Uitgenodigd bij Vardis en Eleni, zijn moeder om s' middags te gaan eten, volgens Kretenzische traditie. De tafel vol met eten, zelfgemaakte wijn, alles overgoten met drukke gesprekken. De halve familie loopt binnen, eet en drinkt mee en komt zien naar de Belgen die nieuwe buren worden.
Je wordt inderdaad dadelijk opgenomen in de kring, de Kretenzische gastvrijheid is groot, iedereen probeert een woordje met je te praten, zegt dat je welkom bent en snel koffie moet komen drinken, hartverwarmend als vreemdeling in toch een vreemd land.
Na enkel liters wijn en veel muziek, rond 22.00 uur afscheid genomen en in bed gerold. Maandag wacht heel wat werk.
Ons appartement is in perfecte staat, net, geschilderd, elektriciteit en sanitair werken en de ligging is perfect. Het is een soort klein penthouse, op het dak van de eerste verdieping met een enorm terras. Vooraan zicht op de vallei en de Lefka Ori, zijdelings zicht op zee, op de baai van Souda. We wonen in een straat in het centrum, dichtbij de kerk met alle voorzieningen, winkels, supermarkt, apotheken, restaurants en een hotel vlakbij. En dit op 50 m van het strand.
Natuurlijk moet er nog ingericht worden, een tafel en stoelen, wat kookgerief, frigo, een radio en kleine huisraad moeten we aankopen.
Ook kuis- en wat schilderwerk moeten nog gebeuren maar uiteindelijk valt dit zeer goed mee, zo goed zelfs dat we voorzien om op woensdagmorgen helemaal geïnstalleerd te zijn. Uiteindelijk een succes.
Vanaf morgen dus meer tijd voor de dagelijks dingen en ook meer tijd om te bloggen.
Internet en meerbepaald Proximus speelde al die weken met mijn voeten, het was niet mogelijk om vanuit Kalives te bloggen. Daarnaast ondersteunt dit blog-programma ook mijn I-Pad niet, dus vanaf nu de berichten in uitgesteld relais.
We zijn aangekomen op vrijdag 21 januari, via Athene naar Chania, alle vluchten zijn vlekkeloos verlopen, dus op tijd voor de afspraak met Vardis. Eerst natuurlijk een bezoek aan zijn moeder Eleni, tsikoudia,zelfgebakken Koekjes en kaastaartjes met honing als welkom. Na het uitwisselen van de laatste nieuwtjes krijgen we sleutels en kunnen we naar boven. We moesten even wachten op Elias want die zou helpen het bed opzetten, maar was natuurlijk veel te laat. Na het uitladen van de bagage zijn we nog iets gaan eten in het dorp, traditioneel, een kilo wijn, kalamares, gebakken courgetten en fava met versgebakken brood. Zo kom je onmiddelijk in stemming behalve dat de eerste nacht de verwarming niet werkte en we dus in een koud appartement moesten slapen, een eerder onrustige slaap gezien het vele werk dat op ons wachtte
In mei 2007 rijden we naar Kalami, daar ligt een strook strand waar wij telkens opnieuw naartoe gaan. Even buiten het dorp vraag ik Mireille om te stoppen, ik wou de laatste paar kilometer te voet gaan. Langs de weg hangen affiches op de houten elektriciteit- en telefoonpalen. Vastgehecht met enkele nietjes proberen ze je aandacht te vestigen op komende evenementen en concerten. Op een van die palen hangt een affiche met twee jonge muzikanten, één ervan herken ik in een flits; de zoon van restaurant Kiani Akti dat ligt op het strand van Kalami.
In de eerste jaren van onze bezoeken aan Kreta was dit onze vaste slaapplaats, we sliepen er op het strand en moesten maar de aardeweg oversteken om in het restaurant te komen. We beleefden er legendarische dagen en nachten. We konden daar ook douchen, in open lucht, en we kregen er drinkwater. In ruil gingen we er dikwijls eten en drinken, vooral ettelijke liters huisgemaakte, sterke wijn. We gingen er bij onze latere bezoeken ook telkens terug, zagen de kinderen van de uitbater opgroeien, huwen en zelf kinderen krijgen en werden toen al bediend door de derde generatie.
De jonge kerel met de Lyra op de affiche was één van de kleinzonen van Elias, de oorspronkelijke uitbater. Ik was er niet echt zeker van en scheurde de affiche los om ze Mireille te tonen maar deze bevestigde mijn vermoeden. Dezelfde avond gingen we er eten en de jongen van de affiche bediende ons. Hij heet Elias, net als zijn grootvader. Zijn Engels was nogal beperkt, maar we konden voldoende praten om te horen dat hij Lyra speelde samen met een vriend, dat ze ook zongen en al heel wat concerten hadden gegeven op feesten en bruiloften. Ook hadden ze een opname van de Kretenzische TV, die zouden ze kopiëren en mij eens opsturen. Ik vertelde hem dat ik in België bezig was met muziek, ook volksmuziek. Hij zei dat te weten, daar we als ze klein waren dikwijls geschenkjes voor hen meehadden waartussen ook Cds van het festival. Zo wist hij wat Dranouter was, hij had de site ook al bezocht op internet.
De kopie van de CD kwam er, naar Kretenzische gewoonte, na heel wat weken. Het klonk goed, dus spraken we af om bij ons volgende bezoek te zien of ze in 2008 konden overkomen voor een concert op het festival. Zo maakte ik ook kennis met Vardis, de zanger en Louta-speler en met Demetris, de jongere broer van Elias die virtuoos de Louta bespeelt. Deze kennismaking mondde uit in een jaarlijks terugkerend concert op het festival, weliswaar in verschillende bezettingen maar steeds met de populaire Kretenzische volksmuziek. Naast de concerten kwamen er ook projecten met Vlaamse muzikanten Filia, waarover ik het later nog zal hebben; maar ook een jaarlijks klein festivalletje dat we samen organiseren in Kalives, het dorp waar zij wonen.
Zo is voor mij de cirkel rond, de kennismaking met de oude Elias resulteerde 30 jaar later in een samenwerking met de jonge Elias, en dit rond volksmuziek, een genre muziek waarrond heel mijn leven is opgebouwd. Het is voor mij dan ook steeds ontroerend om een concert van hen bij te wonen en als ik Elias terugzie is het steeds een beetje terugzien van mijn, voor een deeltje, geestelijk kind.
In mei 2007 rijden we naar Kalami, daar ligt een strook strand waar wij telkens opnieuw naartoe gaan. Even buiten het dorp vraag ik Mireille om te stoppen, ik wou de laatste paar kilometer te voet gaan. Langs de weg hangen affiches op de houten elektriciteit- en telefoonpalen. Vastgehecht met enkele nietjes proberen ze je aandacht te vestigen op komende evenementen en concerten. Op een van die palen hangt een affiche met twee jonge muzikanten, één ervan herken ik in een flits; de zoon van restaurant Kiani Akti dat ligt op het strand van Kalami. 
