Gezien de dreigende onweersvoorspellingen, deze morgen al vrij vroeg vertrokken. De eerste 40 km waren weer serieus op en af. Hoge heuvels en diepe valleien waar de overigens rustige weg zich langsheen slingerde. Nadien werd het allemaal wat minder heuvelachtig, eerder zacht glooiend. Gelukkig maar, want dit had ik geen 100 km volgehouden.

Vanaf km 80 was het weer klimmen geblazen. De heuvels volgden mekaar in snel tempo op. En plots op één van die heuveltoppen waren ze daar… de Pyreneën. Een beetje schimmig door de donkere onweerswolken die erover heen hingen, maar toch kon ik duidelijk de contouren van het bergmassief onderscheiden.

Tijdens de laatste 13 km moet ik nog tot driemaal toe een beklimming van 7% overwinnen. Op de tweede heuveltop zet ik me even aan de kant van de weg om op adem te komen en wat te drinken. Staat er een bordje ‘Chemin de Crète’. Alsof ik dat nog niet wist… En wat verderop, om me helemaal te overtuigen, een groot blauw bord: ‘Département de Haute-Pyrénées’!

Enfin, ik ben er geraakt. En het was tijd. Mijn energie was op, helemaal op. Dat merk je als je van je fiets stapt en je enige tijd op je benen staat na te trillen.

Mijn gastvrouw van de gïte, Mme Michel, is een beetje een lieve verwarde zonderlinge. Haar gïte is dat helemaal…

Blijkbaar twee jaar geleden afgebrand en geen tijd/geld(?) gehad om opnieuw op te bouwen. De benedenverdieping bestaat uit één kamer van 5x5 meter, die dient als keuken, eetplaats, salon, berging, wasplaats en trap om naar boven te gaan….God, wat staat daar allemaal bijeen op 25 m2 . De bovenverdieping bestaat uit één slaapkamer, waarin 5 bedden staan, waarvan 1 dubbel. Ik denk dat Mme Michel deze avond bij haar gasten slaapt..(naast mezelf nog een jong Frans koppel, dat voor het tweede opeenvolgende jaar 4 weken een stuk van de ‘Chemin Saint-Jacques’ loopt).

Wanneer ik aanbel begint ze een verhaal over ‘beestjes’ die in de rugzakken van de pelgrims zouden zitten en zich dan in het huis zouden nestelen. Veel van haar huis is effectief niet overgebleven… heel de achterbouw is een ruine… Gestut… Ik denk bij mezelf, dit staat er al twee jaar zo, dat gaat vannacht ook niet invallen…Ik moet dus mijn fietszakken in de al heel kleine ruimte beneden achterlaten (op een houten pallet die juist achter de voordeur op de grond ligt) en alleen het allernoodzakelijkste mee naar boven nemen. De sanitaire inrichting is wel oké.

Het jonge koppel heeft zijn eigen potje gekookt, in de tuin, tussen het puin…. Mme Michel heeft voor mij meegekookt en mijn was gedaan, allemaal in die kamer in de benedenverdieping…Een gezellige tête-à-tête… Blijkt dat ze ook nog een beetje alternatief is. Tijdens de hoofdschotel komt een jongere vriendin aanbellen, zet zich bij ons (ongevraagd) aan tafel en haalt een doos boven met kleine aperitiefhapjes van op brood gesmeerde wilde planten. Die was ze deze namiddag in de velden gaan zoeken. ‘Une passion’, zegt ze met veel overtuiging. Ik moet en zal proeven. Hopelijk haal ik de ochtend…

Morgen doe ik via een relatief korte rit een ommetje naar Lourdes. Mme Michel kent daar een goed adres om te overnachten. Ik weet nog niet of ik daar gebruik zal van maken…

14-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Vannacht geslapen in een Auberge de Jeunesse, in het centrum van de stad. Met 6 heren op een kamer. Allen stappers, waaronder twee Duitsers. Ik was de enige fietser.

Na een flinke aanzet deze morgen (klim van ca 4 km aan 7%) viel de rest van de dag goed mee. Een flinke afdaling naar de vallei van de Garonne en dan verder over een licht glooiende weg. Alleen op het einde was het weer wat klimmen, maar geen steigpercentages meer waarop ik mijn gebitje kapot zou gaan bijten…

Om 10 uur tijd voor mijn eerste chocoladekoek. Ik heb een zeer ‘gevarieerd’ menu overdag: een ‘chocolatine’ (chocoladekoek) afgewisseld met een rozijnen koek, afgewisseld met een chocoladekoek…. met af en toe een banaan ertussen…Doorgespoeld met ca 4 à 5 liter water per dag. En dan heb ik ’s avonds nog dorst…

Vandaag onderweg heel wat stappers voorbijgereden. Af en toe met iemand een korte babbel gedaan. Zoals met een Duitser uit de buurt van Aachen, die de route in jaarlijkse etappes doet. Hij hoopte tegen zijn pensioenleeftijd in Compostella te geraken. ..Hij zag er nochtans nog vrij jong uit…

Vandaag weer enkele prachtige Middeleeuwse  steden en dorpen gezien, zoals Moissac met zijn indrukwekkende Saint-Pierre abdijkerk en vooral Auvillar, dat tot één van de mooiste dorpen van Frankrijk wordt gerekend en op de UNESCO werelderfgoed lijst prijkt. Wat een prachtig gerenoveerd middeleeuws dorp. Je kan van Frankrijk veel zeggen, maar hun historisch erfgoed, daar zorgen ze voor als geen ander.

Ik verblijf deze nacht in een ‘Gïte communale de pélerins’ in Castet-Arrouy. Het lokale stadhuis (Marie) omgebouwd tot een prachtig gerenoveerde gïte . Mocht er een klassement bestaan, dan kreeg die van mij 4 sterren! Compleet uitgerust. Moderne nieuwe sanitaire uitrusting. Was- en droogmachine, alles er op en eraan. Maar je slaapt er gemengd in een dortoir en je moet er je eigen ontbijt prepareren. Vijf Franse koppels uit verschillende streken: Normandië, Cannes, Haut-Pyrenées, Le Puy… houden me gezelschap. Allemaal stappers.

Recht tegenover is een restaurant ‘La Plancha’. Dat gaat alleen open als er pelgrims in de gite verblijven. Vandaag dus. Een grote tafel gedekt voor 11 op het pleintje recht tegenover de gite. Een hele gezellige bedoening. Hier worden vriendschappen gesloten (voor het leven). De groep was onder de indruk van mijn solo-reis naar Compostella. Ik begin te beseffen dat ik een beetje een rariteit ben binnen het pelgrimsgebeuren…

Morgen fiets ik naar Maubourget.  

13-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Gisteravond zat ik letterlijk op mijn tandvlees. Buiten het vele klimwerk heb ik echt niet veel op papier gezet. Waar de benen vol van zijn, loopt de pen van over zeker… (of zoiets…)

Rocamadour is speciaal. Letterlijk geplakt tegen een rotswand, met onder zich een diepe kloof. De ‘Cité’ (oude stad) is maar één straat breed, die je van boven naar beneden wandelt en omgekeerd. Erg toeristisch ook.

‘Le Sanctuaire’ van de zusters van Maria bevindt zich nog een stuk boven de stad. Je kan er met een ‘ascenseur’ naartoe maar ook met een 123 treden tellende trap. In de Middeleeuwen zouden de pelgrims deze trap op hun knieën naar boven zijn geklommen (op een pancarde staan de namen van enkele toenmalige bisschoppen en koningen).  Via deze trappen kom ik in de ‘Cité’ terecht, op zoek naar een  tof restaurantje.

De ‘Gïte’ waar ik slaap wordt beheerd door een Christelijke Stichting Lou Cantoe en wordt dagelijks ge-exploiteerd door enkele (gepensioneerde?)  zusters van Maria. Hun doel is om pelgrims op weg naar Compostella een eenvoudig onderdak te geven. Aan de pelgrim wordt een vrijwillige bijdrage gevraagd voor een overnachting. In het huis zijn 8 kleine kamers die allemaal bezet zijn met stappers (ik ben de enge fietser). Het is er best gezellig.

Ik heb er goed geslapen. Omstreeks 6 uur in de morgen (het is nog pikkedonker) hoor ik de eerste rugzakkers zich klaarmaken voor vertrek. Tegen 7 uur, als mijn wekker gaat, zijn alle kamers al leeg en zijn de zusters al ijverig bezig met het reinigen ervan. Inpakken en vertrekken is dus de boodschap.

Na een forse aanzet (4 x 2 km omhoog aan 7 % en telkens respectievelijk omlaag) rij ik vanaf Labastide (na een koffie met een croissant) het dal van de Lot in en volg dat voor ca 40 km stroomafwaarts. Wat een heerlijk gevoel. Dit is nog eens een fietsmoment op zijn best. Dat best nog een paar dagen mag blijven duren (je mag eens dromen…)

Cahors is een leuke Zuid-Franse stad waar het tof is om rond te kuieren. Smalle Middeleeuwse straten, gezellige pleintjes met terrasjes met steeds aanwezige platanen… Ik ben duidelijk in Zuid-Frankrijk. Je zou er zowaar een vakantiegevoel bij krijgen..

Morgen fiets ik naar Lectoure.

12-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Het was erg fris deze morgen in mijn chalet aan de oever van de Vézère. Met fleece vertrokken  maar die was snel overbodig.

Mijn gids zei me dat vandaag één van de moeilijkste stukken van hele route naar Compostella aan bod kwam door de vele lange en steile hellingen.

En dat heb ik geweten. Afzien was het, tot de laatste km. Ik was ‘meurf’ zoals ze dat in het schoon Landens zeggen.

Verstand op nul, de ogen strak op de weg zowat 2 meter voor het voorwiel en duwen maar, duwen maar… Ik heb de ganse dag tegen mezelf gepraat:  ‘amai, amai! En ‘komaan joeng, komaan joeng…!

Ik ben er geraakt. De laatste helling van 2 km (7%) ben ik 5 keer van de fiets gemoeten. In Rocamadour zelf heb ik de fiets naar boven geduwd. Mijn gite lag ‘natuurlijk’ weer tegen de kapel van de zusters van Maria, op het hoogste punt van de berg. Voor de toeristen is er vanuit de cité een ‘ascenseur’ naar dat hoogste punt, gebouwd door een Landenaar en vriend. Maar ik mocht daar met mijn fiets niet in, dus duwen maar.

En wat van het landschap en de cultuur? Prachtig wellicht, maar vandaag dus voor mij geen prioriteit. Ik kom misschien nog eens terug met de auto om daar van te genieten…

Ik heb mezelf al wijsgemaakt: als je dit kan moet wat rest ook nog wel kunnen…

Enfin we zien wel. Morgen een (relatief) korte tocht naar Cahors. Kunnen mijn lichaam en vooral mijn benen wat rusten. Ze hebben het nodig.

11-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Vannacht weer weinig geslapen. Mijn gïte lag op ca 100 m van de Klokkentoren van de abdij. Die klok sloeg –echt waar- om het kwartier een zware ‘doing’ met een nagalm van minstens één minuut en elk uur van de nacht het aantal overeenstemmende ‘doings’. Wat kan zo’n klok toch luid klinken in de nacht… Ik ben -denk ik- een vrij verdraagzaam man, maar als ik inwoner van Bénévent zou zijn, zou ik een mars organiseren naar de paters van de abdij met het dwingende verzoek om die klok s'nachts te doen zwijgen... 

Deze morgen ontbeten met drie ‘stappers’, twee vrouwen en een man, uit diverse Franse windstreken. Op weg naar Compostella, maar elk als ‘einzelganger’ op zijn/haar tempo. Eén van de dames zei me dat ze al verschillende jaren na mekaar haar verlof gebruikte om gedurende 3 weken een traject af te leggen. Ze had dit nodig zei ze.

Bij het verlaten van Bénévent kom je onmiddellijk in een bosrijk en vooral heuvelachtig gebied terecht. De valleien worden steeds dieper (tot soms een heuse kloof), de hellingen langer en dus ook de klimpartijen…

Op km 45 in St.Léonard-de-Noblat, een schilderachtig middeleeuws stadje met leuke pleintjes en terrasjes een koffie gedronken. Ik had mijn gids goed gelezen: hier inkopen doen want de volgende 30 km geen winkel meer. En effectief, geen winkel maar ook zelden zelfs een huis. 30 km langs smalle bosrijke veldwegen, slechts één rijvak breed.

Op een 30 km van Uzerche zei mijn boekje: ‘lange klim – 7%’. Ik verwed er mijn klak op dat de auteur hier bewust geen lengte heeft vermeld, om ontmoediging van de fietsende pelgrim te vermijden. Wat was die helling lang… Daar kwam geen einde aan.

De vermoeidheid begon echt te wegen. Blij dat ik een bord Uzerche zag.

Ik slaap vannacht in een houten chalet van de camping ‘La Minoterie’. Wat afgeleefd, maar ik heb een bed. Gezien geen restauratie op de camping ben ik in de stad wat gaan eten. In het restaurant zat een Vlaams koppel uit Oostende. Hij was ook recreatief fietser en dus erg geïnteresseerd in mijn avontuur. Ik heb hem het adres van mijn BLOG gegeven. Ik denk dat hij zijn vrouw gaat overtuigen…Het waren de eerste Vlamingen op mijn weg.

Morgen fiets ik naar Rocamadour

10-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Mijn schietgebedje gisterenavond heeft geholpen. Ik had gevraagd dat de onweders met bliksems en donders zouden verdwenen zijn tegen de ochtend. En ze waren weg. Alleen had ik niks over regen gevraagd. En ja, het regende dus pijpenstelen toen ik omstreeks 8u in de morgen moest vertrekken…

Maar een enthousiaste pelgrim laat zich daardoor niet afschrikken. Regenjasje en fietshelm aan (verse regen op stoffige asfalt kan soms erg glibberig zijn)  en weg was ik. Na 5 km stonden mijn schoenen vol water: bij elke pedaalslag klonken mijn voeten in mijn schoenen als ‘sop…sop…sop…’

Op km 7 moest ik volgens mijn boekje even halt houden bij de middeleeuwse kasteelhoeve in Sarzay. Bij de laatste bocht in een helling zag ik de indrukwekkende toegangspoort maar ook een grote zwarte hond  die daar voor zat. Die kreeg mij ook in het vizier en snelde al blaffend naar me toe. Een moment dacht ik nog om mijn daser boven te halen (een toestel dat op basis van ultrasoongeluiden bijtgrage honden op afstand houdt) maar dan moest ik van de fiets en dat vond ik op dat moment geen goed idee…Ik heb me dan maar recht gezet en riep : ‘weg joeng, weg joeng’. Maar dat beest verstond natuurlijk geen Nederlands en bleef me ca 100 meter blaffend volgen. Tot hij het blijkbaar welletjes vond en terug naar zijn strategische zitplaats voor die grote poort ging zitten. Wellicht om een volgende pelgrim de stuipen op het lijf te jagen… Ik versta nu ook beter het begrip ‘hondenweer’: als het regent, zet je de hond buiten…

Intussen bleef de regen met bakken uit de hemel vallen.

De volgende kilometers reed ik regelmatig wat ‘rugzakkers’ voorbij. De wandelende rugzakken waren inmiddels veranderd in puntkabouters, een grote cape over het hoofd en over de rest van het lichaam (inclusief de rugzak), helemaal  tot onder de knieën. De wederzijdse ‘bonne route’ klonk op dat moment enigszins cynisch maar het was wel gemeend.

Ik heb vandaag weer naar hartenlust kunnen ‘schakelen’ (= ander woord voor klimmen!). Het waren er weer veel vandaag, heuvels bedoel ik. Volgens het hoogteprofiel ca 24. maar het leken er wel 44. En steil jongens…  Mijn gemiddelde km/u dagsnelheid is gezakt tot een minimum: 15,2 km/u. Dat zegt ook iets over de moeilijkheidsgraad van de dag.

Wat heb ik deze namiddag weer door een prachtige streek gefietst. Te vergelijken met onze Ardennen. Een slingerende weg tussen rotsen, bossen en diepe valleien. Af en toe een prachtig meer.

In La  Souterraine (km 75) op een terrasje bij een ‘café au lait’ telefonisch mijn slaapplaatsen voor de komende drie dagen gereserveerd en opnieuw op weg, voor nog een laatste  20 km ‘schakelen’.

De laatste 4 km voor Bénévent-L’Abbeye erg steil bergop. En toen viel plots mijne frank (euh Euro). Bénévent-L’Abbeye. Dat is een ABDIJ. En waar bouwden ze in de Middeleeuwen abdijen? Ja, juist, boven op de heuvel!  Ik dus  15 kg fiets en 15 kg bagage de laatste 200 m  naar omhoog duwen. Ik weet mijn slaapplaatsen wel te kiezen…

Ik slaap vannacht in Gïte/B&B ‘La Chouette’. De gastvrouw is een Américaine, vraimant 'chouette'…Ze spreekt frans met een echt sappig Amerikaans accent. Op zo’n moment vind ik het spijtig dat ik –ondanks 2 kg IT-spullen in de fietstas (inclusief oplaad- en datakabels) er niet slaag om een geluidsbandje in dit bericht te integreren. Ik ben nooit een IT-techneut geweest (zegt de ingenieur!).

Voor het avondeten nog even langs de plaatselijke bar geweest op het marktpleintje. Ze schenken er Grimbergen van het vat. Geweldig hoe zo’n biertje ( om eerlijk te zijn 2) kan smaken na zo’n dag ‘schakelen’.

Morgen fiets ik naar Uzerche.

09-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Deze morgen aan het ontbijt mijn Japanner niet meer gezien. Jammer. Anders hadden we ons boeiend gesprek van gisteravond verder kunnen zetten… Ik heb deze nacht nog liggen denken: dit moet wel een heel gelovig (of heel dankbaar) man zijn om voor de vierde keer vanuit het verre Japan naar Frankrijk te komen en vanuit Saint-Jean-Pied De Port de 800 km lange Camino  te stappen. Respect!

Vannacht heel slecht geslapen. De beelden van de fietsdag bleven in mijn hoofd spoken. Nochtans fit opgestaan. Ook de benen voelen goed.

De eerste 70 km van de rit waren snel. Eerst langs het jaagpad van de Loire, later in een brede vallei met hoofdzakelijk gesloten landschappen van met hagen en bomen omringde weilanden.

Ter hoogte van km 70 in het stadje St-Amand-Montrond liep het mis.  Na een verkenning van het stadje vond ik de uitvalsweg niet. Ook mijn GPS had blijkbaar last van de warmte en bleef me maar rond het marktplein laten draaien.  Na drie kwartier zoeken bleek dat ik een heel smalle gravel-veldweg op moest. Vanaf dan ging de route over niet genummerde veldwegen. Geen nummering, dus ook geen borden langs de weg. Het was dus goed uitkijken om niet verkeerd te rijden.

Met die veldwegen doken plots ook weer de ‘stappende rugzakken’ op. Tja, langs achter gezien zie je vooral een rugzak met daaronder een stel benen… Begrijp me niet verkeerd: ik heb heel veel respect voor die mannen en vrouwen die van God weet waar naar Compostella stappen.

Die veldwegen gingen bovendien behoorlijk op en af. Korte nijdige kuitenbijters zoals bij ons in de fruitstreek. Dat bleef zo maar doorgaan. De vermoeidheid begon zich te manifesteren.

Tot ik bij het binnenrijden van Chateaumeillant (km 110) plots in een heuse wielerwedstrijd verzeilde. Ik mocht in de richting van de wedstrijd meerijden, als ik me maar rechts van de weg hield.  Moest ik toch niet de hoofdstraat door zeker, waar de aankomstmeet was getrokken… Op het voetpad links en rechts veel volk.  Algemene hilariteit dus als ik die hoofdstraat enkele minuten na de ‘coureurs’ op mijn kleinste verzet oprijd, maar ook oprecht handgeklap van veel mensen – zo voelde het toch aan – die mijn blauwe schelpstickers op mijn fietsbagage hadden herkend. Dit deed mij goed. Mijn vermoeidheid was even weg.

Nog 20 km moeilijke veldwegen te gaan.

Ik slaap vannacht in Hotel/Restaurant Au Jardin d’été. Klinkt gezellig, is ook heel gezellig. En… er wordt Aflligemse van het vat geschonken. Een hoogzwangere gastvrouw is de vriendelijkheid zelve.

Terwijl ik dit schrijf is de hemel boven mij gitzwart geworden. Her en der bliksemflitsen. Ik ga seffes toch een schietgebedje doen met de vraag of dit morgenvroeg voorbij getrokken zou zijn.

Want dan fiets ik naar  Bénévent-l’Abeye.

08-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos