Ik ervaar dat een aantal mensen uit angst dan wel uit onbeholpenheid niet in staat zijn om een gesprek met een ernstig zieke aan te vatten.

Het is echter begrijpelijk, denk ik dan, want je begeeft je toch wat op glad ijs. Wat en vooral hoe zeg je in hemelsnaam iets tegen iemand in zijn of haar toestand.  Bij aanvoelen heb ik ondervonden dat zelf het initiatief nemen bij die mensen een gevoel van opluchting genereert. 

Andere mensen hebben het soms moeilijk om een koe een koe te noemen en mijden dan "het" onderwerp en praten over koetjes en kalfjes uit onwennigheid.

Het gekke is dat ik tot voor kort ook een angsthaas was op dat vlak. Alleen al de vraag 'Hoe gaat het met jou ?' lag moeilijk. Ik kan mij voorstellen dat de antwoorden kunnen gaan van een korte 'Wat dacht je, slecht zeker' tot een blije 'Lief dat je het vraagt'.

Ik kan uiteraard niet spreken voor anderen maar ik behoor zeker tot de laatste groep. Het gesprek hoeft zeer zeker niet steeds over "dat" onderwerp te gaan want ik ben er mij van bewust dat het leven verder gaat. Er zijn nog belangrijke dingen in het leven, ook voor mij, zelfs nu.

Kinderen daarentegen zijn to the point op dat vlak.

Gisteren wou Yorben kijken naar ET op televisie, je weet wel van dat kleine wezentje uit de ruimte.

Op een bepaald ogenblik genas ET een wondje bij zijn kind-vriendje met zijn magische vinger waarop Yorben zei 'Papa, als dat zou bestaan voor kanker dan zou je rap genezen hé'

Zo'n opmerking, direct en confronterend, kan alleen vanuit de mond van een kind komen, voor wie cynisme en sarcasme onbekende en ongebruikte begrippen zijn. Vreemd genoeg raakte het mij op een andere manier dan je zou denken : ik was niet geschrokken, ik vond het schattig van een achtjarige jongen. 

Naar grote mensen vertaald zou je zijn antwoord kunnen interpreteren als 'Er zou een pilletje moeten voor bestaan'.

Wel, het lijkt wat simplistisch maar op één of andere manier zijn ze toch vooruitgang aan het boeken op de strijd tegen kanker.

Hiervoor zijn nog vele jaren van onderzoek en de daarmee samenhangende financiële middelen nodig. 

      

Wat mijzelf betreft, wel, ik voel mij goed. De bijwerkingen van de "medicijntjes" zijn terug grotendeels achter de rug en het moreel is goed.

Velen vragen mij indien ik vooruitgang of resultaat zie door de behandeling. Ik wil niet voorbarig zijn uiteraard maar de voelbare zwellingen zijn reeds gereduceerd in omvang wat doet uitschijnen dat het de goede kant op gaat. Het is evident dat, in deze all-or-nothing strijd, ik maar gerust zal zijn indien er een zogenaamde 'confirmed complete response' zal bevestigd worden door de oncoloog.

Daarvoor is het evenwel nog veel te vroeg aangezien ik alle vooropgestelde behandelingen moet ondergaan en dat zijn nog 4 behandelingen chemotherapie en 15 of 20 radiotherapieën.  

Gisteren de tweede helft van sessie 1 chemotherapie. Het is best wel een lange dag van 7u30 tot 18u, gelukkig slechts 1 dag in 2 weken.

Er werden opnieuw vier zakjes 'soldaatjes' losgelaten om de ongewenste gasten aan te vallen en op te ruimen.

Helaas gaan die soldaatjes heel driest te werk of zijn ze stekeblind want ze vernietigen ook de permanente bewoners en dat blijft niet zonder gevolgen.

Ik mag echter, tot nu toe, van geluk spreken : geen misselijkheid, geen ziektegevoel, alleen gebrek aan honger, smaakverlies, wat vermoeidheid en sinds gisteren haaruitval,.maar dan niet enkele haartjes maar plukken ineens.

Dus vanavond als de bliksem naar de kapper met als resultaat een 'gepluimd kieken'-uitzicht.

Yorben wou meegaan want hij wilde als eerste zijn haarloze papa zien en nu lacht hij zich een bult. Ik vind het al bij al nogal meevallen, ik zie er in ieder geval veel stoerder uit.

Om buiten te komen moet ik nu wel mijn voorzorgen nemen want dit deel van mijn huid heeft eigenlijk nog nooit de zon gezien. Het gevaar daarvan moet ik niet uitleggen denk ik, vandaar dat mijn pet steeds in de buurt zal zijn.

Ik hoop nu maar dat andere nevenwerkingen uitblijven zoals de eerste keer, al heiligt het doel alle middelen uiteraard.