Was eigenlijk niet van plan om iets neer te pennen vandaag want het is nu ook niet mijn bedoeling om een soap te maken.
Maar ik heb enkele leuke reacties ontvangen op de posts en dat doet wel goed, vandaar hierbij mijn oprechte appreciatie en dank voor de steun.
Wil toch nog meegeven dat ik vandaag een rare ingeving kreeg na het zien van een nieuwsuitzending : een man werd veroordeeld tot 10jaar cel wegens de dood van zijn vriendin in een door hem veroorzaakt verkeersongeval. Ik moest plots denken aan dat meisje : zij heeft geen enkele kans meer gekregen in tegenstelling tot mezelf. Ik mag God dankbaar zijn dat er mij nog kansen toebedeeld worden. Ik zal dit zeker onthouden voor als het wat minder gemakkelijk gaat.
Deels om familie, vrienden, collega's en kennissen op de hoogte te kunnen houden van mijn medische toestand, wat nog komen moet, ... maar persoonlijk denk ik dat het me te doen is om mijn emoties af te leiden, te kanaliseren en te transformeren naar een optimistisch toekomstbeeld, wat ongetwijfeld uit therapeutisch standpunt zeer aan te bevelen is.
Het is evenzeer mijn bedoeling om van deze blog geen klaagzang te maken. Ik wil niemand depressief maken maar integendeel, een positieve vibe creëren.
Niemand hoeft mijn verhaal te lezen uiteraard, maar ik weet zeker dat iedereen het mij gunt indien het mij vooruit helpt.
Ik hoop dat ik het schrijven kan volhouden, maar het is toch de intentie.
Vandaag toch een dipje gehad. Noodgedwongen, met spijt uiteraard, moest onze zomerreis geannuleerd worden. De zakelijke afhandeling ervan staat toch in zeer schril contrast met de emotionele rollercoaster waarin ik mij bevind. De impact ervan had ik toch onderschat. Ik slaagde er evenwel toch in om bij het verlaten van het Neckermann (waarvan de hostess zeer discreet en behulpzaam was) kantoor de woorden 'Tot volgend jaar' in de mond te nemen. That's the spirit !
Om 8u bij dr. D'Hondt met knikkende knieën : ik weet nu dat het kwaadaardig is maar wat is het juist, is het goed te behandelen, wat zijn de behandelingen, wat zijn mijn kansen, ...
Na wat vragen en een klein onderzoek : Hodgkin-syndroom.
Uit mijn ellenlange internetsessies wist ik wat dat betekende : een kwaadaardige aandoening van het lymfestelsel waarbij één cel blijft delen zonder ophouden vandaar de zwellingen.
Mijn bloedresultaten zijn goed m.a.w. er is niks fout terug te vinden in de bloedanalyse wat best wel beangstigend is aangezien je dus een kwaadaardige aandoening kan hebben zonder dat de huisarts dit kan merken.
Deze blijkt mits de juiste verder diagnose en de juiste therapie goed behandelbaar te zijn: "De prognose is gunstig" waren zijn woorden.
Hij zegt bovendien steeds waarop het staat dus ik geloof hem en krijg moed.
De volgende stappen zijn :
dinsdag 28 juni : PET-scan (scan van volledig lichaam met contrastvloeistof) om de eventuele uitzaaiingen op te sporen.
woensdag 29 juni : cardiogram nemen, longfunctie evalueren, beenmergpunctie om te kijken indien het beenmerg is aangetast
donderdag 30 juni : bespreking resultaten en behandelingsplan opstellen
Mijn bureau ligt (zoals gewoonlijk) vol. Ik maak snel wat zaken af die eigenlijk al klaar moesten zijn.
Mijn GSM gaat af. Ik bekijk het nr. 059/5......
Shit (sorry), een onbekend nummer uit Oostende.
De secretaresse van dr. Clement (NKO-arts) : "Wij hebben voor u een afspraak vastgelegd morgenochtend om 8u00 bij dr. D'Hondt"
"Euuh, mevrouw, wie is dokter D'hondt ?"
"Dat is een oncoloog meneer"
"OK mevrouw"
"Prettige dag nog"
Bedankt voor de subtiliteit van de mededeling, al neem ik haar dat niet kwalijk. Diagnose dus kwaadaardig.
Wat ik toen voelde is onbeschrijflijk. Het was een mix van een instortende wereld, een opluchting en denken aan praktische schikkingen.
Eerst mijn werkgever verwittigen, de bureau naast mij. Hij moet ongetwijfeld mijn reactie (een luide vloek) gehoord hebben.
Ik kwam zijn bureau binnen en hij ontfermde zich over mij alsof ik een vriend was, het deed mij deugd. Zeker een uur heeft hij geluisterd wat verteld over zijn emoties en ervaringen binnen zijn eigen familie. Daarna mijn collega's, allen van de kaart natuurlijk. Niemand had dit immers verwacht.
Tenslotte naar huis. Natacha had ik niet willen bellen want zo'n nieuws vertel je niet langs de telefoon. Blijkbaar wist ze het reeds. Een collega had haar een berichtje gestuurd. Sorry schat, ik had het jou liever zelf verteld.
En dan nog mijn ouders, broers, schoonvader en familie. Ik had hen tot nu toe niet zo veel verteld aangezien ik hen niet nodeloos ongerust wou maken in het geval de diagnose goed zou zijn. Nu moest ik wel uit de hoek komen. Het nieuws kwam hard aan, niet in het minst voor mijn ouders natuurlijk.
Die zouden morgenochtend langskomen om Yorben naar school te brengen aangezien wij afspraak hebben om 8u bij dr. D'Hondt.
Om 9u wordt ik verwacht in het AZ Damiaan St. Jozef voor de biopsie die eigenlijk een kleine operatieve ingreep is.
Gelukkig is Natacha mee, zij heeft vrijaf kunnen nemen.
Ik heb haar nodig want ik ben einde latijn van de onzekerheid en de angst. Zij houdt de moed erin.
Na de ingreep onder volledige narcose (gelukkig) kwam de dokter langs.
Hij kon niet zo veel kwijt. De lymfeklier (die normaal slechts de grootte is van een speldenkop) was 5cm lang, wat volgens hem niet a priori slecht nieuws hoeft te zijn. De vezels zijn opgestuurd naar een patholoog die zal onderzoeken wat er aan de hand is.
Afwachten is de boodschap : afspraak met de dokter op vrijdag 24 juni ter bespreking van de resultaten.
Ik krijg ook "verbod" van de dokter om zelf dokter te spelen op het internet, wat best wel moeilijk is.
Ik ga weer werken deze week : de ingreep was niet zo zwaar en thuis loop ik de muren op want ik voel een slechte diagnose nog steeds aan.
De paniek is teruggekomen, is eigenlijk niet weggeweest. Ik voelde mij niet goed, ik was zeker dat de uiteindelijke diagnose slecht zou zijn.
Maar goed, you never know.
NKO-arts onderzocht mij en stelde mij gerust : hij dacht niet dat het kwaadaardig was. "Dat zou mij verwonderen gezien uw leeftijd en uw leefgewoonte (cfr. ik rookte niet). Bovendien ligt de grootste zwelling los van het omliggende weefsel wat duidt op goedaardigheid."
Om zeker te zijn werd een biopsie (stukje weefsel van de zwelling wegnemen en laten ontleden) geregeld die hij zelf zou uitvoeren op maandag 20 juni.
Ik stapte in 1ste ietwat opgelucht buiten. Dus toch misschien niet...
Iedereen rond mij, Natacha, mijn collega's, ... was evenwel positief, het komt goed, je zal wel zien.
Maar de twijfel kwam terug, nam de bovenhand : waarom onderzocht hij maar 1 gezwel, wat met de 2 (veel kleinere) gezwellen ? Een dokter kan toch ook missen, of niet ?
Opnieuw naar het World Wide Web : lezen, opzoeken, lezen, ...
Al 2 nachten niet geslapen, geen hap meer door mijn keel krijgen, niet meer kunnen werken.
Lange sessies internet ook : wat zou ik kunnen hebben, wat is die aandoening ? Wat ik daar gelezen heb bracht mij volledig van de kaart, een paniek die voor mij geen voorgaande kent.
Met knikkende knieën onder de scanner en dan naar de huisarts : bevestiging van de gezwellen in de hals (3-tal) en "iets" in mijn neus-keelholte.
Misschien is deze laatste de oorzaak van de zwellingen, want het bleek dat lymfeklierzwellingen voor de afweer zorgen van "indringers" zoals virussen, bacteriën, parasieten, ...
Ah, een houvast : het zal wel dat zijn of de toxoplasmose (kattenziekte) besmetting die ik bleek opgelopen te hebben door te werken in de tuin met blote handen.
In ieder geval afspraak met de neus-keel-oor specialist volgende week dinsdag.
Vrijdagavond 3 juni 2011. Natacha zegt mij dat ze de dokter opzoekt voor de aanhoudende pijn in haar voet. De afspraak gebeurt via de website van de dokter wat handig is : geen wachtzaal, geen wachttijd, ...
Mmm, makkelijk dacht ik, ik maak ook een afspraak. Ik heb een, weliswaar pijnloze, zwelling onder mijn kaakhoek (wat voor anderen niet opvalt eigenlijk) maar ik wil dat wel eens laten bekijken.
Op woensdag 8 juni even binnenwippen bij de huisarts. Na wat social talk, je kent dat wel, vraagt hij wat er scheelt. Ik toon hem mijn hals, hij betast alles, gaat achter zijn bureau zitten en wordt zeer serieus, is zelfs een beetje van de kaart : "Dit is zeer ernstig, Kurt, ik denk aan een lymfoom".
Een watte ? (Een kwaadaardige gezwel van een lymfeklier bleek dit te zijn)
Er werd 2 dagen later een CT-scan, zo'n buis waar je languit doorgeschoven wordt om inwendige beelden van iemand te maken, gepland.
