Klagenfurt 30 juni, 2013 15u45:
Ik sta met mijn handen voor mijn gezicht bij mijn vader. Al wat ik kan uitbrengen is: "Het is op!"
Mijn hoofd wil verder, mijn benen weigeren om mee te gaan. Ik zeg nogmaals dat het op is en wandel een meter vooruit en terug, alles wordt even zwart. Ik wil niet stoppen, maar kan niet verder. Ik wil het parcours niet verlaten, maar besef dat ik niet meer verder kan. Op dat moment besef ik dat ik voor de moeilijkste beslissing uit mijn jonge sportloopbaan sta, maar ik ben dan ook al bang voor de gevolgen van die beslissing. Van links en rechts hoor ik aanmoedigingen om door te gaan, maar het is op, ik ben leeg. De aanmoedigingen en de voorbijlopende voetstappen beginnen te gonzen in mijn hoofd. 1 km verder wachten nog supporters op me en nog 1 kilometer verder staat super supporter Johan Pauwels. Als ik daar geraak kunnen zij me de nieuwe boost geven die ik nodig heb om nog 1 keer naar het centrum te lopen en terug. Iets verder dan 11km en ik mag de blauwe loper op. 11 'luttele' kilometers voordat ik tussen de magische mensenmassa de laatste 200 meter mag genieten, desnoods op handen en knieën.
Ik grijp mijn laatste krachten samen en beslis om een laatste keer aan te zetten. Geen 100 meter verder stoppen de benen en het lijkt alsof zij me nu in hun macht hebben, alsof ik geen eigen wil meer heb. Ik sla mijn handen terug voor mijn hoofd, maar vind zelfs de energie niet meer om een traan te laten lopen. Het is voorbij!
Zwaar teleurgesteld in mezelf, vol verdriet en met schaamte en schuldgevoel tegenover de supporters die de verplaatsing naar Oostenrijk maakten verlaat ik de wedstrijd.

Waar is het mis gelopen, wat is er gebeurd? Tot op heden heb ik daar nog altijd geen antwoord voor. De dagen voor de wedstrijd had ik al een heel slecht voorgevoel, maar iedereen deed het af als zenuwen. Ik kwam er niet toe mijn nodige rust te nemen. In mijn hoofd zat een draaikolk van emoties die de voorbije maand op me afgekomen waren. De nachten waren moeilijk, met hoofdpijn en veel zweten.
De nacht voor de wedstrijd sliep ik wonderwel heel goed en ik werd 10 minuten wakker voor mijn wekker afging. Ik had er zin in en voelde me er plots klaar voor.

Bij het zwemmen had ik een goed gevoel, terwijl dat met voorsprong mijn minste onderdeel is. Toen ik uit het water kwam gaf de klok 1u03 aan. Een verbetering van 4 minuten op mijn beste tijd tot dan. Een motivationele boost.

Ronde 1 op de fiets... een zalig gevoel. Niet te diep gaan en vaak zelfs wat gas terug nemen om krachten over te houden. De beklimmingen doe ik met frisse benen en er kan links en rechts zelfs nog een grapje af. Geert Lauryssen steekt me pas op het einde van de eerste ronde voorbij. Een goed teken (Geert was wel 15 minuten later gestart, maar zou later 17 overall worden en eerste age grouper). De eerste ronde haspel ik af in 2u28. De tweede ronde is iets korter, dus ik zit zelfs voor op schema.
Ik voel me sterk en begin met goede moed en vol vertrouwen aan ronde 2.
Bij de tweede keer de beklimming na Sint Niklas (km 120) haperen de benen plots. Ik geraak niet meer vooruit, recht gaan staan op de trappers lukt plots niet meer en eens boven voel ik een pijn in de linker quadriceps. Kracht zetten gaat gewoon niet meer, want de energie is plots weg. Groepen fietsers passeren me, maar ik heb nog steeds de helderheid van geest om ze te laten gaan en me niet verder op te blazen. Meters worden kilometers, maar ik vind mijn kracht niet terug.
Mijn hartslag wil niet meer omhoog en op de beklimming van Ruperti ben ik bang dat ik om ga vallen. Op karakter zwalp ik naar boven en ik neem me voor de tijd te nemen om te herstellen. 20km voor het einde gaat de pijn in mijn been weg en kan ik terug een iet of wat deftig tempo trappen. Het spookt door mijn hoofd om niet aan de marathon te beginnen wegens het vooruitzicht op een nutteloze kalvarietocht, maar naarmate ik Klagenfurt terug nader herwin ik kracht, herwin ik vertrouwen. Meer dan 10 minuten verloren in die tweede ronde, maar het publiek in Klagenfurt doet iets met me.

Het begin van de marathon was hemels. De mensen die achter de hekken stonden gingen er over hangen om me een high five te kunnen geven en schreeuwden me vooruit. Zoals afgesproken ging ik me niet te snel vertrekken en het tempo 4:40 min/km stond ook op mijn hand geschreven. Met een maximaal begin van km/u moet ik in staat zijn een marathon van om en bij de 3u25 af te leggen in deze Ironman. Zelfs na mijn inzinking op de fiets moet het mogelijk zijn om 9u45-9u50 te halen. Er kan zelfs terug een grapje af met speaker Paul Kaye bij een passage in de buurt van de finish.
Maar 3km verder stokt het plots weer. Plots kom ik niet meer aan lopen toe en ik moet voor een halve minuut gestopt zijn. Even sanitair ontlasten en dan proberen aan de volgende bevoorrading te geraken. Van daar af ben ik cola beginnen drinken en wonderwel kwam ik terug op mijn tempo. Ik wist mijn eerste ronde volledig op schema af te werken en voelde me goed.

Het hoofd voelde nog goed, maar de benen zakten na 27km bij elke stap ineens dieper in de grond. Het ene moment haalde ik mijn snelheid 'zonder prbleem' en plots stokte het, ondanks verwoede pogingen om te blijven lopen. Uitwijken om andere lopers voorbij te steken werd moeilijker, elke seconde voelde ik mijn energiepijl dalen en ik wist dat ik van punt naar punt moest lopen. Een van die volgende punten was mijn vader die ongeveer halverwege de ronde stond. En daar kwam ik aan om 15u45...

............

Ik ben onmiddellijk naar de 'relax' ruimte gegaan en heb onmiddellijk 1,5 pizza opgegeten, samen met 4 koffiekoeken.
Het zwaarste emotionele moment moest dan nog komen... mijn goede vriend Franky Van Langenhove was toe aan zijn eerste Ironman en ik zou er staan om hem te verwelkomen aan de finish. Ik ben hem later, samen met zijn vrouw en kinderen, gaan bejubelen tijdens zijn laatste 200 meter op de blauwe loper. De emotie die op dat moment door me heen is gegaan kan ik niet beschrijven. Ik was oprecht blij voor hem, maar zelf ben ik een tweede maal gestorven.

Wat nu? Daar ben ik helemaal nog niet aan toe, de klap en het besef is nog volop aan het toekomen. De dagen na de wedstrijd heb ik me sterk gehouden om de anderen hun meer dan verdiende goed gevoel te gunnen, maar eens in de anonimiteit van het eigen huis...
Vanuit verschillende hoeken krijg ik berichten om een nieuw doel te zoeken, maar ik ben er echt nog niet aan toe. Eerst moet ik alles eens even op een rijtje zetten en zien waar ik uitkom.

03-07-2013 om 21:32 geschreven door Lieven Van Meel