Shemales: kreaturen die uitvindselen zijn der p*rno-industrie. Helaas word ik er door enkele lui mee verward, wat soms echt wel chockerend is want ik ben geen hoer, noch prostitué. Ik wil een respectabele vrouw zijn. Het is niet omdat ik een rokje draag dat ik voor vrije en openlijke seks ben. Bovendien zijn die geilaards dikwijls degoutante mannen, soms dik en vet, stinkend.
Laat de fantasie van die bepaalde industrie voor wat ze is: het is hier duidelijk hoe de p*rno-industrie een beeldvroming kan scheppen zonder dat deze zich in werkelijkheid voordoet.
Mijn liefdeszwaard. Voor vele mannen hun kroon- en familiejuwelen. Voor mij een ding dat er hangt. Het belet me om spannende leggings te dragen, een stretchy rokjes. Het zit in de weg. Ik haat het ding niet echt. Soms geeft het me plezier, maar ik wil het liever kwijt. Natuurlijk ben ik niet over één nacht ijs gegaan. Maar het ding hoeft niet: het maakt van mij een man en dat ben ik niet. Laura wil geen piemel, Laura wil niet rechtstaand plassen.
Soms ben ik wel bang op mijn ding te verliezen, het hangt daar al heel mijn leven, maar het schrikt me niet meer af. Penisvrij, dit is echt wat ik wil.
ZE = [vr, 33j, gn 2de exempl] absoluut fantastische vrouw, altijd klaar om me te ondersteunen
ME = IK [vr ~m~vr, 35 j, zielig pers, hypoc, leug] absoluut verslaafd aan ZE, kan niet zonder ZE leven, vindt ZE de perfecte vrouw: mooi, stijlvol, uitstraling en klasse, behulpzaam
ME is bang om ZE te verliezen. Dit zou mogelijks het einde van ME kunnen betekenen omdat ZE een essentieel onderdeel is in de metafysische existentie van ME
Sometimes I have some English speaking visitors. Because everything is in Dutch, they don't have clue what I am writing. But at the other hand is very time-consuming to keep a blog up to date in two different languages, although I am an anglophile and I am reading more books in English than in Dutch, or French.
I hope I can write some essential chapters about my feelings and doubts at some stage in English. I promise I'll work on it. Anyway I do miss the English language as I spoke it day in day out while I was living in a large British city (no, it was not London). I still miss my British friends.
Gent. De stad van mijn verlossing. Je hebt er de Genderstichting en het Genderteam. Het zijn twee verschillende groepen. De eerste maakt deel uit van CAW en doet aan wat psycho-sociale ondersteuning. Het Genderteam of ook Genderkliniek genoemd zijn dokters die onderzoeken of je inderdaad transseksueel bent en je in aanmerking komt voor transitie. Met beiden heb ik een afspraak. Ik beschouw ze als mijn laatste redmiddel want het gaat niet meer met me: op is op, psychisch dood.
Ik heb nog eens een boek gekocht van de Nederlandse schrijfster Saskia Noort, met als titel Koorts. Nieuwe buren had ik al een paar jaar geleden gelezen en ik had er uitzettend veel van genoten. Het is geen grote literatuur, maar wel vlot en goed geschreven, een thriller die toch beter is dan bv. een Deflo of Piet Aspe. Toch oordeelde ik toen tegen mijn vrouw dat het een typische vrouwenboek was, nogal minachtend. Zo reageer ik al jaren: het is zielig; zelfs pathetisch. Waarom doe ik dit want ik hou er wel degelijk van. Waarom durf ik niet de waarheid zeggen in zon situatie?
Hetzelfde geldt met "Twilight" van Stephenie Meyer. Opnieuw was het een uitstekend boek, geen grote wereldliteratuur maar wel onderhoudend. Dit boek had iets magisch, ik vereenzelvigde me met Bella, niet met Edward. Erger nog, ik ging helemaal op in Bella, ik was haar. Haar gevoelens, haar pijn, haar verlangen kon ik in een bepaalde zin met haar delen. Mijn innerlijkheid als vrouw drong via dit boek door tot mezelf: er was een klein contact en een subtiele expressie tussen de buitenwereld en mezelf. Er was geen sprake van verliefdheid of lust; neen, het was dromen als een meisje van je prins.
Nu heb ik dit meer dat ik me vereenzelvig met een vrouwelijk personage in boeken en in films: het veroorzaakt een gevoel van verbondenheid van mijn spirituele ik naar een vorm van werkelijkheid.
Mijn reactie na het lezen was dezelfde als die met Saskia Noort: typische vrouwenboek, opnieuw minachtend, figuurlijk spuwend op wat ik innerlijk voel en uitwendig niet kan tonen. Waarom toch? Is het afzetten? Is het de angst om mijn diepe zelf bloot te geven? Of ben ik gewoon een stomkop of idioot?
Nog twee maanden! Dan volgt D-day te UZ Gent bij de psychiater. Hopelijk krijg ik dan de verlossing! Ja, Laura, je bent genderdysfoor, nee, je bent niet schizofreen, nee je hebt geen ander psychische ziekte!
Gisteravond had ik opnieuw een vreselijke bui. Neen, jij bent geen vrouw. Je bent een man, je hebt een lul, wees gelukkig als man! Doe normaal want het is een belachelijk idee! Aanvaard wie je bent, hoe je geboren bent. Jaag geen onnodige moeilijkheden na. Vermijd al die problemen. Het zijn abnormale debielen en gestoorden die van geslacht willen veranderen. Kijk naar die fotos van transseksuelen: hoe zien ze eruit, lelijk en belachelijk, een man met een kut en borsten. Het werkte voor een half tot een uur. Nadien kwam het gevoel terug. Ik wil een uiterlijk een vrouw zijn. Ik wil dagelijks als vrouw leven, wonen, werken, dingetjes doen, elke week naar de kapster en manicure gaan, een beauty centre bezoeken. Dat ik hieraan nog steeds twijfel?
Uiteraard is er zo vrouwelijk mogelijk eruit zien, het ultieme doel. Maar ik ken mijn beperkingen. Nooit zal ik zijn zoals Scarlett Johansson. Maar ik wil later zeker facial feminization surgery (FFS) want mijn neus en oogleden vind ik vreselijk lelijk. Ook het financieel plaatje is heel belangrijk. Soms lijkt alles onhaalbaar. Zowel financieel, sociaal en maatschappelijk. Maar het drukt op me, mijn werk begint er meer en meer onder te lijden. Tot nu toe kan ik het verbergen, maar binnen enkele maanden misschien niet meer. Een oplossing lijkt evident maar dat is het niet
Eindelijk heb ik een e-mailtje gehad van de Genderstichting want wachten tot februari om te praten is heel moeilijk. Daarom ga ik proberen om een afspraak te maken voor volgende week. Ik heb het echt nodig maar ben al zenuwachtig voordat ik gebeld heb. Vreselijk, maar het moet gebeuren. Meestal ben ik een trage vooraleer ik me iets realiseer: het moet tijd krijgen om goed door te dringen. Ook bellen naar de Genderstichting heeft tijd nodig.
Ik sta op punt te bellen, ik gier van zenuwachtigheid. Maar twijfel, twijfel......
Na 2 uren ijsberen heb ik dan toch gebeld. Een sluiting tegen 17:00 deed me dan toch nog als over kop bellen; ik kreeg Patrice aan de lijn en met trillende stem maakte ik nog een afspraak voor volgende week dinsdagavond bij Barbara. Het voelde vreemd aan, zeker toen ze me vroeg hoe ik het beste wordt aangesproken. Ik zei maar met mijn eigen naam maar weet hier echt geen houding aan te geven. Hoe reageert een mens in dergelijke situaties? Ik vraag me nu af of als vrouw gekleed moet gaan of niet. Ik zou niet durven publiek te gaan. We zullen zien. Misschien ga ik toch als Laura gekleed.
Bloggen of het afschrijven van mijn frustraties: het is thans mijn therapie. Een uitlaatklep. Bloggen doet me al iets beter voelen. Voorlopig nog niet veel lezers, of contacten met lotgenoten. Waar zitten ze toch?
De weg uit: zo beschouw ik mijn blog. Eindelijk kan ik aan de buitenwereld mezelf laten zien!
Op Google kom je altijd uit bij pornosites of datinggedoe. Altijd seks! Ik heb al goed info gevonden maat het blijft moeilijk!
Opnieuw een onrustig weekend achter de rug gehad. De vragen en frustraties blijven dezelfde. Ik kijk wel uit naar het gesprek met de genderstichting morgenavond. Tegenwoordig ben ik er zo veel mee bezig dat ik mijn dagelijks doen uit balans dreigt te gaan.
Ik ben dan toch niet in Gent geraakt voor mijn oh zo belangrijk gesprek. Iemand van het werk viel uit, dus kon ik op het laatste moment opdraven. Bovendien kon ik geen nieuwe afspreek krijgen binnnen 14 dagen. Vreselijk!
Gelukkig kon ik nog snel de Zara binnenspringen voor die mooi mantel. Hopelijk kan ik het uittesten in het weekend Dit maakt mijn dag toch een klein beetje beter.
Mijn vrouw houdt veel van Kerst. Ik niet. Ik haat het, het is te commercieel, te christelijk. Het zijn donkere dagen, dus ik vind het niet vrolijk. Ik wordt er depri van. Maar mijn vrouw fleurt op, lichtjes, bomen, kerstmuziek, het is haar ding.
Ondanks het vreselijk gevoel dat Kerst in mijn binnenste oproept, doet mijn schatje wonderen. Door haar gelatenheid en opgewektheid rondom Kerst, maakt ze voor me dragelijk, meer nog door haar wordt vrolijk, ga ik lachen, voel me al veel beter. Zij blijft mijn wonderdokter, mijn ubertovenares. Ze doet dingen met me waar niemand in slaagt. Ze doet me goed voelen.
Haar verliezen wil nooit, zeker rond Kerst heb ik haar nodig. She's my beloved, my angel, my star, my light !
Vandaag ben ik gaan shoppen. Heerlijk, al die klerenwinkels, Zara, H&M, New Look, . Stikjaloers werd ik toen al die meisjes en vrouwen zag, jurkjes passen, topjes proberen, paraderen voor de spiegel, rond draaien. Dus baal ik op dit ogenblik want ik voel weer opnieuw beperkt. Wanneer kan ik zijn zoals ik wil zijn?
Maar daarom heb ik me aangemeld bij het genderteam van het UZ Gent. Hiervan verwacht ik superveel en mijn diagnose uiteraard. De kans dat ze kunnen afwijzen maakt me wel wat zenuwachtig.
Ik zie overal zwarte gaten! Ik zit diep. Het zuigt mijn energie weg, mijn licht en hoop. De strijd om mezelf woedt hevig. Kon ik het maar uitleggen aan mijn vrouw? Alleen zij kan me tot rust brengen.
Ben ik een vrouw of is het een idiote gedachte? Wat zal mijn engel ervan vinden ? Is het sowieso niet belachelijk dat je geen vrede kan nemen met je lichaam? Ik wil hulp, advies, raad en een schouderklopje. Iemand die me bijstaat, iemand die me zegt dat alles goed komt, dat mijn engel eeuwig bij me zal blijven, dat ik mezelf kan zijn als vrouw.
Dit echt wel een mooi mantel, zeker als dit draagt met een kort rokje en zwarte leggings met laarsjes
