Een bezoek aan Lanzarote is altijd een goede reden om de trainingsuren wat op te drijven. Zo ook deze keer. Jeroen had me voorzien van 45 trainingsuren op het zonnige eiland waar elk jaar iets meer wind lijkt te staan. Die 45 uren zijn er 49 geworden en op het einde was de pijp echt wel uit. Zelfs Maarten toonde er geen interesse meer in.
De eerste dag ben ik altijd net iets te ontstuimig en vergeet ik dat er nog wat dagen na komen. Gelukkig herstel ik daar meestal goed van en kom ik dag 2 in een iets realistischer ritme, dat me in staat moet stellen om de uren af te malen. Er was bewust geopteerd om veel uren op de fiets door te brengen en kilometers te malen. Met het plaatselijke profiel en de lokale weersomstandigheden, gecombineerd met de nodige dosis persoonlijke ontstuimigheid zit er dan toch genoeg variatie in.
Met "companie" op stap gaan is altijd een grote gok voor mij. Ik hou er nogal van om mijn eigen ding te kunnen doen. Daarom had ik ook gezocht naar mensen die me wel liggen en waar ik goed mee kan trainen. Want een fijne tijd helpt, maar ik ging echt wel naar Lanzarote om te trainen. De uren op de fiets voelden echt als genot. Te weten dat ik nog kan en mag trainen... Elke keer opnieuw beseffen vanwaar ik kom en waar ik onderweg tegenaan ben gelopen. Ik blijf tegen mezelf en anderen aanlopen, maar niemand heeft me ooit de heilzame werking van trainingen kunnen ontnemen.
Op de 11-daagse zijn de nodige kilometers in de benen gestoken om van hieruit verder te kunnen werken richting seizoen 2013. Nu wordt het stilaan tijd om de snelheid in de benen te gaan steken. Benieuwd hoe me dat zal vergaan...
