Maar kijk, nu ik in verlof ben, besloot ik om deze blog nog eens te raadplegen en constateer ik dat er nog zeer regelmatig bezoekers zijn.

Voor hen wil ik nog wel eens in de pen kruipen.

We zijn nu 2,5 jaar na diagnose en 2 jaar na einde therapie.

Moet het nog gezegd dat ik blij ben dat alle controles tot op heden negatief waren (blijft toch wel eigenaardig dat in de medische wereld iets negatief, als positief moet beschouwd worden en vice versa). Inmiddels is het driemaandelijks regime overgeschakeld naar het viermaandelijks. Deze houden in se weinig in. Bloedafname en - analyse ervan en een grondige betasting van nek, hals en okselzones. Maar één keer per jaar toch een scan-, echo- en röntgenonderzoek waar ik vooraf toch steeds wel iets zenuwachtiger voor ben. Op de een of andere manier kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat men hieruit meer kan afleiden dan uit bloedanalyse en wat 'voelwerk'. Het blijkt toch telkens weer een opluchting te zijn als de oncoloog "niets bijzonders" te melden heeft.

Eén keer kreeg ik het benauwd. In de eerste maanden na de therapie had ik een onweerstaanbare drang om telkens opnieuw met mijn vingers de linker en rechter halsstreek te verkennen op zoek naar wat ik hopelijk niet zou vinden. Bleek ik toch wel een verschil te vinden zeker waarbij ik de indruk had dat het dag na dag duidelijker werd. Ik stond op het punt een afspraak te maken met de oncoloog toen ik voor iets anders naar de huisarts moest. Hij betastte de zones en was resoluut in zijn diagnose. Niemand had volgens hem een gelijke linker en rechter kant. Wat ik voelde, en hij dus ook, zal het gevolg zijn geweest van de biopsie en de therapie. Enfin, voorlopig dus nog alles dik in orde en hopelijk blijft dit zo.

Tot nog es ...