Het is nu stil in Kalives, de hotels zijn gesloten tijdens de winter en heel wat cafenias zijn maar enkele dagen per week open. Langs het strand en aan de haven liggen een tiental restaurantjes en café's, nu allemaal dicht.
Kalives valt echter nog mee, alle winkeltjes en de supermarkt zijn open. We zijn hier op dit gebied bevoordeligd, hier is werkelijk alle accomodatie, bloemenwinkels, tuincentrum, apothekers, supermarkt, beenhouwerijen, bakkers, alles voor de verwende westerse toerist. Deze week waren we ook in Rethymnon en Giorgopolis, daar was werkelijk alles dicht, echte spooksteden in de winter. Daartegenover is Kalives een bruisend dorp, je kunt er iedere dag overal terecht, ook in restaurant en café.
Veel mensen leven hier van het toerisme, voor hen is het nu de periode dat ze weinig inkomsten hebben en moeten teren op de winst van de zomer. De taxi's staan werkeloos op de Platea en de enkel op toeristen gerichte zaken zijn dicht.
Iedereen hier heeft zelf of via familie wel met toerisme te maken, de vele handelszaken met hun uitbaters en personeel, de hotels, de landbouw, verhuur van kamers en auto's. Iedereen pikt zijn graantje mee van het toerisme. Het is echter zo dat velen er zich niet van bewust zijn dat toerisme meer vraagt dan enkel Kretenzische gastvrijheid, vriendelijkheid en service. Om meer toeristen te trekken zou ook de mentaliteit van het bestuur moeten veranderen. De verkeersproblemen langs de smalle doortocht van het dorp wachten al jaren op een aanpak. De kade langs de zee is al enkele jaren in beton gegoten om daarna te worden aangekleed, de aankleding is nooit gebeurd. De sokkels voor de verlichtingspalen zijn voorzien, zonder palen. De vuiniscontainers staan open en bloot en velen denken dat het openbare stortplaatsen zijn. Niettegenstaande Kalives over zo veel toeristische troeven beschikt maakt de overheid daar geen gebruik van. Op dat gebied is er nog heel wat werk aan de winkel, nu is er echter geen geld voor en toen er wel geld was deden ze niets. Laat ons in België maar ophouden met te emmeren over goed bestuur.
Vandaag reden we naar Vatolakos, het dorp waar de Manousakis wijnmakerij ligt. Eerst richting Omalos en daarna de zijweg naar Vatolakos, een klein dorp op de hellingen van de Lefka Ori. De wijnmakerij ligt even buiten het dorp, midden de olijf-en sinaasappelbomen. We hadden een afspraak met Alexandra Manousakis, die de wijnmakerij runt, om te praten over eventuele distributie van hun wijnen in België. Dit gaat echter niet zo maar, er zijn heel wat problemen op te lossen: aankoopprijs, transport, accijnzen, leveringstermijn enz. Geen gemakkelijke opgave maar Alexandra ziet het zitten, verdeling in België zou haar goed uitkomen nu het in Griekenland, wegens de financiële problemen, met de verkoop minder goed gaat. In november komt ze naar België om haar wijn voor te stellen en te promoten. Hij is dan ook van hoge kwaliteit, biologisch geteeld en met veel vakmanschap en liefde gemaakt. Ze waren vandaag de rosé aan het bottelen, ze maken die maar om de twee jaar. Die proeven we als we terug zijn.
We zijn afgesproken dat de vrienden langskomenvoor het middageten, dat wil dus zeggen rond 14.00 uur. Ze zijn talrijk, klein en groot, moeder en kinderen, jong en oud. Goed voorzien van bloemen en vooral veel "gliko" taarten, chocolaatjes en gebak. Het eten staat al op tafel, wijn en water eveneens en iedereen begint meteen te eten. Intussen maken we de warme gerechten klaar zodat alles ineens en snel op tafel komt. Dit is de Griekse traditie. Het eten blijft dan ook staan en iedereen kan nemen wat en waneer hij wil. Rode en witte wijn, retsina en water worden overvloedig gedronken en de gesprekken komen los. Urenlange discussies over verschillende onderwerpen, van muziek tot politiek, vriendschap tot oorlog, alles komt aan bod. Na enkel uren komen de instrumenten boven en speelt en zingt iedereen mee, de oude liederen over liefde en vriendschap, rijkdom en armoede, oorlog en vrede en terzelfdertijd komen de verhalen los. De tafel wordt dan afgeruimd en er komt plaats voor fruit en zoetigheden, yoghurt en koffie en vooral veel tsikoudia, de zelfgestookte alcohol van druiven.
In de late avond komen nog wat vrienden van vrienden binnengevallen, maar dat is geen probleem, iedereen is welkom. Ook Nektarios, barman van het hotel waar wij jaren verbleven komt binnnen. Hij brengt wijn en tsikoudia, zelfgemaakt, die ik besteld had. Hij wipte even binnen voor 5 minuten maar is twee uur gebleven, Er waren immers vrienden die hij al jaren niet meer gezien had en dit had voorrang op zijn nog lange rit naar Rethymnon.
Nu is ons nieuwe huis definitief ingewijd, dat is het hier immers pas nadat er een echte pareaki is in doorgegaan. De volgende staat al gepland als we hier terug zijn in mei.
Vannacht naar een concert geweest van het Kretenzische deel van FIlia. 5 muzikanten, twee loutas, een lyra, bas en percussie. Ze spelen een typisch Kretenzische dansavond. Laat beginnen, zo rond elf uur en vroeg eindigen, rond zes uur in de morgen. Het ging door in een klein café in Almirida, een dorp op Apokoronou aan de zee. De muzikanten waren al in stemming, de nodige whisky en tabak waren aanwezig en het publiek kwam, weliswaar laat, maar ze waren er. Een intro van ongeveer een uur is het begin, een aantal liederen, veel gebaseerd op Kretenzische madinades, (korte, meestal vierregelige verzen, uit de traditie maar soms ook recent en zelfgemaakt).
Dan begint de dans, de muzikanten krijgen regelmatig drank, aangebracht door de aanwezige gezelschappen en soms wordt hen gevraagd om een bepaalde dans te spelen. Het gezelschap dat de dans bestelde danst, allemaal samen, en in de traditionele stijl. De mannen steunen op mekaar om de moeilijkste sprongen te maken en doen dit elk om beurt, zelfs jonge knapen nemen er al aan deel. De deelnemende vrouwen, een minderheid, dansen zeer gratieus en doen de ingewikkelde sprongen niet. Pas op, laat je niet misleiden, je neemt hieraan niet deel als je niet uitgenodigd bent. Enkel als de groep muziek speelt, niet op bestelling, kun je meedansen; of als men je uitnodigd. Wanneer je onuitgenodigd deelneemt aan een betaalde dans kun je, in het beste geval, resoluut gevraagd worden om op te houden en in het slechtste geval zwaar miserie krijgen. Wanneer je als bezoeker op een dergelijk feest binnenvalt zorg dan dat je de regels ietwat kent, dit is geen dansavond in een toeristisch hotel!
Vanuit mijn venster heb ik zicht op de Lefka Ori, de witte bergen. Die naam hebben ze ooit gekregen, honderden jaren terug, omwille van de wit-besneeuwde toppen in de winter. Nu doen ze hun naam eer aan, de toppen zijn scherp, wit en glinsterend in het licht van de vroege morgenzon. Soms zijn ze verborgen door de wolken, hangen in de mist en dreigen donker met regen en sneeuw. Hier aan de zee hebben ze weinig invloed, meestal schijnt hier de zon en is het zelfs in januari nog behoorlijk warm. Boven echter ligt er een pak sneeuw en vriest het. Enkele malen per jaar komt van over hun spitsen de zandstorm aangejaagd, zoals deze nacht. Zware windstoten, regen, onweer en storm. Deze morgen was alles bedekt met een gele laag stof van de Sahara. De hele dag waren er dreigende wolken, af en toe regen, maar wel 20°celcius warm. De Lefka Ori zorgt ervoor dat Kreta leefbaar blijft, water, olijven, wijn, voedsel voor de geiten en schapen, honing, kruiden, chorta, fruit en op de plateaus groenten, zonder haar zou Kreta een woestijn zijn. Vandaar ook dat alle Kretenzers van de bergen houden en er fier op zijn om af te stammen van een vader of moeder die vanuit de bergen kwam. De vele afgelegen dorpen bewaren ook de oude zeden en tradities, leefwijze en muziek en zijn veel minder vatbaar voor invloeden van de moderne tijd. In de zomer brengen ze ook verkoeling en velen rijden in het weekend de bergen in om er te verpozen, eten en drinken bij temperaturen die veel draaglijker zijn dan beneden aan de zee of in de valleien. Ook een van de mooiste natuurreservaten van Europa ligt in de Lefka Ori, de kloof en het natuurgebied van Omalos. De langste natuurlijke canyon van Europa. Een prachtig gebied voor natuurminnaars en avonturiers maar ook een reservaat voor de Kri-kri (wilde berggeiten) en voor de lammergier, het laatste reservaat van Europa. Lefka Ori, bewaarder van leven en tradities.
Uitgenodigd bij Vardis en Eleni, zijn moeder om s' middags te gaan eten, volgens Kretenzische traditie. De tafel vol met eten, zelfgemaakte wijn, alles overgoten met drukke gesprekken. De halve familie loopt binnen, eet en drinkt mee en komt zien naar de Belgen die nieuwe buren worden.
Je wordt inderdaad dadelijk opgenomen in de kring, de Kretenzische gastvrijheid is groot, iedereen probeert een woordje met je te praten, zegt dat je welkom bent en snel koffie moet komen drinken, hartverwarmend als vreemdeling in toch een vreemd land.
Na enkel liters wijn en veel muziek, rond 22.00 uur afscheid genomen en in bed gerold. Maandag wacht heel wat werk.
Ons appartement is in perfecte staat, net, geschilderd, elektriciteit en sanitair werken en de ligging is perfect. Het is een soort klein penthouse, op het dak van de eerste verdieping met een enorm terras. Vooraan zicht op de vallei en de Lefka Ori, zijdelings zicht op zee, op de baai van Souda. We wonen in een straat in het centrum, dichtbij de kerk met alle voorzieningen, winkels, supermarkt, apotheken, restaurants en een hotel vlakbij. En dit op 50 m van het strand.
Natuurlijk moet er nog ingericht worden, een tafel en stoelen, wat kookgerief, frigo, een radio en kleine huisraad moeten we aankopen.
Ook kuis- en wat schilderwerk moeten nog gebeuren maar uiteindelijk valt dit zeer goed mee, zo goed zelfs dat we voorzien om op woensdagmorgen helemaal geïnstalleerd te zijn. Uiteindelijk een succes.
Vanaf morgen dus meer tijd voor de dagelijks dingen en ook meer tijd om te bloggen.
Internet en meerbepaald Proximus speelde al die weken met mijn voeten, het was niet mogelijk om vanuit Kalives te bloggen. Daarnaast ondersteunt dit blog-programma ook mijn I-Pad niet, dus vanaf nu de berichten in uitgesteld relais.
We zijn aangekomen op vrijdag 21 januari, via Athene naar Chania, alle vluchten zijn vlekkeloos verlopen, dus op tijd voor de afspraak met Vardis. Eerst natuurlijk een bezoek aan zijn moeder Eleni, tsikoudia,zelfgebakken Koekjes en kaastaartjes met honing als welkom. Na het uitwisselen van de laatste nieuwtjes krijgen we sleutels en kunnen we naar boven. We moesten even wachten op Elias want die zou helpen het bed opzetten, maar was natuurlijk veel te laat. Na het uitladen van de bagage zijn we nog iets gaan eten in het dorp, traditioneel, een kilo wijn, kalamares, gebakken courgetten en fava met versgebakken brood. Zo kom je onmiddelijk in stemming behalve dat de eerste nacht de verwarming niet werkte en we dus in een koud appartement moesten slapen, een eerder onrustige slaap gezien het vele werk dat op ons wachtte
In mei 2007 rijden we naar Kalami, daar ligt een strook strand waar wij telkens opnieuw naartoe gaan. Even buiten het dorp vraag ik Mireille om te stoppen, ik wou de laatste paar kilometer te voet gaan. Langs de weg hangen affiches op de houten elektriciteit- en telefoonpalen. Vastgehecht met enkele nietjes proberen ze je aandacht te vestigen op komende evenementen en concerten. Op een van die palen hangt een affiche met twee jonge muzikanten, één ervan herken ik in een flits; de zoon van restaurant Kiani Akti dat ligt op het strand van Kalami.
In de eerste jaren van onze bezoeken aan Kreta was dit onze vaste slaapplaats, we sliepen er op het strand en moesten maar de aardeweg oversteken om in het restaurant te komen. We beleefden er legendarische dagen en nachten. We konden daar ook douchen, in open lucht, en we kregen er drinkwater. In ruil gingen we er dikwijls eten en drinken, vooral ettelijke liters huisgemaakte, sterke wijn. We gingen er bij onze latere bezoeken ook telkens terug, zagen de kinderen van de uitbater opgroeien, huwen en zelf kinderen krijgen en werden toen al bediend door de derde generatie.
De jonge kerel met de Lyra op de affiche was één van de kleinzonen van Elias, de oorspronkelijke uitbater. Ik was er niet echt zeker van en scheurde de affiche los om ze Mireille te tonen maar deze bevestigde mijn vermoeden. Dezelfde avond gingen we er eten en de jongen van de affiche bediende ons. Hij heet Elias, net als zijn grootvader. Zijn Engels was nogal beperkt, maar we konden voldoende praten om te horen dat hij Lyra speelde samen met een vriend, dat ze ook zongen en al heel wat concerten hadden gegeven op feesten en bruiloften. Ook hadden ze een opname van de Kretenzische TV, die zouden ze kopiëren en mij eens opsturen. Ik vertelde hem dat ik in België bezig was met muziek, ook volksmuziek. Hij zei dat te weten, daar we als ze klein waren dikwijls geschenkjes voor hen meehadden waartussen ook Cds van het festival. Zo wist hij wat Dranouter was, hij had de site ook al bezocht op internet.
De kopie van de CD kwam er, naar Kretenzische gewoonte, na heel wat weken. Het klonk goed, dus spraken we af om bij ons volgende bezoek te zien of ze in 2008 konden overkomen voor een concert op het festival. Zo maakte ik ook kennis met Vardis, de zanger en Louta-speler en met Demetris, de jongere broer van Elias die virtuoos de Louta bespeelt. Deze kennismaking mondde uit in een jaarlijks terugkerend concert op het festival, weliswaar in verschillende bezettingen maar steeds met de populaire Kretenzische volksmuziek. Naast de concerten kwamen er ook projecten met Vlaamse muzikanten Filia, waarover ik het later nog zal hebben; maar ook een jaarlijks klein festivalletje dat we samen organiseren in Kalives, het dorp waar zij wonen.
Zo is voor mij de cirkel rond, de kennismaking met de oude Elias resulteerde 30 jaar later in een samenwerking met de jonge Elias, en dit rond volksmuziek, een genre muziek waarrond heel mijn leven is opgebouwd. Het is voor mij dan ook steeds ontroerend om een concert van hen bij te wonen en als ik Elias terugzie is het steeds een beetje terugzien van mijn, voor een deeltje, geestelijk kind.
Vandaag een eerder onaangenaam bericht verstuurd. Ons hotel in Chania, waar wij al die jaren verschillende weken per jaar logeerden, heb ik afgezegd. Het was er voor ons steeds een beetje "thuiskomen", onze fles wijn stond klaar in de kamer, altijd dezelfde kamer trouwens, en iedereen was blij om ons terug te zien.
De gastvijheid van Anna, Agapi en alle anderen aan de balie zullen we missen, ook de nachtelijke gesprekken met Yorgos en Nektarios, waarin we steeds de wereld wilden verbeterden zullen nu wel wat minder worden. Alhoewel we, vrees ik, nog dikwijls zullen terug te vinden zijn op het terras of in de bar van "Porto Veneziano" aan de oude haven van Chania.
Moest je ooit een goed hotel zoeken in Chania, dit is een aanrader. Niet toeristisch, enkel kamer met ontbijt, goede service, vriendelijke mensen en een fantastische ligging met zicht op zee en op de haven. Vraag daarvoor wel een kamer op het tweede of derde verdiep, dan heb je zicht over de havenmuur van Stavros tot Rodopos schiereiland.
Het ogenblik komt nu snel dichtbij dat we ons appartement in Kalives kunnen innemen, we zien er erg naar uit en houden jullie van daaruit zeker op de hoogte!
Rondom de oude haven van Chania leven veel zwerfhonden. Een van de slechte eigenschappen van de Grieken, waar ik nogal wat problemen mee heb, is hun onverschilligheid, soms wreedheid tegenover dieren. Een van de resultaten hiervan is het grote aantal zwerfhonden die je zowat overal aantreft. Dit van Athene, waar ze zelfs een bijzondere status hebben, tot het kleine dorp Kalives, waar er ook ruimschoots genoeg zijn.
In de loop van onze vele jaren verblijf hebben we er veel leren kennen, herkennen en telkens terugzien. Een van de eerste zaken die wij doen als we in Chania aankomen is zien waar "onze " honden zijn. Mijn "dikke" vriend, de ouderdomsdeken, kennen we al vele jaren; reeds van toen hij als jonge hond kunstjes deed voor de garcons van de restaurants aan de haven. Kunstjes waarvoor hij beloond werd met overdadig veel voedsel, hij is daardoor nog steeds veel te dik en door zijn ouderdom moeilijk te poot. We kennen zijn verblijfplaatsen waar hij het grootste deel van de dag liggend doorbrengt en ik vrees dat wij zowat de enigen zijn die hem eens knuffelen en ertegen praten. Het moment komt dat hij er niet meer zal zijn, een vertrouwde figuur, daarom neem ik telkens afscheid als wij voor de zoveelste keer vertrekken.
Er is ook de "zeehond" die op een nacht verkeerd sprong toen hij een kat achterna zat. Ik werd wakker van zijn geklaag maar kon niets zien in het water. Gelukkig was een van de mensen van de vroege vuilophaaldiens allert en redde hij hem uit het water waar hij onder een loopbrug terechtgekomen was. De naamloze hond die al jaren woont op de drempel van de juwelierswinkel van Stavros en Mary, in de zomer een tapijtje om op te slapen en in de winter krijgt hij een met plastiek afgedekte kartonnen door. Daarvoor onderandere zijn wij vaste klant bij Mary, eerbied voor dieren staat hoog in ons vaandel.
En er zijn er nog zoveel, de drie honden die soms samen met ons gaan wandelen, de strandhonden in Kalives die bij je op je strandzetel komen liggen, Peppi van Stavros, waarop ik nog later terugkom. enz.. Die honden bezorgen me meestal een ongemakkelijk gevoel, medelijden, affectie, melancholie, kortom: het "Griekse" gevoel.
De Kretenzische keuken is niet alleen gezond en lekker, maar ook in veel facetten verrassend.
Vraag in een goede vistaverna eens "achinos", salade van zeeëgels! Een goed adres is "Ta Neoria" aan de oude haven van Chania, vlakbij de toegang tot de havenmuur en dicht bij "Porto Venetiano" hotel. Soms moet je erop wachten omdat de visser nog niet binnen is, ze worden immers één per één van de zeebodem geplukt, en dit kan enkel bij stil weer. Je kunt ze dus niet steeds krijgen en enig vraag-en zoekwerk komt hierbij wel eens van pas. Best is ook eerst de prijs te vragen als deze niet op de kaart staat, een eerlijke prijs is ca 11.00 per schaaltje, en dit kun je gerust met twee of drie delen.
De zeêëgels worden opengesneden en de "kuit" eruitgehaald, dit is slechts één koffielepel per exemplaar. Daarna mengen met olijfolie en wat versgeperste citroen, een vleugje peper en klaar. Je eet ze met vers gebakken brood dat je sopt in de marinade en er een deelje zeeëgel mee opeet. Pas op; dit werkt verslavend.
Te Vatolakos, ongeveer 20 km van het centrum van Chania liggen de wijnvelden van Theodore Manousakis. Hij teelt en maakt daar de Nostos wijnen dien behoren tot de beste van Griekenland. Hij werkt met Rhone-cepages, Syrah, Mourvedre, Roussanne en Grenache. Hij maakt hiermee "internationale" wijnen, voor ons perfect drinkbaar maar toch met een eigen Kretenzisch karakater. De wijngaarden liggen op de hellingen van de Lefka Ori, op het westen gericht op misschien 10 km van zee. Hierdoor krijgen ze nog voldoende koeling om de alcohol enigzins onder controle te houden. De Nostos wijnen krijgen een uitstekende beoordeling door Parker en zijn binnen Griekenland gekend als behorend tot de top 10 van het land. Dit is te danken aan de gedrevenheid van Kostas Galanis, de wijnmaker en tevens aan het advies van Laurence Pegeau, wijnmaakster van het befaamde domein Pegeau in de Chateuneuf du Pape. Alexandra Manousakis, de jongste dochter van Theodore runt het bedrijf en keerde daarvoor terug van de USA naar de geboortegrond van haar vader. Mometeel worden 5 wijnen gemaakt, 3 monocepages: de Nostos Syrah, Grenache en Roussanne; en twee blends: de Alexandras en paradepaardje Nostos Manousakis. De Manousakis-wijnen zijn de huiswijnen bij alle officieele gelegenheden georganiseerd door de stad Athene, een mooi visitekaartje voor een prachtig product.
De lekkerste omelet eet je bij Leftheri in zijn visrestaurant Ta Bakaleaki in Souda.
Steeds wanneer we op Kreta zijn gaan we er naartoe, de eerste keer was meer dan 30 jaar terug en sindsdien is er niet veel veranderd. Dezelfde gastvrije uitbater, dezelfde eenvoudige lekkere en authentieke gerechten en je eet er nog steeds op straat.
We beginnen steeds met een omelet-garides, en deze is werkelijk onovertroffen! Daarna gegrilde vis, salata en patates met daarbij een kilo witte wijn. Beter eten kan je niet, tenminste wanneer je houdt van de Kretenzische keuken en authenticiteit zoekt. Levtheri spreekt wel perfect Engels, wat de communicatie gemakkelijker maakt. Als je er ooit komt, doe hem dan de groeten.
Ik probeer hierbij het recept van de omelet te geven, maar dezelfde smaak krijg je nooit. Ik denk dat dit komt door de pan waarin hij bakt, ze gaat waarschijnlijk al tientallen jaren mee. - Doe een geut goede olijfolie in een pan en verhit ze sterk. - Bak daarin grote gepelde garnalen; diepzeegarnalen of scampi kan ook. - Giet een viertal geklutste eieren erover, goed gekruid met zwarte peper en zeezout; niet te veel zout, er moet nog feta bij. - Laat de omelet onderaan bruin bakken en bestrooi ze intussen met verbrokkelde feta of mizirtha (als je eraan kunt komen). - Keer de omelet om op een bord, met de bruine kant bovenaan. - Dien op met goed brood en een glas Kretenzische witte wijn.
De draak slaapt met haar kop op het strand van Stavros. Haar muil ligt in zee, de zee die haar voedt en adem geeft. Haar knobbelige staart slingert over Akrotiri. Zo lang ligt zij hier al, ze heeft Minos nog gekend, Ariadne en de Minotaurus. Misschien brandde zij wel Knossos plat of verwoestte ze Festos. Geduldig wacht ze tot haar tijd terugkomt, draken hebben nu immers geen bestaansrecht meer. Maar misschien..... !
Via deze link kom je terecht op de blog van Bruno Tersago. Bruno woont en werkt reeds heel wat jaren in Athene. Hij brengt op een schitterende manier verslag over het dagelijks leven in Athene en Griekenland in 't algemeen. De politieke toestand, media, zeden en gewoonten, godsdienst, onderwijs en vele andere thema's komen aan bod. Meestal spaart hij zijn kritiek niet, maar toch schemert steeds zijn grote liefde voor dit land door.
Juli 1979. Na een vermoeiende reis landen we op Chania. Eerst met Olympic naar Athene, dan met de taxi naar een andere luchthaven en daarna de binnenlandse vlucht op Chania. Rechtstreekse vluchten van Brussel naar Chania waren er toen nog niet, wel naar Herakleon, maar dat was nog eens 150 km rijden tot bij onze verblijfplaats.
Op het vliegveld werden we verwelkomd met militaire eer, tot de tanden gewapende soldaten begeleidden ons naar het luchthavengebouw en zorgden ervoor dat we zo snel mogelijk de zone verlieten, Chania airport was toen immers enkel een militaire luchthaven. Nogal beangstigend voor de toenmalige toerist.
Gilbert kwam ons afhalen. Gilbert was een vriend van mijn geboortedorp en was beroepshalve voor een aantal jaren op Kreta. Telkens hij met verlof kwam vonden we mekaar tussen pot en pint in ons stamcafé en vertelde hij veel over de vreemde zeden en gewoonten, het aangename leven op dit volgens hem zo mooie eiland. Zo spraken we af dat we Gilbert en Inge, zijn vrouw, eens een bezoek zouden brengen. Dit bracht ons dus voor het eerst op Kreta, in Chania, een streek en een stad waar we nog tientallen keren zouden naartoe gaan.
Van toen reeds werden we gegrepen door dit land, zijn sfeer, levensvreugde en muziek. Muziek heeft ook altijd een grote rol gespeeld in onze relatie met Griekenland: Mikis Theodorakis was toen heel populair in West-Europa, zijn verzet tegen de dictatuur, zijn muziek van Zorba; de sirtaki was zelfs immens populair. We kenden Griekenland daarvan en van Melina Mercouri uit Never on Sunday met Ta pedia tou Pirea. Toen, lang voor het ontstaan van de wereldmuziek, waren dit voor ons exotische klanken die ons er toe aanzetten om dit land beter te leren kennen en te begrijpen.
Een bereiding van de moeder van mijn goede vriend Elias. Zij baat het restaurant "Kiani Akti" uit aan het strand van Kalami.
- Een lamsschouder, in stukken gezaagd - Drie grote tomaten, gepeld en in schijven - Vijf tenen look, met pel en in twee gesneden - Een grote ui, gesnipperd - Een halve liter tometenblokjes uit blik - Enkele takjes rozemarijn - Enkele takjes thijm - Gedroogde oregano - Griekse olijfolie - een kilo aardappelen, geschild in vier stukken gesneden - Zwarte peper en zeezout
Giet 1,5 dl olijfolie in een vuurvaste schotel en bestrooi met de ui. Leg daarop de schijven tomaat en overgiet met de tomatenblokjes. Wrijf het vlees in met olie en kruid met zwarte peper, zout en oregano. Leg het bovenop de tomaten. Leg de look en de kruiden tussen het vlees plus de stukken aardappel. Plaats in de oven, 180°C voor ca 1,5 tot 2 uur. Als het vlees te bruin wordt, verminder de temperatuur of dek het geheel af. Het vlees moet door en door gaar en zacht zijn.
Deze webcam geeft je om de minuut een live-foto van de oude haven van Chania. Het zicht op de haven met het kleine vuurtorentje komt voor in zeer veel reisgidsen over Griekenland en Kreta.
Links zie je de vuurtoren met de haveningang, ongeveer in het midden van de havenmuur ligt de fortezza een oude Venetiaanse versterking.
De bergen boven de fortezza liggen in Stavros; op het strand van Stavros werden vele scènes gedraaid van Zorba de Griek. De beroemde scene waar Anthony Quin de sirtaki danst werd gedraaid op het strand van Stavros.
Overblijfselen van de Turkse bezetting zie je in deze stad nog overvloedig, in het midden van het beeld de oude moskee, nu tentoonstellingsruimte. Bij gunstige lichtinval zie je rechts één van de twee overblijvende minaretten.
Rondom de haven liggen zeer veel restaurants en winkeltjes, ook in de oude Venetiaanse wijk van waaruit deze foto wordt genomen.
Zoals bij veel Griekse steden is de oude stad van Chania een dorp in de stad en een prettige plaats voor een terrasje of maaltijd met daarna het flaneren rond de haven op zn Grieks.
In mei 2007 rijden we naar Kalami, daar ligt een strook strand waar wij telkens opnieuw naartoe gaan. Even buiten het dorp vraag ik Mireille om te stoppen, ik wou de laatste paar kilometer te voet gaan. Langs de weg hangen affiches op de houten elektriciteit- en telefoonpalen. Vastgehecht met enkele nietjes proberen ze je aandacht te vestigen op komende evenementen en concerten. Op een van die palen hangt een affiche met twee jonge muzikanten, één ervan herken ik in een flits; de zoon van restaurant Kiani Akti dat ligt op het strand van Kalami. 
Vandaag een eerder onaangenaam bericht verstuurd. Ons hotel in Chania, waar wij al die jaren verschillende weken per jaar logeerden, heb ik afgezegd. Het was er voor ons steeds een beetje "thuiskomen", onze fles wijn stond klaar in de kamer, altijd dezelfde kamer trouwens, en iedereen was blij om ons terug te zien. 
Rondom de oude haven van Chania leven veel zwerfhonden. Een van de slechte eigenschappen van de Grieken, waar ik nogal wat problemen mee heb, is hun onverschilligheid, soms wreedheid tegenover dieren. Een van de resultaten hiervan is het grote aantal zwerfhonden die je zowat overal aantreft. Dit van Athene, waar ze zelfs een bijzondere status hebben, tot het kleine dorp Kalives, waar er ook ruimschoots genoeg zijn.
Te Vatolakos, ongeveer 20 km van het centrum van Chania liggen de wijnvelden van Theodore Manousakis. Hij teelt en maakt daar de Nostos wijnen dien behoren tot de beste van Griekenland. Hij werkt met Rhone-cepages, Syrah, Mourvedre, Roussanne en Grenache. Hij maakt hiermee "internationale" wijnen, voor ons perfect drinkbaar maar toch met een eigen Kretenzisch karakater. De wijngaarden liggen op de hellingen van de Lefka Ori, op het westen gericht op misschien 10 km van zee. Hierdoor krijgen ze nog voldoende koeling om de alcohol enigzins onder controle te houden.
De lekkerste omelet eet je bij Leftheri in zijn visrestaurant Ta Bakaleaki in Souda. 
De draak slaapt met haar kop op het strand van Stavros. 
Juli 1979. Na een vermoeiende reis landen we op Chania. Eerst met Olympic naar Athene, dan met de taxi naar een andere luchthaven en daarna de binnenlandse vlucht op Chania. Rechtstreekse vluchten van Brussel naar Chania waren er toen nog niet, wel naar Herakleon, maar dat was nog eens 150 km rijden tot bij onze verblijfplaats. 
