Op 3 maart stond de eerste loopproef van dit jaar op het programma. Door een op Lanzarote opgelopen onenigheid met Achilles was er geen snelheidstraining meer van gekomen. Jeroen en ik gingen deze loop toch al eens gebruiken om te kijken hoe het stond na maanden van rustige duurtrainingen. 's Morgens voelde ik me niet echt lekker. De keel begon wat op te spelen en een keelontsteking of een griep zou zich wel eens kunnen aankondigen.
Omdat ik liever wat in de anonimiteit loop had ik geopteerd voor de volksloop van 10,4km in Putte-Grasheide. 85% van het parcours was onverhard, wat Achilles wel zag zitten. Zonder verwachtingen naar daar gegaan met mijn loopmaatje Anita Maes loop ik bijna onmiddellijk een VTM-collega tegen het lijf. De immer beminnelijke Johan Rohaert was ook van de partij en hij wist me te zeggen dat weervrouw Jill Peeters aandachtig toeschouwer zou zijn. Aan de start liep ik dan ook nog eens een andere bekende, Marleen Korsten, tegen het lijf.
Ik had me voorgenomen om te snel te starten en dan wel te zien waar we uit gingen komen. Mijn bedoeling was om te zien of ik mezelf pijn zou kunnen doen. Er werden 4 rondes gelopen en in het bos viel de ondergrond best goed mee, op een bepaald stuk na, waar je er echt wel goed aan deed om het goede spoor te kiezen en niet te veel snelheid te verliezen.
Ik wist mijn hartslag vrij snel naar de regionen tegen de 180 slagen te brengen, wat ik dacht dat me letterlijk en figuurlijk zuur zou opbreken. Halverwege ronde 1 had ik door dat de eerste dame, Evy Hens, mijn richtpunt ging worden. Ik mocht haar niet uit het oog verliezen. Dat heet dan het nuttige aan het aangename koppelen in dit geval! Het verval vanaf de derde ronde was normaal en helemaal niet dramatisch. Doordat het 'maar' 10 kilometer is kan je je met een gerust hevig kloppend hart leeg lopen. Vandaag was ik dus zo'n leegloper.
Met een gemiddelde snelheid van 4:06 min/km en een gemiddelde hartslag van 178 ben ik best tevreden. Zeker gezien het ontbreken van snelheidstraining is dat best oke, voor mijn loopniveau. Het feit dat ik die hartslag van 178 kon blijven vasthouden heeft me wel verwond(erd).
Een geslaagde eerste looptest dus in een toffe volkse sfeer. Op naar de volgende, al heb ik even totaal geen idee welke dat is.
PS: "En Evy Hens?", hoor ik velen vragen... zij won bij de dames, maar stond alleen op de foto.
