De noodzaak van deze blog blijkt steeds minder van therapeutisch belang te zijn sinds mijn leven behoorlijk op de rails ligt. Dus zijn de tussentijdse verslagjes minder frequent, maar dat het echt wel de juiste richting uit gaat, stemt me zo gelukkig: een samenloop van prettige omstandigheden deed mijn hartje sneller kloppen van excitement and happiness!
Vooraleer ik het goede nieuws en de blijde boodschap wil verkondigen, wil ik eerst nog even in gaan op mijn dagdagelijkse vrouwen-bestaan. Ik leef dus ondertussen bijna 2 maanden voltijds als vrouw: ik eet, slaap, droom, shop en lach als iemand die ik altijd ben geweest. Natuurlijk voel ik me soms nog steeds bekeken, zeker op vergaderingen want voor de omstaanders blijft ik een transseksueel, een speciaal en wat apart figuur. Maar de geestelijk gesteldheid gaat er met rassenschreden op vooruit. M.a.w. ik voel me super! Ik draag oorbelletjes, laat mijn nageltjes doen en droeg zelfs rond de feestdagen wimperextensions (niet overdreven, hoor!). Mijn stem is wel wat stabieler maar toch heb ik de indruk dat ze nog steeds te laag is.
En de winterblues: die blijven lekker weg!!! Mirakel! Mirakel! Dit wil niet zeggen dat ik altijd als een euforische kip rondzweef. Prikkelbaarheid is sinds de inname van hormonen toch wel toegenomen: paniek om het kleinst euvel, soms echt freaky. Het overreageren op kleine probleempjes schept toch wel wat ontevredenheid. Als iets net loopt zoals ik dat wil, kan ik echt wel flippen: de controle-freak is nog versterkt door de hormonen. De balans blijft heel positief: ik voel me zo goed in mijn vel!
Het beste nieuws kwam van het vastgoedfront: YES! Eindelijk een koper voor onze bouwgrond die ut de hemel viel. Wat een opluchting en vooral bevrijding van die verdomde versmachtende hypotheek. Gezien de crisis en het ongunstig economisch klimaat kregen we er een bevredigend bedrag, maar ergens bleef het een teleurstelling dat we er niet meer uit gekregen hebben. Maar wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd. Dus zijn we op dat bod ingegaan. Joepie!
Maar er kwam nu wel geld vrij voor mijn volgende projectjes waar ik al zo lang van droomde: nl. mijn FFS (Facial Feminisation Surgery) en een borstvergroting. Uiteraard kon niet wachten om te boeken. Wel verlangde ik toch, om het aantal anesthesiemomenten te beperken, en dus aansluitend bij één van mijn FFS-operaties een borstvergroting te laten doen. Op 29 januari mag ik dus afzakken naar de plastische chirurg om alles te bespreken en om eventueel een cup-maatje te kiezen.
Voorlopig is de eerste datum voor mijn FFS op 11 maart gesteld: wat een verlossing!
Vandaag heb ik dan mijn zesde sessie baardlasering gehad. Vreselijk omdat ik 3 à 4 dagen in quarantaine moest om mijn baard te laten groeien. Vermits een vrouw met baard niet kan buitenkomen dus heb ik het hele weekend binnenskamers doorgebracht. Een gevangenis! Van het miezigere weer onttrokken, gebrek aan verse lucht. Mijn snor is trouwens flink gegroeid, de slapende haartjes blijken wakker te worden. Het is hen geraden om allemaal wakker te worden want die snorschaduw is toch meer afgrijzelijk en een bron van frustratie en ergernis. Tot over enkele weken gelden was ik trouwens van plan om vandaag met mijn baard toch als man over de straten te kuieren: maar dat ging echt niet meer.Psychologisch ben ik een drempel over die een eendagsterugkeer niet mogelijk maakt. Ik ben geen man en wil me dus zeker niet meer zo uiten zelfs al heb ik wat baardgroei. Overigens deed het veel zeer ondanks Emla en paracetamol, maar ik koester de hoop echt dat de vele pasgewekte slapende haartjes kapot zijn. Het is dus duimen. Uiteraard heb ik een nieuwe afspraak: baardlasering op maandag 4 maart, een weekje voor mijn FFS. Omdat de tijd drong, heb ik toch even een afspraakje voor mijn genitale lasering gemaakt: vrijdag 1 maart, om nadien zeswekelijks te gaan. Een borstvergroting is een mooie droom maar als er haar opstaat lijkt dit afgrijzelijk: dus een afspraak borstkas- en buiklasering op 4 maart. Zo worden het drukke lasertijden.
Ook Kerstmis en Oudjaar waren fantastisch. Ik had me nog snel twee outfits in Filippa K aangeschaft: een glitterjurk en eentje met een open rug, te dragen met een glitterlegging (tja, ik hou van glitter!), gecombineerd met de juiste hakjes. Oudjaar hebben we (ik en mijn allerliefste vrouw, aangevuld met mijn dierbare zus en een vriendin van haar) in Café dAnvers, aan het Antwerpse Falconplein, gevierd. Leuke techno: eindelijk moest ik niet op Nieuwjaar werken en kon me dus laten gaan. Toch zalig om in een mooi jurkje te kunnen rondhuppelen op een feestje of speciale gelegenheid. Ook dat vind ik aan het vrouwenzijn zo prettig. Minder waren natuurlijk de lange wachtrijen bij de vrouwentoiletten wat minder: een probleempje dat je als toch minder vaak tegenkomt. Maar ja, het hoorde er bij. Uitgelaten en onze oude knoken grondig uitgetest zijn we wel om 2:45 doorgegaan: voetjes begonnen de veel pijn te doen. Toen we iedereen gelukwensten en dus uitgebreid gezoend werd, dacht ik echt: oh, nee! Kussen!. Eerlijk gezegd ben ik nooit een liefhebster van smakkerds geweest maar als vrouw moet dit weldegelijk veel meer doen en dus ook mannen zoenen.
Mijn ballingsschap bij mijn zus zal nu ook tot een einde komen, nu ik met mij allerliefste een flatje zoeken.
Ondanks de stress van de betalingen van de operaties, het regelen van de verkoop van de grond, de snorschaduw, het geklungel om mijn oorbellen in mijn gaatjes te krijgen, de potentiële verkleuring van mijn gelnagels, het organiseren van een borstvergroting tijdens dezelfde anaesthesie van mijn tweede FFS, het in orde krijgen van mijn ziekteverzekering (jawel, nieuwe kink, om hopeloos van te worden, zucht!) zie ik het goed zitten.
De eerst volgende grote stap wordt 29 januari voor de bespreking van mijn borstvergroting. Hiervoor heb ik al uitgebreide research gedaan over type prothese, welke plaatsing, incisie, vorm, textuur. Tussendoor mijn eerste endocrinobezoek op 22 januari, gecombineerd door een zitting logopedie. Ondertussen loopt mijn naamswijziging en staat mijn agenda vol lasersessies.
Het belangrijkste: aftellen tot 11 maart voor mijn FFS! Nog 63 dagen....
Voorbeeldbrief aanvraag voornaamswijziging in België
Zondag 27 januari 2013: (nog 43 dagen tot 1ste FFS, 129 dagen tot 2de FFS)
Voorbeeldbrief voor een voornaamswijziging in België. Het origineel kan je op de website van de Genderstichting vinden. Het is echt belngrijk om alle papieren en documenten door te sturen. Je krijgt trouwens bericht van de dienst als alles ontvangen hebben.
Tussen haakjes: een kleine week geleden kreeg ik het bericht dat mijn verzoek op de bureau ligt van de minister van Justitie ter ondertekening.
Aan het FOD Justitie Dienst Voornaamswijziging Waterloolaan 115 1000 Brussel
'plaats', datum
Geachte,
Betreft: Verzoekschrift aan de Regering tot wijziging van mijn voornaam.
Ik, ondergetekende, naam, wonende te adres, geboren te plaats, op datum, burgerlijke stand gehuwd/ongehuwd, wens mijn huidige voornamen namen te wijzigen in naam/namen.
De redenen hiertoe zijn: genderdysforie/transseksualiteit.
Ik ben voor de problematiek van transseksualiteit in begeleiding en wens uiteindelijk een geslachtsaanpassende operatie te ondergaan. Een diagnosestelling is reeds gebeurd bij (Prof.) Dr. naam te plaats. Momenteel zit ik in de fase van de Real-life experience en volg ik een hormonale behandeling bij Dr. naam, endocrinoloog te plaats. In sociaal opzicht leef ik reeds als vrouw en ben ik ook reeds gekend onder mijn nieuwe voornaam "naam".
Gelieve in bijlage de volgende documenten te willen treffen -een afschrift van mijn geboorteakte -een bewijs van inschrijving in het bevolkingsregister van mijn gemeente -een bewijs van nationaliteit -een bewijs van goed zedelijk gedrag -een attest van diagnosestelling en hormonale behandeling, mij afgeleverd door mijn artsen -de verklaringen van mijn familieleden aangaande het gebruik van mijn verlangde voornaam. -een aantal bewijsstukken aangaande het feitelijk gebruik van mijn vrouwelijke voornaam.
Ik verklaar mij uitdrukkelijk akkoord het registratierecht van 49,00 euro verbonden aan dit verzoek, te willen betalen.
Hopende dat aan dit verzoek gunstig gevolg zal verleend worden, teken ik Met de meeste hoogachting,
Woensdag 30 januari 2013 (nog 40 dagen tot 1ste FFS, 126 dagen tot 2de FFS en borstvergroting)
Mentale knak
Donderdag 24 januari na een ontmoedigende telefoon knakte mijn-zelf. Totaal mentaal verweesd, maar vooral uitgeput door de anderhalf jaar durende strijd van overwinnen van obstakels, hebben me leeggezogen. Het vat is af! Geen energie meer.
De zware emotionele pieken van de noodzakelijke coming-out, de hele meticuleuze voorbereiding met de nodige opslorpende energie bij elke coming-out, het afgrijselijke gedoe rondom mijn ziekteverzekering, de tergende vertragingsmanoeuvers van mijn broodnodige voornaamswijziging, de permanente angst om niet passabel genoeg te zijn, het 'sympathiek' buitengegooid worden door mijn schoonouders, de pragnende onzekerheid van de stabiliteit van mijn nieuwe stem, de vreselijke wachttijden om bij de endocrinoloog te geraken, de drukkende stress om medicatie te kopen, de verlossende zoektocht naar een eigen stekje, de niet-vlottende verkoop van de bouwgrond en dus begeleidende financiering van mijn operaties, de vreselijke angst om een transfobische reactie, de afschrikwekkende vrees om als een freak te worden afgeschilderd en de lastige organisatie om een FFS en een borstvergroting tijdens eenzelfde anaesthesie te laten plaatsgrijpen vergden dus gigantsch veel mentale energie.
Werken ging niet meer, slapen werd een hel. Te veel aan mijn hoofd, het gebrek aan een eigen stekje, maar vooral het gemis van een rustpunt tussen de emotioneel geladen hindernissen, zorgden voor een totale mentale leegheid: de prille geboorte van een burn-out.
Depressief ben ik niet (ik eet en kleed me nog goed, was me nog elke dag, poets mijn tanden tweemaal daags). Hetzelfde gevoel dat anderhalf jaar geleden aanwezig was, blijft onbestaand: dit bleek om een depressief gemoedstoestand te gaan. Het gaat hem dus om pure leegheid, een platte band, geen lucht meer in mijn psychè. Opboksen tegen allerlei onheil en veranderingen wegen gewoon door. Ergens hoopte ik rust te vinden in de vakantie om de batterijtjes op te laden, maar dat is pas eind juni. Dus vandaar de crash op donderdag: het gevoel mentaal aan de grond te zitten.
Heb ik spijt? Nee, hoegenaamd niet! De transitie was de beste beslissing in mijn leven. Als vrouw ben ik gewoon gelukkiger, daarom ben ik ook niet depressief maar de moeite om dit walhalla te bereiken heeft dus zoveel energie gekost dat ik dus een weekje time-out nodig heb. Eigenlijk heb ik vreselijk veel spijty dat de stap nooit eerder en dus vroeger gezet werd. Zoveel tijdsverlies want als vrouw voel ik me gewoon veel beter.
Volgens de huisarts moet ik leuke dingen doen. Nou ja, het weer laat dit niet echt toe. Het enige wat we dat laatste maanden gezien hebben is regen, regen, neerslag, regen, . Straaltje zonnenschijn: een uitzondering. Sinds het bezit van mijn Mini in oktober vorig jaar, heb ik alleen van snertweer kunnen genieten.
Dus beperk ik me tot het lezen, zoals Knausgård s Liefde, een briljante en eerlijke analyse van zijn gezin, de moeilijkheden met zijn manisch-depressieve vrouw, maar het gaat vooral om de strijd zijn liefdevol gezin te behouden van de kleine, maar soms heel significante onhebbelijkheden van het leven en van elkaar. Het is een roman over leren samen-leven met een partner. Het is een aartsmoeilijk gevecht, dat uiteindelijk loont.
Het andere boek is Joseph Anton van Salman Rushdie, een memoire over zijn soms psychisch frustrerende omgaan met de fatwa, over hoe gedurende 10 jaren weggestoken op deze aardbol leefde. Zoals gewoonlijk briljant geschreven. De auteur van Shalimar The Clown en The Satanic Verses blijft voor me de topper in de Engelstalige literatuur.
Uiteraard is er plaats voor ontspannende lectuur zoals Flair, Feeling, Elle, Vogue en Cosmopolitan.
Daarnaast kan ik experimenteren met kokerellen: zo was mijn poging om een eigen 'stir' klaar te maken redelijk gelukt. Geheel eigenzinnig samengesteld! De zurkelsoep daarentegen was een ramp: smaakte niet naar zurkel (of ook zuring genoemd).
Dus de batterijtjes worden opgeladen, een complete burn-out vermeden: hopelijk kan ik volgende week weer aan het werk met een iets frissere mentale toestand, op weg naar de laatste hindernissen: de afhandeling van de verkoop van onze grond, mijn operaties, het officialiseren van mijn nieuwe voornaam.
Zaterdag 2 februari 2013 (nog 37 dagen tot 1ste FFS, 123 dagen tot 2de FFS)
Ik heb hier een lijstje met website waar je iets of wat modieuze vrouwenschoenen kan komen. De meeste websites of zelfs winkels verkopen oma-achtige schoenen, lelijk dus en totaal onstijlvol. De webwinkels zijn internationaal, in België vind ik alleen oude wijven schoenen.
Australië: www.shoesofprey.com Geweldige webwinkel waarbij je je eigen supermodieuze schoenen kan designen. Iets in een winkel gezien maar een te kleine maat of te duur. Op Shoe of Prey design je deze schoen opnieuw in je eigen maat. Dus mooi schoen in de Zara gezien: maak hem na op deze site. Ondanks Australië moet je geen transportkosten betalen. Gun ze wel 4 weken om je schoen te maken (slikken, plakken, lijmen en kleuren)
USA: www.barefoottess.com Mijn tweede favoriet. Heel modieuze cat-walk modellen. Douanekosten kunnen we eens tegenslaan!
Ierland: www.cinderellashoes.ie Voorlopig heb ik hier mijn meeste schoenen gekocht, voor dat ik bovenstaande webwinkels kende. Degelijke schoenen, niet altijd even modieus, dikwijls te oma-achtig
UK: www.katielongshoes.co.uk Soms niet slecht maar meestal toch ontgoochelend. Ik heb er mijn mooie feestelijke zwarte ballerina's gevonden. Het zijn mijn enige schoenen die ik er kocht.
Verder zijn er dus vele andere sites, maar meestal ben ik dusdanig ontgoocheld als ik iets probeer te zoeken naar mijn smaak.Ze bieden bijna altijd vooroorlogse schoenen. Frisse, jonge en modieuze exemplaren zijn moeilijk te vinden die je b.v. in Elle of Cosmopolitan kan vinden. Een nieuwe modetrend in schoenenland: wie een grote maat heeft kan het vergeten bij 95 % van de webwinkels.
Tags:grote vrouwenschoenen, genderdysforie, webwinkels, large size female shoes
07-02-2013
Nieuwe stapjes
Donderdag 7 februari 2013 (nog 32 dagen tot 1ste FFS, nog 118 dagen tot 2de FFS en borstvergroting)
Nieuwe stapjes
Ondanks de mental breakdown zijn er nieuwe stapjes gezet in het transitieproces. Maar het ging dus absoluut niet van een leien dakje!
Verkoop: Met de nodige pech en dan weer meeval heeft de koper dan toch de koopovereenkomst ondertekend op vrijdag 18 januari. Oef! Want de aanstormende kink in de kabel kelderde ei zo na mijn FFS-plannen (Facial Feminisation Surgery).
Het geld hebben we nog niet (stress, stress, stress!) maar de notaris doet er alles aan om de koopakte met de nodige documenten te voorzien (heeft hij eigenlijk al) alsook onze bank op de hoogte te stellen. Het einde van de tunnel lijkt op dat vlak in zicht te verschijnen zodat we (inderdaad met mijn allerliefste!) eindelijk sinds mijn vertrek uit Birmingham een eigen woonst kunnen zoeken.
Wel moeilijk bleek de melding aan het immobiliënkantoor en de notaris dat ik sinds 19 november voltijds als vrouw leefde. Deze pijnlijk confrontatie zou ik toch zo graag voor eeuwig achter me willen laten! Het is stresserend en frustrerend om mezelf altijd te moeten verantwoorden.
Endocrinologie: Op 22 januari mocht ik dan bij de endocrinoloog te Gent mijn allereerste bezoekje aan het daglicht stellen. Bang afwachten hoe hij reageren zou want de laatste contacten (i.v.m. de naamswijziging) waren niet bijster hartelijk. Kwam er nog eens bij dat mijn ziekteverzekering nog steeds niet in orde was, zucht! Inderdaad, het administratief spelletje drijft me tot waanzin. Wie nog durft te beweren dat we een geniaal sociaal en gezondheidssyteem in België hebben, zal bij zijn/haar beste dag niet zijn. Ik betaal al 2 jaren belastingen, ik draag al 2 jaren sociale lasten af van mijn loon en last but not least, ik betaal al 2 jaren heel correct lidgeld aan mijn ziekenfonds. Toch ben ik niet verzekerd! Heel die affaire brengt me stress en frustraties met zich mede. Waar is de rechtvaardigheid?
De ontmoeting met de professor was zelfs bijzonder aangenaam. We hadden het over mijn afwijkende hormonenkuur. De afspraak was dan dat ik mijn ethinyloestradiol zal vervangen door oestradiol valeraat (Progynova 2mg BD). Mijn bloedtesten waren volledig normaal aangaande mijn electrolyten en nierfunctie (altijd oppassen bij hoge dosissen spironolactone), de lever vertoonde geen afwijkingen (kan gebeuren bij een hoge dosis oestrogenen). Pre-operatief nog enkele testjes voor mijn FFS laten doen en waren gelukkig normaal. Hormonengewijs lag alles in de verwachting, behalve mijn TSH (randje hoog normaal) en een verhoogd GH (groeihormoon) wat potentieel op een goedaardige hersentumor kan wijzen dat acromegalie (groei van de ledematen, neus en schedel: niet echt wat je als vrouw wilt) veroorzaakt. Dus was het even afwachten op de IGF-1-titer (Insulin Growth Factor-1, maar gelukkig bleek deze normaal te zijn. Wat een opluchting!
Logopedie: Diezelfde dag moest ik nog even langs de logopediste voor enkele testjes. Mijn stem verbetert, wordt stabieler maar bij droge lucht kan mijn stem nogal schor klinken. Ook vreemde talen zijn moeilijk met mijn nieuwe vrouwenstem. De analyse dan: klinkers op 205 Hz (echt megahoog: had ik niet verwacht! Een vrouwenstem hangt rond de 220 Hz), voorlezen op 195-200Hz (echt fantastisch: deze resultaten haalde ik tevoren nooit en dit zonder inspanning), gewoon praten op 170 - 175 Hz: dit is 15 Hz beter dan bij de laatste keer. Ik had het zelf nog niet door dat mijn stem spontaan de hoogte in was gegaan. Maar hoogte zegt niet alles uiteraard: je kan een debiel hoog stemmetje hebben. Nog belangrijker dan hoogte is de vraag of de stem natuurlijk over komt? Aan telefoon spreken ze me aan met mevrouw, dus dan moet het wel overtuigend genoeg zijn. Volgens de logopediste klonk mijn stem heel goed. Dus een tevreden vrouw keerde van het UZ terug.
Tussendoor: Tussendoor mijn gelnageltjes laten onderhouden, en me storten op mijn werk. Het stapeltje werk en projectjes voor mijn operatieve ingreep groeien eerder aan dan dat ze verkleinen. By the way, mijn tweede datum voor gelaatschirurgie ligt vast: op woensdag 5 juni, gecombineerd dus met mijn borstaugmentatie. Wat kan ik tevreden terug blikken! De voorschotjes van 1000 euro voor elke operatie zijn netjes betaald (met hulp, waarvoor heel veel dank) en deze data kunnen me dus niet meer afgepakt worden.
Borstvergroting: Dinsdag jl. op 29 januari had ik mijn volgende afspraakje met de plastisch chirurg voor mijn borstvergroting die ik zo gaarne wil combineren met mijn tweede FFS om op die manier slechts één anaesthesie te hoeven ondergaan. Ik had al wel wat research gedaan en wist op voorhand wat mijn wensen waren: een anatomische prothese (druppelvorm), ruw oppervlak, incisie in de borstplooi, een volume dat tot een C-cup zou leiden en uiteraard een high profile prothese. Maar verlangens moesten natuurlijk de realiteitstoets doorstaan bij mijn visite bij de plastische chirurg, wat dan ook gebeurde. Dus op 5 juni zal ik 515 cc in elke borst krijgen. Typische transproblemen zoals te lateraal (zijdelings) staande tepels heb ik blijkbaar wat minder. Wel heb ik een tepel die iets lager staat omwille van een lichte scoliose maar hij vond het niet nodig om dit te gaan corrigeren. De prijs viel bovendien ook nog mee, dus heb ik de operatie maar geboekt. Het is echter nog lang wachten: exact 120 dagen!
Angst: Het timmer- en snijwerk boezemt me wel angst in. Zal ik niet teveel pijn hebben? Zal ik kunnen slapen? Wat met het eten? Hoe zal het herstel verlopen? Wat met mijn tissue-expander? Zal ik hiervan niet te veel last hebben? Hoe zal ik met deze expander overkomen met pruik op?
Medicatie: Er is weinig wetenschappelijk bewijs over het stoppen van oestrogenen voor een operatie. Iedereen gebruikt verschillende richtlijnen. Men is het erover eens dat oestrogenen een verhoogd risico op thrombose veroorzaken, zeker wanneer je na een ingreep lange tijd bedlegerig bent (bv. na een SRS (Sex Reassignment Surgery). Maar met een FFS blijf je slechts 24 uurtjes in een bed liggen, nadien wandel je als het ware normaal rond. Uiteindelijk heb ik een Britse survey gevonden die stelde dat men 3 weken voor een operatieve ingreep de oestrogenen stopt. Het is ook deze richtlijn die ik volgen zal. Maar ze gaan wel over normale dosissen oestrogenen, terwijl ik een hoge dosis neem. Het blijft dus een moeilijke oefening. Volgens de chirurg hoef ik niet te stoppen.
Wanneer terug starten met oestrogenen? Ook hier geen echte wetenschappelijke richtlijnen. Iedereen doet maar wat. Mijn plan is om een week na mijn FFS terug oestros te nemen op voorwaarde dat ik genoeg mobiel ben.
Wat met anti-androgenen? In principe mag die gewoon verder nemen buiten de uurtjes dat e nuchter moet zijn voor je operatie. Omdat spironolactone heftige medicatie is dat inwerkt op je electrolyten, zal ik deze laagzaam naar een lagere dosis pre-operatief brengen om geen risicos te nemen.
En de aspirine: stoppen 3 weken voor de ingreep. Aspirine verdunt het bloed en kan dus potentieel bloedingsgevaar betekenen.
Lasering: Maandag 4 februari had ik mijn allereerste sessie BB-lasering (Buik-Borstkas). Niet dat ik daar heel veel beharing heb maar wat er groeit stoort me gigantisch. Zeker voor mijn borstvergroting zou ik zo weinig mogelijk haartjes willen. Omdat idealiter om de 10 weken voor deze regio het meest effectieve resultaat geeft, zal ik dus maximaal 3 keren voor mijn borstoperatie mijn haartjes aldaar kunnen laten epileren. Een beetje laat misschien maar de financiën lieten niet toe om vroeger te beginnen. Nu deed de lasering van mijn BB-zone veel minder pijn dab mijn baardgebied. Ook dat is toch meegenomen. Begin maart is mijn geslachtszone aan de beurt, de eerste keer, en lijkt me vreselijk. Deze sessies zouden om de 6 weken moeten plaatsvinden. Hopelijk ben ik dan gereed tegen volgend jaar voor mijn geslachtsoperatie.
Verder had ik nog geen nieuws over mijn voornaamswijziging maar het lag op 20 februari op de bureau van de minister van Justitie. Nu doet dat mens alles behalve haar job dus ik vrees dat een paar noodzakelijke handtekeningen lang op zich zouden kunnen wachten. In alle geval zal ik een maandje geduld oefenen om dat waarschijnlijk weer in mijn boze pen te kruipen.
Dus al bij al loopt alles voorspoedig. Wel zou de koopakte nu eindelijk eens verleden moeten worden, zodat ik mijn operaties kan betalen en dat we eindelijk samen kunnen wonen in onze stek. Het worden dus nog stressy weken.
Mijn blog ben ik thans aan het verhuizen naar een andere website. Gezien het aantal berichten neemt dit wel heel veel werk en tijd in beslag omdat ik de spelfouten er uit wil halen. Later zal ik de url onthullen.
Ondertussen zijn de moelijk de dagen nog enigszins verzwaard door een aantal feiten die me diep teleurstelde. Het was zelfs op het randje maar dankzij mijn allerliefste vrouw zie ik toch weer een beetje licht aan het einde van de tunnel. Ik ben dan ook haar eeuwig dankbaar!
Deze blog over mijn genderdysforie loopt op zijn laatste beentjes. Nee, ik verdwijn niet maar je kan me blijven volgen op http://lauratransgirl.wordpress.com/
Alle berichten heb ik naar deze nieuwe blog overgeplaatst. Dus als je deze blog wilt lezen, raad ik je aan om naar de wordpressblog te gaan omdat de lay-out beteren duidelijker leesbaar is ipv te sukkelen op deze leesonvriendelijke format
