|
Geweldig toch, hoe die Spaanse straten en pleinen vanaf half
vijf beginnen vollopen met volk. Tot vier uur geen kat op straat en dan in een
mum van tijd kan je over de koppen lopen. Een gezellige lawaaierige drukte. Naarmate
de avond vordert, wordt het moeilijk om een vrije plaats te vinden op een terras
van een tapasbar of restaurant.
Heb zelf wat rondgekuierd in de oude binnenstad. Vooral de
kathedraal van Burgos is (langs buiten) indrukwekkend mooi met zijn vele
beeldhouwwerken en ornamenten. Voor een (betalend) bezoek binnen was ik te
laat. Naar het schijnt zouden er nogal wat Vlaamse Meesters hangen.
Het heeft de ganse nacht geregend. Heb slecht geslapen en
was vroeg wakker. Dan heb ik een moeilijk moment: ik vraag me af wat ik doe in
dit bed, alleen en zo ver van huis. Omdat ik hierop niet direct een antwoord
heb, sta ik maar op, vul men fietstassen en ga ontbijten. Dat verdrijft de twijfel.
Na een flinke aanzet (3 km klimmen aan 6% - kwestie van de
benen wat los te rijden) de rest van de dag overwegend een vlakke en zelfs
licht dalende rit gefietst. Het ging dus
vlot vooruit.
De ganse voormiddag met mijn regenjasje gefietst. Links van mij een staalblauwe hemel, boven mij en rechts van mij donkere dreigende regenwolken. Ik was er niet gerust in. Maar ik heb blijkbaar een goede bewaarengel meegekregen die goed zijn 'weer'werk doet. Geen regen gehad.
Heb de hele dag in een glooiende hoogvlakte gefietst die de Tierra
de Campos wordt genoemd. Gedurende tientallen kilometers niets anders dan een
eindeloze zee van goudgele stoppelvelden tot aan de horizon. Waar ik ook rondom
mij kijk, niets dan afgemaaide korenvelden. Geen dorp, geen huis, geen mens,
geen tractor in het zicht
Wat ik me heb zitten afvragen is, waar zitten al die
boeren die deze wellicht tienduizenden hectaren moeten ploegen, zaaien,
verzorgen en maaien
? Ook geen graansilos zoals ik er in het noorden van
Frankrijk zoveel heb gezien
Moeilijk te begrijpen.
Op de weg de historische stadjes Castrojeriz en Fromista van
nabij bezocht. In Castrojeriz even gestopt voor een bocadillo con jamon de
Serrano, veel lekkerder, voedzamer en zeker gezonder dan de Franse
chocolatines
Mijn weg liep vandaag zowat parallel met die van de
stappende pérégrinos. Ze doken plots op uit een veldweg, liepen wat over de weg
waarover ik fietste en verdwenen dan weer in een veldweg. In de stoppelvelden.
Tegen de middag waren er al wat die het moeilijk hadden, meer strompelen dan
gaan. De meesten zijn immers al van voor zeven uur op pad. Tussen halfdrie en
halfvier verdwijnen de stappers uit het beeld. Rond dat uur zoeken ze in het
eerstvolgende dorp waar ze toekomen een slaapplaats voor de nacht. Wie niks
meer vrij vindt, slaapt in het portaal van de kerk
Vandaag ook een hond aan de leiband van een stapper gezien. Niks speciaal tenzij dat
de hond ook een rugzak droeg, eigenlijk twee, langs weerszijden over zijn rug
gebonden. Ik heb me twee dingen afgevraagd: wat zou er in die rugzakjes steken?
En zou GAIA dit wel OK vinden?
Ik ben halfweg de Spaanse Camino. Nog 420 km te gaan. Slaap
vannacht in de eenvoudige Hostal Santiago. 35 voor de kamer. Avondeten en
ontbijt moet ik in het stadje vinden, maar dat is hier geen probleem.
Restaurants in overvloed. 11 voor een repas pérégrino! Ik ga vanavond
wellicht toch voor iets meer
Morgen fiets ik opnieuw een vrij vlakke rit naar Leon.
|
