25-06-2012 om 18:02 geschreven door Kaat_  

Vandaag is het precies 10 maand geleden dat ik vanuit België naar Finland gekomen ben. 

En nog precies 1 week en dan ga ik weer naar huis.

Ik ben de laatste paar weken dan ook heel druk bezig geweest, ook omdat de zomervakantie hier in Finland al begonnen is.

26 en 27 mei was het laatste afsweekend, samen met alle afs'ers van Helsinki en Espoo. Het was weer een heel gezellig weekend, op een van de eilandjes vlak voor Helsinki en het was prachtig weer, de zon scheen continu (gevolg: mijn gezicht en schouders lekker verbrand -_-'). 's Avonds sauna en daarna gaan zwemmen in de zee, echt heerlijk. Maar natuurlijk werd er ook gepraat over afscheid nemen. dat weekend was de eerste keer dat ik ECHT besefte dat mijn afs-avontuur er bijna opzat, dat er nog maar een maand te gaan was voor ik weer op het vliegtuig zou stappen en terug in België zou aankomen. Het was ook de eerste keer dat ik ook dacht aan het feit dat ik binnenkort afscheid zou moeten nemen van al mijn fantastische vrienden hier in Finland. Hoewel het dus een heel leuk weekend was, was het ook een beetje vreemd, met al die gemengde gevoelens.

Daar kwam dan nog bij dat er in Hyvinkää (ongeveer 1u van Helsinki) zaterdagmorgen (3u) een shooting was gebeurd in een café. OOp het nieuws in België was er echter eerst gezegd dat het voorval in Espoo was gebeurd. Natuurlijk waren mijn ouders (en tantes en nonkels en iedereen :p) een beetje ongerust. Gelukkig wist mijn nicht Valérie, die bij vtm werkt, te vertellen dat er mij niets aan de hand was, maar iedereen was toch opgelucht toen ze mij 's avonds (na, 3 smsje en 7 gemiste oproepen) te pakken kregen aan de telefoon :). Toch wel leuk om te weten dat ze thuis zo bezorgd om mij zijn. 

Niet lang na het afs weekend, 2 juni was het mijn laatste schooldag op EYL (Espoon Yhteiskunta Lukio). Het was niet een echte schooldag, maar een viering voor de afgestudeerde leerlingen. Een heel saaie viering wel en het duurde meer dan 2u! -_- Achteraf werd het voor mij tijd om afscheid te nemen van een heel aantal mensen die ik waarschijnlijk nooit meer zal zien. Dat was toch eventjes een emotioneel moment voor mij. In Finland is het bevoorbeeld zo dat je een veel hechtere band hebt met de leerkrachten dan in België, je spreekt hen bv aan met hun voornaam en je praat met hen alsof je met een klasgenoot zou praten. Met 3 van de leerkrachten, Anna Leino (Engels), Tuulla Kasurinen (Frans) en Antti Koskonen (Geschiedenis) had ik echt een goede band en het was best moeilijk om afscheid van hun te nemen. Ik ben zeker van plan om, als ik nog eens terug ben in Finland, om de school nog eens te bezoeken, maar natuurlijk kan ik er niet 100% zeker van zijn dat zij nog altijd op de school lesgeven. Het is te hopen van wel J.

En naast de leerkrachten moest ik natuurlijk ook afscheid nemen van een aantal klasgenoten. Onze school was maar heel klein, dus ik kende de meeste leerlingen wel, hoewel ik natuurlijk niet met iedereen bevriend was. Maar toch is het jammer om te  weten dat je die mensen niet meer zult zien, mede om het feit dat ik waarschijnlijk nooit met hen zal afspreken omdat ik niet zo’n goede band met hen had. Best jammer.

Diezelfde dag nog ben ik samen met mijn gastfamilie naar 2 afstudeerfeestjes geweest. Maar dat was ook echt behoorlijk saai. Het enige wat op die feestjes gebeurd is eten en wachten op meer eten. De mensen spreken amper met elkaar, bijna enkel met hun eigen gezin, echt vreemd. Bovendien kende ik helemaal niemand van de mensen waar we naartoe gingen, wat het voor mij allemaal nogal onwennig maakte. Maar ja, het is goed dat ik het eens meegemaakt heb zodat ik weet wat het is J. 

Zondag 3 juni was meteen erinvliegen met de vakantie. Ik, Sara (Italië), Bua (Thailand) en Lillian (Brazilië) gingen samen naar Linnanmäki, het pretpark in Helsinki. In het begin was er nogal wat regen (van die vieze miezerregen), maar na een tijdje stopte die en even later kwam er zelfs een warm zonnetje piepen, het weer was dus best ok. Het park zelf was ook heel leuk. Het was heel klein, ongeveer 1/3 van Bobbejaanland, maar er waren heel veel verschillende dingen, allemaal ook behoorlijk klein, maar wel heel leuk en we moesten nergens lang aanschuiven.

Het enige opdoffertje aan de dag was het feit dat Lillians gastouders en gastzus Helmi meekwamen. Dat Minttu en Antti (Lillians gastouders) erbij waren was op zich geen probleem, aangezien die ons toch maar onze gang lieten gaan. Het feit dat Helmi erbij was, was een groter probleem. Allereerst was het heel vervelend omdat we met haar erbij met 5 waren, en 5 is geen goed aantal om naar een pretprak te gaan, want dat wil zeggen dat er altijd iemand alleen moet zitten. Het 2^e probleem was dat Helmi een ongelofelijke hekel heeft aan Lillian en dat duidelijk liet merken. Ze hing de hele tijd aan Bua en Mij en negeerde Lillian bijna constant. Ze forceerde mij ook continu om met haar op te trekken en alleen met haar te praten. Het was een hele opluchting dat ze na een 1,5 uur besloot om met haar ouders mee te gaan ipv met ons. Ik weet het, het klinkt een beetje gemeen, maar ze deed echt heel vervelend.

Maar eigenlijk was Linnanmäki echt wel een supergeslaagde dag. Het was al een hele tijd geleden dat ik nog eens naar een pretpark ben geweest dus het was superleuk om met enkele van mijn vrienden te kunnen gaan.

Maandagavond (4/06) was er een feestje in Nico’s zomerhuisje. Om 13u vertrokken we met enkele van de afs’ers met de bus naar de middle of nowhere :D. De mökki (zomerhuisje) was heel leuk, met heel veel plaats om te slapen en dicht bij een meer om na de sauna te kunnen gaan zwemmen. Het feestje was ook geslaagd, ik heb een paar toffe nieuwe mensen leren kennen en ik heb me echt goed geamuseerd.

De 6^e juni was een grote bijeenkomst van afs’ers op het grote eiland voor Helsinki, Suomenlinna.We waren met zo’n 30 afs’ers, de meeste natuurlijk van Helsinki en Espoo, maar ook heel veel mensen van andere plaatsen die speciaal gekomen waren. Alle Vlamingen waren er ook, Benjamin, Marijne, Hannelore en Sophie. Zij bleven ’s nachts allemaal bij mij slapen. Het was een heel gezellige avond, we hebben heel veel bijgepraat en het was superleuk om sommige mensen, die vanuit andere delen van Finland gekomen waren, nog eens terug te zien. En het was natuurlijk ook heel gezellig met alle Vlamingen bij mij thuis. Heel leuk vooral om nog eens Nederlands te kunnen spreken, dat was namelijk al weer een hele tijd geleden en mijn taalgebruik was er serieus op achteruitgegaan :p. Nu gaat het misschien nog meevallen als ik terug naar België kom, al vrees ik wel dat het toch eventjes gaat duren voor ik weer helemaal fatsoendelijk Nederlands ga kunnen spreken :D. 

Benjamin en Marijne zijn de hele week gebleven, tot woensdag  13/06. Van donderdag (7/06) tot zondag (10/06), bleef Cara (Duitsland) ook bij mij thuis slapen. Ik vond het wel supertof van mijn gastouders dat al die mensen zo lang bij ons mochten overnachten. We zijn de hele week elke dag naar Helsinki gegaan om met andere afs’ers te ontmoeten en te shoppen. Het was echt een heel gezellige week, ik heb cadeautjes gekocht voor mensen thuis maar ik heb veel te veel geld opgedaan :p. 

12/06 was het de ‘verjaardag’ van Helsinki en waren er verschillende dingen te doen in de hoofdstad. Ik ben, samen met Benjamin en Marijne en nog een 10tal andere afs’ers naar een gratis concert in Kaisaniemi puisto (een park dichtbij het treinstation) gegaan. Er speelde enkele goeie Finse bands en de sfeer was echt heel goed. We hebben bijna de hele tijd vooraan gestaan tussen allemaal opeengepakte Finnen J. Het was echt heel leuk, al deden mij voeten op het einde wel ongelofelijk veel zeer (we hebben daar zo’n 5 uur gestaan). Achteraf gingen we nog lekker eten in Vapiano (een niet te dure maar superlekkere italiaan). Echt een geslaagde namiddag en avond.

Voor het weekend vertrok ik samen met mijn gastfamilie naar een gehuurd vakantiehuisje in Jämsä. Muumi werd 85 jaar en er was een feest georganiseerd waar wij natuurlijk ook naartoe gingen. Vrijdagnamiddag vertrokken we en na 3,5 uur rijden (met tussendoor nog een stopje voor te eten), kwamen we aan in het huisje. Het huisje was bedoeld voor 10 personen en we zouden het delen met het gezin van Pasi. Het was best een gezellig huisje, en de locatie was echt heel mooi, vlak bij een gigantisch meer (dat uitstrekt van Jyväskylä tot Lahti, zo’n 150km).

Het verjaardagsfeestje, op zaterdag, zelf was niet echt fantastisch. Er waren voornamelijk alleen oude mensen, en de enige mensen van mijn leeftijd trokken alleen met elkaar op. Finse feestjes zijn zon ongemakkelijk. Eerst wacht iedereen tot alle gasten er zijn, en er wordt maar heel weinig met elkaar gepraat. De meesten staan gewoon aan de kant te wachten terwijl de nieuwkomers iedereen om te beurten komen begroeten. Dan is er de aperitief en de gesprekken komen dan min of meer op gang. Ik heb eventjes een kort, maar leuk gesprek gevoerd met een van de mensen, en helemaal in het Fins! Ik was best trots op mezelf J. Daarna ging iedereen aan tafel voor het buffet en zodra dat voorbij was ging iedereen in afzonderlijke groepjes praten terwijl ze wachten op de koffie en dessert. En na de koffie gaat iedereen naar huis. Ik vond het nogal saai :p.

De rest van de zaterdag hebben we doorgebracht in het huisje. Zondagmiddag vertrokken we dan weer huiswaarts. Omdat we veel tijd hadden stelden mijn gastouders voor dat we onderweg konden stoppen in Tampere. Dat vond ik een fantastisch idee, aangezien Tampere een van de grootste steden in Finland is en ik er nog niet geweest was. We stopten bij het grote pretpark van Tampere, Särkäniemi en daar gingen we in de 124m hoge panoramatoren. Ik had dus een fantastisch uitzicht over de stad en zijn omgeving.

Mijn gastouders kochten mij ook nog een ticketje voor een van de attracties, de Tornado, de grootste achtbaan van Finland, die ik volgens Ari echt gedaan MOEST hebben. En hij had wel gelijk, die achtbaan was echt wel de moeite. Daarna gingen we nog iets eten in het pretpark en dan weer de auto in, voor een halfuurtje Tampere-sightseeing. Het was jammergenoeg pijpenstelen beginnen regenen dus we zijn niet uitgestapt in het centrum, maar we hebben langs de interessantste plaatsten gereden, en ik heb enkele mooie foto’s kunnen maken. En nu kan ik zeggen dat ik ook in de stad Tampere geweest ben :D.

Gisteren ben ik begonnen met inpakken. Allé, er zit nog niks in mijn koffer, maar ik heb al door al mijn spullen gerommeld. Ik heb beslist wat ik meeneem en wat ik hierlaat, ik heb hier en daar al spullen in plastiek zakjes gestoken zodat die klaar zijn om ingepakt te worden, ik heb een lijstje gemaakt van wat ik nog allemaal moet kopen, ik hebal mijn foto’s op sticks (ik had 4 sticks nodig!) gezet aangezien deze pc niet van mij is en ik die binnenkort waarschijnlijk moet teruggeven, ik heb mijn plakboek aangevuld, ... Allerlei kleine dingen die onnozel en onzinnig lijken, maar die toch moeten gebeuren. Langzaamaan begint mijn kamer er weer uit te zien zoals die eruitzag voor ik hier kwam. Best deprimerend.

Hoe dichterbij mijn vertrek komt, hoe meer ik er naar uitkijk. Maar ik kijk er ook tegenop, want vanaf het moment dat ik op dat vliegtuig stap, zit mijn uitwisselingsjaar er echt definitief op. En dat is een enge gedachte. Want hoewel ik zeker nog terug zal komen, zal het nooit meer hetzelfde zijn als het geweest is tijdens deze 10 maanden, en het zal ook niet met dezelfde mensen zijn, aangezien veel van mijn afs vrienden zo ver weg wonen. En het besef dat ik veel van mijn vrienden nooit meer zal zien is pijnlijk. Ik wil echt graag naar huis, maar ik wil geen afscheid nemen. Niet van al die fantastische mensen, niet van dit fantastische land, en niet van deze fantastische ervaring. Maar over 7 dagen, om 15.30u zal ik op dat vliegtuig stappen, of ik nu wil of niet.

Nog 7 dagen en dan ga ik weer naar België, met heel veel gemengde gevoelens en zwaarbeladen koffers. Ik ga nog 1 blogberichtje schrijven hier in Finland, waarschijnlijk op de dag voor mijn vertrek (maandag 25/06).

Dus, tot de volgende!

Kaat xx

19-06-2012 om 23:18 geschreven door Kaat_  

heeey,

Daar ben ik weer! Tijd voor een lekker lang blogverslagje over mijn 4 daagse Wild Camp.

Donderdag 26/04 nam ik ’s middags met volle moed de trein naar Hyvinkää, een klein dorpje tussen Helsinki en Lahti, op den boeren buiten (ongeveer 38% van Finland is boerenbuiten, 60% is bos en 2% stad). Ik zat samen met Sara, Francesco en Kevin op de trein, voor slecht een 40tal minuutjes. Heel veel andere afs’ers, die van heel andere delen van Finland moesten komen, zaten een heel stuk langer op de trein. Wij hadden dus geluk J.

We kwamen aan met de trein om exact 14u. Onze trein was de laatste die aankwam, dus alle andere afs’ers waren er al. Het was een fantastisch weerzien! Ik gaf knuffels aan de lopende band J, ik wist na een tijdje niet meer wie ik wel, en wie ik nog geen knuffel had gegeven :p. We moesten nog een 20tal min op de bus wachten, die ons naar de eigenlijke kampplaats zou brengen, omdat er een foutje was gebeurd met de planning. Maar uiteindelijk dook de bus op en konden we allemaal vertrekken naar Loppi, waar het Wild Camp zou plaatsvinden.

Nadat de bus ons afgezet had moesten we nog 1,5 km wandelen naar de kampplaats, die zich in het midden van het bos bevond. Zo’n wandeling duurt normaal gezien maximum 10min, maar wij, zwaar bepakt en bezakt, zijn met die wandeling toch wel een dikke 20min zoet geweest. Eindelijk aangekomen op de kampplaats (die nogal heel erg modderig was van de regen van de vorige dag) was onze eerste opdracht om de tenten op te stellen. Een hele opdracht zo bleek, Zweedse legertenten zijn blijkbaar toch niet echt ons ding :p.

Na veel gezever en geploeter was het ons eindelijk gelukt om onze tent recht te zetten. Met mij in de tent sliepen: Muriel, Amandine, Marijne en Hannelore (mijn medebelgische vrienden), Stephanie (Filipijnen), Bua (Thailand), Sophie (Duitsland, maar niet de Sophie die bij mij op school zit), Roosa (Finland, een vrijwilligster), Franziska en Corina (Oostenrijk) en Miranda (Canada). Met 13 in de grote tent dus. Naast onze tent (nr 1) waren er nog 3 andere tenten, nog 1 andere voor meisjes, en 2 voor jongens. De tenten stonden allemaal echt in het midden van het bos, met jammerlijke gevolgen voor het slaapcomfort. Putten en bobbels en boomwortels overal. Maar het was natuurlijk een Wild Camp, dus we hebben niet geklaagd J. 

De kampplaats bestond naast de 4 slaaptenten uit een keukentent, voor al het eten in op te slagen en voor te koken, een kampvuur met banken errond, een paar tafels om aan te eten, 2 grote waterbassins, 1 bassin voor warm water, een grote put met sneeuw (ja er was nog sneeuw!) die dienst deed als primitieve ijskast, een kleine omzeilde ruimte waarin we ons konden wassen, en 2 toiletten (1 voor jongens en 1 voor meisjes). Met toilet bedoel ik: een grote put, met daarboven een omzeild hokje om je behoefte te doen in de put. Het was best goed gebouwd, maar het stonk wel een beetje :p.

De rest van de 1^e avond hebben we gezellig bijgepraat met alle mensen die we al zo lang niet meer gezien hadden. Het kampvuur werd aangestoken en de kookploeg maakte lekker eten klaar. Het was heel gezellig, het was zo fijn om zo veel van mijn vrienden terug te zien. Sommigen van hen had ik niet meer gezien sinds de Laplandtrip en het deed echt deugd om hen terug te zien.

Omdat het ’s nachts vaak nog redelijk koud kan zijn hier in Finland (2 weken geleden toch), moesten we ’s nachts een vuurtje aansteken. De tent was voor zien van een houtstoofje, maar dat moest de hele nacht in het oog gehouden worden, opdat het vuur niet zou uitgaan, of dat er iets in de tent in de fik zou vliegen. Iedereen moest dus ’s nachts een uur wakker gemaakt worden om te waken over het vuur. Dat was behoorlijk vervelend, gezien het feit dat we meestal nogal redelijk laat gingen slapen en er dus ongeloofelijk tegenop zagen om onze slaap een uur te onderbreken. Maar aangezien het echt té koud was zonder vuurtje, moest dat nu eenmaal gebeuren.

De volgende dag om 8.30 uit bed. Het ontbijt was pap, typisch Fins en onsmakelijk  (eigenlijk smaakt het naar niets, maar het ziet er echt ongelofelijk goor uit). En een gezellig voormiddagje babbelen rond het kampvuur. In de namiddag speelde we vlaggenroof, en  mijn team won :D. Het had ’s nachts nog geregend, maar tegen de namiddag kwam er een gezellig zonnetje piepen. De zon is de rest van het kamp bij ons gebleven, heel fijn J. 

Tegen de vroege avond kwam er een vriendin van de organisator Minttu, om ons een demonstratie te geven met luchtdrukgeweren. Dat zijn geweren die kleine plastic balletjes afschieten. Niet dodelijk, maar je hebt wel de nodige bescherming nodig aan je gezicht om je ogen en tanden te beschermen. De geweren zien er wel ongelofelijk echt uit. We konden niet schieten met groot geschut omdat de batterij op was (jawel, zo’n geweren werken op doodgewone batterijen). We konden wel schieten met een pistool. Ik vond het best cool :p. We moesten proberen om plastic bordjes te raken op een boomstam. Ik heb de bordjes niet geraakt, maar wel de boomstam, toch niet zo slecht voor een 1^e keer :D.

 ’s Avonds was het griezelverhalenavond. Bij het kampvuur vertelden we een paar girezelverhalen. Ik vertelde het griezelverhaaltje dat Guido, de koordirigent op SJB mij ooit vertelde: mijn been (nu dus MY LEG) Het werd een succes, veel gegil op het eind en ‘my leg’ werd een van de favoriete quotes van het kamp J. We hebben ook 2 stoelen in het kampvuur verbrandt (ze waren kapot, en we hadden toestemming gekregen :p), dat zag er wel cool uit, oude houten stoelen fikken echt goed :D.

De volgende dag begonnen we in de ochtend met een aantal van ons aan de workshop ‘art against rascism’. We moesten foto’s uit tijdschriften knippen die we linkten aan racisme en discriminatie en daarvan dan een collage maken. Heel leuk eigenlijk, zeker in het gezelschap van zo veel toffe mensen. En het resultaat was ook best goed.

In de namiddag was het onze beurt voor paintball. Ik vormde een team samen met Marijne, Benjamin, Hannelore en Roosa. We namen het op tegen Eduardo (Domunicaans Republiek), Corina, Franziska, Joonas (Finland) en Emin (Turkije). Ik had nog nooit eerder paintball gespeeld en ik moet zeggen dat ik er helemaal weg van was. Sluipen door het bos, richten op de vijand, ... Ik vond het fantastisch J. En ik heb 3 mensen neergeschoten :p. Emin in het 1^e spelletje en Eduardo en Joonas in het 2^e. Emin had zelfs een blauwe plek op de plaats waar ik hem geschoten had (in de nek), maar het deed geen pijn zei hij (gelukkig maar, want ik voelde mij al schuldig).

Omdat het al de laatste avond was, bracht Antti (de gastvader van Lillian en de organistator) een grote box mee waarop we ipod konden aansluiten om muziek te hebben. Stonden we daar allemaal te dansen met onze rubberen laarzen aan in het midden van het bos. Geen zicht, maar wel heel leuk. Er waren ook worstjes die we boven het vuur konden roosteren en het was echt heel gezellig. De avond werd echter abrupt onderbroken omdat Corina door haar knie gezakt was. Ze had al een probleem met die knie (de volgende donderdag zou ze een operatie hebben), en ze moest dus naar het ziekenhuis. Heel erg spijtig voor haar, maar gelukkig is ze nu aan de betere hand. Geen gedans en muziek meer achteraf, maar we bleven wel nog met z’n allen rond het kampvuur gezellig een beetje babbelen.

De laatste dag werd voornamelijk besteed aan het opruimen van de kampplaats. Tenten afbreken, afval opruimen. Een van de tafels was kapot, dus die werd dan ook maar in het kampvuur gegooid. Meubelen verbranden is echt leuk :p. Onze middagmaaltijd moesten we onze maaltijd niet zelf maken, we kregen pizza van een lokale pizzeria. Ik heb nog nooit zoveel pizza bijeen gezien :p. Er was voor bijna iedereen een hele pizza voorzien, dat wil zeggen, zo’n 50 pizza’s (ik had ze eigenlijk moeten tellen)! Heel lekker, en heel welkom na 4 dagen bos. Daarna was het tijd om alle spullen te pakken en te wandelen naar de bus. De zon scheen en het was ontzettend warm! Het was de allereerste dag dit jaar dat ik buiten kon lopen in een T-shirt zonder te bevriezen!

De bus bracht ons weer naar het treinstation in Hyvinkää. Daar bleven we nog een beetje samen zitten tot de eerste mensen weg moesten met de trein richting Lahti. Het afscheid was echt heel moeilijk, omdat we allemaal wisten dat het voor veel van ons de laatste keer was dat we elkaar zouden zien. Er vloeiden hier en daar wel een paar traantjes. En daarna was het onze beurt om de trein richting Helsinki te nemen. De mensen in de trein keken ons nogal vreemd aan. Begrijpelijk, aangezien we allemaal al een paar dagen niet gedouched hadden en niet echt fris roken en er ook niet al te fris uitzagen :p. Maar ja, dat moet je erbij nemen als je op een Wild Camp gaat. Toen ik eenmaal thuis was (rond 18u op 27/04) was een douche nemen wel het eerste wat ik deed :D.

2 dagen later was het ‘Vappu’, de dag van de arbeid en van de studenten. De avond voor Vappu, 29 april dus, is er feest in Helisinki. Duizenden jongeren kmoen naar de hoofdstad om daar gezellig samen te zijn. Dat wilden wij uitwisselingsstudenten natuurlijk niet missen. Ik sprak af met de afs’ers die dicht bij Helsinki wonen om 15u. Na eerst wat gegeten te hebben, wandelden we rond in Helsinki en genoten van de feestelijke sfeer. Er was ongeer 50.000. Ik had nog nooit zoveel mensen gezien in Helsinki, echt heel gezellig. Alle mensen waren ook zo sociaal (uitzonderlijk voor Finnen)! We begonnen gewoon met mensen op straat te babbelen, echt superleuk!

Na een hele namiddag met mijn afsvrienden rondgelopen te hebben, ging ik rond 21u naar enkele van mijn Finse vrienden die in een park zaten. Het was een heel gedoe om het park te vinden, Helsinki heeft zoveel parken, dat het moeilijk is uit te vinden welke het juiste is J. Eenmaal daar maakte ik kennis met enkele vrienden van Bige. Heel leuke mensen, en allemaal zo goed gezind vanwege Vappu. Tegen 00.15 gingen Bige en ik naar huis, na een supergezellige avond.

Na 4 dagen in de wildernis, en dan nog eens goed feesten op Vappu, begaf mijn gezondheid het eventjes. Ik was niet de enige, want van al de mensen die op Wild Camp waren, was zeker de helft ziek. En donderdag kreeg ik het ook te pakken. Ik heb het hele weekend in bed doorgebracht. Maar maandag was ik dan weer helemaal in orde :D. Wel jammer dat ik het verjaardagsfeestje van Johanna moest missen, dat zaterdag plaatsvond. Maar ja, niets aan te doen.

En dan iets heel raar: ER ZIT EEN HALF NEDERLANDS MEISJE OP MIJN SCHOOL! Ik heb een heel jaar op school gezeten met een meisje, Matilda, die Nederlands kan praten, en ik wist dat niet! Ze sprak mij gisteren aan terwijl we op de trein aan het wachten waren. Ze wilde het al eerder doen, maar (ze is natuurlijk half Fins) ze was te verlegen. Ze zit ook niet in mijn jaar. Mijn school bestaat uit 2 delen: de lager middelbare school en de middelbare school, beide bestaand uit 3 jaren. Ik zit in de middelbare afdeling, en Matilda, 15 jaar, zit nog in de lagere graad. De 2 graden zijn nogal heel onafhankelijk van elkaar en hoewel we in dezelfde school zitten, ­­­­­­gaan we nauwelijks met elkaar om. Het is daarom logisch dat ik niet wist dat zij op onze school zat, maar zij wist wel van mij en ik vind het jammer dat ze mij niet eerder heeft aangesproken. In ieder geval, het is toch leuk om te weten dat er een Nederlandstalig meisje bij mij op school zit en ons gesprekje van gisteren zal zeker niet ons laatste zijn, althans dat hoop ik toch. J

Zo, dat was mijn blogje voor vandaag, een hele brok weer :p Als jullie meer foto’s willen zien van Wild Camp en Vappu, kunnen jullie op mijn facebook kijken, daar staan er een heleboel.

Zonnige groetjes vanuit Finland (hier is het al 2 weken aan een stuk schitterend weer met temperaturen tot 19 graden),

Kaat x

10-05-2012 om 19:36 geschreven door Kaat_  

25-04-2012 om 16:33 geschreven door Kaat_  

15-04-2012 om 18:41 geschreven door Kaat_  

Hallo allemaal!

Vandaag ben ik 7 maand in Finland, en over exact 99 dagen ga ik weer terug naar België. Hoewel ik mij hier nog altijd heel goed amuseer begin ik stilletjes aan toch wel terug zin te krijgen om naar huis te gaan. Maar ik heb nog 3 maanden voor de boeg, die ongetwijfeld nog heel veel geweldig leuke gebeurtenissen met zich mee zullen brengen :).

Ik heb al een hele tijd niet meer geschreven op mijn blog. De voornaamste rede hiervan was dat ik 4 weken met een plaaster heb rondgelopen aan mijn pols, en hoewel ik mijn vingers natuurlijk nog kon bewegen, is het echt wel niet zo praktisch om te typen met een plaaster (Het is echt demotiverend om een lange tekst te schrijven terwijl dat absoluut niet vooruit gaat). En er is de afgelopen weken eigenlijk nogal weinig interessants gebeurd, dus er was gewoon weinig om over te bloggen.

De laatste week van februari (van 20/02 tot 26/02) was het hier, net als in België, krokusvakantie (hier noemt dat wintervakantie). De dinsdag van die week ben ik met enkele afs vrienden iets gaan eten in Helsinki. Niets bijzonders, maar het was wel supergezellig. We hebben nog eens goed kunnen bijpraten en we hebben lekker (en goedkoop!) gegeten. Het zelfbedienigsrestaurant waar we gaan eten zijn is echt voor herhaling vatbaar :).

De rest van de vakantie heb ik besteed in Jämsä, bij Mutti (Fins woord voor grootmoeder), de moeder van Päivi. We waren daar met z’n allen, Ari, Päivi, Tiiu & ik. Ik heb me tijdens die paar dagen vooral verveeld. Terwijl de rest van het gezin hele dagen gingen skiien kon ik niets anders doen dan thuis bij Mutti zitten, aangezien ik vanwege mijn plaaster niets kon doen. Vrijdag heb ik wel Benjamin en Marijne in Jyväskylä kunnen ontmoeten, dat was wel heel leuk. We hebben niets speciaals gedaan, iets gaan eten in Hesburger en een beetje gaan shoppen (ik heb wel niets gekocht, maar rondhangen in winkels is ook leuk :D). Het was in ieder geval heel tof om hen terug te zien, ook al was het nog maar 2 weken sinds we elkaar voor het laatst gezien hadden, op de Laplandreis.

Maart is eigenlijk echt een hele saaie maand (tot hier toe dan toch). Enkel vorig weekend is de moeite geweest. Voor de rest was het vooral de routine van alledag weer opnemen. Terug naar school, weer ’s avonds de hele tijd voor de pc of tv zitten omdat er niets anders te doen is. Ik kon zelfs niet naar de dansles gaan, aangezien ik nog in de plaaster zat! Na de drukte van de Laplandreis en de Vanhat ben ik echt een beetje in een gat gevallen. Er gebeurd weinig, en er is in de nabije toekomst niets om echt naar uit te kijken. Maar gelukkig heeft het zonnetje veel gecompenseerd. Sinds het begin van deze maand is de zon eindelijk terug beginnen te schijnen! Het heeft mijn humeur serieus opgekrikt. Ik besefte niet hoe erg ik de zon gemist had tot ik ze eindelijk weer zag! Wat mij opviel is dat alle Finnen bij het minste beetje zon allemaal hun zonnebrillen opzetten. Dat vond ik in het begin raar, maar ik begreep al snel waarom ze dat doen: Doordat er nog altijd een goeie meter sneeuw ligt, worden de zonnestralen van overal gereflecteerd en dat is gewoon oogverblindend! Ik ben zelf ondertussen ook een zonnebril beginnen dragen op de zonnige dagen :D.

Ik zei het al, maart stelde tot hier toe niet veel voor, ... afgezien van vorig weekend. Want vorig weekend (en dan bedoel ik 10 & 11/03) was echt toppie! Mijn gastouders vertrokken vrijdag naar het zomerhuisje in Hamina om daar te overnachten. Tiiu zou een vriendin uitnodigen om te blijven slapen, en dus werd er mij gevraagd of ik ook niet iemand wilde uitnodigen. Uiteraard wilde ik dat :p. Mijn logé voor de avond werd Sara, mijn italiaanse vriendin. En het was echt supergezellig! Uiteindelijk zou de vriendin van Tiiu toch niet komen, en in plaats daarvan ging zij  naar een van haar vrienden. Sara en ik hadden dus het huis (en belangrijker: de tv) voor ons alleen. Het werd een heel gezellig avondje met een paar films en snacks en leuk geklets.

De volgende dag eerst goed uitslapen (dat is nodig als je de halve nacht dvd’s hebt zitten kijken :p), een laat onbijt (12.15u xD) en dan vertrekken richting Helsinki. Enkele van de afs’ers uit een ander district hadden die zaterdag een activiteit in Helsinki en we hadden samen met enkele anderen van het Espoo-Helsinki district gepland om elkaar daar te treffen. Om 17u kwamen we dus allemaal samen, we waren met een 15 à 20 afs’ers. En het was echt fantastisch! het was zo leuk om al die mensen van de Laplandreis terug te zien. Natuurlijk waren niet al mijn Lapland vrienden er, Finland is groot en niet iedereen kan zomaar eventjes voor een paar uur naar Helsinki komen, maar het was echt superleuk.

We zijn met z’n allen in een pizzabuffet gaan eten (‘pizzabuffet rax’ een restaurantketen waar je voor 8,5 euro pizza en lasagne en salade kunt eten à la volonté :D). We hebben daar heel lang gezeten, hebben veel gegeten en gepraat, het was gewoon supertof. Op een bepaald moment was er wel eventjes paniek bij Nadia (Italië), want ze was haar Finse bankkaart verloren. Maar een telefoontje naar de McDonalds waar ze in de loop van de dag was geweest, stelde haar gerust want daar hadden ze de kaart gevonden. Wij met z’n allen dus naar de Mc Donalds om de kaart te gaan afhalen. Daarna moesten we afscheid nemen van de afs’ers van Lahti, want zij moesten hun trein halen.

Met de anderen zijn we naar een koffiehuis gegaan, met de naam Columbia, voorstel van Daniel.‘It’s name is Columbia, so it has to be good!’ zei onze Columbiaan xD. Maar hij had gelijk, de Café Latte was echt geslaagd :p. Na ongeveer een uur in dat koffiehuis te zitten zijn we nog een beetje gaan rondhangen in de stad. En daarna richting het busstation om afscheid te nemen van de rest van het gezelschap. In totaal hebben we zo’n 5u in Helsinki rondgehangen, en ik heb mij geen moment verveeld :). We hebben deze vrijdag opnieuw afgesproken, ik kijk er nu al naar uit, want de vorige keer was echt supergezellig!

Zondag was ook echt heel leuk. Op stap in Helsinki met mijn gastgezin deze keer. Zoals ik in mijn vorige blogbericht al verteld had, is de zee hier bevroren! Ja, nog altijd! De zon schijnt, het is kei mooi weer, de lucht is blauw, er ligt nog ruim een halve meter sneeuw en de zee is nog altijd bevroren. Zondagnamiddag ben ik samen met mijn gastgezin naar de zee gegaan om enkele mooie foto’s te nemen van de ijsvlakte... en om erop te gaan staan! Jawel, IK HEB OP DE ZEE GESTAAN! Niet in, maar OP! Echt een zalig gevoel :p. Het was bovendien ook een hele mooie dag, met een stralend zonnetje. Toen we onderweg stopte om een koffietje te gaan drinken, zijn we zelf op een terrasje gaan zitten. De lente begint hier eindelijk ook zijn intrede te doen. (ten minste, dat dacht ik, tot ik deze morgen wakker werd en ontdekte dat het SNEEUWDE. En niet van die natte sneeuwregen, nee echte sneeuw! Er is vanmorgen verdorie 4 cm bijgevallen! HELLO WINTER)

Dan nog een laatste melding: MIJN PLAASTER IS ER EINDELIJK AF!!! Ik had voor het voorval in Lapland nog nooit iets gebroken. Dit was de eerste keer. En wat ben ik blij dat die plaaster er eindelijk af is! Mijn huid eronder was letterlijk aan het afbladeren. En jeuken dat zo'n plaatser doet! Om zot van te worden! Maar hij is er dus af, geen last meer dus. Al gaat het nog wel eventjes duren voor mijn pols weer 100% in orde zal zijn. De eerste 3 dagen nadat de plaaster eraf was gehaald deed hij bij de minste beweging ontzettend veel pijn. Logisch natuurlijk, die was helemaal stijf. Nu gaat het al veel beter, al durft hij soms nog wel eens eventjes zeer te doen, maar dat is volgens de dokter niet meer dan normaal. Morgen ga ik me zelfs opnieuw wagen aan het dansen :). Maar ik zal toch maar proberen om geen te gekke bewegingen te doen. Ik heb aan de verpleegster die mijn plaaster eraf gehaald heeft gevraagd of ik een stukje ervan mocht bijhouden. Dat ga ik bij in mijn plakboek plakken, want het is toch een bijzondere herinnering van mijn uitwisselingsjaar :D.

Zo, dat was het zo’n beetje voor deze blog. Nu dat mijn plaaster eraf is, ga ik waarschijnlijk terug meer bloggen, en er zullen dus nu waarschijnlijk ook minder schrijffouten instaan (ik heb klachten gekregen van mijn ouders over mijn schrijven :p). Waarschijnlijk komt het volgende berichtje ergens in het weekend, om wat meer te vertellen over vrijdag.

Nog heel veel groetjes aan de Belgen daar!

En tot over 99 dagen

Kaat xxx

19-03-2012 om 22:13 geschreven door Kaat_  

hallo daar :)

En dan nu mijn blogbericht over mijn vanhattanssit (dat met wat vertraging gekomen is, maar beter laat dan nooit :D)

Woensdagnamiddag (15/02) was de generale repetitie. Omdat ik nog maar net die morgen teruggekomen was van Lapland, was ik natuurlijk ontzettend moe. Maar ik ben toch maar gegaan (al heb ik de rest van de dag wel besteed aan slapen). De repetitie ging heel goed, al was Steven (mijn partner) wel al een beetje zenuwachtig (ik was te moe om zenuwachtig te zijn xD). ’s Avonds maakten Päivi en Tiiu mijn haar al op voor de volgende dag. Ik was daar nogal slecht gezind over aangezien ze daarmee begonnen om 20.30u, terwijl ik eigenlijk wou gaan slapen (want ik was kapot van de Laplandreis). Uitendelijk kon ik pas tegen 22 u mijn bed in, met mijn haar vol met spelden om mijn haar in positie te houden, niet echt comfortabel dus. Gelukkig was ik de volgende dag toch wel fit genoeg voor het dansfeest :).

De volgende dag moest ik al om 8.20u op school zijn, want ik had nog les en bovendien was het ‘abi-show’. De abi’s zijn de 3^e jaars, rond deze tijd studeren zij af en dan hebben ze een soort mini 100 dagen show. Dat dacht ik ten minste, want eigenlijk was het alleen maar een slideshow met oninteressante foto’s (als ik had geweten dat het zo saai zou zijn, had ik wat langer uitgeslapen). Wat wel de moeite was, was na de abi-show het vertrek van de abi’s. Volgens de traditie vertrekken de abi’s met een grote vrachtwagen en gooien ze snoepjes naar de anderen. Dat was wel leuk om te zien, en mijn zakken zaten vol met snoep :D.

Om 11u ging ik naar huis om mij klaar te maken voor de vanhat. Aangezien Päivi en Tiiu allebei niet thuis waren, kwam Mirva, de vriendin van Teemu (mijn gastbroer) mij helpen om mijn haar nog een beetje verder in orde te brengen. Mijn kleedje was bordaux/paarsachtig en mijn haar was naar de rechterkant gevlochten en daar in krullen gelegd. Ik vond het resultaat echt mooi! Alleen jammer van mijn plaaster natuurlijk :) (want zoals de mensen weten die mijn vorige blogbericht hebben gelezen, heb ik op de Laplandtrip met afs mijn pols gebroken). Maar gebroken pols of niet, plaaster of geen plaaster, ik moest en zou mijn dansfeest meedoen!

Toen ik helemaal klaar was, bracht Ari mij naar school. Aangekomen was er echter niemand anders met een chique baljurk te zien, dus ik had al meteen door dat er iets niet klopte. Blijkbaar was de dans verlaat en moest ik pas om 17.30u komen. Aangezien in ik de hele week in Lapland was, wist ik hier dus niets van, en kennelijk had niemand eraan gedacht om mij ook eventjes te verwittigen. Kan natuurlijk gebeuren, maar ik was wel ongelofelijk slecht gezind (en het was ook behoorlijk genant met al die 1^e graders in school die mij stonden aan te gapen). Slecht begin van de avond, maar zoals Ari zei, dan kon het alleen maar beter worden. Hij had gelijk :).

Tegen 17.30u was het al een stuk drukker en liepen er verschillende meisjes rond in chique kleedjes en met mooi opgemaakt haar en make-up en jongens in pak. Het zag er allemaal heel indrukwekkend uit. We moesten nog ruim een uur wachten voor de dans echt begon, dus er was genoeg tijd om al een heleboel mooie foto’s te trekken (zie facebook). Bij heel veel meisjes (en ook jongens) begonnen de zenuwen al serieus naar boven te komen. Ikzelf was eigenlijk behoorlijk kalm (in tegenstelling tot mijn partner). Ik wilde gewoon zoveel mogelijk plezier hebben en er zoveel mogelijk van kunnen genieten. En als er dan al eens een misstapje werd gezet, dan was dat dan maar zo :).

En dan was het tijd voor de dans. Om te beurten werden de namen van de verschillende paren afgeroepen. We waren met 30 paren. Mijn partner, Steven, was zo zenuwachtig in het begin dat zijn handen ervan trilden (schattig :p). Maar we hebben echt heel goed gedanst, ook al zeg ik het zelf :D. In totaal deden we 9 verschillende dansen + nog 2 korte zelfgemaakte dansen. De dansen waren: de Openingsdans (Avaustanssi) - Tango - Fireman’s dance - Cicapo - Do Sa Do Mixer - Pompadour - Pas D’Espagne - Salty Dog Rag - Veletta

Afgezien van een paar keer op mijn eigen kleed te stappen (het was iets te lang), en is een enkel misstapje te zetten, zijn Steven en ik zo goed als foutloos door alle dansen heengeraakt. Steven is wel niet zo goed in walspassen, waardoor ik de leiding heb moeten nemen (wat normaalgezien de mannenrol moet zijn), maar ook dat ging eigenlijk redelijk vlot. Ik was trots :D.

Na ons optreden van de avond was het tijd voor het diner, georganiseerd door Veera en Noora (2 van de leerlingen) in ‘Sipuli’, een van de beste restaurants in Helsinki (echt waar!). ‘Sipuli’ betekent ‘ui’. Het restaurant is zo genoemd omdat het vlak onder de orthodoxe kerk van Helsinki gelegen is, en de top van die kerk lijkt op een ui. Origineel :D. De meesten, waaronder ik, werden gewoon gebracht door de ouders, maar sommigen huurden een taxi en er was zelfs een groep die een limo hadden gehuurd om naar het restaurant te gaan. Een limo is cool, maar het heeft hun wel 500 euro gekost (50 pp want ze waren met 10), en dat vind ik het geld niet waard.

Het restaurant was het geld WEL waard. Heel chic interieur, en heerlijk eten. De zalm was echt perfect gekookt en het sausje erbij was overheerlijk. En ook het chocoladetaartje als dessert was fantastisch. Echt klasse! Het verbaasd mij niet dat Sipuli een van de beste restaurants in Helsinki is (wat mij wel verbaasde is dat we maar 39 euro voor dat diner moesten betalen).

Terwijl Ari mij terugbracht van Sipuli, zo rond 23u, deed ik nog een ontdekking. Uit het raam van de auto starend, merkte ik opeens iets fantastisch op: DE ZEE WAS BEVROREN!!! Nu heb ik het met mijn eigen ogen gezien: een zee kan echt bevriezen. Ik kon jammergenoeg geen foto’s trekken want het was te donker, en ik kon ook moeilijk met mijn mooi kleedje over de zee gaan wandelen. Maar ik ben van plan om volgend weekend weer naar Helsinki te gaan en OP de zee te gaan staan :D.

De volgende dag vroeg opstaan voor nog 2 uitvoeringen, eerst een voor de lokale lagere school (kindjes tussen de 9 en 12 jaar) en dan voor de 1^e en 3^e graders van onze school. De show voor de kinderen was echt leuk! Al die kindjes kijken naar u alsof je een prinses bent, echt kei schattig! We deden ook 2 dansen waarbij we met kinderen uit het publiek danste. Ik danste eerst met een klein meisje en dan een jongetje, en zij waren zo trots :). Maar het allerschattigste vond ik Aleksi (een van mijn vrienden) die de hele zaal aan het rondwalsen was met een meisje van ongeveer 10. Ik weet zeker dat dat meisje zich in de zevende prinsessenhemel waande :D.

De uitvoering voor de 1^e en 3^e graders was ook leuk, omdat veel van mijn vrienden mij konden zien dansen. En omdat het de laatste keer was. Toen alle dansen voorbij waren, was ik langs de ene kant opgelucht, omdat alles goed en zonder veel fouten verlopen was, maar aan de andere kant vond ik het ook heel spijtig, want ja, gedaan is gedaan. Ik heb natuurlijk wel veel mooie herinneringen, veel foto’s en zelfs een paar filmpjes van het gebeuren :).

Die vrijdagavond, na de 2^e dag dansen dus, stond er nog 1 ding te gebeuren: de jatkot, de afterparty :D. Deze vond plaats in ‘Circus’, een grote concertzaal in het centrum van Helsinki. Bijna alle scholen van Helsinki en Espoo kwamen naar Circus om daar hun jatkot te vieren. Veel mensen dus! Om 21u nam ik de trein naar Helsinki waar ik in het station met enkele van mijn schoolvrienden (Mira, Shabana, Sophie, Sami, ...) samen naar Circus vertrokken. Het was echt supertof! Goeie muziek, veel sfeer. Wat natuurlijk wel een opdoffertje was, was dat er geen alcohol geschonken werd. Er was een speciale 18+ ruimte, waar de identiteitskaarten streng gecontroleerd en alleen daar werden pintjes geschonken. Ik kan gerust amuseren zonder alcohol en ik ben zeker niet iemand die om de 5 botten zat is, maar een goeie party is een stuk minder leuk zonder is een pintje te kunnen drinken.

Tegen 1.30u ’s nachts ben ik dan maar samen met Mira doorgegaan. We hebben bijna een halfuur aan de vestiare moeten staa aanschuiven, niet normaal. Ze hadden wel wat meer personeel mogen inhuren daarvoor, maar uiteindelijk geraakten we toch buiten. Omdat de trein ’s nachts dubbel zoveel kost, ben ik teruggekomen met de bus. Het was de 1^e keer dat ik die bus nam, dus ik wist niet exact hoe de bus zou rijden, maar ik wist dat ze zou stoppen ergens in Tuomarila, wat dus nooit heel ver van mijn huis kon zijn. Ik vroeg aan de chauffeur of de bus aan het station stopte en hij zei van wel, maar blijkbaar had hij mij niet goed begrepen.

We waren al een halte gepasseerd die mij bekend voorkwam, maar omdat de chauffeur had gezegd dat de bus ook bij het station stopte bleef ik nog eventjes zitten, omdat het station dichter bij mijn huis was. Maar toen de bus aan haar eindhalte kwam, waren we het station helemaal niet gepasseerd en zaten we in een deel van Tuomarila waar ik nog nooit geweest was (wat mij verbaasde want zo groot is die buurt niet). Buiten mij was er enkel nog een mevrouw in de bus die in slaap gevallen was en luid vloekend de bus uitging toen ze eenmaal door had dat ze in Tuomarila zat. Ik, lichtelijk gestressed, vroeg aan de chauffeur of ik iets verkeerd had begrepen, want dat de bus helemaal niet aan het station gestopt was. De chauffeur zei dat we er niet voorbij waren gekomen, maar wel er vlakbij en aangezien hij toch met zijn bus die richting uit moest, zou hij mij wel eventjes daar afzetten. Sympatieke buschauffeurs, I love them :D.

Om 2.30u was ik eindelijk goed en wel thuis en kon ik mijn bedje inkruipen. Dat het nu de komende week ook nog vakantiewas (de skivakantie hier viel dit jaar samen met de krokusvakantie in België) was een goeie meevaller. Nu had ik eindelijk een paar dagen om eens ECHT goed uit te slapen. En ik had het nodig! Maar ik vond het ongelofelijk leuk en ik ben echt blij dat ik niets gemist heb, ook al was het met een gebroken pols :p.

kusjes,

Kaat xxx

27-02-2012 om 19:49 geschreven door Kaat_  

Sinds gisteren ben ik EXACT EEN HALF JAAR IN FINLAND!!! 6 maanden geleden ben ik met het vliegtuig in Vaanta geland, en over 4 maanden zal ik terug aankomen in Zaventem.

Ondertussen zijn 2 van DE HIGHLIGHTS van mijn uitwisselingsjaar gepasseerd: de afstrip naar Lapland en mijn dansfeest. Heel veel stof om over te bloggen dus, een beetje te veel eigenlijk om in 1 blogbericht te zetten. Daarom ga ik het opsplitsen in 2 berichtjes. En we beginnen in dit bericht met: DE AFS LAPLAND TRIP.

DAG 1: donderdag 9/02 à aankomst in Kairosmaja

Donderdagmorgen ben ik om 7.30u naar de luchthaven in Vaanta vertrokken. Ik had om 8.45u in de terminal afgesproken met de andere afs’ers die ook het vliegtuig zouden pakken (bijna alle Helsinki-Espoo Chapters en nog 3 andere uit de buurt van Lahti). Mijn gastvader en ik waren al vroeg vertrokken naar de luchthaven omdat we verwacht hadden dat het behoorlijk druk op de baan zou zijn (spitsuur). Maar natuurlijk, wet van Murphy, als je goed op tijd vertrekt is er geen kat op de baan, en om 8u was ik al op de luchthaven. Ari had mij afgezet aan de ingang van de luchthaven en omdat ik zo vroeg was, was er natuurlijk nog niemand van de afs’ers. Maar zodra ik mijn bagage goed en wel had ingecheckt (via een ingewikkeld computersysteem dat niemand snapt) kwam Sara, en even later ook Daniel aan. En langzaamaan kwamen ook de rest aan (die ik allemaal 1 voor 1 geholpen heb met inchecken met die computer, ik zou er geld voor gevraagd moeten hebben!). Rond 9u waren we allemaal aanwezig en waren we klaar om te vertrekken.

Om 9.35u konden we eindelijk aan boord van het vliegtuig, en om 10.05u vertrok het vliegtuig naar Rovaniemi. De steward die het woord voerde in het vliegtuig was echt zalig! Quotes: ‘Ok people, look at the amáázing safety card at the seat in front of you’… ‘Put the safety jacket around your góórgeous wrist’… ‘Blue Berrys, Black Berrys, any berries on flight mode please’…’ Please take all your belongings with you, things that stay behind will be given to the crew members’. Na minder dan 1.5u vliegen kwamen we om 11.25u aan in Rovaniemi. In de kleine luchthaven van Rovaniemi moesten we dan met z’n allen wachten tot de afsbus ons kwam ophalen om ons naar het Artic Museum te brengen.

In de bus maakten we kennis met Juhani, onze kampleider. Grof of niet, die kerel deed mij echt aan Hitler denken, zowel de looks (geen snorretje, maar wel het juiste kapsel) als zijn manier van doen: vooral dan zijn bevelende, luide en monotome stem (achteraf kwamen we er achter dat hij nog voor het leger heeft gewerkt, wat dit wel enigzins kan verklaren xD). Al bij al nen toffe gast, maar hij kon nogal zagen :p.

Aangekomen in het Artic Museum van Rovaniemi een blij wederzien met de andere Vlamingen: Benjamin, Marijne, Hannelore & Sophie. Het was heel fijn om hen na zo’n lange tijd terug te zien (allé met Benjamin & Marijne was het niet zó lang geleden, maar toch :p). ik maakte ook meteen kennis met Cara, uit Duitsland, die momenteel in Oulu woont. Een heel toffe meid :). Nadat we wat gegeten hadden kregen we een rondleiding door het museum. Het museum zelf leek mij heel interessant, maar onze gids viel nogal wat tegen. Ze bleef altijd staan bij de meest oninteressante dingen om daar dan een kei lange uitleg over te geven. Ik denk dat het meer de moeite zou geweest zijn als we gewoon zelf wat hadden kunnen rondlopen.

Na de museumrondleiding was het eindelijk tijd om te vertrekken naar Kairosmaja, onze verblijfplaats voor de week. We waren met 2 volle bussen, in totaal waren we met ongeveer 90 afs’ers, 8 vrijwilligers en 2 buschauffeurs. Lots of people = lots of fun J. Kaironsmaja bestaat uit 1 hoofdgebouw, met op het gelijkvloers een winkel/onthaal, een eetzaal, en een 3tal kamers, op de 1^e verdieping nog een 15tal kamers en in de kelder een recreatieruimte met een (beroerde) pingpongtafel, een tv en zetels. Verder zijn er nog enkele bungalows op het terrein en een sauna aan het meer. Aangezien we met zo’n grote groep waren, sliepen de afs’ers zowel in het hoofdgebouw als in de bungalows. Ik sliep, samen met Muriel (my Walloonish friend <3), Elena (Italië) & Barbara (Chili) in het hoofdgebouw. Nadeel: kleine kamer zonder eigen badkamer, voordeel: Met heel veel andere afs’ers in hetzelfde gebouw dus veel sfeer J. Onze kamer kwam uit op de noodtrap, best grappig :p.

De rest van dag 1 hebben we vooral besteed aan het uitpakken van onze spullen en al een beetje kennismaken met andere afs’ers (in de hal voor onze kamer was een grote zithoek waar we gedurende het kamp heel vaak gingen zitten). ’s Avonds na het eten gingen we met z’n allen naar de kapel van het domein waar we voorgesteld werden aan onze 8 vrijwilligers: Juhani, Sonja, Laura, Pauliina, Anne, Esteban, Muru & Tiina (de verantwoordelijke van het Espoo chapter, dus die kende ik al :D). Verder kregen we ook nog uitleg over het verloop en de regels van het kamp.

Na de info in de kapel bleven we nog een beetje babbelen, maar rond 12u gingen enkele van de jongens buiten sneeuwgevecht houden. Ikke natuurlijk gaan meedoen :D. Ik heb toch wel 2 van die grote kerels in de sneeuw gekregen! (achteraf natuurlijk de volle lading teruggekregen, maar dat is bijzaak :p). Marijne, die mee naar buiten gekomen was om te roken, werd ook slachtoffer (best zielig, want ze was er echt niet op gekleed :p). Ik vond dat sneeuwgevecht echt superleuk :). Trouwens ook een goeie gelegenheid om mensen te leren kennen! Na een goei uur buiten te hebben gezeten heb ik dan maar een douchke gepakt en ben ik onder de wol gekropen. Een geslaagde eerste dag!

DAG 2: vrijdag 10/02 à snowboardlessen

De 2^e dag was het tijd voor mijn snowboardlessen :). En die lessen gingen eigenlijk behoorlijk goed! Ik was wel een beetje in het voordeel: Ik doe namelijk aan wakeboarden (zoals waterskiiën, maar dan op een bord) en de bewegingen die je moet doen met je hielen en tenen lijken heel sterk op de bewegingen die je moet doen bij snowboarden. Tegen het eind van de dag, na veel vallen en opstaan, kon ik zeggen dat ik ermee weg was (in tegenstelling tot vele anderen).

Om 16u vertrok de bus terug naar Kairosmaja. Eerst nog eventjes een stop bij de winkel voor een paar snacks voor ’s avonds. De bustijden waren wel ongelofelijk streng. Te laat was niet mee, en wachten op de volgende bus (een uur later). Bij de winkel hadden we 15min om te winkelen, 2 meisjes waren te laat, die moesten dus een uur wachten voor de volgende bus aankwam.

’s Avonds heb ik avato gedaan! Dat is sauna, en dan zwemmen in een gat in het ijs! ECHT ZALIG! Ik heb het, samen met Sara F. (Italië), Sarah (US) en Stephanie (Filipijnen) in totaal 3 keer gedaan, en ook 2x in de sneeuw gesprongen na de sauna. Héél koud in het begin, maar daarna is het een heel aangenaam gevoel. We hebben er ook enkele leuke foto’s van getrokken, als bewijs dat we het effectief gedaan hebben :). Ik was (alweer) heel trots op mezelf!

DAG 3: zaterdag 11/02 à tragisch ongeluk

De volgende dag opnieuw een dagje snowboarden, deze keer op eigen houtje zonder hulp van een lesgever. In de voormiddag zaten de meeste afs’ers, mij inclus op de familiepiste (de gemakkelijke, niet zo stijle piste :p). In de namiddag ging ik samen met Benjamin naar de andere kan van de berg om de grotere pistes uit te proberen. We waren van plan om eerst een middelmatige piste te doen, maar beneden aangekomen kwamen we Pauliina en Alejandro tegen (allebei behoorlijk goeie snowboarders) en die overhaalden ons om met hen mee te gaan naar de grote (grootste!) piste. Met de grote skilift naar boven :). Boven op de berg kon je echt NIETS zien! Echt niets! Alles was compleet wit! Dat vond ik best eng, want je kon totaal niet zien waar je naartoe moest en waar de skipiste ophield. Gelukkig had Pauliina een knalgele skibroek aan, die was mijn fixagiepunt als ik niet meer wist welke kant ik op moest :D. Ik ben helemaal beneden geraakt, en dat zonder vallen! (ik ben af en toe wel eventjes in het midden van de piste gaan zitten omdat mijn benen zeer deden, maar dat was allemaal geplant :p). Ik was echt ontzettend trots op mezelf :D.

Daarna gingen we naar een iets kleinere piste die uitkwam op de familiepiste (die we al zo’n 20 keer hadden gedaan), waar alle nog sukkelende afs’ers zaten :p. Het eerste deel van de piste was niet stijl genoeg waardoor ik niet genoeg vaart kon maken en dus op een bepaald moment zelfs moest wandelen :p. Het 2^e deel was behoorlijk stijl, maar dat ging zonder problemen. En toen kwam ik terug op de familiepiste uit, die piste die ik al meer dan 20 keer had gedaan. En toen gebeurde het. Ik viel, met een gebarsten pols als resultaat.

Hoe ik precies gevallen ben weet ik niet, maar ik veronderstel dat op mijn pols ben gevallen en dat die in de verkeerde richting is geknakt ofzo. In iedergeval, toen ik rechtop ging zitten deed mijn pols ongelofelijk veel pijn. Gelukkig was ik niet ver van de plaats gevallen waar Marijne zat en zij kwam meteen af om mij te helpen. Toen we richting het hotel van de skipiste gingen om ijs te vragen kwamen we ook nog Sara tegen die met ons meekwam. Aangekomen in het hotel een zak ijs gekregen (ne plastic zak met ne kilo ijsblokjes erin xD) moesten we wachten tot de vrijwilligers kwamen met de EHBO man van het skioord. Die kerel pakte mijn arm in met verband en hing dan zo’ne onnozele doek rond mijn nek zodat mijn arm daarin kon. En natuurlijk ook nog ne goeie pijnstiller, want het deed echt ongelofelijk veel pijn.

Iedereen was het erover eens dat er naar het ziekenhuis gegaan moest worden, maar dat tripje werd uitgesteld tot de volgende dag. Mateo (Columbia) was een paar uur voor mij al naar het ziekenhuis gebracht (ook vanwege zijn pols) en er was een lange rij (het was een heel klein zieken huis en vanwege het weekend was er maar 1 dokter aanwezig). Het leek de vrijwilligers dus het beste dat ik de volgende ochtend met een taxi naar het ziekenhuis gebracht zou worden.

Terug in Kairosmaja stelde zowat iedereen mij de vraag: ‘Ooh, what happened?’ Omdat het antwoord natuurlijk voor de hand liggend was (‘I fel with my snowboard’, wat anders kan er gebeuren als ge de hele dag aan het snowboarden bent geweest?), ben ik na een tijdje overgeschakeld naar het antwoord ‘I was attacked by a polar bear which wanted to eat my lunch’ xD. Toen ik later op de avond een babbeltje deed met Mateo nam het volgende gesprek plaats: ‘I was actually glad to hear that I wasn’t the only one who’s injured.’ ‘So you’re happy I fell?’ ‘Yes.’ Heel vriendelijk, Mateo xD.

Ik moet wel zeggen dat er ongelofelijk goed voor mij gezorgd is, gedurende de hele rest van het kamp, door iedereen. Super afs’ers! ’s Avonds hebben we nog pannekoeken gebakken boven een kampvuur, dat was ook echt heel gezellig. Ondanks mijn ongelukje was de dag toch nog best geslaagd :).

DAG 4: zondag 12/02 à boredom in hospital

Terwijl iedereen zich klaarmaakte voor zijn of haar activiteit van de dag, stond ik klaar om samen met Tiina de taxi te nemen naar het ziekenhuis. Eigenlijk zou ik die dag zijn gaan sneeuwschoenwandelen (hiken), maar in plaats daarvan stond er dus een tripje naar de dokter op het programma. Eerst 40 min met de taxi en dan maar wachten. Eerst werden er röntgenfoto’s getrokken van mijn hand. De verpleegster die de machine bediende nam 2 foto’s. 1 van mijn hand in liggende positie en een andere waarbij ik mijn hand zijwaarts moest houden, een beweging die echt ongelofelijk veel pijn deed!

Daarna moesten we wachten op de dokter. Terwijl we wachtten kregen we te horen dat er ondertussen een 3^e afs snowboardslachtoffer was gesignaleerd, Alejandro (ook ne Columbiaan). Deze keer geen pols, maar een ontwrichte schouder. Hij zou ook naar het ziekenhuis gebracht worden. Alejandro had echter behoorlijk veel geluk gehad, want nadat de schouder uit de kom gekomen was, was die terug vanzelf in de juiste positie terecht gekomen. Daardoor viel de pijn relatief mee. Toch 3 weken een doek rond de nek voor de arm in te steken om de schouder te laten rusten.

Met Alejandro en Pauliina (zij had Alejandro vergezeld) erbij, werd het wachten toch al iets draaglijker. Eenmaal bij de dokter kreeg ik eindelijk te horen wat er met mijn pols aan de hand was: een fikse barst erin, maar niet gebroken en niets verschoven. Toch wel 4 á 5 weken gips erond. Een stagaire, onder toezicht van een verpleegster, moest mijn arm van een gips voorzien. Niet veel later was mijn linkerhand in een dikke blauwe plaaster verpakt. Toen moest ik een uur wachten op de dokter om mijn plaaster te controleren. Toen zij eindelijk afkwam bleek dat er een misverstand was geweest en ze iets verkeerd hadden gedaan. De plaaster moest eraf en het moest opnieuw worden gedaan. Er mocht namelijk geen volledige plaaster rond omdat mijn pols nog kon zwellen en dan zou het gaan knellen.

De stagaire moest mijn plaaster er dus afknippen, dat was best eng omdat ze dat duidelijk nog nooit eerder gedaan had. De verpleegster stond daarnaast maar instucties te geven terwijl ik de hele tijd het gevoel had dat die stagaire elk moment in mijn arm kon knippen! Das is gelukkig niet gebeurd :p En nu heb ik dus een nieuwe plaaster. Het is merendeel is gewoon windels, met slechts aan 1 kant een laag gips.

Ons hele bezoek aan het ziekenhuis (taxirit meegerekend) duurde 8 uur! Veel te lang dus en ik was ongelofelijk blij toen we eindelijk terug waren in Kairosmaja. Daar hebben zo’n 90 afs’ers hun naam op mijn plaaster gezet :D.

De avond maakte wel veel goed. Er werd namelijk ‘miss Lapperanta’ gehouden. De bedoeling was dat enkele jongens zich candidaat stelden en dat zij dan omgetoverd moesten worden in meisjes. Er werden 8 verschillende teams gevormd met 8 verschillende kandidaten. De kandidaat van ons team was Benjamin, hij werd 2^e . Het resultaat van de metamorphose is te zien op facebook, en was echt meer dan geslaagd! :D

DAG 4: maandag 13/02 à amethist mijn & winter games

In de voormiddag van dag 4 brachten we een bezoekje aan en amethistmijn. We gingen daarnaartoe met een soort machineachtig voertuig. Iedereen moest vanachter in het kleine aanhangwagentje gaan zitten, behalve ik en Barbara. Wij hadden dus het beste uitzicht van ons plekje naast de chauffeur :). De man die ons uitleg gaf was een Portugees (geen flauw idee hoe die in Lapland terecht is gekomen), en hij had een grappig accent als hij Engels sprak (waar hij zelf ook mee lachte :p). Wat hij vertelde over de amethisten was best interessant, en we kregen een warm (en lekker!) drankje terwijl we luisterden. Na de uitleg gingen we zelf de mijn in om zelf een amethist te zoeken. De meeste die we vonden waren maar heel klein (Benjamin vermoedde dat ze die er waarschijnlijk gewoon ingegooid hebben voor de touristen, wat best mogelijk zou kunnen zijn), maar enkele van ons vonden toch een redelijk groot brokje. Ik heb er een hele kleine, maar hele mooie gevonden. Een leuk souvenirtje :).

Daarna moesten we een uur in de sneeuw wandelen naar de bus. Een geploeter tot en met, want in de middle of nowhere komen er geen sneeuwschuivers langs om de wegen begaanbaar te maken. Maar we zijn er toch maar mooi geraakt (en hebben waarschijnlijk goed wat callorietjes verbrand :p).

De namiddag was gereserveerd voor de winterspelen. Heel leuk, maar ik heb er weinig aan gehad aangezien ik niet mee kon doen met mijn arm in het gips. Ik heb mij dan maar bezig gehoude met foto’s van het gebeuren te trekken :). Er waren 3 verschillende opdrachten: een sleerace, het om ter snelste een boomstronk naar een punt brengen en 10x ronddraaien rond een skistok en dan naar een punt lopen. Hilariteit verzekert, maar ik vond het jammer dat ik niet mee kon doen.

Omdat het de laatste avond was zijn we had afs ’s avonds de bar op de skipiste afgehuurd voor een mini afs apres-ski (alcohol-vrij natuurlijk -_-). Het duurde maar tot 22u, maar we hebben ons wel heel goed geamuseerd. De muziek was goed, en de sfeer zat erin :D. Toen we terugkwamen waren de meeste echter behoorlijk moe en na de koffer gemaakt te hebben en nog een beetje gechilt te hebben in de kelder, gingen de meeste redelijk snel slapen.

DAG 5: dinsdag14/02 à SANTA

De laatste dag vertrokken we in de voormiddag naar DE ENIGE ECHTE KERSTMAN. In Rovaniemi, Lapland, is een heus Santa Claus City. het heeft een eigen postkantoor, veel souvenirwinkeltjes en er is natuurlijk het huis van de ECHTE Kerstman. Ik had gedacht dat het gewoon een grote ruimte zou zijn waar de Kerstman zou zitten, maar het is veel meer dan dat! Je komt echt binnen in het huis van de Kerstman! Overal hangen van die rare Leonardo da Vinci achtige uitvindingen, je moet door een grote hal gaan waar een gigantische klok hangt en dan een trap op waar nog meer Kerstmanattributen staan. Aleen binnenkomen in het huis van de Kerstman is al de moeite. maar natuurlijk mochten wee geen foto’s trekken.

Een foto met de Kerstman moet je uiteraard betalen. En zo’n foto is ongeloofelijk duur! 25 euro voor een foto! Gelukkig kan je natuurlijk met een heel groepje op de foto staan, zodat het een stuk goedkoper is (hoewel de prijs ook de hoogte in gaat naar gelang het aantal personen). Wij zijn met z’n 11’en op de foto gegaan. We hebben niet gekozen voor enkel een foto, maar voor een hele stick, waarop extra foto’s van het domein staan, een videoopname van ons bezoek, en een video van het huis van de Kerstman. Dat allemaal inclus kwam het voor iedereen op 7,20 euro. Best duur, maar ja, je ontmoet niet elke dag DE echte Kerstman, en het zijn mooie herinneringen :).

Na het bezoekje aan Santa’s Village zijn we naar een rendierboerderij gegaan. Deze boerderij was heel anders dan diegene waar ik naartoe ben geweest met Päivi. We mochten hier echt zelf met ons rendier sturen :D. We deden wel weinig omdat de rendieren hun parcours al vanbuiten kende, maar ze liepen kei snel, helemaal niet zo’n saai ritje als toen in Saariselkä. Ik heb nu dus ook mijn 2^e rendierrijbewijs gehaald :).

Na de rendierboerderij was het tijd om naar het station van Rovaniemi te gaan :(. We moesten nog ongeveer een uur wachten voor de trein arriveerde (mijn trein, en die van de meeste andere vertrok om 18.05u) Veel tijd dus om afscheid te nemen van diegene die niet met dezelfde trein zouden gaan (o.a. Benjamin, Marijne & Hannelore). Eenmaal op de trein moest ik mijn slaapcompartiment gaan opzoeken. Of beter gezegd slaapcompartimentJE. Als je er 2 grote valiezen in zette (die van Franziska en mij), was het vol. Toen ik al mijn spullen in mijn compartiment had gelegd ben ik naar het zitgedeelte van de trein gegaan. De meeste van de afs’ers hadden namelijk gewoon voor een zitje gekozen.

Het was heel gezellig in de trein, we zaten met een hele groep in dezelfde wagon en we waren wat aan het babbelen en filmjes op de pc aan het kijken (de italianen zaten in een ander compartiment, maar aangezien er weinig met de italianen aan te vangen valt als die allemaal samen zitten, lieten we die maar een beetje gerust :p) Tot dat er een onverdraagzaam Frans sprekend koppel onze wagon binnenkwam en er niet tegen kon dat wij filmpjes keken. De conductrice was zelfs zo furieus dat ze dreigde iedereen uit de trein te gooien (en het was verdomme nog geen 20u!) Ben ik samen met Muriel dan maar naar de cafetatiawagon verhuisd waar we samen met een paar anderen UNO speelden. Toen de cafetaria sloot zijn we, samen met Mateo, Emilio en Alvaro naar mijn minislaapcompartimentje gegaan. Heel klein, maar het ging net :D. Daar bleven we dan gezellig babbelen. Nadien dan weer terug naar de grote wagon verhuist waar het inmiddels rustig was (het was zo’n 23u, iedereen was kapot van het kamp), en hebben we nog een paar massages gegeven/gekregen. En na nog een beetje babbelen zijn we gaan slapen.

Sommige van mijn vrienden heb ik van de trein af zien gaan en van hun heb ik nog goed afscheid kunnen nemen. Maar sommigen (de mensen die af moesten stappen in Tampere rond 4u) heb ik niet meer gezien omdat ik lag te slapen (of een poging deed om te slapen, want dat was echt niet evident!). Het is pijnlijk te bedenken dat ik veel van die mensen waarschijnlijk nooit meer ga zien :s. Ik ga enkele van hen echt wel serieus missen.

DAG 6: woensdag 15/02 à terug thuis

Tegen dat de trein bijna in de buurt van Helsinki was, had hij zo’n 50 min vertraging opgelopen. Voordeel: mensen die ik normaal niet meer zou zien omdat ik nog lag te slapen in mijn compartiment zag ik nu nog wel. Nadeel: toen ik eindelijk mijn trein kon nemen naar Tuomarila, was het een uur later dan voorzien. Dat was nochtans best grappig: ik kwam aan in Tuomarila met de trein van 8.12u, de trein die sommigen van mijn vrienden pakken om naar school te vertrekken. Toen ik de trein uitkwam zag ik een van mijn vrienden, Aleksi, de trein opstappen om naar school te gaan :p.

Het was echt heel raar om zo ineens terug thuis te zijn, en ik mis de mensen van afs allemaal heel erg :). We hebben zo’ne toffe tijd gehad, het was echt veel te kort. Maar ik ben teruggekomen met een heleboel mooie herinneringen en nieuwe facebookvrienden waarmee ik zeker nog contact ga houden xD (en met een gebarsten pols, maar dat was het meer dan waard).

Ondertussen is er op facebook een nieuwe groep waarin we proberen om nog een kampeerweekend voor alle afs’ers die meegingen op de Laplandtrip te organiseren. Ik dacht eerst dat het waarschijn lijk een idee zou zijn waar niet van zou komen, maar ik begin er nu toch wel vertrouwen in te krijgen. We hebben al een datum, een locatie en bevestiging van afs. In de groep zijn al vollop voorstellen gedaan voor koken en we hebben heel veel scouts in onze groep die veel afweten van kamperen. Ik hoop echt dat we dat weekendje waar kunnen maken want het zou zo ontzettend fijn zijn om al die leuke mensen terug te zien! fingers crossed!

Morgen ga ik uitgebreid berichten over mijn Vanhattanssi, mijn dansfeest :). Maar dat is voor morgen, want dit bericht is al lang genoeg!

veel groetjes uit Espoo,

Kaat xx

20-02-2012 om 20:59 geschreven door Kaat_  

heyheyhey,

Daar ben ik weer J

Het is weeral bijna 2 weken geleden dat ik nog eens een blogberichtje gepost heb. Ik ben mijn blog de laatste tijd een beetje aan het verwaarlozen. Maar daar gaat verandering in komen :D.

Morgenochtend vertrek ik met het vliegtuig naar Lapland voor de fantastische Laplandweek met afs! Ik ben superenthousiast! Nog snel eventjes berichten over wat er de afgelopen dagen nog allemaal is gebeurd.

Vorige week was het hier KOUD! Niet gewoon koud, maar echt KOUD! Ik heb gehoord dat het in België ook goed gevrozen heeft, tegen de -17. Maar dat is niks vergeleken met de temperaturen hier: donderdag -22, vrijdag & zaterdag -24, zondag -20. En er stond bovendien de hele week ook een serieus windje, wat wilt zeggen dat de gevoelstemperatuur nog een flink stuk lager zat, op vrijdag en zaterdag zelfs onder de -30! Ik ben eigenlijk wel blij dat het hier zo koud is geweest, want als ge dan toch in Finland zijt, dan kan het beter goed koud zijn zodat ge iets hebt om over te vertellen als ge terug thuiskomt :D. Het is heel koud geweest, dus nu mag het weer een beetje warmer worden ^^. Ik hoop alleszins dat het in Lapland iets warmer zal zijn als vorige week, want toen was het daar -40 (!). Indrukwekkende temperatuur, dat wel, maar ge kunt met zo’n weer amper buiten komen en dat is dus niet ideaal als ge op een skivakantie gaat. 

29 januari (zondag) ben ik samen met mijn gastouders naar het zomerhuisje in Lahti gegaan (dat is het zomerhuisje in het midden van het bos met dat ongezellige toilet). We gingen daar een dagje naartoe om te checken of alles nog in orde en intact was. We hadden langlaufski’s meegenomen, dus ik kon, terwijl Ari en Päivi aan het sneeuwschuppen waren, ontsnappen voor een gezellig ski’tje in de bossen. Het was echt een hele mooie dag: veel sneeuw, behoorlijk koud (-17), maar met een gezellig zonnetje. Ik heb een paar echt mooie foto’s kunnen trekken van het sneeuwlandschap. Ik vond het jammer toen we vertrokken, maar hopelijk gaan we nog een keertje terug. J

Vorige week woensdag ben ik een presentatie gaan geven bij een kinderclub. De club had als weekthema vreemde landen en er was ons gevraagd of we geen zin hadden om aan de kinderen iets te komen vertellen over ons land. Aangezie de kindjes allemaal tussen de 7 en 8 jaar waren, moest die presentatie wel in het Fins gegeven worden. En omdat ik graag met kindjes bezig ben, en een kans om mijn Fins te oefenen altijd handig is, heb ik meteen gezegd dat ik dat graag zou willen doen. Koyoko (uit Japan) en Emin (uit Turkije) zouden ook komen.

Woensdag namiddag ik dus op weg, maar dat bleek een hele opgave te zijn. Die kinderclub was gevestigd op het gelijkvloers van een appartementsblok in zo’n appartementspark waar alle appartementen er exact hetzelfde uitzien en waar alle straatnamen bijna exact dazelfde naam hebben. Ik heb zeker 10 verschillende mensen de weg gevraagd en bijna iedereen stuurde mij ergens anders naartoe. Op een bepaald moment kwam ik aan bij een crèche en ik dacht dat ik er was. Maar de volgende voorbijganger wist mij alweer te vertellen dat ik bij het foute adres zat. Ik heb daar zeker3 kwartier, bij een temperatuur van -17 graden! Ik had het bijna opgegeven en was aan het overwegen om terug naar huis te gaan, toen ik de postbode tegenkwam J. Dus uiteindelijk na een lange zoektocht kwam ik toch aan waar ik moest zijn.

Aangekomen in de kinderclub kreeg ik eerst een kleine rondleiding. De club deed mij sterk denken aan Stekelbees, een naschoolse opvang in Zoersel waar ik zelf als kind vaak naartoe ben geweest J. Er was een knutselkamer, een huiswerkkamer, een leeshoekje, een speelhoekje, een kleine keuken en een plaatsje met tafels waar de kindjes een snack konden eten. Heel gezellig allemaal. Toen de kinderen aankwamen gingen we met z’n allen in de zithoek zitten en vertelde één van de begeleidsters wie wij waren en wat we kwamen doen. Daarna vertelde, Koyoko, Emin en ik elk een beetje over ons eigen land. Ik was een beetje zenuwachtig om Fins te praten, maar ik vond dat het best goed ging. Hier en daar moest ik eventjes een begeleidster om een vertaling van een woordje vragen, maar over het algemeen ging het eigenlijk echt vlot. De kinderen begrepen mij, ik was trots op mijzelf! :D Achteraf ben ik nog eventjes gebleven om met een paar meisjes een gezelschapspelletje te spelen en ze waren allemaal zo lief. En ik begreep bijna alles wat ze tegen mij zeiden, en ik kon op bijna alles een antwoord geven. Het bezoekje aan die kinderclub heeft ervoor gezorgd dat ik mezelf nu toch al iets meer vertrouw met de Finse taal. Het was het bezoeken meer dan waard!

Van vorige woensdag tot gisteren (dinsdag) had ik examenweek op school. Ik had een mondeling examen voor Engels, waarop ik een 10 heb gehaald (jawel, op 10 ^^), en een voor Zweeds, wat, zoals verwacht niet schitterend ging, aangezien ik behoorlijk achter stond op de rest van de klas wat kennis van de taal betreft. Nochtans ging het beter dan verwacht, de vocabulaire ging redelijk (ik had de avond ervoor echt gestudeerd, voor zover mogelijk!), maar de grammatica was een ramp. Gelukkig waren er veel multiple choice vragen, die ik gegokt heb, dus met een beetje geluk zal het al bij al nog wel meevallen. Verder had ik nog 2 schrijfopdrachten voor geschiedenis, en 2 voor kunst. Die gingen allemaal vlotjes. De uitslagen van mijn schrijfopdrachten en mijn examen Zweeds krijg ik pas volgende week, maar ik laat jullie weten hoe het geweest is. :D

Ik ben gepakt en gezakt om morgenochtend te kunnen vertrekken naar het vliegveld om met het vliegtuig van Helsinki naar Rovaniemi, Lapland. Ik kijk er vooral naar uit om al mijn afs vrienden weer eens terug te zien (ook alle Vlaamse afs’ers!). En ook natuurlijk om de andere afs’ers die momenteel in Finland verblijven te kunnen ontmoeten. In totaal zijn we met ongeveer 90 afs’ers, de Finse vrijwilligers die alles organiseren niet meegerekent. Een hele hoop dus, ik ben ervan overtuigd dat een van de topmomenten in mijn uitwisselingsjaar gaat zijn.

Zodra ik terugkom, over exact 1 week, zal ik jullie uitgebreid verslag doen over mijn afstrip.

Nog heel veel overenthousiaste groetjes vanuit Finland

Kaat J

xx

08-02-2012 om 19:54 geschreven door Kaat_  

27-01-2012 om 21:27 geschreven door Kaat_