Een roundup is snel gemaakt. Alles wat vooraf gezegd werd klopte. Je voelt en ziet daar inderdaad niets van op het moment zelf. Na een 8-tal dagen begon de buitenzijde van de bestraalde huidzone rood te kleuren en kreeg ik langs de binnenzijde van mijn kaak last van overgevoeligheid bij het innemen van hete dranken en hard voedsel (bvb. korsten van brood). Plots smaakte ik ook geen zout meer. Het was mij reeds opgevallen dat bepaalde gerechten anders smaakten maar bij het eten van een zoutchipke had ik het ineens door. Gelukkig werden de nevenwerkingen niet erger met de duur van de therapie.

Nu bij het einde (sedert dinsdag jl.) was het nog steeds best doenbaar. De bijwerkingen zullen nog een tiental dagen aanhouden maar dan zou bijna alles weer normaal moeten zijn.

De 15 dagen zitten er dus op. Telkens hetzelfde ritueel : om 9u30 eventjes de wachtzaal in, bij afroep de kleedkamer in, badjas aan en naar de bunker. Vervolgens plat op de tafel en dan het masker op. Mijn hoofd paste er precies en slechts op één manier in waarbij vervolgens het masker werd vastgemaakt aan de tafel. Claustrofobie mag je niet hebben want je kan geen millimeter meer bewegen.

Tenslotte begon alles rond mij te zoemen en te bewegen en als ik voetstappen hoorde wist ik dat het erop zat.

Dag na dag hetzelfde maar wonderwel vond ik het toch snel voorbijgaan.

Na de laatste sessie werd ik ontboden bij dr. Demeestere ter bespreking van het verhaal. Ik vermeldde haar dat bij de bestraling van mijn neus-keelholte ik toch telkens een lichte geur waarnam die ik niet kon thuisbrengen. Zij bevestigde dat nagenoeg alle patiënten die daar bestraling kregen hetzelfde concluderen doch dat daar medisch gezien geen verklaring voor is. Men weet m.a.w. niet hoe dat  ontstaat, maar omdat alle patiënten dit waarnemen neemt men aan dat het klopt. Het spreekt voor zich dat hiervoor een verklaring vinden nu niet echt (en begrijpelijk) een prioriteit geniet binnen de geneeskunde.

Ik vertelde haar ook dat het idee dat de therapie ten einde is, een 'laat-los' gevoel opwekt. Psychologisch komt het erop neer dat de zekerheid van behandeling wegvalt en dat mijn lichaam het nu maar alleen moet redden. Schijnbaar wist ik haar ook daarmee niet te verrassen want het blijkt een gekend fenomeen te zijn. Bovendien heeft het kind zelfs een naam : het zwarte gat.

Volgende afspraak bij oncoloog dr. D'Hondt rond 10 december (afspraak nog te maken).

Het heeft toch een raar gevoel om te beseffen dat we op het moment zijn gekomen waarop de behandeling ten einde is doch in de wetenschap dat alle, tot op heden, best beschikbare middelen en technologieën zijn aangewend om de ziekte op een adequate manier te stoppen.

Ik wil ook eens stilstaan bij het idee dat de afgelopen periode niet alleen voor mij (vooral psychologisch) pittig was maar dat dit eveneens geldt voor iedereen rondom mij. Dat wordt veelal vergeten. Men vraagt bvb. hoe het gaat met mij, maar men vraagt niet aan Natacha hoe het met haar gaat terwijl deze periode ook voor haar best wel zwaar was. Bijna alles binnen ons gezin stond in het teken van die k..tziekte.

Vandaar mijn pure en ongebreidelde dank aan mijn lieve schat. Nooit vroeg ze mij wat te doen thuis (al probeerde ik toch mijn best te doen), steeds stond ze paraat om mij te helpen. Ze verdient haar droomreisje nu wel echt.

Niet in het minst leden ook mij moeder en vader onder de situatie. Vanuit hun machteloze positie waaide ook steeds van die kant een ondersteunende, met positivisme gekruide wind naar ons toe. Moet het gezegd dat ook zij een nog meer bijzondere plaats in mijn hart hebben ingenomen ?

Uiteraard ben ik blij tot de constatatie gekomen dat familie, vrienden, collega's en kennissen elk op hun manier hun steentje hebben bijgedragen tot de situatie waarin we nu gekomen zijn. Een welgemeende DANK U WEL is hier zeker op zijn plaats.

Op naar de check-ups (driemaandelijks de twee eerste jaren).