Gisteren terug wat medicijntjes gekregen.

De bloedwaarden stonden zelfs zeer goed zodat alles kon doorgaan zoals gepland.

Tijdens de toediening voelde ik mij beetje bij beetje weer slapper voelen en tegen dat we thuis waren was ik echt een hoopje ellende.

Ik ben toen maar rond 18u onder de wol gekropen om met tussenpozen te slapen tot 10u vanmorgen.

Vanmiddag heb ik gelukkig wat kunnen eten zonder problemen, hopelijk blijft het zo.

Dr. D'Hondt heeft ondertussen het schema opgesteld voor de komende weken : op 27 september de laatste chemokuur, op 6 oktober de PET-CT-scan en op 10 oktober bespreking van het resultaat. Dat wordt even spannend. In het ideale geval is er geen metabolisme meer waar te nemen en zijn de lymfomen (tumorhaarden) verdwenen. Het is dan wel nog mogelijk dat er kleine kankercellen achtergebleven zouden zijn die door de radiotherapie opgeruimd zouden moeten worden.

Indien er evenwel toch nog activiteit waar te nemen is dan ... dat hebben we nog niet besproken. Stap voor stap zegt de oncoloog.

Met het naderen van de scan overkomt mij toch een zekere vertwijfeling. Voor de eerste maal sinds de diagnose zal de evolutie van de ziekte naar voor komen. De "wat als"- vraag steekt plots terug de kop op. Tot op heden ben ik erin geslaagd om deze vraag te negeren en ik zal pogen om deze ook maar ernstig te stellen wanneer het moment zich zou aandienen. Want wat voor zin heeft het om hiervan wakker gelegen te hebben indien het resultaat gunstig zou zijn. Doch om nu te zeggen dat ik helemaal niet gestresseerd zal zijn op 6 en 10 oktober lijkt mij echter ook kort door de bocht genomen.

Vooralsnog geen nieuws, goed nieuws dus.

Even geleden dat ik iets gepost had.

Relatief weinig nieuws onder de zon.

Morgenochtend terug naar het oncologisch centrum voor het vervolg van de kuren. Voorafgaandelijk zal opnieuw bloed afgetapt worden ter controle van de hoeveelheid neutrofielen die van belang zijn voor mijn weerstand tegen infecties en bacteriën.

Normaal gesproken zou het niveau terug aanvaardbaar moeten zijn om de volgende chemokuur toe te laten. En het moet gezegd, het extra weekje zonder chemo heeft mij deugd gedaan.

Zonder dat ik het besefte zorgde het sluipend gif week na week voor een langzame achteruitgang van mijn algemeen gevoel en conditie. Precies omdat het zo langzaam ging, merkte ik daar nauwelijks iets van. Maar deze week voelde ik mij dag na dag fysisch beter in mijn vel worden en blijkbaar heb ik ook wat meer kleur gekregen. In ieder geval vreet(te) het spul meer aan mijn lichaam dan ik zelf vermoedde.

Mijn maag- en darmproblemen (ontsteking of wat dan ook) gaan ook de goeie kant op, denk ik, door de nieuw voorgeschreven pillen.

Ondertussen mag ik al denken aan het moment van de 1^ste controle. Morgen verneem ik hier meer over van dr. D'Hondt die mij vorige week meedeelde dat deze zal bestaan uit een PET-scan (waarmee kan aangetoond worden indien de gezwollen klieren tumorcellen bevatten) en niet met een gewone CT-scan (die enkel de vergrotingen zelf detecteert maar geen indicatie geeft omtrent de maligniteit ervan) "om mij gerust te stellen". Dit waren zijn woorden en die klonken mij hoopvol in de oren. Dit betekent niet dat ik er gerust in ben want ik voel nog steeds (weliswaar reeds kleinere) gezwollen klieren.

De scan zou normaliter doorgaan +/- 10 dagen na de laatste chemokuur (op 27 september) waarbij ik 2 dagen later het resultaat zou moeten kennen. Alles bij elkaar weet ik tegen half oktober dus meer.

Maar ik moet horde na horde nemen te beginnen met morgen : chemokuur 5.