Ironman Lanzarote was doel 1 van 2014. Na mijn DNF in Klagenfurt vorig jaar heb ik gesukkeld met een onvoldaan gevoel. Na de nodige evaluatie kwam ik tot de conclusie dat ik mentaal niet klaar was voor de wedstrijd. In Lanzarote wilde ik dus komaf maken met een kwelduivel die me bijna een jaar achtervolgde.
Het doel was dus om te finishen, maar ik wilde wel op een deftige manier finishen. Deftig is voor iedereen zelf in te vullen, maar voor mij betekende dat een finish binnen de 11 uur. Een tijd die realistisch was en niet veel druk legde, omdat hij tot ruim twintig minuten trager was dan mijn wedstrijdtijd twee jaar eerder.
Na een goede winter, waarin ik echt gefocust heb op zwemmen en trage tot rustige loop- en fietstrainingen werd de intensiteit opgevoerd naarmate 17 mei dichter kwam. Alles op schema, bijna alle trainingen kunnen afwerken, geen erge blessures of periode van ziekte doorgemaakt. Een veelbelovende winter.
Mentaal stond ik ook veel sterker dan een jaar voordien. Waarom? Geen idee, misschien legde ik gewoon wat minder druk en genoot ik meer van de trainingen op zich.
De dagen voor de wedstrijd nam de zenuwachtigheid toe en dit werd gestuurd vanuit een gebrek aan kracht en vertrouwen in de benen, maar alles bleef eigenlijk onder controle. Op wedstrijddag kwam net op tijd de volle goesting om er een heerlijke dag van te maken. Net op tijd voelde ik de kracht in de benen.
Het zwemmen was onmiddellijk een hernieuwde kennismaking met de realiteit. Je kan een hele winter zwemmen in een bad, als ze dan bijna 2200 atleten op een veel te kleine ruimte te water laten... soms leek het wel op een onderwaterorgie. Iedereen lag op elkaar!
Heel snel wist ik mijn mindset in orde te krijgen en besefte ik dat ik de wedstrijd niet ging winnen tijdens het zwemmen. Misschien ging ik zel wel helemaal niet winnen, maar ik bleef vastberaden om alles zo goed als mogelijk volgens plan te laten verlopen. Niet panikeren, niet te hevig van start gaan op de fiets en een goed looponderdeel neerzetten.
Op de fiets begon het al goed. Ik geraakte niet in mijn schoenen en moest me zelfs even aan de kant zetten om mijn schoenen aan te doen. Ik kon er nog om lachen. Het bewijs voor mezelf dat het allemaal goed zat in het hoofd. Eens ik dan op de fiets zat en vertrokken was voelde de benen onmiddellijk goed. Een goed ritme en mijn hartslag herstelde zich snel en ik kwam in mijn vooropgestelde zone. Bergop mocht ik naar mijn omslagpunt gaan, maar ik ging er onder blijven en bergaf (het is of bergop, of bergaf) zou ik relatief recupereren. Alles naar wens aan de eerste kleine klim, van Puerto Calero omhoog. Wat ik toen zag heb ik nog niet vaak gezien. Ik draaide rechts en zag plots een mensenmassa voor me. Tientallen atleten reden schouder aan schouder, wiel aan wiel naar boven. Er was geen andere manier, tenzij je een half uurtje zou wachten of vol op het linkerbaanvak gaan rijden. Eigenlijk heb ik nog nooit zo rustig en gezellig bergop gereden. Ik kwam heel veel bekende gezichten tegen en we hebben dan maar een kort praatje gemaakt en eens goed gelachen.
Twee kilometer verder kwam er iets meer ruimte en kon de wedstrijd terug beginnen.
Tot kilometer 80 ging alles volgens plan. Nog geen trap te veel gegeven en mooi op schema. En plots... tsjak, alle kracht weg uit de benen, pijn in mijn bovenbenen en naar mijn kleinste versnelling moeten schakelen om de pedalen toch nog rond te krijgen. Genoeg gegeten, genoeg gedronken, niet in het rood gegaan en plots stond het spook van Oostenrijk daar terug.
Ik heb nog 30 kilometer verder... tja, verder gereden? Ik wilde niet afstappen, maar ik kon ook geen kracht meer zetten op mijn pedalen, ook rechtstaan was onmogelijk geworden. Op karakter ben ik tot in Teguise geraakt, boven op de Mirador del Haria en dan terug beneden tot in Haria. Tijdens de afdaling voelde ik dat ik er niet met mijn volle aandacht bij was. Bij elke bocht moest ik echt mijn best doen om hem goed in te schatten.
Kort voor Mirador del Rio besefte ik dat ik van mijn fiets moest stappen, of er af vallen. Ik koos ervoor om af te stappen en plots begon mijn ganse lichaam te tintelen en ik ben gaan liggen. Tot daar Ironman Lanzarote voor mij.
Toen zijn mijn ogen dicht gegaan en eerst kon ik ze met moeite terug open krijgen, maar snel daarna lukte zelfs dat niet meer. Ik hoorde al wat rond mij gebeurde, maar kon niet reageren. Er zijn verschillende mede atleten bij mij geweest, maar enkel Bob De Jong heb ik herkend aan zijn stem.
Het leek een uur te duren voor de ziekenwagen er was en dan nog eens een half uur voor ik er in lag. Maar in werkelijkheid zal dit allemaal wel sneller gegaan zijn. Ik heb 4 of 5 prikken gevoeld in mijn vinger en al wat ik nog hoorde was "hyperglycemia" en "are you diabetic?"
Diabetic? Me? No(t to my knowledge)!
In het ziekenhuis aangekomen werd onmiddellijk mijn bloed terug gemeten en de suikerwaarden waren terug hersteld, maar er werden afwijkende waarden op de hartfunctie vastgesteld.
Ik heb nooit schrik gehad, want ik heb nooit iets gevoeld aan mijn hart en ik voelde ook iets van: "iedereen kan iets aan zijn hart krijgen, maar bij mij gaat dat niet gebeuren."
De volgende dag waren ze nog niet gerustgesteld met de nieuwe ecg, maar ik had echt geen zin om nog een nacht in een ziekenhuis te liggen op het eiland en ben dus vertrokken. 18u nadat ik in de ambulance was beland had ik nog steeds niet gedoucht. Ik bespaar jullie de details, maar ik ben 's nachts zelf wakker geworden van de geur.
Ondertussen is mijn hart terug volledig in orde verklaard, maar zijn we nog op zoek naar de reden van de hoge bloedsuiker spiegel. Hopelijk krijg ik snel uitsluitsel hierover en is het iets waar ik iets aan kan doen. Mijn grootste angst is nu dat ik geen lange afstands triathlon meer zou kunnen doen, maar met die mogelijkheid hou ik eigenlijk nog geen rekening.
