10 maanden lang heb ik hier in Finland, Espoo, Tuomarila gewoont. Ik heb fantastische mensen leren kennen, had een super gastgezin, maakte ontzettend veel vrienden afkomstig van over de hele wereld. In die 10 maande heb ik zoveel meegemaakt, ervaringen en herinneringen die mij voor altijd bij zullen blijven. Soms was ik triest en wilde ik naar huis, maar meestal waren er fantastische momenten die ik nooit vergeten zal. Toen ik vertrok, leken 10 maanden ontzettend veel, maar nu besef ik dat 10 maanden eigenlijk helemaal niet lang is. 

Dit is de laatste blog die ik schrijf in Finland. Morgen ga ik naar huis, terug naar België. Het is moeilijk te beschrijven hoe ik mij nu voel. Ik tel de uren af tot dat mijn vliegtuig aankomt en ik weer voet op Belgische grond zet. Maar hoe dichter bij het vertrek komt, hoe meer ik besef dat, van het moment dat ik op dat vliegtuig stap, het ook echt voorbij is, fini. Deze 10 maanden waren de beste van mijn leven tot nu toe. Morgen, als ik op dat vliegtuig stap, is die geweldige periode voorbij. Er is geen weg terug, en hoewel ik 100% zeker nog terugkom, het zal nooit meer hetzelfde zijn als wat ik de afgelopen 10 maanden heb meegemaakt.

Vertrekken wil ook zeggen dat het tijd is om afscheid te nemen van alle fantastische mensen die ik het afgelopen jaar heb leren kennen. Morgen, wanneer alle afs'ers terug in hun eigen land zijn, zal ik vrienden hebben over de hele wereld, in meer dan 25 verschillende landen. Dat is een fijne gedachte. Een minder fijne gedachte is dat ik enkelen van hen waarschijnlijk nooit meer zal zien, misschien zal ik wel met ze praten op skype of facebook, maar het is onmogelijk om alle afs'ers die ik hier heb leren kennen (zo'n 100tal) allemaal terug zal zien. Maar het afscheid nemen is onvermijdelijk, het is iets wat moet gebeuren, hoe moeilijk het ook is en je kan niets anders doen dan accepteren dat het moet gebeuren. Hoe moeilijk dat ook is.

Van donderdagavond tot  zaterdagnamiddag ben ik samen met mijn gastfamilie naar ons zomerhuisje gegaan om midzomernacht te vieren. Het is zo indrukwekkend, dat het 's nachts gewoon niet donker wordt. De zon gaat wel onder voor een 3 uurtjes, maar het is nooit helemaal donker, meer een schemerachtig licht (twilight, zoals dat in 't Engels heet :D) Het feest zelf was een beetje een teleurstelling. Het is eigenlijk geen echt feest (wat ik wel verwacht had) maar gewoon een gezellig samenzijn met de familie. Dat is natuurlijk ook best leuk, maar ik had er gewoon veel meer van verwacht. We hebben lekker gebarbequed, een zalige sauna gehad (veel beter dan die van thuis) en we hebben met een bootje op het meer gevaren. heel leuk allemaal :). De enige opdoffer waren de muggen. Mijn benen zijn die dagen echt letterlijk OPGEGETEN door die rotbeesten. Er was geen enkel plekje op mijn benen/voeten waar er geen muggenbeet zat. Finse muggen zijn echt veel aggresiever dan Belgische, en hun beten jeuken echt dubbel zoveel (jeuj -_-'). Maar voor de rest was het echt een heel gezellig uitje

Gisteren, zondagavond, kwamen we samen met enkele van de afs'ers. Het was onze allerlaatste afsmeeting. Maar het afscheid was gelukkig nog niet definitief. Bijna alle afs'ers die in de buurt van Helsinki (en dus in de buurt van de luchthaven) wonen, gaan morgen tegen 11u naar de luchthaven. Iedereen vertrekt op een verschillend uur en als we vroeg in de luchthaven zijn hebben we de kans om de meesten voor hun vertrek nog te zien. Mijn vliegtuig vertrekt om 15.30u (Finse tijd = 1 uur later dan in België), maar ik zal dus ook al vanaf 11u in de luchthaven van Vaanta zijn om zoveel mogelijk afs'ers nog te zien voor hun vertrek.

Vandaag ben ik met enkele van mijn Finse vrienden, Bella, Steven, Leila en Iman nog naar iso omena (een shopping center in Espoo) gegaan. Afscheid nemen van hen was moeilijk, maar zij zijn Fins en aangezien in zeker nog terugkom naar Finland weet ik dat ik hen zeker nog terug zal zien en dat is een heel vertroostende gedachte. Päivi heeft voor vandaag nog Pasi, Tanneli en hun families uitgenodigd, als een afscheidsfeestje voor mij. Ze kunnen elk moment aankomen :). Het is moeilijk om deze mensen, die het afgelopen jaar mijn gezin zijn geweest, vaarwel te zeggen. Ze hebben zo veel voor mij gedaan en ik ga hen echt missen. Tasakalliontie 10A is voor mij echt een 2e thuis geworden.

Nog enkele uren en dan is het zo ver. Mijn koffers staan klaar en alles is klaar om te vertrekken, ik weet alleen niet of ik er zelf wel klaar voor ben. Maar morgen, dinsdag 26juni om 17.00u zal ik aankomen in België, in de luchthaven van Zaventem, of ik nu klaar ben of niet.

Kaat

x