Vandaag is het precies 10 maand geleden dat ik vanuit België naar Finland gekomen ben. 

En nog precies 1 week en dan ga ik weer naar huis.

Ik ben de laatste paar weken dan ook heel druk bezig geweest, ook omdat de zomervakantie hier in Finland al begonnen is.

26 en 27 mei was het laatste afsweekend, samen met alle afs'ers van Helsinki en Espoo. Het was weer een heel gezellig weekend, op een van de eilandjes vlak voor Helsinki en het was prachtig weer, de zon scheen continu (gevolg: mijn gezicht en schouders lekker verbrand -_-'). 's Avonds sauna en daarna gaan zwemmen in de zee, echt heerlijk. Maar natuurlijk werd er ook gepraat over afscheid nemen. dat weekend was de eerste keer dat ik ECHT besefte dat mijn afs-avontuur er bijna opzat, dat er nog maar een maand te gaan was voor ik weer op het vliegtuig zou stappen en terug in België zou aankomen. Het was ook de eerste keer dat ik ook dacht aan het feit dat ik binnenkort afscheid zou moeten nemen van al mijn fantastische vrienden hier in Finland. Hoewel het dus een heel leuk weekend was, was het ook een beetje vreemd, met al die gemengde gevoelens.

Daar kwam dan nog bij dat er in Hyvinkää (ongeveer 1u van Helsinki) zaterdagmorgen (3u) een shooting was gebeurd in een café. OOp het nieuws in België was er echter eerst gezegd dat het voorval in Espoo was gebeurd. Natuurlijk waren mijn ouders (en tantes en nonkels en iedereen :p) een beetje ongerust. Gelukkig wist mijn nicht Valérie, die bij vtm werkt, te vertellen dat er mij niets aan de hand was, maar iedereen was toch opgelucht toen ze mij 's avonds (na, 3 smsje en 7 gemiste oproepen) te pakken kregen aan de telefoon :). Toch wel leuk om te weten dat ze thuis zo bezorgd om mij zijn. 

Niet lang na het afs weekend, 2 juni was het mijn laatste schooldag op EYL (Espoon Yhteiskunta Lukio). Het was niet een echte schooldag, maar een viering voor de afgestudeerde leerlingen. Een heel saaie viering wel en het duurde meer dan 2u! -_- Achteraf werd het voor mij tijd om afscheid te nemen van een heel aantal mensen die ik waarschijnlijk nooit meer zal zien. Dat was toch eventjes een emotioneel moment voor mij. In Finland is het bevoorbeeld zo dat je een veel hechtere band hebt met de leerkrachten dan in België, je spreekt hen bv aan met hun voornaam en je praat met hen alsof je met een klasgenoot zou praten. Met 3 van de leerkrachten, Anna Leino (Engels), Tuulla Kasurinen (Frans) en Antti Koskonen (Geschiedenis) had ik echt een goede band en het was best moeilijk om afscheid van hun te nemen. Ik ben zeker van plan om, als ik nog eens terug ben in Finland, om de school nog eens te bezoeken, maar natuurlijk kan ik er niet 100% zeker van zijn dat zij nog altijd op de school lesgeven. Het is te hopen van wel J.

En naast de leerkrachten moest ik natuurlijk ook afscheid nemen van een aantal klasgenoten. Onze school was maar heel klein, dus ik kende de meeste leerlingen wel, hoewel ik natuurlijk niet met iedereen bevriend was. Maar toch is het jammer om te  weten dat je die mensen niet meer zult zien, mede om het feit dat ik waarschijnlijk nooit met hen zal afspreken omdat ik niet zo’n goede band met hen had. Best jammer.

Diezelfde dag nog ben ik samen met mijn gastfamilie naar 2 afstudeerfeestjes geweest. Maar dat was ook echt behoorlijk saai. Het enige wat op die feestjes gebeurd is eten en wachten op meer eten. De mensen spreken amper met elkaar, bijna enkel met hun eigen gezin, echt vreemd. Bovendien kende ik helemaal niemand van de mensen waar we naartoe gingen, wat het voor mij allemaal nogal onwennig maakte. Maar ja, het is goed dat ik het eens meegemaakt heb zodat ik weet wat het is J. 

Zondag 3 juni was meteen erinvliegen met de vakantie. Ik, Sara (Italië), Bua (Thailand) en Lillian (Brazilië) gingen samen naar Linnanmäki, het pretpark in Helsinki. In het begin was er nogal wat regen (van die vieze miezerregen), maar na een tijdje stopte die en even later kwam er zelfs een warm zonnetje piepen, het weer was dus best ok. Het park zelf was ook heel leuk. Het was heel klein, ongeveer 1/3 van Bobbejaanland, maar er waren heel veel verschillende dingen, allemaal ook behoorlijk klein, maar wel heel leuk en we moesten nergens lang aanschuiven.

Het enige opdoffertje aan de dag was het feit dat Lillians gastouders en gastzus Helmi meekwamen. Dat Minttu en Antti (Lillians gastouders) erbij waren was op zich geen probleem, aangezien die ons toch maar onze gang lieten gaan. Het feit dat Helmi erbij was, was een groter probleem. Allereerst was het heel vervelend omdat we met haar erbij met 5 waren, en 5 is geen goed aantal om naar een pretprak te gaan, want dat wil zeggen dat er altijd iemand alleen moet zitten. Het 2^e probleem was dat Helmi een ongelofelijke hekel heeft aan Lillian en dat duidelijk liet merken. Ze hing de hele tijd aan Bua en Mij en negeerde Lillian bijna constant. Ze forceerde mij ook continu om met haar op te trekken en alleen met haar te praten. Het was een hele opluchting dat ze na een 1,5 uur besloot om met haar ouders mee te gaan ipv met ons. Ik weet het, het klinkt een beetje gemeen, maar ze deed echt heel vervelend.

Maar eigenlijk was Linnanmäki echt wel een supergeslaagde dag. Het was al een hele tijd geleden dat ik nog eens naar een pretpark ben geweest dus het was superleuk om met enkele van mijn vrienden te kunnen gaan.

Maandagavond (4/06) was er een feestje in Nico’s zomerhuisje. Om 13u vertrokken we met enkele van de afs’ers met de bus naar de middle of nowhere :D. De mökki (zomerhuisje) was heel leuk, met heel veel plaats om te slapen en dicht bij een meer om na de sauna te kunnen gaan zwemmen. Het feestje was ook geslaagd, ik heb een paar toffe nieuwe mensen leren kennen en ik heb me echt goed geamuseerd.

De 6^e juni was een grote bijeenkomst van afs’ers op het grote eiland voor Helsinki, Suomenlinna.We waren met zo’n 30 afs’ers, de meeste natuurlijk van Helsinki en Espoo, maar ook heel veel mensen van andere plaatsen die speciaal gekomen waren. Alle Vlamingen waren er ook, Benjamin, Marijne, Hannelore en Sophie. Zij bleven ’s nachts allemaal bij mij slapen. Het was een heel gezellige avond, we hebben heel veel bijgepraat en het was superleuk om sommige mensen, die vanuit andere delen van Finland gekomen waren, nog eens terug te zien. En het was natuurlijk ook heel gezellig met alle Vlamingen bij mij thuis. Heel leuk vooral om nog eens Nederlands te kunnen spreken, dat was namelijk al weer een hele tijd geleden en mijn taalgebruik was er serieus op achteruitgegaan :p. Nu gaat het misschien nog meevallen als ik terug naar België kom, al vrees ik wel dat het toch eventjes gaat duren voor ik weer helemaal fatsoendelijk Nederlands ga kunnen spreken :D. 

Benjamin en Marijne zijn de hele week gebleven, tot woensdag  13/06. Van donderdag (7/06) tot zondag (10/06), bleef Cara (Duitsland) ook bij mij thuis slapen. Ik vond het wel supertof van mijn gastouders dat al die mensen zo lang bij ons mochten overnachten. We zijn de hele week elke dag naar Helsinki gegaan om met andere afs’ers te ontmoeten en te shoppen. Het was echt een heel gezellige week, ik heb cadeautjes gekocht voor mensen thuis maar ik heb veel te veel geld opgedaan :p. 

12/06 was het de ‘verjaardag’ van Helsinki en waren er verschillende dingen te doen in de hoofdstad. Ik ben, samen met Benjamin en Marijne en nog een 10tal andere afs’ers naar een gratis concert in Kaisaniemi puisto (een park dichtbij het treinstation) gegaan. Er speelde enkele goeie Finse bands en de sfeer was echt heel goed. We hebben bijna de hele tijd vooraan gestaan tussen allemaal opeengepakte Finnen J. Het was echt heel leuk, al deden mij voeten op het einde wel ongelofelijk veel zeer (we hebben daar zo’n 5 uur gestaan). Achteraf gingen we nog lekker eten in Vapiano (een niet te dure maar superlekkere italiaan). Echt een geslaagde namiddag en avond.

Voor het weekend vertrok ik samen met mijn gastfamilie naar een gehuurd vakantiehuisje in Jämsä. Muumi werd 85 jaar en er was een feest georganiseerd waar wij natuurlijk ook naartoe gingen. Vrijdagnamiddag vertrokken we en na 3,5 uur rijden (met tussendoor nog een stopje voor te eten), kwamen we aan in het huisje. Het huisje was bedoeld voor 10 personen en we zouden het delen met het gezin van Pasi. Het was best een gezellig huisje, en de locatie was echt heel mooi, vlak bij een gigantisch meer (dat uitstrekt van Jyväskylä tot Lahti, zo’n 150km).

Het verjaardagsfeestje, op zaterdag, zelf was niet echt fantastisch. Er waren voornamelijk alleen oude mensen, en de enige mensen van mijn leeftijd trokken alleen met elkaar op. Finse feestjes zijn zon ongemakkelijk. Eerst wacht iedereen tot alle gasten er zijn, en er wordt maar heel weinig met elkaar gepraat. De meesten staan gewoon aan de kant te wachten terwijl de nieuwkomers iedereen om te beurten komen begroeten. Dan is er de aperitief en de gesprekken komen dan min of meer op gang. Ik heb eventjes een kort, maar leuk gesprek gevoerd met een van de mensen, en helemaal in het Fins! Ik was best trots op mezelf J. Daarna ging iedereen aan tafel voor het buffet en zodra dat voorbij was ging iedereen in afzonderlijke groepjes praten terwijl ze wachten op de koffie en dessert. En na de koffie gaat iedereen naar huis. Ik vond het nogal saai :p.

De rest van de zaterdag hebben we doorgebracht in het huisje. Zondagmiddag vertrokken we dan weer huiswaarts. Omdat we veel tijd hadden stelden mijn gastouders voor dat we onderweg konden stoppen in Tampere. Dat vond ik een fantastisch idee, aangezien Tampere een van de grootste steden in Finland is en ik er nog niet geweest was. We stopten bij het grote pretpark van Tampere, Särkäniemi en daar gingen we in de 124m hoge panoramatoren. Ik had dus een fantastisch uitzicht over de stad en zijn omgeving.

Mijn gastouders kochten mij ook nog een ticketje voor een van de attracties, de Tornado, de grootste achtbaan van Finland, die ik volgens Ari echt gedaan MOEST hebben. En hij had wel gelijk, die achtbaan was echt wel de moeite. Daarna gingen we nog iets eten in het pretpark en dan weer de auto in, voor een halfuurtje Tampere-sightseeing. Het was jammergenoeg pijpenstelen beginnen regenen dus we zijn niet uitgestapt in het centrum, maar we hebben langs de interessantste plaatsten gereden, en ik heb enkele mooie foto’s kunnen maken. En nu kan ik zeggen dat ik ook in de stad Tampere geweest ben :D.

Gisteren ben ik begonnen met inpakken. Allé, er zit nog niks in mijn koffer, maar ik heb al door al mijn spullen gerommeld. Ik heb beslist wat ik meeneem en wat ik hierlaat, ik heb hier en daar al spullen in plastiek zakjes gestoken zodat die klaar zijn om ingepakt te worden, ik heb een lijstje gemaakt van wat ik nog allemaal moet kopen, ik hebal mijn foto’s op sticks (ik had 4 sticks nodig!) gezet aangezien deze pc niet van mij is en ik die binnenkort waarschijnlijk moet teruggeven, ik heb mijn plakboek aangevuld, ... Allerlei kleine dingen die onnozel en onzinnig lijken, maar die toch moeten gebeuren. Langzaamaan begint mijn kamer er weer uit te zien zoals die eruitzag voor ik hier kwam. Best deprimerend.

Hoe dichterbij mijn vertrek komt, hoe meer ik er naar uitkijk. Maar ik kijk er ook tegenop, want vanaf het moment dat ik op dat vliegtuig stap, zit mijn uitwisselingsjaar er echt definitief op. En dat is een enge gedachte. Want hoewel ik zeker nog terug zal komen, zal het nooit meer hetzelfde zijn als het geweest is tijdens deze 10 maanden, en het zal ook niet met dezelfde mensen zijn, aangezien veel van mijn afs vrienden zo ver weg wonen. En het besef dat ik veel van mijn vrienden nooit meer zal zien is pijnlijk. Ik wil echt graag naar huis, maar ik wil geen afscheid nemen. Niet van al die fantastische mensen, niet van dit fantastische land, en niet van deze fantastische ervaring. Maar over 7 dagen, om 15.30u zal ik op dat vliegtuig stappen, of ik nu wil of niet.

Nog 7 dagen en dan ga ik weer naar België, met heel veel gemengde gevoelens en zwaarbeladen koffers. Ik ga nog 1 blogberichtje schrijven hier in Finland, waarschijnlijk op de dag voor mijn vertrek (maandag 25/06).

Dus, tot de volgende!

Kaat xx

19-06-2012 om 23:18 geschreven door Kaat_