Die duitser vertrouwde het niet, en nog voor hij zijn raam van zijn wagen opendeed liet hij een "beest van een Duitse (?) herder" uit zijn jeep, en ik stond stijf van de schrik, en mocht hem uiteindelijk vertellen waarom ik hem in godsnaam zo in het midden van het bos deed stoppen. Ik wist absoluut niet meer waar ik was, ik had de indruk dat ik in een rondje aan hen draaien was.

De hond mij in oog houdend, bekeken we samen de kaart, en ik had stiekem binnenpretjes dat hij ook veel moeite had met mijn kaart. Uiteindelijk bleek inderdaad dat ik bijna terug bij het prachtige klooster van Abstal was waar ik bijna 2 uur geleden ook geweest was en waar de 6 resterende nonnekens geen tijd hadden wegens bidden. De intussen zeer vriendelijke duitse man besefte dat ik zo nooit in Rome zou geraken.

Ik mocht achteraan in de jeep, zijn Duitse(?) scheper mij nog steeds niet vertrouwend vlak naast mij.

De vriendelijke man heeft me min of meer terug op mijn voorziene route gebracht. Van de man heb ik uitgebreid afscheid genomen, van de hond niet.

Ik heb de man belooft om een kaartje te sturen vanuit Rome, maar besef nu pas dat ik geen adres heb, allemaal de schuld van die duitse! herder, zeker weten.

Uiteindelijk toch zonder veel omweg in Pfullendorf geraakt na een prachtige tocht van 23 km, waar ik nog net voor sluitingstijd door een lieve juffrouw van de toeristinfo aan een Zimmer frei ( uitstekend) werd geholpen Als het morgen zo een weer is als vandaag, hemelsblauwe lucht, zal ik de Alpen zien liggen. Nog 4 dagen en ik ben in Oostenrijk