 |
|
|
| |
|
|
| 24-02-2010 |
 Boekenleeuw en Boekenpauw |
In het begin van de maand beschreef ik onder 'voor de jeugd' de longlists van de Boekenleeuw en de Boekenpauw.
Ondertussen zijn de uitslagen binnen gekomen.
Bij de Boekenleeuw Kathleen Vereecken heeft het gehaald met haar werk 'Ik denk dat het liefde was' (Lannoo). Zoals ik al eerder zei bekroont deze prijs het beste kinder- of jeugdboek van het afgelopen jaar.
'Ik denk dat het liefde was' is meer dan een gewoon kinderboek, het legt de kinderen een filosofische kwestie uit, namelijk dat van het 'Butterfly effect' (bekend van de film die dezelfde naam draagt).
In het werk van Vereecken handelt over welk leven een ongewenst kind zou kunnen gehad hebben. Het hoofdpersonage is niemand minder dan de oudste zoon van Jean-Jacques Rousseau, een bekende filosoof.
Men legt uit hoe het kind, indien het wel gewenst zou zijn en niet naar een weeshuis zou gebracht zijn, zou kunnen uitgegroeid zijn tot een geëerd schrijver.
Het 'Butterflyeffect' houdt in dat één gebeurtenis, hoe klein hij ook is, de toekomst volledig kan veranderen.
Dit verteld ook het boek. Een weesjongen en toekomstig zwerver had een rijk en gelauwerd man kunnen worden.
Als iemand er in slaagt om een kwestie van dat kaliber, want ik denk dat het niet evident is voor elk kind om dit te vatten, aan kinderen uit te leggen, heeft de Boekenleeuw meer dan verdient.
De eervolle vermeldingen, namelijk de Boekenwelpen, waren weggelegd voor Laure Van den Broeck en Peter Van Olmen met respectievelijk
'De 17e zomer van Maurice Hamster' en 'De kleine Odessa'
De Boekenpauw was dan weer geschonken aan André Sollie voor 'De Zomerzot' (Querido/WPG). Dit is de tweede keer dat hij hier in slaagt, het gebeurde ook al eens in 1998. Hier gingen eervolle vermeldingen, namelijk de Boekenpluim, naar Carll Cneut voor 'Fluit zoals je bent' en Gerda DenDooven met 'Hoe het varken aan zijn krulstaart kwam'.
Bijlagen:
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=B36354356100224
24-02-2010, 00:00 geschreven door Kim 
|
|
|
|
|
| 23-02-2010 |
| Superman |
Vandaag handelde de les Nederlands over 'Het Dwaallicht', van Willem Elsschot.
Via een zijsprong wist onze leerkracht ons te vertellen dat hij over een eerste druk van 'Het Dwaallicht' beschiktte. Even later bezochten we een site van een boekenwinkel waar een andere eerste druk van het boek werd aangeboden aan 70 euro.
Omwille van de een of andere reden, die mij onbekend is, stonden enkele medeleerlingen perplex en begrepen niet waarom iemand zoveel geld wilde uitgeven aan een boek dat men ook in de winkel kon vinden voor amper 10 euro (weliswaar niet als eerste druk).
Hieruit kon ik afleiden dat men een boek (als voorwerp) op verschillende manieren kan benaderen.
Ten eerste kan men het zien als verhaal, niet meer, niet minder.
Wat men ook kan doen, is het boek bekijken als een stille getuigen van een grote prestatie. Boeken, en in het bijzonder de eerste druk, blijven de onomstotelijke bewijzen dat het boek geschreven is. Als het boek dan achteraf een succes blijkt te zijn, heeft de eerste druk altijd een speciale waarden, zoals de eerste auto die ooit gemaakt is, want ook ieder boek dat een succes blijkt te zijn, is op zijn manier een unieke bedenking/uitvinding.
In de vroege avond las ik de krant en merkte ik dat er onlangs 1 miljoen dollar werd betaald voor de eerste strip van Superman.
Het gaat over een Action Comics no. 1, een strip uit 1938. In die tijd werden er 100 exemplaren gedrukt en kostte het 10 cent per stuk.
Ik wil 'Het Dwaallicht' niet vergelijken met de eerste strip van Superman. Dit is per slot van rekening onmogelijk. Beiden schreven ze op een andere manier en met een ander doel voor ogen. Het verschil in waarden is ook logisch te verklaren door de inpact die beiden werken hadden op de maatschappij in hun tijd. Zo sprak Superman wereldwijd de jeugd aan en veroorzaakte hij de 'comic book' traditie. Elsschot's werk was dan meer geschikt voor een meer selectief niche. Voor de taalliefhebber, voor de meerwaardenzoeker,...
Toch hebben beiden boeken een goed herkenbaar raakpunt. Beiden eerste drukken worden door de liefhebbers van de verschillende genres beschouwd als prijsloze monumenten. Ze hebben er beiden alles voor over om het exemplaar op hun boekenkast te kunnen zien prijken. Bijlagen:
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20100222_134
23-02-2010, 21:24 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 20-02-2010 |
| Hard gelach IV |
|
Uiteindelijk, na anderhalve maand, is het me gelukt om Tom Sharpe's 'Hard gelach' uit te lezen. Deze leesperiode is weliswaar niet te wijten aan bepaalde gebreken van het werk, maar eerder aan de drukke periode die achter de rug is.
Voor de liefhebbers die willen weten hoe het boek eindigde, kan ik vertellen dat het einde volledig in de sfeer van het verhaal ligt. Op het einde wordt ook de satire nog eens te meer benadrukt. Hoewel er bewust gekozen is voor verstilling, is het zwart-wit contrast ook hier duidelijk merkbaar (excuses voor de slechte woordgrap).
Als u mij zou vragen wat mijn appreciatie is, ben ik toch niet helemaal positief over het werk, als zou ik dit eigenlijk niet mogen zeggen.
Na het lezen van zware literaire werken geschreven door onder andere Tom lanoye en Koen Peeters, ontstond er een bepaald verwachtingspatroon. Ik verwachtte meer van het boek dan dat het mij uiteindelijk zou geven. Dit zou onrecht aan 'Hard gelach' aandoen omdat het boek mij in res vera nooit een rad voor de ogen probeerde te draaien. Er werd mij 'Hard gelach' beloofd, en niets anders, dat vertelde de korte inhoud mij nota bene ook. Doch stond er ook het woord 'satire' in. In was meteen verkocht en de verwachtingen schoten de hoogte in. Nu gebied de eerlijkheid me wel te zeggen dat er wel degelijk een satire aanwezig was. Het hele boek was één grote satire. Dit had zowel negatieve als positieve kanten.
Zo was het feit dat de satire na verloop van tijd uitermate langdradig bleek te zijn en zelfs afgezaagd, als ik het woord in de mond mag nemen.
Verbazend genoeg bleek dit achteraf om te slaan in een uitermate positief element. Als ik het apartheidssysteem al na enkele honderden bladzijden al 'beu' ben, hoe zou het dan zijn voor de mensen die daar in leven? Ik las er slechts over en keurde het af, maar eenmaal het boek dicht was geslagen, was het weg. Mensen werden opnieuw mensen en iedereen werd opnieuw gelijk behandeld. Dit gold in het begin althans. Daar ik in een kleinere gemeente woon en er slechts weinig mensen met een andere huidskleur zich doorgaans in het straatbeeld bevinden, viel het me in het begin niet op. Maar naar mate de dagen zich opstapelden, zag ik af en toe wel iemand met een andere huidskleur.
Ook nu nog, in deze maatschappij, zie je dat er nog een verschil is. Mensen gedragen zich nog altijd anders als er bij voorbeeld een Afrikaanse Belg naast hun komt zitten op de bus of voor hen staat in de supermarkt. Oude, keurige dametjes houden hun handtas dichter bij zich, hun verrimpelde handen tonen aders en de armen spannen zich op. Af en toe kijkt er een heer van onder zijn wenkbrauwen en stuurt een verraderlijke blik.
Deze situatie kan men onmogelijk vergelijken met het apartheidssysteem. In het apartheidssysteem zouden zulke situaties zich nooit voordoen omwille van de voor de hand ligende reden dat blanken en zwarten nooit samen in dezelfde supermarkt mogen winkelen of op dezelfde bus zitten. Toch heb ik de indruk dat mensen van een ander origine hier ook door gekwetst worden. Laat me wel even duidelijk zijn: ik ben geboren met hetzelfde gezicht als de massa en heb bij gevolg nog nooit zelf discriminerend gedrag op basis van huidskleur ondervonden. Desalniettemin geloof ik sterk dat dit kwetsend is.
Ik denk dat het het best te vergelijken valt met een functie die een horizontale assymptoot heeft in Y=gelijkheid. We gaan altijd dichter en dichter naar die gelijkheid, maar komen er nooit helemaal. Dit onderdeel komt ook voor in Hard gelach. Zo redeneerde Els dat hij meer waard was dan een andere neger (ik gebruik hier de term neger om aan te tonen hoe frequent men een nog veel meer aanstootgevend substantief gebruikte om een originele inwoner te beschrijven. Het woord dat gebruikt wordt in Hard gelach vind ik te aanstootgevend om wereldkundig te maken onder mijn naam) omdat hij een mulat was (product van interraciaal coïtus). Toch bleef hij, hoewel hij jaren lang trouw het blanke belang diende, op de waardenladder nog ver onder de blanken. Ondertussen stond de agent net onder de trap van Toby, een rottweiler.
Ook het einde draagt wonderwel bij bij de satire: blanken begaan een misdaad, hebben ernstige feiten op hun naam, zijn soms zo ex-centristisch dat ze als gevaarlijk mogen beschouwd worden, en toch ontlopen ze op het einde al wat hen toekomt.
Des te meer naar het einde werd ik meer en meer verrast door de oude, schijnbaar conservatieve en demente juffrouw Hazelstone. Hieronder volgt een citaat van haar. Er werd net gekeken naar een filmpje waarin de Zoeloe kok, waarmee de dame een relatie had, wordt getoond.
Ze zweeg. Dat is het leven, een neger die doet of hij een blanke vrouw is, die passen danst uit een ballet dat hij nooit heeft gezien, gekleed in kleren van een materiaal dat volkomen ongeschikt is voor een heet klimaat, op een gazon dat uit Engeland is geïmporteerd, en die het stenen gezicht kust van een man die zijn natie heeft vernietigd, gefilmd door een vrouw die door velen gezien wordt als diegene die bepaalt wat goede smaak is. Niets zou de kwaliteit van het leven in Zuid-Afrika beter tot uitdrukking kunnen brengen.
Een prachtige passage met vele dubbele bodems. Op iedere komma zou een discussie kunnen ontstaan. Toch wordt deze tijd de lezer niet gegund. Het is een opsomming die vrij snel leeft en ook dit heeft een doel. In het apartheidssysteem kunnen bij die kommas helemaal geen discussie ontstaan, het is gewoon zo. Er kunnen geen vragen gesteld worden.
Deze ontdekking had bij mij behoefte aan een moment van introspectie. Wat ik vond was op zijn minst gezegd ontnuchterend.
Een andere passage speelt zich al in het achterste gedeelte van het boek. Kommandant Van Heerden regelt een hart van een Britse heer voor een harttransplantatie met zijn eigen hart. Aangezien de Britse heer ontsnapt aan de galg, is er ook geen hart ter beschikking. De dokters vonden er dan niets beters op om het oorspronkelijke hart in het lichaam van de Kommandant te laten. In de laatste zin staat dan dat in zijn eigen borst nu het hart van een Engelse gentlemen klopt.
Een opmerkelijk slot toch. Ten eerste vroeg ik mij af wat voor een gentlemen nog voor de terechtstelling het hart van de gevangenen komt claimen. Dit draagt in feiten ook bij tot de satire. Van Heerden heeft immers een Brits hart in zich, hij begon dezelfde gewoonten van de Britse kolonisatoren over te nemen.
Verder is het me opgevallen dat de vergelijking zwart-wit van boven de huid tot onder de huid wordt doorgetrokken. Men predikte gedurende zo een lange tijd het verschil, dat en dan ook effectief geloofde dat negers en blanken niet dezelfde mensen waren, zowel van binnen als van buiten. Daarom wilde Van Heerden ook weer 1 trapje hoger op de ladder van de rassen staan door een nieuw, blank stuk te laten inplanten.
Ik zou Hard gelach zeker aanraden als je de sfeer van het apartheidregime wilt leren kennen langs de kant van de anderen die zich als een weliswaar minderwaardig onderdeel van de massa voelen.
Weet wel dat er vele eentonige en banale passages aan zitten te komen.
Maar in het einde, als alles samenkomt en je het boek beter begrijpt, zal het een niet te vergeten ervaring blijken.
20-02-2010, 13:17 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 16-02-2010 |
| Gedicht De Coninck |
Ook vandaag bracht het toeval me in contact met de literatuur, meer bepaald met de poëzie van Herman De Coninck.
Gedurende de dag viel mijn blik op een klein weekblad, namelijk de 'WINAgenda', een wekelijkse update voor studenten in de wiskunde, fysica en informatica aan de Leuvense universiteit.
Hierin vond ik een kort gedichtje van De Coninck. Het begint op een infantiele manier, maar er zit een mooie boodschap achter:
voor ik zal sterven wil ik
alle mensen toelachen zei hij
en ging op reis naar alle mensen
en lachte en lachte
maar onderweg stierf hij
van verdriet
Het gedicht gaat over het alom bekende 'masker'. Men wil zijn/haar ware gevoelens niet laten zien.
De Coninck heeft het over sterven, maar het zou even goed ook afscheid nemen kunnen beduiden. Bij een dergelijke beslissing probeert de mens zich 'sterk' te houden, zoals wordt gezegd. Men wil niet in diens ziel laten kijken. Enerzijds omdat men enkel een herinnering aan de mooie tijden wil bewaren, maar ook omdat men gewoon bang is. Men heeft vrees om het imago, dat men de wereld al reeds zolang voorspiegelde, te verliezen. Helaas kan men dat imago niet vast houden, men sterft vanbinnen. Het afscheid wordt een ware calvarietocht waardoor men hem halverwegen afbreekt (cf. 'onderweg').
De onderverdeling in strofen vind ik enorm sterk. Als mensen zich 'sterk' proberen te houden, lijkt alles goed te gaan met hen, in de ogen van de buitenwereld, weliswaar. Ze kunnen op een hupse manier door het leven dartelen, tot er een zware inzinking komt. Helemaal 'out of the blue' stort men in. Dit wordt zeer mooi aangetoond door deze twee gedeelten. Hoewel ze relatief kort op elkaar volgen, is er een zeer grote kloof tussen beiden.
WINA heeft met andere woorden een zeer mooi gedicht uitgekozen om in haar weekblad te zetten. Een duidelijk signaal dus naar diegenen die dachten dat literatuur en wetenschap niet samen konden gaan.
16-02-2010, 00:48 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 06-02-2010 |
| Sabbatjaar Brusselmans voorbij |
Enkele maanden terug kondigde Herman Brusselmans, de Vlaamse successchrijver, aan dat hij een sabbatjaartje zou inlassen om uit een schrijversdipje te komen. Blijkbaar is Brusselmans veerkrachtig genoeg om na die enkele maanden, het sabbatjaar te kunnen afsluiten en verder te gaan met zijn trilogie die reeds 'De man die werk vond' en 'Nog drie keer slapen en ik word wakker' omvatte. Nu schrijft hij volgens Het Laatste Nieuws, het derde boek, namelijk 'Trager dan de snelheid'.
Brusselmans wist de krant te vertellen dat hij blij is dat het dipje over is. Hij heeft veel geleerd in die enkele maanden.Verder valt het volgende citaat op:
'Dat schrijven bij mij geen knopje is dat ik hierboven zomaar even kan uitzetten, bijvoorbeeld. Ik schrijf graag en ik schrijf graag veel'.
Hieruit blijkt nog maar eens dat Brusselmans een man naar mijn hart is. Hij kan gewoon niet stoppen met te schrijven. Het leeft in hem en hij blijft de drang voelen om dat verlangen te bevredigen. Op een bepaald moment had hij blijkbaar genoeg van het voortdurend schrijven (hij schrijft enkele columns en dan ook nog enkele boeken per jaar). Het is dus volkomen begrijpelijk dat hij er even genoeg van had. Maar toch bleef er onderhuids iets zitten, iets dat hem ertoe aanzette om opnieuw te beginnen, al was het een verslaving (of is het er één?)
Deze 'verslaving' bepaalt voor een groot gedeelte 's mans karakter. Hij is zo bezeten van de literatuur en heeft er zo een passie voor dat hij het niet voor 1 jaar kan neerleggen.
Dit is onmiskenbaar een goede eigenschap. Enkel een man die zo gepassioneerd is door de literatuur zou boeken van zo een niveau kunnen schrijven.
Bijlagen:
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20100205_021
06-02-2010, 00:32 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 04-02-2010 |
| Meest verkocht |
De cijfers over de boekenverkoop van het afgelopen jaar zijn binnen.
Het verdict luidt als volgt:
Ontdankts dat de boeken ietsjes duurder zijn geworden, steeg de verkoop toch met 6%. Voor de economen onder ons is het dan ook geen geheim dat de omzet nog meer is gestegen, namelijk met 10%.
Deze stijging is, in een tijd waarin er zeer veel boeken gedigitaliseerd worden, toch een teken aan de wand. Misschien is het concept 'de boek' dan toch sterk genoeg om het internet te overleven.
Nu het aspect van de kwantiteit van de baan is, is het misschien tijd om ons te concentreren over de kwaliteit, dit is, zoals jullie reeds konden merken in vorige posts, voor mij het onbetwiste, de bovenhand bereikende aspect.
Volgens de cijfers stond SOS Piet op de eerste plaats in het algemeen. Hiernaast domineert de populaire, West-Vlaamse TV-kok het volledige non-fictie podium.
Ik wil wel even duidelijk zeggen dat ik niets tegen het sympathieke mannetje heb, ook niet tegen het concept van de kookboek. Toch denk ik niet dat men de leeservaring van enerzijds de kookboek en anderzijds een werk uit het oevre van Hugo Claus kan/mag vergelijken.
Ik had namelijk liever een werk van het laatst genoemde genre aan de top zien prijken. Maar we mogen niet klagen. Ik gun het Huysentruyt van ganserharte. Daarbuiten ben ik van mening dat men kansen moet afdwingen. Misschien wordt morgen wel een boek geschreven dat zo mooi is, dat het SOS Piet verbant naar de annales. (dit zijn geschiedwerken die telkens 1 bepaald jaar behandelen). Een boek dat zo mooi is, kan dan zelf afdwingen om gelezen te worden, als het goed genoeg is, natuurlijk.
De top 3 in het algemeen wordt vervoledigd door 'Mannen die vrouwen haten' en 'De vrouw die met vuur speelde', beiden van S. Larsson.
De volledige lijsten vindt u in de bijgevoegde link.
Ondertussen heb ik nog een internettip voor al onze kookfans: 'Als je hongert en dorst naar cultuur, zet je tanden in een boek'Bijlagen:
http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/cultuur%2Ben%2Bmedia/kunsten/100204_Boekenverkoop
04-02-2010, 20:46 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 03-02-2010 |
| Voor de jeugd |
Deze keer volgt er een post die betrekking heeft op de jeugd.
Het is namelijk zo dat de nominaties van zowel de boekenleeuw als de boekenpauw, respectivelijk voor het beste jeugdboek van het laatste jaar en voor het best geïllustreerde boek van het afgelopen jaar.
Hier volgen de genomineerde van de boekenleeuw:
Marita de Sterck, De hondeneters (Querido)
Kristien Dieltiens, Papinette (Clavis)
Kristien Dieltiens, De zomer van Gisteren & Pudding (De Eenhoorn)
Siska Goeminne, Het fantastische verhaal van Ferre en Frie (De Eenhoorn)
André Sollie, De Zomerzot (Querido)
Laure Van den Broeck, De 17e zomer van Maurice Hamster (Clavis)
Peter Van Olmen, De kleine Odessa (Van Goor)
Sylvia Vanden Heede, Wolf en Hond (Lannoo)
Hilde Vandermeeren, Operatie Bernie Buiten (Davidsfonds/Infodok)
Kathleen Vereecken, Ik denk dat het liefde was (Lannoo)
En hier zijn de mogelijke winnaars van de boekenpauw:
Soetkine Aps, Telfeest! auteur: Jaak Dreesen (De Eenhoorn)
Carll Cneut, Fluit zoals je bent, samensteller: Edward Van de Vendel (De Eenhoorn/ Querido)
Gerda Dendooven, Hoe het varken aan zijn krulstaart kwam (Querido)
Pieter Gaudesaboos, Tommie en de torenhoge boterham auteur: Lorraine Francis (Lannoo)
Tom Schoonooghe, Feestpark (Lannoo)
André Sollie, De Zomerzot (Querido)
Leo Timmers, Kraai (Clavis)
Geert Vervaeke, Een wel heel bijzondere kerst, auteur: Kristien In-t-Ven (Lannoo)
Ik ben zeer positief ingesteld als het gaat om prijzen van dit genre. Zoals ik in vorige posts al uitvoerig heb toegelicht, zijn de jeugdjaren van eenieder een cruciale periode als het gaat om de literaire activiteiten in het vervolg van hun levenswandel. Daarom juich ik dit soort prijzen alleen maar toe.
Vorig jaar trok Els Beerten de Boekenleeuw naar zich toe met 'Allemaal willen we de hemel'. De Boekenpauw, ging dan weer naar Sabien Clement voor haar illustratief werk in 'En iedereen ging op zijn mieren zitten', de woorden vloeiden hier uit de pen van Paul de Moor.
Om de winnaar/winnares van beiden erkenningen te kennen, moeten we nog wachten tot 24 februari, maar laat dat niemand tegenhouden om nu al beslag te leggen op een exemplaar uit het oevre van een genomineerde. Elk van deze werken is zonder twijfel het kopen waard. Bijlagen:
http://www.verteleens.be/2010/02/03/wie-krijgt-de-boekenleeuw-en-de-boekenpauw/
03-02-2010, 17:32 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 29-01-2010 |
| Einde in mineur |
Helaas zouden we deze taalweek met een valse noot moeten afsluiten. Een groot schrijver in de Amerikaanse literatuur, J.D. Salinger, heeft zijn laatste adem uitgeblazen.
J.D. Salinger was vooral bekend van zijn door zijn bestseller The Catcher in the Rye. Het gaat over de reis van de kindertijd naar de volwassenheid. Het verscheen in 1951 voor het eerst in de Verenigde Staten. In die tijd was het boek zeer controversieel omwille van het grof taalgebruik en de passages over seks en prostitutie. Er werd gezegd dat het boek een slechte invloed zou hebben op de jeugd. Deze gedachte werd dan nog eens gevoed doordat er een exemplaar van The Catcher in the Rye aan de zijde van Mark Chapman lag terwijl hij John Lennon vermoordde. Het boek was door de jaren heen in meerdere talen vertaald, waarvan onder andere in het Russisch.
Salinger zelf trok zich terug in Cornish. Hier leidde hij een rustig leven en stierf hij aan een natuurlijke dood.
Dit is opnieuw een verlies voor de literaire wereld. Wanneer men naar Amerikaanse sitcoms kijkt (in mijn geval was het eight simple rules for dating my teenage daughter) merkt men wel dat het boek een belangrijke plaats inneemt in de Amerikaanse cultuur.
Zon sitcom vertelt ons dikwijls veel over bepaalde culturen. Ze hebben immers meermaals moraliserende waarden. Ze laten soms zien hoe de Amerikanen zelf graag zouden willen dat andere Amerikanen bepaalden dingen beschouwen. Zo werd er over The Catcher in the Rye gesproken alsof het een echt, 100% Amerikaans werk is en het lezen ervan een vereiste is voor elke Amerikaanse, goed opgeleide burger.
Op zon momenten kan men de waarde die de Amerikanen hieraan hechten goed waarnemen. Ikzelf heb het werk nog niet gelezen, maar het behoort zeker tot 1 van de boeken die op mijn verlanglijst staan. Bijlagen:
http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20100128_095
29-01-2010, 00:00 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 27-01-2010 |
| Waarom Pierre dood moest |
Vandaag verscheen er een interview in de Standaard met de schrijver en tekenaar van de strip 'Waarom Pierre dood moest'.
De strip is een opgeschreven trauma. Het werkt als een soort van catharsis en een soort openbaring voor Olivier Ka.
Als 12-jarige gaat Olivier op zomerkamp met Pierre, een priester en een vriend van de familie. Helaas blijkt dat Pierre een zeer eigenzinnige visie heeft op het begrip 'vakantiepret'. Olivier was toen helaas het onderwerp van Pierre's schanddaad. Er was spraken van een te ver gaande vorm van ongewenste intimiteiten.
Olivier lijkt dit trauma redelijk goed te kunnen verwerken, maar het vervolg van zijn leven loopt ook niet over rozen. Zijn ouders scheiden, hij keert zich tegen zijn geloof en wordt jong vader. Wanneer zijn dochter ook de 12 jaar nadert, begint hij te beseffen dat er zich langzaam maar zeker een trauma heeft gevormd. Hij ziet de macht die bepaalde, vertrouwde mensen hebben op jong kinderen. Hierbij denkt hij zelf aan mensen zoals de ouders, de leerkrachten, geestelijken, familieleden,...
1 ding wil Olivier benadrukken: het boek gaat niet over pedofilie. Het gaat over manipulatie en misbruik van de macht.
Hij probeerde zelfs de inquisitie te minimaliseren. Er zijn uiteenlopende gevoelens aanwezig bij hem als het gaat over dit onderwerp. Pierre wordt niet afgeschilderd, maar komt eigenlijk over als een zeer geliefd man.
Vanuit het oogpunt van Olivier is dit eigenlijk zeer begrijpbaar. Laten we niet vergeten dat hij een hele tijd een zeer goede band heeft gehad met de man.
Ik vind dit een zeer goed idee. Het is altijd goed om bepaalde dingen van zich af te zetten. Dit kan onder andere door Kristien Hemmerechts bijgetreedt worden. Zij zei zo dat als ze bepaalde dingen opschreef, deze meevloeide in een stroom van verhalen. Eens ze iets opschreef, wist ze niet meer uit welke wereld het gebeurd is, in de fictie- of in de onfictie-wereld. Zo kon zij het verlies van Herman de Coninck.
Een goed initiatief dus. Wat ik er nog goed aan vind, is het feit dat er niet in zwart-wit wordt gedacht. 'Waarom Pierre dood moest' schets een totaalbeeld. Let op, ik zeg niet dat ik de daden van de priester goedkeur, integendeel.
Het belangrijke hieraan is de uitgeoefende macht door mensen die wij vertrouwen, of waarvan er door de maatschappij wordt aangenomen dat wij hen vertrouwen. Vertrouwen blijft iets gevaarlijks. Dat bewijst dit boek opnieuw. Een nuttige strip dus, zowel om gelezen te worden, als om geschreven te worden. Bijlagen:
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=C62LDLDK
27-01-2010, 20:54 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 25-01-2010 |
| Libris Literatuurprijs |
|
Het is weer zover, de longlist van de libris literatuurprijs is bekend gemaakt. De prijs bekroont het beste Nederlandstalige fictie voor volwassenen van het afgelopen jaar zijn uitgebracht. De longlist wordt dan samengesteld en een jury heeft een jaar de tijd om uit alle boeken te kiezen. Dit jaar bestond hij voor het eerst uit meer dan 200 boeken. Het waren er namelijk 247.
Vorig jaar nog slaagde Dimitri Verhulst, met zijn "Godverdomse dagen op een godverdomse bol" de prijs op zak.
Uit een lijst van 247 boeken, werd de onderstaande longlist gemaakt
* Abdelkader Benali, De stem van mijn moeder (De Arbeiderspers)
* Fleur Bourgonje, Verdwijnpunt (De Arbeiderspers)
* Désanne van Brederode, Door mijn schuld (Querido)
* Walter van den Broeck, Terug naar Walden (Meulenhoff/Manteau)
* Bernard Dewulf, Kleine dagen (Atlas)
* Mensje van Keulen, Een goed verhaal (Atlas)
* Marie Kessels, Ruw (De Bezige Bij)
* Herman Koch, Het diner (Anthos)
* Tom Lanoye, Sprakeloos (Prometheus)
* Edzard Mik, Goede tijden (De Bezige Bij)
* Nelleke Noordervliet, Zonder noorden komt niemand thuis (Augustus)
* Cees Nooteboom, 's Nachts komen de vossen (De Bezige Bij)
* Thomas Rosenboom, Zoete mond (Querido)
* Toon Tellegen, Het vertrek van de mier (Querido)
* Peter Terrin, De bewaker (De Arbeiderspers)
* Annelies Verbeke, Vissen redden (De Geus)
* Thomas Verbogt, Verdwenen tijd (Nieuw Amsterdam)
* Christiaan Weijts, De etaleur (De Arbeiderspers)
De longlist bevat 5 Belgen: Walter van den Broeck, Bernard Dewulf, Tom Lanoye, Peter Terrin en Annelies Verbeke. Zoals u leest, is de longlist alleen maar wel gelegd voor het kruin uit de literaire wereld. Onze noorderburen hebben wel 13 schrijvers op de longlist. Doch ben ik van mening dat men maar 1 schrijver nodig heeft om de prijs te winnen en we zodoende nog meer dan voldoende kans maken.
Voor de shortlist is het nog wachten tot 22 maart, er komen dus nog spannende dagen.
Bijlagen:
http://nos.nl/artikel/131688-recordaantal-inzendingen-libris-literatuur-prijs.html
25-01-2010, 00:00 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 23-01-2010 |
| Hard gelach III |
Tussen de absurditeit, de vulgaire gebeurtenissen en de flauwe humor, komt er toch een klein, teer verhaal naar boven.
Door het vele werk vordert 'Hard gelach' zeer traag. Ondertussen zit ik ongeveer halfweg.
Ik werd in het begin van het boek door Tom Sharp op een dwaalspoor gezet. Het bleek dan toch dat de Zoeloe kok de dood werd ingejaagd door juffrouw Hazelstone. (Het is te zeggen, tot hier toe, misschien zet Tom Sharp ons opnieuw op een dwaalspoor).
Het is hier dat het tere verhaal zich afspeelt. De moord zou dan daadwerkelijk een passionele moord zijn. Ze zei dat dat haar manier was om de kok voor altijd aan haar te binden. Door een geestelijk minder begaafde gesprekspartner, namelijk Kommandant van Heerden, is de vrouw genoodzaakt om tijdens de verhoren genoodzaakt om van naaldje tot draadje uit te leggen hoe de vork aan de steel zat. Dit geeft de lezer nieuwe inzichten (hoewel het geen echte revolutionaire nieuwe inzichten zijn, weet ik ze toch te appreciëren). De Kommandant speelt dan de rol van 'jan-met-de-pet'. Hij kan de nieuwere gedachtegang niet helemaal volgen en houdt zich blind voor haar wijsheden. De verhoren op zich zijn op die manier al een satire op zich. Je merkt ook duidelijk dat Kommandant van Heerden zijn (conservatieve) mening wilt opdringen tijdens de verhoren en, hoewel hij erachter zocht, de waarheid verwerpt.
1 van die besproken thema's is het 'normaal'-zijn. Na opnieuw een vernieuwende uitspraak van juffrouw Hazelstone, beschuldigt Kommandant van Heerden haar ervan dat ze niet normaal is. Dan zegt hij met trots dat hij zelf dat wel is. Juffrouw Hazelstone heeft al direct een passend antwoord klaar. Ze zegt dat iedereen probeert om uniek te zijn. Iedereen probeert zich af te scheiden van de norm. Doordat de Kommandant net probeert om naar die norm toe te leven, is hij zelfs abnormaal.
Zoals ik dus al zei, het is niet echt 100% vernieuwend. Maar ik denk dat dit ook te wijten is aan de leeftijd van het boek, het dateert namelijk van 1971.
Ondertussen blijft het lezen een tantaluskwelling, die soms wel beloont kan worden. De lezer voelt dat er op elke pagina opnieuw een nieuwe wijsheid te rapen is, maar wordt meestal belaagd door vulgaire, flauwe humor en eindeloze passages over banale feiten die grappig zouden moeten zijn.
23-01-2010, 20:08 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 22-01-2010 |
| Opnieuw licht in de duisternis |
Er komt opnieuw goed nieuws van het front! Na enkele mindere dagen en somberdere berichten kan ik nu tot mijn grote vreugde meedelen dat het nieuwe boek van Peter Verhelst, namelijk 'Huis van de aanrakingen', in de boekhandel ligt. Peter Verhelst heeft in het verleden al grote naam gemaakt met 'Tongkat', 'Zwerm' en 'Memoires van een luipaard'.
Peter Verhelst zal ook deze keer niet in de doorsnee-heid vervallen, ook zijn laatste boek is geschreven volgens zijn eigenwijze, geliefde schrijfstijl. Het boek is een verzameling van meerdere verhalen. Er is totaal geen rechtlijnigheid of enige andere gelijkenis met de doorsnee roman.
Het onderwerp is wel overal min of meer hetzelfde, namelijk het verlangen naar een mogelijk paradijs. In de toegevoegde link vindt u een voorbeeld hiervan. Dit voorbeeld is de toepassing van het verlangen op 1 van de personages, namelijk Tomoko, een Amerikaanse archiologe van Japanse afkomst. Zij probeert haarzelf terug te vinden door haar werk. Ze is vooral geïnteresseerd in de architectuur, of zoals ze zelf zegt: 'Een constructie van licht, beton en water'.
Deze boek is niet louter bedoeld ter ontspanning, het brengt ons ook verschillende begrippen, normen en waarden van andere culturen bij. Het helpt ons dus om in de eerste plaats een mens te zijn en vervolgens geeft het ons de gelegenheid om aanstalte te maken om onszelf te leren kennen. In het geval van Tomoko wordt het thema 'verdriet' behandeld. Het legt uit hoe wij tegenover het verdriet staan en hoe men in het Oosten tegenover verdriet staat. Verdriet wordt algemeen aangenomen als 'nul', niets. Wij zeggen dat als je iets vermenigvuldigd met nul, je altijd nul uitkomt. In het Oosten wordt er gesproken over delen door nul (om wiskundig correct te blijven: dit gaat over de limiet van X naar nul). Dan kom je oneindig uit.
Nog meer levenswijsheden, mooie vergelijkingen en een volgende stap op de ladder naar 'iets' verder, vindt u nu in de boekenwinkel.Bijlagen:
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=QP2L0T0R
22-01-2010, 13:51 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 21-01-2010 |
| Nu ook Jacques Martin |
De laatste tijd zien steeds meer en meer sombere berichten het levenslicht op deze blog. Vandaag dus ook. Deze keer kwam de 'grimmige oogster' voor Jacques Martin, de geestelijke vader van Alex.
Aangezien bepaalde, niet nadergenoemde sceptici bezwaar zouden kunnen aantekenen omwille van een blogbericht over 'maar' een striptekenaar op een literaire site, zou ik graag willen beginnen met deze sceptici de mond te snoeren. Daarom wil ik eerst en vooral aanvoeren dat striptekenaars een nobele rol vertolken in het mentale groeiproces van de kinderen. Door deze eerste, niet geforceerde aanraking met een vorm van literatuur, zullen de kinderen, eens het adolescenten zijn, sneller naar de zwaardere literatuur grijpen. De strips zorgen dus voor een eerste mogelijkheid tot een spontane kennismaking en dragen dus op die manier bij tot het cultiveren van de bevolking. Verder wil ik ook nog zeggen dat Jacques Martin niet de eerste de beste striptekenaar was, hij was een lid van de avant-garde op dit gebied, hij was 1 van de pioniers. Hiernaast is het ook nog het vermelden waard dat hij vaak de jeugd op het rechte pad hield, dankzij de moraliserende eigenschappen van zijn werk.
Jacques Martin werd op 25 september 1921 in Straatsburg geboren. Samen met Hergé (gekend van 'Kuifje') en Edgar Pierre Jacobs (gekend van 'Blake en Mortimer') was hij 1 van de 3 grote vertegenwoordigers van "Brusselse school" en was hij een geestelijke vader van de 'klare lijn'. Zijn werk werd voor het eerst gepubliceerd in Kuifje (dit was toen een weekblad), met zijn bekendste personage 'Alex de Onversaagde'. Later bleef hij nog 19 jaar lang trouw aan Hergé door toe te treden in zijn studio. Hier hielp hij hem met de avonturen van Kuifje. De laatste jaren van zijn leven versleet hij als blinde en was genoodzaakt om het werk aan anderen over te laten.
Van zijn topstrips, 'Alex', zijn in heel Europa meer dan 20 miljoen exemplaren verkocht.
Jacques Martin heeft in zijn jonge jaren een zeer grote invloed op mij gehad. Hij heeft mijn interesse voor enerzijds de literatuur, anderzijds de oudheid aangewakkerd. Nu ga ik door het leven als laatste jaars latinist (op secundair niveau) en wanneer ik terugdenk aan mijn levensloop, herken ik in meerdere facetten de hand van Jacques Martin erin. Bijlagen:
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20100121_062&subsection=4
21-01-2010, 19:49 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 20-01-2010 |
| Erich Segal overleden |
|
De literaire wereld verliest opnieuw een grote naam. Dit maal blief Segal voor de laatste keer zijn adem uit. De tragische gebeurtenis gebeurde op 17 januari.
We kennen Segal natuurlijk allemaal van de melodramatische roman Love story. Hierin trouwde 2 verliefde mensen bij elkaar. Doch bleef hun geluk niet duren. Men ontdekte dat de vrouw terminaal ziek was.
Het boek is zelfs verfilmd en kreeg 7 Oscarnominaties (hiervan verzilverde het maar 1, die van beste filmmuziek)
Verder schreef hij natuurlijk nog andere boeken. Zo zijn ook Fairy tale, man, woman and child en Doctors van zijn hand.
Segal was niet de eerste de beste broodschrijver. Hij genoot zelf van een goede opleiding. Als zoon van een rabbi ging hij naar Harvard, toch 1 van de topscholen in de verenigde staten. Daar werd hij professor in de Latijnse en Griekse literatuur. Later ging hij ook les geven aan de universiteiten van Yale en Princeton. Ik veronderstel dat er dus geen twijfel over de kwaliteit van de psychologische diepgang en het plot van het verhaal mag bestaan.
Zelf heb ik nog niet de kans gekregen om mijn oog te laten dwalen over de werken, maar ik beschouw dit als een goede gelegenheid. Wie weet zal het mijn volgende boek zijn.
20-01-2010, 18:20 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
|
| Een traditie stopt... |
|
Zoals de titel al laat vermoeden, stopt opnieuw een traditie. Deze keer is het diegene van de onbekende man en het graf van Edgar Allen Poe (1809-1849). Sinds 1949 zet een onbekende man ieder jaar een boeket rozen en een fles cognac op het graf van de grote schrijver op diens verjaardag. Tot nog toe wist niemand wie dit was, ook Jeffrey Savoye van de Poe Society niet. Maar helaas is het deze keer niet gebeurd.
Een mogelijke verklaring hiervoor zou het feit dat het alsmaar moeilijker en moeilijker wordt om de begraafplaats te betreden, zijn. Een andere verklaring zou zijn dat de onbekende man de traditie, samen met het geheim, zijn graf heeft ingenomen.
Ik vind dit eigenlijk wel een passend eerbetoon aan Poe. Een onbekende representeert de massa. Hij/zij kan iedereen zijn, dus niemand wil hem vergeten.
Enkele maanden geleden kregen we de kan om 1 van de bekendste werken van Poe te lezen, namelijk 'the tell-tale heart'. Tijdens het lezen was ik meteen onder de indruk door de vakkundigheid van Poe. Ik hield van de manier waarop hij de boodschap overbracht, en evenveel van de boodschap van het verhaal.
Zoals u inmiddels reeds weet, hecht ik veel belang aan tradities. Dit is namelijk een deel van het cultureel erfgoed. Een deel dat gemakkelijk te verliezen is vanwege lamlendigheid van de erfgenamen.
Ik achtte het weliswaar zeer onwaarschijnlijk dat we door de eeuwen heen deze traditie nodig zullen hebben om de literatuur van Poe ons te kunnen herinneren, toch hebben de leveringen een bepaald nut. Het bewijst hoezeer Poe geapprecieerd was door het volk.
20-01-2010, 00:00 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 19-01-2010 |
| Citaat Tom Sharpe II |
|
Een tweede citaat kon niet lang uitblijven. Ik was volledig bevangen door de eerste quote (zie eerder gepost bericht) en besloot daarom om van hetzelfde laken een broek te maken.
Zo zocht ik vandaag op het internet en vond het volgende citaat.
"It had been an intellectual decision founded on his conviction that if a little knowledge was a dangerous thing, a lot was lethal.
Tom Sharpe zwemt opnieuw tegen de stroom op. Het werd al langer dan vandaag aangenomen dat kennis gevaarlijk is. Als eventuele rechtzetting wil ik toch snel zeggen dat kennis niet wordt beschouwd als iets slechts. Kennis is niet goed, dit wil zeggen, als je er mee om weet te gaan. Goede voorbeelden hiervan zijn de stereotype schurken uit de tekenfilms, dit zijn immers allemaal wetenschappers met te veel kennis en zonder het vermogen om er mee om te gaan.
Maar dan maak ik de volgende bedenking. We kunnen wel zeggen dat er een goed en een slecht bestaat? Dit hangt toch allemaal af van je eigen punt in de werkelijkheid. Hiervoor wil ik graag het voorbeeld van Catilina aanhalen. Hij werd ook afgeschilderd in de verschillende geschiedwerken. Dit kwam o. a. omdat de geschiedenis geschreven werd door de hogere klasse, het rijke volk dus. Hun idealen stonden lijnrecht tegenover die van Catilina, die meer macht voor het volk wilde, wat vandaag de dag logischer zou lijken.
Als er geen goed en kwaad is, dan zouden alle acties dus zowel goed als slecht zijn, en dus altijd slecht vanuit het oogpunt van sommige mensen.
Tot hiertoe is het dus evident dat veel kennis zeer gevaarlijk is en zelfs (misschien) dodelijk. Tot zover hebben dus de denkers die hun wetten formuleren, het bij het rechte eind. Deze wet wordt dan geformuleerd en vastgelegd.
Tom Sharpe, die zeker een zeer vernieuwende denker is, heeft toch een kleine, doch niet onbelangrijke, aanmerking op deze stelling. Deze stelling is volkomen hypothetisch. Het is een wetenschappelijke stelling die aangenomen is, zuiver en alleen door een bepaalde overtuiging. Dit is volkomen logisch, maar wordt wel meermaals vergeten.
Vanwege de duidelijkheid voel ik mij verplicht om te vermelden dat Tom Sharpe het niet oneens is met die stelling, hij geeft gewoon het hele verhaal. Het is te vergelijken met de uitspraak de soep is warm te vervangen door ik vind dat de soep warm is. Op deze manier haalt Sharpe ons uit bepaalde gedachten en benadrukt hij het feit dat niets zeker is. Zwart kan even zwart zijn als wit, totdat het tegendeel bewezen is, maar op dit geval is het tegendeel niet te bewijzen. Het zou zijn alsof er geen manier zou bestaan om bepaalde kleurwaarden van elkaar te onderscheiden (ook niet het oog), maar er wordt gewoon aangenomen dat iets (bv steenkool) zwart is.
Dit kan de mens zeer zwaar vallen. De mens heeft altijd behoefte aan vastheid, het zit zelfs in het woord identiteit (het Latijnse Iden betekent hetzelfde). Als we het dan hebben over een onderdeel van de wetenschap die volledig door de mens is ontworpen, namelijk de filosofie, blijkt dat er zelfs in een puur menselijk iets geen vastheid is.
We worden dus opnieuw uit een droom gehaald en krijgen opnieuw de nietigheid van ons bestaan te verduren, deze keer dankzij Tom Sharpe.
19-01-2010, 21:06 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 13-01-2010 |
| Godfried Danneels |
Enkele dagen geleden heeft Kardinaal Godfried Danneels aangekondigd dat hij zou stoppen met zijn ambt uit te oefenen. Tot nu toe was hij vooral bekend als een vernieuwende kardinaal en had hij altijd een eigen menig, die hij ook verdedigde, ookal stond deze lijnrecht tegenover de mening van de Kerk.
Wat de meeste mensen niet weten is dat Kardinaal Danneels ook een begunstigd schrijver is.
De bekendste boeken zijn 'Gekneusd vertrouwen, vaste hoop', 'Hopen en bidden', 'Johannes aan het woord', en Waken en bidden'. Voor deze werken heeft hij in zijn studententijd een goede basis kunnen leggen. Zo genoot hij van zijn opleiding in Leuven en volgde er filosofie en theologie.
Hieronder volgt een gedeelte uit 'Gekneusd vertrouwen, vaste hoop'.
Mogen we nog hopen en vertrouwen? Het lijkt wel dat beiden termen uit onze tijd zijn geëmigreerd naar herbergzamer oorden. In iedere straat is er wel een huis waar iemand woont die het met hoop en vertrouwen moeilijk heeft. Er hangt in zekere zin existentiële angst in de lucht. De tedenen daarvan lijken voor de hand liggend: minstens 1 krantenkop per dag is een spelbreker. Je zou er de moed bij verliezen: terrorisme en oorlogsgeweld, genocide, weer een aantal banen op de tocht, Sars en andere nieuwe ziektekiemen. En dan zovele gezinnen die het niet meer zien zitten vanwege de stress en de prestatiecultuur. Als er nog hoop is, lijkt ze wel 'het kleine zusje' (Ch. Péguy) dat groeiproblemen heeft.
De vraag blijft echter overeind of alles was daarnet werd opgesomd, wel de laatste reden is van die crisis van hoop en het vertrouwen. Is het niet veeleer de mens zelf die losgeraakt is van zijn wortels? Een half uitgerukte plant? Hoe het ook zij, de mensen zoeken zich te wapenen tenen zo'n vijand. Maar kiezen ze daarbij wel het juiste wapen? Vaak stellen ze zich meteen koel en zakelijk op, cynisch zelfs of alleszins onverschillig. Maar haalt zoiets ooit wat uit? Anderen sleutelen verwoed aan de maatschappij die, zeggen ze, al dat wantrouwen afscheidt. Ze zoeken de remedie vooral in het saneren van de structuren: sociaal, politiek of economisch. Of ze roepen de werfkracht en de dynamiek van ideologieën te hulp. Alle hens aan dek dus. Enkelen zoeken hun toevlucht in de 'filosofische vertroosting', Boëtius achterna. Daarnaast blijft altijd nog de individuele therapie die fonds. Die menselijke activiteiten lijken vooralsnog te ontsnappen aan de vertrouwenscrisis. Ze zijn zakelijker, objectiever, betrouwbaarder. In acht van de negen onderzochte Europese landen, op Denemarken na, daalt het vertrouwen over de hele lijn. Het is opmerkelijk dat België in 1999 gepercipieerd werd als het meest wantrouwige land in Europa.
Dit is Kardinaal Danneels ten voeten uit. Hij kaart streng het probleem aan en probeert ons wakker te schudden. Het is gemakkelijk om te zien dat er 'iets' mis is. Maar Danneels noemt de problemen bij de naam. Aan de tekst is ook goed te zien dat Danneels geen conservatieve, katholieke priester is. Hij is eerder een herder (zoals de term 'pastoor' eerst bedoeld was (het komt van het Latijnse 'pastor' en betekent 'herder')). Danneels leidt zijn schapen en somt hen alle problemen op. Zijn schapen moeten niet alleen maar grazen, zoals sommige priesters willen dat hun parochie doet. Danneels leefde voor zijn werk (als weet ik niet of dit in de toekomst zal veranderen). Hij stond ermee op en ging ermee slapen. Dit kan men zien aan de dagelijke dingen die terug komen in de tekst.
Ik kan me goed inbeelden dat als deze woorden, door zijn stem de kerk in gezonden worden, het volk meer dan eens gaat nadenken. Een man om trots op te zijn.
13-01-2010, 19:38 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
| 10-01-2010 |
| Edith Ringnalda |
Vandaag kwam ik het volgende bericht tegen op de teletekst van de Vlaamse openbare omroep:
Edith Ringnalda, de weduwe van schrijver en dichter Simon Vinkenoog, heeft een boek uitgebracht als liefdesverklaring aan haar overleden man. Het kreeg de titel "Heer en meester"
Ringnalda begon haar dagboek op 10 juni vorig jaar, toen haar man in het ziekenhuis verbleef voor een beenamputatie. Ze schreef ook over zijndood een maand later en over de begrafenis.
Ringnalda was de zesde en laatste vrouw van Vinkenoog. De 2 trouwden in 1989 en verschilde 26 jaar in leeftijd. Ze gaf jaar carrière op om volop van haar man te kunnen genieten.
Ik sta eigenlijk volledig achter het initiatief van Ringnalda. Ik twijfel er niet aan dat het een mooie ode geworden is voor de getallenteerde schrijver.
Ik heb ook hoge verwachtingen voor de literaire waarde van het boek. Ik kan me inbeelden dat als men gedurende al die jaren samenleeft met zo een man, men toch min of meer beïnvloed raakt door zijn manier van dingen te verwoorden en zelf ook op een hoger niveau begint te schrijven.
Een ander leuk (leuk is misschien oneerbiedig in deze situatie, hiervoor mijn excuses) facet is het feit dat het verlies in de vorm van een dagboek is geschreven. De lezer zal dus de ondergang vanaf het begin tot het bittere einde mogen meemaken met alle gevoelens die daaraan verbonden zijn. Dit boek zal uiteraard meer emotioneel geladen zijn dan een doorsnee biografie. We krijgen het verhaal immers te horen van iemand die ten volle met hem verbonden is geweest. We zullen dus zijn lijdensweg en haar lijdensweg kunnen lezen.
Zeker een boek om naar uit te kijken.
10-01-2010, 21:54 geschreven door Kim
|
|
|
|
|
|
|
| Nu is het aan u |
Maak uw bevindingen wereldkundig.
|
|
|
|
