik kon me nog net staande houden. Nooit gedacht dat ik nog met trillende benen voor die man zou staan. Mijn wekelijkse dosis rundskop staat alvast gepland, want ik geloof wel in een positief effect van die powercrancks, alsook dat ik binnen enkele weken weer een heel nieuw vocabularium aan scheldwoorden uitgevonden ga hebben.
Het begin van de voorbereidingen op een nieuw seizoen is voor mij als een lange rustig aanslepende verkoudheid. Niks breekt echt door, maar je voelt dat er dingen niet goed zitten. Waar de conditie vorig seizoen goed zat, zal het nu terug wennen worden aan een lager conditioneel niveau, van waar terug opgebouwd mag worden. Voor het eerst heb ik tussen twee seizoenen eens echt niet getraind. Twee weken extra werken, maar niet meer sporten en dan rustig terug beginnen met core stability trainingen en twee keer gaan fietsen op 3 weken. Voorlopig hou ik het er op dat het een kwestie is van er terug in te komen. De zogenaamde nul-test is gepland op zaterdag 13 oktober. Dan ga ik weten wat ik conditioneel aangericht heb de voorbije weken en van daar zien we dan wel weer verder.
Dwars door Mechelen is een fijne afsluiter geworden voor mijn eerste seizoen. Mijn doel was onder de 40 minuten te lopen. Hiermee zou ik niet alleen meer dan 4 minuten sneller zijn dan mijn tijd in Dwars door Geel, het zou ook een psychologische opsteker zijn op het einde van het seizoen.
Aangezien de eerste 500 plaatsen voorbehouden waren voor de besten van vorig jaar en nog wat anderen, besliste ik om me snel te starten en zo onmiddellijk veel plaatsen te winnen en op de smallere delen van het parcours niet te moeten drummen om toch nog wat vooruit te geraken.
Snel starten deed ik ook, zelfs sneller dan ik eerst in gedachte had, maar 500 lopers zijn er dan ook een hele hoop en ik wilde zo ver mogelijk vooraan lopen. Na bijna 2km was het tijd om een balans op te maken en die wees op een hartslag ver in de rode zone en een eerste moment om te recupereren. Nu ja, recupereren... even gewoon een goed tempo aanhouden. Aan het 5km bord zag ik dat ik exact 20 minuten onderweg was en gezien het sprintje van die eerste twee km zag dat er niet goed uit om mijn -40 minuten te halen.
De rest van de race toch een stevig tempo aangehouden en toen ik de Grote Markt in zicht kreeg zag ik mijn moment gekomen om een eindspurt in te zetten. Als een pijl stak ik de ene na de andere voorbij... en toen zag ik dat we terug de IJzerenleen op gestuurd werden en ik door mijn gebrek aan parcoursstudie mijn spurt 1,5km te vroeg ingezet had, wist ik dat het nog zwaar en hard zou worden. Volledig naar mijn eigen zijn ben ik dan op alles en iedereen beginnen vloeken en het ontbreken van de km aanduidingen nog het meeste.
De laatste rechte lijn die ons terug naar de Grote Markt bracht heb ik het lesje in nederigheid in gedachte gehouden en ben ik wel iets versneld, maar niet meer zoals enkele minuten eerder.
Toen ik over de streep liep zag ik dat de klok nog steeds iets in de 39 minuten aanduidde en wetende dat mijn looptijd later gestart is dan die van de klok werd het toch nog een succes, dat ik met een luide YES verwelkomde. Een tijd van 39'17" en een 155'ste plaats op 2642 deelnemers was mijn deel. Van de 1820 mannen die deelnamen werd ik 151'ste. Ook al ging het hier maar om 9,7km, toch zie ik deze vooruitgang als een resultaat van het werk dat ik dit jaar geleverd heb en dit stimuleert me zeker naar het volgende jaar toe.
Op de website van Dwars door Mechelen 2009 kan je een video van mijn aankomst bekijken. (let op de YES bij het overschrijden van de finish)
De laatste triatlonwedstrijd die ik dit jaar doe heb ik niet aangevat in opperbeste conditie. De avond ervoor teveel en verkeerd gegeten. 's morgens niet echt goed kunnen eten. Allemaal niet echt optimaal natuurlijk.
Het klaarmaken van de transition zone verliep ook allemaal wat moeilijker dan anders. Gewoon een raar gevoel bij alles. Niet echt met de volle concentratie erbij precies. Zou het komen omdat mijn Talisvrouw er voor de eerste keer niet bij was? Het voelde wel wat raar.
De wedstrijd dan. Het zwemmen had ik eigenlijk al een tijd niet meer echt geoefend. Ik heb me met Marc wel bezig gehouden met de basistechnieken van de crawl en we werken hard, maar aan crawl zwemmen zijn we pas vorige week toegekomen. Het zwemmen verliep dan ook weer heel moeilijk. Ik krijg de ademhaling niet onder controle en onderweg lag ik de hele tijd te denken: Wat ga ik ooit bij een kwart, laat staan een halve, laat staan een ironman zoeken? Een hoop negatieve gedachten flitsten door mijn hoofd. Na een beschamende 18'36" kon ik het water verlaten en ik moest me met twee handen aan de trap vasthouden omdat ik echt wel wat evenwicht stoornissen had. Op naar de fiets en daar geprobeerd een goeie wissel door te voeren, maar ook even op mijn positieve te komen. Naar de verkeerde kant vertrokken om de wisselzone te verlaten, maar gelukkig had ik dit al na 5 meter door... een teken dat de coordinatie terug begon te komen.
Snel op gang gekomen met het fietsen heb ik me af en toe in een groepje genesteld en ik voelde me al snel goed genoeg om wat schiftingen in groepjes door te voeren. Op het einde van ronde 1 plaatste ik nog een versnelling en toen moesten de meesten er toch af. Iets verder het werk dat een mededeelnemer had opgeknapt proberen te belonen door de kop over te nemen (het was weer zo'n groepje waar alle werk van 1 man moest komen) en hem gezegd te vertrekken na het laatste keerpunt, terwijl ik het gat zou laten vallen om de rest een beetje uit hun kot te lokken en ook aan hun krachten te laten vreten. Het plannetje lukte mooi. Bij het fietsen heb ik de 21km rondgedraaid in 34'27" wat goed is voor een gemiddelde van 36,5km/u. Toch iets om blij mee te zijn. Groot was mijn verbazing wel toen ik bij het verlaten van T2 achter mij plots de renner zag opduiken die ik had laten vertrekken. Later bleek dat mijn T2 tijd snel geweest was. 48" Het "uit de schoenen stappen" voor je van de fiets stapt brengt duidelijk op.
Bij het lopen kreeg ik van de kant te horen dat ik 63ste lag. Een motivatie om door te blijven gaan. Aangezien mijn chronometer niet gestart was bij de zwemstart had ik geen flauw benul van mijn algemene tijd, maar ik had hem wel opgedrukt bij het lopen. Mijn tempo lag lager dan wat ik verhoopt had. Mijn doel was ook 15km/u te lopen. Iets wat achteraf toch te hoog gegrepen leek. Als ik naar de tijden van de andere deelnemers kijk moet ik toegeven dat ik me misschien iets te hoog ingeschat had. Slechts 14 deelnemers liepen gemiddeld 15km/u of sneller en dan nog enkel mannen. Met mijn gemiddelde boven de 13km/u mag ik misschien dan wel tevreden zijn, maar tot op heden (nog maar enkele uren later) heb ik toch het gevoel dat ik meer wil. Mijn looptijd bedroeg 22'26".
Met T1 1'18" en T2 48" brengt dit mij eindtijd op 1u17'35". Goed voor een 60ste plaats algemeen op 158 deelnemers en een 20ste plaats in mijn categorie H24. In de categorie H24 waren 62 deelnemers waarvan er 1 gediskwalificeerd werd en 1 niet aankwam.
Na de middag heb ik nog genoten van de 1/4 triathlon van Ann Bossers en Bob Dejongh. Twee bekenden die zich na de middag in het zweet gewerkt hebben en dit heel verdienstelijk deden.
(als je de uitslag op de bijlage bekijkt, zie je dat ik als 61ste opgeschreven sta en 21ste in mijn categorie. Als je kijkt naar plaats plaats 40, dan zie je dat Pynenborg Luc de 21 km fietsen aflegd zou hebben in iets meer dan 21 minuten, dus tegen een gemiddelde snelheid van bijna 60km/u. Luc vergat echter een tweede ronde te fietsen en legde zodoende slechts 10,5km af. Zelfs als je er bij hem een tweede ronde bijtelt komt hij nog achter mij in de stand)
De achillespees lijkt net op tijd hersteld te zijn. Gisteren nog een loopanalyse laten uitvoeren en de uitslag was dat ik eerst en vooral aan de lengte van mijn hamstrings moet werken en dat mijn looptechniek niet abominabel was. Werk naar de toekomst toe en nodig voor de langere afstanden.
MAAR EERST:
Morgen (zondag) 20 september, 2009... Short Distance Triatlon @ Mechelen. Start om 10.10u in de Leuvense Vaart tussen de Postzegellaan en de Colomalaan. Aankomst aan het Zwembad van Mechelen in de Leliestraat.
De eerste wedstrijd zonder mijn talisvrouw, die momenteel geniet van Syrie, dus alle aanmoedigingen zijn weerom welkom. Mijn startnummer is: 178
Sinds mijn LSD loop op donderdag sukkel ik een beetje met mijn achillespees. Tijdens het lopen kreeg ik plots een ongemakkelijk gevoel en achteraf stijfde de pees snel op. Het fietsen vormt geen probleem en na twee dagen voelt ze al beter, maar voorlopig zie ik toch af van looptrainingen en hoop toch deel te kunnen nemen aan de Short Distance Triatlon in Mechelen volgende week.
Vanaf 31 augustus train ik officieel mee met het FM team.
Onder begeleiding van Marc Fassaert begint de voorbereiding naar volgend seizoen toe. Het doel is om dan naar 70.3 triatlons toe te werken, om in 2011 klaar te zijn voor de Ironman. Momeneel train ik 6 dagen per week, waarvan drie dagen doubleren zwemmen en lopen.
Aan de wedstrijden in Mechelen (short distance triatlon op 20/09 en Dwars door Mechelen 27/09) zal ik nog los van de club deelnemen.
Op aanraden van de club zie ik wel af van deelname aan de Halve Marathon van Brussel op 4 oktober.
Onze doortocht op de Eneco 24hrs cycling mag voor et grote publiek dan niet echt opgemerkt zijn. Voor ons was het er eentje om nooit te vergeten. Een zware wedstrijd, waarin je elke keer zegt dat je het rustig aan gaat doen om dan toch weer alles uit de kast te halen. Een leerijke ervaring, maar ook fun.
Als team "Ademloos" eindigden we 134'ste op 187 deelnemers en haalden we op 24 uur een gemiddelde snelheid van 32,97km/u. Dat zijn 198 rondjes en nog een beetje extra. Van onze categorie (teams met 2 tot 4 renners, met een gemiddelde leeftijd onder de 40) eindigden we 19'de van de 28. Ook de winnaars van de race kwamen uit onze categorie. De winnaars reden 246 rondjes en hadden een gemiddelde snelheid van 41km/u.
Persoonlijk haalde ik een snelste rondetijd van 5'45.204", wat toch een gemiddelde snelheid van boven de 41km/u is tijdens dat rondje. Eens je het pelotonrijden wat onder de knie krijgt kan je wel wat snelheid maken. Op 5u29'50" reed ik 200,5km.
Cijfers waar ik best wel tevreden mee ben, zeker gezien dit alles bereikt werd met eigen trainingsschema's. Schema's die enkel op intuitie gebaseerd waren. By the way... tussendoor heb ik dan ook nog een uurtje spinning gegeven op een plateau dat 25 meter de hoogte ingetrokken werd. Een prachtig uitzicht over het parcours en de omgeving vanop die hoogte. Weer iets dat de moeite was.
Kortom... afgezien, fijne mensen leren kennen, kilometers gemaakt, bijgeleerd... een fijne ervaring.
De Houffamarathon draaide uit op een sisser. (voor mij dan toch)
De dag voor de wedstrijd met een heel goed gevoel vertrokken naar Houffalize. Aangekomen, ingechecked in het hotel, startpakket afgehaald, terrasje gedaan, lekker gegeten,... kortom ideale voorbereidingsdag.
De dag van de wedstrijd ontdekt dat pasta met confituur eigenlijk best wel lekker is (confituur wel op brood gesmeerd) en goed gecarbo-ed naar de wedstrijd vertrokken.
Door mijn vroege inschrijving stond ik in startbox 1, wat toch wel een wezenlijk verschil maakt als je met een paar 100 deelnemers aan de start staat. Startbox 1 was voor de nummers 1 - 199. Ikke daarbij dus.
Goed vertrokken werd ons na 200 meter de eerste beklimming voorgeschoteld. Gewone asfaltklim om direct wat hoogte te maken. Buiten het ontwijken van een verdwaalde auto op de weg zat het ritme er al goed in en snelde ik toch wel wat anderen voorbij. Boven aangekomen zandweggetje in en weg waren we. Het downhill gedeelte blijft mijn minste kant, maar ik kon toch vrij goed standhouden en aangezien het al een tijdje droog was moest je op sommige stukken echt in het wiel van de voorganger gaan hangen om toch iets te zien tussen al het opwaaiende stof.
Mee in het tweede groepje na 5km kwam de volgende schifting eraan... een stijl stuk omhoog, in het bos, met wortels die overal boven kwamen piepen. Even nog wat plaatsen winnen door in een buitenbochtje goed door te duwen, terugschakelen en... KRAK... ketting gebroken!
Tot daar de Houffamarathon. Een paar honderd renners die achter je komen, een paar honderd die daarna komen voor de 50km race, 20km naar de eerstvolgende hulppost,... Teruggaan was dus de beste oplossing, maar dan moest ik wel vaak wachten om de renners die nog na mij kwamen niet te hinderen. Tegen de tijd dat ik terug in Houffalize aan de "reparatiestand" was was er al ruimschoots een uur gepasseerd en was de motivatie om nog te vertrekken in het bos aan een takje blijven hangen.
Volgende keer beter, al weet ik niet of die volgende keer er komt. Het blijft toch gevaarlijk daar met mijn beperkte dalerscapaciteiten.
We'll see... de bruine Leffe achteraf heeft me toch goed gedaan. Alsook de tweede, de derde,...
Zaterdag 1 augustus 2009 heb ik (zoals gezegd) de Ironsprint voor recreanten meegedaan in Antwerpen. Tevreden met het resultaat, maar tijdens het lopen wel afgezien van de steken in mijn ganse bovenlichaam. Waarschijnlijk op een verkeerde manier gedronken tijdens het fietsen of te diep gegaan op de fiets, maar zie hier mijn relaas.
Aangezien het om recreanten ging had ik me voorgenomen niet op de laatste rij te vertrekken voor het zwemmen, maar me in het feestgewole te gooien. Al bij al viel het duw en trekwerk nog mee daar. In het begin had ik op een tijd van 20 minuten gerekend voor het zwemmen, tis te zeggen, daar zou ik blij mee geweest zijn. Na 16'22" harken, crawlen, puffen en zweten in het water wist ik de oever van het Galgenweel terug te bereiken. Toen ik uit het water kwam had ik wel een paar seconden last van evenwichtstoornissen, maar gelukkig heeft dit geen gevolgen gehad.
De afstand naar de wisselzone was volgend mij toch nog een 200-tal meter. Mijn, voor mijn vorm, goede zwemtijd had nog eens extra gemotiveerd voor het fietsen, wat mijn onderdeel toch moet zijn. Uit de startblokken geschoten en weer aan een inhaalrace begonnen. Na een paar kilometer haalde ik een groepje in waar de leider zwaar aan het harken was. 1 of 2 discipelen van deze groep zijn in mijn wiel gekropen en nadat er nog 1 of 2 aangesloten waren hebben we de rest van de rit met z'n vieren afgewerkt. Tis te zeggen... ik heb de rit afgewerkt met drie profiteurs in mijn wiel. Op et ganse traject zijn er 3 heel kleine aflossingkjes geweest, de rest heb ik alle kopwerk opgeknapt. Dom kan je zeggen, maar als ik vertraag komen er anderen terug, want de drie zouden niet vol doorgegaan zijn en bij een blik achteruit zag ik dat, zelfs na alle fietsinspanningen, ze in het lopen totaal geen gevaar voor me gingen vormen. Na het binnenlopen van de wisselzone heb ik geen van allen nog gezien. Met een fietstijd van 30'49" ben ik op een 38'ste foetstijd uitgekomen en daar had ik graag toch wat hoger gezeten, maar ja... Op het einde van het fietsen heb ik nog een Squeezy Cola genomen en nu vraag ik me af of het daar naar het lopen toe misgegaan is.
Bijna onmiddellijk merkte ik bij het lopen dat het niet goed zat. Steken in het ganse bovenlichaam. Toch tegen een rustig tempo blijven doorlopen en blijven proberen om voorgangers in te halen. Een raar gevoel... de benen konden gerust sneller, maar de steken verhinderden dat gewoon, omdat ik niet diep kon inademen. De run afgewerkt in 22'05".
In totaal leverde dit me een tijd op van 1u14'27" (T1 & T2 inbegrepen), goed voor een 62ste plaats op 250 deelnemers en 38ste van de 132 in mijn leeftijdscategorie, H24.
Vooral het zwemmen heeft me blij gestemd, alsook het feit dat ik alles onder de 1u15' gedaan heb. De volgende 1/8 triatlon zal voor 20 september in Mechelen zijn en tot dan het fietsen goed onderhouden op de houffamarathon en de Eneco 24hrs of cycling tour.
Op 12 juli 2009 deed (tja: zwem, loop, fiets, of doe je een triatlon?) ik mijn eerste 1/8 triatlon in Vilvoorde. Conditioneel voorbereid, slechts enkele zwemlessen achter de rug en nog nooit een koppeltraining gedaan begaf ik me naar Vilvoorde. De avond ervoor zelfs mijn ticket voor Madonna laten schieten om toch uitgerust aan de start te komen. Gelukkig voor mij stond er slechts 400 meter zwemmen geprogrammeerd.
Klokslag 15u zijn we van start gegaan. Omdat ik wist dat zwemmen mijn slechtste onderdeel zou worden had ik me al achteraan geplaatst. Op die manier loop je natuurlijk nog meer achterstand op. 11'27" alvoor ik uit het water kwam. Ingehaald door een groot deel van de vrouwen, die 5 minuten later vertrokken waren. 71'ste van de 82 deelnemers uit het water.
Dan naar de verkeerde fiets gelopen, wat ik gelukkig snel doorhad en een slechte eerste wissel. Om en bij de 1'45".
Het fietsen ging me zoals verwacht goed af en ik eindigde met een 18'de fietstijd (36'36" T1 & T2 inbegrepen), waarna ik al opgerukt was naar de 38'ste plaats in het algemene klassement. Dan een verkeerde rij ingelopen met mijn fiets, maar ook dit gelukkig snel gemerkt.
Bij het lopen had ik schrik me op te blazen en heb daarom eigenlijk het grootste deel op een veilig tempo gelopen. Hier had ik veel beter gekund, want meer dan de helft van de afstand heb ik zelfs pratend afgelegd met een glimlach op m'n gezicht. Een fijn gesprek overigens met Winand Schoukens, een 19-jarige mededeelnemer. Het looponderdeel afgelegd in een tijd van 22'16", wat goed was voor een 27'ste tijd.
Alles tesamen 33'ste/82 in het totaal klassementen en 7'de/23 in mijn leeftijdscategorie H24. Tijd: 1:10:20
Voor een eerste kennismaking was ik best tevreden met hetgeen ik geleerd heb en de prestatie.
Op 1 augustus in Antwerpen wil ik wel beter presteren, because... I have a dream!!!
Geert Lauryssen steekt me pas op het einde van de eerste ronde voorbij. Een goed teken (Geert was wel 15 minuten later gestart, maar zou later 17 overall worden en eerste age grouper). De eerste ronde haspel ik af in 2u28. De tweede ronde is iets korter, dus ik zit zelfs voor op schema.
Op karakter zwalp ik naar boven en ik neem me voor de tijd te nemen om te herstellen. 20km voor het einde gaat de pijn in mijn been weg en kan ik terug een iet of wat deftig tempo trappen. Het spookt door mijn hoofd om niet aan de marathon te beginnen wegens het vooruitzicht op een nutteloze kalvarietocht, maar naarmate ik Klagenfurt terug nader herwin ik kracht, herwin ik vertrouwen. Meer dan 10 minuten verloren in die tweede ronde, maar het publiek in Klagenfurt doet iets met me.
