Onze doortocht op de Eneco 24hrs cycling mag voor et grote publiek dan niet echt opgemerkt zijn. Voor ons was het er eentje om nooit te vergeten. Een zware wedstrijd, waarin je elke keer zegt dat je het rustig aan gaat doen om dan toch weer alles uit de kast te halen. Een leerijke ervaring, maar ook fun.
Als team "Ademloos" eindigden we 134'ste op 187 deelnemers en haalden we op 24 uur een gemiddelde snelheid van 32,97km/u. Dat zijn 198 rondjes en nog een beetje extra. Van onze categorie (teams met 2 tot 4 renners, met een gemiddelde leeftijd onder de 40) eindigden we 19'de van de 28. Ook de winnaars van de race kwamen uit onze categorie. De winnaars reden 246 rondjes en hadden een gemiddelde snelheid van 41km/u.
Persoonlijk haalde ik een snelste rondetijd van 5'45.204", wat toch een gemiddelde snelheid van boven de 41km/u is tijdens dat rondje. Eens je het pelotonrijden wat onder de knie krijgt kan je wel wat snelheid maken. Op 5u29'50" reed ik 200,5km.
Cijfers waar ik best wel tevreden mee ben, zeker gezien dit alles bereikt werd met eigen trainingsschema's. Schema's die enkel op intuitie gebaseerd waren. By the way... tussendoor heb ik dan ook nog een uurtje spinning gegeven op een plateau dat 25 meter de hoogte ingetrokken werd. Een prachtig uitzicht over het parcours en de omgeving vanop die hoogte. Weer iets dat de moeite was.
Kortom... afgezien, fijne mensen leren kennen, kilometers gemaakt, bijgeleerd... een fijne ervaring.
De Houffamarathon draaide uit op een sisser. (voor mij dan toch)
De dag voor de wedstrijd met een heel goed gevoel vertrokken naar Houffalize. Aangekomen, ingechecked in het hotel, startpakket afgehaald, terrasje gedaan, lekker gegeten,... kortom ideale voorbereidingsdag.
De dag van de wedstrijd ontdekt dat pasta met confituur eigenlijk best wel lekker is (confituur wel op brood gesmeerd) en goed gecarbo-ed naar de wedstrijd vertrokken.
Door mijn vroege inschrijving stond ik in startbox 1, wat toch wel een wezenlijk verschil maakt als je met een paar 100 deelnemers aan de start staat. Startbox 1 was voor de nummers 1 - 199. Ikke daarbij dus.
Goed vertrokken werd ons na 200 meter de eerste beklimming voorgeschoteld. Gewone asfaltklim om direct wat hoogte te maken. Buiten het ontwijken van een verdwaalde auto op de weg zat het ritme er al goed in en snelde ik toch wel wat anderen voorbij. Boven aangekomen zandweggetje in en weg waren we. Het downhill gedeelte blijft mijn minste kant, maar ik kon toch vrij goed standhouden en aangezien het al een tijdje droog was moest je op sommige stukken echt in het wiel van de voorganger gaan hangen om toch iets te zien tussen al het opwaaiende stof.
Mee in het tweede groepje na 5km kwam de volgende schifting eraan... een stijl stuk omhoog, in het bos, met wortels die overal boven kwamen piepen. Even nog wat plaatsen winnen door in een buitenbochtje goed door te duwen, terugschakelen en... KRAK... ketting gebroken!
Tot daar de Houffamarathon. Een paar honderd renners die achter je komen, een paar honderd die daarna komen voor de 50km race, 20km naar de eerstvolgende hulppost,... Teruggaan was dus de beste oplossing, maar dan moest ik wel vaak wachten om de renners die nog na mij kwamen niet te hinderen. Tegen de tijd dat ik terug in Houffalize aan de "reparatiestand" was was er al ruimschoots een uur gepasseerd en was de motivatie om nog te vertrekken in het bos aan een takje blijven hangen.
Volgende keer beter, al weet ik niet of die volgende keer er komt. Het blijft toch gevaarlijk daar met mijn beperkte dalerscapaciteiten.
We'll see... de bruine Leffe achteraf heeft me toch goed gedaan. Alsook de tweede, de derde,...
