Sinds gisteren ben ik EXACT EEN HALF JAAR IN FINLAND!!! 6 maanden geleden ben ik met het vliegtuig in Vaanta geland, en over 4 maanden zal ik terug aankomen in Zaventem.

Ondertussen zijn 2 van DE HIGHLIGHTS van mijn uitwisselingsjaar gepasseerd: de afstrip naar Lapland en mijn dansfeest. Heel veel stof om over te bloggen dus, een beetje te veel eigenlijk om in 1 blogbericht te zetten. Daarom ga ik het opsplitsen in 2 berichtjes. En we beginnen in dit bericht met: DE AFS LAPLAND TRIP.

DAG 1: donderdag 9/02 à aankomst in Kairosmaja

Donderdagmorgen ben ik om 7.30u naar de luchthaven in Vaanta vertrokken. Ik had om 8.45u in de terminal afgesproken met de andere afs’ers die ook het vliegtuig zouden pakken (bijna alle Helsinki-Espoo Chapters en nog 3 andere uit de buurt van Lahti). Mijn gastvader en ik waren al vroeg vertrokken naar de luchthaven omdat we verwacht hadden dat het behoorlijk druk op de baan zou zijn (spitsuur). Maar natuurlijk, wet van Murphy, als je goed op tijd vertrekt is er geen kat op de baan, en om 8u was ik al op de luchthaven. Ari had mij afgezet aan de ingang van de luchthaven en omdat ik zo vroeg was, was er natuurlijk nog niemand van de afs’ers. Maar zodra ik mijn bagage goed en wel had ingecheckt (via een ingewikkeld computersysteem dat niemand snapt) kwam Sara, en even later ook Daniel aan. En langzaamaan kwamen ook de rest aan (die ik allemaal 1 voor 1 geholpen heb met inchecken met die computer, ik zou er geld voor gevraagd moeten hebben!). Rond 9u waren we allemaal aanwezig en waren we klaar om te vertrekken.

Om 9.35u konden we eindelijk aan boord van het vliegtuig, en om 10.05u vertrok het vliegtuig naar Rovaniemi. De steward die het woord voerde in het vliegtuig was echt zalig! Quotes: ‘Ok people, look at the amáázing safety card at the seat in front of you’… ‘Put the safety jacket around your góórgeous wrist’… ‘Blue Berrys, Black Berrys, any berries on flight mode please’…’ Please take all your belongings with you, things that stay behind will be given to the crew members’. Na minder dan 1.5u vliegen kwamen we om 11.25u aan in Rovaniemi. In de kleine luchthaven van Rovaniemi moesten we dan met z’n allen wachten tot de afsbus ons kwam ophalen om ons naar het Artic Museum te brengen.

In de bus maakten we kennis met Juhani, onze kampleider. Grof of niet, die kerel deed mij echt aan Hitler denken, zowel de looks (geen snorretje, maar wel het juiste kapsel) als zijn manier van doen: vooral dan zijn bevelende, luide en monotome stem (achteraf kwamen we er achter dat hij nog voor het leger heeft gewerkt, wat dit wel enigzins kan verklaren xD). Al bij al nen toffe gast, maar hij kon nogal zagen :p.

Aangekomen in het Artic Museum van Rovaniemi een blij wederzien met de andere Vlamingen: Benjamin, Marijne, Hannelore & Sophie. Het was heel fijn om hen na zo’n lange tijd terug te zien (allé met Benjamin & Marijne was het niet zó lang geleden, maar toch :p). ik maakte ook meteen kennis met Cara, uit Duitsland, die momenteel in Oulu woont. Een heel toffe meid :). Nadat we wat gegeten hadden kregen we een rondleiding door het museum. Het museum zelf leek mij heel interessant, maar onze gids viel nogal wat tegen. Ze bleef altijd staan bij de meest oninteressante dingen om daar dan een kei lange uitleg over te geven. Ik denk dat het meer de moeite zou geweest zijn als we gewoon zelf wat hadden kunnen rondlopen.

Na de museumrondleiding was het eindelijk tijd om te vertrekken naar Kairosmaja, onze verblijfplaats voor de week. We waren met 2 volle bussen, in totaal waren we met ongeveer 90 afs’ers, 8 vrijwilligers en 2 buschauffeurs. Lots of people = lots of fun J. Kaironsmaja bestaat uit 1 hoofdgebouw, met op het gelijkvloers een winkel/onthaal, een eetzaal, en een 3tal kamers, op de 1^e verdieping nog een 15tal kamers en in de kelder een recreatieruimte met een (beroerde) pingpongtafel, een tv en zetels. Verder zijn er nog enkele bungalows op het terrein en een sauna aan het meer. Aangezien we met zo’n grote groep waren, sliepen de afs’ers zowel in het hoofdgebouw als in de bungalows. Ik sliep, samen met Muriel (my Walloonish friend <3), Elena (Italië) & Barbara (Chili) in het hoofdgebouw. Nadeel: kleine kamer zonder eigen badkamer, voordeel: Met heel veel andere afs’ers in hetzelfde gebouw dus veel sfeer J. Onze kamer kwam uit op de noodtrap, best grappig :p.

De rest van dag 1 hebben we vooral besteed aan het uitpakken van onze spullen en al een beetje kennismaken met andere afs’ers (in de hal voor onze kamer was een grote zithoek waar we gedurende het kamp heel vaak gingen zitten). ’s Avonds na het eten gingen we met z’n allen naar de kapel van het domein waar we voorgesteld werden aan onze 8 vrijwilligers: Juhani, Sonja, Laura, Pauliina, Anne, Esteban, Muru & Tiina (de verantwoordelijke van het Espoo chapter, dus die kende ik al :D). Verder kregen we ook nog uitleg over het verloop en de regels van het kamp.

Na de info in de kapel bleven we nog een beetje babbelen, maar rond 12u gingen enkele van de jongens buiten sneeuwgevecht houden. Ikke natuurlijk gaan meedoen :D. Ik heb toch wel 2 van die grote kerels in de sneeuw gekregen! (achteraf natuurlijk de volle lading teruggekregen, maar dat is bijzaak :p). Marijne, die mee naar buiten gekomen was om te roken, werd ook slachtoffer (best zielig, want ze was er echt niet op gekleed :p). Ik vond dat sneeuwgevecht echt superleuk :). Trouwens ook een goeie gelegenheid om mensen te leren kennen! Na een goei uur buiten te hebben gezeten heb ik dan maar een douchke gepakt en ben ik onder de wol gekropen. Een geslaagde eerste dag!

DAG 2: vrijdag 10/02 à snowboardlessen

De 2^e dag was het tijd voor mijn snowboardlessen :). En die lessen gingen eigenlijk behoorlijk goed! Ik was wel een beetje in het voordeel: Ik doe namelijk aan wakeboarden (zoals waterskiiën, maar dan op een bord) en de bewegingen die je moet doen met je hielen en tenen lijken heel sterk op de bewegingen die je moet doen bij snowboarden. Tegen het eind van de dag, na veel vallen en opstaan, kon ik zeggen dat ik ermee weg was (in tegenstelling tot vele anderen).

Om 16u vertrok de bus terug naar Kairosmaja. Eerst nog eventjes een stop bij de winkel voor een paar snacks voor ’s avonds. De bustijden waren wel ongelofelijk streng. Te laat was niet mee, en wachten op de volgende bus (een uur later). Bij de winkel hadden we 15min om te winkelen, 2 meisjes waren te laat, die moesten dus een uur wachten voor de volgende bus aankwam.

’s Avonds heb ik avato gedaan! Dat is sauna, en dan zwemmen in een gat in het ijs! ECHT ZALIG! Ik heb het, samen met Sara F. (Italië), Sarah (US) en Stephanie (Filipijnen) in totaal 3 keer gedaan, en ook 2x in de sneeuw gesprongen na de sauna. Héél koud in het begin, maar daarna is het een heel aangenaam gevoel. We hebben er ook enkele leuke foto’s van getrokken, als bewijs dat we het effectief gedaan hebben :). Ik was (alweer) heel trots op mezelf!

DAG 3: zaterdag 11/02 à tragisch ongeluk

De volgende dag opnieuw een dagje snowboarden, deze keer op eigen houtje zonder hulp van een lesgever. In de voormiddag zaten de meeste afs’ers, mij inclus op de familiepiste (de gemakkelijke, niet zo stijle piste :p). In de namiddag ging ik samen met Benjamin naar de andere kan van de berg om de grotere pistes uit te proberen. We waren van plan om eerst een middelmatige piste te doen, maar beneden aangekomen kwamen we Pauliina en Alejandro tegen (allebei behoorlijk goeie snowboarders) en die overhaalden ons om met hen mee te gaan naar de grote (grootste!) piste. Met de grote skilift naar boven :). Boven op de berg kon je echt NIETS zien! Echt niets! Alles was compleet wit! Dat vond ik best eng, want je kon totaal niet zien waar je naartoe moest en waar de skipiste ophield. Gelukkig had Pauliina een knalgele skibroek aan, die was mijn fixagiepunt als ik niet meer wist welke kant ik op moest :D. Ik ben helemaal beneden geraakt, en dat zonder vallen! (ik ben af en toe wel eventjes in het midden van de piste gaan zitten omdat mijn benen zeer deden, maar dat was allemaal geplant :p). Ik was echt ontzettend trots op mezelf :D.

Daarna gingen we naar een iets kleinere piste die uitkwam op de familiepiste (die we al zo’n 20 keer hadden gedaan), waar alle nog sukkelende afs’ers zaten :p. Het eerste deel van de piste was niet stijl genoeg waardoor ik niet genoeg vaart kon maken en dus op een bepaald moment zelfs moest wandelen :p. Het 2^e deel was behoorlijk stijl, maar dat ging zonder problemen. En toen kwam ik terug op de familiepiste uit, die piste die ik al meer dan 20 keer had gedaan. En toen gebeurde het. Ik viel, met een gebarsten pols als resultaat.

Hoe ik precies gevallen ben weet ik niet, maar ik veronderstel dat op mijn pols ben gevallen en dat die in de verkeerde richting is geknakt ofzo. In iedergeval, toen ik rechtop ging zitten deed mijn pols ongelofelijk veel pijn. Gelukkig was ik niet ver van de plaats gevallen waar Marijne zat en zij kwam meteen af om mij te helpen. Toen we richting het hotel van de skipiste gingen om ijs te vragen kwamen we ook nog Sara tegen die met ons meekwam. Aangekomen in het hotel een zak ijs gekregen (ne plastic zak met ne kilo ijsblokjes erin xD) moesten we wachten tot de vrijwilligers kwamen met de EHBO man van het skioord. Die kerel pakte mijn arm in met verband en hing dan zo’ne onnozele doek rond mijn nek zodat mijn arm daarin kon. En natuurlijk ook nog ne goeie pijnstiller, want het deed echt ongelofelijk veel pijn.

Iedereen was het erover eens dat er naar het ziekenhuis gegaan moest worden, maar dat tripje werd uitgesteld tot de volgende dag. Mateo (Columbia) was een paar uur voor mij al naar het ziekenhuis gebracht (ook vanwege zijn pols) en er was een lange rij (het was een heel klein zieken huis en vanwege het weekend was er maar 1 dokter aanwezig). Het leek de vrijwilligers dus het beste dat ik de volgende ochtend met een taxi naar het ziekenhuis gebracht zou worden.

Terug in Kairosmaja stelde zowat iedereen mij de vraag: ‘Ooh, what happened?’ Omdat het antwoord natuurlijk voor de hand liggend was (‘I fel with my snowboard’, wat anders kan er gebeuren als ge de hele dag aan het snowboarden bent geweest?), ben ik na een tijdje overgeschakeld naar het antwoord ‘I was attacked by a polar bear which wanted to eat my lunch’ xD. Toen ik later op de avond een babbeltje deed met Mateo nam het volgende gesprek plaats: ‘I was actually glad to hear that I wasn’t the only one who’s injured.’ ‘So you’re happy I fell?’ ‘Yes.’ Heel vriendelijk, Mateo xD.

Ik moet wel zeggen dat er ongelofelijk goed voor mij gezorgd is, gedurende de hele rest van het kamp, door iedereen. Super afs’ers! ’s Avonds hebben we nog pannekoeken gebakken boven een kampvuur, dat was ook echt heel gezellig. Ondanks mijn ongelukje was de dag toch nog best geslaagd :).

DAG 4: zondag 12/02 à boredom in hospital

Terwijl iedereen zich klaarmaakte voor zijn of haar activiteit van de dag, stond ik klaar om samen met Tiina de taxi te nemen naar het ziekenhuis. Eigenlijk zou ik die dag zijn gaan sneeuwschoenwandelen (hiken), maar in plaats daarvan stond er dus een tripje naar de dokter op het programma. Eerst 40 min met de taxi en dan maar wachten. Eerst werden er röntgenfoto’s getrokken van mijn hand. De verpleegster die de machine bediende nam 2 foto’s. 1 van mijn hand in liggende positie en een andere waarbij ik mijn hand zijwaarts moest houden, een beweging die echt ongelofelijk veel pijn deed!

Daarna moesten we wachten op de dokter. Terwijl we wachtten kregen we te horen dat er ondertussen een 3^e afs snowboardslachtoffer was gesignaleerd, Alejandro (ook ne Columbiaan). Deze keer geen pols, maar een ontwrichte schouder. Hij zou ook naar het ziekenhuis gebracht worden. Alejandro had echter behoorlijk veel geluk gehad, want nadat de schouder uit de kom gekomen was, was die terug vanzelf in de juiste positie terecht gekomen. Daardoor viel de pijn relatief mee. Toch 3 weken een doek rond de nek voor de arm in te steken om de schouder te laten rusten.

Met Alejandro en Pauliina (zij had Alejandro vergezeld) erbij, werd het wachten toch al iets draaglijker. Eenmaal bij de dokter kreeg ik eindelijk te horen wat er met mijn pols aan de hand was: een fikse barst erin, maar niet gebroken en niets verschoven. Toch wel 4 á 5 weken gips erond. Een stagaire, onder toezicht van een verpleegster, moest mijn arm van een gips voorzien. Niet veel later was mijn linkerhand in een dikke blauwe plaaster verpakt. Toen moest ik een uur wachten op de dokter om mijn plaaster te controleren. Toen zij eindelijk afkwam bleek dat er een misverstand was geweest en ze iets verkeerd hadden gedaan. De plaaster moest eraf en het moest opnieuw worden gedaan. Er mocht namelijk geen volledige plaaster rond omdat mijn pols nog kon zwellen en dan zou het gaan knellen.

De stagaire moest mijn plaaster er dus afknippen, dat was best eng omdat ze dat duidelijk nog nooit eerder gedaan had. De verpleegster stond daarnaast maar instucties te geven terwijl ik de hele tijd het gevoel had dat die stagaire elk moment in mijn arm kon knippen! Das is gelukkig niet gebeurd :p En nu heb ik dus een nieuwe plaaster. Het is merendeel is gewoon windels, met slechts aan 1 kant een laag gips.

Ons hele bezoek aan het ziekenhuis (taxirit meegerekend) duurde 8 uur! Veel te lang dus en ik was ongelofelijk blij toen we eindelijk terug waren in Kairosmaja. Daar hebben zo’n 90 afs’ers hun naam op mijn plaaster gezet :D.

De avond maakte wel veel goed. Er werd namelijk ‘miss Lapperanta’ gehouden. De bedoeling was dat enkele jongens zich candidaat stelden en dat zij dan omgetoverd moesten worden in meisjes. Er werden 8 verschillende teams gevormd met 8 verschillende kandidaten. De kandidaat van ons team was Benjamin, hij werd 2^e . Het resultaat van de metamorphose is te zien op facebook, en was echt meer dan geslaagd! :D

DAG 4: maandag 13/02 à amethist mijn & winter games

In de voormiddag van dag 4 brachten we een bezoekje aan en amethistmijn. We gingen daarnaartoe met een soort machineachtig voertuig. Iedereen moest vanachter in het kleine aanhangwagentje gaan zitten, behalve ik en Barbara. Wij hadden dus het beste uitzicht van ons plekje naast de chauffeur :). De man die ons uitleg gaf was een Portugees (geen flauw idee hoe die in Lapland terecht is gekomen), en hij had een grappig accent als hij Engels sprak (waar hij zelf ook mee lachte :p). Wat hij vertelde over de amethisten was best interessant, en we kregen een warm (en lekker!) drankje terwijl we luisterden. Na de uitleg gingen we zelf de mijn in om zelf een amethist te zoeken. De meeste die we vonden waren maar heel klein (Benjamin vermoedde dat ze die er waarschijnlijk gewoon ingegooid hebben voor de touristen, wat best mogelijk zou kunnen zijn), maar enkele van ons vonden toch een redelijk groot brokje. Ik heb er een hele kleine, maar hele mooie gevonden. Een leuk souvenirtje :).

Daarna moesten we een uur in de sneeuw wandelen naar de bus. Een geploeter tot en met, want in de middle of nowhere komen er geen sneeuwschuivers langs om de wegen begaanbaar te maken. Maar we zijn er toch maar mooi geraakt (en hebben waarschijnlijk goed wat callorietjes verbrand :p).

De namiddag was gereserveerd voor de winterspelen. Heel leuk, maar ik heb er weinig aan gehad aangezien ik niet mee kon doen met mijn arm in het gips. Ik heb mij dan maar bezig gehoude met foto’s van het gebeuren te trekken :). Er waren 3 verschillende opdrachten: een sleerace, het om ter snelste een boomstronk naar een punt brengen en 10x ronddraaien rond een skistok en dan naar een punt lopen. Hilariteit verzekert, maar ik vond het jammer dat ik niet mee kon doen.

Omdat het de laatste avond was zijn we had afs ’s avonds de bar op de skipiste afgehuurd voor een mini afs apres-ski (alcohol-vrij natuurlijk -_-). Het duurde maar tot 22u, maar we hebben ons wel heel goed geamuseerd. De muziek was goed, en de sfeer zat erin :D. Toen we terugkwamen waren de meeste echter behoorlijk moe en na de koffer gemaakt te hebben en nog een beetje gechilt te hebben in de kelder, gingen de meeste redelijk snel slapen.

DAG 5: dinsdag14/02 à SANTA

De laatste dag vertrokken we in de voormiddag naar DE ENIGE ECHTE KERSTMAN. In Rovaniemi, Lapland, is een heus Santa Claus City. het heeft een eigen postkantoor, veel souvenirwinkeltjes en er is natuurlijk het huis van de ECHTE Kerstman. Ik had gedacht dat het gewoon een grote ruimte zou zijn waar de Kerstman zou zitten, maar het is veel meer dan dat! Je komt echt binnen in het huis van de Kerstman! Overal hangen van die rare Leonardo da Vinci achtige uitvindingen, je moet door een grote hal gaan waar een gigantische klok hangt en dan een trap op waar nog meer Kerstmanattributen staan. Aleen binnenkomen in het huis van de Kerstman is al de moeite. maar natuurlijk mochten wee geen foto’s trekken.

Een foto met de Kerstman moet je uiteraard betalen. En zo’n foto is ongeloofelijk duur! 25 euro voor een foto! Gelukkig kan je natuurlijk met een heel groepje op de foto staan, zodat het een stuk goedkoper is (hoewel de prijs ook de hoogte in gaat naar gelang het aantal personen). Wij zijn met z’n 11’en op de foto gegaan. We hebben niet gekozen voor enkel een foto, maar voor een hele stick, waarop extra foto’s van het domein staan, een videoopname van ons bezoek, en een video van het huis van de Kerstman. Dat allemaal inclus kwam het voor iedereen op 7,20 euro. Best duur, maar ja, je ontmoet niet elke dag DE echte Kerstman, en het zijn mooie herinneringen :).

Na het bezoekje aan Santa’s Village zijn we naar een rendierboerderij gegaan. Deze boerderij was heel anders dan diegene waar ik naartoe ben geweest met Päivi. We mochten hier echt zelf met ons rendier sturen :D. We deden wel weinig omdat de rendieren hun parcours al vanbuiten kende, maar ze liepen kei snel, helemaal niet zo’n saai ritje als toen in Saariselkä. Ik heb nu dus ook mijn 2^e rendierrijbewijs gehaald :).

Na de rendierboerderij was het tijd om naar het station van Rovaniemi te gaan :(. We moesten nog ongeveer een uur wachten voor de trein arriveerde (mijn trein, en die van de meeste andere vertrok om 18.05u) Veel tijd dus om afscheid te nemen van diegene die niet met dezelfde trein zouden gaan (o.a. Benjamin, Marijne & Hannelore). Eenmaal op de trein moest ik mijn slaapcompartiment gaan opzoeken. Of beter gezegd slaapcompartimentJE. Als je er 2 grote valiezen in zette (die van Franziska en mij), was het vol. Toen ik al mijn spullen in mijn compartiment had gelegd ben ik naar het zitgedeelte van de trein gegaan. De meeste van de afs’ers hadden namelijk gewoon voor een zitje gekozen.

Het was heel gezellig in de trein, we zaten met een hele groep in dezelfde wagon en we waren wat aan het babbelen en filmjes op de pc aan het kijken (de italianen zaten in een ander compartiment, maar aangezien er weinig met de italianen aan te vangen valt als die allemaal samen zitten, lieten we die maar een beetje gerust :p) Tot dat er een onverdraagzaam Frans sprekend koppel onze wagon binnenkwam en er niet tegen kon dat wij filmpjes keken. De conductrice was zelfs zo furieus dat ze dreigde iedereen uit de trein te gooien (en het was verdomme nog geen 20u!) Ben ik samen met Muriel dan maar naar de cafetatiawagon verhuisd waar we samen met een paar anderen UNO speelden. Toen de cafetaria sloot zijn we, samen met Mateo, Emilio en Alvaro naar mijn minislaapcompartimentje gegaan. Heel klein, maar het ging net :D. Daar bleven we dan gezellig babbelen. Nadien dan weer terug naar de grote wagon verhuist waar het inmiddels rustig was (het was zo’n 23u, iedereen was kapot van het kamp), en hebben we nog een paar massages gegeven/gekregen. En na nog een beetje babbelen zijn we gaan slapen.

Sommige van mijn vrienden heb ik van de trein af zien gaan en van hun heb ik nog goed afscheid kunnen nemen. Maar sommigen (de mensen die af moesten stappen in Tampere rond 4u) heb ik niet meer gezien omdat ik lag te slapen (of een poging deed om te slapen, want dat was echt niet evident!). Het is pijnlijk te bedenken dat ik veel van die mensen waarschijnlijk nooit meer ga zien :s. Ik ga enkele van hen echt wel serieus missen.

DAG 6: woensdag 15/02 à terug thuis

Tegen dat de trein bijna in de buurt van Helsinki was, had hij zo’n 50 min vertraging opgelopen. Voordeel: mensen die ik normaal niet meer zou zien omdat ik nog lag te slapen in mijn compartiment zag ik nu nog wel. Nadeel: toen ik eindelijk mijn trein kon nemen naar Tuomarila, was het een uur later dan voorzien. Dat was nochtans best grappig: ik kwam aan in Tuomarila met de trein van 8.12u, de trein die sommigen van mijn vrienden pakken om naar school te vertrekken. Toen ik de trein uitkwam zag ik een van mijn vrienden, Aleksi, de trein opstappen om naar school te gaan :p.

Het was echt heel raar om zo ineens terug thuis te zijn, en ik mis de mensen van afs allemaal heel erg :). We hebben zo’ne toffe tijd gehad, het was echt veel te kort. Maar ik ben teruggekomen met een heleboel mooie herinneringen en nieuwe facebookvrienden waarmee ik zeker nog contact ga houden xD (en met een gebarsten pols, maar dat was het meer dan waard).

Ondertussen is er op facebook een nieuwe groep waarin we proberen om nog een kampeerweekend voor alle afs’ers die meegingen op de Laplandtrip te organiseren. Ik dacht eerst dat het waarschijn lijk een idee zou zijn waar niet van zou komen, maar ik begin er nu toch wel vertrouwen in te krijgen. We hebben al een datum, een locatie en bevestiging van afs. In de groep zijn al vollop voorstellen gedaan voor koken en we hebben heel veel scouts in onze groep die veel afweten van kamperen. Ik hoop echt dat we dat weekendje waar kunnen maken want het zou zo ontzettend fijn zijn om al die leuke mensen terug te zien! fingers crossed!

Morgen ga ik uitgebreid berichten over mijn Vanhattanssi, mijn dansfeest :). Maar dat is voor morgen, want dit bericht is al lang genoeg!

veel groetjes uit Espoo,

Kaat xx

20-02-2012 om 20:59 geschreven door Kaat_