Zeggen dat ik na Klagenfurt in een dip zat zou een understatement zijn. 2 weken was ik volledig van de wereld op een depressieve manier. Mijn sport was mijn leven zo hard gaan overheersen dat mijn 'falen' me volledig tegen de grond had geslagen. Dagelijkse berichten van Ced Smets om me bij te staan, onze clubvoorzitter Olivier Pingnet die me steunende woorden stuurde en mijn favoriete trainingsmakker Jan Van de Poel die me rake en waarderende woorden stuurde ten spijt... ik was niets meer waard. Een iemand en haar situaties bleef me in deze periode voor de geest komen. Stefanie Adam maakt al een paar rotjaren door op triatlon gebied, maar als het er op aankwam draaide het uit op schitterende prestaties 'in the end'. Ook dit kon me niet opbeuren, maar het bleef wel door me spoken.
Ik geloof dat het leven je geeft waar je best in bent en ik heb het al vaak vervloekt dat ik goed ben ik terugvechten, maar het lukt elke keer wel.
Ik voelde wel dat extra hulp nodig was en op aanraden van mijn trainer, Jeroen Dingemans, ben ik eens met Griet Dingemans gaan praten. Griet doet de psychologische begeleiding bij atleten die trainen bij het 185 coaching center. Na mijn gesprek met Griet stond er een groepstraining op het programma en ik ben meteen naar voor gestoven, alsof er al een serieuse last van me gevallen was. Niet dat alles plots goed zat in mij hoofd, maar ze raakte duidelijk enkele juiste plaatsen aan. Met Griet heb ik ontdekt waar het op gebied van focus fout gelopen is in Klagenfurt. Ze toonde me 6 circels met de verschillende stadia van de focus en ik kon ze allemaal plaatsen in de Ironman van Klagenfurt. Elke stap waar ik meer en meer afgedwaald was van mijn focus kon ik volledig voor me zien op de plaats waar ze gebeurden. Een verhelderende fase in mij verwerkingsproces. Ik ben iemand die zaken moet kunnen verklaren en kan niet tegen onwetendheid. Het was niet zo dat alles emotioneel achter me lag, maar ik ging terug vooruit en ik begon terug genot te krijgen in mijn trainingen.
Ik begon terug doelen te stellen en mijn eerstvolgende doel was het BK halve triatlon in Eupen op 4 augustus, 5 weken na 'de feiten'. Ik wist terug een relatieve focus te leggen en genoot ervan om met mijn buddies Jan Van de Poel en Andre Verhoeven te gaan trainen op het parcours. Regen en bliksem konden me zelfs niet deren, want ik mocht fietsen. 11 keer legde ik het fietsrondje van 20km af op twee dagen en ik moest me inhouden om er geen twaalfde keer van te maken. Elke meter kende ik en ik droomde elke meter zelfs de week voor de wedstrijd. Ik zal nooit een wedstrijd winnen, of bovenaan eindigen in zo'n wedstrijd, maar ik geloofde er terug in dat een mooi resultaat mogelijk was, maar ik wilde vooral terug genieten van de sport.
Tijdens het zwemmen merkte ik dat ik eigenlijk wel graag zwem in open water. Ik ben dan 'misschien' niet de snelste zwemmer, maar ik vecht niet meer tegen het water. Tot mijn plezier merkte ik dat ik 4 minuten sneller was dan twee jaar geleden. Het fietsen begon zoals ik het ken... inhalen en nog eens inhalen, maar met dat verschil dat ik dankzij Griet nu bleef focussen op mij eigen hartslag, pedaalslag en wedstrijd. Een plan was vooraf opgesteld. Ik ging naar mijn trainings(maar vooral)makker Jan toerijden en samen gingen we het fietsen af proberen te werken. Het lopen zouden we wel zien, maar ik zou Jan bij het fietsen wat proberen voort te trekken en dan zou ik hem hopelijk tijdens het lopen kunnen volgen. De bedoeling was om Jan op het podium van het BK te krijgen bij de categorie +50. Bij het begin van ronde twee (van de vier) zag ik Jan kort voor me rijden. Ik kwam dichter en voelde plots dat ik meer moeite moest doen om vooruit te komen. Op zich geen rare zaak, want het ging bergop, maar ik stompte 2 maal met mijn 'derriere' op mij zadel en wist hoe laat het was. 11u20!!! Platte band!!! Sinds een goed jaar kies ik voor tubes tijdens de wedstrijd en ik had geen extra tube bij, dus moest ik hopen op pitstop om het lek te dichten. Eerst vergat ik het ventiel open te draaien, maar daarna zag ik dat het gat in mijn tube toch te groot was om te dichten. Een afknapper van formaat, na al de hoop die ik terug begon te koesteren. Om de een of andere reden wilde ik niet meer zwelgen in zelfmedelijden, maar aanvaarde ik de situatie. Een telefoontje naar mij vader om hem uit zijn lijden te verlossen en dan maar kennis maken met de vrouw van Jan en supporteren voor de deelnemende bekenden.
Eupen kon me niet terug in een negatieve spiraal brengen, maar de twijfel bleef wel leven...
De twijfel bleef leven, maar ik blijf leven, dus wilde ik verder. Ik besliste om om me terug in te schrijven voor een sprint triatlon. Even terug naar het begin, een achtste. De sprint triatlon in Lommel volgde de week na Eupenleak.
Toegegeven, na de uitslagen van het voorgaande jaar in Lommel te bekijken droomde ik mischien wel van een top-5. Misschien wat hoog gemikt voor een lange afstandsatleet, maar die hoop gaf me moed. Anderhalve maand eerder hoopte ik eerder op een nieuw leven. In Lommel werd ik logistiek vergezeld door mijn goede vriend Andre Verhoeven. Ik had hem gevraagd om me na het zwemmen in te lichten over mijn achterstand op de leiders en aangezien het zonder wetsuit zwemmen was was die achterstand al 5 minuten. Ik kwan in een 65ste positie uit het water. Een beetje teleurgesteld begon ik aan het fietsen. Lekker inhalen en toen ik Joris Sels al relatief snel inhaalde steeg mijn vertrouwen. Joris is degene die de eerste triatlon die ik ooit deed won en ook al is hij nu wat zwaarder en trager, het blijft een ankerpunt voor mij in zo'n wedstrijd. Langs het kanaal kon ik me volledig laten gaan tot de fietser van het eerste trio me terug passeerde. Twee seconden later bleek waarom hij me passeerde. Hij had 5 minuten in mijn wiel gereden, maar toen hij de motor van de ref hoorde passeerde hij. De ref riep me aan om niet aan te pikken en ik durf in alle eerlijkheid te zeggen dat ik geen stayer-trut ben en ik bleef dus op 10 meter hangen. Toen ik de stayer-beagel enkele kilometer later terug wilde inhalen floot de ref plots op zijn (scheidrechters)fluitje en riep '515, afstand!' Ik gaf hem een scheldtirade om hem te zeggen dat ik net aan het inhalen was, maar teruggefloten werd. Om een lang verhaal weer relatief kort te maken ging mijn scheldtirade verder en toen de Nzolo (heeft niets met de huidskleur te maken, maar alles met de kennis van het vak) van het Belgische triatlon met rood dreigde kwam mijn waarschijnlijk meest heldere moment tijdens een triatlon. Ik: Heb ik geel gekregen? Hij: Neen! Ik: Oke, sorry dan! Hij: Oke! Ik besefte plots dat ik terug in mijn focus moest komen. (Dankjewel Griet Dingemans!!!!) Ik plaatste mijn focus terug op mijn pedaalslag en fietste de snelste tijd van alle individuele deelnemers bij elkaar. BOOOOM!
Tijdens het lopen tilden de aanmoedigingen van Wouter Van der Mast me hoger dan ik zelf had kunnen hopen op dat moment. Zonder snelheidstraining de voorbije weken wist ik met een snelheid van een goede 16km/u een stevig tempo aan te houden. De voorbije maanden heb ik geleerd dat een wedstrijd echt tot de laatste meter gelopen wordt en dat begon in mijn hoofd te spoken de voorbije periode. Toen ik het dorpsplein terug opdraaide protesteerden mijn benen plots en begonnen ze ongecontroleerde bewegingen te maken. Het was genoeg geweest, maar ik slaagde erin om de laatste 300 meter door te blijven gaan en mijn achtste plaats vast te houden, maar vooral... ik kon terug finishen!
Het moment waarop de dreigende rode kaart omgetoverd werd tot 'vergiffens' van de ref is volgens mij het kantelpunt in mijn ongeluk-geluk periode volgens mij, maar ik heb vooral op mentaal gebied heel veel bijgeleerd de voorbije weken.
Op naar 5 oktober voor de 70.3 in Lanzarote, met een ommetje langs Viersel voor een kwart op 25 augustus.
En Jan... Jan werd mooi derde op het BK in Eupen! Een meer dan verdiende trofee op zijn kast.
