Mijn bureau ligt (zoals gewoonlijk) vol. Ik maak snel wat zaken af die eigenlijk al klaar moesten zijn.

Mijn GSM gaat af. Ik bekijk het nr. 059/5......

Shit (sorry), een onbekend nummer uit Oostende.

De secretaresse van dr. Clement (NKO-arts) : "Wij hebben voor u een afspraak vastgelegd morgenochtend om 8u00 bij dr. D'Hondt"

"Euuh, mevrouw, wie is dokter D'hondt ?"

"Dat is een oncoloog meneer"

"OK mevrouw"

"Prettige dag nog"

Bedankt voor de subtiliteit van de mededeling, al neem ik haar dat niet kwalijk. Diagnose dus kwaadaardig.

Wat ik toen voelde is onbeschrijflijk. Het was een mix van een instortende wereld, een opluchting en denken aan praktische schikkingen.

Eerst mijn werkgever verwittigen, de bureau naast mij. Hij moet ongetwijfeld mijn reactie (een luide vloek) gehoord hebben.

Ik kwam zijn bureau binnen en hij ontfermde zich over mij alsof ik een vriend was, het deed mij deugd. Zeker een uur heeft hij geluisterd wat verteld over zijn emoties en ervaringen binnen zijn eigen familie. Daarna mijn collega's, allen van de kaart natuurlijk. Niemand had dit immers verwacht.

Tenslotte naar huis. Natacha had ik niet willen bellen want zo'n nieuws vertel je niet langs de telefoon. Blijkbaar wist ze het reeds. Een collega had haar een berichtje gestuurd. Sorry schat, ik had het jou liever zelf verteld.

En dan nog mijn ouders, broers, schoonvader en familie. Ik had hen tot nu toe niet zo veel verteld aangezien ik hen niet nodeloos ongerust wou maken in het geval de diagnose goed zou zijn. Nu moest ik wel uit de hoek komen. Het nieuws kwam hard aan, niet in het minst voor mijn ouders natuurlijk.

Die zouden morgenochtend langskomen om Yorben naar school te brengen aangezien wij afspraak hebben om 8u bij dr. D'Hondt.