Vandaag op noodzakelijk bezoek bij de orthodontist van het AZ ter nazicht van de tanden i.f.v. de chemotherapie en vooral de radiotherapie.
Ik kwam ZEER teleurgesteld terug.
Mijn 3 resterende wijsheidstanden en 1 of 2 andere tanden moeten getrokken worden, alle vullingen moeten nagekeken worden op aanhechting, een tweetal gaatjes moeten gevuld worden, ...
Pffff, dit kan dus allemaal niet meer tegen dinsdag (vooral de 3 wijsheidstanden zijn een lastig karwei).
Ik heb morgenmiddag een afspraak met mijn tandarts voor een bespreking. Hij kan de sanering doen van de gewone tanden maar wijsheidstanden trekken doet hij niet en helaas is de orthodontist van het AZ vanaf vrijdagavond, 2 weken met verlof.
Bovendien zorgt het trekken van tanden voor wondjes en dat is een potentieel gevaar voor infecties. Met de chemotherapie vermindert de lichaamsweerstand en dus betekenen infecties een groot gevaar. Bijgevolg mogen de chemokuren slechts starten als de wondjes dichtgegroeid zijn.
Ik heb echt geen zin om de start van de chemotherapie uit te stellen met 1 maand terwijl de vijand zijn territorium uitbreidt.
De moed zakt me diep in de schoenen.
Ik zal morgenmiddag wat emotie in de weegschaal moeten leggen om alle dokters op één lijn te krijgen.
En dan nog. Indien het lukt om donderdag of vrijdag de wijsheidstanden te laten trekken, wanneer kunnen de andere tanden dan getrokken of gesaneerd worden en nog belangrijker, wanneer zullen alle gaatjes dicht zijn en is het safe om te kunnen starten met chemokuur ?
Ik zie het eigenlijk niet goed meer zitten.
Morgen toch ook eens horen bij de oncoloog wat hij ervan denkt. Hij wist mij in het begin te vertellen dat de behandeling niet zo dringend is, maar me dunkt dat niemand graag rondloopt met een tijdbom in zijn rugzak ook al tikt de klok ervan traag.
Damn, ik was nu ingesteld om te starten op 12 juli en te eindigen op 20 september met de chemokuren om eind november ook de bestralingen te kunnen afronden. Ik ben zoooooo teleurgesteld.
Hoe dat ik weet ? De farynxtonsil die zich bevond in de nasofarynx werd operatief verwijderd.
Wablief, hoor ik u denken.
Ik weet het, ik wordt een echte wetenschapper (internet hé).
Het gaat over een zogenaamde neusamandel die zich bevindt in de neus-keelholte (zie cijfertje 2 op tekening).
Deze bleek bij mij, tijdens de eerste CT-scan, extreem ontwikkeld te zijn (poliepvorming).
Maar uit het onderzoek onder de PET-scan kwam naar voor dat deze mogelijks aangetast is door Hodgkin.
Misschien betreft het enkel een ontsteking of een goedaardige poliep.
Waarom is dit van belang ? Wel na de (voorlopig) 6 chemokuren, moeten alle aangetaste lymfeknopen bestraald worden gedurende 30 sessies.
Ofwel moet deze zone dus mee bestraald worden ofwel niet. Gezien de ligging diep in de keel, kan de bestraling ervan belangrijke consequenties hebben voor wat betreft de nevenwerkingen zoals verlies van speekselklieren, problemen met vocht achter het trommelvlies enz.
Ik hoop vrijdag (afspraak met NKO-arts dr. Clement) dus te mogen horen dat deze niet aangetast was, want hoe beperkter de kuren, hoe minder nevenwerkingen, ook op latere termijn.
Van de nawerking van operatie op zich, heb ik wel wat meer last dan 2 weken terug. Slikken, hoesten en kuchen is tamelijk pijnlijk, dus eten en drinken gaat moeilijk.
Hopelijk is dit morgen beter (ofwel ga ik maar wat op dieet wat ik ook kan gebruiken).
Het moreel handhaaft zich intussen op het niveau van voorzichtig optimisme. Ik slaag er in om, geholpen door alle aanmoedigingen en steun, negativisme en zeker fatalisme te blokkeren en mezelf te overtuigen om te geloven in een volledige genezing. Het idee dat mensen met veel slechtere prognoses er ook nog 100% voor gaan, maakt dat ik het mij eigenlijk niet kan en wil veroorloven om pessimistischer uit de hoek te komen.
Ondertussen is de countdown naar 12 juli, de eerste chemokuur, volop aan de gang.
Nog enkele voorbereidingen (morgen tandarts, donderdag inplanting poortkatheter, vrijdag afspraak NKO-arts) en dan de stap in het onbekende.
Ik wil nogmaals alle mensen die mij beterschap en liefs wensen bedanken. Het doet mij echt meer dan u zich kan voorstellen.
Vandaag even stilgestaan en round-up gemaakt van de afgelopen 3 heftige weken.
"Wat hebben we geleerd vandaag ?" vraag ik mij enigszins retorisch af.
'Zeg nooit nooit' : was ik mij eigenlijk altijd bewust van geweest maar de bevestiging ervan kon niet confronterender zijn !
'Petit à petit, l'oiseau fait son nid' : elk berichtje, elke lief woordje, elke aanmoediging draagt bij tot mijn "emotie", tot mijn 'wil', tot mijn "zijn" !
'Mens sana in corpore sano : in een gezond lichaam hoort een gezonde geest maar zonder gezonde geest krijg je geen gezond lichaam !
'Deo volente' : de medicijnen, de overtuiging, de omgevingsfactoren moeten goed zitten maar God zal beslissen
Aanvankelijk was het hard en moest ik de wil forceren om het moreel op een leefbaar peil te houden. Dat het mogelijk was dat de moed zelfs niet meer in mijn schoenen terug te vinden was, was voor mij al even onervaren als ongewenst.
Soelaas, na het verdwijnen van het schokeffect, de steun van Natacha (van onschatbare waarde en toch wel een dikke pluim voor haar) mijn fantastische ouders en broers, het overvloedig sympathiek medeleven en mede geholpen daar diagnostische "meevallers" maakte het latent aanwezig doemdenken plaats voor een realistisch optimisme.
Ben ik mij bewust van wat nog komen zal ?
Wellicht niet, misschien gelukkig maar, want uit alles blijkt dat de behandeling niet van de poes is.
Maar hé, het konden ook 12 of 18 chemokuren zijn in plaats van voorlopig 6, het kon ook 10 maanden duren in plaats van misschien maar 5.
Ik ben er mij ten volle van bewust dat er enerzijds mensen aan de startlijn staan met veel mindere prognoses en anderzijds dat de prijzen maar uitgedeeld worden aan de eindstreep. Step by step wil ik er komen want ik ga voor de volle 100%.
Uit voorzichtigheid en ook wel om het lot niet te tarten, bekijk ik de toekomst met enige reserve.
Niettegenstaande broed ik, in het kader van 'Kom op tegen kanker', reeds op enkele initiatieven om steun te geven aan de strijd tegen deze duivelse ziekte.
De cijfers spreken voor zich :
vandaag krijgt 1 Belg op 3 in zijn leven kanker, gelukkig meestal op oudere leeftijd
IEDEREEN krijgt er mee te maken in zijn leven, hetzij als patiënt, hetzij als familielid
het aantal gevallen stijgt jaarlijks met 2,5%, dus over 10 jaar aan dit tempo zijn er +/- 30% meer gevallen dan vandaag
kanker is een verzamelnaam van kwaadaardige aandoeningen waar evolutie in zit, m.a.w. de middelen van vandaag zullen mogelijks niet meer effectief zijn binnen afzienbare tijd.
Er is dus onderzoek nodig en dat kost geld.
Wat ik zal ondernemen en hoe ik dit zal doen staat nog niet vast, maar ik hoop dat ik op jullie mag rekenen als de tijd rijp is.
Nog een uitsmijter waar je even stil moet bij staan :
Yesterday is history, today is a gift, tomorrow is a mystery.
Ter verduidelijking : de diagnose staat vast met een kleine nuance.
De PET-scan heeft GEEN UITZAAIINGEN aangetoond, m.a.w. de lymfomen (kwaadaardige lymfeklierzwellingen) zijn beperkt tot mijn linker hals.
Voor het overige is er niks, dat er niet moet zitten, terug te vinden in mijn lichaam. Van een (gedempte) opluchting gesproken.
Enkel een kleine zwelling in mijn neus-keelholte lichtte ook wat op in de scan. Ofwel is dit goedaardig ofwel hangt het samen met de kwaadaardige lymfomen in de hals. Voor de stadiëring en de prognose maakt dit echter niets uit, enkel voor de behandeling. Ik sta dus voor een nieuwe biopsie.
Om een lang verhaal kort te maken, ik zit in stadium 2A : niet stadium 1 omdat het meer dan 1 klier is en geen stadium 3 omdat het beperkt is tot 1 locatie.
Het belangrijkste voor mij is dat dit nieuws de behandeling en de prognose in positieve zin beïnvloedt.
Ik kreeg letterlijk de tranen in de ogen bij de oncoloog : "Mijn overlevingskansen stijgen" spookte het in mijn hoofd. Al is het gevoel nog steeds dubbel natuurlijk, ik heb nu eenmaal geen gewoon griepje hé.
Alle recente maag- en darmperikelen, de duizeligheid, mijn complete malaise zal dus toch psychisch geweest zijn en geen voorbode op meer onheil.
Dr. D'Hondt regelde praktisch zaken, maar ik luisterde slechts met één oor. Gelukkig noteerde hij alles en was Natacha aandachtiger dan ikzelf.
Nu zal het snel gaan : maandag operatie voor de biopsie van het gezwel in mijn neus-keelholte, dinsdag tandartsbezoek i.f.v. chemotherapie en donderdag poortkatheter in mijn borst laten inplanten om die chemotherapie makkelijker te kunnen toedienen en dinsdag 12 juli : "Let the batlle begin" met de eerste chemokuur.
Gezien stadium 2 heb ik er "slechts" 6 nodig (gespreid over 3 maanden) ipv 12, aangevuld met 30 bestralingen van de hals. Deze dienen dagelijks, na het beëindigen van alle chemo-kuren, toegediend te worden. Daarvoor moet ik wel naar het AZ Sint-Jan te Brugge, iedere werkdag, 6 weken lang.
Moet het nog gezegd dat mijn moraal vandaag een boost heeft gekregen. Een fles wijn vanavond met Natacha, pa en ma was wel op zijn plaats want als er één ding is wat ik reeds geleerd heb is Carpe Diem, geniet van vandaag want morgen kan het te laat zijn.
"Proper gewassen en geschoren" zoals men dat pleegt te noemen meldde ik mij vanmorgen ruim op tijd aan op de dienst "oncologie" van het AZ Damiaan te Oostende. De naam van de dienst is eigenlijk niet zo verhelderend maar het is toch beter dan het K*****-woord.
Na wat formaliteiten mocht ik wat acclimatiseren op de kamer samen met Natacha, die onmiddellijk herkend werd door een ex-studiegenote (schijnbaar ook inwoonster van Leffinge). Dat schiep, hoe raar ook, precies een vriendschapsband. Het viel mij op dat de sfeer er helemaal anders is dan op andere diensten : gratis koffie, thee, frisdranken voor elke patiënt en begeleider, veel meer verpleegsters die ook nog eens tijd hebben voor een ietwat langer praatje. Al is het natuurlijk nog steeds beter om daar niet hoeven te zijn.
Cardiogram, echografie van het hart, longfuncties, bloedafname waren piece of cake.
Net toen ik mijn middagmaal halfweg aan het verorberen was (voor de eerste keer in mijn leven ziekenhuiskost gegeten, en het moet gezegd, het was lekker) kwam een verpleegster binnen:
"Mijnheer Knockaert, ik kom u halen voor een botboring."
Mijn aardappelen vlogen bijna "patat" uit mijn keel.
Ik zag in een flits een boormachine voor mij opdoemen en brrrrrzzzzzzz, precies zoals in een horrorfilm, en dit met enkel plaatselijke verdoving ?
Uiteraard was mijn vrees volledig onterecht : drie prikjes verdoving (toplaag, onderlaag en diepe laag), vijf minuutjes wachten en dan inderdaad een dikke naald om door de heup in het beenmerg te komen (en deze op te zuigen) en een minuscule boor om wat bot weg te nemen (angstaanjagend hé).
Maar eerlijk is eerlijk, dr. D'Hondt heeft meer afgezien dan ik : ik heb blijkbaar zeer harde botten waar de naald moeilijk doorheen kwam. Hij had zijn volle gewicht nodig om er doorheen te geraken. Ik dacht spastische neigingen te hebben, maar het bleek dat hijzelf trilde van de krachtinspanning. In 15 min. was de klus klaar en zonder al te veel pijn. Wat een opluchting.
Daarna een "quick chat" met de dokter die nog geen nieuws had over de PET-scan van gisteren. De nieuwe bloedanalyse toonde wederom normale waarden aan en het verder onderzoek van de biopsie bevestigde Hodgkin, schijnbaar van het gemengde type wat dat ook moge betekenen.
Het blijft afwachten op de resultaten van de PET-scan om de diagnose te verfijnen en daaraan gekoppeld, ook de behandeling op punt te stellen.
Het resultaat van de beenmerganalyse is pas over 10 dagen bekend maar is niet "that important" in de keuze van de therapie doch eerder op de duur en de intensiteit.
Net terug van de PET-CT scan te Kortrijk. Natacha moest rijden op de terugweg gezien het strikte verbod om zelf te rijden (al vind ik het toch elke keer lief en leuk dat ze erbij is).
Voor diegene die de PET-CT niet kennen, hierbij een fotootje.
Ik was hypernerveus en kreeg een Valium om te kalmeren.
Leve Valium : daar krijg je precies een roze bril van. Ik werd op slag optimist, vol vertrouwen en strijdlust. Zou dat lang duren ?
Het onderzoek op zich duurt +/- 2,5u waarvan slechts 30min. scannen. De rest bestaat uit een suikeroplossing in je aderen laten lopen en daarna 30min roerloos blijven liggen omdat het suiker zich kan hechten aan de kwaadaardige cellen ipv opgenomen te worden door je spieren indien je beweegt.
Tenslotte radioactief spul in je lichaam laten vloeien en weer 30min rusten.
Dan de scanner in van voor naar achter en terug. In het kort : de CT-scan maakt 3D-beelden van je lichaam, de PET-scan geeft via kleurbeelden specifieke processen in je lichaam weer. Beiden scans op elkaar gelegd, geven aan waar de kwaadaardigheid zich schuil houdt.
En nu maar duimen tot donderdag want sneller kan ik de resultaten niet krijgen.
Maar eerst morgen nog een dagje ziekenhuis, aflevering 6 (terwijl ik vroeger enkel op bezoek ging bij anderen).
Beenmergpunctie. Bah, lijkt mij een vies woord, doet mij denken aan bomma-soep of zo al zou ik mij toch al sterk moeten vergissen indien het daarmee te maken zou hebben.
Vanmorgen slecht gevoeld, het leek alsof mijn bolster aan het breken was. Maar ..... VIVA VALIUM.
Misschien toch eens van bespreken met de dokter indien ik op breakpoints een rustgevend middeltje zou kunnen krijgen.
Gisteren wat peptalk gekregen van Natacha en pa & ma en dat was misschien wel wat nodig want de emotionele pieken en dalen wisselen zich razendsnel af, van het ene moment op het andere door soms kleine details, één zinnetje, één oogopslag één gedachteflits. "Les extrêmes se touchent", beter kan ik het niet verwoorden.
Vanmorgen in de krant vernomen dat de Daan Buckinx, broer van Anke, presentatrice van Q-Music, zaterdag is overleden aan de gevolgen van lymfeklierkanker, iets meer dan 1 jaar geleden vastgesteld. Even een koude rilling door mijn lichaam (ondanks de zomertemperaturen) dat er mij aan doet herinneren dat niet elk verhaal een happy end heeft. Al heb ik niet de indruk dat het mijn geloof in genezing zal aantasten, enfin nu toch niet. 'k Heb daarna snel iets nuttigs gedaan : het gras maaien, en het heeft voor afleiding gezorgd. Gezien de komende, drukke dagen zou het er toch niet meer van gekomen zijn. Stiekem was ik eigenlijk ook mezelf aan het testen : zal ik daar niet te moe van zijn, zal ik echt nergens geen pijntje bespeuren. En kijk, behalve puffen vanwege de hoge temperatuur, niks van last. Enkel een vervelende duizeligheid komt geregeld opzetten, alsof ik een aantal pintjes binnen heb, en dat blijft dan enkele uren duren. Misschien van de stress, wie weet. Misschien toch eens aan de dokter meedelen.
Was eigenlijk niet van plan om iets neer te pennen vandaag want het is nu ook niet mijn bedoeling om een soap te maken.
Maar ik heb enkele leuke reacties ontvangen op de posts en dat doet wel goed, vandaar hierbij mijn oprechte appreciatie en dank voor de steun.
Wil toch nog meegeven dat ik vandaag een rare ingeving kreeg na het zien van een nieuwsuitzending : een man werd veroordeeld tot 10jaar cel wegens de dood van zijn vriendin in een door hem veroorzaakt verkeersongeval. Ik moest plots denken aan dat meisje : zij heeft geen enkele kans meer gekregen in tegenstelling tot mezelf. Ik mag God dankbaar zijn dat er mij nog kansen toebedeeld worden. Ik zal dit zeker onthouden voor als het wat minder gemakkelijk gaat.
Deels om familie, vrienden, collega's en kennissen op de hoogte te kunnen houden van mijn medische toestand, wat nog komen moet, ... maar persoonlijk denk ik dat het me te doen is om mijn emoties af te leiden, te kanaliseren en te transformeren naar een optimistisch toekomstbeeld, wat ongetwijfeld uit therapeutisch standpunt zeer aan te bevelen is.
Het is evenzeer mijn bedoeling om van deze blog geen klaagzang te maken. Ik wil niemand depressief maken maar integendeel, een positieve vibe creëren.
Niemand hoeft mijn verhaal te lezen uiteraard, maar ik weet zeker dat iedereen het mij gunt indien het mij vooruit helpt.
Ik hoop dat ik het schrijven kan volhouden, maar het is toch de intentie.
Vandaag toch een dipje gehad. Noodgedwongen, met spijt uiteraard, moest onze zomerreis geannuleerd worden. De zakelijke afhandeling ervan staat toch in zeer schril contrast met de emotionele rollercoaster waarin ik mij bevind. De impact ervan had ik toch onderschat. Ik slaagde er evenwel toch in om bij het verlaten van het Neckermann (waarvan de hostess zeer discreet en behulpzaam was) kantoor de woorden 'Tot volgend jaar' in de mond te nemen. That's the spirit !
Om 8u bij dr. D'Hondt met knikkende knieën : ik weet nu dat het kwaadaardig is maar wat is het juist, is het goed te behandelen, wat zijn de behandelingen, wat zijn mijn kansen, ...
Na wat vragen en een klein onderzoek : Hodgkin-syndroom.
Uit mijn ellenlange internetsessies wist ik wat dat betekende : een kwaadaardige aandoening van het lymfestelsel waarbij één cel blijft delen zonder ophouden vandaar de zwellingen.
Mijn bloedresultaten zijn goed m.a.w. er is niks fout terug te vinden in de bloedanalyse wat best wel beangstigend is aangezien je dus een kwaadaardige aandoening kan hebben zonder dat de huisarts dit kan merken.
Deze blijkt mits de juiste verder diagnose en de juiste therapie goed behandelbaar te zijn: "De prognose is gunstig" waren zijn woorden.
Hij zegt bovendien steeds waarop het staat dus ik geloof hem en krijg moed.
De volgende stappen zijn :
dinsdag 28 juni : PET-scan (scan van volledig lichaam met contrastvloeistof) om de eventuele uitzaaiingen op te sporen.
woensdag 29 juni : cardiogram nemen, longfunctie evalueren, beenmergpunctie om te kijken indien het beenmerg is aangetast
donderdag 30 juni : bespreking resultaten en behandelingsplan opstellen
Mijn bureau ligt (zoals gewoonlijk) vol. Ik maak snel wat zaken af die eigenlijk al klaar moesten zijn.
Mijn GSM gaat af. Ik bekijk het nr. 059/5......
Shit (sorry), een onbekend nummer uit Oostende.
De secretaresse van dr. Clement (NKO-arts) : "Wij hebben voor u een afspraak vastgelegd morgenochtend om 8u00 bij dr. D'Hondt"
"Euuh, mevrouw, wie is dokter D'hondt ?"
"Dat is een oncoloog meneer"
"OK mevrouw"
"Prettige dag nog"
Bedankt voor de subtiliteit van de mededeling, al neem ik haar dat niet kwalijk. Diagnose dus kwaadaardig.
Wat ik toen voelde is onbeschrijflijk. Het was een mix van een instortende wereld, een opluchting en denken aan praktische schikkingen.
Eerst mijn werkgever verwittigen, de bureau naast mij. Hij moet ongetwijfeld mijn reactie (een luide vloek) gehoord hebben.
Ik kwam zijn bureau binnen en hij ontfermde zich over mij alsof ik een vriend was, het deed mij deugd. Zeker een uur heeft hij geluisterd wat verteld over zijn emoties en ervaringen binnen zijn eigen familie. Daarna mijn collega's, allen van de kaart natuurlijk. Niemand had dit immers verwacht.
Tenslotte naar huis. Natacha had ik niet willen bellen want zo'n nieuws vertel je niet langs de telefoon. Blijkbaar wist ze het reeds. Een collega had haar een berichtje gestuurd. Sorry schat, ik had het jou liever zelf verteld.
En dan nog mijn ouders, broers, schoonvader en familie. Ik had hen tot nu toe niet zo veel verteld aangezien ik hen niet nodeloos ongerust wou maken in het geval de diagnose goed zou zijn. Nu moest ik wel uit de hoek komen. Het nieuws kwam hard aan, niet in het minst voor mijn ouders natuurlijk.
Die zouden morgenochtend langskomen om Yorben naar school te brengen aangezien wij afspraak hebben om 8u bij dr. D'Hondt.
Om 9u wordt ik verwacht in het AZ Damiaan St. Jozef voor de biopsie die eigenlijk een kleine operatieve ingreep is.
Gelukkig is Natacha mee, zij heeft vrijaf kunnen nemen.
Ik heb haar nodig want ik ben einde latijn van de onzekerheid en de angst. Zij houdt de moed erin.
Na de ingreep onder volledige narcose (gelukkig) kwam de dokter langs.
Hij kon niet zo veel kwijt. De lymfeklier (die normaal slechts de grootte is van een speldenkop) was 5cm lang, wat volgens hem niet a priori slecht nieuws hoeft te zijn. De vezels zijn opgestuurd naar een patholoog die zal onderzoeken wat er aan de hand is.
Afwachten is de boodschap : afspraak met de dokter op vrijdag 24 juni ter bespreking van de resultaten.
Ik krijg ook "verbod" van de dokter om zelf dokter te spelen op het internet, wat best wel moeilijk is.
Ik ga weer werken deze week : de ingreep was niet zo zwaar en thuis loop ik de muren op want ik voel een slechte diagnose nog steeds aan.
De paniek is teruggekomen, is eigenlijk niet weggeweest. Ik voelde mij niet goed, ik was zeker dat de uiteindelijke diagnose slecht zou zijn.
Maar goed, you never know.
NKO-arts onderzocht mij en stelde mij gerust : hij dacht niet dat het kwaadaardig was. "Dat zou mij verwonderen gezien uw leeftijd en uw leefgewoonte (cfr. ik rookte niet). Bovendien ligt de grootste zwelling los van het omliggende weefsel wat duidt op goedaardigheid."
Om zeker te zijn werd een biopsie (stukje weefsel van de zwelling wegnemen en laten ontleden) geregeld die hij zelf zou uitvoeren op maandag 20 juni.
Ik stapte in 1ste ietwat opgelucht buiten. Dus toch misschien niet...
Iedereen rond mij, Natacha, mijn collega's, ... was evenwel positief, het komt goed, je zal wel zien.
Maar de twijfel kwam terug, nam de bovenhand : waarom onderzocht hij maar 1 gezwel, wat met de 2 (veel kleinere) gezwellen ? Een dokter kan toch ook missen, of niet ?
Opnieuw naar het World Wide Web : lezen, opzoeken, lezen, ...
Al 2 nachten niet geslapen, geen hap meer door mijn keel krijgen, niet meer kunnen werken.
Lange sessies internet ook : wat zou ik kunnen hebben, wat is die aandoening ? Wat ik daar gelezen heb bracht mij volledig van de kaart, een paniek die voor mij geen voorgaande kent.
Met knikkende knieën onder de scanner en dan naar de huisarts : bevestiging van de gezwellen in de hals (3-tal) en "iets" in mijn neus-keelholte.
Misschien is deze laatste de oorzaak van de zwellingen, want het bleek dat lymfeklierzwellingen voor de afweer zorgen van "indringers" zoals virussen, bacteriën, parasieten, ...
Ah, een houvast : het zal wel dat zijn of de toxoplasmose (kattenziekte) besmetting die ik bleek opgelopen te hebben door te werken in de tuin met blote handen.
In ieder geval afspraak met de neus-keel-oor specialist volgende week dinsdag.
Vrijdagavond 3 juni 2011. Natacha zegt mij dat ze de dokter opzoekt voor de aanhoudende pijn in haar voet. De afspraak gebeurt via de website van de dokter wat handig is : geen wachtzaal, geen wachttijd, ...
Mmm, makkelijk dacht ik, ik maak ook een afspraak. Ik heb een, weliswaar pijnloze, zwelling onder mijn kaakhoek (wat voor anderen niet opvalt eigenlijk) maar ik wil dat wel eens laten bekijken.
Op woensdag 8 juni even binnenwippen bij de huisarts. Na wat social talk, je kent dat wel, vraagt hij wat er scheelt. Ik toon hem mijn hals, hij betast alles, gaat achter zijn bureau zitten en wordt zeer serieus, is zelfs een beetje van de kaart : "Dit is zeer ernstig, Kurt, ik denk aan een lymfoom".
Een watte ? (Een kwaadaardige gezwel van een lymfeklier bleek dit te zijn)
Er werd 2 dagen later een CT-scan, zo'n buis waar je languit doorgeschoven wordt om inwendige beelden van iemand te maken, gepland.
