Ben wat verstrooid geweest vandaag. Tot tweemaal toe verkeerd gereden wat me 22 km extra heeft gekost.

De streek waar ik doorfietste is enkele keren van gedaante veranderd. Eerst doorheen hoofdzakelijk bevloeide maïsvelden (d.m.v. smalle betonnen kanaaltjes, zowat 1 m boven de grond gemonteerd), later door wat ik groot Hageland zou noemen, en tenslotte werd het ruiger. Deed een beetje aan onze Kempische heide denken: wild gras met brem, heide en andere stekelige struiken. Gelijk kwamen ook de heuvels terug en op de achtergrond de bergtoppen van een massief (waarvan ik de naam niet ken).

Plaatsen om even te stoppen waren: Villar de Mazarife met verschillende ooievaarsnesten op het dak van de kerk, Hospital de Ortigo met zijn van Romeinse oorsprong prachtige brug, uniek omwille van zijn lengte met 18 stenen bogen, en uiteraard het middeleeuws stadje Astorga. Vooral de kathedraal en het voormalig Bisschoppelijk Paleis (van de befaamde architect Antoni Gaudi) zijn de moeite waard. Op de gezellige Plaza Mayor een cola gedronken met een tapas van het huis. Heerlijk.

Onderweg zie ik steeds meer (hoofdzakelijk Spaanse) mountainbikers. Zij hebben hun fiets laten verstevigen zodat ze fietstassen kunnen meenemen. Hun uitdaging is om de Camino Francés langs het Camino stap-pad uit te rijden. Als je dan weet dat dit pad soms erg ruw en bijna onberijdbaar is, dan hoor ik nogal wat straffe verhalen hierover.  Fietstassen losmaken, fiets op de schouder naar boven dragen, terug naar beneden om fietstassen te gaan halen, met fietstassen op de schouder naar boven, fietstassen terug monteren en verder rijden…

De klim naar Rabanal de Camino viel nogal mee. Vrij lang maar stijgingspercentages van 3 tot 7 %. Vanaf 8 % beginnen de benen te protesteren, maar dat was vandaag dus niet het geval. Morgen voormiddag zal het andere koek zijn. Ik lees in mijn gids percentages tot 10 % en dat gedurende ca. 8 km…

Rabanal ligt op een hoogte van 1150 m, dat is 100 m hoger dan de Puenta Ibaneta over de Pyreneeën! En dat voel je. Het is hier effenaf koud wanneer de zon verdwijnt achter de horizon.  

Morgen fiets ik over Cruz de Ferro (1500 m) naar Vega de Valcarce.

24-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Gisteravond omstreeks 21u15 toen ik nog wat mails aan het lezen was, plots ‘pats’: geen licht meer en ook geen stroom meer in de kamer. Naar het onthaal, maar daar was niemand meer en uiteraard geen GSM nummer om iemand te bellen. En heb ik mijn goeie zaklamp toch niet in de doos gestoken, die ik in Saint-Jean Pied de Port naar huis heb gestuurd…

Geen ramp, s’ nachts heb je doorgaans geen licht nodig. Alleen is het wat vervelend als je op den tast hoogstnodig naar de sanitaire voorziening moet en s’ morgens in de pikke donker je fietstassen moet pakken… Omstreeks zeven uur in de ochtend toch  even gaan checken of er nog niemand aan de receptie was. Stond daar een Engelsman in de gang: ‘Did you have electricity last night?’. Aan de intonatie van de stem met bijhorende lichaamstaal kon ik opmaken dat hij ook in het donker had geslapen…

Een groot gedeelte van de dag nog op ca 850 m hoogte door die oneindig uitgestrekte ‘tierra de campos’ gefietst. Zo ver als je om je heen kan zien, niks anders dan gemaaide korenvelden… Onbewust moet ik denken aan de stappende pérégrinos. Ik fiets in ongeveer 2 dagen door die monotone streek. Zij hebben wellicht 7 tot 8 dagen nodig om daar doorheen te gaan… Ik kan me voorstellen dat ze hun goesting hebben van de ‘tierra de campos’… Ik heb in Vlaanderen al mooiere wandelingen gemaakt.

Wel vlak. Mijn uurgemiddelde benadert dat van een doordeweekse fietsdagtrip in Haspengouw.

Onderweg niet zo heel veel te zien: het dorpje Ledigos met zijn typische ‘adobebouw’ (huizen opgebouwd uit blokken leem vermengd met stro en de muren afgedekt met een lemen pleisterlaag). Sahagun met zijn kerken in ‘mudajar’-stijl (met Moorse invloeden uit het zuidelijke Cordoba).

Maar Léon is echt de moeite waard! Een fleurige kleurrijke oude binnenstad met een pracht van een 13 eeuwse gotische kathedraal ( 1800 m2 aan glasramen!) , de in graniet opgetrokken ‘Casa de Botines’ van Gaudi, de Plaza Mayor en vele andere bezienswaardigheden. Van alle plaatsen die ik tijdens mijn tocht heb gezien/bezocht , is dit bij uitstek ‘numéro uno’! Ik raad iedereen aan, die in de buurt van Léon moet zijn, om deze stad zeker te bezoeken. Vaut le voyage!!!

Morgen fiets ik naar Rabanal, dat is zowat halfweg de 30 km lange klim naar ‘Cruz de Ferro’ op 1500 m hoogte, het hoogste punt van mijn tocht…

23-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Geweldig toch, hoe die Spaanse straten en pleinen vanaf half vijf beginnen vollopen met volk. Tot vier uur geen kat op straat en dan in een mum van tijd kan je over de koppen lopen. Een gezellige lawaaierige drukte. Naarmate de avond vordert, wordt het moeilijk om een vrije plaats te vinden op een terras van een tapasbar of restaurant.

Heb zelf wat rondgekuierd in de oude binnenstad. Vooral de kathedraal van Burgos is (langs buiten) indrukwekkend mooi met zijn vele beeldhouwwerken en ornamenten. Voor een (betalend) bezoek binnen was ik te laat. Naar het schijnt zouden er nogal wat Vlaamse Meesters hangen.

Het heeft de ganse nacht geregend. Heb slecht geslapen en was vroeg wakker. Dan heb ik een moeilijk moment: ik vraag me af wat ik doe in dit bed, alleen en zo ver van huis. Omdat ik hierop niet direct een antwoord heb, sta ik maar op, vul men fietstassen en ga ontbijten. Dat verdrijft de twijfel.

Na een flinke aanzet (3 km klimmen aan 6% - kwestie van de benen wat los te rijden) de rest van de dag overwegend een vlakke en zelfs licht dalende rit  gefietst. Het ging dus vlot vooruit.

De ganse voormiddag met mijn regenjasje gefietst. Links van mij een staalblauwe hemel, boven mij en rechts van mij donkere dreigende regenwolken. Ik was er niet gerust in. Maar ik heb blijkbaar een goede bewaarengel meegekregen die goed zijn 'weer'werk doet. Geen regen gehad.

Heb de hele dag in een glooiende hoogvlakte gefietst die de ‘Tierra de Campos’ wordt genoemd. Gedurende tientallen kilometers niets anders dan een eindeloze zee van goudgele stoppelvelden tot aan de horizon. Waar ik ook rondom mij kijk, niets dan afgemaaide korenvelden. Geen dorp, geen huis, geen mens, geen tractor in het zicht… Wat ik me heb zitten afvragen is, waar zitten al die boeren die deze wellicht tienduizenden hectaren moeten ploegen, zaaien, verzorgen en maaien…? Ook geen graansilo’s zoals ik er in het noorden van Frankrijk zoveel heb gezien… Moeilijk te begrijpen.

Op de weg de historische stadjes Castrojeriz en Fromista van nabij bezocht. In Castrojeriz even gestopt voor een ‘bocadillo con jamon de Serrano’, veel lekkerder, voedzamer en zeker gezonder dan de Franse chocolatines…

Mijn weg liep vandaag zowat parallel met die van de stappende pérégrinos. Ze doken plots op uit een veldweg, liepen wat over de weg waarover ik fietste en verdwenen dan weer in een veldweg. In de stoppelvelden. Tegen de middag waren er al wat die het moeilijk hadden, meer strompelen dan gaan. De meesten zijn immers al van voor zeven uur op pad. Tussen halfdrie en halfvier verdwijnen de stappers uit het beeld. Rond dat uur zoeken ze in het eerstvolgende dorp waar ze toekomen een slaapplaats voor de nacht. Wie niks meer vrij vindt, slaapt in het portaal van de kerk…

Vandaag ook een hond aan de leiband van een stapper gezien. Niks speciaal tenzij dat de hond ook een rugzak droeg, eigenlijk twee, langs weerszijden over zijn rug gebonden. Ik heb me twee dingen afgevraagd: wat zou er in die rugzakjes steken? En zou GAIA dit wel OK vinden?

Ik ben halfweg de Spaanse Camino. Nog 420 km te gaan. Slaap vannacht in de eenvoudige ‘Hostal Santiago’. 35 € voor de kamer. Avondeten en ontbijt moet ik in het stadje vinden, maar dat is hier geen probleem. Restaurants in overvloed. 11 € voor een repas pérégrino! Ik ga vanavond wellicht toch voor iets meer…

Morgen fiets ik opnieuw een vrij vlakke rit naar Leon.

22-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Er zijn al 21 van de 28 fietsdagen voorbij. Hoe intens heb ik de voorbije 3 weken geleefd...

Op mijn km-teller staat intussen al 2082 km. Niet te geloven!

 De teller van mijn BLOG staat al op 2340. Elke dag wordt hij gemiddeld 100 keer gelezen. Dank je wel. Zo voel ik me niet alleen op de weg als het even moeilijk wordt.

Nog 7 fietsdagen te gaan.

21-09-2014 om 16:11 geschreven door Jos  

Het was deftig koud deze morgen. Tot omstreeks het middaguur met fleece over fietstrui en onderhemd gereden. Daar zal de hoogte wel voor iets tussen gezeten hebben.

Deze morgen in één ruk (maar met wel héél veel pedaalslagen) naar een hoogte van 950 meter gefietst. Mijn fiets en ik heel alleen op een slingerende smalle asfaltweg, letterlijk geen kat in de buurt, een overdonderende stilte… Maar man, man, man, wat een panorama weer op de top… Een goudgele diep glooiende vallei, aan de overkant het donkere bergmassief en daar tussen in twee geïsoleerde dorpskernen. Ik ben er even op de grond gaan zitten.

En dan verder via een aantal opeenvolgende afdalingen en beklimmingen naar San Juan de Ortega op 1050 m. San Juan zou rond het jaar 11OO deze verzorgingsplaats voor pelgrims hebben gesticht. Zijn crypte ligt in de prachtig gerestaureerde kerk. Hier ontmoet ik weer veel stappende pelgrims. Zij komen uit het bos naast de kerk en nemen een rustpauze op de grote plaats voor de kerk. Schoenen en kousen uit. Veel beplakte tenen en omzwachtelde voeten. Een levensgrote reclame voor 'compete'! Een kleine bar zorgt er voor de innerlijke mens.

Op enkele lokale mountainbikers na, geen enkele fietser. En nog steeds geen Belgische/Vlaamse pelgrim ontmoet, laat staan een fietsende…

Dan gaat het in dalende lijn naar Burgos (870 m).

Een hotelletje gezocht in het oude centrum van de stad. Hotel La Puebla, voor 51 € een kamer + ontbijt. Vandaag ga ik over mijn dagbudget.

Na fietskledij te hebben gewassen, zet ik een stap in de stad.

Morgen fiets ik naar Carrion de los Condes.

21-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Na de gebruikelijke douche en het schrijven van mijn dagverslag  gisteravond (geen wifi echter),  ben ik nog wat gaan kuieren in de gezellige binnenstad en aansluitend het avondeten in ‘El Rey del Jamon’ genomen. Ik moet nog even wennen aan dat Spaanse tapas en raciones gedoe. Elk op zich heel lekker maar samen een uitdaging voor de maag! Enkele motiliums helpen me uit de nood.

Toen ik omstreeks half tien terug in de Calle San Juan arriveerde, had de straat zich getransformeerd tot één lange uitgaansbuurt.  Werkelijk elk huis aan weerszijden van de lange straat had deur en venster open gezet en zich omgevormd tot een tapas- en wijnbar. Ca. 400 meter tapas- en wijnbars. Een zee van volk zowel in de bars als op straat. En een Spaanse  lawaaierige drukte van jewelste. Een straat om te onthouden, die Calle San Juan.

Daniël was voor Spaanse normen vrij op tijd deze morgen.

Wat gesukkeld om de grote stad uit te geraken. Mijn GPS doet soms rare toeren! De uitvalsweg was voor ca 6 km de ‘Camino’ die de stappers lopen. En dus heb ik er wat gepasseerd, met tientallen – misschien wel honderden- verlieten ze Logroño. Een stoet van ‘rugzakkers’.

Mijn weg vandaag is bondig te omschrijven als: vanuit Logroño op 400 m hoogte geklommen naar een hoogte van 650 m, gedaald tot 500 m, opnieuw geklommen tot bijna 800 m, gedaald tot 560 m en tenslotte geklommen tot 750 m hoogte in Belorado! De laatste 15 km heb ik weer serieus op mijn tanden moeten bijten. Een stevige wind op kop maakte dat de snelheid drastisch daalde.

De hele voormiddag tussen de wijnranken van de Rioja gereden. In de loop van de vroege namiddag verdwenen ze en kwam een oneindige vlakte aan gele korenstoppels van afgemaaid graan in de plaats. Met op de achtergrond een donker massief hooggebergte (de naam ken ik niet).

In Sto. Domingo de Calzada door de oude binnenstad gereden en  een dubbele cola gedronken met een portie ravioli (is dat niet Italiaans?)

In Belorada waren alle albergues al completo. Ook in het plaatselijke hotel  geen kamer meer vrij. Na wat heen en weer vragen (toch even een beetje paniek, want die van het hotel zij me dat ik moest doorrijden naar het volgende dorp, 15 km!) toch nog een pensionnetje gevonden waar ik een deftige kamer huur voor 25 €. Nu nog even naar een goede bar en restaurantje op zoek.

Morgen een relatief korte fietsetappe naar Burgos.

20-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Gisteravond veel volk in het (overigens lekker) buffetrestaurant, waarvan de gasten zowel in het hotel als in de albergue, gretig gebruik maken. Ik heb samen gegeten met Antoine, een midden dertiger uit Lorraine. Hij is 4 weken geleden vertrokken uit Arles. Eergisteren heeft hij zijn baas gebeld met de vraag of hij nog 4 weken onbetaald verlof bijkreeg om tot Santiago te stappen. Dat kreeg hij maar zijn baas vond hem toch een beetje ‘fou’. Ik heb Antoine niet gevraagd waarom hij per sé en ongepland tot in Compostella wilde stappen. ‘Chacun a son chemin de Saint-Jacques’, zeggen de Fransen…

Deze morgen nog even het mooie middeleeuwse Puenta La Reina  bezocht, een voorraad water en ‘echte Pims’ ingeslagen en vertrokken. Voorlopig geen chocolatines meer.

Heb gedurende tientallen km op een mooie brede weg gefietst, die om de 10 km vóór een rotonde overging in een 4vaks-rijweg. Geen auto op die weg, maar dan ook geen één! Dat kwam waarschijnlijk omdat 20 m langszij en parallel de A12 liep, een zéér drukke autosnelweg. Ik begin te begrijpen waarom Spanje aan de rand van een bankroet heeft gestaan…

Het was zwaar vandaag. Aanhoudend klimmen en dalen. Mijn gids heeft het woord ‘klims’ vandaag vervangen door ‘heuvels’! Ik zie het verschil niet: ze zijn even steil, even lang en komen snel na mekaar. Het uitzicht boven is telkens wel fenomenaal.

De streek is ook duidelijk droger geworden. De bomen zijn verdwenen en in de plaats zijn er mediterrane struiken gekomen. Het oogt ook veel geler/bruiner.

Wel weer een paar sfeervolle plaatsjes bezocht: Estella, het machtige Monasterio de Irache, en het middeleeuwse en gezellige Viana.

Naarmate de namiddag vordert verschijnen de eerste wijngaarden van de Rioja. Ik verlaat Navarra en rijd de Rioja streek binnen.

Wat ik vandaag ook veel meer dan anders heb gezien, zijn stappende pelgrims. Zij lopen een traject dat zowat parallel loopt met mijn fietsroute, maar dan in de velden. Af en toe kruisen ze de steenweg. Ze zijn met velen. Naarmate ik Logroño nader, lopen ze echt met tientallen achter mekaar.

In Logroño blijken de drie albergues die ik had aangestipt, al ‘completo’. Op zoek dus naar een pensionnetje. In de Calle San Juan in het oude centrum van de stad, waar men mij eerst 100 € vroeg voor een kamer, maar dan de prijs terugschroefde naar 60 €,  toch ééntje gevonden aan een redelijke prijs van 25 €. Op de 4^de verdieping weliswaar maar proper en met nieuw sanitair. Mijn fiets kon ik stallen achteraan in de tapasbar van Daniël, die me de kamer verhuurde. Hij beloofde me morgenvroeg om 8 u de bar open te doen zodat ik aan mijn fiets kon.

Morgen wacht een lange moeilijke klimdag (of moet ik nu ‘heuveltjes-dag zeggen?) naar Belorado.

19-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Estoy en España. Ik ben er dus over geraakt, over de Ibaneta-pas!

Toen ik gisteravond omstreeks 21u30 de kamer in kwam – na het schrijven en verzenden van mijn dagrapportje- waren alle bedden – op één na-  bezet. 7 mensen in 4 stapelbedden op ca 20 m2. Het is druk in de Auberge, zoals het druk was in het stadje. Heeft er me daar vannacht toch éne gesnurkt!! Lawaai dat die kerel heeft gemaakt. Moest ik nu die oordopjes gevonden hebben, die ik al twee weken meedraag in mijn bagage…

Deze morgen ontbeten met een ouder Canadees koppel (‘oud’ vanuit het perspectief van een 62-jarige…). Zij had het zo niet op ‘cyclists’. ‘Why have they to go so fast down hill. They scare me!’. Tja, wat antwoord je daarop: ‘ because they do not know where the brakes are…! Tijdens het ontbijt komen mijn twee Braziliaanse vrienden mij een lintje geven, zo eentje om rond je pols of je enkel te binden. ‘To remember’, zeggen ze. Ik wist even niet wat zeggen.

Hij viel nogal mee, de Ibaneta-pas. Een zachte aanloop van ca 8 km, bij de Spaanse grens en verder vanaf Villacarlos even vrij steil (tot 9 %) en nadien ‘gestaag’ klimmend, zoals mijn boekje dat zegt. De zweetdruppels vielen ook ‘gestaag’ van de klep van mijn pet. Drijfnat in het zweet en toch enigzins fris. Daarom een extra fleece aangedaan. Rond km 20 kreeg ik het moeilijk. Regelmatig gestopt om op adem te komen en bij te drinken. Eindelijk, pal op km 26, het bord: Puenta Ibaneta – 1056 m. Ik was blij dat ik boven was.

Ter plekke even gezocht naar een metalen kruisje dat twee wandelmaten daar twee jaar geleden geplant hebben, tussen de vele andere houten kruisjes en zelfs achtergelaten versleten wandelschoenen. Het stond er nog. Ik heb een foto genomen.

Na enkele kilometers afdaling verrijst het machtige klooster van Roncevalles, in de Middeleeuwen het opvangcentrum voor pelgrims na de barre tocht over de pas. Het telt 400 kamers. Ter plekke een ‘café con leche’ gedronken en aan de praat geraakt met een groep van 6 Nederlanders, die ‘hospitaleros’ bleken te zijn in het klooster; dat zijn mensen die op vrijwillige basis gedurende één à twee weken pelgrims opvangen en begeleiden in de albergue van het klooster. Ook vanuit Vlaanderen vertrekken op regelmatige basis hospitaleros naar diverse ‘Albergues’ in Spanje.

Na een flinke afdaling biedt de route mij ter hoogte van het stadje Erro twee alternatieven: ofwel door Pamplona met twee extra klims, ofwel langs Pamplona via de mooie vallei van de rivier de Erro. Ik heb voor het laatste gekozen. Ik had effe geen zin meer in klimmen… En die vallei was de moeite waard.

Mijn voorraad drinkwater was bijna op. Geen nood, in het eerstvolgende dorpje even stoppen. Ik was evenwel iets uit het oog verloren. Ik ben in Spanje en daar houden ze siësta van 12 tot 16u! De winkel dus  gesloten! Cerrada! Dus nog even verder zonder water.

En dan gebeurt er wat elke cyclotoerist kent bij gebrek aan te weinig drinken en eten: de man met de hamer komt langs! En die was al flink op mijn kop aan het timmeren, toen ik bij het binnenrijden van Campanas langs de weg een benzinestation passeerde, met een winkel! Twee cola’s gedronken en aansluitend een liter water. Wat deed dat deugd.

Ik slaap vannacht in ‘Hotel Jakue’, juist voor het middeleeuws stadje Punta La Reine. De ernaast liggende ‘Albergue de péregrino’s’ was volzet en ik had echt geen zin meer om nog wat verder te rijden. Ik ben duidelijk niet de enige pelgrim in het hotel.

Morgen fiets ik naar Logroño.

18-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Deze morgen las ik in mijn gids: ‘Vandaag krijgt de fietser een voorproefje voorgeschoteld met de beklimming van de Col Ozquis, 5 km lang  waarvan 3 km  aan 8 %... In de Tour wellicht een niemendalletje van 3de of 4^de categorie maar met mijn 30 kg fiets en bagage + 3 liter water niet te onderschatten. Bij de bakker wat extra chocolatines gekocht en op weg. Mij de eerste 40 km in de aanloop ervan mentaal voorbereid door mezelf wat op te peppen, zoiets van ‘ge kunt dat… ge kunt dat…’

Uiteindelijk vrij vlot naar boven gegaan. Heb 3 keer gestopt om op adem te komen en wat bij te drinken. Boven op de top een grote cola gedronken in het eerste café dat ik tegenkwam.

De rest van de rit verliep vrij rustig. Nog wat op en en af en daar was Saint-Jean Pied de Port, hét verzamelpunt van de pelgrims die de Camino Francés willen stappen. Een gezellig middeleeuws stadje langs de contouren van een citadel gebouwd door Vauban .Erg toeristisch  ook. Er is veel volk. Rugzakkers stromen de ganse dag van alle kanten constant toe.

Ik slaap in een gïte ‘Auberge de Pélerin’ . Ik deel de kamer met twee Braziliaanse vrienden, veertigers, die de Camino voor de tweede keer lopen. Ze zijn 6 dagen eerder in Lourdes vertrokken. Wat bezielt mensen toch om zo’n verre reis te maken om hier wat te komen afzien?

Ben naar het lokale postkantoor geweest en heb gevraagd naar een standaardzending naar België. Heb een doos gevuld met overbodige bagage die ik tot op heden niet heb gebruikt (bijna 3 kg…) en opgestuurd naar het thuisadres. Elke kg die ik niet over de Pyreneeën moet meenemen is er een gewonnen.  Nadat ik mijn was heb gedaan, nog even het fietsschema voor morgen heb doorgenomen, zoek ik een goed restaurantje op, aanbevolen daar de garcon, waar ik eerder een pintje heb gedronken. Weer heerlijk gegeten voor 23,5 €.

Morgen is het dus D-day. Dan maak ik via de Ibaneta-pas de grote oversteek naar Spanje. 23 km klimmen. Ik kijk er naar uit en ik kijk er tegen op…

Bij leven en welzijn maak ik morgen mijn dagberichtje vanuit Pamplona of daar ergens in de buurt.

17-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Gisterennamiddag na bezoek aan de ‘Grot’ had ik zin in een goeie pint bier.  En waar valt mijn (geoefend) oog op? Een bar/café genoemd: Aux Armes de Belgique. Ik dacht, als ze hier geen Duvel hebben, dan nergens. En, Edgard en maten van de kookclub van LG Neerwinden, gisteren effectief na 16 dagen mijn eerste Duvel (eigenlijk 2) gedronken. En dat die gesmaakt hebben!

Vannacht nog eens geslapen in een gezellig familiehotel van Auberges de France: ‘Hotel de Nevers’. Nette kamer, heerlijke maaltijd gisteravond en navenant ontbijt deze morgen. De rekening was wel wat hoger dan mijn gemiddeld vooropgesteld dagbudget, maar uitzonderlijk mag dat wel eens. Dat budget ligt trouwens op ca. 50 € per dag bij een verblijf in een gïte (de pélerin): 15 à 20 € voor de overnachting, 15 à 20 € voor een repas (de pélerin) en ca 10 € om de dag door te komen (chocoladekoeken en water en andere noodzakelijke overlevingsmiddelen…)

Vandaag weer een prachtige rit. Tussen Lourdes en Nay langs de wildwater rivier ‘Gave de Pau’ gefietst. Vanaf Nay op een hoge heuvelkam gedurende ca 20 km een rustige land- en bosweg gevolgd met langs me diepe steile Pyreneeën weiden met ‘bellende’ koeien en verder zicht op het wel heel nabije massieve hooggebergte. Wat een landschap! Wat een panorama! Geen woorden kunnen dit beschrijven, geen foto kan dit vastleggen. Hiervoor doe ik het (o.m.). Tussendoor 2 klimmetjes van een km van 6%. Pff, 6% , die steek ik intussen in mijn binnenzak…De laatste 15 km de vallei in en dan in strak tempo aan 25 km/u langzaam dalend naar Oloron Ste-Marie.

Slaap vannacht weer in een prachtige gïte: ‘Le Relai du Bastet’. Voor mij 5 sterren deze keer. Frankrijk verzorgt zijn ‘pélerins’.  Intussen zijn verschillende stappers toegekomen. Ik hoor verschillende talen spreken: frans, spaans, italiaans.  Ik deel de kamer vannacht (niet het bed wel te verstaan!) met Caroline, een jonge sympathieke Zwitserse (dit is het moment waarop Maryse een beetje ongerust wordt!?), die op 19 augustus in Arles is vertrokken, intussen al 600 km heeft afgelegd (te voet met rugzak!!) en helemaal tot in Compostella wil stappen. Zij rekent tenminste 10 weken nodig te hebben. Later op de namiddag heeft de 68-jarige Daniël, die in Toulouse is vertrokken, het derde bed van onze kamen ingenomen.

Heb vanavond heerlijk gegeten in een klein restaurantje recht over de gïte. Wie ooit in Oloron passeert, een adres om te onthouden: ‘Aux Instants Gourmands’  op de Place de la Résistance. Ik was de enige gast van de mensen die in de gite verblijven. Stappers doen het in de regel zuiniger. Zij koken hun eigen potje s’avonds. Zij zijn immers langer onderweg.

Nog steeds geen Vlaming/Belg ontmoet of een fietsende pelgrim. Een uitstervend ras…?

Morgen fiets ik naar Saint-Jean Pied de Port.

16-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Vandaag maandag ben ik al 15 dagen onderweg. Dat is in tijd meer dan over de helft.

Op de kilometerteller staat intussen 1510 km. Nog 900 te gaan... maar niet van de gemakkelijkste.

Mijn BLOG teller staat intussen op 1860. Die is in de voorbije week dus  ca 13O keer per dag open gedaan.  Dank je wel lieve mensen om mij te lezen.

Als ik het even moeilijk heb, dan denk ik aan jullie

15-09-2014 om 18:32 geschreven door Jos  

15-09-2014 om 18:23 geschreven door Jos  

Geloof het of niet, deze morgen bij het ontbijt vraagt Mme Michel me of ik in haar Facebook pagina een appreciatie wil achterlaten. Ik beloof haar dat ik dat zal doen. Alleen, ik zoek in mijn bewoordingen nog naar het juiste evenwicht tussen het hartelijk onthaal en gezelschap en de (iets) minder confortabele gïte…

Vandaag een vrijwel vlakke rit gereden. Een beetje zoals een zondagse fietsuitstap met Maryse, maar dan zonder terrasje. Ik hou me voorlopig aan mijn dagelijkse ‘dieet’: om het 1,5 uur een vettige chocolatine, afgewisseld met een vettige rozijnenkoek. Ik denk éénmaal thuis, dat ik geen chocoladekoek meer kan zien of ruiken… Ik hoop dat mijn cholesterol-pilletjes hun werk doen…

Ik ben er vandaag steeds dichter naartoe gereden, de Pyrenéen, bedoel ik. Gesluierd in gitzwarte donderwolken, maar ik kon heel duidelijk de besneeuwde flanken van het hooggebergte zien.

Wat me ook constant gezelschap hield, was de maïs langs weerszijden van de weg. Gedurende tientallen kilometers maïs, maïs en nog eens maïs. Van een monocultuur gesproken!

Een heerlijke fietstocht in een vallei met zicht op het hooggebergte. Alleen kwam op ca. 10 km van Lourdes de regen wat roet strooien in het fietsplezier. Maar ik klaag niet. Een mens mag niet alles verlangen. Ik heb de voorbije 14 dagen in optimale weeromstandigheden kunnen fietsen: zon, 25° en  de wind in de rug. Mijn weer-engel (of zijn het toch de weergoden…?) heeft zijn werk goed gedaan.

Volledig uitgeregend (een beter woord is ‘zeiknat’)  arriveer ik in Lourdes. Maar geloof het of niet, op het moment dat ik de stad binnenrijd, gaat de zon  schijnen. Wat een heerlijk gevoel.

Eerst een gezellig hotelletje gezocht, een warme douche en dan een wandeling naar ‘de grot’.

Ik heb er 4 kaarsjes aangestoken. Eentje voor mezelf (egoïst) met de vraag voor een veilige verderzetting van mijn reis, eentje voor Maryse, mijn kinderen en mijn kleinzoon, dat ze een goed en gelukkig leven mogen hebben, zoals ik er tot op vandaag één heb gehad. Eentje voor de familie, vrienden en kennissen, vooral voor die, die vandaag (erg) ziek zijn, dat ze mogen genezen en nog een tijd verder genieten van het leven. En eentje voor een vriendin van dochter Klara aan wie ik dat speciaal beloofd heb. Even toch een emotioneel moment in die kapel.

Morgen fiets ik naar Oloron.

15-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Gezien de dreigende onweersvoorspellingen, deze morgen al vrij vroeg vertrokken. De eerste 40 km waren weer serieus op en af. Hoge heuvels en diepe valleien waar de overigens rustige weg zich langsheen slingerde. Nadien werd het allemaal wat minder heuvelachtig, eerder zacht glooiend. Gelukkig maar, want dit had ik geen 100 km volgehouden.

Vanaf km 80 was het weer klimmen geblazen. De heuvels volgden mekaar in snel tempo op. En plots op één van die heuveltoppen waren ze daar… de Pyreneën. Een beetje schimmig door de donkere onweerswolken die erover heen hingen, maar toch kon ik duidelijk de contouren van het bergmassief onderscheiden.

Tijdens de laatste 13 km moet ik nog tot driemaal toe een beklimming van 7% overwinnen. Op de tweede heuveltop zet ik me even aan de kant van de weg om op adem te komen en wat te drinken. Staat er een bordje ‘Chemin de Crète’. Alsof ik dat nog niet wist… En wat verderop, om me helemaal te overtuigen, een groot blauw bord: ‘Département de Haute-Pyrénées’!

Enfin, ik ben er geraakt. En het was tijd. Mijn energie was op, helemaal op. Dat merk je als je van je fiets stapt en je enige tijd op je benen staat na te trillen.

Mijn gastvrouw van de gïte, Mme Michel, is een beetje een lieve verwarde zonderlinge. Haar gïte is dat helemaal…

Blijkbaar twee jaar geleden afgebrand en geen tijd/geld(?) gehad om opnieuw op te bouwen. De benedenverdieping bestaat uit één kamer van 5x5 meter, die dient als keuken, eetplaats, salon, berging, wasplaats en trap om naar boven te gaan….God, wat staat daar allemaal bijeen op 25 m2 . De bovenverdieping bestaat uit één slaapkamer, waarin 5 bedden staan, waarvan 1 dubbel. Ik denk dat Mme Michel deze avond bij haar gasten slaapt..(naast mezelf nog een jong Frans koppel, dat voor het tweede opeenvolgende jaar 4 weken een stuk van de ‘Chemin Saint-Jacques’ loopt).

Wanneer ik aanbel begint ze een verhaal over ‘beestjes’ die in de rugzakken van de pelgrims zouden zitten en zich dan in het huis zouden nestelen. Veel van haar huis is effectief niet overgebleven… heel de achterbouw is een ruine… Gestut… Ik denk bij mezelf, dit staat er al twee jaar zo, dat gaat vannacht ook niet invallen…Ik moet dus mijn fietszakken in de al heel kleine ruimte beneden achterlaten (op een houten pallet die juist achter de voordeur op de grond ligt) en alleen het allernoodzakelijkste mee naar boven nemen. De sanitaire inrichting is wel oké.

Het jonge koppel heeft zijn eigen potje gekookt, in de tuin, tussen het puin…. Mme Michel heeft voor mij meegekookt en mijn was gedaan, allemaal in die kamer in de benedenverdieping…Een gezellige tête-à-tête… Blijkt dat ze ook nog een beetje alternatief is. Tijdens de hoofdschotel komt een jongere vriendin aanbellen, zet zich bij ons (ongevraagd) aan tafel en haalt een doos boven met kleine aperitiefhapjes van op brood gesmeerde wilde planten. Die was ze deze namiddag in de velden gaan zoeken. ‘Une passion’, zegt ze met veel overtuiging. Ik moet en zal proeven. Hopelijk haal ik de ochtend…

Morgen doe ik via een relatief korte rit een ommetje naar Lourdes. Mme Michel kent daar een goed adres om te overnachten. Ik weet nog niet of ik daar gebruik zal van maken…

14-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Vannacht geslapen in een Auberge de Jeunesse, in het centrum van de stad. Met 6 heren op een kamer. Allen stappers, waaronder twee Duitsers. Ik was de enige fietser.

Na een flinke aanzet deze morgen (klim van ca 4 km aan 7%) viel de rest van de dag goed mee. Een flinke afdaling naar de vallei van de Garonne en dan verder over een licht glooiende weg. Alleen op het einde was het weer wat klimmen, maar geen steigpercentages meer waarop ik mijn gebitje kapot zou gaan bijten…

Om 10 uur tijd voor mijn eerste chocoladekoek. Ik heb een zeer ‘gevarieerd’ menu overdag: een ‘chocolatine’ (chocoladekoek) afgewisseld met een rozijnen koek, afgewisseld met een chocoladekoek…. met af en toe een banaan ertussen…Doorgespoeld met ca 4 à 5 liter water per dag. En dan heb ik ’s avonds nog dorst…

Vandaag onderweg heel wat stappers voorbijgereden. Af en toe met iemand een korte babbel gedaan. Zoals met een Duitser uit de buurt van Aachen, die de route in jaarlijkse etappes doet. Hij hoopte tegen zijn pensioenleeftijd in Compostella te geraken. ..Hij zag er nochtans nog vrij jong uit…

Vandaag weer enkele prachtige Middeleeuwse  steden en dorpen gezien, zoals Moissac met zijn indrukwekkende Saint-Pierre abdijkerk en vooral Auvillar, dat tot één van de mooiste dorpen van Frankrijk wordt gerekend en op de UNESCO werelderfgoed lijst prijkt. Wat een prachtig gerenoveerd middeleeuws dorp. Je kan van Frankrijk veel zeggen, maar hun historisch erfgoed, daar zorgen ze voor als geen ander.

Ik verblijf deze nacht in een ‘Gïte communale de pélerins’ in Castet-Arrouy. Het lokale stadhuis (Marie) omgebouwd tot een prachtig gerenoveerde gïte . Mocht er een klassement bestaan, dan kreeg die van mij 4 sterren! Compleet uitgerust. Moderne nieuwe sanitaire uitrusting. Was- en droogmachine, alles er op en eraan. Maar je slaapt er gemengd in een dortoir en je moet er je eigen ontbijt prepareren. Vijf Franse koppels uit verschillende streken: Normandië, Cannes, Haut-Pyrenées, Le Puy… houden me gezelschap. Allemaal stappers.

Recht tegenover is een restaurant ‘La Plancha’. Dat gaat alleen open als er pelgrims in de gite verblijven. Vandaag dus. Een grote tafel gedekt voor 11 op het pleintje recht tegenover de gite. Een hele gezellige bedoening. Hier worden vriendschappen gesloten (voor het leven). De groep was onder de indruk van mijn solo-reis naar Compostella. Ik begin te beseffen dat ik een beetje een rariteit ben binnen het pelgrimsgebeuren…

Morgen fiets ik naar Maubourget.  

13-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Gisteravond zat ik letterlijk op mijn tandvlees. Buiten het vele klimwerk heb ik echt niet veel op papier gezet. Waar de benen vol van zijn, loopt de pen van over zeker… (of zoiets…)

Rocamadour is speciaal. Letterlijk geplakt tegen een rotswand, met onder zich een diepe kloof. De ‘Cité’ (oude stad) is maar één straat breed, die je van boven naar beneden wandelt en omgekeerd. Erg toeristisch ook.

‘Le Sanctuaire’ van de zusters van Maria bevindt zich nog een stuk boven de stad. Je kan er met een ‘ascenseur’ naartoe maar ook met een 123 treden tellende trap. In de Middeleeuwen zouden de pelgrims deze trap op hun knieën naar boven zijn geklommen (op een pancarde staan de namen van enkele toenmalige bisschoppen en koningen).  Via deze trappen kom ik in de ‘Cité’ terecht, op zoek naar een  tof restaurantje.

De ‘Gïte’ waar ik slaap wordt beheerd door een Christelijke Stichting Lou Cantoe en wordt dagelijks ge-exploiteerd door enkele (gepensioneerde?)  zusters van Maria. Hun doel is om pelgrims op weg naar Compostella een eenvoudig onderdak te geven. Aan de pelgrim wordt een vrijwillige bijdrage gevraagd voor een overnachting. In het huis zijn 8 kleine kamers die allemaal bezet zijn met stappers (ik ben de enge fietser). Het is er best gezellig.

Ik heb er goed geslapen. Omstreeks 6 uur in de morgen (het is nog pikkedonker) hoor ik de eerste rugzakkers zich klaarmaken voor vertrek. Tegen 7 uur, als mijn wekker gaat, zijn alle kamers al leeg en zijn de zusters al ijverig bezig met het reinigen ervan. Inpakken en vertrekken is dus de boodschap.

Na een forse aanzet (4 x 2 km omhoog aan 7 % en telkens respectievelijk omlaag) rij ik vanaf Labastide (na een koffie met een croissant) het dal van de Lot in en volg dat voor ca 40 km stroomafwaarts. Wat een heerlijk gevoel. Dit is nog eens een fietsmoment op zijn best. Dat best nog een paar dagen mag blijven duren (je mag eens dromen…)

Cahors is een leuke Zuid-Franse stad waar het tof is om rond te kuieren. Smalle Middeleeuwse straten, gezellige pleintjes met terrasjes met steeds aanwezige platanen… Ik ben duidelijk in Zuid-Frankrijk. Je zou er zowaar een vakantiegevoel bij krijgen..

Morgen fiets ik naar Lectoure.

12-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Het was erg fris deze morgen in mijn chalet aan de oever van de Vézère. Met fleece vertrokken  maar die was snel overbodig.

Mijn gids zei me dat vandaag één van de moeilijkste stukken van hele route naar Compostella aan bod kwam door de vele lange en steile hellingen.

En dat heb ik geweten. Afzien was het, tot de laatste km. Ik was ‘meurf’ zoals ze dat in het schoon Landens zeggen.

Verstand op nul, de ogen strak op de weg zowat 2 meter voor het voorwiel en duwen maar, duwen maar… Ik heb de ganse dag tegen mezelf gepraat:  ‘amai, amai! En ‘komaan joeng, komaan joeng…!

Ik ben er geraakt. De laatste helling van 2 km (7%) ben ik 5 keer van de fiets gemoeten. In Rocamadour zelf heb ik de fiets naar boven geduwd. Mijn gite lag ‘natuurlijk’ weer tegen de kapel van de zusters van Maria, op het hoogste punt van de berg. Voor de toeristen is er vanuit de cité een ‘ascenseur’ naar dat hoogste punt, gebouwd door een Landenaar en vriend. Maar ik mocht daar met mijn fiets niet in, dus duwen maar.

En wat van het landschap en de cultuur? Prachtig wellicht, maar vandaag dus voor mij geen prioriteit. Ik kom misschien nog eens terug met de auto om daar van te genieten…

Ik heb mezelf al wijsgemaakt: als je dit kan moet wat rest ook nog wel kunnen…

Enfin we zien wel. Morgen een (relatief) korte tocht naar Cahors. Kunnen mijn lichaam en vooral mijn benen wat rusten. Ze hebben het nodig.

11-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Vannacht weer weinig geslapen. Mijn gïte lag op ca 100 m van de Klokkentoren van de abdij. Die klok sloeg –echt waar- om het kwartier een zware ‘doing’ met een nagalm van minstens één minuut en elk uur van de nacht het aantal overeenstemmende ‘doings’. Wat kan zo’n klok toch luid klinken in de nacht… Ik ben -denk ik- een vrij verdraagzaam man, maar als ik inwoner van Bénévent zou zijn, zou ik een mars organiseren naar de paters van de abdij met het dwingende verzoek om die klok s'nachts te doen zwijgen... 

Deze morgen ontbeten met drie ‘stappers’, twee vrouwen en een man, uit diverse Franse windstreken. Op weg naar Compostella, maar elk als ‘einzelganger’ op zijn/haar tempo. Eén van de dames zei me dat ze al verschillende jaren na mekaar haar verlof gebruikte om gedurende 3 weken een traject af te leggen. Ze had dit nodig zei ze.

Bij het verlaten van Bénévent kom je onmiddellijk in een bosrijk en vooral heuvelachtig gebied terecht. De valleien worden steeds dieper (tot soms een heuse kloof), de hellingen langer en dus ook de klimpartijen…

Op km 45 in St.Léonard-de-Noblat, een schilderachtig middeleeuws stadje met leuke pleintjes en terrasjes een koffie gedronken. Ik had mijn gids goed gelezen: hier inkopen doen want de volgende 30 km geen winkel meer. En effectief, geen winkel maar ook zelden zelfs een huis. 30 km langs smalle bosrijke veldwegen, slechts één rijvak breed.

Op een 30 km van Uzerche zei mijn boekje: ‘lange klim – 7%’. Ik verwed er mijn klak op dat de auteur hier bewust geen lengte heeft vermeld, om ontmoediging van de fietsende pelgrim te vermijden. Wat was die helling lang… Daar kwam geen einde aan.

De vermoeidheid begon echt te wegen. Blij dat ik een bord Uzerche zag.

Ik slaap vannacht in een houten chalet van de camping ‘La Minoterie’. Wat afgeleefd, maar ik heb een bed. Gezien geen restauratie op de camping ben ik in de stad wat gaan eten. In het restaurant zat een Vlaams koppel uit Oostende. Hij was ook recreatief fietser en dus erg geïnteresseerd in mijn avontuur. Ik heb hem het adres van mijn BLOG gegeven. Ik denk dat hij zijn vrouw gaat overtuigen…Het waren de eerste Vlamingen op mijn weg.

Morgen fiets ik naar Rocamadour

10-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Mijn schietgebedje gisterenavond heeft geholpen. Ik had gevraagd dat de onweders met bliksems en donders zouden verdwenen zijn tegen de ochtend. En ze waren weg. Alleen had ik niks over regen gevraagd. En ja, het regende dus pijpenstelen toen ik omstreeks 8u in de morgen moest vertrekken…

Maar een enthousiaste pelgrim laat zich daardoor niet afschrikken. Regenjasje en fietshelm aan (verse regen op stoffige asfalt kan soms erg glibberig zijn)  en weg was ik. Na 5 km stonden mijn schoenen vol water: bij elke pedaalslag klonken mijn voeten in mijn schoenen als ‘sop…sop…sop…’

Op km 7 moest ik volgens mijn boekje even halt houden bij de middeleeuwse kasteelhoeve in Sarzay. Bij de laatste bocht in een helling zag ik de indrukwekkende toegangspoort maar ook een grote zwarte hond  die daar voor zat. Die kreeg mij ook in het vizier en snelde al blaffend naar me toe. Een moment dacht ik nog om mijn daser boven te halen (een toestel dat op basis van ultrasoongeluiden bijtgrage honden op afstand houdt) maar dan moest ik van de fiets en dat vond ik op dat moment geen goed idee…Ik heb me dan maar recht gezet en riep : ‘weg joeng, weg joeng’. Maar dat beest verstond natuurlijk geen Nederlands en bleef me ca 100 meter blaffend volgen. Tot hij het blijkbaar welletjes vond en terug naar zijn strategische zitplaats voor die grote poort ging zitten. Wellicht om een volgende pelgrim de stuipen op het lijf te jagen… Ik versta nu ook beter het begrip ‘hondenweer’: als het regent, zet je de hond buiten…

Intussen bleef de regen met bakken uit de hemel vallen.

De volgende kilometers reed ik regelmatig wat ‘rugzakkers’ voorbij. De wandelende rugzakken waren inmiddels veranderd in puntkabouters, een grote cape over het hoofd en over de rest van het lichaam (inclusief de rugzak), helemaal  tot onder de knieën. De wederzijdse ‘bonne route’ klonk op dat moment enigszins cynisch maar het was wel gemeend.

Ik heb vandaag weer naar hartenlust kunnen ‘schakelen’ (= ander woord voor klimmen!). Het waren er weer veel vandaag, heuvels bedoel ik. Volgens het hoogteprofiel ca 24. maar het leken er wel 44. En steil jongens…  Mijn gemiddelde km/u dagsnelheid is gezakt tot een minimum: 15,2 km/u. Dat zegt ook iets over de moeilijkheidsgraad van de dag.

Wat heb ik deze namiddag weer door een prachtige streek gefietst. Te vergelijken met onze Ardennen. Een slingerende weg tussen rotsen, bossen en diepe valleien. Af en toe een prachtig meer.

In La  Souterraine (km 75) op een terrasje bij een ‘café au lait’ telefonisch mijn slaapplaatsen voor de komende drie dagen gereserveerd en opnieuw op weg, voor nog een laatste  20 km ‘schakelen’.

De laatste 4 km voor Bénévent-L’Abbeye erg steil bergop. En toen viel plots mijne frank (euh Euro). Bénévent-L’Abbeye. Dat is een ABDIJ. En waar bouwden ze in de Middeleeuwen abdijen? Ja, juist, boven op de heuvel!  Ik dus  15 kg fiets en 15 kg bagage de laatste 200 m  naar omhoog duwen. Ik weet mijn slaapplaatsen wel te kiezen…

Ik slaap vannacht in Gïte/B&B ‘La Chouette’. De gastvrouw is een Américaine, vraimant 'chouette'…Ze spreekt frans met een echt sappig Amerikaans accent. Op zo’n moment vind ik het spijtig dat ik –ondanks 2 kg IT-spullen in de fietstas (inclusief oplaad- en datakabels) er niet slaag om een geluidsbandje in dit bericht te integreren. Ik ben nooit een IT-techneut geweest (zegt de ingenieur!).

Voor het avondeten nog even langs de plaatselijke bar geweest op het marktpleintje. Ze schenken er Grimbergen van het vat. Geweldig hoe zo’n biertje ( om eerlijk te zijn 2) kan smaken na zo’n dag ‘schakelen’.

Morgen fiets ik naar Uzerche.

09-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Deze morgen aan het ontbijt mijn Japanner niet meer gezien. Jammer. Anders hadden we ons boeiend gesprek van gisteravond verder kunnen zetten… Ik heb deze nacht nog liggen denken: dit moet wel een heel gelovig (of heel dankbaar) man zijn om voor de vierde keer vanuit het verre Japan naar Frankrijk te komen en vanuit Saint-Jean-Pied De Port de 800 km lange Camino  te stappen. Respect!

Vannacht heel slecht geslapen. De beelden van de fietsdag bleven in mijn hoofd spoken. Nochtans fit opgestaan. Ook de benen voelen goed.

De eerste 70 km van de rit waren snel. Eerst langs het jaagpad van de Loire, later in een brede vallei met hoofdzakelijk gesloten landschappen van met hagen en bomen omringde weilanden.

Ter hoogte van km 70 in het stadje St-Amand-Montrond liep het mis.  Na een verkenning van het stadje vond ik de uitvalsweg niet. Ook mijn GPS had blijkbaar last van de warmte en bleef me maar rond het marktplein laten draaien.  Na drie kwartier zoeken bleek dat ik een heel smalle gravel-veldweg op moest. Vanaf dan ging de route over niet genummerde veldwegen. Geen nummering, dus ook geen borden langs de weg. Het was dus goed uitkijken om niet verkeerd te rijden.

Met die veldwegen doken plots ook weer de ‘stappende rugzakken’ op. Tja, langs achter gezien zie je vooral een rugzak met daaronder een stel benen… Begrijp me niet verkeerd: ik heb heel veel respect voor die mannen en vrouwen die van God weet waar naar Compostella stappen.

Die veldwegen gingen bovendien behoorlijk op en af. Korte nijdige kuitenbijters zoals bij ons in de fruitstreek. Dat bleef zo maar doorgaan. De vermoeidheid begon zich te manifesteren.

Tot ik bij het binnenrijden van Chateaumeillant (km 110) plots in een heuse wielerwedstrijd verzeilde. Ik mocht in de richting van de wedstrijd meerijden, als ik me maar rechts van de weg hield.  Moest ik toch niet de hoofdstraat door zeker, waar de aankomstmeet was getrokken… Op het voetpad links en rechts veel volk.  Algemene hilariteit dus als ik die hoofdstraat enkele minuten na de ‘coureurs’ op mijn kleinste verzet oprijd, maar ook oprecht handgeklap van veel mensen – zo voelde het toch aan – die mijn blauwe schelpstickers op mijn fietsbagage hadden herkend. Dit deed mij goed. Mijn vermoeidheid was even weg.

Nog 20 km moeilijke veldwegen te gaan.

Ik slaap vannacht in Hotel/Restaurant Au Jardin d’été. Klinkt gezellig, is ook heel gezellig. En… er wordt Aflligemse van het vat geschonken. Een hoogzwangere gastvrouw is de vriendelijkheid zelve.

Terwijl ik dit schrijf is de hemel boven mij gitzwart geworden. Her en der bliksemflitsen. Ik ga seffes toch een schietgebedje doen met de vraag of dit morgenvroeg voorbij getrokken zou zijn.

Want dan fiets ik naar  Bénévent-l’Abeye.

08-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos