De laatste trainingsweek staat synoniem voor het toevoegen van de laatste procenten. Zoals traditioneel opteer ik om die week enkel te spenderen aan trainen, eten en slapen.
Dit jaar heb ik gekozen om die week door te brengen in B&B De Vlinderheuvel in Kalmthout. Vlak naast de Kalmthoutse Heide heb ik hier alles voorraadig om me volledig op mijn trainingen te kunnen concentreren. Een prachtige uitvalsbasis voor fiets- en looptrainingen. Een fietsmakker waar ik gewoon nukkig tegen kan zijn (want ik loop de laatste weken wel 'onaangenaam' rond) en er is zelfs een bubbelbad op de kamer, als ik achteraf even wil ontspannen. Echt een aanrader dus voor iedereen die een paar dagen of een week vlak wil trainen. En voor de speelvogels onder ons... er zijn best wel wat interessante Strava segmenten in de buurt.
De voorbije weken heb ik heb ik te maken gekregen met pre-ironman depressie. Ik kende de post-ironman depressie wel, maar van die pre had ik nog nooit gehoord. De weerstand stond op een dergelijk laag pitje dat elke onverwachte slag als een mokerslag aanvoelde en ik deze niet kon ontwijken, laat staan weerwerk bieden. Nu balanceer ik op een dunne lijn van vermoeidheid en gretigheid. Het risico om teveel te doen is groot, maar een blik op het programma van de komende dagen weet me in te tomen. Waar ik echt nog tegenop zie is de 40* 100 meter die morgen in de Wezenberg op het programma staan en de 6u fietsen op zaterdag, gevolgd door 30' extensief lopen. Daarna ga ik echt leeg zijn en dan is het afgelopen, dan rest me enkel nog rust. Dat is ook het moment dat de twijfel tussen de oren gaat beginnen kruipen en kan ik echt iedereen aanraden uit mijn buurt te blijven, want de prikkelbaarheid gaat enkel toenemen.
Gelukkig zal ook dat van voorbijgaande aard zijn en binnen een paar weken ben ik gewoon weer mijn beminnelijke zelve. ;)
Het begin van het wedstrijdseizoen was een voltreffer voor mij. De eerste triatlon stond geprogrammeerd op Lanzarote. Niet de gevreesde Ironman, maar een 1/4, de Volcano triatlon. In goed gezelschap van Johan Pauwels, Pascal Trouve, Filip Van Craenenbroeck en Bert Jammaer wisten we heel wat podia Belgisch te kleuren. Filip en Bert kwamen bij de top 10 op het podium, Pascal werd winnaar in zijn age group, iets in de 50 en Johan en ik werden beiden 3de in onze respectievelijke age groups. Nadien nog een dikke week op Lanzarote blijven trainen met Johan en met een sterk gevoel terug naar huis gekomen. Een week later deelgenomen aan de 1/4 triatlon in Geel en ook daar een mooi resultaat neergezet met een looptijd die me duidelijk maakt dat we goed gewerkt hebben op het lopen dit seizoen. Tot zover de hemel. Twee weken later stond de 1/2 triatlon in Leuven op het programma. Een wedstrijd die een loopparcours heeft met trapjes, steile stukken en deels verhard en onverhard. Ergens vind ik dit een van de meest charmante wedstrijden die ik ken in Belgie en ik zie ze als een ideale voorbereiding op de Ironman van Klagenfurt, die op 30 juni op mijn programma staat. Door de koude weersomstandigheden van de voorbije weken werd de triatlon een duatlon. Eerst 8,5km lopen, waarbij ploegmaat Rudy Ceuppens er onmiddellijk zin in bleek te hebben en Serge en mezelf een strak tempo oplegde, gevolgd door 78km fietsen in 5 rondes. Dat fietsen dacht ik nog slim aangepakt te hebben. De eerste ronde wat behouden rijden en het parcours inschatten, om daarna stelselmatig te versnellen. Een 42ste fietstijd was mijn deel en een 50-tal plaatsen goedgemaakt tov het eerste looponderdeel. Maar dan... Ik voelde onmiddellijk dat het tweede looponderdeel er teveel aan zou zijn. De gewrichten draaiden helemaal niet soepel, op zich geen rariteit na het fietsen, maar het voelde echt alsof ze niet gesmeerd waren. Ik had ook het gevoel niet vooruit te komen, maar werd niet direct ingehaald en haalde zelf wel in. Na een paar kilometer kwam dan het mentale klopje waar ik altijd voor vrees... stappen. Eens ik begin te stappen lijkt er een veer gebroken en is het daarna moeilijk om niet weer te beginnen stappen. Op het einde van ronde 1 dacht ik even aan stoppen, in het begin van ronde 2 dacht ik echt aan stoppen en iets verder dacht ik niet meer. Mijn enige betrachting was om naar het verste punt op het parcours te geraken en dan moest ik wel terug. Zo is het ook gegaan. Wat ik me vooral herinner is dat ik wilde overgeven, maar niet kon, dat ik wilde opgeven, maar niet kon. Phillipe Wijns heeft me dan mee op sleeptouw genomen en met schaamte moet ik zeggen dat ik hem dan, zonder het te beseffen weliswaar, achtergelaten heb op een goede kilometer voor de finish. Bedankt Phillipe, ik ben je wat verschuldigd! Ik heb de finish gehaald binnen de 4u, maar toen ging het licht even uit. Nu blijf ik vooral achter met een slecht gevoel naar Klagenfurt toe. Deze week zal er vooral geanaliseerd worden waar het mis is gegaan. Het is volgens mij te gemakkelijk om te zeggen dat de ziekte van de voorbije week nog in mijn lijf zat. Ben ik niet eerder te snel gestart met het eerste looponderdeel (15km/u is misschien net iets teveel van het goede voor mij), heb ik wel genoeg gegeten (slechts 3 powerbar gels en 650ml sportdrank), ben ik misschien toch te diep gegaan bij het fietsen? Of moet ik me gewoon realiseren dat een kwartafstand geen halve is, laat staan een volledige.
Tijd om na te denken dus, gelukkig heb ik daar 'mijn mensen' voor. It's your turn now Jeroen Dingemans!
Op 3 maart stond de eerste loopproef van dit jaar op het programma. Door een op Lanzarote opgelopen onenigheid met Achilles was er geen snelheidstraining meer van gekomen. Jeroen en ik gingen deze loop toch al eens gebruiken om te kijken hoe het stond na maanden van rustige duurtrainingen. 's Morgens voelde ik me niet echt lekker. De keel begon wat op te spelen en een keelontsteking of een griep zou zich wel eens kunnen aankondigen.
Omdat ik liever wat in de anonimiteit loop had ik geopteerd voor de volksloop van 10,4km in Putte-Grasheide. 85% van het parcours was onverhard, wat Achilles wel zag zitten. Zonder verwachtingen naar daar gegaan met mijn loopmaatje Anita Maes loop ik bijna onmiddellijk een VTM-collega tegen het lijf. De immer beminnelijke Johan Rohaert was ook van de partij en hij wist me te zeggen dat weervrouw Jill Peeters aandachtig toeschouwer zou zijn. Aan de start liep ik dan ook nog eens een andere bekende, Marleen Korsten, tegen het lijf.
Ik had me voorgenomen om te snel te starten en dan wel te zien waar we uit gingen komen. Mijn bedoeling was om te zien of ik mezelf pijn zou kunnen doen. Er werden 4 rondes gelopen en in het bos viel de ondergrond best goed mee, op een bepaald stuk na, waar je er echt wel goed aan deed om het goede spoor te kiezen en niet te veel snelheid te verliezen.
Ik wist mijn hartslag vrij snel naar de regionen tegen de 180 slagen te brengen, wat ik dacht dat me letterlijk en figuurlijk zuur zou opbreken. Halverwege ronde 1 had ik door dat de eerste dame, Evy Hens, mijn richtpunt ging worden. Ik mocht haar niet uit het oog verliezen. Dat heet dan het nuttige aan het aangename koppelen in dit geval! Het verval vanaf de derde ronde was normaal en helemaal niet dramatisch. Doordat het 'maar' 10 kilometer is kan je je met een gerust hevig kloppend hart leeg lopen. Vandaag was ik dus zo'n leegloper.
Met een gemiddelde snelheid van 4:06 min/km en een gemiddelde hartslag van 178 ben ik best tevreden. Zeker gezien het ontbreken van snelheidstraining is dat best oke, voor mijn loopniveau. Het feit dat ik die hartslag van 178 kon blijven vasthouden heeft me wel verwond(erd).
Een geslaagde eerste looptest dus in een toffe volkse sfeer. Op naar de volgende, al heb ik even totaal geen idee welke dat is.
PS: "En Evy Hens?", hoor ik velen vragen... zij won bij de dames, maar stond alleen op de foto.
Een bezoek aan Lanzarote is altijd een goede reden om de trainingsuren wat op te drijven. Zo ook deze keer. Jeroen had me voorzien van 45 trainingsuren op het zonnige eiland waar elk jaar iets meer wind lijkt te staan. Die 45 uren zijn er 49 geworden en op het einde was de pijp echt wel uit. Zelfs Maarten toonde er geen interesse meer in.
De eerste dag ben ik altijd net iets te ontstuimig en vergeet ik dat er nog wat dagen na komen. Gelukkig herstel ik daar meestal goed van en kom ik dag 2 in een iets realistischer ritme, dat me in staat moet stellen om de uren af te malen. Er was bewust geopteerd om veel uren op de fiets door te brengen en kilometers te malen. Met het plaatselijke profiel en de lokale weersomstandigheden, gecombineerd met de nodige dosis persoonlijke ontstuimigheid zit er dan toch genoeg variatie in.
Met "companie" op stap gaan is altijd een grote gok voor mij. Ik hou er nogal van om mijn eigen ding te kunnen doen. Daarom had ik ook gezocht naar mensen die me wel liggen en waar ik goed mee kan trainen. Want een fijne tijd helpt, maar ik ging echt wel naar Lanzarote om te trainen. De uren op de fiets voelden echt als genot. Te weten dat ik nog kan en mag trainen... Elke keer opnieuw beseffen vanwaar ik kom en waar ik onderweg tegenaan ben gelopen. Ik blijf tegen mezelf en anderen aanlopen, maar niemand heeft me ooit de heilzame werking van trainingen kunnen ontnemen.
Op de 11-daagse zijn de nodige kilometers in de benen gestoken om van hieruit verder te kunnen werken richting seizoen 2013. Nu wordt het stilaan tijd om de snelheid in de benen te gaan steken. Benieuwd hoe me dat zal vergaan...
De voorbije weken raast er een motivationele wind door mijn prive leven. De zaken gaan me nu eenmaal meer voor de wind als het prive op orde zit. Veel progressie ligt in de discipline van de eerste trainingsmaanden. Hou je rustig, hou je lichaam wakker, maar hou je rustig. Maar hoe gedisciplineerd je ook rust, chaos tussen de oren kan een heel storende factor zijn. Orde en evenwicht... het nut van de stabiliteitsoefeningen begint door te dringen.
De eerste iet of wat gerichte trainingen lopen weer en dat voelt toch net iets fijner dan dat 'zomaar wat' doen. Dit is nog maar eens de bevestiging van mijn luiheid vs. mijn ijver. Ik eet van 2 walletjes. De eerste training met powercrancks was een succes. Ttz, het was een ervaring. Na een klein kwartier zweten als een rund terwijl je 'rustig' aan het fietsen bent. Het zal gewoon warm geweest zijn in het 185 coaching center. Toen ik na een uur van de fiets kwam viel ik letterlijk bijna op de schoot van Marc Herremans, ik kon me nog net staande houden. Nooit gedacht dat ik nog met trillende benen voor die man zou staan. Mijn wekelijkse dosis rundskop staat alvast gepland, want ik geloof wel in een positief effect van die powercrancks, alsook dat ik binnen enkele weken weer een heel nieuw vocabularium aan scheldwoorden uitgevonden ga hebben.
Het begin van de voorbereidingen op een nieuw seizoen is voor mij als een lange rustig aanslepende verkoudheid. Niks breekt echt door, maar je voelt dat er dingen niet goed zitten. Waar de conditie vorig seizoen goed zat, zal het nu terug wennen worden aan een lager conditioneel niveau, van waar terug opgebouwd mag worden. Voor het eerst heb ik tussen twee seizoenen eens echt niet getraind. Twee weken extra werken, maar niet meer sporten en dan rustig terug beginnen met core stability trainingen en twee keer gaan fietsen op 3 weken. Voorlopig hou ik het er op dat het een kwestie is van er terug in te komen. De zogenaamde nul-test is gepland op zaterdag 13 oktober. Dan ga ik weten wat ik conditioneel aangericht heb de voorbije weken en van daar zien we dan wel weer verder.
Dwars door Mechelen is een fijne afsluiter geworden voor mijn eerste seizoen. Mijn doel was onder de 40 minuten te lopen. Hiermee zou ik niet alleen meer dan 4 minuten sneller zijn dan mijn tijd in Dwars door Geel, het zou ook een psychologische opsteker zijn op het einde van het seizoen.
Aangezien de eerste 500 plaatsen voorbehouden waren voor de besten van vorig jaar en nog wat anderen, besliste ik om me snel te starten en zo onmiddellijk veel plaatsen te winnen en op de smallere delen van het parcours niet te moeten drummen om toch nog wat vooruit te geraken.
Snel starten deed ik ook, zelfs sneller dan ik eerst in gedachte had, maar 500 lopers zijn er dan ook een hele hoop en ik wilde zo ver mogelijk vooraan lopen. Na bijna 2km was het tijd om een balans op te maken en die wees op een hartslag ver in de rode zone en een eerste moment om te recupereren. Nu ja, recupereren... even gewoon een goed tempo aanhouden. Aan het 5km bord zag ik dat ik exact 20 minuten onderweg was en gezien het sprintje van die eerste twee km zag dat er niet goed uit om mijn -40 minuten te halen.
De rest van de race toch een stevig tempo aangehouden en toen ik de Grote Markt in zicht kreeg zag ik mijn moment gekomen om een eindspurt in te zetten. Als een pijl stak ik de ene na de andere voorbij... en toen zag ik dat we terug de IJzerenleen op gestuurd werden en ik door mijn gebrek aan parcoursstudie mijn spurt 1,5km te vroeg ingezet had, wist ik dat het nog zwaar en hard zou worden. Volledig naar mijn eigen zijn ben ik dan op alles en iedereen beginnen vloeken en het ontbreken van de km aanduidingen nog het meeste.
De laatste rechte lijn die ons terug naar de Grote Markt bracht heb ik het lesje in nederigheid in gedachte gehouden en ben ik wel iets versneld, maar niet meer zoals enkele minuten eerder.
Toen ik over de streep liep zag ik dat de klok nog steeds iets in de 39 minuten aanduidde en wetende dat mijn looptijd later gestart is dan die van de klok werd het toch nog een succes, dat ik met een luide YES verwelkomde. Een tijd van 39'17" en een 155'ste plaats op 2642 deelnemers was mijn deel. Van de 1820 mannen die deelnamen werd ik 151'ste. Ook al ging het hier maar om 9,7km, toch zie ik deze vooruitgang als een resultaat van het werk dat ik dit jaar geleverd heb en dit stimuleert me zeker naar het volgende jaar toe.
Op de website van Dwars door Mechelen 2009 kan je een video van mijn aankomst bekijken. (let op de YES bij het overschrijden van de finish)
De laatste triatlonwedstrijd die ik dit jaar doe heb ik niet aangevat in opperbeste conditie. De avond ervoor teveel en verkeerd gegeten. 's morgens niet echt goed kunnen eten. Allemaal niet echt optimaal natuurlijk.
Het klaarmaken van de transition zone verliep ook allemaal wat moeilijker dan anders. Gewoon een raar gevoel bij alles. Niet echt met de volle concentratie erbij precies. Zou het komen omdat mijn Talisvrouw er voor de eerste keer niet bij was? Het voelde wel wat raar.
De wedstrijd dan. Het zwemmen had ik eigenlijk al een tijd niet meer echt geoefend. Ik heb me met Marc wel bezig gehouden met de basistechnieken van de crawl en we werken hard, maar aan crawl zwemmen zijn we pas vorige week toegekomen. Het zwemmen verliep dan ook weer heel moeilijk. Ik krijg de ademhaling niet onder controle en onderweg lag ik de hele tijd te denken: Wat ga ik ooit bij een kwart, laat staan een halve, laat staan een ironman zoeken? Een hoop negatieve gedachten flitsten door mijn hoofd. Na een beschamende 18'36" kon ik het water verlaten en ik moest me met twee handen aan de trap vasthouden omdat ik echt wel wat evenwicht stoornissen had. Op naar de fiets en daar geprobeerd een goeie wissel door te voeren, maar ook even op mijn positieve te komen. Naar de verkeerde kant vertrokken om de wisselzone te verlaten, maar gelukkig had ik dit al na 5 meter door... een teken dat de coordinatie terug begon te komen.
Snel op gang gekomen met het fietsen heb ik me af en toe in een groepje genesteld en ik voelde me al snel goed genoeg om wat schiftingen in groepjes door te voeren. Op het einde van ronde 1 plaatste ik nog een versnelling en toen moesten de meesten er toch af. Iets verder het werk dat een mededeelnemer had opgeknapt proberen te belonen door de kop over te nemen (het was weer zo'n groepje waar alle werk van 1 man moest komen) en hem gezegd te vertrekken na het laatste keerpunt, terwijl ik het gat zou laten vallen om de rest een beetje uit hun kot te lokken en ook aan hun krachten te laten vreten. Het plannetje lukte mooi. Bij het fietsen heb ik de 21km rondgedraaid in 34'27" wat goed is voor een gemiddelde van 36,5km/u. Toch iets om blij mee te zijn. Groot was mijn verbazing wel toen ik bij het verlaten van T2 achter mij plots de renner zag opduiken die ik had laten vertrekken. Later bleek dat mijn T2 tijd snel geweest was. 48" Het "uit de schoenen stappen" voor je van de fiets stapt brengt duidelijk op.
Bij het lopen kreeg ik van de kant te horen dat ik 63ste lag. Een motivatie om door te blijven gaan. Aangezien mijn chronometer niet gestart was bij de zwemstart had ik geen flauw benul van mijn algemene tijd, maar ik had hem wel opgedrukt bij het lopen. Mijn tempo lag lager dan wat ik verhoopt had. Mijn doel was ook 15km/u te lopen. Iets wat achteraf toch te hoog gegrepen leek. Als ik naar de tijden van de andere deelnemers kijk moet ik toegeven dat ik me misschien iets te hoog ingeschat had. Slechts 14 deelnemers liepen gemiddeld 15km/u of sneller en dan nog enkel mannen. Met mijn gemiddelde boven de 13km/u mag ik misschien dan wel tevreden zijn, maar tot op heden (nog maar enkele uren later) heb ik toch het gevoel dat ik meer wil. Mijn looptijd bedroeg 22'26".
Met T1 1'18" en T2 48" brengt dit mij eindtijd op 1u17'35". Goed voor een 60ste plaats algemeen op 158 deelnemers en een 20ste plaats in mijn categorie H24. In de categorie H24 waren 62 deelnemers waarvan er 1 gediskwalificeerd werd en 1 niet aankwam.
Na de middag heb ik nog genoten van de 1/4 triathlon van Ann Bossers en Bob Dejongh. Twee bekenden die zich na de middag in het zweet gewerkt hebben en dit heel verdienstelijk deden.
(als je de uitslag op de bijlage bekijkt, zie je dat ik als 61ste opgeschreven sta en 21ste in mijn categorie. Als je kijkt naar plaats plaats 40, dan zie je dat Pynenborg Luc de 21 km fietsen aflegd zou hebben in iets meer dan 21 minuten, dus tegen een gemiddelde snelheid van bijna 60km/u. Luc vergat echter een tweede ronde te fietsen en legde zodoende slechts 10,5km af. Zelfs als je er bij hem een tweede ronde bijtelt komt hij nog achter mij in de stand)
De achillespees lijkt net op tijd hersteld te zijn. Gisteren nog een loopanalyse laten uitvoeren en de uitslag was dat ik eerst en vooral aan de lengte van mijn hamstrings moet werken en dat mijn looptechniek niet abominabel was. Werk naar de toekomst toe en nodig voor de langere afstanden.
MAAR EERST:
Morgen (zondag) 20 september, 2009... Short Distance Triatlon @ Mechelen. Start om 10.10u in de Leuvense Vaart tussen de Postzegellaan en de Colomalaan. Aankomst aan het Zwembad van Mechelen in de Leliestraat.
De eerste wedstrijd zonder mijn talisvrouw, die momenteel geniet van Syrie, dus alle aanmoedigingen zijn weerom welkom. Mijn startnummer is: 178
Sinds mijn LSD loop op donderdag sukkel ik een beetje met mijn achillespees. Tijdens het lopen kreeg ik plots een ongemakkelijk gevoel en achteraf stijfde de pees snel op. Het fietsen vormt geen probleem en na twee dagen voelt ze al beter, maar voorlopig zie ik toch af van looptrainingen en hoop toch deel te kunnen nemen aan de Short Distance Triatlon in Mechelen volgende week.
Vanaf 31 augustus train ik officieel mee met het FM team.
Onder begeleiding van Marc Fassaert begint de voorbereiding naar volgend seizoen toe. Het doel is om dan naar 70.3 triatlons toe te werken, om in 2011 klaar te zijn voor de Ironman. Momeneel train ik 6 dagen per week, waarvan drie dagen doubleren zwemmen en lopen.
Aan de wedstrijden in Mechelen (short distance triatlon op 20/09 en Dwars door Mechelen 27/09) zal ik nog los van de club deelnemen.
Op aanraden van de club zie ik wel af van deelname aan de Halve Marathon van Brussel op 4 oktober.
Onze doortocht op de Eneco 24hrs cycling mag voor et grote publiek dan niet echt opgemerkt zijn. Voor ons was het er eentje om nooit te vergeten. Een zware wedstrijd, waarin je elke keer zegt dat je het rustig aan gaat doen om dan toch weer alles uit de kast te halen. Een leerijke ervaring, maar ook fun.
Als team "Ademloos" eindigden we 134'ste op 187 deelnemers en haalden we op 24 uur een gemiddelde snelheid van 32,97km/u. Dat zijn 198 rondjes en nog een beetje extra. Van onze categorie (teams met 2 tot 4 renners, met een gemiddelde leeftijd onder de 40) eindigden we 19'de van de 28. Ook de winnaars van de race kwamen uit onze categorie. De winnaars reden 246 rondjes en hadden een gemiddelde snelheid van 41km/u.
Persoonlijk haalde ik een snelste rondetijd van 5'45.204", wat toch een gemiddelde snelheid van boven de 41km/u is tijdens dat rondje. Eens je het pelotonrijden wat onder de knie krijgt kan je wel wat snelheid maken. Op 5u29'50" reed ik 200,5km.
Cijfers waar ik best wel tevreden mee ben, zeker gezien dit alles bereikt werd met eigen trainingsschema's. Schema's die enkel op intuitie gebaseerd waren. By the way... tussendoor heb ik dan ook nog een uurtje spinning gegeven op een plateau dat 25 meter de hoogte ingetrokken werd. Een prachtig uitzicht over het parcours en de omgeving vanop die hoogte. Weer iets dat de moeite was.
Kortom... afgezien, fijne mensen leren kennen, kilometers gemaakt, bijgeleerd... een fijne ervaring.
De Houffamarathon draaide uit op een sisser. (voor mij dan toch)
De dag voor de wedstrijd met een heel goed gevoel vertrokken naar Houffalize. Aangekomen, ingechecked in het hotel, startpakket afgehaald, terrasje gedaan, lekker gegeten,... kortom ideale voorbereidingsdag.
De dag van de wedstrijd ontdekt dat pasta met confituur eigenlijk best wel lekker is (confituur wel op brood gesmeerd) en goed gecarbo-ed naar de wedstrijd vertrokken.
Door mijn vroege inschrijving stond ik in startbox 1, wat toch wel een wezenlijk verschil maakt als je met een paar 100 deelnemers aan de start staat. Startbox 1 was voor de nummers 1 - 199. Ikke daarbij dus.
Goed vertrokken werd ons na 200 meter de eerste beklimming voorgeschoteld. Gewone asfaltklim om direct wat hoogte te maken. Buiten het ontwijken van een verdwaalde auto op de weg zat het ritme er al goed in en snelde ik toch wel wat anderen voorbij. Boven aangekomen zandweggetje in en weg waren we. Het downhill gedeelte blijft mijn minste kant, maar ik kon toch vrij goed standhouden en aangezien het al een tijdje droog was moest je op sommige stukken echt in het wiel van de voorganger gaan hangen om toch iets te zien tussen al het opwaaiende stof.
Mee in het tweede groepje na 5km kwam de volgende schifting eraan... een stijl stuk omhoog, in het bos, met wortels die overal boven kwamen piepen. Even nog wat plaatsen winnen door in een buitenbochtje goed door te duwen, terugschakelen en... KRAK... ketting gebroken!
Tot daar de Houffamarathon. Een paar honderd renners die achter je komen, een paar honderd die daarna komen voor de 50km race, 20km naar de eerstvolgende hulppost,... Teruggaan was dus de beste oplossing, maar dan moest ik wel vaak wachten om de renners die nog na mij kwamen niet te hinderen. Tegen de tijd dat ik terug in Houffalize aan de "reparatiestand" was was er al ruimschoots een uur gepasseerd en was de motivatie om nog te vertrekken in het bos aan een takje blijven hangen.
Volgende keer beter, al weet ik niet of die volgende keer er komt. Het blijft toch gevaarlijk daar met mijn beperkte dalerscapaciteiten.
We'll see... de bruine Leffe achteraf heeft me toch goed gedaan. Alsook de tweede, de derde,...
Zaterdag 1 augustus 2009 heb ik (zoals gezegd) de Ironsprint voor recreanten meegedaan in Antwerpen. Tevreden met het resultaat, maar tijdens het lopen wel afgezien van de steken in mijn ganse bovenlichaam. Waarschijnlijk op een verkeerde manier gedronken tijdens het fietsen of te diep gegaan op de fiets, maar zie hier mijn relaas.
Aangezien het om recreanten ging had ik me voorgenomen niet op de laatste rij te vertrekken voor het zwemmen, maar me in het feestgewole te gooien. Al bij al viel het duw en trekwerk nog mee daar. In het begin had ik op een tijd van 20 minuten gerekend voor het zwemmen, tis te zeggen, daar zou ik blij mee geweest zijn. Na 16'22" harken, crawlen, puffen en zweten in het water wist ik de oever van het Galgenweel terug te bereiken. Toen ik uit het water kwam had ik wel een paar seconden last van evenwichtstoornissen, maar gelukkig heeft dit geen gevolgen gehad.
De afstand naar de wisselzone was volgend mij toch nog een 200-tal meter. Mijn, voor mijn vorm, goede zwemtijd had nog eens extra gemotiveerd voor het fietsen, wat mijn onderdeel toch moet zijn. Uit de startblokken geschoten en weer aan een inhaalrace begonnen. Na een paar kilometer haalde ik een groepje in waar de leider zwaar aan het harken was. 1 of 2 discipelen van deze groep zijn in mijn wiel gekropen en nadat er nog 1 of 2 aangesloten waren hebben we de rest van de rit met z'n vieren afgewerkt. Tis te zeggen... ik heb de rit afgewerkt met drie profiteurs in mijn wiel. Op et ganse traject zijn er 3 heel kleine aflossingkjes geweest, de rest heb ik alle kopwerk opgeknapt. Dom kan je zeggen, maar als ik vertraag komen er anderen terug, want de drie zouden niet vol doorgegaan zijn en bij een blik achteruit zag ik dat, zelfs na alle fietsinspanningen, ze in het lopen totaal geen gevaar voor me gingen vormen. Na het binnenlopen van de wisselzone heb ik geen van allen nog gezien. Met een fietstijd van 30'49" ben ik op een 38'ste foetstijd uitgekomen en daar had ik graag toch wat hoger gezeten, maar ja... Op het einde van het fietsen heb ik nog een Squeezy Cola genomen en nu vraag ik me af of het daar naar het lopen toe misgegaan is.
Bijna onmiddellijk merkte ik bij het lopen dat het niet goed zat. Steken in het ganse bovenlichaam. Toch tegen een rustig tempo blijven doorlopen en blijven proberen om voorgangers in te halen. Een raar gevoel... de benen konden gerust sneller, maar de steken verhinderden dat gewoon, omdat ik niet diep kon inademen. De run afgewerkt in 22'05".
In totaal leverde dit me een tijd op van 1u14'27" (T1 & T2 inbegrepen), goed voor een 62ste plaats op 250 deelnemers en 38ste van de 132 in mijn leeftijdscategorie, H24.
Vooral het zwemmen heeft me blij gestemd, alsook het feit dat ik alles onder de 1u15' gedaan heb. De volgende 1/8 triatlon zal voor 20 september in Mechelen zijn en tot dan het fietsen goed onderhouden op de houffamarathon en de Eneco 24hrs of cycling tour.
Op 12 juli 2009 deed (tja: zwem, loop, fiets, of doe je een triatlon?) ik mijn eerste 1/8 triatlon in Vilvoorde. Conditioneel voorbereid, slechts enkele zwemlessen achter de rug en nog nooit een koppeltraining gedaan begaf ik me naar Vilvoorde. De avond ervoor zelfs mijn ticket voor Madonna laten schieten om toch uitgerust aan de start te komen. Gelukkig voor mij stond er slechts 400 meter zwemmen geprogrammeerd.
Klokslag 15u zijn we van start gegaan. Omdat ik wist dat zwemmen mijn slechtste onderdeel zou worden had ik me al achteraan geplaatst. Op die manier loop je natuurlijk nog meer achterstand op. 11'27" alvoor ik uit het water kwam. Ingehaald door een groot deel van de vrouwen, die 5 minuten later vertrokken waren. 71'ste van de 82 deelnemers uit het water.
Dan naar de verkeerde fiets gelopen, wat ik gelukkig snel doorhad en een slechte eerste wissel. Om en bij de 1'45".
Het fietsen ging me zoals verwacht goed af en ik eindigde met een 18'de fietstijd (36'36" T1 & T2 inbegrepen), waarna ik al opgerukt was naar de 38'ste plaats in het algemene klassement. Dan een verkeerde rij ingelopen met mijn fiets, maar ook dit gelukkig snel gemerkt.
Bij het lopen had ik schrik me op te blazen en heb daarom eigenlijk het grootste deel op een veilig tempo gelopen. Hier had ik veel beter gekund, want meer dan de helft van de afstand heb ik zelfs pratend afgelegd met een glimlach op m'n gezicht. Een fijn gesprek overigens met Winand Schoukens, een 19-jarige mededeelnemer. Het looponderdeel afgelegd in een tijd van 22'16", wat goed was voor een 27'ste tijd.
Alles tesamen 33'ste/82 in het totaal klassementen en 7'de/23 in mijn leeftijdscategorie H24. Tijd: 1:10:20
Voor een eerste kennismaking was ik best tevreden met hetgeen ik geleerd heb en de prestatie.
Op 1 augustus in Antwerpen wil ik wel beter presteren, because... I have a dream!!!
