 |
|
|
| |
|
|
| 11-03-2010 |
 Een breuk in april |
|
Opnieuw kon een nieuw boek niet lang uitblijven. Deze keer viel de keuze op Een breuk in april, van Ismail Kadare.
Ik had het werk gekozen in het begin van het schooljaar (zie eerder bericht) en ben er nu al van overtuigd dat ik daardoor van een nood een deugd heb gemaakt. Een breuk in april is een waar meesterwerk. De verheven schrijfstijl heeft meerdere doelen. Het maakt van het lezen niet alleen een genot, maar het onderstreept ook nog de inhoud, die gebaseerd is op een verheven wet.
Kadare schrijft over de bloedwraak, de vendetta. Hij schetst de laatste maand van Gjorgs leven. Hierin moet de knaap, die net volwassen is geworden, de eer van zijn familie hoog houden door zijn vermoorde broer te wreken.
De oorzaak van dit wreken heeft zijn wortels 44 moorden eerder. Een onbekende en ongenodigde gast in het gezin van de Berishas (de familie van Gjorg) werd neergeschoten door een zoon uit het geslacht van de Kryeqyqes. Omdat het slachtoffer nog net binnen het dorp ineen valt, moet hij gewroken worden door de gastheren.
Ondertussen werd er veel dood en angst rond gestrooid door beiden families. Tussen twee moorden roept het dorp zowel de grote als de kleine bessa in (een rouwperiode waarin de vermoordde niet mocht gewroken worden), opdat er hen toch ook enige rust werd gegund en ze niet in constante oorlogssfeer moesten leven. Nu heeft Gjorg ook zijn verplichte moord gepleegd en weet hij dat hij nog maar een maand te leven heeft.
Dit hele systeem werd geleid door de Kanun, een verzameling van levensvoorschriften en wetten aan wie iedereen zich moest houden. Rebeleerde een persoon, dan moest zijn familie hem doden. Lapte een familie de regels aan hun laars, moest het dorp zich wreken op de zondige familie. Bij een ontrouw dorp, viel die last dan weer op de schouders van de streek van het dorp en de naburige dorpen.
Hoewel ik nog niet ver gevorderd ben, heb ik toch al een belangrijk inzicht gekregen. Het ging over het feit dat die bloedwraak, hoe gruwelijk hij ook is, een bepaald doel in het leven van de slachtoffers brengt. Ze zullen een bepaalde soort van vreugde vinden en hun leven is niet langer volledig abstract. Ditzelfde thema ben ik al enkele jaren geleden tegengekomen in De verborgen geschiedenis, van Donna Tartt, ook een zeer interessant boek (waarvan ik de dagen tot de herlezing aftel) over dit specifieke thema. Toch denk ik dat men de twee boeken niet met elkaar mag vergelijken.
11-03-2010, 22:04 geschreven door Kim 
|
|
|
|
|
| 09-03-2010 |
| Arkprijs van het vrije woord |
|
Jaarlijks bekroont de Arkprijs van het vrije woord de man of vrouw die gedurende zijn/haar loopbaan bewezen heeft dat hij/zij een onafhankelijk en vrij denker/denkster is. Hij werd in het leven geroepen tegen de intellectuele volgzaamheid die altijd als een wolf op de loer ligt wanneer de schaapjes de kudde onvoorwaardelijk volgen en blijven volgen.
Dit jaar viel die eer te beurt aan Geert Buelens. De keuze van de jury was eenduidig en unaniem. Men koos Buelens omdat hij duidelijke standpunten kan uiten die hij vormt met behulp van een vergaande kennis van zaken. Hierdoor dwingt hij de maatschappij tot een permanente zelfkritiek. Dat hij over de nodige intellectuele basis beschikt, mag niemand verwonderen in de wetenschap dat hij een academicus is aan de universiteit van Utrecht.
Buelens maakt zijn standpunten onder andere in zijn gedichten en zijn essays. Voor deze twee heeft hij in het verleden ook al verschillende prijzen in de wacht kunnen slepen. Zo denk ik maar aan 'Van Ostaijen tot heden', dat de aanzet gaf tot de overwinning in de Vlaamse Cultuurprijs voor Essay in 2004.
Ik draag persoonlijk de intellectuele vrijheid en onafhankelijkheid hoog in het vaandel. En ik niet alleen, wanneer men een infobrochure van de universiteit van Leuven ter hand neemt en een blik werpt op een citaat van een student geschiedenis, kan men lezen dat intellectuele volgzaamheid de student volledig onbekend is. Dit is, naar mijn mening, een correcte houding van de universiteit. Een mens moet altijd in staat zijn om autonoom te denken en om op geen andere manier beslissingen te maken.
Als voorbeeld zou ik daarom graag het voorbeeld van het bloedbad in My lai en meerbepaald de documentaire "four hours in My lai". Hierin kan men gemakkelijk zien dat een Amerikaanse soldaat, die het bloedbad heeft meegemaakt, op twee manieren zijn leven opnieuw kan oppikken.
Ofwel gaat hij terug naar huis en voelt hij zelf dat hij zich niets te verwijten heeft. Dit was wel enkel mogelijk bij de soldaten die weigerde om op onschuldige mensen te vuren en zo hun eigen normen en waarden volgden.
Helaas waren er ook mensen die blindelings de bevelen volgden. Deze mensen komen de facto niet meer thuis. Hun ziel blijft achter in My lai, daar op de plaats waar ze hem ooit hebben verloochen. Deze veteranen hebben nu geen leven meer. Het beslaat nog slechts verachtelijke herinneringen en vreselijke nachtmerries. Dit is de prijs die zij hebben moeten betalen voor weigeren na te denken.
Een ander voorbeeld vindt u nog in 'Arbeit macht frei', één van de eerder posts.
Tot slot wil ik zeggen dat er ergens toch een bepaalde waarheid in het existentialisme zit. (misschien? laat ons zeggen, zeer waarschijnlijk). Je maakt elke beslissing zelf. Je kan in res vera kiezen om een beslissing te nemen, of om intellectueel volgzaam te zijn. Bij beiden keuzes moet men ook de consequenties dragen. Is het dan niet beter om de consequenties van je eigen beslissingen te dragen in plaats van de consequenties van de beslissing van een zelf-uitgeroepen despoot?
09-03-2010, 21:21 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 03-03-2010 |
| Naima El Bezaz |
Vandaag, 36 lentes geleden, zag El Bezaz het levenslicht.
De schrijfster is onder meer bekend van romans als 'De Verstotene' en 'Minnares van de Duivel'. Hierin behandelt ze onder meer gevoelige onderwerpen zoals racisme, de emancipatie van de vrouw en, zoals in haar laatste roman het geval was, het tabou van het leven.
De bovenstaande prestaties zijn natuurlijk meer dan verdienstelijk, maar ze vormen niet de reden waarom ik dit bericht aan haar weid.
El Bezaz is veel meer dan 'gewoon een schrijfster'. Ze is namelijk ook zeer geëngegeerd en staat altijd open om haar onomwonden mening over politieke en sociale problemen te geven.
Zelf was ze geboren in Marokko. Daardoor beschikt ze over een interessant standpunt in het vrouwenrechtendebat in de Islam en is ze eloquent genoeg om haar mening weer te geven. Als het ware als vertegenwoordiger voor de rechten van de moslimvrouw schreef ze in het NRC Handelsblad het artikel 'Moslimmannen'.
Ze beweert dat er geen enkele reden zou kunnen gevonden worden waarom mannen (en ze bedoelt hierbij niet alleen moslimmannen) hun bevoordeelde plaats zouden afstaan om zo meer gelijkheid te bekomen. Ik denk dat eenieder zich hier in kan vinden. Als de vrouwen iets willen bereiken, moeten ze uitkomen voor hun mening. Of om het met de woorden van Albert Camus te zeggen: À la revolte (of is dit te antracentrisch voor de inhoud?)
Met andere woorden, Naima El Bezaz is een vrouw die uitkomt voor haar mening en vooruit wil in het leven, op alle gebieden.
03-03-2010, 20:01 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 25-02-2010 |
| Door de pijngrens |
In de sfeer van 'Hard gelach' koos ik deze keer opnieuw voor een boek waarin het inhoudelijke aspect dat van de vorm en stijl overklast.
Mijn oog viel nu op 'Door de pijngrens', van Lance Armstrong. Enkele jaren geleden zag ik de boek al naar mij lonken in de bibliotheek, en nu was het eindelijk zover.
Wie aan Armstrong denkt, denkt meteen aan 2 dingen: zijn 7 Touroverwinningen en zijn overwinning op kanker. Dit laatste wordt in de biografie uitvoerig beschreven.
Het boek is chronologisch opgebouwd. Dat maakt het ook gemakkelijk om te volgen en wat belangrijker is, om in te leven. We lezen eerst hoe de jonge Lance verslingerd raakt aan de wielersport, ookal beleeft hij daar soms slechte dagen. Dan denk ik maar aan het slechte eten, de slechte hotels (zo herinner ik me bijvoorbeeld dat een ploegmaat van hem ooit eens tijdens de Tour de France pijn kreeg in zijn knieën omdat hij altijd op toilet tegen de deur aan zat) en niet te vergeten de dood van Casartelli (een geëerd renner en de ploegmaat van de jonge beloftevolle wielrenner).
Op zijn 21e slaagde Armstrong er in om wereldkampioen te worden. Het volgende jaar begon hij verschillende pijnen te krijgen. Hier besteede hij geen aandacht aan, maar toch was het een voorbode voor al het lijden dat nog zou komen. Op 2 oktober 1996 werd officieel teelbalkanker vastgesteld. Maar Armstrong laat zich niet uit zijn loods slaan en gaat ten strijden tegen de ziekte. Hij dacht in deze tijd nog altijd aan zijn wielercarrière, zo weigerde hij een vorm van bestraling omdat het zijn lichaan in die mate zou aantasten dat hij nooit meer aan topsport zou kunnen doen.
Het werd een moeizame behandeling en Armstrong takelde zienderogen af. Hij ontmoette veel mensen die hem steunde en moed gaven, maar tegelijkertijd lieten enkelen hem vallen. Wanneer de operaties en chemotherapieën zijn beïndigd, begint de ergste periode in de ziekte, namelijk de periode van onzekerheid.
Men vertelt Armstrong dat er twee mogelijke aflopen zijn, hij kan volledig genezen zijn en nooit meer kanker krijgen, of hij kan hervallen en binnen enkele weken dood zijn. Deze onzekerheid duurt meerdere maanden en bij iedere pijn of slecht gevoel neemt de angst toe.
Uiteindelijk krijgt Armstrong het verlossende antwoord, hij is genezen, toch houd de elende niet op. Zijn relatie loopt ten einde. De kanker hield zijn vriendin dicht bij hem, maar wanneer de kanker voorbij was, was ook de relatie min of meer afgelopen. Gelukkig leert hij Kik (Kristin Richard) kennen, een klassevolle, sterke vrouw. Beiden worden langzaam maar zeker verliefd op elkaar en ze gaat samen met Armstrong mee naar Europa om opnieuw wielrenner te worden. Maar dan breekt er iets in zijn hoofd. Armstrong stond oog in oog met de dood, won dat gevecht, maar weet niet hoe hij moet 'leven als een overlevende', zoals hij dat zelf noemt. Hij vraagt zich af of dit wel datgene is wat hij de rest van zijn leven wil doen. Hoewel Kik zich net aangepast heeft aan de taal en tradities in Europa, besluit Armstrong dat hij terug wilt naar Europa. Hier wordt er een 'complot' gevormd tegen zijn beslissing. Kik en zijn vrienden, manager,... overtuigen hem om opnieuw zich volop te in het wielrennen.
Het laatste gedeelte beschrijft zijn Touroverwinning. Voor de niet-kenners zou ik wel willen zeggen dat iedere term, hoe voor de hand liggend dan ook, uitvoerig wordt uitgelegd. In vergelijking met de strijd tegen kanker, wordt er zeer weinig aandacht besteed aan de Tour de France van 1999. Dit heeft ook een reden, Armstrong zelf ziet zichzelf in de eerste plaats ook als kankeroverwinnaar, en niet als Touroverwinnaar.
Ik vond het een enorm inspirerende boek. Armstrong toont zich in het begin en tijdens de ziekte als een zeer veerkrachtig persoon. Na de kanker is het licht in zijn ogen min of meer gedoofd. Hij had dan ook veel oplapwerk nodig van vrienden en familie. Wanneer je het boek aan 1 stuk door leest (wat vrijwel mogelijk is) maak je tijdens het lezen ook alle emoties mee (in gedoofde vorm natuurlijk, ik denk dat de emoties die Armstrong voelde met geen woorden te beschrijven zijn), zowel de mooie als de slechte momenten.
Het werk is zeer goed geschreven en is in staat om de lezer zeker en vast vast te houden.
Het is ook geschreven voor de ogen van de leek, in alle aspecten van Armstrong's leven, zowel de behandelingen tegen kanker, de IVF en de wielerwedstrijd worden voldoende uitgelegd om te kunnen volgen.
Het thema van het boek is 'hoe te leven als een overlevende?'. De ex-wereldkampioen heeft zijn grootste strijd ooit gewonnen, maar hoe gaat het van daar verder? Past hij nog wel in de maatschappij?
Armstrong heeft het hierbij zeer moeilijk mee. Hij verliest zichzelf in en had de steun van vrienden en familie meer dan nodig om zijn leven weer op spoor te krijgen. Maar het lukt. Armstrong slaagt erin om opnieuw echt te leven. Hij leverde formidabele prestaties en opnieuw kreeg hij de wind van voren. Na enkele ritzegens in de Tour kreeg hij de dopingpers op zijn dak. Er werden verschillende geruchten gelanceerd, de ene al ongeaarder dan de andere. Dan opeens merkt hij dat de reporters die hem tijdens zijn ziekte afschreven, tijdens zijn eerste comeback in Europa afschreven (waardoor hij opnieuw in Amerika ging bezinnen), hem nu beschuldigde van dopinggebruik. Wanneer Armstrong dan nog een keer zijn onschuld bewijst door diverse urine en bloedtesten, denkt hij dat hij geluk heeft gehad dat hij de reporters de eerste twee keer ook niet geloofde. Hij weet dat vele van deze mensen enkel belust zijn op sensatie. Meestal is er geen basis van waarheid. Men moet zich er daarom ook niet door laten leiden.
Tot slot wil ik zeggen dat het werk een inspiratiebron voor ieder mens, kankerpatient of niet. Dit werk vervolledigt de lezer.
nb: Dit is een literaire blog. Wij zijn niet gediend met hate- en/of junkmail waarin het hoofdpersonage wordt beschuldigd van allerlei dingen.
Reacties in deze trent worden niet beantwoord en ik vraag hetzelfde van andere lezers. Indien nodig worden reacties verwijderd en in geval van nood geblocked van de site. We danken u voor uw begrip.
25-02-2010, 20:44 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 24-02-2010 |
| Boekenleeuw en Boekenpauw |
In het begin van de maand beschreef ik onder 'voor de jeugd' de longlists van de Boekenleeuw en de Boekenpauw.
Ondertussen zijn de uitslagen binnen gekomen.
Bij de Boekenleeuw Kathleen Vereecken heeft het gehaald met haar werk 'Ik denk dat het liefde was' (Lannoo). Zoals ik al eerder zei bekroont deze prijs het beste kinder- of jeugdboek van het afgelopen jaar.
'Ik denk dat het liefde was' is meer dan een gewoon kinderboek, het legt de kinderen een filosofische kwestie uit, namelijk dat van het 'Butterfly effect' (bekend van de film die dezelfde naam draagt).
In het werk van Vereecken handelt over welk leven een ongewenst kind zou kunnen gehad hebben. Het hoofdpersonage is niemand minder dan de oudste zoon van Jean-Jacques Rousseau, een bekende filosoof.
Men legt uit hoe het kind, indien het wel gewenst zou zijn en niet naar een weeshuis zou gebracht zijn, zou kunnen uitgegroeid zijn tot een geëerd schrijver.
Het 'Butterflyeffect' houdt in dat één gebeurtenis, hoe klein hij ook is, de toekomst volledig kan veranderen.
Dit verteld ook het boek. Een weesjongen en toekomstig zwerver had een rijk en gelauwerd man kunnen worden.
Als iemand er in slaagt om een kwestie van dat kaliber, want ik denk dat het niet evident is voor elk kind om dit te vatten, aan kinderen uit te leggen, heeft de Boekenleeuw meer dan verdient.
De eervolle vermeldingen, namelijk de Boekenwelpen, waren weggelegd voor Laure Van den Broeck en Peter Van Olmen met respectievelijk
'De 17e zomer van Maurice Hamster' en 'De kleine Odessa'
De Boekenpauw was dan weer geschonken aan André Sollie voor 'De Zomerzot' (Querido/WPG). Dit is de tweede keer dat hij hier in slaagt, het gebeurde ook al eens in 1998. Hier gingen eervolle vermeldingen, namelijk de Boekenpluim, naar Carll Cneut voor 'Fluit zoals je bent' en Gerda DenDooven met 'Hoe het varken aan zijn krulstaart kwam'.
Bijlagen:
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=B36354356100224
24-02-2010, 00:00 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 23-02-2010 |
| Superman |
Vandaag handelde de les Nederlands over 'Het Dwaallicht', van Willem Elsschot.
Via een zijsprong wist onze leerkracht ons te vertellen dat hij over een eerste druk van 'Het Dwaallicht' beschiktte. Even later bezochten we een site van een boekenwinkel waar een andere eerste druk van het boek werd aangeboden aan 70 euro.
Omwille van de een of andere reden, die mij onbekend is, stonden enkele medeleerlingen perplex en begrepen niet waarom iemand zoveel geld wilde uitgeven aan een boek dat men ook in de winkel kon vinden voor amper 10 euro (weliswaar niet als eerste druk).
Hieruit kon ik afleiden dat men een boek (als voorwerp) op verschillende manieren kan benaderen.
Ten eerste kan men het zien als verhaal, niet meer, niet minder.
Wat men ook kan doen, is het boek bekijken als een stille getuigen van een grote prestatie. Boeken, en in het bijzonder de eerste druk, blijven de onomstotelijke bewijzen dat het boek geschreven is. Als het boek dan achteraf een succes blijkt te zijn, heeft de eerste druk altijd een speciale waarden, zoals de eerste auto die ooit gemaakt is, want ook ieder boek dat een succes blijkt te zijn, is op zijn manier een unieke bedenking/uitvinding.
In de vroege avond las ik de krant en merkte ik dat er onlangs 1 miljoen dollar werd betaald voor de eerste strip van Superman.
Het gaat over een Action Comics no. 1, een strip uit 1938. In die tijd werden er 100 exemplaren gedrukt en kostte het 10 cent per stuk.
Ik wil 'Het Dwaallicht' niet vergelijken met de eerste strip van Superman. Dit is per slot van rekening onmogelijk. Beiden schreven ze op een andere manier en met een ander doel voor ogen. Het verschil in waarden is ook logisch te verklaren door de inpact die beiden werken hadden op de maatschappij in hun tijd. Zo sprak Superman wereldwijd de jeugd aan en veroorzaakte hij de 'comic book' traditie. Elsschot's werk was dan meer geschikt voor een meer selectief niche. Voor de taalliefhebber, voor de meerwaardenzoeker,...
Toch hebben beiden boeken een goed herkenbaar raakpunt. Beiden eerste drukken worden door de liefhebbers van de verschillende genres beschouwd als prijsloze monumenten. Ze hebben er beiden alles voor over om het exemplaar op hun boekenkast te kunnen zien prijken. Bijlagen:
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20100222_134
23-02-2010, 21:24 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 20-02-2010 |
| Hard gelach IV |
|
Uiteindelijk, na anderhalve maand, is het me gelukt om Tom Sharpe's 'Hard gelach' uit te lezen. Deze leesperiode is weliswaar niet te wijten aan bepaalde gebreken van het werk, maar eerder aan de drukke periode die achter de rug is.
Voor de liefhebbers die willen weten hoe het boek eindigde, kan ik vertellen dat het einde volledig in de sfeer van het verhaal ligt. Op het einde wordt ook de satire nog eens te meer benadrukt. Hoewel er bewust gekozen is voor verstilling, is het zwart-wit contrast ook hier duidelijk merkbaar (excuses voor de slechte woordgrap).
Als u mij zou vragen wat mijn appreciatie is, ben ik toch niet helemaal positief over het werk, als zou ik dit eigenlijk niet mogen zeggen.
Na het lezen van zware literaire werken geschreven door onder andere Tom lanoye en Koen Peeters, ontstond er een bepaald verwachtingspatroon. Ik verwachtte meer van het boek dan dat het mij uiteindelijk zou geven. Dit zou onrecht aan 'Hard gelach' aandoen omdat het boek mij in res vera nooit een rad voor de ogen probeerde te draaien. Er werd mij 'Hard gelach' beloofd, en niets anders, dat vertelde de korte inhoud mij nota bene ook. Doch stond er ook het woord 'satire' in. In was meteen verkocht en de verwachtingen schoten de hoogte in. Nu gebied de eerlijkheid me wel te zeggen dat er wel degelijk een satire aanwezig was. Het hele boek was één grote satire. Dit had zowel negatieve als positieve kanten.
Zo was het feit dat de satire na verloop van tijd uitermate langdradig bleek te zijn en zelfs afgezaagd, als ik het woord in de mond mag nemen.
Verbazend genoeg bleek dit achteraf om te slaan in een uitermate positief element. Als ik het apartheidssysteem al na enkele honderden bladzijden al 'beu' ben, hoe zou het dan zijn voor de mensen die daar in leven? Ik las er slechts over en keurde het af, maar eenmaal het boek dicht was geslagen, was het weg. Mensen werden opnieuw mensen en iedereen werd opnieuw gelijk behandeld. Dit gold in het begin althans. Daar ik in een kleinere gemeente woon en er slechts weinig mensen met een andere huidskleur zich doorgaans in het straatbeeld bevinden, viel het me in het begin niet op. Maar naar mate de dagen zich opstapelden, zag ik af en toe wel iemand met een andere huidskleur.
Ook nu nog, in deze maatschappij, zie je dat er nog een verschil is. Mensen gedragen zich nog altijd anders als er bij voorbeeld een Afrikaanse Belg naast hun komt zitten op de bus of voor hen staat in de supermarkt. Oude, keurige dametjes houden hun handtas dichter bij zich, hun verrimpelde handen tonen aders en de armen spannen zich op. Af en toe kijkt er een heer van onder zijn wenkbrauwen en stuurt een verraderlijke blik.
Deze situatie kan men onmogelijk vergelijken met het apartheidssysteem. In het apartheidssysteem zouden zulke situaties zich nooit voordoen omwille van de voor de hand ligende reden dat blanken en zwarten nooit samen in dezelfde supermarkt mogen winkelen of op dezelfde bus zitten. Toch heb ik de indruk dat mensen van een ander origine hier ook door gekwetst worden. Laat me wel even duidelijk zijn: ik ben geboren met hetzelfde gezicht als de massa en heb bij gevolg nog nooit zelf discriminerend gedrag op basis van huidskleur ondervonden. Desalniettemin geloof ik sterk dat dit kwetsend is.
Ik denk dat het het best te vergelijken valt met een functie die een horizontale assymptoot heeft in Y=gelijkheid. We gaan altijd dichter en dichter naar die gelijkheid, maar komen er nooit helemaal. Dit onderdeel komt ook voor in Hard gelach. Zo redeneerde Els dat hij meer waard was dan een andere neger (ik gebruik hier de term neger om aan te tonen hoe frequent men een nog veel meer aanstootgevend substantief gebruikte om een originele inwoner te beschrijven. Het woord dat gebruikt wordt in Hard gelach vind ik te aanstootgevend om wereldkundig te maken onder mijn naam) omdat hij een mulat was (product van interraciaal coïtus). Toch bleef hij, hoewel hij jaren lang trouw het blanke belang diende, op de waardenladder nog ver onder de blanken. Ondertussen stond de agent net onder de trap van Toby, een rottweiler.
Ook het einde draagt wonderwel bij bij de satire: blanken begaan een misdaad, hebben ernstige feiten op hun naam, zijn soms zo ex-centristisch dat ze als gevaarlijk mogen beschouwd worden, en toch ontlopen ze op het einde al wat hen toekomt.
Des te meer naar het einde werd ik meer en meer verrast door de oude, schijnbaar conservatieve en demente juffrouw Hazelstone. Hieronder volgt een citaat van haar. Er werd net gekeken naar een filmpje waarin de Zoeloe kok, waarmee de dame een relatie had, wordt getoond.
Ze zweeg. Dat is het leven, een neger die doet of hij een blanke vrouw is, die passen danst uit een ballet dat hij nooit heeft gezien, gekleed in kleren van een materiaal dat volkomen ongeschikt is voor een heet klimaat, op een gazon dat uit Engeland is geïmporteerd, en die het stenen gezicht kust van een man die zijn natie heeft vernietigd, gefilmd door een vrouw die door velen gezien wordt als diegene die bepaalt wat goede smaak is. Niets zou de kwaliteit van het leven in Zuid-Afrika beter tot uitdrukking kunnen brengen.
Een prachtige passage met vele dubbele bodems. Op iedere komma zou een discussie kunnen ontstaan. Toch wordt deze tijd de lezer niet gegund. Het is een opsomming die vrij snel leeft en ook dit heeft een doel. In het apartheidssysteem kunnen bij die kommas helemaal geen discussie ontstaan, het is gewoon zo. Er kunnen geen vragen gesteld worden.
Deze ontdekking had bij mij behoefte aan een moment van introspectie. Wat ik vond was op zijn minst gezegd ontnuchterend.
Een andere passage speelt zich al in het achterste gedeelte van het boek. Kommandant Van Heerden regelt een hart van een Britse heer voor een harttransplantatie met zijn eigen hart. Aangezien de Britse heer ontsnapt aan de galg, is er ook geen hart ter beschikking. De dokters vonden er dan niets beters op om het oorspronkelijke hart in het lichaam van de Kommandant te laten. In de laatste zin staat dan dat in zijn eigen borst nu het hart van een Engelse gentlemen klopt.
Een opmerkelijk slot toch. Ten eerste vroeg ik mij af wat voor een gentlemen nog voor de terechtstelling het hart van de gevangenen komt claimen. Dit draagt in feiten ook bij tot de satire. Van Heerden heeft immers een Brits hart in zich, hij begon dezelfde gewoonten van de Britse kolonisatoren over te nemen.
Verder is het me opgevallen dat de vergelijking zwart-wit van boven de huid tot onder de huid wordt doorgetrokken. Men predikte gedurende zo een lange tijd het verschil, dat en dan ook effectief geloofde dat negers en blanken niet dezelfde mensen waren, zowel van binnen als van buiten. Daarom wilde Van Heerden ook weer 1 trapje hoger op de ladder van de rassen staan door een nieuw, blank stuk te laten inplanten.
Ik zou Hard gelach zeker aanraden als je de sfeer van het apartheidregime wilt leren kennen langs de kant van de anderen die zich als een weliswaar minderwaardig onderdeel van de massa voelen.
Weet wel dat er vele eentonige en banale passages aan zitten te komen.
Maar in het einde, als alles samenkomt en je het boek beter begrijpt, zal het een niet te vergeten ervaring blijken.
20-02-2010, 13:17 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 16-02-2010 |
| Gedicht De Coninck |
Ook vandaag bracht het toeval me in contact met de literatuur, meer bepaald met de poëzie van Herman De Coninck.
Gedurende de dag viel mijn blik op een klein weekblad, namelijk de 'WINAgenda', een wekelijkse update voor studenten in de wiskunde, fysica en informatica aan de Leuvense universiteit.
Hierin vond ik een kort gedichtje van De Coninck. Het begint op een infantiele manier, maar er zit een mooie boodschap achter:
voor ik zal sterven wil ik
alle mensen toelachen zei hij
en ging op reis naar alle mensen
en lachte en lachte
maar onderweg stierf hij
van verdriet
Het gedicht gaat over het alom bekende 'masker'. Men wil zijn/haar ware gevoelens niet laten zien.
De Coninck heeft het over sterven, maar het zou even goed ook afscheid nemen kunnen beduiden. Bij een dergelijke beslissing probeert de mens zich 'sterk' te houden, zoals wordt gezegd. Men wil niet in diens ziel laten kijken. Enerzijds omdat men enkel een herinnering aan de mooie tijden wil bewaren, maar ook omdat men gewoon bang is. Men heeft vrees om het imago, dat men de wereld al reeds zolang voorspiegelde, te verliezen. Helaas kan men dat imago niet vast houden, men sterft vanbinnen. Het afscheid wordt een ware calvarietocht waardoor men hem halverwegen afbreekt (cf. 'onderweg').
De onderverdeling in strofen vind ik enorm sterk. Als mensen zich 'sterk' proberen te houden, lijkt alles goed te gaan met hen, in de ogen van de buitenwereld, weliswaar. Ze kunnen op een hupse manier door het leven dartelen, tot er een zware inzinking komt. Helemaal 'out of the blue' stort men in. Dit wordt zeer mooi aangetoond door deze twee gedeelten. Hoewel ze relatief kort op elkaar volgen, is er een zeer grote kloof tussen beiden.
WINA heeft met andere woorden een zeer mooi gedicht uitgekozen om in haar weekblad te zetten. Een duidelijk signaal dus naar diegenen die dachten dat literatuur en wetenschap niet samen konden gaan.
16-02-2010, 00:48 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 06-02-2010 |
| Sabbatjaar Brusselmans voorbij |
Enkele maanden terug kondigde Herman Brusselmans, de Vlaamse successchrijver, aan dat hij een sabbatjaartje zou inlassen om uit een schrijversdipje te komen. Blijkbaar is Brusselmans veerkrachtig genoeg om na die enkele maanden, het sabbatjaar te kunnen afsluiten en verder te gaan met zijn trilogie die reeds 'De man die werk vond' en 'Nog drie keer slapen en ik word wakker' omvatte. Nu schrijft hij volgens Het Laatste Nieuws, het derde boek, namelijk 'Trager dan de snelheid'.
Brusselmans wist de krant te vertellen dat hij blij is dat het dipje over is. Hij heeft veel geleerd in die enkele maanden.Verder valt het volgende citaat op:
'Dat schrijven bij mij geen knopje is dat ik hierboven zomaar even kan uitzetten, bijvoorbeeld. Ik schrijf graag en ik schrijf graag veel'.
Hieruit blijkt nog maar eens dat Brusselmans een man naar mijn hart is. Hij kan gewoon niet stoppen met te schrijven. Het leeft in hem en hij blijft de drang voelen om dat verlangen te bevredigen. Op een bepaald moment had hij blijkbaar genoeg van het voortdurend schrijven (hij schrijft enkele columns en dan ook nog enkele boeken per jaar). Het is dus volkomen begrijpelijk dat hij er even genoeg van had. Maar toch bleef er onderhuids iets zitten, iets dat hem ertoe aanzette om opnieuw te beginnen, al was het een verslaving (of is het er één?)
Deze 'verslaving' bepaalt voor een groot gedeelte 's mans karakter. Hij is zo bezeten van de literatuur en heeft er zo een passie voor dat hij het niet voor 1 jaar kan neerleggen.
Dit is onmiskenbaar een goede eigenschap. Enkel een man die zo gepassioneerd is door de literatuur zou boeken van zo een niveau kunnen schrijven.
Bijlagen:
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20100205_021
06-02-2010, 00:32 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 04-02-2010 |
| Meest verkocht |
De cijfers over de boekenverkoop van het afgelopen jaar zijn binnen.
Het verdict luidt als volgt:
Ontdankts dat de boeken ietsjes duurder zijn geworden, steeg de verkoop toch met 6%. Voor de economen onder ons is het dan ook geen geheim dat de omzet nog meer is gestegen, namelijk met 10%.
Deze stijging is, in een tijd waarin er zeer veel boeken gedigitaliseerd worden, toch een teken aan de wand. Misschien is het concept 'de boek' dan toch sterk genoeg om het internet te overleven.
Nu het aspect van de kwantiteit van de baan is, is het misschien tijd om ons te concentreren over de kwaliteit, dit is, zoals jullie reeds konden merken in vorige posts, voor mij het onbetwiste, de bovenhand bereikende aspect.
Volgens de cijfers stond SOS Piet op de eerste plaats in het algemeen. Hiernaast domineert de populaire, West-Vlaamse TV-kok het volledige non-fictie podium.
Ik wil wel even duidelijk zeggen dat ik niets tegen het sympathieke mannetje heb, ook niet tegen het concept van de kookboek. Toch denk ik niet dat men de leeservaring van enerzijds de kookboek en anderzijds een werk uit het oevre van Hugo Claus kan/mag vergelijken.
Ik had namelijk liever een werk van het laatst genoemde genre aan de top zien prijken. Maar we mogen niet klagen. Ik gun het Huysentruyt van ganserharte. Daarbuiten ben ik van mening dat men kansen moet afdwingen. Misschien wordt morgen wel een boek geschreven dat zo mooi is, dat het SOS Piet verbant naar de annales. (dit zijn geschiedwerken die telkens 1 bepaald jaar behandelen). Een boek dat zo mooi is, kan dan zelf afdwingen om gelezen te worden, als het goed genoeg is, natuurlijk.
De top 3 in het algemeen wordt vervoledigd door 'Mannen die vrouwen haten' en 'De vrouw die met vuur speelde', beiden van S. Larsson.
De volledige lijsten vindt u in de bijgevoegde link.
Ondertussen heb ik nog een internettip voor al onze kookfans: 'Als je hongert en dorst naar cultuur, zet je tanden in een boek'Bijlagen:
http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/cultuur%2Ben%2Bmedia/kunsten/100204_Boekenverkoop
04-02-2010, 20:46 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 03-02-2010 |
| Voor de jeugd |
Deze keer volgt er een post die betrekking heeft op de jeugd.
Het is namelijk zo dat de nominaties van zowel de boekenleeuw als de boekenpauw, respectivelijk voor het beste jeugdboek van het laatste jaar en voor het best geïllustreerde boek van het afgelopen jaar.
Hier volgen de genomineerde van de boekenleeuw:
Marita de Sterck, De hondeneters (Querido)
Kristien Dieltiens, Papinette (Clavis)
Kristien Dieltiens, De zomer van Gisteren & Pudding (De Eenhoorn)
Siska Goeminne, Het fantastische verhaal van Ferre en Frie (De Eenhoorn)
André Sollie, De Zomerzot (Querido)
Laure Van den Broeck, De 17e zomer van Maurice Hamster (Clavis)
Peter Van Olmen, De kleine Odessa (Van Goor)
Sylvia Vanden Heede, Wolf en Hond (Lannoo)
Hilde Vandermeeren, Operatie Bernie Buiten (Davidsfonds/Infodok)
Kathleen Vereecken, Ik denk dat het liefde was (Lannoo)
En hier zijn de mogelijke winnaars van de boekenpauw:
Soetkine Aps, Telfeest! auteur: Jaak Dreesen (De Eenhoorn)
Carll Cneut, Fluit zoals je bent, samensteller: Edward Van de Vendel (De Eenhoorn/ Querido)
Gerda Dendooven, Hoe het varken aan zijn krulstaart kwam (Querido)
Pieter Gaudesaboos, Tommie en de torenhoge boterham auteur: Lorraine Francis (Lannoo)
Tom Schoonooghe, Feestpark (Lannoo)
André Sollie, De Zomerzot (Querido)
Leo Timmers, Kraai (Clavis)
Geert Vervaeke, Een wel heel bijzondere kerst, auteur: Kristien In-t-Ven (Lannoo)
Ik ben zeer positief ingesteld als het gaat om prijzen van dit genre. Zoals ik in vorige posts al uitvoerig heb toegelicht, zijn de jeugdjaren van eenieder een cruciale periode als het gaat om de literaire activiteiten in het vervolg van hun levenswandel. Daarom juich ik dit soort prijzen alleen maar toe.
Vorig jaar trok Els Beerten de Boekenleeuw naar zich toe met 'Allemaal willen we de hemel'. De Boekenpauw, ging dan weer naar Sabien Clement voor haar illustratief werk in 'En iedereen ging op zijn mieren zitten', de woorden vloeiden hier uit de pen van Paul de Moor.
Om de winnaar/winnares van beiden erkenningen te kennen, moeten we nog wachten tot 24 februari, maar laat dat niemand tegenhouden om nu al beslag te leggen op een exemplaar uit het oevre van een genomineerde. Elk van deze werken is zonder twijfel het kopen waard. Bijlagen:
http://www.verteleens.be/2010/02/03/wie-krijgt-de-boekenleeuw-en-de-boekenpauw/
03-02-2010, 17:32 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 29-01-2010 |
| Einde in mineur |
Helaas zouden we deze taalweek met een valse noot moeten afsluiten. Een groot schrijver in de Amerikaanse literatuur, J.D. Salinger, heeft zijn laatste adem uitgeblazen.
J.D. Salinger was vooral bekend van zijn door zijn bestseller The Catcher in the Rye. Het gaat over de reis van de kindertijd naar de volwassenheid. Het verscheen in 1951 voor het eerst in de Verenigde Staten. In die tijd was het boek zeer controversieel omwille van het grof taalgebruik en de passages over seks en prostitutie. Er werd gezegd dat het boek een slechte invloed zou hebben op de jeugd. Deze gedachte werd dan nog eens gevoed doordat er een exemplaar van The Catcher in the Rye aan de zijde van Mark Chapman lag terwijl hij John Lennon vermoordde. Het boek was door de jaren heen in meerdere talen vertaald, waarvan onder andere in het Russisch.
Salinger zelf trok zich terug in Cornish. Hier leidde hij een rustig leven en stierf hij aan een natuurlijke dood.
Dit is opnieuw een verlies voor de literaire wereld. Wanneer men naar Amerikaanse sitcoms kijkt (in mijn geval was het eight simple rules for dating my teenage daughter) merkt men wel dat het boek een belangrijke plaats inneemt in de Amerikaanse cultuur.
Zon sitcom vertelt ons dikwijls veel over bepaalde culturen. Ze hebben immers meermaals moraliserende waarden. Ze laten soms zien hoe de Amerikanen zelf graag zouden willen dat andere Amerikanen bepaalden dingen beschouwen. Zo werd er over The Catcher in the Rye gesproken alsof het een echt, 100% Amerikaans werk is en het lezen ervan een vereiste is voor elke Amerikaanse, goed opgeleide burger.
Op zon momenten kan men de waarde die de Amerikanen hieraan hechten goed waarnemen. Ikzelf heb het werk nog niet gelezen, maar het behoort zeker tot 1 van de boeken die op mijn verlanglijst staan. Bijlagen:
http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20100128_095
29-01-2010, 00:00 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 27-01-2010 |
| Waarom Pierre dood moest |
Vandaag verscheen er een interview in de Standaard met de schrijver en tekenaar van de strip 'Waarom Pierre dood moest'.
De strip is een opgeschreven trauma. Het werkt als een soort van catharsis en een soort openbaring voor Olivier Ka.
Als 12-jarige gaat Olivier op zomerkamp met Pierre, een priester en een vriend van de familie. Helaas blijkt dat Pierre een zeer eigenzinnige visie heeft op het begrip 'vakantiepret'. Olivier was toen helaas het onderwerp van Pierre's schanddaad. Er was spraken van een te ver gaande vorm van ongewenste intimiteiten.
Olivier lijkt dit trauma redelijk goed te kunnen verwerken, maar het vervolg van zijn leven loopt ook niet over rozen. Zijn ouders scheiden, hij keert zich tegen zijn geloof en wordt jong vader. Wanneer zijn dochter ook de 12 jaar nadert, begint hij te beseffen dat er zich langzaam maar zeker een trauma heeft gevormd. Hij ziet de macht die bepaalde, vertrouwde mensen hebben op jong kinderen. Hierbij denkt hij zelf aan mensen zoals de ouders, de leerkrachten, geestelijken, familieleden,...
1 ding wil Olivier benadrukken: het boek gaat niet over pedofilie. Het gaat over manipulatie en misbruik van de macht.
Hij probeerde zelfs de inquisitie te minimaliseren. Er zijn uiteenlopende gevoelens aanwezig bij hem als het gaat over dit onderwerp. Pierre wordt niet afgeschilderd, maar komt eigenlijk over als een zeer geliefd man.
Vanuit het oogpunt van Olivier is dit eigenlijk zeer begrijpbaar. Laten we niet vergeten dat hij een hele tijd een zeer goede band heeft gehad met de man.
Ik vind dit een zeer goed idee. Het is altijd goed om bepaalde dingen van zich af te zetten. Dit kan onder andere door Kristien Hemmerechts bijgetreedt worden. Zij zei zo dat als ze bepaalde dingen opschreef, deze meevloeide in een stroom van verhalen. Eens ze iets opschreef, wist ze niet meer uit welke wereld het gebeurd is, in de fictie- of in de onfictie-wereld. Zo kon zij het verlies van Herman de Coninck.
Een goed initiatief dus. Wat ik er nog goed aan vind, is het feit dat er niet in zwart-wit wordt gedacht. 'Waarom Pierre dood moest' schets een totaalbeeld. Let op, ik zeg niet dat ik de daden van de priester goedkeur, integendeel.
Het belangrijke hieraan is de uitgeoefende macht door mensen die wij vertrouwen, of waarvan er door de maatschappij wordt aangenomen dat wij hen vertrouwen. Vertrouwen blijft iets gevaarlijks. Dat bewijst dit boek opnieuw. Een nuttige strip dus, zowel om gelezen te worden, als om geschreven te worden. Bijlagen:
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=C62LDLDK
27-01-2010, 20:54 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 25-01-2010 |
| Libris Literatuurprijs |
|
Het is weer zover, de longlist van de libris literatuurprijs is bekend gemaakt. De prijs bekroont het beste Nederlandstalige fictie voor volwassenen van het afgelopen jaar zijn uitgebracht. De longlist wordt dan samengesteld en een jury heeft een jaar de tijd om uit alle boeken te kiezen. Dit jaar bestond hij voor het eerst uit meer dan 200 boeken. Het waren er namelijk 247.
Vorig jaar nog slaagde Dimitri Verhulst, met zijn "Godverdomse dagen op een godverdomse bol" de prijs op zak.
Uit een lijst van 247 boeken, werd de onderstaande longlist gemaakt
* Abdelkader Benali, De stem van mijn moeder (De Arbeiderspers)
* Fleur Bourgonje, Verdwijnpunt (De Arbeiderspers)
* Désanne van Brederode, Door mijn schuld (Querido)
* Walter van den Broeck, Terug naar Walden (Meulenhoff/Manteau)
* Bernard Dewulf, Kleine dagen (Atlas)
* Mensje van Keulen, Een goed verhaal (Atlas)
* Marie Kessels, Ruw (De Bezige Bij)
* Herman Koch, Het diner (Anthos)
* Tom Lanoye, Sprakeloos (Prometheus)
* Edzard Mik, Goede tijden (De Bezige Bij)
* Nelleke Noordervliet, Zonder noorden komt niemand thuis (Augustus)
* Cees Nooteboom, 's Nachts komen de vossen (De Bezige Bij)
* Thomas Rosenboom, Zoete mond (Querido)
* Toon Tellegen, Het vertrek van de mier (Querido)
* Peter Terrin, De bewaker (De Arbeiderspers)
* Annelies Verbeke, Vissen redden (De Geus)
* Thomas Verbogt, Verdwenen tijd (Nieuw Amsterdam)
* Christiaan Weijts, De etaleur (De Arbeiderspers)
De longlist bevat 5 Belgen: Walter van den Broeck, Bernard Dewulf, Tom Lanoye, Peter Terrin en Annelies Verbeke. Zoals u leest, is de longlist alleen maar wel gelegd voor het kruin uit de literaire wereld. Onze noorderburen hebben wel 13 schrijvers op de longlist. Doch ben ik van mening dat men maar 1 schrijver nodig heeft om de prijs te winnen en we zodoende nog meer dan voldoende kans maken.
Voor de shortlist is het nog wachten tot 22 maart, er komen dus nog spannende dagen.
Bijlagen:
http://nos.nl/artikel/131688-recordaantal-inzendingen-libris-literatuur-prijs.html
25-01-2010, 00:00 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 23-01-2010 |
| Hard gelach III |
Tussen de absurditeit, de vulgaire gebeurtenissen en de flauwe humor, komt er toch een klein, teer verhaal naar boven.
Door het vele werk vordert 'Hard gelach' zeer traag. Ondertussen zit ik ongeveer halfweg.
Ik werd in het begin van het boek door Tom Sharp op een dwaalspoor gezet. Het bleek dan toch dat de Zoeloe kok de dood werd ingejaagd door juffrouw Hazelstone. (Het is te zeggen, tot hier toe, misschien zet Tom Sharp ons opnieuw op een dwaalspoor).
Het is hier dat het tere verhaal zich afspeelt. De moord zou dan daadwerkelijk een passionele moord zijn. Ze zei dat dat haar manier was om de kok voor altijd aan haar te binden. Door een geestelijk minder begaafde gesprekspartner, namelijk Kommandant van Heerden, is de vrouw genoodzaakt om tijdens de verhoren genoodzaakt om van naaldje tot draadje uit te leggen hoe de vork aan de steel zat. Dit geeft de lezer nieuwe inzichten (hoewel het geen echte revolutionaire nieuwe inzichten zijn, weet ik ze toch te appreciëren). De Kommandant speelt dan de rol van 'jan-met-de-pet'. Hij kan de nieuwere gedachtegang niet helemaal volgen en houdt zich blind voor haar wijsheden. De verhoren op zich zijn op die manier al een satire op zich. Je merkt ook duidelijk dat Kommandant van Heerden zijn (conservatieve) mening wilt opdringen tijdens de verhoren en, hoewel hij erachter zocht, de waarheid verwerpt.
1 van die besproken thema's is het 'normaal'-zijn. Na opnieuw een vernieuwende uitspraak van juffrouw Hazelstone, beschuldigt Kommandant van Heerden haar ervan dat ze niet normaal is. Dan zegt hij met trots dat hij zelf dat wel is. Juffrouw Hazelstone heeft al direct een passend antwoord klaar. Ze zegt dat iedereen probeert om uniek te zijn. Iedereen probeert zich af te scheiden van de norm. Doordat de Kommandant net probeert om naar die norm toe te leven, is hij zelfs abnormaal.
Zoals ik dus al zei, het is niet echt 100% vernieuwend. Maar ik denk dat dit ook te wijten is aan de leeftijd van het boek, het dateert namelijk van 1971.
Ondertussen blijft het lezen een tantaluskwelling, die soms wel beloont kan worden. De lezer voelt dat er op elke pagina opnieuw een nieuwe wijsheid te rapen is, maar wordt meestal belaagd door vulgaire, flauwe humor en eindeloze passages over banale feiten die grappig zouden moeten zijn.
23-01-2010, 20:08 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 22-01-2010 |
| Opnieuw licht in de duisternis |
Er komt opnieuw goed nieuws van het front! Na enkele mindere dagen en somberdere berichten kan ik nu tot mijn grote vreugde meedelen dat het nieuwe boek van Peter Verhelst, namelijk 'Huis van de aanrakingen', in de boekhandel ligt. Peter Verhelst heeft in het verleden al grote naam gemaakt met 'Tongkat', 'Zwerm' en 'Memoires van een luipaard'.
Peter Verhelst zal ook deze keer niet in de doorsnee-heid vervallen, ook zijn laatste boek is geschreven volgens zijn eigenwijze, geliefde schrijfstijl. Het boek is een verzameling van meerdere verhalen. Er is totaal geen rechtlijnigheid of enige andere gelijkenis met de doorsnee roman.
Het onderwerp is wel overal min of meer hetzelfde, namelijk het verlangen naar een mogelijk paradijs. In de toegevoegde link vindt u een voorbeeld hiervan. Dit voorbeeld is de toepassing van het verlangen op 1 van de personages, namelijk Tomoko, een Amerikaanse archiologe van Japanse afkomst. Zij probeert haarzelf terug te vinden door haar werk. Ze is vooral geïnteresseerd in de architectuur, of zoals ze zelf zegt: 'Een constructie van licht, beton en water'.
Deze boek is niet louter bedoeld ter ontspanning, het brengt ons ook verschillende begrippen, normen en waarden van andere culturen bij. Het helpt ons dus om in de eerste plaats een mens te zijn en vervolgens geeft het ons de gelegenheid om aanstalte te maken om onszelf te leren kennen. In het geval van Tomoko wordt het thema 'verdriet' behandeld. Het legt uit hoe wij tegenover het verdriet staan en hoe men in het Oosten tegenover verdriet staat. Verdriet wordt algemeen aangenomen als 'nul', niets. Wij zeggen dat als je iets vermenigvuldigd met nul, je altijd nul uitkomt. In het Oosten wordt er gesproken over delen door nul (om wiskundig correct te blijven: dit gaat over de limiet van X naar nul). Dan kom je oneindig uit.
Nog meer levenswijsheden, mooie vergelijkingen en een volgende stap op de ladder naar 'iets' verder, vindt u nu in de boekenwinkel.Bijlagen:
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=QP2L0T0R
22-01-2010, 13:51 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 21-01-2010 |
| Nu ook Jacques Martin |
De laatste tijd zien steeds meer en meer sombere berichten het levenslicht op deze blog. Vandaag dus ook. Deze keer kwam de 'grimmige oogster' voor Jacques Martin, de geestelijke vader van Alex.
Aangezien bepaalde, niet nadergenoemde sceptici bezwaar zouden kunnen aantekenen omwille van een blogbericht over 'maar' een striptekenaar op een literaire site, zou ik graag willen beginnen met deze sceptici de mond te snoeren. Daarom wil ik eerst en vooral aanvoeren dat striptekenaars een nobele rol vertolken in het mentale groeiproces van de kinderen. Door deze eerste, niet geforceerde aanraking met een vorm van literatuur, zullen de kinderen, eens het adolescenten zijn, sneller naar de zwaardere literatuur grijpen. De strips zorgen dus voor een eerste mogelijkheid tot een spontane kennismaking en dragen dus op die manier bij tot het cultiveren van de bevolking. Verder wil ik ook nog zeggen dat Jacques Martin niet de eerste de beste striptekenaar was, hij was een lid van de avant-garde op dit gebied, hij was 1 van de pioniers. Hiernaast is het ook nog het vermelden waard dat hij vaak de jeugd op het rechte pad hield, dankzij de moraliserende eigenschappen van zijn werk.
Jacques Martin werd op 25 september 1921 in Straatsburg geboren. Samen met Hergé (gekend van 'Kuifje') en Edgar Pierre Jacobs (gekend van 'Blake en Mortimer') was hij 1 van de 3 grote vertegenwoordigers van "Brusselse school" en was hij een geestelijke vader van de 'klare lijn'. Zijn werk werd voor het eerst gepubliceerd in Kuifje (dit was toen een weekblad), met zijn bekendste personage 'Alex de Onversaagde'. Later bleef hij nog 19 jaar lang trouw aan Hergé door toe te treden in zijn studio. Hier hielp hij hem met de avonturen van Kuifje. De laatste jaren van zijn leven versleet hij als blinde en was genoodzaakt om het werk aan anderen over te laten.
Van zijn topstrips, 'Alex', zijn in heel Europa meer dan 20 miljoen exemplaren verkocht.
Jacques Martin heeft in zijn jonge jaren een zeer grote invloed op mij gehad. Hij heeft mijn interesse voor enerzijds de literatuur, anderzijds de oudheid aangewakkerd. Nu ga ik door het leven als laatste jaars latinist (op secundair niveau) en wanneer ik terugdenk aan mijn levensloop, herken ik in meerdere facetten de hand van Jacques Martin erin. Bijlagen:
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20100121_062&subsection=4
21-01-2010, 19:49 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 20-01-2010 |
| Erich Segal overleden |
|
De literaire wereld verliest opnieuw een grote naam. Dit maal blief Segal voor de laatste keer zijn adem uit. De tragische gebeurtenis gebeurde op 17 januari.
We kennen Segal natuurlijk allemaal van de melodramatische roman Love story. Hierin trouwde 2 verliefde mensen bij elkaar. Doch bleef hun geluk niet duren. Men ontdekte dat de vrouw terminaal ziek was.
Het boek is zelfs verfilmd en kreeg 7 Oscarnominaties (hiervan verzilverde het maar 1, die van beste filmmuziek)
Verder schreef hij natuurlijk nog andere boeken. Zo zijn ook Fairy tale, man, woman and child en Doctors van zijn hand.
Segal was niet de eerste de beste broodschrijver. Hij genoot zelf van een goede opleiding. Als zoon van een rabbi ging hij naar Harvard, toch 1 van de topscholen in de verenigde staten. Daar werd hij professor in de Latijnse en Griekse literatuur. Later ging hij ook les geven aan de universiteiten van Yale en Princeton. Ik veronderstel dat er dus geen twijfel over de kwaliteit van de psychologische diepgang en het plot van het verhaal mag bestaan.
Zelf heb ik nog niet de kans gekregen om mijn oog te laten dwalen over de werken, maar ik beschouw dit als een goede gelegenheid. Wie weet zal het mijn volgende boek zijn.
20-01-2010, 18:20 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
|
|
| Nu is het aan u |
Maak uw bevindingen wereldkundig.
|
|
|
|
